西元二○一一年 歲次辛卯二月十五日 仙佛慈悲訓
วันเสาร์ที่ ๑๙ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๕๔ สถานธรรมเต๋อซิน อ.หัวหิน จ.ประจวบคีรีขันธ์
พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง
สถานที่บ่มเพาะบำเพ็ญจิต ธรรมศักดิ์สิทธิ์ปฏิบัติจึงเป็นผล
เต๋อคุณธรรมนำใจนำผองชน ซินเพิ่มพ้นชื่นชมหมื่นเกรียงไกร
เราคือ
จี้กงสงฆ์วิปลาส รับบัญชาจาก
พระอนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา ลงสู่พุทธสถานเต๋อซิน แฝงกายกราบ
องค์มารดาแล้ว ถามศิษย์รักทุกคนสบายดีไหม
ปลูกศรัทธาความเข้มแข็งไว้ในจิต หยั่งให้ลึกแม้ถูกปลิดเกิดขึ้นใหม่
จิตศรัทธาแรกเริ่มงามวิไล ก้าวต่อไปบ่มเพาะธรรมให้มั่นคง
ปลูกพลังใจเรียนรู้เพียรศึกษา รู้มากอย่าหน่ายวิชาแล้วอวดหลง
จิตถ่อมตนใจอ่อนน้อมรักคนตรง เรียนกับคนลงธรรมลึกเห็นแจ้งใจ
ปลูกธรรมให้ธรรมตื่นสิ้นตัวตน ทำเพื่อธรรมตนหรือคนก็ธรรมไซร้
ร้ายหรือดีทุกข์หรือสุขมากเท่าใด โลกธรรมหมุนเมื่อเปลี่ยนไปก็ธรรมดา
ปลูกสตินิ่งให้เป็นเพื่อรับมือ คิดก่อนถึงช้ารอบคอบดีกว่าหนา
คนไร้กรอบชอบใจเร็วสนองอัตตา ทุกข์วิ่งตามกิเลสเข้าหากงกรรมตน
ปลูกมิตรกับคนรอบข้างด้วยเมตตา โลกหมองหม่นทุกข์เข้าหาคนสับสน
หวังศิษย์ข้านำธรรมมาโปรดผองชน ปลุกคนหลงให้รู้ตื่นด้วยธรรมนำใจ
(พระอาจารย์เมตตาให้กับผู้ดูแลสถานธรรม(ฐันจู่))
จมอยู่กับความคิดเรื่องเดิมเดิม ยิ่งเกลียดก็ยิ่งเห็นเพิ่มเรื่องเก่าเก่า
พอเนิ่นนานสะสมจนยากทุเลา สะกิดเบาเบาก็เป็นเรื่องขึ้นมาทุกที
ต่างคนต่างมีความคิดฝังในจิต ต่างยึดติดความไม่ดีของกันนี่
ทำอย่างไรเมื่อไม่รักไม่ปรานี ความอดทนเนิ่นนานปีกลับสิ้นลง
ใยบางบางที่พันผูกคนหนึ่งไว้ คือสิ่งใดใยสลายกลายเป็นผง
หากคือกรรมที่กำลังจะหมดลง แต่คือความหลงที่ยังไม่หมดไป
คนตามโลกตามอารมณ์ตามกิเลส ย่อมอาเพศวุ่นวายก่อทุกข์ใหญ่
คนตามทันตามสติปัญญาไว สลายภัยปลงตกได้ไม่ทุกข์ทน
ฮา ฮา หยุด
(พระอาจารย์เมตตาให้กับศิษย์รักทุกคน)
พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง
