西元二○一○年 歲次庚寅三月初一日 仙佛慈悲訓
วันพุธที่ ๑๔ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๕๓ ศูนย์กลางงานธรรมไท่อิน กรุงเทพฯ
พระโอวาทพระโพธิสัตว์ในชุดขาว
ควันธูปลอยรวมตัวกลายเป็นมังกร พระโพธิสัตว์รอนรอนลงสู่หล้า
พยับแดดคลี่คลายกลายเป็นมรรคา เหล่าเวไนยแตกตื่นหาทางพ้นเวียน
เราคือ
พระโพธิสัตว์ในชุดขาว รับบัญชาจาก
พระอนุตตรธรรมมารดา ลงสู่แดนแห่งความทุกข์ แฝงกายกราบ
องค์มารดา ถามเมธีทุกท่านเกษมดีฤๅ
มีเมตตาในดวงจิตมากแค่ไหน มีจิตใจอภัยอยู่เท่านี้หรือ
โกรธเกลียดกันทำร้ายเราก็คือ พุทธะที่ลงมือฆ่ากันเอง
ฝึกบำเพ็ญแต่จิตใจบำเพ็ญไม่ ขยันเพียงกายแต่ใจนั้นร้ายเหลือ
จิตโพธิสัตว์หายไปยากจุนเจือ ฟื้นกลับมาเพื่อหนุนเกื้อปณิธานตน
ตั้งใจแล้วไยไม่แคล้วมุ่งมั่นอยู่ ที่เห็นดูพูดได้ทำยากยิ่ง
รับคำเราแต่ใจกลับปลิดทิ้ง เลือกตามสิ่งที่อารมณ์ใจต้องการ
ฮา ฮา หยุด
พระโอวาทพระโพธิสัตว์ในชุดขาว
ค้นหาพระพุทธะภายนอก ก็ไม่สู้ค้นหาพระพุทธะภายใน มองหาพระโพธิสัตว์ภายนอก ก็ไม่สู้มีหัวใจพระโพธิสัตว์ภายใน ใช่หรือไม่ (ใช่) อย่าพยายามมองหาพระพุทธะภายนอก แต่ภายในกลับหาไม่เจอเลย อย่าพยายามมองหาความสุข ความสันติ ที่อยู่ภายนอก แต่แท้ที่จริงแล้วตัวเรากลับไม่มีเลย เราจะยังความสงบสุขให้กับผู้อื่นได้อย่างไร ถ้าในหัวใจของเราปราศจากความสงบสุขอันแท้จริง ใช่หรือไม่ (ใช่)
น้อยคนนักที่จะพูดได้และทำได้ น้อยคนนักที่เลือกบนทางโพธิสัตว์ แต่หัวใจยังขาดความเมตตาปรานีที่แท้จริง วันนี้ท่านเลือกหนทางโพธิสัตว์แล้ว ความเมตตาต้องมีเต็มเปี่ยม ความมุ่งมั่นและปณิธานต้องไม่เปลี่ยนแปลง ถ้าใจท่านยังไม่มีเมตตา ใจท่านยังปราศจากความสุขที่แท้จริง จะยังความสุขและโอบอุ้มมวลชนได้อย่างไร มนุษย์ทุกคนต่างห่วงแต่ตนเอง แต่ถ้าท่านเลือกหนทางโพธิสัตว์ ผู้ที่แม้ตนเองยังไม่หลุดพ้นแต่ก็หวังให้ผู้อื่นหลุดพ้น เห็นประโยชน์สุขส่วนรวมมากกว่าประโยชน์สุขส่วนตน ไม่ใช่หรือ
ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่ถึงเวลาทำไมเราเลือกที่จะเห็นความสุขของตัวเองมากกว่าความสุขของผู้อื่นเล่า ไม่มีใครในโลกนี้หรอกที่ดีหรือร้ายจนเกินไป
