2559-01-02 สถานธรรมหมิงเฉิง อ.สามเงา จ.ตาก

西元二○一六年歲次乙未十一月廿三日                            仙佛慈悲訓

วันเสาร์ที่ ๒ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๙                สถานธรรมหมิงเฉิง  อ.สามเงา จ.ตาก

พระโอวาทท่านหยรูอี้เซียนถง

   สุขไม่ใช่มีแค่วันปีใหม่                                คนเข้าใจย่อมสุขได้ในทุกสิ่ง

แค่คิดดีมีธรรมย่อมสุขจริง                          สุขไม่ทิ้งคนแจ้งในทุกข์ชีวัน

                                เราคือ

  หยรูอี้เซียนถง（如意仙童）  รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา     ลงสู่แดนโลก แฝงกายน้อมกราบ

องค์มารดา         ขออวยพรทุกท่านสุขสมหวัง สุขสมหวัง

  ความสามัคคีคือเพียบพร้อมไปทั้งหมู่   นอบน้อมรู้ได้ด้วยการแสดงออก

บำเพ็ญภายในแต่ปฏิบัติอยู่ภายนอก     อ่อนน้อมเมื่อยอมลอกคราบอัตตาไป

คิดพูดทำฝึกสติเป็นตัวช่วย               เย็นลงด้วยใจบำเพ็ญเป็นคนใหม่

ปีใหม่แล้วทำอะไรต้องตั้งใจ              ปณิธานใหญ่ยิ่งกว้างไม่เกินความพยายาม

มีกล้าหาญแล้วต้องไม่ลืมมีเมตตา        สุภาพชนไม่เย็นชาไม่มองข้าม

แม้ลำบากความดีคอนความซื่อหาม      โลกเสื่อมทรามธรรมฉายแววในคน

มุ่งออกเรือไปให้ตรงน่านน้ำ              แม้ฟ้าค่ำยังมีคนหลุดพ้น

เนื้อนาบุญมีจริงในใจคน                 ธารน้ำวนกลายธารใสไหลเย็น

ฝุ่นลงจับใจเป็นดั่งกระจกใส              เช้าเย็นไม่ชำระใจย่อมเน่าเหม็น

ย่ำแต่เรื่องโลกียธรรม[1]ข้ามไม่เป็น        พุทธะก็เป็นเวไนยเวไนยก็เป็นพุทธะ

                                                ฮิ ฮิ หยุด




[1] โลกียธรรม          เกี่ยวกับโลก, ทางโลก, ธรรมดาโลก, ของโลก, ตรงข้ามกับ โลกุตระ

---

พระโอวาทท่านหยรูอี้เซียนถง

ความสุขหาไม่ยาก ถ้าเราพอเป็น ความสุขหาไม่ยาก ความสุขอยู่ไม่ไกล ถ้าเราหยุดความอยากบ้าง จริงไหม (จริง)  ความสุขไม่ได้อยู่ไกล ความสุขมีทุกที่ แค่เราพอหรือยัง ถ้ามนุษย์สามารถค้นพบความสุขที่แท้จริง มนุษย์จะมีเงินเหลือเฟือ ถ้าเราแค่พอ เราแค่หยุดความอยากบ้าง แต่เดี๋ยวนี้ความสุขของเราต้องแลกมาด้วยการใช้จ่ายเงิน การหาเงินมากๆ เพื่อจะได้ให้มีสุขที่เหนื่อยแทบแย่ มีสุขแค่หนึ่งวันสองวันเงินหมดแล้ว กลับไปเป็นทุกข์ต่ออีก มีสุขก็ต่อเมื่อต้องไปไกลๆ แล้วกลับมาก็ค่อยมาทุกข์ต่อ ใช่ไหม (ใช่)  จะมีสุขก็ต่อเมื่ออยู่กับคนนั้น อยู่กับคนนี้ แล้วพอต้องอยู่คนเดียว ก็มาเป็นทุกข์ใหม่ สุขแท้จริงอยู่ไม่ไกล อยู่ที่ว่าพอหรือยัง หยุดความอยากบ้าง สุขก็ไม่ไกลเกินเอื้อม แล้วไม่ต้องไปเหนื่อยด้วย ฉะนั้นถ้าเรารู้จักสุขได้ เราจะมีเงินเหลือเฟือ แล้วสิ่งที่ดูเหมือนไม่มีคุณค่า จะกลายเป็นสิ่งที่มีคุณค่านักหนาเลย แต่เดี๋ยวนี้เราสุขยาก สิ่งที่มีนั้นเหมือนไม่มีค่าอะไรเลย อยู่กับตัวเองก็ไม่สุข อยู่กับแฟนก็ไม่สุข อยู่กับลูกก็ไม่สุข ชวนไปไกลๆ เดี๋ยวจะมีสุข แล้วกลับมาบ้านทุกข์เหมือนเดิม จริงไหม (จริง)  ความสุขไม่ใช่ต้องเริ่มต้นจากในบ้านเราหรือ แล้วถ้าบ้านเราไม่มีความสุข ใจเราไม่รู้จักสุข ไปอยู่ที่ไหนก็สุขไม่ได้ จริงไหม (จริง)  ฉะนั้นสุขอยู่ที่เขาหรือสุขอยู่ที่ใจ (อยู่ในใจ)ใจที่หยุดอยากหรือยัง ใจที่รู้จักพอบ้างหรือยัง ถ้าไม่หยุดอยาก ไม่หยุดพอ แม้ไปเที่ยวไกลโพ้นแล้วบอกว่าจะมีสุข พอไปถึงที่สุดแล้ว ก็นั่งคิดอีก แล้วเราจะได้มาดูอีกไหม ทั้งที่น่าจะมีความสุขกลับทุกข์ เขาจะอยู่กับเราไหมหนอ เงินมันจะมาอีกไหมหนอ ใช่หรือเปล่า (ใช่)  ฉะนั้นอยู่ที่ไหนก็สุขไม่ได้ ถ้าใจไม่พอสักที อยู่ที่ไหนก็ไม่มีสุข ถ้ายังไม่รู้จักหยุดสักที ถ้าเราเริ่มสุขเป็น แม้ในทุกข์ที่สุดเราก็จะเข้าใจ แม้ในวันที่เราจะต้องสูญเสียที่สุด เราก็จะเข้าใจ และแม้ในวันที่เราไม่เหลือใคร เหลือเราคนเดียว เราก็จะเข้าใจ เป็นบ้างไหม ไม่เป็นเลย ใช่ไหม ถ้าท่านรู้จักสุขเป็น แม้ไม่มีอะไร แม้ต้องสูญเสียทุกสิ่งที่เคยมีมา ท่านก็จะไม่ทุกข์ เราก็จะเข้าใจ แม้วันหนึ่งเราเคยมีใครเยอะแยะ แต่วันหนึ่งเหลือเราคนเดียว เราก็จะไม่ทุกข์ แต่เราจะเข้าใจ เหมือนต้องไปดื่มน้ำเองถึงจะรู้รสน้ำ ฉะนั้นทำไมไม่ลองไปสุขทางนั้นล่ะ ไปสุขที่แท้ที่ไม่ต้องวนกลับมาเป็นทุกข์อีก จริงไหม (จริง)  

พยายามทำแต่สิ่งที่ดี ก็ดีกว่ามีวัตถุมงคล คิดดี พูดดี ยิ่งกว่าดวงดีอีก ถ้าดวงดีแล้วแต่คิดชั่ว ก็ไม่ดี ได้วัตถุมงคลมีค่ามหาศาลมา แต่ในใจกลับคิดว่าวัตถุจริงหรือปลอม อย่างนี้ได้มาก็ไม่มงคล ถ้าคิดไม่ดี ใช่ไหม (ใช่)

ขออวยพรให้ทุกท่านดีกว่านะ สุขสมหวังๆ อันดับแรกเราให้ความสุขไปแล้วนะ ความสุขไม่ได้อยู่ไกล ไม่ได้อยู่ที่ใคร อยู่ที่ใจเรา หยุดอยากบ้างก็มีสุข เอาแต่เรียกร้องทุกสิ่ง อย่าลืมเรียกร้องถามใจว่าพอหรือยัง ไม่พอก็ไม่มีวันสุขหรอก เพราะความอยาก ถมอย่างไรก็ไม่เต็ม พูดว่าไม่มีแต่จริงๆ แล้วมี แต่ใจไม่ยอมมีสักที ใช่หรือไม่ (ใช่)  

ฉะนั้นถ้าท่านรู้จักสุขที่แท้จริง ท่านจะมีเงินเหลือเฟือ ถ้าท่านเข้าใจสุขที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ไกลภายนอก แต่อยู่ที่ใจว่าพอหรือยัง ท่านก็จะรู้จักมีที่แท้จริง และเป็นมีที่ไม่ทุกข์ด้วย เพราะแค่ไหนก็แค่นั้น เท่าไหนก็เท่านั้น เหนื่อยแทบแย่ หวังแทบตาย ผลสุดท้ายก็ต้องมาผิดหวังและทุกข์ใจ สู้แบบแค่ไหนแค่นั้น แค่นี้ก็ดีแล้ว ทุกขณะคิดเสมอหรือไม่ว่าเรามีสุขทุกขณะ วันนี้เราได้ทำงานดีแล้ว วันนี้ได้ตื่นมาหายใจยังมีชีวิตอยู่ดีแล้ว สุขแล้ว ดีกว่าไม่ตื่นแล้วหรือไม่ตื่นแล้วก็ดี ใช่ไหม (ใช่)  ถ้าอยู่แล้วทำใจไม่ได้อย่าเพิ่งตาย ต้องให้เข้าใจก่อนแล้วค่อยตาย ใช่หรือไม่ (ใช่)

นานๆ จะกลับมากันครบพร้อมหน้าพร้อมตา บางทีไม่ต้องถ่อไปไกลๆ อยู่ใกล้ๆ พ่อก็ยิ้ม เเม่ก็ยิ้ม ลูกก็ยิ้ม มีความสุขไหม (มี)  มีความสุขเเล้วตอนนี้ยิ้มมีความสุขได้ไหม (ได้) 

เราจะบอกให้นะ แต่ก่อนเราก็ไม่เข้าใจหรอกว่าการเรียนรู้ธรรมะนั้นดีอย่างไร ก็มีคนบอกเราว่า เรียนรู้ธรรมะเข้าใจธรรมะแล้วจะทำให้เราพ้นทุกข์ได้นั้นเป็นสิ่งดีนะ เราก็คิดอยู่ในใจว่า แล้วทุกข์นั้นน่ากลัวไหม เราว่าจริงๆ ทุกข์ก็ไม่ได้น่ากลัว ใช่ไหม (ใช่)  แล้วเข้าใจธรรมะเราว่าน่ากลัวกว่าเข้าใจทุกข์เสียอีก เพราะว่าพอบอกว่าธรรมะคืออะไร เข้าใจยากจังเลย อย่างนั้นถ้าเราพูดง่ายๆ ว่า ทำไมเราต้องเรียนรู้ธรรมะก่อนดีไหม (ดี)  เพราะหลายคนพอบอกว่าให้มาเป็นนักเรียนฟังธรรมะ คนส่วนใหญ่จะบอกว่า รู้แล้ว เรื่องที่พูดมารู้หมดแล้ว อย่างนั้นเราจะบอกให้นะว่า ถ้าใครพูดอะไรมา แล้วเราบอกว่าเรารู้หมดแล้ว อย่างนั้นเราเรียกว่า รู้แบบอวดรู้ แต่ผู้รู้ธรรมะที่แท้จริงบอกว่า รู้แล้วเหมือนไม่รู้ ให้รู้แล้วปล่อยวาง ถ้าบอกว่าตัวเองรู้ไปเสียทั้งหมด สิ่งที่ตัวเองรู้นั่นแหละมันจะทำให้ทุกข์ เพราะคิดว่าตัวเองรู้ พอใครบอกว่าไม่รู้ก็เลยโกรธ แล้วพอทุกสิ่งไม่เป็นดั่งที่รู้ก็ทุกข์

การเรียนรู้ที่แท้จริงแล้วจะเข้าใจธรรมะก็ต่อเมื่อเรียนรู้แล้วปล่อยวาง แต่ถ้าเรียนรู้แล้วยึดติดยึดมั่น มันก็คือทุกข์ เพราะเวลาที่เราฟังหนึ่งเรื่องไม่มีใครเข้าใจเหมือนกัน ทุกคนจะเข้าใจตามความคิด ตามความรู้ ตามสติปัญญาภูมิธรรมลึกตื้น ถูกไหม (ถูก)

(สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตาชูนิ้วชี้ขึ้น J)

อันนี้อะไร (หนึ่ง นิ้วชี้)  บอกแล้วยังไงก็ต้องบอกว่าตัวเองรู้ เราทุกข์ก็เพราะพยายามที่จะบอกว่า มันเป็นอะไร ไม่มีใครบอกหรอกว่าไม่รู้ พยายามรู้หมดเลย หนึ่ง นิ้วชี้ เรามั่นใจว่าอันนี้คือหนึ่ง อันนี้คือนิ้วชี้ แต่ถ้าเกิดว่ามันไม่ใช่หนึ่ง ไม่ใช่นิ้วชี้ แต่มันกำลังจะชี้ออกไปเพื่อด่าคน ทุกข์ไหม (ทุกข์)  เหมือนเวลาเราเห็นสามีเรา เราเห็นลูกเรา เราเห็นภรรยาเรา พอแค่บอกว่า ออกไปข้างนอกนะ เรานึกในใจว่าจะไปเที่ยวแน่เลย ใช่ไหม (ใช่)  เพราะว่ารู้เราจึงทุกข์ แต่ถ้าเราไม่อยากทุกข์ เราก็ไม่ต้องรู้ และต้องพยายามสร้างบุญ มนุษย์มักจะพูดว่าเราทำบุญเพื่อชำระใจให้บริสุทธิ์ แล้วบุญนั้นจะบริสุทธิ์ได้ก็ต่อเมื่อสิ่งที่ให้บริสุทธิ์ แล้วเจตนาที่ให้ก็ต้องบริสุทธิ์ทั้งก่อนให้ ขณะให้และหลังการให้และผู้รับไปก็ต้องบริสุทธิ์ บุญนั้นถึงจะชำระใจให้บริสุทธิ์

ทำไมเวลาเขาบอกว่า จะออกไปข้างนอก ทำไมเราไม่ให้ทาน สร้างเจตนาที่ดี ขอให้เดินทางโดยปลอดภัยนะ ถ้าเรายัดเยียดและให้ในสิ่งที่ไม่บริสุทธิ์ และให้เจตนาที่เป็นทุกข์ ผลสุดท้ายทุกข์ทั้งเราและทุกข์ทั้งเขา จริงไหม (จริง)  เพราะเพียงแค่เรารู้ ใช่ไหม (ใช่) 

พระพุทธะจึงสอนไว้ว่า จิตคือต้นธารแห่งความรู้ ถ้าจิตบริสุทธิ์ ความรู้ก็แจ่มชัด และความรู้นี้เองคือหลักสำคัญของหัวใจ ถ้าความรู้คือหลักสำคัญของหัวใจ และถ้าความรู้นั้นถูกต้อง ไม่อคติ ไม่ลำเอียง ไม่ติดชอบ ไม่
ติดชัง สิ่งที่เรารู้ก็จะทำให้เราสงบสุข แต่เรานั้นไม่ใช่ เรามองใคร เราเห็นใคร เจตนาเราไม่ค่อยบริสุทธิ์เท่าไร ใช่ไหม (ใช่)  ไหนบอกว่าเป็นคนชอบทำบุญ บุญที่แท้คือบุญที่ชำระใจให้บริสุทธิ์ แต่ถ้าทำบุญแล้วโลภ แล้วโกรธ แล้วหลง แล้วยึดมั่น นั่นไม่เรียกว่าบุญ แต่นั่นเป็นการหลงบุญแล้วติดกิเลส ใช่หรือเปล่า (ใช่) 

การเรียนรู้ฝึกฝนธรรมะจึงสอนไว้ว่าไม่จำเป็นต้องรู้ภายนอก แต่ให้รู้เตรียมตัวภายในใจ ไม่จำเป็นต้องเห็นชัดภายนอก แต่ขอให้เห็นชัดภายในใจตนเองว่า มันจะเยี่ยมหรือมันจะแย่ก็รับได้ เพราะไม่ได้เห็นชัดข้างนอก แต่เห็นชัดข้างใน เพราะไม่ได้รู้จักข้างนอก แต่รู้เท่าทันใจ เหมือนเวลามีปัญหา มนุษย์พยายามแก้ข้างนอก แต่ลืมมองใจตนเอง ยอมรับได้ไหม ถ้ามันไม่ปกติ ยอมรับได้ไหม ถ้ามันไม่เป็นดั่งใจคิดและสู้ไหวไหมถ้ามันไม่มีอะไรที่รู้สึกดีเลย ฉะนั้นธรรมะจึงไม่ได้สอนให้รู้ข้างนอก แต่ธรรมสอนให้รู้ข้างใน ธรรมไม่ได้สอนให้พยายามเข้าใจข้างนอก แต่ธรรมสอนให้เข้าใจข้างในก่อน เพราะไม่มีอะไรดีที่สุด และไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงแท้แน่นอน
มันเปลี่ยนไปได้เรื่อยๆ ถ้าเราเข้าใจธรรม ธรรมจะทำให้เราเข้าใจความเป็นจริงว่าโลกใบนี้ดูเหมือนรู้แต่ไม่รู้ ดูเหมือนจะเข้าใจแต่ก็เหมือนไม่เข้าใจ ฉะนั้นถ้าไม่อยากทุกข์ อยากสมหวังก็อย่าไปคาดหวังและคิดว่าตนเองรู้อะไรเลย ดีไหม (ดี) 

(สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตาตีที่แก้มผู้ปฏิบัติงานธรรมคนหนึ่งแล้วถามนักเรียนในชั้นว่าเจ็บไหม)

ถ้าบอกว่าเจ็บแปลว่าท่านกำลังเอาทุกข์ของเขามาฝากไว้ในใจ ที่มนุษย์ทุกข์อยู่ทุกวันนี้ ไม่ใช่ทุกข์เพราะโดนกระทำ แต่ทุกข์เพราะเอาสิ่งที่โดนกระทำมาคิดซ้ำแล้วซ้ำอีก ใช่ไหม (ใช่)  เหมือนเวลาเราโดนเขาด่า เราทุกข์เพราะเขาด่าหรือเราทุกข์เพราะเราเอาคำด่ามาคิดซ้ำ คิดแล้วคิดอีก ทุกข์เพราะคำพูดหรือทุกข์เพราะเอาสิ่งคิดมาแขวนไว้ในใจจนปล่อยวางไม่ลง ฉะนั้นพุทธะจึงสอนไว้ว่า รู้เพื่อวาง ไม่ใช่รู้เพื่อเก็บแล้วยึดมั่นจนเกิดทุกข์ แล้วเมื่อสักครู่จบหรือยัง แล้วตีทำไม ยังสงสัยอีกไหม ไม่มีอะไรก็แค่มือไปแตะเนื้อ ก็แค่นั้นเอง เมื่อรู้แล้ววาง กรรมเราก็จบ แต่ถ้าเรารู้แล้วไม่วางก็ก่อเกิดเป็นโกรธ เกลียด จองเวร จองกรรม วิบากกรรมและการเวียนว่ายวน เราอยากเป็นแบบนั้นไหม (ไม่อยาก)  หลายคนมักพูดว่า ทำดีไม่เห็นได้ดี ส่วนใหญ่มนุษย์ทุกคนมีความทุกข์ เเล้วเวลาทุกข์มากๆ ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร เราก็เลยหันหน้าไปพึ่งบุญ เผื่อบุญจะทำให้เราคลายทุกข์ เเต่พอเราไปทำบุญแล้วมันคลายทุกข์ไหม เมื่อไปเจอศัตรูก็โกรธอีกเอาใหม่เดี๋ยวค่อยไปทำบุญ ถูกหรือไม่ ไม่ถูกนะ บุญที่เเท้จริง เเปลว่าเครื่องชำระล้างใจให้สะอาดให้บริสุทธิ์ จนไม่มีกิเลสมาทำให้เราขุ่นหมองใจ ฉะนั้นถ้าทำอะไรเเล้วใจเราสะอาด บริสุทธิ์ โล่ง โปร่ง เบา อย่างนั้นเรียกว่าบุญ เเต่ทำไมเวลาเราไปทำ เรากลับบอกว่า ทำเเล้วต้องได้ดี ทำเเล้วต้องหวังผล ทำเเล้วขอให้ร่มเย็นเป็นสุข รวยๆ หรือถูกหวยสองตัวก็ยังดี เเล้วอย่างนี้เรียกว่าบุญชำระล้างใจไหม เราว่ามันเป็นบุญหลงทาง ทำเเล้วหลงยึดติด ทำเเล้วหลง ทำเเล้วโลภ ทำเเล้วหลงยึดมั่นถือมั่น อย่างนี้ใจมันไม่สะอาด เพราะฉะนั้นบุญจึงไม่ตกผล เพราะเป็นบุญยึดหลงผิดทาง เพราะฉะนั้นบุญที่เเท้จริงต้องทำเเล้วปล่อยวางความยึดมั่น ทำเเล้วไม่ก่อเกิดเป็นกิเลส เพราะฉะนั้นการทำบุญคือชำระใจให้สะอาด ชำระใจให้ผ่องใส เเล้วช่วยลดความโลภ ความหลงตระหนี่ในทรัพย์ สมบัติผลัดกันชม เงินทองร้อยพันเจ้าของ สามีผลัดกันใช้ ใช่ไหม (ใช่)  แต่อย่างหลังมันฟังดูแปลก แต่บางทีมันก็ใช่นะ เพราะเราไม่รู้อะไรแน่นอน ฉะนั้นการเรียนรู้ธรรมจึงสอนให้เรารู้เหมือนไม่รู้ เห็นเหมือนไม่เห็น แต่ไม่ใช่ให้ไปรู้ให้ไปเห็นใคร แต่สอนให้เรารู้และเห็นชัดในตัวตนแห่งความเป็นจริงบนโลกใบนี้ ว่ามันเปลี่ยนแปลงได้ทุกขณะ ว่ามันไม่เที่ยง ว่ามันไม่ใช่ของเรา แล้วถึงที่สุดเราไม่ได้มีหน้าที่ทุกข์ แต่เรามีหน้าที่เข้าใจและปล่อยเขาไป อย่าไปเอามาเก็บไว้ในใจให้อกกลัดหนองเลยนะ

อยู่ในโลกนี้เราจะเอาชนะทุกข์ได้อย่างไร ก็ในเมื่อบอกว่าทำบุญแล้วไม่ช่วยให้หายทุกข์ บุญแค่ช่วยทำให้เราปล่อยวางไม่ยึดมั่น เพราะฉะนั้นเราต้องหาให้ถูกว่า เหตุแห่งทุกข์นั้นมาจากไหน ทุกข์บางทีเกิดขึ้นเพราะว่าไม่สมหวัง ทุกข์เกิดขึ้นเพราะโดนคนว่า ทุกข์เพราะว่าเรารู้สึกทำดีแล้วเหมือนไม่ได้ดี ทำดีกับใครแล้วเหมือนไม่ได้ดีเลย

เราถามว่า อย่างแรกทุกข์เพราะไม่สมหวัง ไม่สมหวังเรื่องอะไร (อยากได้ในสิ่งที่อยากได้แล้วไม่ได้)  เราเลยผิดหวังแล้วเป็นทุกข์ ถ้าเกิดอยากแล้วทำให้เราไม่ทุกข์ คิดแค่เพียงว่า ช่วงที่เรากำลังหาอยู่นั้นได้หรือไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ใช่หรือไม่ (ได้ก็ดี)  แน่ใจหรือว่าได้แล้วดี ไม่แน่นะได้มาแล้วมีหนี้ก็ไม่รู้นะเพราะถึงเวลาได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พอถึงเวลาได้มา มีหนี้ก้อนโตเลย ต้องทุกข์ขนาดนี้ บางทีไม่เอาดีกว่าจริงไหม (จริง)   ในความเป็นจริงของคนบนโลกนี้ คนสมหวังมีแค่ ๑% คนผิดหวังมีมากถึง ๙๙% จริงไหม (จริง)  ใครในโลกสมหวัง แล้วตัวท่านทำให้ตัวเองสมหวังกี่ครั้ง ฉะนั้นถ้าอยากได้อะไรท่านต้องประเมินตัวเองก่อนว่าที่ทำมาสำเร็จไหม แล้วจะได้ไม่ทุกข์กับการคาดหวังว่าได้หรือไม่ได้ ฉะนั้นคิดให้ดีๆ เพราะโลกนี้เป็นโลกของการเปลี่ยนแปลง เราคิดว่ามันดี พอถึงเวลาสิ่งที่ดีเกิดเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือ ตอนนั้นจะไม่อยากได้เลย ฉะนั้นมองโลก มองความอยากต้องมองให้ชัด ไม่เช่นนั้นจะต้องทุกข์เพราะความอยาก

ถ้าอยากอยู่ในโลกนี้แบบมีความสุข ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ดีเพราะเราทำเต็มที่แล้ว ถึงที่สุดมนุษย์ต้องกลับทางสายเก่าที่อะไรๆ เราก็ไม่มี จริงไหม (จริง)  ถึงที่สุดแล้วอะไรๆ ก็ไม่ใช่ของเรา แล้วเราจะมีให้เยอะๆ แล้วค่อยไปปล่อย ทำใจไหวไหม (ไม่ไหว)  สู้ทุกขณะนั้นเมื่อมีแล้วก็ปล่อย มีแล้วก็ปล่อย อันไหนฝึกใจได้ดีกว่ากัน ตอนนี้เห็นมีไว้ก่อนทั้งนั้นเลย เดี๋ยวตายแล้วค่อยปล่อยใช่ไหม ตายแล้วปล่อยทันไหม (ไม่ทัน)  แล้วต้องมาทุกข์แล้วก่อเกิดกรรมไม่จบสิ้น จริงหรือไม่ (จริง)  

พระพุทธะจึงสอนไว้ว่า “ถ้าเรารู้ว่าเป็นทุกข์ รับรู้แต่ไม่เก็บ เรียนรู้เพื่อปล่อยวาง” แต่มนุษย์ไม่ใช่ เก็บทุกอย่าง แล้วสุดท้ายใจก็เป็นถังขยะเน่าๆ นี่เอง ใจท่านมีเรื่องดีเยอะกว่าหรือเรื่องไม่ดีเยอะกว่า (เรื่องดี)  ถามว่าใครทำดีกับเราบ้างท่านตอบจำไม่ได้ แต่ถ้าถามว่าใครทำไม่ดีอะไรบ้าง ท่านกลับจำได้

ฉะนั้นอะไรไม่ดีปล่อยวางไป อย่าเก็บไว้ในใจ เราตื่นมาเรายังรู้จักอาบน้ำ แต่การฝึกฝนบำเพ็ญธรรมสอนให้เราชำระจิตใจให้สะอาด แต่เดี๋ยวนี้เราเคยมองใครแล้วตาใสมีไหม เห็นอะไรแล้วใจปลอดโปร่งมีไหม ไม่มีเลย ใจเด็กๆ ที่เคยใส ที่เคยปลอดโปร่งหายไปไหนหมด ใช่ไหม (ใช่)  แล้วอะไรที่จะช่วยทำให้เรากลับคืนความใส นั่นก็คือหมั่นมีศีล มีธรรม ประพฤติ‍‍‍ชอบ ปฏิบัติชอบ ไม่ใช่ขาดศีล ขาดธรรม เหล้าก็เอา บุหรี่ก็เอา