มีใครบ้างในโลกที่มีสุขแล้วไม่มีทุกข์ ฉะนั้นถ้าขึ้นชื่อว่าเป็นตัวศิษย์เอง หรือแม้แต่ตัวอาจารย์ อาจารย์ก็ไม่รู้ว่าสิ่งใดที่เรียกว่า ดีใจและสิ่งใดที่เรียกว่าเสียใจ เพราะด้านหนึ่งมีคนดีใจ แต่อีกด้านหนึ่งมีคนทุกข์ใจ ใช่หรือไม่ (ใช่) วันหนึ่งเราเป็นผู้สมหวัง แต่รู้หรือไม่ว่าในวันหนึ่ง ที่เราสมหวังก็มีคนที่ผิดหวัง ถูกหรือไม่ (ถูก) ฉะนั้นในโลกใบนี้ควรหรือที่เราจะยิ้ม ควรหรือที่เราจะร้องไห้ ดูเหมือนไม่มีอะไรเหมาะควร จริงหรือไม่ (จริง) เราดีใจที่ได้ถูกลอตเตอรี่ เราดีใจที่มีคนคืนเงินที่ยืมเรามาเป็นแรมปี แต่แน่ใจหรือ นั่นคือสิ่งที่เราควรดีใจจริงๆ ใช่หรือไม่ (ใช่) การได้มาของเราวันหนึ่ง อาจจะเป็นอีกวันหนึ่งที่เราจะต้องเสียไป หรืออีกขณะหนึ่งเราอาจจะต้องเสียมากกว่า ใครหยั่งรู้ได้ ฉะนั้นในโลกกลมๆ ใบนี้ อะไรคือความสุข อะไรคือความทุกข์ อะไรคือเรื่องที่น่ายินดี และอะไรคือเรื่องที่น่าเศร้าใจ อาจารย์ว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นมายาแค่ หมุนเวียนเปลี่ยนไปไม่จบไม่สิ้น เมื่อโลกหมุนถูกใจเราก็หัวเราะ แต่ถ้าโลกหมุนผิดใจเราก็ร้องไห้ เป็นอย่างนั้นใช่ไหม (ใช่) แต่ถ้าเรามองให้เยอะ มองให้กว้างๆ ศิษย์จะเข้าใจว่าควรหรือที่ต้องดีใจ ควรหรือที่ต้องร้องไห้ ใช่หรือไม่ (ใช่) อาจารย์ถามอะไรให้ศิษย์คิดนิดหนึ่ง ถามให้คิดนะ อะไรคือสิ่งที่พึ่งที่ดีที่สุด เมื่อยามมีชีวิต ศิษย์ของอาจารย์ต้องตอบคำถามนี้ให้ได้นะ เพราะที่พึ่งนี้จะช่วยศิษย์ ไม่ว่ายามมียามจน ยามร้ายยามดี ขึ้นชื่อว่าผู้บำเพ็ญแล้วก็ต้องยิ่งตอบอาจารย์ให้ได้ อะไรคือที่พึ่งที่ประเสริฐที่สุด และที่พึ่งที่ดีที่สุดเมื่อยามเรามีชีวิต และที่พึ่งนี้ ไม่ว่ามี จน เจ็บ ป่วย ก็จะเป็นที่พึ่งให้ศิษย์ได้ทุกขณะจิต แม้กระทั่งเกิดหรือตายก็จะนำพาให้ศิษย์พ้นไปได้ด้วย ศิษย์ว่าคืออะไร ตอบอาจารย์ให้ได้ และตอบคำถามหัวใจตนเองให้ได้ อะไรคือที่พึ่งที่ประเสริฐที่สุด ไม่ว่ายามมี ยามจน ยามสุข ยามทุกข์ ยามเกิด หรือยามตาย คืออะไร (พึ่งตนเอง) ตนเองใช่หรือไม่ (ใช่) มีหลายคนตอบ พุทโธ ธรรมะ เงินทอง เงินทองเอาไปได้ยามตายไหมศิษย์ เวลาหมดตัวเงินช่วยอะไรเราได้ไหม มีแต่จะทำให้ยิ่งทุกข์ใจ ใช่หรือเปล่า (ใช่) เวลาหมดตัว เวลาแย่ ท่องพุทโธ ฉันแย่แล้ว ท่องพุทโธ หายไหม (ไม่หาย) ดูเหมือนจะหายปลอบใจได้ชั่วระยะหนึ่ง พอความคิดมันกลับมาอีก หมดตัวแล้ว พุทโธหายไป ใช่หรือเปล่า อะไรละ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน จริงไหม (จริง) แล้วตนแบบไหนละที่เป็นที่พึ่งอันประเสริฐ ตนที่ประกอบด้วยกรรมดี ใช่หรือไม่ (ใช่) ตนที่ทำดี ใช่หรือไม่ (ใช่) เวลาแย่ยังไงก็เรายังมีดีอยู่ ใช่หรือไม่ (ใช่)
อาจารย์ถามหน่อยนะ เวลามีน้ำท่วม บ้านไปหมดแล้ว ศิษย์บอกอาจารย์ว่า อาจารย์ คนดีอย่างศิษย์ บ้านยังไปเลย ศิษย์ทำดีมาขนาดนี้ บ้านยังไปเลย ความดีช่วยไหม ศิษย์ดีขนาดนี้ ทำไมศิษย์ยังอับจน ศิษย์ดีขนาดนี้ยังโดนบ่น ศิษย์ดีอย่างนั้น ทำไมยังโดนด่า ศิษย์ว่าความดีจะเป็นสิ่งพึ่งให้กับชีวิต ให้กับตัวเองใช่ไหม (ใช่) ถ้ามีดีแล้วยึดติด ยึดมั่น อะไรคือที่พึ่งอันประเสริฐ (จิตญาณ) ใช่จิตญาณไหม ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ตนจะช่วยให้ตัวเองพ้นทุกข์ ตนจะช่วยให้ตัวเองเป็นคนดีแล้วเอาตัวรอดได้ ตนอย่างไร ล่ะ แม้หมดตัว ยังพาตัวรอดได้ (สติ) มีสติตอบได้ดี มีสติแล้วยังไงอีก (ปัญญา) ตนที่มีปัญญา จำไว้เลยนะศิษย์ สิ่งที่เป็นที่พึ่งอันประเสริฐที่สุดคือปัญญา รู้แจ้งเห็นจริงในสรรพชีวิต และรู้แจ้งเห็นจริงในความเป็นจริงของตัวตน คนเรามีได้ก็ต้องเสียได้ ดีได้ก็ต้องโดนว่าไม่ดีได้ แต่เรายังต้องรักษาความดีไหม มีได้ก็หมดตัวได้ หมดตัวได้ก็กลับมามีได้ด้วยปัญญา ขอเพียงคนเรามีชีวิต ไม่อับจนปัญญา ปัญญาจะนำพาให้ศิษย์พ้นทุกข์ไม่ว่าจะมีหรือจะจน ไม่ว่าจะหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ก็กลับมามีใหม่ได้ด้วยปัญญาของศิษย์เอง ใช่ไหม (ใช่) ถึงเป็นผู้บำเพ็ญธรรมมีธรรม แต่ขาดปัญญา อาจารย์ก็ไม่เอา จะเป็นศิษย์ของอาจารย์ โง่ไม่มีปัญญา ไม่รู้จักคิดอย่างนี้ เรียนไปทำไม ปัญญาเกิดได้จากตอนไหน (ตั้งสติ) มีสติอย่างเดียวหรือ ศิษย์มีสติแต่ไม่ค่อยมีสตางค์ใช่หรือเปล่า สติจะเกิดได้ต้องเกิดจากการบ่มเพาะ อบรม เรียนรู้ ใช่หรือไม่ (ใช่) เราเรียนรู้ธรรมะ เรียนรู้ในสิ่งที่เรียกว่าความเป็นจริง