เมื่อขึ้นชื่อว่าชีวิต ชีวิตก็คือธรรม เมื่อขึ้นชื่อว่าเป็นธรรมแล้ว ทุกสิ่งก็คือสิ่งเดียวกัน ใครสูงกว่า ใครต่ำกว่า ใครร้ายกว่า ใครดีกว่า หัวใจของผู้มีเมตตา ล้วนไม่แตกต่างไปเลย ทุกคนเท่าเทียมกันหมด เพราะทุกชีวิตคือธรรม คือความเป็นหนึ่งเดียว เราบำเพ็ญจิตอบรมบ่มเพาะใจ ใจที่กว้างยิ่งกว่าฟ้าอากาศ ใจที่เย็นดิ่งด่ำเหมือนใต้ทะเล ล้วนมีอยู่ในตัวทุกท่าน แต่หายไปไหนกัน ใช่หรือไม่ (ใช่) พูดช้าหน่อย ใจเย็นหน่อย ฝึกการยอมรับด้วยจิตใจที่โปร่งเบา เราจึงสามารถอยู่รวมกับสรรพสิ่งและผู้คนได้ ฝึกการปฏิเสธ เชื่อมั่นในเหตุผลตน คือการยึดมั่นที่แข็งกร้าวและเจ็บปวดและเรากำลังบำเพ็ญ ฝึกความยึดมั่นถือมั่น หรือฝึกการยอมรับและปล่อยวางล่ะ ถูกหรือเปล่า (ถูก) จิตใจที่สุภาพอ่อนโยนหาใช่จิตใจที่อ่อนแอ ผู้ที่มั่นคงในปณิธานย่อมไม่กลัวโดดเดี่ยว ย่อมไม่กลัวทดสอบ ย่อมไม่กลัวความยากลำบากนานัปการ เพราะมีความมุ่งมั่นที่แข็งแกร่งและหัวใจแห่งธรรมที่เต็มเปี่ยม สามารถให้กำลังใจตัวเอง และสามารถให้กำลังใจผู้อื่นได้
เรียนรู้ธรรมมาก็มากแต่ถึงเวลากลับใช้ธรรมไม่ได้เลย ไม่สู้เรียนรู้ธรรมน้อยแต่จดจำและปฏิบัติไม่รู้ลืม บำเพ็ญหนทางนี้แล้ว อย่ากลัวลำบาก อย่ากลัวโดดเดี่ยว อย่ากลัวการทดสอบ สิ่งที่ควรกลัวคือใจของตัวเองมากกว่า สู้ไหม (สู้) หรือจะยอมพ่ายแพ้กิเลส และมารในใจตน มีพุทธะท่านใดบ้างที่ไม่ต้องผ่านการทดสอบ ใช่หรือไม่ (ใช่) มีพระพุทธะใดบ้างที่ไม่ต้องผ่านความโดดเดี่ยว แต่ถ้าเข้าใจในจิตใจและปณิธานความมุ่งมั่นของตนแล้ว ไยต้องหวาดหวั่น ไยต้องหวั่นกลัว ความเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวต้องไม่ขาดไปจากใจ ปณิธานความมุ่งมั่นต้องไม่เลือนหาย หัวใจเดิมที่คิดจะตั้ง ก็ยังเป็นหัวใจเดิมที่สูญสลายพร้อมกับร่างกาย เดินบนหนทางโพธิสัตว์แห่งเรา จงทำให้ถึงและไปให้ได้ ด้วยหัวใจที่มุ่งมั่นและเต็มเปี่ยม ไม่มีอะไรน่ากลัวเท่ากับใจของตนเอง ใช่หรือไม่ (ใช่)
เราอยากจะกล่าวคำว่า “ยินดี” แล้วก็ “ยินดี” แต่ก็ไม่กล้าพูดได้เต็มปาก เพราะยังพอมองเห็นบางท่านที่ชะตาชีวิตอาจจะถูกการทดสอบด้วยหัวใจของตัวเองแล้วหลุดร่วงไป เลยไม่รู้ว่ายินดีได้มากแค่ไหน ทะเลทุกข์นี้เวิ้งว้าง เหน็บหนาว และแสนเจ็บปวด เพราะมนุษย์และเวไนยตื่นไม่จริง ฉะนั้น แม้จะเป็นความหวังเพียงเล็กน้อย แต่ถ้อยคำในวันนี้ หวังว่าท่านคงตื่นจริงและเดินไปให้ถึง บรรลุปณิธานให้จงได้ พลังและกำลังใจ เรามีให้ทุกท่านเสมอ แต่ท่านอย่าทำร้ายพลังและกำลังใจที่ดีของตน เพียงเพราะความยึดมั่นถือมั่นที่ผิดๆ เพียงเพราะความหลงที่ไม่น่าหลงเลย วันนี้เรามาผูกบุญกับท่านเพียงแค่นี้ ลงแรงปฏิบัติให้เต็มที่นะ “รักษาจิตเมตตาไม่รู้ลืม” เข้าใจไหม (เข้าใจ) ลาแล้ว