ฉะนั้นถ้าพลิกใจเป็นมนุษย์ที่บอกว่าทุกข์ก็จะกลายเป็นสุข และสุขที่เคยบอกว่าเป็นแค่สุขทางโลก มันก็จะกลายเป็นสุขแห่งความเข้าใจในธรรมที่เบิกบานและรู้แจ่มชัด พุทธะก็เป็นเวไนย เวไนยก็เป็นพุทธะ อย่างนั้นก็สุขสมหวัง อะไรๆ ก็ดี แล้วอยู่ในโลกจะได้ไม่ทุกข์เพราะความคิดของตัวเองที่หลงยึดมั่นถือมั่นว่า ฉันรู้ แต่จริงๆ พุทธะบอกว่า คนที่บอกว่าฉันรู้ แท้ที่จริงก็คือคนอวดรู้ แต่พุทธะที่แท้จริงท่านบอกว่า ท่านไม่รู้จักคนอื่น แต่ท่านรู้จักตัวเอง ท่านไม่มัวแต่มองดูจับผิดใคร แต่ท่านมัวแต่มองดูจับผิดแก้ไขตน นี่จึงเรียกว่าการฝึกฝนบำเพ็ญธรรม แต่มนุษย์ไม่ใช่ รู้แต่เรื่องคนอื่นไปหมด แต่ไม่รู้ใจตนเอง จับผิดคนอื่นได้ชัดเจนไปหมด แต่ไม่เคยรู้ว่าตัวเองผิดถูกอะไรแล้วรู้จักแก้ไข ใช่ไหม (ใช่)  โลกจึงยุ่งทุกวันนี้เพราะมนุษย์วิ่งตามแต่กิเลส ไม่ตามความเป็นจริง

สุขสมหวัง สุขสมหวัง สุขสมหวัง สุขสมหวังนะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร สุขสมหวังแล้วยิ้มให้ออกนะ รู้เพื่อปล่อยวาง ไม่ใช่รู้เพื่อเอามาเก็บฝังใจแล้วไปว่าเขา ไม่เอานะ เราไม่เกี่ยวกรรม ถูกไหม (ถูก)

วันอาทิตย์ที่ ๓ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๙              สถานธรรมหมิงเฉิง อ.สามเงา จ.ตาก

พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง

  อันความคิดความเคยชินและนิสัย      ความเข้าใจวจีกรรมความประพฤติ

ทั้งหมดนี้ไม่ให้อยู่ในด้านมืด              ขอให้ยึดหลักธรรมเป็นแนวทาง

                                เราคือ

  จี้กงสงฆ์วิปลาส                รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา     ลงสู่พุทธสถานหมิงเฉิง แฝงกายกราบ

องค์มารดาแล้ว                    ถามศิษย์รักของอาจารย์สบายดีไหม

ต้นน้ำทอดยาว บนฟ้าสว่างใส ใบไม้ก็ไหวไป ลมพัดปะทะหน้า ปีนึงเผลอพริบตา ทุกข์สุขผ่านหัวใจ แต่ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย

*ยอดไม้ที่ไหวเอน รู้ตน รู้จุดหมาย สังคมขยายไป รู้ตัวก็หลงยาก เหนื่อยตั้งแต่ต้นปี ดีหน่อยเมื่อท้ายปี ศิษย์ต้องลงแรงหน่อยงานนี้ตั้งแต่วันนี้

**ทุกทุกวันจะต้องยอมรับความจริง ชีวิตหยั่งรู้เท่ากันที่ไหน จิตใจคลี่คลาย  เรื่องเดิมเดิม แบบแผนใหม่ เห็นความเปลี่ยนไป นั่นคือความหมาย ที่บำเพ็ญธรรม

ฟ้าสวยไม่หลงตา แม้ลิบโลกแห่ชม ศิษย์รักนั่งหน้าก้ม ทำตัวอย่างไร้ค่า เจ้าคิดแต่ไม่ทำ โอกาสสูญสิ้นเสียไป อยู่ใกล้ไยไม่มาชื่นชม

(ซ้ำ *,**,**,**)

ทำนองเพลง ：อากาศดีดี

ชื่อเพลง ：ฟ้าสวยไม่ไร้คนชื่นชม

พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง

ส่วนใหญ่พอบอกว่าปีใหม่แล้ว ก็จะทำอะไรให้ใหม่ขึ้น และจะทำอะไรให้ดีขึ้น สิ่งที่ไม่ดีก็จะแก้ไขให้ดีขึ้น ถ้าอย่างนั้นปีใหม่ใครจะใจเย็นขึ้นบ้าง อย่างนี้ปีที่แล้วมา ศิษย์ใจร้อน ใช่ไหม (ใช่)  แล้วใครจะยิ้มให้มากขึ้น ปีใหม่จะโมโหให้น้อยลง แปลว่าปีเก่าที่ผ่านมาหาดีไม่ค่อยเจอ ทั้งใจร้อน โมโห ยิ้มยาก น่ากลัวนะ เกิดเป็นคนถ้าใจร้อน เจ้าอารมณ์ ยิ้มยาก ไม่มีใครเข้าใกล้นะ ฉะนั้นต้องเป็นคนอย่างไร (ใจเย็น ยิ้มง่าย ไม่ขี้โมโห ไม่เอาแต่ใจ)  เพราะเวลาขี้โมโหแล้วจะมีอารมณ์อื่นร่วมด้วย ขี้หงุดหงิด ขี้รำคาญ
ขี้เบื่อ ขี้บ่น เครียด ถ้าอย่างนั้นควรมีไหม (ไม่มี)  เพราะมันเป็นขี้ แล้วถ้าเป็นขี้เราควรจะเก็บไหม (ไม่ควร)  แต่อยู่ในใจศิษย์ตลอด ในเมื่อไม่ควรเก็บ เวลาเจอคนที่ทำให้โมโหเราควร (ยิ้ม)  เขาตบหน้ามาเราก็ยื่นให้เขาตบหน้าอีกครั้งเลย บางทีเขาโมโหตบหน้าให้สาแก่ใจ แล้วบอกเขาได้ว่าเป็นศิษย์ของอาจารย์ หนูทนได้ ศิษย์เอ๋ยบางทีตอนนี้พูดได้อย่างน่าหัวเราะ แต่ถึงเวลาเจอจริงๆ ต้องรับให้ได้นะ เพราะเรื่องบนโลกนี้มีหลายเรื่องราวที่เราไม่สามารถคาดเดาได้ แต่เราอยากจบแบบ Happy endding หรือจบแบบจองเวรจองกรรม (Happy endding)

ฉะนั้นถ้าเราอยากจบเรื่องราวกันด้วยความสุข อยากจบเรื่องราวกันด้วยรอยยิ้ม อยากจบเรื่องราวกันด้วยมิตรมากกว่าเป็นศัตรู ศิษย์เคยได้ยินคำพูดคำหนึ่งไหม “มีมิตรเป็นพันคนยังไม่พอเท่ากับมีศัตรูแค่หนึ่งคน
มีมิตรเป็นพันเป็นร้อยคนยังไม่สามารถเยียวยาใจเราได้ ถ้าเรามีศัตรูแค่หนึ่งคน”  แล้วทำไมเวลาเราอยู่ร่วมกันเราจึงไม่สร้างมิตร ทำไมเราอดทนไม่ได้ ยอมไม่ได้ แล้วผลสุดท้ายคนที่ทำให้เราทุกข์ก็คือตัวเราเองที่ไม่ยอมอดทน ฉะนั้นถ้าอาจารย์บอกศิษย์ว่า หากศิษย์อยากอยู่ในปีต่อไปนี้ให้มีความสุขและทำให้ศิษย์สามารถสุขได้จริงๆ ขอให้อดทน เสียสละหน่อยได้ไหมและทำอะไรด้วยสติปัญญาหน่อยได้ไหม (ได้)  ถ้าทำได้อย่างนี้ คุณธรรมเหล่านี้จะนำพาให้ศิษย์ไม่ต้องเจอทุกข์ ศิษย์เคยได้ยินไหม ผู้ที่มีความมั่นคงในความพากเพียรอดทนอดกลั้น ไม่ย่อหย่อน ไม่ว่าเจออารมณ์ใดมากระทบกระแทกกระทั้น ก็สามารถวางเฉย ไม่ยินดียินร้ายได้ ผู้นั้นจะประสบสุขที่ประเสริฐที่สุด

ผู้ใดที่มีความมั่นคงในความเพียรไม่ย่อหย่อน สามารถอดทนอดกลั้นต่อสิ่งที่ยากทนได้ ไม่ยินดี ไม่ยินร้าย สามารถรักษาความปกติเฉยเย็นได้
ผู้นั้นจะประสบความสุขอันประเสริฐที่สุดในโลกใบนี้ จริงไหม (จริง)  อดทนต่อความเพียรไม่ย่อหย่อน ไม่มีความยินดียินร้ายใดๆ ในโลก เขาด่าก็ดี
เขาชมก็ดี เขารักก็ดี เขาเกลียดก็ดี เห็นความดีความร้ายเสมอกัน เห็นทุกข์สุขเท่ากัน ไม่มีอะไรในโลกที่จะทำให้ศิษย์ต้องเจ็บปวด เขาอยู่หรือไม่อยู่ก็รู้สึกเท่ากัน เขารักหรือไม่รักก็รู้สึกเท่ากัน เขาดีหรือไม่ดีก็รู้สึกเท่ากัน ใช่ไหม (ใช่)  แต่มนุษย์ไม่ใช่ ชมก็ดี ไม่ชมก็เกลียด อารมณ์จึงแปรไปแปรมา เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้ ไม่เหนื่อยหรือศิษย์เอ๋ย ไม่เหนื่อยกับการผันแปรไปตามอารมณ์ของใจหรือ ไม่เหนื่อยไปกับความผันแปรของความรู้สึกที่ไม่เคยเที่ยงหรือ ถ้าเหนื่อยแล้วทำไมไม่ปล่อยวางแล้วทำความเข้าใจในความจริงบนโลกใบนี้ล่ะ ใช่ไหม (ใช่)

ฉะนั้นจึงมีคำกล่าวคำหนึ่งกล่าวว่า ถ้ามนุษย์เลือกเดินตามธรรม มนุษย์จะค้นพบความสงบสุข แต่ถ้ามนุษย์ขาดธรรม มนุษย์จะพบแต่ความโกลาหล และเป็นทุกข์ในที่สุด ฉะนั้นเมื่อเวลามีชีวิตเราเลือกตามธรรมหรือเราเลือกตามใจ (ตามธรรม)  จริงหรือ (จริง)  เห็นเวลาทำอะไร “อยากไว้ก่อน”  กิเลสมาก่อนธรรมะอีก ใช่ไหม ถ้าตามธรรมถึงเวลาเขาชวนให้มาฟังธรรมมาไหม (มา)  เห็นไม่ ก่อนมา ทุกทีเลย ถ้าตามกิเลสก็มีแต่ความทุกข์และการเวียนว่ายวน แต่ถ้าตามธรรมก็มีแต่ความสงบ อาจารย์ถามง่ายๆ คนหนึ่งทำอะไรถือธรรมเป็นหลัก พูด คิด อยู่ร่วมกับใครถือเมตตาธรรม ถือมโนธรรมสำนึก ถือความละอายเกรงกลัวต่อบาป คนนั้นจะทำผิดไหม (ไม่ผิด)  แต่ถ้าอีกคนหนึ่งคุณธรรมไม่สน ตามอารมณ์เป็นใหญ่ ตามความอยากเป็นใหญ่ ตามบุหรี่ ตามเหล้าเป็นใหญ่ ผิดไหม ผิดศีลตั้งแต่แรกเลย อย่างนั้นอาจารย์ถามหน่อยว่า แล้วเรามีชีวิตอยู่เราควรตามธรรมหรือตามกิเลส (ตามธรรม)  แล้วเรามีธรรมบ้างไหม (มีสติ)  มีสติแต่สติตามใจ อย่างนั้นก็ยังไม่ค่อยเข้าถึงธรรมนะ (ตามเหตุผล)  ตามเหตุผลหรือ แต่บางครั้งศิษย์เคยได้ยินไหม เหตุผลของเราบางทีก็ไม่ถูกต้องกับเหตุผลของเขา ถูกหรือไม่ ฉะนั้นถ้ามีสติตามธรรมย่อมประเสริฐกว่าสติตามใจ เพราะเหตุผลของคนๆ หนึ่งอาจไม่ถูกสำหรับอีกคนๆ หนึ่ง และบางทีเหตุผลที่ใช้ได้ตอนนี้ก็อาจใช้ไม่ได้ในอีกสองสามวันข้างหน้าได้ เหมือนกัน ถูกไหม (มันไม่แน่นอน)  มันไม่แน่นอน ฉะนั้นควรตามธรรมหรือตามเหตุผล (ตามเหตุผลและตามธรรม)  ตามเหตุผลและตามธรรม แต่ศิษย์เคยได้ยินไหมว่าเรื่องบางเรื่องในโลกใบนี้บางทีตามธรรมเหมือนไม่มีเหตุผลนะ เหมือนง่ายๆ คนบางคนเขารักคนอื่นหมดแต่ทำไมเขาไม่รักเรา หาเหตุผลได้ไหม (ได้)  (เพราะเราทำตัวแบบไม่มีเหตุผล เขาก็ไม่รักเรา)  เราทำตัวแบบไม่มีเหตุผลเขาเลยไม่รักเรา จริงหรือ

(พระอาจารย์เมตตาให้นักเรียนเล่นเกม ปรบมือ ผงกหัว ซอยเท้า) 

ตัวศิษย์เองนั้นต้องรู้จักควบคุมตนเองให้ได้ ถึงจะรู้อะไรดีมากแค่ไหน แต่ถ้าถึงเวลาเราควบคุมตัวเองไม่ได้ เราไม่รู้จักควบคุมกายใจตัวเองให้ดี
คนที่จะต้องรับผลของความผิดพลาดนั้นก็คือตัวศิษย์เอง ฉะนั้นเวลาทำอะไรขอให้มีสติอย่างที่ศิษย์คนนี้ว่าไว้ แต่เรื่องความผิดพลาดก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายที่จะทำให้เราต้องทุกข์ ผิดก็กล้ายอมรับแล้วก็เปลี่ยนแปลงแก้ไขให้ดีขึ้น ไม่ใช่ผิดแล้วก็เอาแต่ซ้ำเติมตัวเอง แล้วไม่ทำอะไรให้ดีขึ้น อย่างนั้นก็น่าเสียดาย ชีวิตมันไม่ง่าย ยิ่งอยู่บนโลก มันก็เรื่องยากขึ้นมาเยอะ แล้วเรื่องยากมาพร้อมๆ กัน หลายๆ เรื่อง อย่างนั้นอาจารย์เพิ่มเป็นปรบมือ ผงกหัว ซอยเท้า ได้ไหม (ได้)  ก็ศิษย์ของอาจารย์เป็นคนที่ไม่เคยมักน้อย มักมากตลอด ไม่เคยอยากมีอะไรอย่างเดียว ต้องมีอะไรหลายๆ อย่าง พอมันมีอะไรหลายๆ อย่าง คุมได้ไหม (ไม่ได้)  คุมไม่ได้แล้วทำอย่างไร พอทำอะไรไม่ได้ โยนมันทิ้งไปเลยอาจารย์ โยนไปให้พ้นๆ เลย ถูกไหม การศึกษาธรรมไม่ให้เราหนีทุกข์ แต่ให้เราอยู่ร่วมกับทุกข์โดยที่ไม่ให้ทุกข์มันทำให้เราทุกข์ ไม่ตกเป็นทาสของทุกข์ ฉะนั้นเราลองคุมให้ได้ ช้าๆ นะ ลองดูนะ ผงกหัว ปรบมือ ซอยเท้า พร้อมกันสามอย่าง ยากไหม (ไม่ยาก)  ไม่ยาก ชีวิตศิษย์ก็เป็นแบบนี้ ตัวเองยังไม่พอ มีสามี มีลูก มีภรรยา มีน้อย ทุกข์คนเดียวไม่พอยังหาห่วงเพิ่มอีก แล้วเข็ดไหม (ไม่เข็ด)  อย่างนั้นลองดูนะว่าทำได้ไหม ลองดู ยากๆ ศิษย์ยังสู้มาได้เลย เรื่องแค่นี้ทำไมเราไม่ลองสู้มันสักตั้ง เพราะคิดว่าตัวเองคุมอยู่ เอารอด ศิษย์พอไหม ไม่พอ ใช่ไหม (ใช่)  อย่างนั้นคราวนี้เพิ่มขยับปีก ดีไหมดีไหม (ดี)  พร้อมนะ ขยับแบบนี้นะ

(พระอาจารย์เมตตาขยับให้นักเรียนในชั้นดูเป็นตัวอย่าง)

แค่ขยับก็ตบมือแล้ว นักเรียนเคยเห็นลิงตีฉาบไหม อาจารย์ให้จังหวะนะ หนึ่งที พอไหม (ไม่พอ)  ชีวิตจริงไม่พอ ต้องเอาอีก ใช่ไหม (ใช่)  อาจารย์ถามหน่อยไหวไหม (ไหว)  เหนื่อยไหม (ไม่เหนื่อย)  อาจารย์กลัวศิษย์ทำไม่ได้ ศิษย์เอยความอยากในโลกก็เหมือนกัน เราคิดว่าตัวเราคนเดียวเราไหว เพิ่มแบบนั้นอีกหน่อย แบบนี้อีกหน่อย พอถึงเวลาที่มาพร้อมๆ กันเรารับไหวไหม (ไม่ไหว)  หนึ่งคนก็หนึ่งทุกข์ สองคนก็สองทุกข์ สามคนก็สามทุกข์ แต่ศิษย์มีเท่าไร นับไม่ถ้วนเลย แล้วถ้าถึงเวลาทุกข์พร้อมๆ กันรับไหวไหม (ไม่ไหว)  ในเมื่ออยากมีก็ต้องกล้ารับนะศิษย์ อาจารย์ถามศิษย์นะ ตอนนี้จะพยายามหาวิธีแก้กับสิ่งที่มีแล้ว หรือหาวิธีแก้กับสิ่งที่ทำอย่างไรให้มีแล้วไม่ทุกข์ เพราะว่าไปแก้กับต้นเหตุไม่ทันแล้ว ใช่ไหม (ใช่)  

ก็เหมือนกับที่ศิษย์มักจะพูดว่า อาจารย์มันมีไปเยอะเเล้ว จะทำอย่างไรที่จะอยู่กับสิ่งที่มีเเล้วมันไม่เป็นทุกข์ ใช่ไหม (ใช่)  มีลูกก็ทุกข์เพราะ (ลูก)  มีเงินก็ทุกข์เพราะ (เงิน)  มีสามีก็ทุกข์เพราะ (สามี)  มีภรรยาก็ทุกข์เพราะ (ภรรยา)  มีเพื่อนก็ทุกข์เพราะ (เพื่อน)  มีตัวเองก็ทุกข์เพราะ (ตัวเอง)  ทุกข์ไปหมดทุกอย่างเลยอาจารย์ มันก็ต้องทุกข์เป็นธรรมดา ศิษย์เคยได้ยินคำพูดคำหนึ่งไหม สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นมีความทุกข์

อาจารย์พูดใหม่ คนเราเกิดมา มีความเกิด มีความแก่ ใช่ไหม แต่อาจารย์เคยได้ยินอีกคำหนึ่ง คนเรามีความเกิดเป็นทุกข์ เเก่ก็เป็นทุกข์ เจ็บก็เป็น (ทุกข์)  ตายก็เป็น (ทุกข์)  พลัดพรากจากสิ่งที่รักก็เป็น (ทุกข์)  อยู่กับสิ่งที่รักก็เป็น (ทุกข์)  ผู้ใดที่ยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ห้า ผู้นั้นจะต้องประสบกับยอดทุกข์ ใช่หรือไม่ (ใช่)  

ถ้าอาจารย์ถามว่ากินลูกพลับ แล้วมีทุกข์สุดๆ กินไหม (ไม่กิน)  เอาไม่เอา (ไม่เอา)  

พระอาจาย์เมตตาถามหัวหน้าชั้น เอาไม่เอา (เอาครับ)  ลูกเดียวพอไหม (พอครับ)  อาจารย์ให้อีก เพราะมีของเราแล้วก็ต้องมีของภรรยา ของลูก ของพ่อแม่ (ของพี่สาว)  เอาอีกไหม (พอแล้ว)  พอจริงหรือ ถือไหวไหม (ไหว)  แล้วจะเดินกลับไปรอดไหม แน่ใจนะ ห้ามหล่นนะ ถ้าหล่นเอากลับมาคืน แล้วศิษย์แน่ใจนะว่าจะอยู่กับอาจารย์จนจบสองชั่วโมงไม่ หล่นจากตัวเลย ถ้าหล่นสักลูกหนึ่งอาจารย์เอาคืนหมดเลยนะ เดี๋ยวอาจารย์คอยดู จากที่จะได้ทั้งหมดหรืออย่างน้อยจะได้สักลูกหนึ่ง แต่ตอนนี้อาจจะไม่ได้เลยก็ได้ ใช่ไหม (ใช่)  มนุษย์ก็เหมือนกับหัวหน้า

รู้ว่าการเกิดเป็นทุกข์ การแก่เป็นทุกข์ การอยู่กับสิ่งที่รักก็เป็นทุกข์ การพลัดพรากจากสิ่งที่รักก็เป็นทุกข์ และการยึดมั่นถือมั่นในสิ่งที่อาจารย์พูดซึ่งเรียกว่า ขันธ์ห้าหรือตัวตนคือทุกข์ นั่นแหละก็คือตัวตน ฉะนั้นถ้าเมื่อไรที่เผลอยึดมั่นถือมั่นในตัวตน เมื่อนั้นเราจะทุกข์ตั้งแต่ต้นจนสุดท้าย ทุกข์ตั้งแต่เกิดจนตาย แก่ก็ทุกข์ เจ็บก็ทุกข์ มีก็ทุกข์ ไม่มีก็ทุกข์ ในเมื่อเรารู้ขนาดนี้ ทำไมเรายังเผลอยึดมันอีก ทำไมเรายังเผลออยากกับมันอีก ใช่หรือไม่ (ใช่)  แล้วพอถึงเวลาจริงๆ แล้ว เราจะเอามันไปพ้นไหม
(ไม่พ้น)  อาจารย์ถามนะ ศิษย์เอาไปเท่านี้ ศิษย์แน่ใจนะว่าจะครบแล้วมีสุขทุกคน เดี๋ยวคนนั้นได้ คนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวคนนั้นมี คนนั้นไม่มี น้อยใจไหม ฉะนั้นสู้ไม่เอาไปเลยดีไหม ไม่น้อยใจทั้งหน้าและหลัง ใช่ไหม แล้วไม่ต้องแบกให้มันทุกข์ด้วย ใช่ไหม (ใช่)  แล้วเราเคยคิดแบบนี้ไหม ถึงเวลาเราบอกว่า เอาก่อน อยากก่อนอาจารย์ เดี๋ยวทุกข์ค่อยไปแก้ทีหลัง ใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นพระพุทธะจึงคิดต่างกัน มนุษย์พยายามดับที่ผล พุทธะพยายามหยุดที่เหตุ มนุษย์พยายามกลบปัญหา แต่พุทธะหยุดสร้างปัญหา มนุษย์อยู่กับการเกิดๆ อยากๆ แต่พุทธะอยู่กับความดับสิ้นแล้วซึ่งความอยาก ฉะนั้นคุณค่าความหมายมันต่างกัน เราตื่นขึ้นมาเราอยากอะไร แต่พุทธะตื่นขึ้นมาดับอะไร จบอะไร วางอะไร เห็นไหม ว่าต่างกันไหม ใช่ไหม (ใช่)  เอาไหมหัวหน้า ไม่เป็นไรมันตกนิดหน่อยศิษย์ (เอา)  ศิษย์เอย ถึงเวลาที่เจอเรื่องที่มันชอกช้ำแล้วเราจะเก็บมันขึ้นมาไหวหรือ 

(ลูกพลับตกลงพื้น)

เมื่อสักครู่อยากได้แต่ตอนนี้มันตกไปแล้ว ศิษย์จะเก็บขึ้นมาแล้วรับไหวไหม ถ้ารู้ว่ามันตกแล้ว มันพลาดไปแล้ว แล้วถ้ารับไม่ไหวแล้วเจ็บปวดเกินจะรับก็ปล่อยให้จบๆ ไป อย่าไปเก็บมาฝังไว้ในใจ ใช่ไหม (ใช่)  เรื่องบางเรื่องเราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว แต่คนรับเขาไม่ชอบ คนรับเขารังเกียจ คนรับเขาปัดอย่างไม่ใยดี แล้วเราจะเก็บมาให้ชอกช้ำหรือเราจะปล่อยให้จบๆ แล้วผ่านไป เห็นไหมว่าหนทางแห่งพุทธะคืออยู่เพื่อดับ ไม่ใช่อยู่เพื่อเกิด อยู่เพื่อหยุดเหตุ ไม่ได้อยู่เพื่อหยุดผล ไม่ได้อยู่เพื่อกลบปัญหา แต่อยู่เพื่อหยุดสร้างปัญหาอีกต่อไป เอาไหม (ไม่เอาแล้ว)  คนที่มีสติปัญญา แม้เรื่องไม่ดียังแปรเป็นสิ่งที่ดีและเป็นมงคลได้ เพราะความเจ็บช้ำที่เราเคยเจอในอดีต ในอนาคตเราจึงไม่อยากเจ็บช้ำอีก ถูกไหม (ถูก)  ฉะนั้นเรื่องเลวร้าย เรื่องไม่ดีจริงๆ มันก็มีดีอยู่ ถ้าเรารู้จักช่วงใช้และใช้มันให้เป็น ฉะนั้นอย่าหวังความสมบูรณ์พูนพร้อมในโลกใบนี้ อย่าหวังความงามพร้อมจนหาที่ติติงไม่ได้ เพราะขึ้นชื่อว่าโลกใบนี้ มีดีก็ยังมีไม่ดี มีสวยก็ยังมีไม่สวย มีงดงามก็ยังมีอัปลักษณ์ ฉะนั้นผู้ที่อยู่บนความเป็นจริงและเดินบนหนทางแห่งธรรมจะไม่พยายามหลงใหลใน มายาอันจอมปลอมเด็ดขาด แต่จะระมัดระวังรักษาจิตของตัวเองให้เป็นปกติให้มากที่สุด 

สิ่งที่มักจะทำให้เรากลายเป็นคนผิดปกติไปจากความเป็นจริง คืออารมณ์ที่ครอบงำจิตใจ คนที่ดีๆ ก็กลายเป็นคนโมโหร้าย ใช่ไหม (ใช่)  
คนดีๆ ก็กลายเป็นคนขี้โมโห เจ้าอารมณ์ ขี้น้อยใจ ขี้หงุดหงิด ใช่ไหม (ใช่)  มนุษย์เราจิตผิดปกติไปเพราะอะไรกันหรือ ใครตอบอาจารย์ได้บ้าง

(ความโลภ)  ถ้าโลภมากๆ เราจะสูญเสียความมีเมตตา ความใจกว้าง ความใจเย็น

(กิเลส)  ตัวไหน (ความอยาก)  นึกว่าความหลง ทำอะไรอย่างคนไร้สติ นึกจะพูดก็พูด ใช่ไหม (ใช่)  

(ความโกรธ)  ฉะนั้นครั้งหน้าๆ จะไม่โกรธ ถ้าอย่างนั้นจะ
(ไม่โกรธ)  ก็โกรธให้น้อยลง ใจเย็น อดทนให้มาก เพราะความโกรธเป็นเหมือนไฟ ก่อนที่เราจะไปโกรธเขา เราก็เผาใจตัวเองก่อน โกรธมากๆ ร้อนไหม (ร้อน)  หงุดหงิดไหม เครียดไหม ทุกข์ไหม เศร้าไหม แล้วมีทำไม อย่างนี้อย่ามีดีไหม ไม่ต้องโกรธแต่ทำเป็นใจเย็นความไม่รู้จักยั้งคิด ชอบปล่อยไปตามอารมณ์ชั่ววูบ ใช่ไหม

คนที่ทำอะไรมักจะขาดสติ เอาอารมณ์ เอาความคิดตนเองเป็นใหญ่ ใช่ไหม จิตที่ไม่นิ่ง ชอบวอกแวก ใช่ไหม จิตที่ชอบหลงกาลเวลาใช่ไหม ทำให้มนุษย์สูญเสียปัจจุบันขณะไป บางทีหลงไปคิดอดีต “เมื่อวานได้กินไอศกรีมกับคนนั้นอร่อยดี เมื่อวานได้ดูหนังเรื่องนั้น”  ใช่ไหม