ที่ศิษย์บอกว่ารู้แล้ว แต่ถึงเวลา รู้ไหม (ไม่รู้) ขาดสติ ขาดความรู้ ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด ขาดปัญญาฉุกคิด ฉะนั้นอาจารย์จึงบอกศิษย์ว่าศิษย์ทุกคน ไม่ว่าเรียนตั้งแต่ผมดำจนผมขาว ก็ยังต้องเรียน พออาจารย์บอกให้มาเรียน ศิษย์ไม่เอา งั้นเวลาอับจนปัญญาอย่ามาบอกอาจารย์จี้กง ช่วยด้วย ถึงเวลาให้เรียนไม่อยากเรียน ถึงเวลาเพิ่มพูนปัญญาเพิ่มพูนไหม (ไม่) ฉะนั้นจำไว้ว่าปัญญาเกิดได้เพราะการเรียนรู้ไม่หน่ายและไม่หน่ายการเรียนรู้ ศิษย์มักจะบอกว่าเวลามีภัย เวลาลำบากหาใคร อาจารย์จี้กง กอดพระไว้ ห้อยพระไว้ พระช่วยได้ไหม (ไม่ได้) ถ้าศิษย์ขาดปัญญายั้งคิด ขาดสติฉุกคิด ถ้าตอนนี้โจรเอามีดจ่อคอหอย เอาพระมาจ่อให้ไล่ไป ไปไหม เรียกอาจารย์จี้กง มาช่วยไปไหม เราต้องใช้สติปัญญาเราเองดับภัยที่อยู่ตรงหน้า และดับภัยก่อนที่จะเกิดภัย เราอยู่เฉยๆ เคยได้ยินไหม อยู่คนเดียวให้ระวังความคิด อยู่กับฝูงมิตรให้ระวังวาจา คำพูด ฉะนั้นศิษย์อย่ากลัวภัยที่อยู่ไกล จงกลัวภัยที่อยู่ในหัวตัวเองก่อน คิดในสิ่งที่ไม่ควรคิด พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด ภัยที่ไกลๆ ยังไม่มาหรอก ภัยใกล้ๆ ที่เกิดจากปากและสมองเราจะมาหาเราก่อน และฆ่าเราก่อน จริงหรือเปล่า (จริง) อาจารย์จึงอยากบอกศิษย์ว่าไม่ต้องกลัวภัยไกลๆ ให้กลัวภัยใกล้ๆ ที่มาจากปากกับความคิดก่อน
เต๋อคุณธรรมนำใจนำผองชน ซินเพิ่มพ้นชื่นชมหมื่นเกรียงไกร
(พระอาจารย์เมตตาประทานชื่อสถานธรรม “เต๋อซิน” )ได้ไปแล้วภาระหนักนะ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะนำพาเรือลำนี้ไปให้ตลอดรอดฝั่ง สำคัญอย่างหนึ่งคือต้องนำพาใจตัวเองให้รอดก่อน ถ้าใจตัวเองยังไม่รอด ใจตัวเองยังไม่หนักแน่นมั่นคง เรือนี้ก็ไปไม่รอด เรือนี้ก็ไปได้ไม่มั่นคง ใช่หรือไม่ ฉะนั้นเรือลำนี้ต้องประกอบไปด้วยอะไรบ้าง สิ่งสำคัญอย่างแรกคือ ต้องมีความศรัทธา สองคือรักในการเรียนรู้ ไม่หน่ายในการศึกษาหาความรู้ เพิ่มพูนคุณธรรมให้กับตน สามคือ ขอให้ทำอะไรด้วยสติ ใจเย็น สุขุมรอบคอบ และสี่ คือนำพาผองชนด้วยมิตรไมตรีมีใจเมตตา