(โลภ โกรธ หลง) อย่างนั้นต่อไปก็จะไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง อย่างนั้นลูกพลับก็ไม่ต้องเอาเพราะเดี๋ยวจะหลงเเล้วก็จะโลภ ใช่หรือเปล่า ไม่ต้องเอา เอาไหม (เอา) 

(ความหลง)  หลงอะไร หลงแฟนหรือหลงตนเอง หรือหลงเงินทอง หลงหมดทุกอย่างใช่ไหม

(ความหลงผิด เห็นกงจักรเป็นดอกบัว)  น่าเสียดาย ใช่ไหม รู้ว่าทำดีเป็นสิ่งที่ได้ดี แต่บางทีก็ไม่ยอมทำ เพราะมันไม่ได้ดั่งใจเลยเลิกทำ ถูกไหม (ไม่ถูก)  คนทำดีมีค่าทุกวันนะศิษย์

(ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี)  ตอบได้ดี

(รักไม่มีเหตุผล)  ทำให้เราสูญเสียความผิดปกติไป คือรักไม่มีเหตุผลหรือ อาจารย์ว่ากลัวว่าจะเป็นประเภทที่รักเเล้วต้องให้ได้รักตอบ พอไม่รักตอบมันเลยไม่มีเหตุผลใช่ไหม ความรักแบบนั้นเป็นรักที่เห็นเเก่ตัวนะศิษย์ รักที่เเท้คือรักอย่างไม่ครอบครอง รักอย่างยอมรับที่เขาไปได้คนที่ดีกว่าเเละมีสุข เเม้จะไม่ใช่เรา ถูกไหม ถ้าเเฟนจากไปจะโกรธไหม (ไม่โกรธ) 

(ใจร้อนวู่วาม ไม่รู้จักยั้งคิด)  อาจารย์ว่าขี้น้อยใจมากกว่า ใช่ไหม (ใช่)  ทำให้เราสูญเสียความปกติไป

(หวั่นไหวกับสิ่งยั่วยุ)  พอโดนเขาว่านิดหน่อย โดนเขานินทานิดหน่อย ทนไม่ได้ ต้องไปเอาคืนให้ถึงที่เลย ได้ไหม (ไม่ได้)  แล้วทำไหม (ไม่ทำ)  เพราะคนนั้นคนนี้ที่มาทำให้เราวุ่นวาย  ไปโทษเขาได้อย่างไร ศิษย์เคยได้ยินไหม ถ้าจิตเรานิ่งมั่นคง ใครจะวุ่นวายขนาดไหนเราก็นิ่งมั่นคงได้ แต่เป็นเพราะจิตเราไม่นิ่ง จิตเราอ่อนแอต่างหาก

(หลงผิดเป็นชอบ)  หลงผิดเป็นชอบ ใช่ไหม เห็นขาวเป็นดำหรือเห็นดำเป็นขาว ฉะนั้นถ้าศิษย์อยากทำอะไร แล้วอยู่ในโลกโดยไม่ต้องมีความทุกข์ จงรักษาใจให้ปกติ แล้วใช้ใจที่ปกตินั้นมองสรรพสิ่งตามความเป็นจริง อย่ามองอย่างความเข้าใจหรือรับรู้แค่ตัวเองคิดไปเอง ใช่หรือไม่ (ใช่)  เหมือนเราอยู่ในโลก ศิษย์ก็รู้ว่าตัวนี้เป็นต้นเหตุของทุกข์ ถามว่าทำไมเรามีทุกข์จังเลย แล้วเราเคยมองหาไหมว่าทุกข์นั้นมาจากไหน เรามักจะโทษว่าคนนั้นเป็นตัวปัญหา คนนี้เป็นตัวปัญหา เพราะเรื่องนั้นทำให้เราเป็นปัญหา เพราะเรื่องนี้ทำให้เราเป็นปัญหา ใช่ไหม (ใช่)  แต่ถ้าไม่มีตัวนี้ ปัญหาทั้งหลายจะมีไหม (ไม่มี)  ถ้าไม่มีตัวนี้ความโกรธจะมีไหม ถ้าไม่มีตัวนี้ความหลงจะมีไหม ถ้าไม่มีตัวนี้ความทุกข์จะมีไหม (ไม่มี)  แล้วเรากำลังทุกข์กับอะไร ทุกข์เพราะอะไร ความคิดของเรา ใช่ไหม (ใช่)  แล้วความคิดนั้นมาจากอะไร
มาจากตัวตนที่บอกว่า อันนี้ของเรา แล้วคิดอย่างนี้ รู้สึกอย่างนี้ แล้วเกิดเป็นอารมณ์อย่างนั้น อารมณ์อย่างนี้ ฉะนั้นถ้าอยากดับเหตุแห่งทุกข์ก็หยุดคิดวันนี้ ใช่ไหม (ใช่)  เหมือนที่พระพุทธะกล่าวว่า “เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนั้นจึงมี แล้วถ้าสิ่งนี้ไม่มี สิ่งนั้นจะมีได้อย่างไร”  จริงไหม

ถ้าสิ่งนี้เป็นกองทุกข์ เป็นต้นเหตุแห่งทุกข์ แล้วเราจะไปยึดทำไมให้เป็นทุกข์ แล้วเราควรจะเชื่อไหมกับความคิด พุทธะจึงกล่าวว่าถ้าอยากอยู่กับโลกแล้วไม่ทุกข์ จงอย่าใช้ความคิด แต่จงใช้สติ แต่สติไม่ใช่แปลว่าคิดออก เพราะความคิดยังง่ายที่จะเข้าข้างตัวเองและยึดตามเหตุผลของตัวเองเป็นหลัก แต่สติคือแค่รู้ รู้แล้วไม่หลงตาม เช่น เวลาเกิดอารมณ์แล้วโกรธ โกรธรึ ก็แค่นั้น ก็เท่านั้น ไม่โกรธตอบ จบ (ปล่อยวาง)  ไม่ต้องปล่อยวางศิษย์ ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้นเป็นธรรมดา อาจารย์จะบอกให้นะ สติดีกว่าความคิด เช่น เมื่อคนเรามีความโกรธเกิดขึ้นมา ถ้าเราเอาความคิดเข้ามาใส่ จะอดคิดไม่ได้ เขาด่าเราทำไม เขาว่าเราทำไม ความคิดเหมือนน้ำมัน ยิ่งราดน้ำมันเข้าไปไฟก็ยิ่งลุกไหม้ ไม่เหมือนการมีสติ เมื่อความโกรธมาสติรู้ว่าความโกรธมาแล้ว แล้วศิษย์จงรู้ไว้อย่างหนึ่ง “สิ่งใดมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นมีความดับไปเป็นธรรมดา” เมื่อความโกรธมา เราไม่แยแส เราไม่สนใจใยดี ความโกรธจะบอกว่า ไปก็ได้ ใช่ไหม (ใช่)  แต่ถ้าศิษย์เอาความคิดเข้าไป เขาด่าเราทำไม ทำไมเขาเป็นคนอย่างนี้ ความโกรธก็จะไม่ไปไหน เพราะศิษย์เรียกให้ความโกรธอยู่ แต่ถ้าโกรธมา โลภมา อยากมา ถามว่าอยากแล้วได้อะไร อยากแล้วเหนื่อยขึ้นไหม สวยแล้วดีกว่าเดิมตรงไหน ทั้งที่จริงๆ สวยไปก็เท่านั้น จริงๆ เราก็ไม่ได้สวย เขาชมเราเก่งขนาดไหน จริงๆ เราก็ไม่ได้เก่ง ใช่ไหม (ใช่)  เขาชมว่าเราดีขนาดไหน จริงๆ เราก็รู้ไส้รู้พุงตัวเอง จริงๆ ตัวเองชั่วหนักหนาเลย ใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นถ้าเรามีสติ สติจะสอนให้เรารู้เท่าทันสิ่งที่กระทบ ที่ทำให้เราผิดปกติ พอมันผิดปกติอย่าเพิ่งไปดูเขา กลับมาดูเราก่อน ดูเราเห็นอะไร เห็นโกรธ เห็นโลภ เห็นอยาก เห็นหลง เห็นแล้วไปกับมันไหม ไม่ไป เอาไหม ไม่เอา แล้วไม่ต้องไปให้คุณค่า ไม่ต้องไปสนใจ เดี๋ยวมันจะบอกว่าไปก็ได้ ก็พุทธะสอนแล้วว่า สิ่งใดมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นเดี๋ยวก็ดับไปเป็นธรรมดา ศิษย์ไม่ต้องไปทำอะไรเดี๋ยวมันก็ดับเอง เหมือนเรามีความเกิดเป็นธรรมดา เราก็ต้องมีความตายเป็นธรรมดา ฉะนั้นถ้าเกิดว่ามันมีทุกข์เกิดขึ้นมาเป็นธรรมดา เดี๋ยวทุกข์มันก็ดับไปเป็นธรรมดา ทุกข์มันก็เหมือนกิเลสพอไม่สนใจใยดีมันก็จะบอกว่าทุกข์หน่อยสิ เราก็บอกไม่ทุกข์ ไม่เอา ไม่สน เดี๋ยวมันก็ไปก็ได้แต่เราเป็นอย่างไร เก็บมาหมด หนูจะโกรธ หนูจะโลภ หนูอยาก หนูจะทุกข์ แล้วผลสุดท้ายไปไหว้พระเก้าวัด ไปทำบุญสังฆทานมันก็ไม่หลุดไปจากใจสักที จำไว้นะศิษย์ของบางอย่างเข้าง่ายแต่ออกยาก ใช่ไหม (ใช่)  และที่ออกยากที่สุดก็คือความคิดที่ไม่ยอมรับความจริง ทุกข์หน่อยจะเป็นอะไร อยากทุกข์ก็ทุกข์ ฉันทุกข์กับเธอแล้วนะสองนาทีพอละ ใช่ไหม (ใช่)  แล้วทำไมเราทำไม่ได้ล่ะ งานลำบากขนาดไหนก็ทำจนสำเร็จ เงินหายากขนาดไหน เหนื่อยเลือดตาแทบกระเด็นก็หามาได้ แต่ความทุกข์ตัวเดียวที่อยู่ในใจนี้แก้ไม่ค่อยได้สักที

ฉะนั้นแค่ยอมรับและยิ้มกับความทุกข์ อาจารย์บอกแล้วทุกข์เป็นธรรมดา แก่เป็นธรรมดา เจ็บเป็นธรรมดา ตายเป็นธรรมดา โดนด่าเป็นธรรมดา โดนเอาเงินไปไม่คืนเป็นธรรมดา ก็อย่าเอาใจไปฝากเขาไว้สิ อย่าเอาใจไปยึดกับเงิน ไม่ตายก็หาใหม่ได้ศิษย์ ขอเพียงเรามีใจไม่ธรรมดา แต่เรามองทุกอย่างธรรมดา ใช่ไหม (ใช่)  แม้จะหามาชั่วชีวิตแต่วันนี้หมดไปแล้วจริงๆ ไม่เป็นไร ถ้ายังมีใจที่ไม่ธรรมดาก็ทำสิ่งที่ธรรมดาให้ดีขึ้นได้ ใช่ไหม (ใช่)  ฉะนั้นศิษย์อย่าดูถูกคุณค่าของความเป็นจริงที่เรียกว่าธรรมะในตัวเอง ถ้าเราเข้าใจเราจะเตรียมตัวตายก่อนตาย เราจะเตรียมตัวเจ็บก่อนเจ็บ และเราจะรู้จักทุกข์โดยที่ไม่ต้องตกเป็นทาสของทุกข์ แล้วทำไมจึงไม่อยากเรียนรู้ธรรม จริงไหม (จริง)  ธรรมะไม่ใช่เรื่องไกล แต่เป็นเรื่องใกล้ที่ทำให้เราเข้าใจชีวิต แล้วเราก็มีสติปัญญารู้แจ้งชัดจนเห็นความเกิดดับของโลกใบนี้เป็นเรื่องธรรมดา แล้วก็เกิดความเบิกบานใจ ที่เรียกว่าสุขที่แท้จริง ไม่ใช่สุขจากการชื่นชมยินดี สำเร็จ ล้มเหลว แล้วทำไมอาจารย์ถึงไม่อยากให้ศิษย์เดินไปหนทางนั้น เพราะหนทางของพระต่างจากหนทางมนุษย์ตรงที่พระท่านเดินไปสู่ความดับ ไม่ใช่เดินไปสู่ความเกิด ท่านเดินไปสู่ความไม่มีและปล่อยวาง ไม่ใช่เดินไปสู่ความต้องมีและยึดมั่น ท่านเดินไปสู่หนทางแห่งการดับเหตุ หยุดสร้างปัญหา แต่มนุษย์เดินไปสู่ทางแก้ผล แก้ปัญหา แล้วทำไมอาจารย์ซึ่งเป็นอาจารย์ของศิษย์จึงอยากชวนศิษย์ให้เดินหนทางนี้ หนทางที่อยู่กับทุกข์แต่ไม่ตกเป็นทาสของทุกข์ อยู่กับทุกข์แต่เข้าใจทุกข์ และยิ้มกับทุกข์ได้ ไม่ว่าจะเจ็บ ไม่ว่าจะเสีย ไม่ว่าจะตาย ไม่ว่าจะไม่เหลืออะไร เพราะเรากำลังเดินไปสู่ความดับ เพราะจริงๆ ทุกชีวิตก็ล้วนไปสู่ความดับและความไม่มี แล้วทำไมเราไม่เตรียมตัวก่อนล่ะศิษย์ จะรอให้มีเยอะๆ แล้วพอทุกข์ตอนนั้นศิษย์ก็จะทำใจไม่ไหวหรือรอให้มีเยอะๆ เเล้วก็ก่อเกิดเป็นกรรม วิบากกรรม จองเวรจองกรรม วัฏสงสารเวียนว่ายไม่จบสิ้น ศิษย์บอกอาจารย์ว่า ศิษย์อยากอยู่บนโลกอย่างไม่มีเวรกรรม ศิษย์อยากอยู่บนโลกอย่างไม่มีศัตรูคู่อาฆาต ศิษย์อยากอยู่บนโลกแบบไม่มีใครชิงชังเคียดเเค้น อยากอยู่อย่างมีความสุข ใช่ไหม (ใช่)  เเล้วทำไมสิ่งที่ศิษย์ทำมันจึงเป็นการสร้างเหตุ เพื่อตกผล เเต่ไม่ได้เป็นการดับเหตุ ฉะนั้นพระพุทธะจึงชี้นำต่ออีกว่า ในสิ่งที่เรียกว่า กองทุกข์ นี้มันเป็นภาระหนักที่ศิษย์ ต้องแบกมันทุกวัน หาให้มันกินทุกวัน ใช่ไหม (ใช่)  ฉะนั้นถ้าเราอยู่อย่างยืมเขาใช้ ใช้เต็มที่เเล้ว มันจะเเก่ช่างมัน เพราะเราใช้เต็มที่ถูกไหม ถึงเวลาเราห้ามเเก่ ห้ามตายเลย ห้ามเจ็บได้ไหม (ไม่ได้)  ฉะนั้นสิ่งที่ดีที่สุดคือทำใจของเราให้เข้มเเข็งเเล้ว
ยอมรับความจริง ถ้าป่วยก็ดูเเลรักษา เเต่ถ้าดูเเลรักษาจนถึงที่สุดมันไม่ได้ก็ช่างมัน ใช่ไหม (ใช่) 

ฉะนั้นพระพุทธะจึงบอกว่า นี่นะศิษย์มันเป็นทุกข์กองโต ที่ใครสามารถแบกมากเท่าไรก็ต้องทุกข์มากเท่านั้น เเต่ถ้าใครสามารถสละวางได้มากเท่าไร คนนั้นก็สุขเท่านั้น เเละพระอริยะโบราณจนถึงปัจจุบัน ท่านก็ล้วนปล่อยวางความทุกข์อันนี้ เเละก็ไม่คว้าอะไรมาเพิ่มให้ตนเองทุกข์อีก เพราะการปล่อยวางกองทุกข์นี้ได้ มันจะสามารถถอนรากเเห่งตัณหา เเละหยุดสิ้นความปรารถนาใดๆ ในโลกทั้งปวงได้นะศิษย์

เหมือนที่พระพุทธองค์เคยสอนไว้ว่า อวิชชาเกิด ก็ก่อเกิดเป็นตัณหา เป็นอุปทาน ความไม่รู้ก่อเกิดเป็นความอยากเเละความยึด เมื่ออยากก็ยึดมากเข้าก็กลายเป็นกิเลส กิเลสก็กลายเป็นกรรม กรรมดี กรรมชั่วใช่ไหม (ใช่)  เเล้วก็กลายเป็นวิบากกรรมเเละการเวียนว่ายไม่จบสิ้น ใช่หรือไม่ (ใช่)  เเล้วศิษย์ก็บอกว่าไม่เป็นไรอาจารย์ ศิษย์ขอทำชั่วให้เต็มที่เเล้วเดี๋ยวศิษย์จะมาทำดีชดเชยได้ไหม (ไม่ได้)  เเล้วเราเป็นอย่างนี้ไหม ไปเบียดเบียนเขา ไปโกหกเขา ไปขาดเมตตาต่อเขา ไปโป้ปดมดเท็จเขา เเล้วก็บอกว่า  สัพเพสัพตา สัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์ จงเป็นสุข เป็นสุข มันจะได้ไหม (ไม่ได้)  ฉะนั้นทำไมเราไม่รู้จักทำตั้งเเต่ตอนที่เราอยู่ร่วมกัน อยู่กับเขาด้วยเมตตา อยู่กับด้วยความซื่อตรง อยู่กับเขาด้วยความรักจริงใจ นี่เเหละทำบุญได้ทุกๆ วัน ไม่ต้องไปรอทำที่วัด จริงไหม (จริง) เเล้วเราทำได้ไหม

น้ำเต็มเเก้วได้ไหม ไม่เต็มก็ได้นะ คนเราเต็มได้มันก็ลดได้ใช่ไหม (ใช่)  เเล้วถึงเวลาเต็มจริงๆ มันก็ไม่มีใครเต็มหรอกศิษย์มันพร่องเสมอ ใช่ไหม (ใช่)  ขอเเค่เพียงว่าถ้าเราอยากอยู่ในโลกนี้อย่างเป็นสุข ทิฐิ อัตตา ตัณหา ต้องพยายามควบคุมมันให้ดี เพราะไม่อย่างนั้นมันจะวางกร่าง
ไม่ยอมใคร ไม่กลัวใคร เเต่พอถึงเวลาก็เเก้ใจตนเอง ใช่ไหม ฉะนั้นศิษย์คิดให้ดีๆ นะ อยู่ในโลกใช้สติ อย่าใช้ความคิด อยู่ในโลกมองตามความเป็นจริงแห่งธรรม อย่ามองตามใจและอารมณ์

(พระอาจารย์เมตตาประทานเพลงพระโอวาท ทำนองเพลง : อากาศดีดี  ชื่อเพลง : ฟ้าสวยไม่ไร้คนชื่นชม)

ฟ้าสวยไม่หลงตา แปลว่า ฟ้าไม่ว่าจะตรงไหนจะสวยขนาดไหน ศิษย์ก็พยายามจะไปดั้นด้นหาจนเจอ อยู่สูงขนาดไหน ศิษย์ก็ไปดูจนได้ ฉะนั้นแม้จะอยู่ไกลลิบโลกขนาดไหน คนก็ไปแห่ชื่นชม ใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นฟ้าสวยคนยังไปชื่นชม แต่มนุษย์เรานั้นแปลกทำไมเราไม่ทำจิตใจเราให้สวยบ้าง แบบที่ใครๆ ผ่านมาต้องชื่นชม วันๆ เอาแต่ก้มหน้าเล่นไอแพด ทำตัวอยู่กับแค่มีค่ากับไลน์ กับเฟซบุ๊ก น่าเสียดายนะ บางคนคิดได้แต่ไม่ทำ ถึงเวลาก้มหน้าเหมือนเดิม ส่งข้อความดีๆ ทางไลน์ แต่ถึงเวลาไม่เคยทำดีกับคนอยู่ใกล้ ใช่ไหม (ใช่)  ทำตัวสวยๆ ในไลน์ ในเฟซบุ๊ก แต่อยู่กับพ่อแม่ไม่เคยสวย ไม่เคยมีอะไรเลย ฉะนั้นศิษย์เอย ฟ้าสวยข้างนอก ไม่เท่ากับพยายามทำใจตัวเองให้สวย แล้วใครๆ ก็ชื่นชม ไม่ต้องรอเรียกใคร เอาตัวเองก่อนนะ เพราะถ้าเราสวยลูกหลานก็จะกลับมาหา ถ้าเราทำตัวน่ารักลูกหลานก็ไม่ทิ้งเราไปไกลหรอก จริงไหม (จริง)

(พระอาจารย์เมตตาให้นักเรียนในชั้นร้องเพลง)

ร้องแล้วจะได้จำได้ดีไหม ปกติอาจารย์ให้เพลง อาจารย์อยากให้ แม้ศิษย์กลับบ้านไปแล้วเพลงนั้นก็ยังติดอยู่ที่ใจศิษย์ดีไหม

(พระอาจารย์เมตตาประทานพระโอวาทซ้อนพระโอวาท)

วันนี้เรามาฟังธรรมะเพื่อความเป็นมงคลต่อชีวิต วันนี้เรามาฟังธรรมะเพื่อเอาไปใช้แล้วสร้างความเป็นมงคลให้กับชีวิต ถูกหรือไม่ (ถูก)  พระโอวาทซ้อนได้คำว่า “福 (ฝู) ” เป็นสิ่งที่อาจารย์มอบไว้ให้ศิษย์นะ สังเกตว่าวันปีใหม่ของคนจีนเขาจะห้อยตัวนี้กลับหัว ที่ห้อยคว่ำหัวก็เพราะให้วาสนาหล่นอยู่ในบ้าน แต่บางทีเรามีทั้งแบบตั้งและแบบตกบ้างก็ได้นะ เผื่อให้คนอื่นบ้างดีไหม ไม่ต้องมาตกอยู่กับตัวเองหมดดีไหม ศิษย์นึกถึงความเป็นจริงเวลา “福 (ฝู) ” หล่นลงมาคงไม่หล่นแบบท่าตั้งสวยตลอดนะ เดี๋ยววาดให้เอียงซ้ายให้คนทางซ้ายบ้าง ให้คนข้างบนบ้าง ให้คนข้างล่างบ้าง ดีไหม (ดี) 

รูปนี้เป็นรูปภาพแห่งมงคล ปกติน้ำเต้าของอาจารย์เป็นน้ำเต้าที่ดูดสิ่งชั่วร้าย แต่เมื่อปลดปล่อย อาจารย์ก็ปลดปล่อยสิ่งที่ดีและมงคลให้กับศิษย์ เป็นของขวัญ เป็นเหมือนการ์ดอวยพรปีใหม่ให้ศิษย์ ดีไหม

(นักเรียนในชั้นกล่าวขอบคุณพระอาจารย์เมตตา) 

ศิษย์เอ๋ยคนที่รู้จักยอมคือคนที่สามารถมีบุญวาสนา คนที่รู้จักเอาเปรียบคือคนที่สร้างพิษภัยให้กับตัวเอง แต่คนที่ยอมเสียเปรียบอยู่ร่ำไป คนนั้นคือคนที่สร้างวาสนาให้กับตัวเอง ฉะนั้นอาจารย์ก็อยากเห็นศิษย์เป็นคนที่รู้จักเสียสละ รู้จักให้ รู้จักอดทนอดกลั้น เพื่อสร้างวาสนา ไม่ใช่อยู่ที่ตัวหนังสือ แต่อยู่ที่ใจของเรา อยู่ที่การกระทำของเรา บุญวาสนาที่คนอื่นให้ไม่มีประโยชน์เท่ากับบุญวาสนาที่เกิดจากการกระทำของเรา ประพฤติปฏิบัติให้อยู่ในศีลในธรรม รู้จักให้ รู้จักเสียสละ รู้จักอดทนอดกลั้น รู้จักมีธรรมให้กับผู้อื่น ทำยากไหม (ไม่ยาก)  แล้วอยากอยู่บนโลกโดยไม่หวาดหวั่นไม่กลัวทุกข์ แต่อยู่บนโลกอย่างคนที่มีสติเข้าใจทุกข์ ทุกข์ไม่น่ากลัวอีกแล้ว ความแก่ ความเจ็บ ความตายไม่น่ากลัวอีกแล้ว แต่สิ่งที่น่ากลัวคือใจที่ไม่ยอมปล่อยวาง เอาแต่ยึดมั่นถือมั่น ใจที่ชอบผิดซ้ำ หลงในอบายมุข หลงในทิฐิตัณหาน่ากลัวกว่า ใช่ไหม (ใช่) 

ฉะนั้นอาจารย์ก็หวังว่าหนทางนี้จะเป็นอีกหนทางหนึ่งที่ทำให้ศิษย์สามารถ อยู่บนโลก อยู่กับเพื่อนมนุษย์ก็สามารถบำเพ็ญธรรม และให้ธรรมะเป็นทานกับเขาได้ และสามารถช่วยคนได้ด้วยการเอาตัวเองเป็นแบบอย่างที่ถูกต้องและดีงาม สอนคนโดยไม่ต้องพูด แต่สอนด้วยการปฏิบัติและแก้ไข้ตัวเองย่อมประเสริฐกว่า จริงไหม

อย่าลืมนะศิษย์ แม่ปูย่อมได้ลูกปู ฉะนั้นถ้าแม่ตรงลูกก็ตรง พ่อไม่ตรงลูกก็ไม่ตรง ใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นชีวิตจะเป็นอย่างไร อนาคตขึ้นอยู่กับขณะนี้ อย่ามัวแต่ไปหวังอดีต อย่ามัวแต่ไปห่วงอดีต หรือไปวาดฝันอนาคตแต่ไม่ทำวันนี้ให้ดี ก็น่าเสียดาย ใช่หรือไม่ (ใช่) 

ในพระโอวาทซ้อนพระโอวาทนี้ยังมีความหมายที่อาจารย์ให้ไว้คือ

“เมตตาใจเย็นอ่อนน้อม                      รู้ยอมใจกว้างยิ่งใหญ่

สุภาพซื่อตรงจริงใจ                น้ำใจดั่งธารใสเย็น”

ขอให้เป็นคนที่ใจเย็นๆ รู้จักอดทนอดกลั้น ได้ไหมศิษย์ (ได้)  บำเพ็ญไม่ใช่เรื่องยาก แต่ยากตรงที่คิดแล้วแต่ไม่เคยทำ ฟังแล้วแต่ไม่เคยปฏิบัติคือเรื่องยากกว่า จริงหรือไม่ (จริง) 

คำถามสุดท้ายก่อนที่อาจารย์จะกลับ ใครอยากตอบรีบตอบ แล้วอาจารย์จะได้มอบผลไม้ที่เป็นมงคลให้กับศิษย์ ดีไหม (ดี)  ปีใหม่แล้วเราอยากเอาอะไรที่ไม่ดีออกจากตัวเราไปบ้าง แล้วพยายามสร้างอะไรที่ดีๆ ให้มียิ่งขึ้นไป

(ความคิดที่ไม่ดี)  ความคิดที่ไม่ดีถูกต้อง ฉะนั้นเมื่อไหร่ที่คิดไม่ดีจงแปรบาปให้เป็นบุญ แปรความอิจฉาริษยาเป็นความชื่นชม ยินดีอนุโมทนาสาธุ

(อย่าใจร้อน)  แต่จะเป็นคนดีที่ใจเย็น

(โรคภัยไข้เจ็บ)  โรคภัยเกิดจากปาก เกิดจากตา เกิดจากใจ ไม่มีใครยัดเยียดโรคภัยให้กับศิษย์นะ ฉะนั้นรู้จักคิด รู้จักกิน รู้จักระวังและรู้จักออกกำลังกาย

(อดทนกับความโกรธ)  รู้จักให้อภัย

(หยุดนินทา)  ดีแล้วนะศิษย์ มีใครบ้างในโลกนี้ไม่ถูกนินทา มีใครในโลกนี้ไม่โดนด่า ยกมือขึ้น เห็นไหมไม่มี

(ไม่เคยโกรธ)  ไม่เคยโกรธแต่ยังจำได้อย่างนี้ก็ไม่ดีนะ คำว่าสงบแปลว่าจบ ไม่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นจบได้ก็สงบ แต่ถ้าไม่จบมันก็ไม่สงบ

(จะเอาใจเข้าธรรมะ)  อดทนใจเย็นๆ นะ ยิ้มเข้าไว้ ฉะนั้นไม่ว่าคนจะแสดงความคิดเห็นอะไร เราต้องไม่ถือตัวเองเป็นใหญ่ ไม่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางรู้จักรับฟัง น้ำที่ดีต้องรู้จักไหลเวียน ความรู้ที่ยิ่งใหญ่คือความรู้ที่ถ่ายออก ไม่ใช่รับแล้วเก็บไว้ 

(รู้จักยั้งคิด)  รู้จักยั้งคิดยั้งทำ ไม่ฆ่า ไม่เบียดเบียนเขา ยุงกัดจะไม่ตบ ความสุขที่ประเสริฐที่สุดอีกอันหนึ่ง คือความสุขที่เกิดจากการไม่เบียดเบียนชีวิตเขา เพื่อความสุขชีวิตเรา ฉะนั้นถ้าเขากัดเลือดออกนิดเดียวศิษย์ยังตบ แล้วศิษย์ไปเอาเขาทั้งชีวิตแล้วเขาไม่ฆ่าศิษย์หรือ ฉะนั้นรู้จักคิดให้ดีๆ

(หยุดความอยากได้อยากมี และให้รู้จักพอ) สุขก็ไม่อยู่ไกลเกินเอื้อม 

(อยากเอาความทุกข์ออกจากใจ)  อาจารย์พูดจนจบแล้ว ความทุกข์เอาออกไม่ได้ ทุกข์เป็นสิ่งที่เป็นจริงและเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ศิษย์รู้ไหมถ้าไม่มีทุกข์ ศิษย์ไม่มีวันโต จริงไหม (จริง)  ทุกข์เป็นสิ่งที่ทนได้ยาก ทนเด็กไม่ได้ก็เลยต้องรีบโต พอทนโตไม่ได้ก็รีบแก่ พอทนแก่ไม่ได้ก็เลยรีบตาย ไม่ใช่พอทนเจ็บไม่ได้ก็เลยรีบตาย ใช่ไหม (ใช่)  

ฉะนั้นทุกข์คือสิ่งที่ทนได้ยาก อย่าไปเกลียดทุกข์ เพราะทุกข์คือส่วนหนึ่งของชีวิต ถ้าเราไม่ยึดมั่น เราก็ไม่ทุกข์ เพราะว่าเกิดขึ้นแล้วดับไปเอง แต่เราไปเผลอยึด ใช่หรือไม่ (ใช่)  แล้วแน่ใจไหมว่ากินแล้วจะไม่ทุกข์ จริงไหม ถ้ากินด้วยความอยาก และกินด้วยความหลง ขณะกินก็ทำให้เกิดทุกข์ได้ แต่ถ้ากินแบบไม่คาดหวัง กินแบบไม่อยาก กินแบบไม่หลง เวลากินก็จะไม่ทุกข์ ศิษย์เคยไหมเวลาจะกินผลไม้อะไร ทำอย่างไรไม่ให้ทุกข์ ไม่ก่อเกิดเป็นกิเลส เวลากินอย่าไปคาดหวังว่าผลไม้ต้องหวาน เพราะถ้าคาดหวังจะกลายเป็นกิเลส แล้วเราจะทุกข์ทันทีถ้าเรากินแล้วเกิดเปรี้ยว ผิดหวังรู้สึกว่าไม่น่ากินเลย ทุกข์เพราะผลไม้แล้วไปต่อว่าแม่ค้าอีกไหนบอกว่าหวาน โกหก ขายของหวานไม่หวานเลย ซื้อมาก็แพง เอาเรื่องเขาอีก ศิษย์เอยถ้าเรารู้จักมีสติ เราจะไม่เกิดกิเลสทุกขณะ ไม่ว่าจะเป็นเวลากิน นอน นั่ง แต่มนุษย์ไม่ใช่ จะขจัดกิเลสหยาบก็ไม่ได้ กิเลสละเอียดยิ่งไม่ต้องพูดถึง   แน่ใจไหมว่าจะไม่ทุกข์กับผลไม้นี้ (แน่ใจ)

(จะพูดดี)  พูดดี คิดดี ทำดี ศิษย์เอยถ้าอยากมีสติ สติต้องไม่ขาด ณ ปัจจุบันขณะ ถ้าเวลาทำอะไรต้องมีสติพร้อมกับมีปัจจุบันขณะ คนนั้นจะไม่หลง จะไม่ตกเป็นทาสของกิเลส อย่ามีเเค่สติเเต่ต้องมีปัจจุบันขณะอยู่ด้วย เพราะคนบางคนมีสติเเต่ชอบหลงไปคิดกับอดีต เพ้อฝันไปกับอนาคต เเล้วก็ไม่สามารถทำวันนี้ให้ดีได้ ฉะนั้นมีสติต้องมีปัจจุบันขณะเป็นเพื่อนคู่คิด อยู่ในโลก เอาก็ได้ไม่เอาก็ได้ คือทางพ้นทุกข์ เเต่บุหรี่ไม่เอาดีที่สุด เหล้าก็ไม่กินดีที่สุด (เหล้าไม่ดื่ม)  เเต่สูบบุหรี่ (มีบ้าง ยอมรับ)  ต้องยอมรับว่าจะเเก้ไข 

(เป็นคนที่ทำบาปมาเยอะ พอมาตรงนี้รู้สึกว่าเรามาปล่อยวาง)  ฉะนั้นพยายามอยู่บนโลกนี้อย่างไม่เบียดเบียน ด้วยจิตใจที่รู้จักมีเมตตา มีมโนธรรมสำนึกที่ดี ปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยจริยะมารยาทที่งดงาม ไปอยู่ที่ไหนใครก็รัก อยู่กับใครมีเมตตา อยู่กับใครรู้จักละอายผิดชอบชั่วดี อยู่กับใครรู้จักมีจริยะที่งดงาม เเละอยู่กับใครมีปัญญาที่รักเรียนรักการเรียนรู้ ถ้าทำได้ขนาดนี้ ศีลห้าครบโดยไม่ต้องถือเลย ขอให้ทำให้ได้นะศิษย์

ฉะนั้นครั้งนี้อาจารย์ขอบิณฑบาตศิษย์อย่างเดียวได้ไหมปีใหม่นี้ และปีต่อๆ ไปจะพยายามไม่โกรธ ดีไหม (ดี)  เพราะความโกรธเป็นทุกข์และแผดเผาใจตัวเองให้เจ็บปวดมากยิ่งนัก โกรธเสร็จแล้ว จะหงุดหงิด ขี้บ่น เครียดง่าย ขี้น้อยใจ แค้นเคืองใจ อาฆาตใจ ไม่ดีสักอย่างเลย ฉะนั้นวันนี้ใครให้อาจารย์แล้วอย่าไปทำอีกนะ จะเป็นคนใจเย็นได้ไหม (ได้)  ผู้ร่วมฟังทำได้ไหม ไม่ว่าใครจะว่า ใครจะด่า ใครจะบ่นก็จะใจเย็น ไม่ว่าใครจะโกงใครจะกินก็จะใจเย็น ไม่ว่าใครจะเอาเปรียบ ใครจะแช่งชักหักกระดูกก็จะใจเย็น ทำให้ได้นะศิษย์รักของอาจารย์

วันนี้อาจารย์จะพยายามจากกันด้วยรอยยิ้ม เพราะปีใหม่อาจารย์ไม่อยากร้องไห้ให้ศิษย์เห็น อยากจากด้วยความสุข อยากจากด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มแห่งความเข้มแข็ง รอยยิ้มแห่งความเชื่อมั่นว่าศิษย์จะไปให้ถึงที่สุด ทำให้ได้นะศิษย์เอ๋ย ตั้งใจบำเพ็ญเพื่อตัวเองจะได้ไม่ต้องทุกข์กับโลกใบนี้อีกนะ แต่เป็นเพื่อนที่เข้าใจทุกข์นะศิษย์

พระโอวาทซ้อนพระโอวาท

 เมตตาใจเย็นอ่อนน้อม      รู้ยอมใจกว้างยิ่งใหญ่

 สุภาพซื่อตรงจริงใจ         น้ำใจดั่งธารใสเย็น

พระโอวาท มีการแก้ไข ดังนี้
แก้ไขเพลงพระโอวาทงานประชุมธรรมที่สถานธรรมจินเอวี๋ยน 
วันที่ ๑๙-๒๑ ธันวาคม ๒๕๕๘
หน้า ๑๓  บรรทัดที่ ๑๑
เดิม อย่าติติงให้หมองใจ แก้ไขเป็น  อย่าติติงกันเองให้หมองใจ

อ่านต่อ...

2554-12-31 สถานธรรมฮุ่ยอวี้ จ.ขอนแก่น

西元二〇一一年 歲次辛卯十二月初七日 仙佛慈悲訓

วันเสาร์ที่ ๓๑ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๕๔ สถานธรรมฮุ่ยอวี้ อ.ชนบท จ.ขอนแก่น

พระโอวาทท่านหยูอี้เซียนถง

คนบำเพ็ญต้องงามคำพูดคำจา กิจกิริยาอันสุภาพเป็นเกียรติเป็นศรี

เรื่องง่ายง่ายไม่ตั้งใจทำให้ดี แจงหน้าที่และคุณธรรมได้อย่างไร

เราคือ

หยูอี้เซียนถง (如意仙童) รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา ลงสู่แดนโลก แฝงกายน้อมกราบ

องค์มารดา ถามเมธีทุกท่านสบายดีไหม

คิดสร้างสรรค์อย่างสำรวมใช่เบียดแซง สู่ศักราชใหม่มาแรงใช่มองข้าม

ราศีใหม่หน้าเปิดเมื่อตัดเรื่องกาม อย่าเปลี่ยนความตั้งใจเมื่อถูกสอบใจ

ติดชินเคยบำเพ็ญจะติดจะขัด เรื่องจะทำยากสาหัสแต่ทำได้

สติได้ให้เย็นตั้งอยู่ในใจ พ้นแค่เวียนรอดไปด้วยใช้ปัญญา

มุ่งกระไรหรือว่ายพ้นหรือพ้นเวียนว่าย ใช้ประคองไปไม่บำเพ็ญจริงดั่งว่า

ธรรมใช้มุมมองเท่าด้วยเสียเวลา มวลเวไนยสัตว์ยังหนักหนาวิบากกรรม

จงละบาปรักตัวอย่าพูดเดี๋ยว อารมณ์หนักจึงถูกเคี่ยวเข็ญกลืนกล้ำ

ถูกโลภโกรธหลงคอยเคี่ยวคอยตำ วิ่งเต้นวิ่งหมุนซ้ำย้ำที่เดิม

สิ่งจำเป็นสิ่งตามใจอย่ามากหลาย ติดวัตถุไม่ไปไกลหาสิ่งเพิ่ม

เงินสิ่งจำเป็นส่วนธรรมก็เดิมเดิม ท้ายก็ชอบหลวมตัวเคลิ้มหลงโลกีย์ ฮิ  ฮิ  หยุด

พระโอวาทท่านหยูอี้เซียนถง

อยากฟังเราพูดไหม (อยาก) เห็นฟังธรรมะนานๆ ก็เริ่มเมื่อย เริ่มเบื่อ และเหนื่อยใช่ไหม วันนี้เราไม่พูดธรรมะกับท่านก็ได้ ชวนท่านเล่นอย่างเดียวดีไหม เราเล่นกับท่านง่ายๆ 1+1 เป็น (2) 2+2 เป็น (4) 4+4 เป็น (8) 8+8 เป็น (16) ถ้าอย่างนั้นเวลานับ 1 แล้วต้องเป็น 2 เป็น 3 เป็น (4) บางครั้ง 1+1 เป็น 2 ไหม (เป็น) เหมือนเรากับท่านบวกกันเป็น 2 ไหม (ไม่เป็น)  ตัวใครตัวมันใช่ไหม คิดให้ดีๆ 1+1 ต้องเป็น (2) ถ้าเราถามว่า ผลไม้บวกกับเราเป็นอะไร

(สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตาหยิบส้มมาอธิบายเพิ่มเติม)

ถ้าผลไม้บวกกับเราเป็นอะไร (เป็นอาหาร)  ท่านบอกว่าหนึ่งบวกหนึ่งเป็นสอง อันนี้หนึ่งไหม (หนึ่ง)  แล้วอันนี้หนึ่งไหม (หนึ่ง)  แล้วหนึ่งบวกหนึ่งเป็นอะไร (เป็นสอง)  จริงเหรอ แล้วถ้าส้มบวกเราเป็นอะไร ใครตอบได้ (เป็นอาหาร)  เป็นอาหารเหรอ เป็นอะไร (เป็นประโยชน์)  จะเป็นได้อย่างไรถ้ามันยังไม่เข้ามาสู่ท้องของเรา ใช่หรือไม่ ถ้าหนึ่งบวกหนึ่งบางทีไม่เป็นสอง แต่หนึ่งบวกหนึ่งเป็นอะไร อิ่มท้อง ใช่หรือไม่ (ใช่)  เหมือนเราฟังธรรมะ ถ้าเราเห็นธรรมะเป็นธรรมะ เราเป็นเรา ธรรมะจะมาอยู่กับเราไหม (ไม่) ธรรมะก็ยังเป็นธรรมะอยู่ เราก็ยังเป็นเราเหมือนเดิม ใช่หรือไม่ (ใช่)  ถ้าสมมติว่าวันนี้ท่านฟังธรรมะ ธรรมะเปรียบเหมือนส้ม ธรรมะยังเป็นธรรมะเรายังเป็นเรา หรือธรรมะจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา ขึ้นที่อยู่ที่ว่าเราจะทำอย่างไรกับธรรมะ เอาหัวโขก หรือว่าจะรู้จักย่อยแล้วทำให้เกิดประโยชน์สูงสุด ใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นหนึ่งบวกหนึ่งอาจจะไม่เป็นสอง แต่หนึ่งบวกหนึ่งอาจจะเป็นหนึ่ง ถ้าเรารู้จักใช้ให้เกิดประโยชน์ ใช่หรือไม่ (ใช่)

แล้วสิ่งที่ฟังมานั้น เราเข้าใจอะไรบ้างไหม (สิ่งที่เราได้เรียนรู้ ได้เข้าใจมา ต้องนำไปปฏิบัติ เพื่อจะเกิดผลทั้งต่อตัวเองและคนรอบข้าง)  ลองคิดดูนะถ้ามนุษย์ทุกคนรู้จักปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ คนทุกคนก็ไม่ทำร้ายกัน คนทุกคนก็คงไม่มีทุกข์แล้วมาเบียดเบียนคนมีสุขให้เดือดร้อน ลองคิดสิ วันปีใหม่ต้องมีอะไรใหม่ ต้องมีอะไรดี เรามักจะคิดอย่างนี้ ใช่ไหม (ใช่)  แต่ถ้ามีคนหนึ่งเขาไม่มีอะไรดี ไม่มีอะไรใหม่ แล้วเขาอิจฉาคนที่กำลังจะไป ดี เป็นอย่างไร (ให้เขาคิดใหม่) ถ้าเราถามท่านต่อ ทำอย่างไรให้โลกเป็นสีเขียว (ปลูกต้นไม้) ปลูกต้นไม้ ใช่หรือไม่ (ใช่)  เหมือนเราถามท่านว่าทำอย่างไรให้คนในโลกเป็นคนดี บางทีมันเป็นเรื่องยาก แต่มีคนเขาตอบว่าอย่างไรรู้ไหม ก็ใส่แว่นสีเขียวสิ มองใครก็เขียวหมดเลย ถูกไหม (ถูก)  จริงแล้วถ้าเราเอาแว่นตาแห่งความดีงาม ที่สามารถส่องและสะท้อนให้เห็นคนที่ร้ายก็มีดี คนที่ดีก็มีร้าย เราก็คงไม่คิดว่าคนนั้นร้าย ใช่หรือไม่ (ใช่) แล้วเราก็จะไม่หลงคนดี เพราะแว่นตานี้สามารถมองอะไรให้ชัดเจน ใช่หรือไม่ (ใช่)

ฉะนั้นการมาศึกษาธรรมสิ่งที่สำคัญก็คือ ทำให้เรามองสิ่งเดิมๆ ได้ลึกยิ่งขึ้น มองสิ่งเดิมๆ ให้ได้หลายมุมยิ่งขึ้น และมองสิ่งเดิมๆ ให้ชัดเจนยิ่งขึ้น และสิ่งเดิมๆ ที่เราควรจะมองให้ลึกและชัดเจนและกว้างขึ้นคืออะไร นั่นก็คือ “ชีวิตและสรรพสิ่ง” ซึ่งเป็นสิ่งที่เราอยู่ร่วมกับมันตลอดเวลา แต่บางทีเราก็กลับเป็นคนที่ไม่เข้าใจมันเลย บางทีต้องให้หมอดูว่า ฉันเป็นคนอย่างไร โลกนี้จะเป็นอย่างไร ใช่ไหม (ใช่)

ถ้าวันนี้เราอวยพรให้ท่านอย่างหนึ่ง อยากเอาไหม (เอา) แต่อยู่ในโลกนี้อย่าคาดหวังสูง เพราะสิ่งที่คาดหวังอาจจะไม่เป็นอย่างหวัง อยากฟังไม่อยากฟัง (อยาก)  ถ้าอย่างนั้นเราจะบอกว่า“ปู่ตาย ย่าตาย พ่อตาย แม่ตาย ลูกตาย หลานตาย”เอาไหม

ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามลำดับชีวิต ถ้าชีวิตเป็น หนึ่ง สอง สาม สี่ มันก็ดี แต่ถ้าวันหนึ่งชีวิตเกิดเป็น หนึ่ง สอง ศูนย์ เราจะทำอย่างไร หรือถ้าเป็น หนึ่ง แล้วก็กลายเป็น หนึ่ง แล้วก็กลายเป็น หนึ่ง แล้วก็กลายเป็น หนึ่ง แล้วผลสุดท้ายที่ควรจะเป็น สอง กลับกลายเป็นศูนย์ เราจะทำอย่างไร ฉะนั้นถ้าท่านเข้าใจสิ่งที่เราพูด ท่านก็จะเข้าใจคำอวยพรของเรา ถ้าปู่ตาย ย่าตาย พ่อตาย แม่ตาย ลูกตาย หลานตาย ออกจะเป็นเรื่องมงคล ถ้าเกิดวันหนึ่งพ่อตาย แต่ปู่กับย่ายังอยู่ ก็คงทำใจไม่ไหว แล้วถ้าลูกตายก่อนพ่อแม่ตาย พ่อแม่ก็คงรับไม่ได้ ฉะนั้นเวลาที่เรายังอยู่บนโลกใบนี้ บางทีกฎเกณฑ์ที่เราคิดว่ามันควรจะเป็นแบบนี้ แต่ถ้ามันเป็นอีกแบบหนึ่ง เราจะรับไหวไหม แล้วเราพร้อมที่จะอยู่กับมันได้หรือไม่ แล้วเราเคยเรียนรู้ที่จะศึกษาเรื่องพวกนี้ไหม ไม่เคยหรอกจริงไหม เคยแต่คิดว่าทำอย่างไรให้ฉลาด ทำอย่างไรให้มีเงิน แต่ทำอย่างไรให้จิตเข้มแข็งและอยู่บนโลกนี้ได้อย่างคนที่ปล่อยวาง เราไม่ค่อยเรียนรู้จริงหรือไม่ (จริง)  อย่างนั้นวันนี้เรามาคุยกันดีไหม (ดี)

วันนี้เราตั้งใจมาฟังธรรมะข้ามปีเชียวนะ แปลว่าเป็นกุศลจิตที่ดีงาม ถูกไหม (ถูก)  แต่เราจะนำกุศลจิตอันดีงามและความตั้งใจนี้ให้กับใครดี  ให้กับตัวเองเพื่อเป็นศิริมงคล  หรือว่ารู้จักมอบให้กับทุกๆ คน (มอบให้กับทุกคน)  แม้จะฟังไม่รู้เรื่องแต่จะขอเป็นคนอดทนข้ามปีได้ ใช่หรือไม่  (ใช่)  ปกติชอบพูด ไม่ค่อยฟังใครเลย วันนี้จะเป็นคนอดทนฟังจนข้ามปีเลย ใช่หรือไม่ (ใช่)  มีบางคนไม่ไหว อยากนั่งหรือยัง  ยังยืนไหวไหม (ไหว)  อย่างนั้นเรามาเล่นกับท่านดีกว่านะ ฟังธรรมะก็เบื่อแล้วใช่ไหม  ถ้าวันหนึ่ง  หนึ่งไม่เป็นหนึ่ง สองไม่เป็นสอง เราก็คงจะต้องรู้จักฝึกที่จะทำใจ ใช่หรือไม่ (ใช่)  และถ้าวันหนึ่ง หนึ่งไม่เป็นหนึ่ง สองไม่เป็นสอง แต่หนึ่งเป็นศูนย์

(สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตาให้แบ่งแถวนักเรียนในชั้นให้เป็นเลขคี่ เลขคู่)

ถ้าเราบอกว่า เลขคี่ แถวเลขคี่ก็นั่ง ถ้าเราบอกเลขคู่ แถวเลขคู่
ก็นั่งสลับกันดีไหม คือเราเรียกแถวไหน แถวนั้นต้องนั่ง แต่ถ้าเรานั่งเสร็จแล้ว พอเราเรียกซ้ำอีกรอบ แถวนั้นต้องยืน สมมติเราบอกหนึ่ง เป็นเลขคี่ แถวคี่ก็นั่ง ใช่ไหม เราอธิบายยากเกินไปใช่ไหม เลยไม่มีใครเข้าใจกับเราเลย เอาใหม่ เมื่อสักครู่เรากำหนดแถวตอนลึกนะ สลับกัน ฉะนั้นท่านมองข้างๆ ไม่ได้แล้ว ท่านต้องมองไปข้างหน้าอย่างเดียว ใช่หรือไม่ (ใช่)  เหมือนตอนนี้มานั่งฟัง แต่อยากกลับบ้าน คิดไม่ได้แล้ว ตอนนี้ต้องมุ่งหน้าอย่างเดียว สู้ต่อไป ใช่หรือไม่ (ใช่)  เอานะ มองไปข้างหน้านะ ห้ามมองข้างๆ เพราะท่านจะผิด ใช่หรือไม่ (ใช่)

พร้อมๆ กันอย่างนี้ไม่เห็นใช่ไหม (ใช่)  ฉะนั้นเรามีข้อตกลงเพิ่มอีกอย่างหนึ่ง เพิ่มความยาก ชีวิตนี้ดำเนินชีวิตไม่ดีก็ยากแล้ว แต่มนุษย์ก็ยังหาเรื่องยากๆ เข้าไปอีก ใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นถ้าแถวไหนผิด แถวนั้นต้องเต้นเป็ด ดีไหม (ดี)  บางครั้งมีกฎข้อระเบียบอาจจะทำให้คนรู้จักเข้มงวด ระมัดระวังยิ่งขึ้น ใช่หรือไม่ (ใช่)  ถ้าไม่มีกฎ ไม่มีข้อบังคับเลย ท่านก็จะปล่อยตัวเองไปเรื่อยๆ หลวมไปเรื่อยๆ ใช่หรือเปล่า (ใช่)

ยืนขึ้น เอามือแตะบ่าคนข้างหน้ายืนขึ้นทั้งหมด จะได้ช่วยๆ ฉุดกัน ยืนขึ้น จะได้ไปด้วยกัน นั่งก็นั่งด้วยกัน เขาไม่ยืนเราก็ดึงเขาให้ยืน
ใช่หรือไม่ (ใช่)  เพราะถ้าคนหนึ่งเดือดร้อนก็มีผลสะท้อนให้กับทุกๆ คนในแถวเหมือนกันด้วยจริงหรือไม่(จริง)

ฉะนั้นการดำรงชีวิตอยู่ในโลกถือเป็นเรื่องยากไหม (ยาก) ยากให้ดีแล้วพอใจในทุกๆ คนเป็นเรื่องยากใช่หรือไม่  ถ้าเขาบอกซ้ายเราไปซ้าย ถ้าเขาบอกขวาเราไปขวา ถ้าเขาบอกว่าให้เราเดินหน้าเราเดินหน้า แต่เขาว่าเราซื่อ จริงไหม บอกซ้ายก็ซ้าย บอกขวาก็ขวา บอกหน้าเดินหน้าเขาก็ว่าเราซื่อจริงๆ ใช่ไหม แต่ถ้าเขาบอกว่าซ้าย แต่ท่านบอกว่าจะซ้ายหรือขวาก็ได้นี่ ใช่ไหม พอเขาบอกขวา เราบอกว่าจะขวาทำไม ซ้ายก็ดีนะ พอเรามีความคิดเห็น เขาบอกว่าไอ้นี่เรื่องมากเหลือเกินใช่หรือไม่ ฉะนั้นการมีชีวิตอยู่ในโลกบางทีก็เป็นเรื่องยาก ยากที่จะทำอย่างไรให้มันดี ใช่หรือไม่ แล้วทำไมเราถึงต้องดีล่ะ ท่านเป็นคนนับถือพุทธไหม (นับถือ)  แล้วรู้ไหมทำไมถึงต้องเป็นคนดี ถ้าเป็นพุทธศาสนาแท้จริงต้องเข้าใจว่าทำไมต้องเป็นคนดี แต่ถ้าไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นคนดี ก็แปลว่าท่านเป็นพุทธแค่ปลอมๆเป็นพุทธแค่เกาะชายจีวรของพระเท่านั้น เป็นพุทธแค่เปลือก ไม่ได้เข้าถึงแก่นใช่หรือไม่ อย่างนั้นเราถามท่านนะ ทำไมเราถึงต้องเป็นคนดี  การที่เราเป็นคนดีก็เพื่อสั่งสมกุศลให้พ้นทุกข์ แต่เคยไหมยิ่งสะสมมากแต่จริงๆ แล้วกลับไม่มีอะไรเลย ใช่หรือไม่ (ใช่) ต้องทำโดยไม่สั่งสมยึดติดใช่หรือเปล่า (ใช่)  จริงๆ ทุกขณะที่ทำต้องปล่อย เพราะถ้าทำไปยึดไปทำไปยึดไปเราทำเยอะแล้ว แต่ถึงที่สุดแล้วเราไม่มีอะไรเลยเราอาจจะรับไม่ได้ใช่ไหม เรายกตัวอย่างง่ายๆ ว่า คนนี้เขาพูดได้ดี ถ้าทำไปด้วยปล่อยว่างไปด้วย เดี๋ยวจะไม่ได้ปฏิบัติ แต่ท่านเคยคิดไหมเวลาเราทำเรากำลังทำดีนี่  ใช่หรือไม่ พอคนว่าเราดีจังเลย เราเป็นอย่างไร (ร้อน) ใช่หรือไม่ แกมันดีๆ ไปเถอะ พูดอย่างนี้ทำไมเรารู้สึกร้อนล่ะ เพราะว่าเรากำลังยึดมั่นในสิ่งที่ดีจริงไหม แต่ทุกขณะที่ทำไปเราไม่ได้ทำดีเพื่อตัวตน แต่เราทำดีเพื่อความถูกต้อง ฉะนั้นเมื่อเขาว่าเราจะไม่ร้อน แต่ถ้าเราทำความดีแล้วโดนคนว่าแล้วเราร้อน แปลว่าเรากำลังยึดในความดี

แล้วเราทุกคนเป็นอย่างนั้นไหม ฉะนั้นทางที่ดีทำแล้วปล่อยวาง ทำแล้วไม่ยึดมั่นถือมั่น ทุกข์เกิดเพราะมีตัวตน ถ้าปล่อยวางตัวตนได้ ก็ไม่มีทุกข์ที่สามารถตีให้เราเจ็บได้

ทำไมเราถึงต้องเป็นคนดี เพราะพระพุทธองค์กล่าวไว้ว่า เราอยู่ในโลกใบนี้ เราหนีความทุกข์ไม่ได้ ไปอยู่ที่ไหนก็ต้องมีทุกข์ ทุกข์กาย ทุกข์ใจ ทุกข์เพราะคำพูดคน ทุกข์เพราะคนทำให้เจ็บปวด เราหนีทุกข์ไม่ได้ แต่การปฏิบัติดีทำให้เราพ้นทุกข์ได้ จริงไหม (จริง)  ฉะนั้นจงจำไว้ว่า เราต้องเป็นคนดี เพราะการทำดีทำให้เราพ้นทุกข์ และการเข้าถึงความดีอย่างแท้จริงทำให้เราสงบ พอเข้าใจกันหรือยังว่า เกิดเป็นคนๆ หนึ่ง ทำไมต้องเป็นคนดี และทำไมต้องทำดี เพราะความดีทำให้เราพ้นทุกข์ และถึงที่สุดของการเข้าถึงความดี จะทำให้เรากลับไปสู่ความสงบอันนิจนิรันดร์ แต่คนที่จะสามารถเดินทางไปสู่ความดีได้นั้น สิ่งสำคัญก็คือ หนึ่งต้องมีความตั้งมั่น สองต้องมีสติที่มั่นคง สามต้องตัดความเห็นแก่ตัว สี่ต้องรู้จักปฏิบัติดีปฏิบัติชอบทั้งกาย วาจา ใจ ยากหรือไม่ (ไม่ยาก)  แต่จะยากตรงที่จะทำหรือไม่ทำ

เมื่อพูดถึงเด็กก็ต้องนึกถึงนิทาน เพราะถ้าเราพูดธรรมะแบบธรรมดาเดี๋ยวท่านก็คงหลับ นิทานเรื่องนี้มีอยู่ว่า มีชายคนหนึ่งเป็นคนป้ำๆ เป๋อๆ พูดอะไรไปไม่นานก็ลืม เขามีครอบครัวที่มีภรรยาและลูก พอเดินไปสักพักหนึ่ง ก็หันมาถามภรรยาว่า คุณเป็นใครสวยจังเลย แฟนเธอ พอเดินไปสักพักหนึ่ง สวัสดีมาหาใครครับ ลืมแล้ว สักพักหนึ่งก็ลืม พอมีคนมา ภรรยาก็บอกว่าลูกคุณๆ สักพักหนึ่งก็บอกว่ามาทำไมๆ เขาลืมแล้ว ภรรยาก็บอกกับเขาว่า ลูกเธอ เป็นคนที่ขี้ลืมง่ายๆ พอพูดอะไรสักพักเขาก็ลืม ฉะนั้นเวลามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เขาก็จะไม่ทุกข์ร้อน เขาก็จะมีความสุข แต่คนที่ทุกข์ใจคือภรรยากับลูก พ่อไม่จำเป็นต้องทำอะไร วันๆ หัวเราะ ใครมาก็หัวเราะ แล้วก็ถามว่าใครล่ะลูก แล้วสักพักก็ถามว่าคุณเป็นใคร ใช่หรือไม่ (ใช่)  จำไม่ได้ตอนแรกก็ถามว่าใครหรือลูก ลูกก็ตอบเพื่อนพ่อเอง แล้วสักพักก็ถามอีกว่าคนนี้ใคร จำไม่ได้ เขาก็เลยหาวิธีรักษา จนกระทั่งเขารักษาหายภายในเจ็ดวัน แต่พอรักษาหายแล้ว กลายเป็นคนขี้หงุดหงิด เจ้าอารมณ์ พอไม่ได้อย่างใจก็ทุบตีภรรยาและลูก พอเจอหมอที่เคยรักษาตัวเองหาย จะเอามีดฟันหัวหมอ จนกระทั่งมีวันหนึ่งเพื่อนเขาก็ถามเขาว่า แกเป็นอะไร เมื่อก่อนตอนแกป้ำๆ เป๋อๆ ฉันว่ายังดีกว่านี้นะ อารมณ์ก็เย็นเห็นใครเป็นอย่างไรแกก็หัวเราะ โลกเป็นอย่างไรแกก็ไม่สนใจ แกก็ยังหัวเราะ แล้วทำไมตอนนี้กลายเป็นคนขี้หงุดหงิดเจ้าอารมณ์ล่ะ เขาก็พูดบอกว่า ก็สมัยก่อนตอนที่ป้ำๆ เป๋อๆ นะ ฟ้าจะถล่มดินจะทะลาย ลูกมันจะเกเร ภรรยาจะแอบยักหยอกเงินก็เป็นอย่างไร ไม่สนใจ เพราะเห็นแป๊บเดียวก็ลืมแล้ว แต่ตอนนี้อยากจะลืมก็ลืมไม่ได้ อยากจะวางก็วางไม่ลง เรื่องจบแล้ว

เข้าใจเรื่องนี้ไหม ไม่เข้าใจหรอกท่านชอบมีนิทานแล้วมีบทสอน ใช่หรือเปล่า (ใช่)  ถ้าไม่มีบทสอนก็คงคิดไม่ออก ชีวิตมนุษย์เราต่างอะไรกับคนๆ นี้ไหม ตอนเด็กๆ ความจำเราไม่ค่อยยาว เล่นอะไรแป๊บๆ เดี๋ยวก็ลืมไปแล้ว อะไรวางอยู่ตรงไหนเราก็จำไม่ค่อยได้ แต่เราก็มีความสุขได้ทุกวัน บางครั้งกับสิ่งเดิมๆ หรือบางทีสิ่งใหม่ๆ เราก็มีความสุขได้ แต่พอยิ่งโต ยิ่งรู้จักคนมากขึ้น ยิ่งต้องรับรู้มากขึ้น ยิ่งคิดเป็นมากขึ้น ยิ่งเข้าใจชีวิตมากขึ้น เรารู้สึกว่าชีวิตมันไม่ง่ายเลย ใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นเราอยากทำชีวิตให้มันง่ายทำอย่างไร บังคับให้ทุกคนเป็นอย่างใจเราหรือ มันก็ไม่ใช่

แต่ทำไมปราชญ์กลับสอนเราว่า “ชีวิตมนุษย์ยากหรือง่ายมันไม่ได้อยู่ที่ฟ้า หรือคนรอบข้าง แต่มันอยู่ที่ตัวเราเอง” หมายความว่าอย่างไร ก็ตัวเราเองมองเรื่องราวกับชีวิตอย่างไร ท่านเคยได้ยินไหม

หลักของพุทธศาสนาสอนว่า “ใดๆ ในโลกไม่ควรยึดมั่นถือมั่น”

หลักของปราชญ์สอนว่า “โลกนี้เป็นสิ่งที่อาจจับต้องมาใช้ได้ แต่ไม่อาจยึดกุมมาเป็นเจ้าของได้” อยากจะเข้าใจโลกใบนี้ เข้าใจชีวิต แล้วไม่ขุ่นเคืองโลก ไม่ขุ่นเคืองชีวิต ต้องทำอย่างไรล่ะ

ดูง่ายๆ นิทานเรื่องต่อไป นิทานเรื่องนี้นะ มีชายคนหนึ่งเขามีบ้าน พอมีบ้านเวลาเรามีที่ เราก็อยากปลูกต้นไม้ ใช่หรือไม่ (ใช่)  ต้นไม้ถ้ามันปลูกขึ้นมาแล้ว มันก็ใหญ่ขึ้นๆ สูงเท่ากับบ้าน เราก็ดูมันร่มเย็นดี แดดมาก็ช่วยบังแดด จะหงุดหงิดบ้างเป็นบางทีตอนใบไม้มันร่วงแล้วต้องมานั่งเก็บกวาดมัน หรือบางทีกิ่งก้านมันชอบมาระเกะระกะ แล้วเราต้องมานั่งตัดมัน ใช่หรือไม่ (ใช่)  มีอยู่วันหนึ่ง เขาก็คิดว่า ต้นไม้ก็ดีนะ คงไม่เป็นอะไรหรอก แต่ว่ามีอยู่วันหนึ่ง เมื่อเราอยู่ในโลกมันต้องมีคนทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก แล้วทำเรื่องยากให้มันยิ่งยากใหญ่ ใช่หรือไม่ (ใช่)  ด้วยความหวังดีจริงไหม ก็มีเพื่อนบ้านเดินมา บอกว่าไม่กลัวหรือกิ่งก้านมันใหญ่แบบนี้ โจรมันจะปืนจากกำแพงมาต้นไม้ จากต้นไม้มันกระโดดเข้าบ้านเลยนะ เอาล่ะสิ ก็กลัวเหมือนนะ พอสักพักหนึ่งคนที่สองเดินมา เห็นไหมรากมันใหญ่แล้ว ถ้ารากมันใหญ่มันอาจจะแทงทะลุเข้าไปในบ้าน ทำให้กระเบื้องในบ้านแตก ทำให้บ้านร้าวได้ เออใช่ รากมันก็ใหญ่จริงๆ ทำอย่างไรดี พออีกคนเดินมา ไม่กลัวหรือ ถ้ากิ่งมันไปฟาดกับเสาไฟขึ้นมา ไฟช๊อตบ้านไหม้หมด ไม่เหลือเลย เอาละสิ สามคนมีแต่ร้ายๆ ทำอย่างไร ท่านว่าทำอย่างไร มันไม่มีดีเลย ตัดมันทิ้งเลย เชื่อไหมพอตัดทิ้งเท่านั้นแหละ สักพักมีคนเดินมาบอก น่าเสียดายนะ ดูสิบ้านจะมีความร่มเย็น ปรากฎแดดมาโดนบ้านเปรี้ยงเลย ไม่ร้อนหรือ ก็พอทำใจได้ มาพูดอย่างนี้ พอสักพักอีกคนหนึ่งมา ดูสิพอไม่มีต้นไม้จะได้กินผลไม้จากต้นไม้บ้างก็ไม่ได้ ท่านนี่นะไม่น่าตัดเลย ทนไหวไหม (ไม่ไหว)  พอคนที่สามมา อ้าวต้นไม้หายไปไหน ทำไมท่านไปตัดเสียล่ะ เป็นอย่างไร อารมณ์ระเบิด มันให้ฉันตัดฉันก็ตัดตามมัน แล้วเป็นอย่างไร เราโทษใคร (โทษตัวเอง)  จริงหรือ เชื่อไหมว่าคนๆ นี้พอใครพูดเรื่องต้นไม้ต้นนี้เป็นอย่างไร อารมณ์ระเบิดทุกที พูดไม่ได้ ใช่หรือไม่ (ใช่)  ใครแตะต้นไม้ต้นนี้เขาไม่ได้ ถ้าแตะก็อารมณ์ขึ้นทันทีเลย ถูกหรือเปล่า (ถูก)

อยากฟังนิทานต่อไหม มีต่อจากเรื่องนี้ด้วย อยากไหม (อยาก) ดูสิว่าเขาจะจัดการอย่างไร แล้วดูสิว่าเราจะบอกท่านอย่างไร เราจะบอกท่านว่า ถ้ามนุษย์รู้จักตัวเองจะไม่ขุ่นเคืองผู้คน ถ้ามนุษย์รู้จักชะตาชีวิตตนเอง จะไม่ขุ่นเคืองฟ้าดิน จริงไหม (จริง)  ถ้าเรารู้จักตัวเองว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ แล้วเรามีเหตุผลอะไรที่เราต้องทำอันนี้ ใครพูดอย่างไรเราก็จะไม่โกรธ ก็เป็นคำพูดอันหนึ่งที่ได้แง่คิด ใช่หรือไม่ และถึงแม้ว่าเราจะตัดมันแล้ว เราก็จะไม่โกรธเพราะว่าไม่เป็นไรตัดแล้วก็ปลูกใหม่ได้ ใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นท่านจำไว้นะ เราอยู่ในโลกได้ ถ้าเราเข้าใจตัวเอง เราจะไม่โกรธผู้คน เราอยู่ในโลกได้ถ้าเราเข้าใจชะตาชีวิต เราก็จะไม่โทษฟ้า โทษดิน จริงไหม (จริง)

ฉะนั้นทำไมเกิดเป็นคนจึงต้องรู้จักศึกษาธรรม เพราะการศึกษาธรรมทำให้เรารู้จักเรียนรู้เข้าใจชีวิตในแง่มุมที่ลึกซึ้งและเปิดกว้าง หลายคนที่เวลาเรียนรู้แล้วมักจะคับแคบและมองไม่กว้าง ใช่หรือไม่ (ใช่)  แต่ธรรมะทำให้เรามองโลกกว้าง และมองหนึ่งไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่บางทีหนึ่งอาจจะเป็นศูนย์หรือหนึ่งอาจจะเป็นสอง สาม สี่ ขึ้นอยู่กับคนๆ นั้นมองว่าหนึ่งเป็นอะไร ใช่ไหม (ใช่)  แล้วเราก็จะบอกท่านว่า ในโลกนี้มีฟ้าสูงมีแผ่นดินต่ำจริงๆ หรือ หรือว่าจริงๆ แล้ว ฟ้าและดินก็เท่าเทียมกัน แต่อะไรทำให้ฟ้ามันสูง ดินมันต่ำ อะไรทำให้เกิดดี อะไรทำให้เกิดร้าย ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วพุทธะก็บอกว่า ในโลกนี้ไม่มีอะไรร้าย และในโลกนี้ก็ไม่มีอะไรดี สิ่งที่มีอย่างเดียวคือโลกแห่งความจริงที่มีทุกข์ และถึงที่สุดก็ต้องเดินไปสู่ความว่าง

ถ้าพูดแค่นี้ท่านก็ยังไม่เข้าใจ อย่างนั้นเราจะเล่านิทานให้ท่านฟังอีกเรื่องหนึ่ง แต่ก่อนอื่นลองยืนไม่พิงกำแพง นั่งไม่พิงเก้าอี้ก่อนนะ ลองฝึกนั่งตัวตรงๆ คนเราเกิดมาตัวตรง ฉะนั้นอย่าทำตัวคด เพราะพอตัวคดไป
คดมา ใจมันจะคดตาม

นิทานเรื่องนี้ก็มีอยู่ว่า มีชายคนหนึ่งไปทำงานอยู่ต่างที่ต่างแดนที่ไกลมาก จนวันหนึ่งเขาได้ยินข่าวว่า ตอนนี้พ่อแม่ของเขาป่วยหนักให้รีบกลับบ้านด่วน แต่ปรากฏว่ากว่าเขาจะกลับถึงบ้าน พ่อแม่ของเขาก็เสียชีวิต และถูกนำไปฝังเป็นที่เรียบร้อยแล้ว บ้านที่เคยอาศัยก็กลายเป็นบ้านร้าง เขาก็ไม่ทราบว่าศพของพ่อแม่นั้นถูกฝังอยู่ที่ไหน บ้านที่เคยอยู่ก็เปลี่ยนแปลงไปจนจำไม่ได้ เพราะจากบ้านไปนาน วันหนึ่งได้เจอเพื่อนนำไปยังที่ฝังศพของพ่อกับแม่ เมื่อไปถึงน้ำตาของชายหนุ่มคนนี้ก็พรั่งพรูออกมา เขารู้สึกผิดมากที่ไม่ได้อยู่ดูแล มัวแต่ไปหลงหาเงินทอง พอถึงเวลาที่พ่อแม่ป่วยและเสียชีวิตไป ก็ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ได้แต่โศกเศร้าเสียใจอย่างมากมาย สักพักเพื่อนก็สะกิดบอกว่า หลุมศพเมื่อสักครู่ไม่ใช่หลุมศพพ่อแม่ของเขา เพื่อนบอกผิด เข้าใจผิดไป โกรธไหม (ไม่โกรธ)  จะโกรธไม่ได้เดี๋ยวมันพาไปไม่เจอบ้าน เก็บไว้ก่อนไม่โกรธ พอสักพักหนึ่งไปถึงหลุมศพพ่อแม่จริงจริง ไปถึงบ้านจริงจริง ปรากฏน้ำตาไม่ไหลออกซักหยด เจอบ้านก็ได้แต่ยืนซึม แต่ไม่มีน้ำตาแล้ว เพื่อนก็ถามว่า แกเป็นอะไร นี่บ้านแกจริงจริงแล้วนะ ฉันไม่ได้โกหก นี่ศพพ่อแม่แกจริงๆ ลองอ่านชื่อซิ เขากลับตอบว่าตอนแรกที่แกบอกฉัน ความรู้สึกมันพร่างพรูออกมา  ฉันรู้สึกผิดฉันรู้สึกเสียใจ แต่พอมันเลยความรู้สึกนั้นไปแล้ว ฉันกลับไม่เหลือน้ำตาแล้ว แต่เสียใจไหม ก็เสียใจแต่น้ำตามันไม่เหลือแล้ว มันหมดไปกับอันแรกแล้ว  ให้ร้องอีกมันร้องไม่ออก แต่รู้ว่าเสียใจ แต่ร้องไม่ออก จบแล้ว.

บางทีเราติดกับอารมณ์ความรู้สึก สิ่งที่ทำให้ยุ่งยากเพราะเราติดกับอารมณ์ความรู้สึก แต่พออารมณ์มันผ่านไปแล้วเรื่องราวแต่ละเรื่องราวจริงจริงมันเศร้าไหม (เศร้า)  เรื่องมันเศร้า แล้วเราต้องเศร้ากับเรื่องราวทุกเรื่องไหม (ไม่) เรื่องราวบางอย่างที่บางทีเราอยู่กับคนคนนี้ทำไมเรามีอารมณ์แบบนี้ อยู่กับคนคนนั้นทำไมมันมีอารมณ์แบบนั้น แต่ถ้าเราถอนตัวออกมาได้เราจะรู้สึกว่า อันนั้นมันก็เป็นแค่เพียงอารมณ์ความรู้สึกที่บางทีออกไปแล้วทำร้ายออกไปแล้วมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ใช่หรือไม่ แต่เมื่อผ่านไปแล้วเราถึงรู้สึกว่า อ๋อมันก็แค่นั้น ใช่ไหม (ใช่)  
บางที่เราว่าเรากลัวตายใช่ไหม ถามว่ามนุษย์ทุกคนใครไม่กลัวตายยกมือขึ้น จริงหรือ คนส่วนใหญ่มักจะกลัวตาย แต่ถ้าเราบอกว่าการตายคือการได้พักผ่อน พักผ่อนอย่างแท้จริงไม่ต้องวุ่นวายอีกต่อไป ไม่ต้องรบกับใครอีก แล้วหมดเวรหมดกรรมกันเสียที ฉะนั้นการตายคือการได้พักผ่อน แต่การมีชีวิตอาจจะคือความหลงที่เราต้องสร้างกรรมไม่จบสิ้นก็ได้มิใช่หรือ (ใช่)  ถ้าอย่างนั้นเราแน่ใจหรือว่าความตายคือสิ่งที่น่ากลัว ความตายคือเรื่องเศร้า ใช่ไหม เราจึงอยากจะบอกท่านว่า ถ้ามนุษย์เข้าใจชีวิตและสรรพสิ่ง เราจะเรียนรู้ว่าโลกนี้ไม่มีสูง  ไม่มีต่ำ หรือถ้ามีสูงมีต่ำในความเหมือนก็มีความต่าง ในความต่างก็มีความเหมือน ถ้ามนุษย์ยึดติดแบ่งแยกจนตายตัว เราอาจจะต้องสูญเสียในเรื่องบางเรื่องหรือบางสิ่งโดยที่เราไม่อาจเรียกกลับคืนมาได้เลย จริงไหม

เรื่องก็มีต่อว่า ถ้าเรายึดมั่นถือมั่นอย่างตายตัว เราอาจจะต้องสูญเสียและแก้ปัญหาต่อไปไม่ได้อีกเลยก็ได้ มีอีกเรื่องหนึ่งมีอยู่ว่า มีชายคนหนึ่งเป็นเจ้านายและมีลูกน้องอยู่คนหนึ่ง มนุษย์ชอบฝัน ใช่ไหม (ใช่)  ฝันแล้วนำมาตีเป็นเลข ใช่หรือเปล่า (ใช่)  เขาบอกว่าถ้ากลางวันมีเรื่องให้ครุ่นคิด กลางคืนจะเก็บเอาไปฝัน ความฝันก็คือส่วนที่เรายังคั่งค้างอยู่ แล้วมันทำให้ชีวิตเราสมดุล ใช่หรือไม่ (ใช่)  ต้องคิดให้ดีๆ แล้วมองให้ถูก

เรื่องมีอยู่ว่ามีชายคนหนึ่งกับเจ้านายเขา เจ้านายเขาเป็นคนที่ใช้คนแบบไม่ให้เสียเงินที่จ่ายไป จ่ายไปร้อยก็ใช้เกินร้อย คนนี้เขาก็ทำอย่างเต็มที่ ทำตั้งแต่หัวรุ่งยันหัวค่ำ ถึงจะโดนใช้ขนาดไหนเขาก็ทำเต็มที่ เขาไม่เคยว่าเจ้านายเลย เพราะว่าทำแล้วเขาก็ได้เงิน ใช่หรือไม่ (ใช่)  พอเขาทำเต็มที่ แล้วพอตกกลางคืนเขากลับฝันว่าเขาได้เป็นพระราชาแล้วใช้คนเยอะแยะเต็มไปหมด มีคนถามว่าที่ต้องทำงานงกๆ ลำบากอย่างนี้ ท่านไม่ทุกข์เลยหรือ ไม่ทุกข์เพราะว่ากลางวันยิ่งทำเหนื่อยเท่าไหร่กลางคืนฉันจะหลับเป็นตาย แล้วแถมบางทีหลับยังฝันว่าได้ใช้คนด้วย และก็มีเงินมีทองเต็มไปหมด แค่นี้ก็พอแล้ว

แต่คนที่เป็นหัวหน้ากลางวันมีเรื่องให้ต้องคิด ตกกลางคืนเขาฝันว่าอะไรรู้ไหม ถูกใช้ไม่เว้นเลย แล้วคนไหนที่เขาใช้มันกลับมาใช้เขาหมดเลย เขาทำอย่างไรดีล่ะชีวิตนี้ จริงๆ แล้วชีวิตนี้น่าจะมีความสุขใช่ไหมที่รวย และมีโอกาสได้ใช้คน แต่เขากลับบอกว่า ไม่มีความสุขเพราะชีวิตของคนครึ่งหนึ่งคือความจริง อีกครึ่งหนึ่งคือความฝัน ใช่หรือไม่ (ใช่)  แม้ความจริงเขาจะมีสุขแต่ความฝันเขาทุกข์เหลือเกิน ใช่หรือเปล่า (ใช่)  เขาก็เลยไปหาพระ พระท่านก็สอนว่า ถ้าอยากไม่ต้องทุกข์เมื่อยามฝัน ตื่นก็เป็นสุขฝันก็เป็นสุข อย่างนั้นท่านต้องปฏิบัติให้ดีต่อคนรอบข้าง แล้วท่านจะได้ไม่ต้องกลับไปว่าคนที่ท่านไปทำร้ายเขา แล้วจะย้อนกลับมาทำร้ายเรา

ฉะนั้นชีวิตขึ้นอยู่กับการกระทำของคน และบางครั้งก็ขึ้นอยู่กับการกระทำของเรา ใช่หรือเปล่า (ใช่)  ถ้าเราทำดีกับผู้คน เราก็ไม่ต้องกังวลเวลาหลับฝัน แล้วก็ไม่ต้องกลัวเมื่อเราต้องรับเวรกรรมที่เราไปทำร้ายคน ใช่หรือไม่ (ใช่)  แต่เราจะดีกับทุกๆ คนได้อย่างไร ถ้าเรายังมองความจริงไม่แจ่มชัด เรายังแบ่งแยก ใช่หรือเปล่า เหมือนมนุษย์ชอบพูดว่า ฉันเกลียดความจน ฉันเกลียดคนดูถูก ใช่หรือไม่ (ใช่)  ท่านเป็นลูกศิษย์พระพุทธองค์ไหม (เป็น) แล้วพระพุทธองค์ท่านบรรลุความทุกข์เพราะว่าท่านกล้าจน กล้าทุกข์  ใช่หรือไม่ (ใช่)  แล้วทำสิ่งที่จนสิ่งที่ทุกข์ให้กลายเป็นหนทางสู่ความพ้นทุกข์ จริงหรือเปล่า แต่ถ้าเรามองอีกด้านหนึ่งคนในโลกนี้ใครจน มีใครจนไหม มีไหม (มี)

(สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตาให้นักเรียนชายในชั้นคนหนึ่งยืนขึ้น)

สมมติเราบอกว่าคนนี้คือคนที่ขี้เหร่ที่สุด แย่ที่สุด น่าเกลียดที่สุด อัปลักษณ์ที่สุด ท่านว่ายังมีใครดีกว่าเขาไหม หรือยังมีใครแย่กว่าเขาไหม ฉะนั้นท่านแค่แย่ในช่วงเวลาหนึ่ง เหมือนความทุกข์ก็มีแค่ช่วงเวลาหนึ่ง แต่ถามว่าท่านทุกข์ที่สุดไหม ท่านแย่ที่สุดไหม ก็ไม่ใช่ พุทธะจึงบอกว่าในสิ่งต่างมีความเหมือน ในความเหมือนมีความต่าง ในสิ่งที่มนุษย์บอกว่าแย่ ถ้าท่านลองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นๆ ท่านอาจจะไม่ได้แย่ ในสิ่งที่ท่านบอกว่าร้าย แต่ถ้าท่านลองไปเทียบกับคนที่แย่กว่า อาจจะเรียกว่าดีก็ได้ เพราะฉะนั้นถ้าท่านมีมุมมองเข้าใจชีวิต ความทุกข์จะไม่สามารถทำอะไรท่านได้ ถ้าท่านมีมุมมองในการเข้าใจตัวตนและเข้าใจชีวิต ผู้คนก็จะทำให้ท่านเจ็บปวดไม่ได้ เพราะฉะนั้นถ้าเราว่าท่านไม่หล่อหรืออัปลักษณ์ ถ้าท่านเข้าใจตัวเองท่านก็จะไม่ขุ่นเคืองผู้คน ถ้าท่านเข้าใจชะตาชีวิตท่านก็จะไม่ขุ่นเคืองฟ้าและดิน เมื่อถึงที่สุดแล้วอะไรที่เรียกว่าดี อะไรที่เรียกว่าแย่ มันไม่มีหรอกนะ ที่บอกว่าทุกข์ ท่านทุกข์จริงหรือ ถ้าท่านลองเดินผ่านไป หรือมองคนให้กว้างๆ ท่านอาจจะไม่ทุกข์ก็ได้ และในความทุกข์นั้นอาจจะมีอะไรให้ท่านได้คิดก็ได้ ฉะนั้นจงเรียนรู้วิธีที่จะเข้าใจชีวิต แม้จะโดนใครว่าแย่หรือโง่ก็ตาม ถ้าท่านรู้จักตัวเองคำว่าแย่กับโง่ก็ทำอะไรท่านไม่ได้ ยิ่งพูดว่าตัวเองเก่ง คนอื่นก็จะบอกว่าท่านไม่เก่ง เหมือนคนที่บอกว่าตัวเองสวย ยิ่งพยายามทำให้ตัวเองสวยคนยิ่งกลับมองว่าขี้เหร่ เหมือนคนที่พยายามมี อยากรวย คนๆ นั้นคือคนที่จน เพราะเมื่อไหร่ที่ท่านพูดว่าท่านอยากรวย เป็นเพราะท่านรู้สึกว่าตัวเองจน แต่ถ้าเราไม่งอมืองอเท้า มีแค่นี้ก็ดีแล้ว แค่นี้ก็พอแล้ว ท่านก็คือคนที่รวยแล้ว

ฉะนั้นถ้าเข้าใจชีวิตให้ดี ทุกข์ก็ทำอะไรท่านไม่ได้หรอก แต่คนที่ทำให้ท่านทุกข์และสุขก็คือตัวท่านเอง ไม่อย่างนั้นท่านก็จะเหมือนคนที่ตัดต้นไม้ และถ้าทำตัวเองไม่ดีและยังกดขี่คนอื่นอีก รับรองได้ว่าท่านก็จะครึ่งหนึ่งฝันดี ครึ่งหนึ่งฝันร้าย

วันนี้เรากลับแล้วนะ ได้ไหม จำไว้นะ อย่าให้ส้มมันเป็นแค่ส้ม ให้เราเป็นแค่เรา แต่จงทำให้ส้มมันทำให้เราอิ่มท้อง อย่าให้ธรรมะเป็นแค่ธรรมะ แต่จงเอาธรรมะมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตและจิตใจ เพราะธรรมะคือความจริง และชีวิตมนุษย์ก็หนีไม่พ้นความจริง และความจริงเท่านั้นที่จะทำให้ท่านพ้นทุกข์ ความจริงในเรื่องอะไรหรือ ก็ความจริงในเรื่องใดใดในโลกไม่ควรยึดมั่นถือมั่น เมื่อไหร่ที่อยากจะช่วงใช้สิ่งของในโลก แล้วพยายามจับยึด เมื่อนั้นเราจะทุกข์และตาบอด จริงไหม เหมือนเราคิดว่าต้นไม้ต้นนี้เป็นของเรา มีคนบอกให้โค่นเราก็โค่น พอมีคนบอกว่าไม่น่าโค่นเลย เราก็ทุกข์เพราะต้นไม้แค่ต้นเดียว เราก็เกลียดคนไปทั่วเลย ใครพูดว่าต้นไม้ไม่ได้ เกลียดมันทันที เพราะอะไรล่ะ เพราะเราไปยึดมั่นถือมั่น ทั้งๆ ที่มันเป็นแค่ต้นไม้ คนบางคนอารมณ์เสียเพราะอะไร ว่าฉัน ด่าฉัน ทั้งๆ ที่ฉันคนๆ นี้ควรโดนว่าไหม ก็โดนว่าบ้างจะเป็นอะไรไปใช่หรือไม่ ถ้าเขาว่าเพราะเขาหวังดี ถ้าเขาว่าแล้วทำให้เราเห็นตัวเราเองมากขึ้น ถึงโดนว่านิดหน่อย แล้วทำให้เข้าใจตัวเองไม่ดีกว่าหรือ

ตัวเราแตะได้ไหม (ได้)  แตะได้หรือว่าไม่ได้ นั่นแหละท่านกำลังยึดมั่นถือมั่น ถ้ายิ่งยึดมั่นเท่าไหร่ท่านก็ยิ่งทุกข์มากเท่านั้น แต่จงจำไว้ว่าปล่อยมันเถอะ ชีวิตมันก็แค่นั้น ใช่เขาว่าเราไม่สวยไม่เป็นไร ฉันรู้ตัวเองฉันสวยก็พอแล้ว เขาว่าเราไม่ดี ฉันรู้ก็พอว่าฉันทำอะไรดี ทำอะไรถูกต้อง คนว่าก็ทำอะไรเราไม่ได้ ฉะนั้นสิ่งที่เราจะทิ้งให้กับท่านมีแค่ประโยคสองประโยคคือ ถ้าเข้าใจตัวเองเราจะไม่ขุ่นเคืองผู้คน ถ้าเข้าใจชะตาชีวิตเราจะไม่โกรธโทษฟ้าโทษดิน จริงหรือไม่ (จริง)  

ฉะนั้นอยากทำอะไรให้สมปรารถนาก็ต้องรู้จักตั้งใจอย่ายอมแพ้ มุ่งมั่นตั้งใจอะไรล่ะ ฟังธรรมะข้ามปี ใช่หรือไม่ (ใช่)  แต่ฟังธรรมะแล้วอย่าให้ธรรมะคือธรรมะ ตัวเราคือตัวเรา แต่จงเอาธรรมะมาใช้คู่กับชีวิตเรา เพราะชีวิตเราก็คือส่วนหนึ่งแห่งสภาวะธรรม จริงไหม (จริง)  แล้วเราจะพ้นทุกข์ได้อย่างไร ถ้าเรายังไม่เข้าถึงธรรม เข้าถึงอย่างไรล่ะ ปล่อยวางตัวตน ทำสิ่งที่ถูกต้องและมีสติอยู่กับปัจจุบัน ไปแล้วนะ

วันอาทิตย์ที่ ๑ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๕๕

พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง

ในความทุกข์หากค้นเจอย่อมมีสุข แม้จะทุกข์เพราะเจ็บป่วยก็สุขได้

คนพอกินรู้ขยันยังสุขใจ ในโลกนี้ใช่จะไม่มีสุขจริง

เราคือ

จี้กงสงฆ์วิปลาส รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา ลงสู่พุทธสถานฮุ่ยอวี้ แฝงกายกราบ

องค์มารดาแล้ว ถามศิษย์รักทุกคน ยินดีต้อนรับอาจารย์ไหม

วิทยาการก้าวไกลแต่ใจคนบอดนัก  วิทยาศาสตร์เปลี่ยนแปลงโลกใจคนยิ่งเสื่อม  หลงที่หลงทางเข้าแต่อินเตอร์เน็ตเผ็ดมัน  โลกที่หน้ามัน  หลับไม่ตื่น

จิตหลงใหลหลายทาง เก็บใจกลับมาได้ไหม  ฟุ้งแล้วฟุ้งไป ซ่อนหลักธรรมที่หนึ่ง หลงพร้อมบำเพ็ญ ไม่น่าเกิดพลันกลับได้เห็น คิดตื่นต้องเป็นคุณธรรม

เมื่อชีวิตนี้ไม่ใช่เพียงของ  ทำตัวลำพองเรียกทำลาย มุ่งอริยะจะต้องไม่ร้าย คนจะเป็นคนสักเท่าไร  ก็ย่อมอยู่ที่ทำตัวของตน

ศีลใหญ่เท่าแผ่นฟ้า  โลกใหญ่เท่าฝุ่นดิน  ละเอียดธรรมจะกินนั่งเดินนอนงามสมควร  

หลายเรื่องราวที่พบ  ล่วงพ้นตอนเจียนจวน  หวังว่าร้อยควร  อย่างน้อยผ่านพ้นมากกว่าครึ่งหนึ่ง

ทำนองเพลง : จะรักให้ดีที่สุด

ชื่อเพลง :เทคโนโลยีไม่อาจแทนที่คุณธรรมและจริยธรรม

พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง

หลายคนคงอยากกลับไปฉลองปีใหม่จะแย่แล้ว ใช่หรือไม่ (ไม่ใช่) อยู่ฉลองปีใหม่กับอาจารย์ดีหรือเปล่า (ดี) ถ้าดีคงมีคนอยู่เยอะกว่านี้
ใช่ไหม วันนี้น้อยกว่าเดิมไหม (ไม่น้อย) แน่ใจหรือ เท่ากับเมื่อวานไหม

ความน่ากลัวของมนุษย์อย่างหนึ่งก็คือไม่กล้าบอกว่าตัวเองไม่รู้
ใช่หรือเปล่า (ใช่)  ไม่รู้ก็บอกไม่รู้สิ อย่าคาดเดา ใช่หรือไม่ (ใช่)  อย่าไปเดามั่ว ไม่อย่างนั้นอาจจะกลายเป็น (โกหก) ไม่ใช่บอกว่าขี้ตั๊วหรือ

วันนี้วันอะไร (วันปีใหม่)  ไม่ใช่วันที่หนึ่งหรือ จริงๆ แล้วทุกวันก็เป็นวันใหม่อยู่แล้ว แต่เราชอบวันปีใหม่มากกว่าทุกๆ วันใช่ไหม (ใช่) เพราะวันปีใหม่ทำให้เราได้พักผ่อน ทำให้เราได้ทำอะไรตามใจตัวเอง เราจึงชอบวันปีใหม่ แสดงว่าที่มีชีวิตมานี้ไม่เคยตามใจตัวเองเลย เฉพาะปีใหม่ได้ตามใจตัวเองจริงๆ วันเดียวเอง ใช่ไหม (ใช่) จริงหรือ ปกติไม่เคยตามใจตัวเองเลยหรือ ตลอดสามร้อยหกสิบห้าวัน จริงๆ เราตามใจตัวเองมาตลอดทุกวัน แต่เรารู้สึกว่าเราไม่เคยได้พัก ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วคนที่ทำให้ตัวเองต้องวิ่งจนเหนื่อย หาจนไม่หยุดมันก็คือตัวเราเองใช่หรือไม่ (ใช่)  อยากหยุดตอนไหน ก็หยุดได้ทุกเมื่อ แต่อยู่ที่ว่าเราจะรู้หยุดอย่างไรที่จะทำให้เราไม่เดือดร้อน รู้จักพักอย่างไรที่ทำให้เราไม่เหนื่อยใจ ใช่หรือไม่ (ใช่)  เราอยู่ในโลกนี้ บางทีเหนื่อยกายก็ยังพอทน แต่เหนื่อยใจนี่รับไม่ไหวจริงๆ เหนื่อยใจกับอะไรล่ะ บางทีก็เหนื่อยใจกับคน บางทีก็เหนื่อยใจกับชีวิต บางทีก็เหนื่อยใจกับตัวเอง ใช่หรือเปล่า (ใช่)

ถ้าอาจารย์ถามศิษย์ว่า วันปีใหม่มีด้านหนึ่งคือเดินไปหาความสุข กับอีกด้านหนึ่งต้องไปเจอความทุกข์ ศิษย์จะไปด้านสุขหรือด้านทุกข์
(ด้านสุข) คงไปหาด้านสุข ปีใหม่ทั้งทีใครจะโง่มาทุกข์ ใช่หรือเปล่า (ใช่) อย่างนั้นอาจารย์ถามต่อนะ แล้วปีใหม่ศิษย์จะไปหาคนที่มีความสุขหรือคนที่มีความทุกข์ ไปหาคนยิ้มแย้มหรือคนหดหู่ (คนยิ้มแย้ม) อย่างไรเราก็เลือกไปด้านสุข แต่ด้านทุกข์ด้านหดหู่ไม่ขอไป ใช่หรือไม่ (ใช่)

อย่างนั้นศิษย์ผู้มีปัญญาอันลึกล้ำ ถ้าเกิดว่าทางด้านหนึ่งสุข ทางด้านหนึ่งทุกข์ แต่ถ้าในด้านทุกข์ที่สุดศิษย์กล้าไปเจอแล้วไปค้นหาจนพบความสุข ชีวิตนี้อีกสามร้อยหกสิบห้าวันที่จะเกิดขึ้นเราจะกลัวอะไร เพราะทุกข์ที่สุดเราไปเจอมาแล้ว ใช่หรือไม่ (ใช่)  แล้วคนที่ดูน่าทุกข์ที่สุดแต่เรากลับสามารถไปทำให้เขามีความสุข แล้วใครในโลกจะทำให้เราทุกข์ได้อีก ใช่หรือไม่ (ใช่)

ปีใหม่ถ้าเริ่มต้นคิดผิดศิษย์ก็จะผิดตลอดสามร้อยหกสิบห้าวัน ใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นอาจารย์ถามศิษย์ใหม่อีกรอบหนึ่ง ระหว่างสุขกับทุกข์ไปทางไหนดี ถึงกับพูดไม่ออกเลยหรือ (เราต้องไปด้านทุกข์ เพื่อจะทำให้เขามีความสุข เราจะได้มีความสุข) แล้วถ้าไปด้านทุกข์เราจะได้ค้นหาความสุขในความทุกข์จนเจอ    แม้ว่าชีวิตนี้เราจะเจอทุกข์ เราเจอคนที่หน้าบึ้งเราก็รู้จักแก้ได้ จัดการได้ ใช่หรือไม่ (ใช่) แล้วเราจะกลัวอะไรอีกหลังจากวันนี้ถูกไหม แต่ที่น่ากลัวคือ ใจเรามันไม่เข้มแข็งพอ ถ้าใจเราไม่เข้มแข็งพอ แม้เราจะเดินไปที่สุข สุขก็อาจจะทำให้เราทุกข์ได้ แม้เราจะเดินไปที่ทุกข์เพื่อจะช่วยคนทุกข์ให้มีสุข เราก็อาจจะกลายเป็นคนที่ทุกข์ไปกับเขาได้ ฉะนั้นถ้าศิษย์ใจไม่เข้มแข็งพอ ไม่แน่พอกระโดดเข้าไปแล้ว เราอาจจะโดนเขากลืนไปเลย จริงหรือไม่ (จริง)

เวลาจะทำอะไรก็ตาม มีสามสิ่งที่สำคัญคือ หนึ่งเราต้องมีจุดยืนในการกระทำ ถ้าจุดยืนของเราไม่มั่นคง ไม่หนักแน่น เมื่อทำไปแล้วเราก็ง่ายที่จะลืมจุดหมายของเราไป อย่างเช่นอาจารย์อยู่สวรรค์ดีๆ ไม่ต้องโดนใครว่า ว่าเป็นจี้กงปลอม จี้กงโกหก ทำไมอาจารย์ยังอยากลงมาช่วยมนุษย์ล่ะ เพราะถ้าลงมาแล้วไม่คุ้ม จะลงมาทำไม ลงมาแล้วโดนว่าจะทำไปทำไม แต่สิ่งที่ทำให้พุทธะเป็นพุทธะ ก็ตรงที่จิตใจยิ่งใหญ่ แม้รู้ว่าทำไม่ได้ รู้ว่าเป็นเรื่องยากทำ แต่ก็ยังจะทำให้ได้ สิ่งที่ทำให้พุทธะเหนือกว่ามนุษย์ก็อยู่ที่ตรงนี้ เรื่องยากๆ แม้ว่าจะทำไม่ได้แต่ก็จะพยายามทำให้ได้ กลับกันมนุษย์ถ้าบอกว่าเป็นเรื่องยากจะทำหรือไม่ (ไม่) เรื่องทุกข์จะทำไหม (ไม่) ฉะนั้นถ้าอยากฝึกฝนเป็นพุทธะ ถึงจะเป็นพุทธะไม่ได้ อย่างน้อยก็ทำให้ตัวเองพ้นทุกข์เมื่ออยู่บนโลกใบนี้ได้สักนิดหนึ่งก็คงจะดี นั่นก็คือ อย่าได้กลัวความทุกข์ และอย่ามัวติดรสของความสุขจนไม่กล้าเผชิญหน้ากับความทุกข์บนโลกใบนี้ เพราะอันที่จริงแล้วความทุกข์นี้แหละที่จะทำให้มนุษย์พ้นทุกข์ และความทุกข์ก็จะทำให้มนุษย์สามารถมีคุณธรรมที่สูงส่งลึกล้ำได้

อยากจะเป็นอะไร มีอะไรบ้างที่เราเป็นเรามี เราใช้แล้วไม่เคยแว้งกลับมากัดเราบ้าง เคยคิดไหม มีอะไรในโลกบ้างที่เรามีเราเป็น แล้วเรารู้และรู้จักมันดีว่าเราใช้มันเป็นแล้วนะ แต่ถึงเวลามีอะไรในโลกบ้างที่เรามีเราเป็น เราใช้แล้วมันจะไม่แว้งกลับมาทำร้ายเรา เหมือนถามว่าเงินเป็นสิ่งที่ทุกคนชอบไหม (ชอบ)  เงินทำให้เรามีความสุขใช่ไหม  บางครั้งก็ทำให้เรามีความทุกข์ เหมือนยารักษาโรคช่วยให้เราแข็งแรง แต่บางครั้งกินยามากๆ ยาก็ฆ่าคนให้ตายได้ใช่หรือไม่ (ใช่)  ถ้าเราไม่รู้จักสำรวมระวังในการอยู่บนโลกใบนี้ และไม่รู้จักสำรวมระวังในการมีการเป็น ทุกสิ่งทุกอย่างก็พร้อมทำให้เรามีความทุกข์และแว้งกลับมากัดเราให้เจ็บปวดได้ใช่หรือไม่ (ใช่)

อาจารย์ถามศิษย์นะถ้าตอบได้ได้นั่ง ตอบไม่ได้ยืนต่อไป มีอะไรในโลกที่มีแล้วไม่ทุกข์ มีแล้วไม่แว้งกลับมากัดทำให้เราต้องเจ็บปวดเลย เดี๋ยวก่อนนะยังมีข้อตกลงต่อ ถ้าตอบผิดยังต้องยืนต่อไปนะ ถ้าตอบถูกก็ได้นั่งแต่การนั่งมีโอกาสเลือกว่าจะให้ตัวเองนั่งหรือให้คนอื่นนั่ง มีใครจะตอบไหม

(หลักธรรมคำสอน)  การมีหลักธรรมคำสอนมีธรรมะประจำใจจะทำให้ไม่กลับมาทำร้ายเราและก็ไม่ไปทำร้ายผู้คนใช่หรือไม่ (ใช่)  ถ้าอย่างนั้นอาจารย์ถามหน่อยนะว่าศิษย์อยากเป็นคนดีไหม บางทีศิษย์บอกว่าการมีธรรมะ จะไม่ทำให้ธรรมะไม่แว้งกลับมาทำร้ายเรา การมีธรรมะที่ถูกต้องจะทำให้เราสามารถช่วยตัวเองด้วยและก็ช่วยผู้คนด้วย ใช่หรือไม่ (ใช่)  ถูกต้อง แต่ถ้ามีไม่เป็น การมีธรรมะก็อาจจะทำร้ายเราได้ ถ้ามีอย่างคนยึดติดยึดมั่น มีแล้วชอบเอาธรรมะไปตรวจสอบจับผิดคนอื่น ซึ่งเราชอบเป็น แล้วเวลาเรามีธรรมะเราก็จะมักบอกว่า ไม่ฟังแล้วอาจารย์ รู้มาหมดแล้ว ใช่ไหม (ใช่)  ฉะนั้นมีธรรมะถ้ามีไม่เป็น มีธรรมะก็ทำให้เราเจ็บได้ ฉะนั้นถูกครึ่งเดียว

(สติกับบุญกุศล ถ้าเรามีสิตแล้วสติเหล่านี้จะนำพาเราไปสู่หนทางที่ถูกต้องไม่สามารถหลงทางได้)  การมีสติใช่หรือไม่ (ใช่)  ถ้ามนุษย์เราทำอะไรอย่างคนมีสติ สติจะทำให้เราไม่โดนทำร้ายหรือทำให้เราไม่ต้องเจ็บกับสิ่งที่เรากำลังกระทำ ตอบได้ดี จะช่วยตัวเองหรือช่วยผู้อื่น ช่วยแถวไหน  
(ช่วยแถวสาม)  ทำไมเอาแถวสามอย่างเดียวล่ะ แถวสองไม่ช่วยหรือ (แถวสองด้วยก็ได้)  ให้เลือกอย่างเดียว พอตอบบอกแถวสามมีอะไรๆ อยู่นะ เขาเลือกให้แถวสามนั่ง แถวสามได้นั่ง นั่งไม่นั่งแถวสาม นั่งไหม (นั่ง)   กล้านั่งหรือ ตัวเองไม่ได้ตอบนะ คนอื่นเขาตอบ ยังจะนั่งลงอีกนะ ดูสิอาจารย์พูดขนาดนี้นั่งไหม จิตสำนึกมันหายไปไหนศิษย์เอ๋ย คนอื่นเขาทำดีแต่ตัวเองรับผล นั่งไหม เราควรพูดกลับว่าอย่างไร (ขอบคุณ)  ขอบคุณแล้วทำอย่างไรต่อ เชิญเขานั่งเถอะ ใช่หรือไม่ (ใช่)  ไม่ใช่นั่งเลย ต้องมีสติยั้งคิดและมีมโนธรรมสำนึกที่ดีด้วย ใช่หรือไม่

ชีวิตนี้นำตัวเองไม่เป็นเลยหรือ ต้องให้เขานำตลอดเลย ใช่หรือเปล่า คราวนี้ศิษย์ตัองรู้จักช่วยตัวเอง เราศึกษาธรรมะมา เรามีชีวิตมา โดยปกติเราก็ช่วยตัวเองอยู่ไม่ใช่หรือ หรือเราจะยืมจมูกคนอื่นหายใจตลอดเวลา เป็นอย่างนั้นไหม (ไม่เป็น)  ตอบผิดอาจารย์ก็ไม่ว่า ลองคิดสิว่า มีอะไร เป็นอะไร แล้วทำให้เราไม่ถูกมันกัด ไม่ถูกมันทำให้เราทุกข์

(การให้) การให้ถูกหรือไม่ วันนี้เอาแต่คิดสมองแทบจะแตกแล้ว เพราะเอาแต่ฟังไม่ได้พูดไม่ได้คิดเลยใช่ไหม (ใช่)  วันนี้อาจารย์ช่วยเคาะสมองให้หน่อย ถูกไม่ถูก  ถ้าพ่อแม่เลี้ยงลูกเอาแต่ให้ๆ ลูกเป็นอย่างไร เรามีเพื่อนเอาแต่ตามใจๆ  ให้ตลอดเป็นอย่างไร ฉะนั้นถูกไม่ถูก (ไม่ถูก)  ต้องเลือกให้เป็นว่าจะให้อะไร ให้อภัยหรือว่าจะให้อะไรที่ให้แล้วไม่ทำให้เราทุกข์  
ใช่ไหม  

(ให้ความรักความเมตตา) แต่การให้ความรักความเมตตาต้องรู้จักมีประมาณ และไม่ทำให้เขาเสียคน และไม่ทำให้เขาเคยชินบ่มเพาะนิสัยเอาแต่ได้ใช่หรือไม่ เหมือนน้องบอกว่า พี่ขอตังค์หน่อย แล้วพี่ก็ให้ แล้วต่อไปน้องจะควบคุมการใช้จ่ายเป็นไหม (ไม่เป็น)  ใช่หรือไม่เข้ามาทีไรได้นั่ง ฉะนั้นวันนี้มาเจออาจารย์ไม่ต้องนั่ง จะได้อยากนั่งเสียทีใช่หรือไม่ (ใช่)  วันนี้อาจารย์จะให้ยืนจนเมื่อยจะได้บอกว่า อาจารย์นั่งซะทีเถอะ อยากนั่งแล้วใช่ไหม (ใช่)  คิดให้ออกมาจากไกลๆ  มีคนมาจากต่างประเทศด้วยใช่ไหม อย่างนั้นกดดันหัวหน้าชั้นให้หัวหน้าตอบให้ถูก (สัมมา ปัญญา) แปลว่า (ปัญญาที่รู้ถูกต้อง)  ปัญญาที่รู้แจ้งเห็นจริงในสภาวะแห่งสัจจะธรรมใช่หรือไม่ หัวหน้ามีโอกาสช่วยคนทั้งห้องแต่ตัวเองต้องยืนเอาไม่เอา (เอา)  อย่างนั้นอาจารย์ถามหัวหน้าตอบถูกหรือไม่ถูก (ถูก)  แต่สิ่งที่น่ากลัวของมนุษย์ก็คือ ถ้าปัญญาไม่มีความเห็นชอบ หรือคิดชอบ หรือคิดถูกต้อง คิดอย่างแจ่มแจ้ง ปัญญานั้นก็ง่ายที่จะไหลไปสู่ความเจ้าเล่ห์ เพทุบายใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นปัญญาถูกไหม ถ้าปัญญาที่ไม่มีกรอบแห่งศีลธรรมและความถูกต้องดีงาม ถูกหรือไม่ แปลว่าหัวหน้าตอบถูกไหม (ถูก)  ได้นั่งหรือยัง รีบได้นั่งเลยนะ นั่งไม่นั่ง (นั่ง)

คำถามของอาจารย์ยากไหม (การทำบุญให้ทาน)  จะทำให้สิ่งนั้นไม่แว้งมากัดเรา ไม่ทำให้เราต้องเจ็บป่วยกับบุญทานนั้น ไม่ต้องทุกข์กับบุญทานนั้น การทำบุญบ่อยๆ จะทำให้บุญนั้นไม่แว้งกลับมาทำให้เราต้องทุกข์ ใช่หรือไม่ (ใช่)  เมื่อเราทำบุญหวังผล เราจะต้องย้อนกลับมารับผลบุญนั้น แล้วการย้อนกลับมารับผลบุญที่เราสร้างด้วยการทำบุญให้ทานแล้วเราหวังผลนั้น แน่ใจหรือว่าเราจะกลับมาได้อย่างปกติ ถ้าเรายังทำบุญได้ไม่ถึงพร้อมสมบูรณ์

ศิษย์ก็เคยเห็นคนบางคนเกิดมาพร้อมกับบุญและกรรม ถ้ามนุษย์รู้จักทำบุญ แต่ไม่ละลายกรรมเวร บุญก็มา แล้วเวรกรรมศิษย์ไม่ได้ล้าง ศิษย์ก็ต้องรับทั้งบุญและกรรม ยิ่งถ้าบุญน้อยกว่าเวรกรรม การย้อนกลับมารับบุญ ศิษย์แน่ใจหรือว่าเป็นสิ่งที่ดี ลองสังเกตดูในชีวิตของคน มีใครบ้างที่พร้อมสมบูรณ์ในการเกิดมาเป็นคน ไม่แหว่งอย่างหนึ่ง ก็เว้าอีกอย่างหนึ่ง ไม่พร่องอย่างหนึ่ง ก็ขาดอีกอย่างหนึ่ง ฉะนั้นถ้าศิษย์บอกว่าเกิดมาเป็นคนไม่ต้องศึกษาอะไร แค่ทำบุญเยอะๆ เดี๋ยวชาติหน้าค่อยมาเกิดใหม่รับผลบุญแค่นั้นพอ ศิษย์แน่ใจหรือว่าจะได้กลับมาเกิดเป็นคน  อาจจะทำบุญเยอะ แล้วได้เกิดมาเป็นสุนัข มีคนเลี้ยงดูปูเสื่อจะเอาไหม วาสนาดีนะ วันวันไม่ต้องทำอะไรเลย เพราะเวลาศิษย์ทำบุญศิษย์มักจะขอให้ชาติหน้าเกิดมาสบายไม่ต้องทำอะไรกิน เมื่อถึงเวลาก็ขอให้มีอาหารมาถึงที่ ไม่ต้องคอยปูที่นอน ไม่ต้องล้างจาน ไม่ต้องทำอะไรเลย กินกับนอนอย่างเดียว สรุปได้เกิดมาเป็นสุนัข จริงไหม ศิษย์เคยเห็นสุนัขไหม ที่มันเกิดมามีวาสนาดี วันๆ ต้องล้างจานไหม (ไม่ต้อง)  ต้องปูที่นอนไหม (ไม่ต้อง)  ต้องหาอะไรกินไหม (ไม่ต้อง)  เพราะเดี๋ยวก็มีคนมาบริการถึงที่ อาบน้ำต้องอาบไหม สบายมากเพราะเดี๋ยวก็มีคนมาอาบให้ ศิษย์เอาแบบนี้ไหม (ไม่เอา)  ฉะนั้นเวลาศิษย์ทำบุญแล้วขอให้ชาติหน้าสบาย ต้องคิดให้ดีๆ นะคำว่า สบาย มันสบายแบบไหน

(ให้ธรรมะเป็นทานย่อมชนะการให้ทั้งปวง) ให้ธรรมะเป็นทานย่อมชนะการให้ทั้งปวง ใช่ไหม (ใช่) แน่ใจหรือว่าการให้ธรรมะเป็นทานชนะการให้ทั้งมวล ถ้าเราให้แบบไม่ยึดติด ถ้าเราให้อย่างคนที่เข้าถึงความว่างของการให้ ธรรมะนั้นจะไม่ย้อนกลับมาสู่ตัวเราได้ แต่ถ้าเราให้ธรรมะแล้วเรายึดติดแล้วเรายึดมั่น แล้วเรามีความเป็นตัวเป็นตน แล้วเราไปเจอคนที่เป็นตัวเป็นตนยิ่งนัก ศิษย์จะรู้เลยว่าการให้ธรรมะกับคนบางคนบางทีไม่ได้ให้ง่ายๆ เลย ใช่ไหม (ใช่)  เหมือนเรายิ้ม เราคิดว่ารอยยิ้มสามารถชนะใจทุกคน ความใจดีสามารถชนะใจทุกคน แต่จริงๆ แล้วทั้งรอยยิ้มและใจดีก็อาจจะฆ่าใครบางคนได้ ใช่หรือเปล่า (ใช่)  มันยิ้มได้อย่างไรฉันกำลังทุกข์อยู่นะ เคยไหม (เคย)  มันยิ้มอย่างนี้แปลว่ามันคิดอะไรในใจ มันเยาะเย้ยเราใช่ไหม ชนะไหม (ไม่ชนะ)

(รู้จักกตัญญูรู้คุณตอบแทนคุณ)  ฉะนั้นอาจารย์อยากจะบอกว่าโดยส่วนใหญ่ปีใหม่ของศิษย์ทุกคนก็มักจะขอให้อาจารย์อวยพร แล้วพรอาจารย์จะประเสริฐได้อย่างไร ถ้าศิษย์ได้ยินแต่ไม่เอาไปทำ ใช่หรือเปล่า (ใช่)  แล้วปัจจุบันนี้ที่มนุษย์เป็นทุกข์มากที่สุดแล้วไม่มีวันพ้นทุกข์ได้ เราควรจะเอาพรที่ทำอย่างไรให้ศิษย์อยู่บนโลกนี้แล้วไม่ต้องทุกข์ดีกว่าไหม (ดี) ดีกว่าขอพรว่าศิษย์อยากรวย ศิษย์อยากหน้าตาดี ศิษย์อยากมีวาสนา ศิษย์อยากแข็งแรง ศิษย์อยากอายุยืน อยากไหม (อยาก)

มนุษย์ยังอดไม่ได้ที่จะต้องอยู่กับเหตุและผล ใครทำสิ่งใดก็ได้สิ่งนั้น ถ้ามนุษย์รู้จักสร้างเหตุดี ก็จะได้รับผลดี ถูกหรือไม่ (ถูก)  อนาคตขึ้นอยู่กับปัจจุบัน ใช่หรือเปล่า (ใช่)  สิ่งที่ศิษย์อยากได้มากที่สุดคือ อยากแข็งแรง อยากอายุยืน อยากครอบครัวร่มเย็น อยากเป็นที่รักของทุกคน และอยากมีปัญญาดี ทำอย่างไรรู้ไหม

ศิษย์อยากได้อย่างที่อาจารย์บอกไหม (อยาก)  และอยากเป็นคนรวยไหม อยากหน้าตาเปล่งปลั่งไหม (อยาก)  อยากหน้าตาดีต้องไม่มักโกรธ อยากผิวพรรณผ่องใสต้องไม่ขี้โมโห อยากวาสนาดีต้องไม่ดูหมิ่นดูถูกผู้คน อยากร่ำรวยต้องรู้จักให้ อยากสุขภาพแข็งแรงไม่เจ็บปวดออดๆ แอดๆ ก็อย่าเบียดเบียนคนทั้งกาย วาจา ใจ ให้เขาต้องเจ็บปวด อยากอายุยืนต้องไม่ฆ่าสัตว์ และก็ไม่ฆ่าคนทางกาย วาจา ใจ ใช่หรือไม่ (ใช่)

เราแข็งแรงไหม ทำไมเราไม่ค่อยแข็งแรง เพราะเวลาเรานึกอยากจะพูดก็พูด นึกอยากจะด่าก็ด่า เราเป็นอยากนั้นไหม อยากได้ครอบครัวร่มเย็นต้องรู้จักซื่อตรง ใช่หรือไม่ (ใช่)  แล้วสิ่งที่อาจารย์พูดมันอยู่ในศีลห้า ฉะนั้นถ้าศิษย์มีศีลห้า ศิษย์ก็จะได้ครบคำอวยพรที่อาจารย์ให้ไปทั้งห้า แต่ถ้าเกิดไม่โกรธก็จะเพิ่มไปตรงที่ว่าหน้าตาเปล่งปลั่ง ผิวพรรณดูดี   ไม่ดูถูกคนก็จะเป็นคนที่มีวาสนาดี รู้จักเคารพคนมีความรู้ก็จะยิ่งเพิ่มปัญญา เพิ่มพูนเข้าไปใหญ่ ใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นอาจารย์ให้พรไปหมดแล้วนะ

คราวนี้เรามาหาวิธีจัดการกับความทุกข์ดีไหม (ดี)  ซึ่งศิษย์ของอาจารย์ ฟังมาสิบรอบก็ยังแก้ทุกข์ไม่เคยหมดสักที ใช่ไหม (ใช่)  ทุกข์เกิดจากอะไร อย่าบอกอาจารย์นะว่าเกิดจาก โลภ โกรธ หลง อาจารย์ขี้เกียจฟังแล้ว ใช่หรือไม่ ถ้าเราหยั่งลงไปให้ลึก ทุกข์เกิดจากอะไร ทุกข์เกิดจากความไม่รู้ เห็นผิดและยึดมั่นผิด และสร้างตัวตนขึ้นมา เมื่อมีตัวตนจึงเกิดหนึ่ง สอง สาม สี่ และปัญหาต่างๆ มากมาย แต่ถ้าไม่มีตัวตนนี้เราจะหาเหตุให้เราต้องทุกข์ไหม แล้วมันจะมีที่ให้ทุกข์ไหม (ไม่มี)  ฉะนั้นเพราะความเห็นผิดและไม่รู้ตัวตนจึงเกิดจากความคิดและจิตใจก่อรูปร่างเป็นตัวตน ซึ่งมนุษย์เรียกตัวตนนี้ว่าของฉัน ใช่หรือไม่ (ใช่)  ที่ตอนนี้เราต้องทุกข์อยู่ทุกวันนี้ก็เพราะเรามีตัวตน ถ้าไม่มีตัวตนเราจะทุกข์ไหม (ไม่ทุกข์)  แต่จะทำอย่างไรในเมื่อมันมีตัวตนนี้แล้ว ใช่หรือไม่ เราจะเข้าถึงตัวตนนี้แล้วแก้ทุกข์ตัวตนนี้ได้อย่างไร

ศิษย์เคยเห็นฟ้าไหม ลองหันไปมองฟ้า เมื่อเรามองฟ้าและดิน ระหว่างฟ้ากับดินมีความว่างจึงเกิดสรรพสิ่ง ในตัวเรามีสิ่งที่เรียกว่ามี กับความว่าง ใช่หรือไม่ (ใช่)  เมื่อเกิดความว่างกับความมีผสานกันอย่างกลมกลืนจึงเกิดประโยชน์นานัปการใช่หรือไม่ (ใช่)  และในสภาวะที่เรียกว่าธรรมชาตินั้น ยังสามารถเป็นธรรมชาติที่สูงสุดได้ และเป็นสิ่งที่มีประโยชน์และมีคุณอนันต์ได้ แล้วในคุณอนันต์ก็มีโทษมหันต์ได้ ใช่หรือไม่ (ใช่)  ระหว่างฟ้ากับดิน ทำไมฟ้าจึงยืนยงคงกระพัน เพราะฟ้าปฏิบัติต่อสรรพสิ่งอย่างเท่าเทียมไม่ยึดผลประโยชน์และไม่มีตัวตน ฟ้าจึงคงอยู่นิจนิรันดร์

แต่มนุษย์แท้ที่จริงแล้วเราก็เหมือนฟ้ากับดินไหม กายเหมือนดิน ถ้าใจผ่องใส ก็เปรียบเหมือนฟ้า ระหว่างกายกับใจสามารถประสานให้ดีก็มีความว่างจึงเกิดสรรพสิ่ง แต่มนุษย์เราบางครั้งก็ว่าง บางครั้งก็มี แต่ถามว่าให้มีกับว่างอยากได้อะไรมากกว่ากัน เราตอบว่าอยากมีมากกว่า ทั้งที่จริงแล้วความว่างมีคุณค่าเหนือความมี และความว่างนี่แหล่ะที่จะทำให้เราเป็นส่วนหนึ่งของสัจธรรม แต่มนุษย์ก็กลับไม่สนใจ ใช่ไหม เราจึงติดอยู่กับความมีถูกหรือเปล่า สงสัยอาจารย์จะพูดยาก เพราะแต่ละคนเริ่มไม่อยากฟังแล้ว ใช่ไหม (ไม่ใช่)

ต้นเหตุของความทุกข์คืออะไร

1. ความเคยชิน

2. ความยึดมั่น

3. ความปรุงแต่ง

4. ความไม่รู้จักพอ

5. ตัวปัญหา

แต่ถ้าฟังแค่นี้จบ ศิษย์ก็คงไม่ได้อะไรใช่หรือไม่ สิ่งที่ทำให้เราทุกข์ คือตัวตนที่มีความเคยชิน ความเคยชินอะไรบ้างที่มนุษย์ชอบเป็น พูดทำไม่ค่อยคิด เวลาเราอยากจะพูด อาจารย์ถามว่าศิษย์รักดีไหม (รักดี)  ฉะนั้นคิดดีไหม ควรจะคิดดี แต่เวลาจะพูดหรือทำคิดก่อนไหม ปัญหาที่เราต้องทุกข์อยู่ปัจจุบันก็คือ นึกจะพูดก็พูดนึกจะทำก็ทำ ขาดการสำรวมระมัดระวังให้ตัวเองตั้งตนอยู่ในศีล จึงก่อให้เกิดปัญหา ใช่หรือไม่  อีกอันหนึ่งที่เป็นตัวปัญหาความเคยชินก็คือมนุษย์ทุกคนรักสบายไหม (รัก)เรารักสบายเราเอาเปรียบคนอื่นได้ แต่คนอื่นเอาเปรียบเราไม่ได้ เราเป็นอย่างนั้นไหม (เป็น)  ถามว่ากินข้าวเสร็จไม่ต้องล้างจาน แต่พอถึงเวลาเห็นเขาล้างจานเยอะๆ ช่วยล้างจานแป๊บนึงก็ยังดี เรามีไหม (ไม่มี)  ฉะนั้นต้นเหตุแห่งความทุกข์ก็เกิดจากตัวนี้แหละ ใช่หรือไม่  อีกอย่างหนึ่ง ต้นเหตุแห่งความทุกข์คืออะไรรู้ไหม ฉันว่าคนอื่นได้ แต่คนอื่นมาว่าฉันไม่ได้ แต่มนุษย์แท้ที่จริงแล้วเราก็เหมือนฟ้ากับดินไหม กายเหมือนดิน ถ้าใจผ่องใสก็เปรียบเหมือนฟ้า และระหว่างกายกับใจสามารถประสานให้ดีก็มีความว่างจึงเกิดสรรพสิ่งใช่หรือไม่ (ใช่)  แต่มนุษย์เราบางครั้งก็ว่าง บางครั้งก็มี แต่ถามว่าให้มีกับว่างอะไรอยากได้มากกว่ากัน เราก็บอกว่าอยากมีมากกว่าอยาก (ว่าง )   ทั้งที่จริงๆ แล้วว่างนั่นแหล่ะมีคุณค่าเหนือความมี และความว่างเปล่านี่แหล่ะที่จะทำให้เราเป็นส่วนหนึ่งของ
สัจจธรรม แต่มนุษย์กลับไม่สนใจใช่หรือไม่ เราจึงติดอยู่กับความมีถูกหรือเปล่า

แล้วต้นเหตุของความทุกข์อีกอย่างหนึ่งก็คือ เราเป็นคนกินยาก อยู่ยาก นอนยาก ใช่ไหม (ใช่)  รับหมดเลยนะ แต่ถึงเวลาต้องแก้จะแก้ไหมนะ ฉะนั้นความเคยชินที่บ่งบอกเป็นตัวตนนั่นแหละคือ ต้นเหตุแห่งความทุกข์ ศิษย์จำได้ไหมมีอะไรบ้าง ตัวตนแบบไหนที่ทำให้เราทุกข์เมื่อเวลาที่อยู่ร่วมกับคน ต้นเหตุแห่งทุกข์คืออะไร คือความเคยชินของมนุษย์ ความเคยชินที่น่ากลัวที่สุด คือ ชอบพูด ชอบทำอะไรที่ไม่มีความสำรวม นึกอยากจะพูดก็พูด นึกอยากจะทำก็ทำ แล้วผลสุดท้ายก็ต้องมาเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองพูดและทำโดยไม่รู้จักคิด พูดและทำโดยไม่มีศีลธรรม ฉะนั้นเมื่อเวลาที่เราเจอใครที่พูดและทำโดยไม่รู้จักคิดบ้าง เราก็ไปว่าเขาว่านึกอยากจะพูดก็พูด แต่ไม่เคยหันมามองตัวเองว่าเราก็เป็นแบบนั้นหรือไม่ ทุกคนรักสบายไหม (รัก)  แต่พอเห็นคนอื่นเอาเปรียบรักสบาย เราก็กลับไปว่าเขาอย่างกับอะไรดี เขากินแรง เขาเอาเปรียบ แต่ถึงเวลาเราอู้ได้เป็นอู้ เราหลบได้เป็นหลบ ใช่หรือไม่ (ใช่)  เวลาเราเหนื่อยๆ แล้วเห็นคนอื่นไม่ยอมทำอะไร เราก็ว่าเขาขี้เกียจจริงๆ เลย เห็นไหมนี่ เราเหนื่อยแล้วนะ แต่พอถึงเวลาที่เราได้พัก เราก็พักเต็มที่แล้วก็ปล่อยให้คนอื่นเหนื่อย ใช่หรือไม่ (ใช่)

ฉะนั้นถ้ามนุษย์รู้จักไม่เอาความเคยชินปล่อยเรี่ยราด เราก็คงไม่สร้างทุกข์และปัญหาให้กับคนรอบข้าง ถ้าถามศิษย์ ศิษย์ชอบคนที่ว่าศิษย์ไหม (ไม่)  แล้วศิษย์ว่าคนอื่นไหม (ไม่)  ศิษย์ชอบคนนินทาไหม (ไม่)  แล้วเราเผลอนินทาไหม (ไม่)  ศิษย์ถึงแก้ความเคยชินไม่ได้เสียที เพราะว่าศิษย์ไม่ยอมรับ ไม่เคยนินทาเลย แต่พอถึงเวลาก็แอบซุบซิบว่าคนนั้นเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ศิษย์ก็แก้ตัวว่าฉันไม่ได้นินทา ฉันพูดความจริง อย่าลืมนะถ้าพูดความจริงแล้วทำให้แตกความสามัคคี พูดแล้วทำให้ระแวง บางครั้งก็ไม่ควรพูด ฉะนั้นถ้ามนุษย์ไม่อยากทุกข์ จำไว้เลยว่าความเคยชินแบบนี้ ทำให้เราทุกข์ที่สุด และเป็นต้นเหตุให้เราทุกข์เมื่อเวลาอยู่กับคน อาจารย์ทบทวนอีกครั้งมีอะไรบ้างนะ

ความเคยชินอะไรนะที่เป็นต้นเหตุให้เราต้องทุกข์ ให้มีสติและสัมปชัญญะและพร้อมรู้ตัว อาจารย์กลับดีกว่านะไม่ต้องพูดแล้ว พูดโดยไม่คิด (นักเรียนช่วยกันตอบคำถาม)  ไม่เอาสรุป ศิษย์ชอบสรุปพอถึงเวลาแล้วศิษย์ก็แก้ไม่ได้ ตัวตนเป็นต้นเหตุแห่งทุกข์ ตัวตนแบบไหนละที่ทำให้เราทุกข์บ่อย เห็นแก่ตัว เอาแต่ใจตัวเองใช่ไหม (ใช่)  อาจารย์อยากให้เอาสิ่งที่อาจารย์บอก สิ่งที่ทำให้เราเป็นทุกข์นั่นก็คือความเคยชินในตัวตนและความเคยชินในตัวตนอะไรล่ะที่เป็นทุกข์ นั่นก็คือทำอะไรไม่รู้จักระมัดระวัง ทำอะไรไม่รู้จักคิดให้รอบคอบ ทำอะไรไม่ตั้งตนอยู่ในกรอบของศีลธรรมใช่หรือไม่ ถึงเวลาเอาเปรียบได้เป็นเอาเปรียบ ถึงเวลากินแรงได้เป็นกินแรง ถึงเวลาสบายได้เป็นสบาย แต่ส่วนคนอื่นเอาเปรียบกินแรงสบายเราด่า ใช่ไหม (ใช่)  อย่าสรุปแค่ตัวตนไม่งั้นศิษย์จะมองไม่เห็นตัวตนที่แท้จริง ในตัวตนที่มีความเคยชินและก่อรูปก่อร่างเป็นตัวตนนั่นแหละคือปัญหา

จริงๆ ร่างกายนี้มีปัญหาเป็นเรื่องธรรมดา คือต้องมีการเกิด แก่ เจ็บ ตาย แต่เรามีจิตซึ่งผูกพันกับอารมณ์และมีนิสัยความเคยชินที่ทำให้เราต้องทุกข์ แล้วเวลาเจอคนจึงเกิดการกระทบกระทั่ง และสิ่งกระทบกระทั่งบ่อยที่สุดก็คือนิสัยความเคยชิน ที่คนอื่นว่าเราไม่ได้แต่เราว่าคนอื่นได้

และอีกอันหนึ่งคือความยึดมั่นถือมั่น อย่างเช่นยึดมั่นว่าฉันสวยยังไงก็ต้อง (สวย)  ฉันดูดียังไงก็ต้อง (ดูดี)  ใช่ไหม มนุษย์นะยึดมั่นมันทุกๆ อย่าง อะไรที่อยู่รอบข้าง เราให้คำจำกัดความ เราให้คำนิยามและเราให้ความหมาย อย่างเช่นเป็นอาจารย์ต้องเป็นอย่างไร ต้องเป็นอย่างนั้นต้องเป็นอย่างนี้ พอเลยความคิดของเรา แล้วเรารู้สึกว่าอาจารย์คนนี้ไม่น่ารักเลยไม่ได้เรื่องเลย ใช่ไหม (ใช่)  เรายึดแม้กระทั่งของที่จะกินเข้าปาก ถ้าก๋วยเตี๋ยวต้องเป็นรสนี้ ถ้ากับข้าวต้องเป็นรสนั้น เรายึดทุกอย่างเลยใช่หรือไม่ (ใช่)  ถ้าสามีฉันตอนที่ยังไม่แต่งงานแบบนี้นะ แบบนี้นะ แต่พอถึงเวลาแบบนี้ก็เอา ลูกเราก็ยึด ใช่หรือเปล่า ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วทุกสิ่งทุกอย่างเราไม่ควรยึด เพราะทุกสิ่งทุกอย่างหนีไม่พ้นความไม่เที่ยง แล้วเราก็เปลี่ยนคนไม่ได้แต่เราเปลี่ยนใจเราได้ใช่หรือไม่ (ใช่)

จะทำลายความยึดมั่นถือมั่นก็จงอยู่กับปัจจุบัน และก็ต้องยอมรับความจริงว่าทุกๆ อย่างล้วน (ไม่เที่ยง)  ฉะนั้นถ้าวันนี้เขารักเรา พรุ่งนี้เขาเลิกกับเรา เราก็บอกว่า (ไม่เที่ยง)  ว่าแล้วมันต้องเป็นอย่างนี้ ใช่ไหม (ใช่)  ฉะนั้นวันนี้มีเงิน พรุ่งนี้ไม่มีเงิน ฉันก็ว่าแล้วว่าเงินมันต้องไม่อยู่กับฉัน ใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นถ้าเราเข้าใจเราไม่ยึดมั่น เรามองโลกชัด เราก็จะมองเห็นว่า ที่บอกว่าแน่ๆ มันล้วนไม่แน่ แม้กระทั่งตัวเองใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นวันนี้ถ้าบ้านมันอยู่ที่เดิม แต่พอพรุ่งนี้บ้านมันหายไป เราก็ว่า ว่าแล้ว ฉะนั้นถ้าวันนี้เราปลูกข้าวแล้วปรากฏว่าน้ำมันพาข้าวไปหมด เราก็บอกว่า ว่าแล้ว ฉะนั้นถ้าวันนี้เรามองกระจกแล้วหน้าเราสวย พรุ่งนี้เรามองกระจกหน้าเราเหี่ยว เราก็บอกว่า ว่าแล้ว ฉะนั้นถ้าก่อนออกจากบ้านสามียังอยู่ กลับบ้านสามีไม่กลับเราก็บอกว่า (ว่าแล้ว) ดีไหม (ดี)  นั่นก็คือการเอาธรรมะมาตรวจสอบแล้วก็ย้อนมองตัวเรา แล้วเราจะได้ไม่ทุกข์กับความยึดมั่นถือมั่น ฉะนั้นถ้าเกิดวันหนึ่งเราไม่เป็นอย่างที่เขาคิด เราก็บอกไปเลยว่า ว่าแล้วว่ามันต้องไม่อยู่ ว่าแล้วว่ามันต้องเปลี่ยน เพราะโลกนี้มันหนีไม่พ้นความไม่เที่ยง ใช่หรือไม่ (ใช่)  

วันนี้กินหมาก ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีหมากจะตายไหม (ไม่ตาย)  แน่ใจนะ กินหมากมากๆ ระวังนะ พอแก่ตัวไปมือมันจะสั่น กินข้าวช้อนจะไม่เข้าปาก มันจะทรมาน มันก็เหมือนยาเสพติด ใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นอย่าไปยึดมั่นถือมั่นอะไรใดๆ ในโลก เพราะทุกสิ่งทุกอย่างล้วน (ไม่เที่ยง)

อาจารย์บอกวิธีแก้ทุกข์ไปกี่ข้อแล้ว สองข้อแล้ว ต่อไปคือเรื่องปรุงแต่ง เราเคยมองใครแล้วเวลาเราอยู่ร่วมกันเรารู้สึกว่าหน้ามันอย่างนี้มันต้องคิดร้ายแน่ๆ หน้ามันอย่างนี้ดูไม่ปลอดภัยเลย มันต้องคิดอะไรกับเราแน่ เราเคยเป็นอย่างนี้ไหม (เคย)  คิดอย่างนี้ คิดแบบพาจนจริงๆ อาจารย์จึงอยากบอกศิษย์ว่า เวลาอยู่ร่วมกับใครระวังได้แต่อย่าระแวง คิดให้ดีเข้าไว้อย่าคิดลงต่ำ เพราะถ้าคิดต่ำจากที่ไม่มีปัญหามันจะมีปัญหา ถ้าอาจารย์บอกว่า กลุ่มแรก กลุ่มสอง กลุ่มสาม ศิษย์ว่าอาจารย์หมายความว่าอย่างไร มันเป็นปริศนาธรรมนะ แปลออกไหมว่าหมายความว่าอะไร

เราอยากอยู่ร่วมกับผู้คนแล้วไม่อยากมีทุกข์ สิ่งสำคัญก็คือจิตใจต้องบริสุทธิ์ ถ้าเราอยู่ร่วมกับคนอย่างระแวง อยู่กับใครก็ไม่มีความสุข อยู่กับใครก็ต้องมีปัญหา ฉะนั้นการอยู่ร่วมกับเขาคือสำรวมระมัดระวังเป็นทางที่ดีที่สุด แต่มนุษย์เวลาใครทำอะไรกับเราก็ตาม ส่วนใหญ่เราจะคิดต่ำและคิดร้ายมากกว่าคิดดี อาจารย์ถามว่า กลุ่มหนึ่ง กลุ่มสอง กลุ่มสาม ศิษย์ว่าอาจารย์หมายความว่าอย่างไร (แสดงสีหน้าไม่ค่อยชอบใจ)  แปลว่า อันนี้ไม่ชอบ อันนี้โอเค แล้วอันนี้ละ (อันนี้ก็เหมือนกันไม่ดีทั้งคู่)  แปลว่าอันนี้ไม่ได้เรื่อง อันนี้ก็ไม่ดี แต่อันนี้โอเค ศิษย์จะคิดอย่างไรก็ได้ อาจารย์ไม่ว่า ถ้าคิดดีศิษย์ก็อยู่กับอาจารย์สบายใจ แต่ถ้าคิดไม่ดี ศิษย์ก็ต้องว่าอาจารย์    จี้กงด่าศิษย์ ใช่หรือไม่

(พระอาจารย์ยกมือทำกำปั้นขึ้นมา)

เพราะว่ากำปั้นนี้ส่วนใหญ่เขาหมายความว่าอย่างไร (ชกต่อย)  ชกต่อยหรือเปล่า อาจารย์บอกว่ากำปั้นหมายถึงศูนย์ อันนี้หนึ่ง อันโน้นไม่มี เห็นไหม ศิษย์คิดร้ายเอง ศิษย์ลงเหวเอง อาจารย์จะพาไปดี แต่ศิษย์คิดไม่ดี ฉะนั้นเหมือนเวลาเราอยู่กับคนในโลก เขาทำกับศิษย์ ศิษย์คิดอย่างไร ถ้าศิษย์คิดดี ศิษย์ก็อยู่ร่วมกับเขาเป็นสุข แต่ถ้าศิษย์คิดร้าย คิดระแวง ศิษย์ก็อยู่กับเขาอย่างเป็นทุกข์และหาเรื่องใส่ตัว ใช่หรือไม่ (ใช่)  และเราส่วนใหญ่คิดดีหรือคิดร้าย (คิดดี)  ยังจะกล้าพูดอีกนะ ว่าคิดดี แค่อาจารย์ทำแบบนี้ ยังคิดว่าอาจารย์จะส่งกำปั้นให้ ก็กำปั้น แต่กำปั้นมันแปลว่าอะไร (ศูนย์)  แล้วทำไมไม่คิดล่ะ มันคิดดีไม่ขึ้น ใช่ไหม ฉะนั้นอย่าติดในรูปนามสมมติ จนไม่สามารถพ้นกรอบสมมติได้ เพราะไม่อย่างนั้นกรอบสมมติก็จะขังเราทำให้เราเสียโอกาสที่ดีไป ใช่หรือไม่ (ใช่)

(พระอาจารย์ชี้ไปที่แถวของนักเรียนทั้งสามแถว)

ถ้าอาจารย์บอกใหม่ ลองดูว่า จะคิดอย่างไร ศิษย์เอ๋ย อย่าเอาอันหนึ่งมาวัดตลอดชีวิต เราชอบเป็นกันอย่างนี้ เห็นมันเป็นอย่างนี้ พอพรุ่งนี้มันทำอย่างไร มันก็ต้องเป็นอย่างนี้ ใช่ไหม (ใช่)  แกไม่ต้องอ้าปาก แกอ้าปากฉันก็รู้เลยว่าแกจะด่าฉัน พอเขาบอกว่าไม่ใช่ กำลังจะอ้าปาก ถามว่าไปไหน แต่เราคิดว่าถ้ามันอ้าปากอย่างนี้แล้วยกมืออย่างนี้เตรียมด่า แต่เขาอาจจะบอกว่า อย่าเพิ่งไป ใช่ไหม (ใช่)  ฉะนั้นเหมือนกันถ้าเรารู้อันนี้หมายความว่าอะไร อันนั้นหมายความว่าอะไรก็ไม่ใช่เอาสิ่งที่เรารู้นั้นมาวัดทุกๆ เรื่องไป ไม่ได้ เพราะบางทีเรื่องราวมันเปลี่ยนไป ใช่หรือไม่ (ใช่)

(จำไว้นะๆ, เหมือนกันหมดๆ, รักกันๆ )  คิดอย่างนี้มันก็ง่ายที่จะทำให้จิตศิษย์ไหลลงนะ ( จงจำและปฏิบัติให้ดีๆ, ว่าแล้วๆๆ)  ศิษย์เห็นอาจารย์เป็นคนขี้บ่นหรือ เห็นแต่ละคำตอบของศิษย์มีแต่ว่าๆๆ ทั้งนั้นเลย ( มีสติๆ, มารยาทๆ, แล้วแต่จะคิดๆๆ, อย่าทำผิดๆๆ)  ฉะนั้นศิษย์จำไว้นะเวลาเจอเรื่องอะไรอย่าคิดปรุงแต่ง ระแวงเขาจนเกินไป แต่ให้รู้จักระมัดระวังตัว และอย่าคิดร้าย (ปล่อยวางๆๆ, ยึดมั่นถือมั่นๆๆ, เฉยๆ ไม่ต้องปรุงแต่ง)

เขาตอบได้ถูกใจอาจารย์มากเลยนะ ศิษย์เอ๋ยเราคิดดีได้ เราคิดสูงได้ แต่อีกอย่างหนึ่งก็คือบางครั้งเราต้องรู้จักไม่คิดบ้างได้ไหม ฉะนั้นศิษย์ท่านนี้ตอบได้ดีนะ ไม่คิดปรุงแต่งอะไรเลย เห็นไหมว่าบางครั้งยิ่งคิดยิ่งไปไกลเลยนะ แล้วพอไปเยอะ มันก็ลงไม่ได้ ฉะนั้นเรื่องราวบางเรื่องราว ไม่ใช่พอเจอเขาทำท่าทางแบบนั้น แล้วเราจำเป็นจะต้องคิด คิดมาก คิดยุ่ง คิดฟุ้งซ่าน บางทีไม่ต้องคิดอะไรเลยอาจจะสบายใจกว่าก็ได้ ถ้าคิดแล้วมันไม่ดีขึ้นเลย

(พระอาจารย์เมตตาประทานเพลงพระโอวาท ทำนองเพลง “จะรักให้ดีที่สุด”)

มีใครร้องเพลงอาจารย์เพลงนี้ได้ อาจารย์ขอให้เป็นนักเรียนก่อนนะ แล้วค่อยเชิญนักร้อง แต่ถ้ายังหาไม่ได้อาจารย์จะคุยต่อนะ

เรื่องอะไร (เรื่องปรุงแต่ง  เรื่องไม่รู้จักพอ)  เรื่องไม่รู้จักพอทำให้มนุษย์ทุกข์ที่สุดเลยใช่หรือไม่ (ใช่)  มนุษย์อยากดูถูกเหยียดหยามเราชอบไหม อยากมี
ภัยพิบัติและอยากให้มีภัยพิบัติเกิดขึ้นในชีวิตไหม (ไม่อยาก)  อยากมีอันตรายเกิดขึ้นในชีวิตไหม (ไม่อยาก)  ถ้าไม่อยากโดนดูถูกเหยียดหยาม ถ้าไม่อยากมีภัยพิบัติ ถ้าไม่อยากมีอันตราย จงต้องเรียนรู้จัก
คำว่ารู้พอ เพราะถ้ามนุษย์ไม่รู้จักพอ ความไม่พอนั่นแหละจะทำให้มนุษย์ถูกเหยียดหยาม ความไม่รู้พอนั่นแหละจะทำให้มนุษย์ต้องพบเจอกับหายนะและภัยพิบัติ เพราะเวลาเราไม่รู้พอแล้วเรายังไม่มีศีลธรรม ความไม่มีศีลธรรมเพราะความไม่รู้พอจะทำให้เรานั้นเบียดบังผู้คน

เหลืออีกอันหนึ่งคือตัวปัญหา ต้นเหตุแห่งทุกข์คือเราต้องหาปัญหาให้เจอ อาจารย์อยากจะบอกศิษย์ว่าทุกสิ่งในโลกนี้ล้วนมีเหตุมีผล ถ้าเราสามารถหาเหตุผลแห่งทุกข์ได้ และเห็นทุกข์ได้ว่าคืออะไร และสามารถหยุดเหตุแห่งทุกข์นั้นได้ เราก็จะสามารถพ้นทุกข์ได้ แล้วต้นตอของปัญหาทั้งมวลที่ทำให้เราต้องทุกข์ไม่จบสิ้นเราเคยรู้ไหมว่ามันอยู่ที่ไหน

(พระอาจารย์เมตตาให้พ่อครัวแม่ครัวและคนล้างห้องน้ำขึ้นมาในชั้นเรียน) 

ถ้าเจอหน้าเขาทำอย่างไร (ขอบคุณ) แม้จะติอยู่ในใจก็ตาม ใช่ไหม อยากเป็นคนที่ไม่มีทุกข์ก็ต้องเป็นคนที่กินง่าย อยู่ง่าย นอนง่าย อย่าเรื่องมากอย่าเรื่องเยอะ ไม่มีเนื้อแล้วจะตายไหม (ไม่ตาย)  แต่ถ้ามีเนื้อไม่แน่ท่านจะต้องตาย ใช่ไหม (ใช่)  ถ้าอะไรๆ ต้องมีเนื้อ อะไรๆ ก็ต้องฆ่า แล้วฉันถึงจะอิ่ม ฉันถึงจะอร่อย แน่ใจหรือว่าท้องนี้มันเรียกว่าท้อง อาจารย์เรียกว่าสุสาน ใช่ไหม (ใช่)  แน่ใจหรือว่ามันเรียกว่าไขมัน อาจารย์เรียกว่าถุงขี้ ใช่ไหม (ใช่)  ร่างกายนี้ศิษย์เรียกว่าร่างกาย แต่อาจารย์เรียกว่าถังขยะ เพราะมักจะเก็บสิ่งที่ไม่ดี เหม็นๆ เน่าๆ ใช่หรือไม่ (ใช่) 

ให้ศิษย์ทายว่าคนไหนพ่อครัว หมดเลย จะให้ทายสักหน่อยหมดเลย ไม่ต้องทายแล้ว ศิษย์คนนี้ถอยไปก่อน อาจารย์จะให้ศิษย์ทายว่า ในผู้ชาย หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หกท่าน ใครเป็นพ่อครัว ใครเป็นคนล้างห้องน้ำ มีพ่อครัวกี่คน และมีคนล้างห้องน้ำกี่คน ศิษย์ว่าคนไหน แน่ใจหรือ หน้าตาอย่างนี้นะ หุงข้าวเป็นหรือเปล่า อาจารย์ยังไม่แน่ใจเลย ใช่หรือเปล่า ศิษย์ว่าใช่ไหมคนนี้ (ไม่ใช่)  อาจจะไม่ใช่ก็ได้นะคนนี้ แล้วคนนี้ละ คนแรกไม่ใช่ ใช่ไหม

(พระอาจารย์เมตตาให้นักเรียนในชั้นทายว่าคนไหนพ่อครัวและคนล้างคนน้ำ พร้อมกับกล่าวขอบคุณพ่อครัวและคนล้างห้องน้ำ)

จะมีแม่ครัวกับคนล้างห้องน้ำนะ ฉะนั้นมีคนที่ทำให้เราอิ่ม แล้วทำให้เราปลดทุกข์แล้วสบายตา ใช่หรือเปล่า แต่เราเคยมองคนช่วยล้างที่ปลดทุกข์เราไหม ไม่เคย มองแต่แม่ครัว ใช่หรือเปล่า

คนที่เป็นพ่อครัว แม่ครัวตัวจริงยังคงอยู่ เห็นพ่อครัวหรือยัง หน้าตาเป็นอย่างไร ไหนศิษย์บอกว่าเจอพ่อครัวแม่ครัวแล้วจะพูดว่า (ขอบคุณคะ..ครับ)  เจอคนล้างห้องน้ำแล้วจะพูดว่า (ขอบคุณคะ..ครับ)  ให้ออกมาจากใจหน่อย บางคนยังนั่งอยู่ไม่ขอบคุณอีก ไอ้หัวแข็ง พูดอะไรให้ทำก็ไม่ทำ ไอ้ดื้อ ต้องว่า มันถึงเวลาว่าต้องว่า ถึงเวลาชมก็ต้องชมใช่ไหม เอาใหม่ ออกมาจากใจ วันปีใหม่เราอยากส่งความสุข ฉะนั้นอะไรที่เป็นส่วนที่ดีของแต่ละคน เราขุดค้นให้เจอแล้วกล่าวออกมาด้วยความจริงใจและเต็มใจ นั่นเป็นการแผ่ความสุขไปให้กันและกันใช่หรือไม่ (ใช่)  พูดใหม่ (ขอบคุณคะ..ครับ)

อาจารย์ให้รางวัล ให้อะไรดี ให้ดอกไม้ดีกว่า ยังไงศิษย์ก็อยู่ในครัวกินจนอิ่มแล้วนะ ให้ความสดชื่น ให้ความเย็นสบาย และอยากให้กำลังใจ อาจารย์อยากให้ความสดชื่น ความใจเย็น และรู้จักคิดรู้จักทำจะได้ไม่ทำให้เขาเดือดร้อน โดยเฉพาะคนที่รักเราใช่หรือไม่ (ใช่)  ตั้งใจทำแม้จะเป็นห้องน้ำก็ยังไม่เกี่ยงยังกล้าทำ อาจารย์ก็ยกย่องน้ำใจศิษย์แล้วนะ ชีวิตเขาคนนี้สบายนะไม่ต้องทำอะไรก็มีกินมีใช้ แต่เขายอมมาลำบาก ศิษย์รู้ไหมเขารวยกว่าศิษย์นะ ยังไงอาจารย์ก็ดีใจในความตั้งใจและขอให้แม่ศิษย์หายไวไว ตั้งใจทำในสิ่งที่ถูกต้องดีงาม อย่ายอมแพ้อย่าหวั่นไหวกับคำพูดคน ยังมีอีกหลายคนอาจารย์รู้ไม่ได้ขึ้นมา

(พระอาจารย์เมตตามอบดอกไม้ให้อาจารย์อาวุโส)

ดอกเดียวคงไม่พอนะ ก็เพราะเขาต้องมานำพวกเรา ฉะนั้นถ้าไม่มีเขาก็ไม่มีเราที่อยู่ตรงนี้ที่ได้รู้จักการบำเพ็ญธรรม เรารู้จักแต่มีศาสนา แต่บางทีเราไม่เคยเข้าถึงซึ่งหลักธรรมอันแท้จริง และธรรมะมีเพื่ออะไรไม่ใช่มีเพื่อให้เราดี แต่มีเพื่อรู้จักเอาธรรมะนี้ไปช่วยผู้คน และอาจารย์รู้ว่าศิษย์หลายคนยังไม่ใช่คนที่บำเพ็ญได้ดี บางครั้งเป็นธรรมดาที่ศิษย์อาจจะมีทะเลาะกันบ้าง ขัดแย้งกันบ้าง แต่ศิษย์จงจำไว้และคิดไว้เสมอ ก็เพราะเขารู้ว่าตัวเองไม่ดีจึงต้องบำเพ็ญ ฉะนั้นอย่าไปด่าเขา นี่หรือบำเพ็ญ ก็เพราะเขาไม่ดีนะซิเขาถึงต้องมาบำเพ็ญ ถ้าเขาดีเขาคงไม่ต้องมาแวะมาเวียนอยู่ตรงนี้ ใช่หรือไม่ ฉะนั้นเจอใครก็ตามในโลกนี้นะศิษย์เขาเป็นปัญหาหรือเราเป็นปัญหา เขาเป็นต้นเหตุแห่งทุกข์หรือเราเป็นต้นเหตุแห่งทุกข์ที่ไม่รู้จักคิด ที่เรายึดมั่นถือมั่น จนทำให้เรื่องราวบางเรื่องจากที่มันจะง่ายกลายเป็นยุ่งยาก แค่นี้ก็เมื่อยแย่แล้วใช่ไหม แต่ว่าคราวหน้าเบาๆ หน่อยนะ เสียงของศิษย์ดังมาก

อาจารย์เห็นศิษย์หลายคนมาฟังธรรมะ เหมือนอาจารย์จะยกตัวอย่างง่ายๆ ให้เห็นชัดๆ บางทีเราอยู่ในโลก สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือตัวปัญหาที่ทำให้เกิดทุกข์

(พระอาจารย์เมตตาให้นักเรียนออกมายืนหน้าชั้นสี่คน) 

อาจารย์ถามศิษย์นะในสี่คนนี้ ศิษย์ว่าคนไหนคือปัญหา (คนที่ใส่แว่นตา)  คนที่ใส่แว่นตาเป็นตัวปัญหาใช่ไหม เป็นปัญหาของเขาในกลุ่ม หรือเป็นปัญหาในใจศิษย์ (เป็นได้ทุกคน)  และยังเป็นได้มากกว่าหรืออาจจะมีมากกว่าถ้าตัวเราไปยุ่งกับเขา เพราะเขาอาจจะอยู่กันสบายดี แต่คนที่เป็นปัญหาคือเรา ที่คิดว่านี่เธอไปอยู่กับพวกเขาได้อย่างไร หน้าตาของเธอไม่เข้ากับกลุ่มเขาเลยนะ

(พระอาจารย์เมตตาสลับนักเรียนที่ออกไปยืนหน้าชั้น)

อาจารย์ถามใหม่นะคนไหนเป็นปัญหา (ไม่เป็น)  ฉะนั้นศิษย์นั้นแหละเป็นปัญหา อาจารย์อยากจะบอกศิษย์ไว้นะว่า ความทุกข์ที่น่ากลัวที่สุดของมนุษย์ ก็คือเรื่องราวบางเรื่องเราเข้าไปยุ่งเกินไปหรือเปล่า คนที่ดูเหมือนจะมีปัญหา บางทีเขาอาจจะอยู่กันอย่างมีความสุขก็ได้ แต่เพราะความที่บางเรื่องไม่ควรคิดก็ดันคิด อย่างเช่นบอกว่าเธอไปอยู่กับกลุ่มเด็กเรียนได้อย่างไร เธอเข้ากับพวกเขาได้อย่างไร เธอมันสุดยอดไปเลย

ทางกลับกัน กลับมาใหม่ แล้วเอาคนนี้ไปอยู่ด้วย สามคนมันแน่ เอาไอ้นี่อยู่ด้วย ใช่หรือไม่ ถ้านี่หนักแน่นพอ คนเดียวก็อาจจะเปลี่ยนสามคนให้เหมือนหนึ่งคนก็ได้ ใช่หรือไม่ (ใช่)

ฉะนั้นศิษย์จำไว้นะอยู่ในโลก ไม่ว่าเราจะอยู่กับแวดล้อมแบบนี้หรือแวดล้อมแบบนั้น มันอยู่ที่ว่าเราจะมองไม่ใช่ปัญหาหรือมองมันเป็นปัญหาวันยังค่ำ ใช่หรือไม่ ปัญหามันอยู่ที่ไหน ความทุกข์มันอยู่ที่ไหน ใช่อยู่ที่สิ่งแวดล้อมไหม

เคยได้ยินไหมว่าสถานการณ์สร้างวีรชน แต่ในทางกลับกันวีรชนก็รู้จักสร้างสถานการณ์ ฉะนั้นอย่าคิดว่าคนไม่ดีอยู่รอบข้างเราแล้วเราจะต้องไม่ดี ไม่แน่คนไม่ดีอยู่รอบข้างเรา ถ้าเรามั่นคงและเราหนักแน่นในความดีเราอาจจะแปลคนไม่ดีให้เป็นคนดีก็ได้ ใช่หรือไม่ แล้วศิษย์เคยได้ยินไหมว่าคนที่ดูเหมือนไม่ฉลาด เวลาเขาทำอะไรมันก็แค่ปัญหาเล็กๆ แต่คนที่ฉลาดเวลามันปล่อยระเบิดทีฆ่าคนทั้งเมือง ใช่ไหม (ใช่)  เพราะอะไร เพราะความฉลาด ใช่ไหม อย่างเช่นคนฉลาดคิดได้ ว่าขายอะไรผู้หญิงชอบ ผู้หญิงชอบซีลิโคน ก็ขายซีลิโคนเลย ใส่เข้าไปเถอะ ถึงเวลามันก็เป็นมะเร็ง แต่ไม่เป็นไร ฉันหนีไปเรียบร้อยแล้ว ถูกหรือไม่

ฉะนั้นอย่ามอง อย่าคิดเอาเอง เพราะคนในโลกนี้ทุกสิ่งทุกอย่าง อยู่ที่เราจัดการ ถ้าเราจัดการได้ดี คนที่ดูร้ายที่สุดก็อาจจะกลายเป็นคนดีได้ในสายตาเรา และเราอาจจะทำให้ คนร้ายที่สุดกลายเป็นคนดีได้ หรือในทางกลับกันถึงแม้เราจะอยู่กับคนดีๆ ก็ตาม แต่ถ้าคิดว่ามีคนเก่งกว่าฉัน ถึงเวลามีโอกาสฉันจะกดมัน ข่มมัน แต่อย่าไปบอกมัน ก็ทำหน้ายิ้มไว้ ใช่หรือไม่ (ใช่) 

อาจารย์เคยบอกไว้ที่หนึ่ง ไม่มีใครทำเราเลวร้ายเท่ากับใจเราคิดผิด ศิษย์ลองดูง่ายๆ แม้ขนาดพระเทวทัตอยู่ใกล้พระพุทธเจ้าที่สุด แต่มีความคิดที่ผิด คนที่อยู่ใกล้พระพุทธเจ้าที่สุดก็กลายเป็นคนที่ถูกธรณีสูบ แต่องคุลีมาลที่ฆ่าคนมากที่สุดแต่พอวางดาบได้แล้วคิดได้ กลับกลายเป็นผู้ที่บรรลุอรหันต์ ใช่ไหม (ใช่)  ฉะนั้นการวางจิตจึงสำคัญมาก จิตตั้งถูก จิตดำรงถูก จิตมีสัมมา จิตมีศีลธรรม เราอยู่ที่ใดก็แปลนรกให้เป็นสวรรค์ได้ แต่ถ้าจิตไม่เคยมีศีล ไม่เคยมีธรรม เราอยู่ที่ใด เราก็แปลสวรรค์ให้กลายเป็นนรกได้ ใช่หรือไม่ (ใช่)  ฉะนั้นถึงผมจะหน้าตาไม่หล่อ แต่วาจาผมอาจจะคมคาย ถึงผมจะไม่รัก แต่ถ้าผมรักแล้วผมรักจนตาย ถึงผมจะไม่ดี แต่ถ้าเวลาผมดีผมก็ดีใจหาย ใช่ไหม แต่ขออย่าให้ร้ายจนน่ากลัวแล้วกัน ใช่ไหม ศิษย์เคยได้ยินไหม หมู่บ้านหนึ่งเดือดร้อนทั้งหมู่บ้านเพราะว่าอะไร มีแก๊งมอเตอร์ไซด์ซิ่ง แล้วพอมันไม่ถูกใจใครมันถีบเลย ใช่หรือไม่ (ใช่)  ถีบอย่างเดียวไม่พอ ยังทำร้ายเขาเกือบตาย แค่หมั่นไส้จึงถีบจักรยาน แล้วผลสุดท้ายคนที่โดนถีบจักรยานเป็นอย่างไร บางทีเป็นเจ้าหญิงนิทรา เจ้าชายนิทรา ฉะนั้นอาจารย์จึงบอกศิษย์ตั้งแต่ต้นแล้ว อย่ามัวแต่ไปหาความสุข อย่ามัวแต่เดินไปหาคนที่มีความสุข เพราะคนที่ทำให้ศิษย์ทุกข์ที่สุด และคนที่ทำให้ชีวิตศิษย์ลำบากที่สุดก็คือคนที่กำลังทุกข์อยู่ใช่ไหม (ใช่)  ฉะนั้นคนที่ทุกข์เรายิ่งรีบช่วย คนที่ลำบากเรายิ่งรีบทำให้เขาเห็นทางถูก เราก็จะทำให้สังคมนี้ไม่มีคนวุ่นวาย ใช่หรือไม่ (ใช่)  แต่ที่น่ากลัวอย่างหนึ่งก็คืออะไรรู้ไหม คนที่มีความสุขนั่นแหละถ้ามันไม่รู้จักพอ มันก็ทำให้คนที่มีสุขทุกข์ได้เหมือนกัน ใช่หรือไม่

(พระอาจารย์จี้กงเมตตาประทานพระโอวาทซ้อนพระโอวาทคำว่า “2555 สู่ใจใหม่”)

ได้คำว่าอะไร (2555 สู่ใจใหม่)  ประชุมธรรมครั้งที่แล้วพระโอวาทซ้อนพระโอวาทได้คำว่า “2554 ล้างใจเก่า” ฉะนั้นสิ่งใดที่ไม่ดี ก็อย่าไปคิดแล้วทำให้ใจวุ่นวายสับสน คิดในสิ่งที่ดีไว้ และนำพาชีวิตให้อยู่ในกรอบของศีลธรรม เพราะศีลธรรมจะเป็นตัวกำหนดอนาคตได้ และศีลธรรมก็ยังทำให้เรามีความสงบร่มเย็นได้ อาจารย์เห็นศิษย์หลายคนแต่งชุดขาว อยากมาหาความสงบใช่ไหม แต่พอมานั่งฟังแล้วไม่ค่อยสงบเลยใช่หรือเปล่า ความสงบที่แท้จริงเกิดขึ้นได้จาก เราพ้นจากความทุกข์ ถ้าเราพ้นทุกข์ได้ เราจะสงบและว่างได้อย่างแท้จริง หรืออีกอย่างหนึ่งถ้าศิษย์สามารถรักษาศีลจนบริสุทธิ์ได้ ศิษย์จะเข้าถึงความสงบอันมั่นคงได้ แต่ถ้าเกิดศิษย์พยายามนั่งสมาธิให้ตัวเองสงบ แต่ขณะที่นั่งสมาธิอยู่ก็คิดว่าหลังจากนี้จะไปเล่นเกมให้มันไปเลย อย่างนั้นมันก็เปล่าประโยชน์ เพราะอย่างนี้เขาเรียกว่า หลอกตัวเองให้สงบ ทั้งที่จริงๆ แล้วมนุษย์สามารถเข้าถึงความสงบได้ในทุกขณะ ขอเพียงแค่ว่างจากความรู้สึกอยาก และรู้จักหยุดพอบ้าง เพราะไม่มีหายนะและภัยพิบัติอะไรน่ากลัวเท่ากับความอยากและความโลภ จริงหรือไม่ (จริง) 

อย่างนั้นวันนี้อาจารย์กลับแล้วนะ ขอให้ศิษย์ของอาจารย์ทุกคนมีจิตใจที่เข้มแข็ง แต่ไม่ใช่ดื้อรั้น มีจิตใจที่มั่นคงในการบำเพ็ญ แต่ไม่ใช่ดื้อด้าน รู้จักตั้งใจบำเพ็ญให้ถูกต้อง อย่ายอมแพ้ เป็นลูกศิษย์อาจารย์แล้วนะ อย่าเพิ่งถอย ขอให้เข้มแข็งมุ่งมั่น ทำในสิ่งที่ถูกต้อง เพราะเรายังไม่ดี เราถึงต้องบำเพ็ญ เพราะทุกคนยังไม่ดี เขาถึงอยากบำเพ็ญ ให้อภัยเขานะ

อาจารย์ดีใจที่ศิษย์ยังอยู่ และจะดีใจยิ่งขึ้นถ้าศิษย์ไม่ยอมถอย ใช่ไหมศิษย์เอ๋ย เข้มแข็งนะรู้จักนำพาผู้คนไม่แบ่งแยก ไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไร ทำในสิ่งที่ถูกต้องตั้งใจบำเพ็ญ อย่าดื้อ รู้จักทำในสิ่งที่ดีงาม คนดื้อเมื่อไหร่จะเข้าใจเสียที บำเพ็ญธรรมอย่ากลัวความยากลำบากใช่ไหม ขอให้ศิษย์อดทน แม้จะลำบากแค่ช่วงหนึ่ง อาจารย์ขอโทษนะ อาจารย์อยากให้กำลังใจศิษย์ทุกคนให้รู้จักบำเพ็ญให้รู้จักคิดจะได้ไม่ต้อง ทุกข์กับโลกใบนี้ ตั้งใจบำเพ็ญนะอย่าทิ้งอาจารย์ รู้จักบำเพ็ญในสิ่งที่ถูกต้องรู้จักคิดรู้จักพูดรู้จักทำนะ รักษาสุขภาพให้ดี มีโอกาสกลับมาอีกนะ อะไรที่เลิกได้ก็ควรเลิกได้แล้ว ตอนนี้บุญยังมี ถ้ากรรมมาเดี๋ยวจะไม่ทันนะศิษย์นะ

มีโอกาสกลับมาบำเพ็ญอีกนะศิษย์นะ อย่าแค่ฟังแต่ต้องรู้จักเอาไปคิดให้เกิดประโยชน์ มีโอกาสรักษาศีล ตั้งใจทำบุญทำทาน อย่าฆ่าสัตว์  ทำร้ายสัตว์  ไปแล้วนะมีโอกาสกลับมาเจอกันอีกนะ ตั้งใจบำเพ็ญรักษาศีลไม่ทำร้ายผู้คน เป็นเด็กดี ทำได้ไหม ไปแล้วนะ มีโอกาสกลับมาเจอกันอีก ตั้งใจทำสิ่งที่ถูกต้อง ไม่เป็นคนเกเร ไม่เป็นภาระของผู้อื่นได้ไหม ได้หรือเปล่า รู้จักบุญคุณ รู้จักตอบแทนคุณ รู้ทำตัวให้ดีเพื่อใครล่ะเพื่อตัวเองใช่ไหม คนเก่งต้องกล้าที่จะรับฟังผู้อื่น และกล้าที่จะโดนคนว่าแล้วไม่โกรธนะ มีโอกาสกลับมาศึกษาอีกนะศิษย์นะ อย่าผ่านแล้วผ่านไปน่าเสียดายนะศิษย์นะ

มีโอกาสกลับมาหาอาจารย์อีกได้ไหมคนเก่ง รู้จักทำในสิ่งที่ถูกต้องนะศิษย์นะ อะไรดีอะไรชั่วเรารู้ดี แต่อยู่ที่ว่าศิษย์จะทำหรือเปล่า ไม่ใช่จบแล้วจบกัน จากกันวันนี้ขอให้มีโอกาสกลับมาอีกนะศิษย์นะ ถึงจะอยู่ไกลกันแต่มีโอกาสก็ไปไหว้พระบ่อยๆ นะ ตั้งใจบำเพ็ญนะมาไกลนี่ แค่เป็นเด็กดีรู้จักไปไหว้พระ มีโอกาสกลับมาอีกนะศิษย์นะ น่าเสียดายนะที่ฟังไม่ครบ ไปแล้วนะ ตั้งใจบำเพ็ญนะ จะได้ช่วยเวไนยได้กว้างขวาง เขาจะได้ไม่ต้องทุกข์ เราบำเพ็ญธรรมเพื่อช่วยคนให้พ้นทุกข์ เมื่อเขาพ้นทุกข์เราก็พ้นทุกข์ได้เหมือนกัน จิตใจที่ประเสริฐที่สุดคือจิตใจที่มุ่งมั่นช่วยคน โดยไม่หวาดหวั่นความทุกข์ยากนะศิษย์นะ และอาจารย์ก็ขอให้จิตใจนั้นจงมีอยู่ในใจศิษย์ตลอดกาลนาน เพื่อจะได้ช่วยคนให้พ้นทุกข์ ไม่กลัวแม้ตัวเองจะเจ็บ และไม่กลัวแม้ตัวเองทุกข์ นั่นคือจิตของพุทธะที่ประเสริฐ ตั้งใจบำเพ็ญนะ อาจารย์ไปแล้วนะ ขอให้แข็งแรง ปีใหม่ขอให้มีใจใหม่ๆ ที่สดใสและแข็งแรงนะ

พระอาจารย์จี้กงเมตตาประทานพระโอวาทซ้อนพระโอวาท “2555 สู่ใจใหม่”

มาเปิดหน้าศักราชใหม่ตั้งใจบำเพ็ญ

ความเคยชินเปลี่ยนยากเย็นทำให้ได้

จะรอดพ้นเวียนว่ายหรือแค่ประคองไป

ใช้มุมมองไม่เท่าใช้ธรรมบำเพ็ญ

เวไนยสัตว์ยังหนักหนาด้วยบาปหนัก

จึงถูกรักโลภโกรธหลงคอยเคี่ยวเข็ญ

หมุนวิ่งเต้นไปตามสิ่งจำเป็น

ส่วนสิ่งไม่จำเป็นก็ชอบหลวมตัว

เบญจศีล (ศีลห้า) เบญจธรรม (คุณธรรมสามัญห้า)

๑. งดเว้นจากการฆ่าสัตว์ เมตตาธรรม

๒. งดเว้นจากการลักทรัพย์ มโนธรรม

๓. งดเว้นจากการประพฤติผิดในกาม จริยธรรม

๔. งดเว้นจากการพูดเท็จ สัตยธรรม

๕. งดเว้นจากการเสพสุราเมรัย ปัญญาธรรม

อ่านต่อ...