(พระอาจารย์เมตตาถามนักเรียนในชั้น ว่าหิวข้าวหรือยัง ) (ยัง) ตอนนี้ก็ต้องใช้ปัญญาเอาตัวรอดให้ได้ว่าแม้จะหิวขนาดไหนก็ต้อง (อดทน) ใช่หรือเปล่า ยิ่งหิวมากๆ เห็นอะไรมันก็อร่อย ใช่หรือไม่ ตอนไม่หิวแล้วบังคับให้เรากิน อะไรมันก็ไม่อยากกิน กินอะไรมันก็ไม่อร่อย ฉะนั้นข้อดีของการที่อาจารย์มาตอนนี้ก็คือทำให้ศิษย์เห็นว่าแม้อาหารเจก็อร่อยได้เวลา (หิว)
อย่างนี้โดนอาจารย์แกล้ง ทนไหวไหม (ไหว) ไหวหรือ แม่ครัวไม่ต้องทำกับข้าวแล้ว ดีไหมไม่ต้องเหนื่อยไปเปราะหนึ่ง อาจารย์ถามคำถามก่อนที่จะให้ศิษย์นั่งนะ ทำไมอาจารย์จี้กงนี้ชอบซักชอบถามจริงนะ ใช่หรือเปล่า (ใช่) อาจารย์ถามคำถามง่ายๆ คนเราพูดดีเป็นสิ่งที่ดีไหม แต่พูดดีอาจจะไม่มีคุณค่าถ้าไร้ซึ่งความจริง
นั่งจนเบื่อ เดี๋ยวก็ยืนจนเมื่อย แล้วตอนนี้ยืนจนเมื่อยแล้วหรือยัง (ยัง) คำพูดแม้จะดี แต่ถ้าเกิดดีแล้ว อาจจะไม่มีคุณค่า เพราะขาดซึ่ง (ความจริง,ความเป็นมิตร,คุณธรรม,ปัญญา,จริงใจ,) พูดดีแค่ไหนแต่ถ้าขาดความจริง ก็ขาดคุณค่า ศิษย์พูดดีขนาดไหน ชมเขาอย่างเลิศหรู แต่หาความจริงไม่มี หาความจริงใจไม่ได้ คำพูดนั้นดีก็ เปล่าคุณค่า ไร้คุณค่า ใช่ไหม (ใช่)
เกิดเป็นคนถ้ามนุษย์รู้จักรักษาคำพูด ก็รักษาคุณค่าของตัวเอง ถ้ามนุษย์รู้จักรักษาความจริงเมื่อมีชีวิตมนุษย์ก็รักษาคุณค่าของชีวิตตน แล้วเราอยู่บนชีวิต เราอยู่บนความจริงหรือความหลอกลวง (ความจริง) ตัวเองดีไม่ดี (ไม่ดี,ดี) สวยไม่สวย หล่อไม่หล่อ แก่ไม่แก่ มีเงินไม่มีเงิน นี่แหละหาความจริงไม่เจอเลย มีเงินไม่มีเงิน มีไหม (มี) แต่ใจไม่เคยพอ ก็เหมือนไม่มี ใช่หรือไม่ (ใช่) อาจารย์อุตส่าห์บอกแล้วคุณค่าของคน อยู่ที่การรักษาความจริง พูดดีขนาดไหน แต่ถ้าไม่มีความจริง คนนั้นก็คือคนหลอกลวง ถามว่ามีเงินไหม (มี) ไม่มี มีก็นิดหน่อย ที่ว่านิดหน่อย เยอะไหม ฉะนั้นคุณค่าของความเป็นคน ที่ทำให้มนุษย์ยังมีชีวิตอยู่เงยหน้าไม่อายฟ้า ก้มหน้าไม่อายดิน คือรักษาความซื่อตรง หรือคุณความดีแห่งจิตใจไว้ คนบางคนมีปัญญาเอาตัวรอดได้ แต่หาความจริง ความดีในใจไม่เจอก็ไม่ประเสริฐ ฉะนั้นอย่างที่สอง ที่ศิษย์อยากบอกคือ มีปัญญาแล้วศิษย์ต้องมีความจริงอันดีงามและประเสริฐจึงสามารถทรงคุณค่าของความเป็นคนบนโลกนี้ได้ ศิษย์ดูง่ายๆ คนที่ประสบภัย อยู่ที่ต่างแดนทำไม จึงดูหมดตัวหมดหัวใจหมดแรง เพราะอะไร เพราะถ้าเขาขาดปัญญาคิดได้ ขาดคุณค่าลืมคุณค่าของตัวตน เขาจะก้าวต่อแล้วมีชีวิตอยู่รอดไหม ก็คงยาก แต่ถ้าเราเจอภัยพิบัติ ปัญญาเรายังรักษาได้ คุณค่าแห่งความเป็นคน หรือจิตสำนึกแห่งความดีงาม เรายังมีอยู่ในสำนึก เรายังมีพลังต่อสู้ จริงหรือไม่ (จริง) คิดให้ดีๆ นะ อย่าเอาแต่ฟังแล้วไม่ใช้ปัญญาคิด เหมือนเวลาเราเจอเรื่องลำบาก เจอคนด่า เจอคนว่า เจอคนเบียดเบียน เราใช้ปัญญาเป็นไหม แล้วเราจะสามารถรักษาคุณค่าของความเป็นคนให้ยังคงดีอยู่หรือไม่ มีชีวิตสิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้ หนึ่งคือปัญญา สองคือคุณค่าของความเป็นคน แล้วคุณค่าของความเป็นคนจะเกิดได้ เมื่อรักษาความเป็นจริงที่ดีงามและถูกต้อง ของชีวิตให้คงอยู่ เกิดเป็นคนมีอะไรดีบ้างในตัวเอง มีอะไรที่เป็นความจริงบ้าง มีดี แต่หาดีหาจริงไม่เจอใช่ไหม (ใช่) อยู่ต่อหน้าพระ ไหว้พระ ทำบุญ แต่หลังพระด่าได้เป็นด่าใช่หรือไม่ เบียดเบียนได้ เป็นเบียดเบียน โลภได้เป็นโลภ เหมือนอยู่ต่อหน้าอาจารย์จี้กง อะไรก็ยอมหมดใจ แต่พอไปอยู่ต่อหน้าคนอื่น ยอมไหม (ไม่ยอม) แอบด่าได้แอบด่ามันในใจ ใช่หรือเปล่า อย่างนี้ได้ไหมศิษย์ ขึ้นชื่อว่าผู้บำเพ็ญธรรมอย่าดีแต่เพียงเปลือกนอก อย่าดีเพียงอยู่ในห้องพระ อย่าดีเพียงต่อหน้าแต่ลับหลังเหม็นเน่าอาจารย์ก็ไม่เอานะ ใช่ไหม (ใช่)
ทำอะไรต้องใจเย็นๆ ใช่ไหม คนบางคนไม่ชอบให้มีกรอบบังคับใจใช่หรือไม่ คิดอะไรทำไปเลย ผลสุดท้ายเป็นอย่างไร ก็ย่อมเสียใจภายหลัง ฉะนั้นถ้าไม่อยากเสียใจ ทำอะไรต้องใจเย็นๆ ใช่หรือไม่ (ใช่) ทำอะไรไม่รู้จักคิด ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี เมื่อกรรมตามสนอง มาเสียใจก็ดูเหมือนช้า ฉะนั้นขึ้นชื่อว่าคนมีธรรม ขึ้นชื่อว่าเป็นคนอยากจะบำเพ็ญธรรม สิ่งที่ต้องทำ คือทำอะไรอย่าเบียดเบียนผู้อื่น ยอมให้มากหน่อยเสียเปรียบหน่อยอย่างน้อยก็สบายใจ คิดเอาแต่ได้ คิดแต่จะเอาเปรียบคิดแต่จะไม่ยอม ที่สุดก็ต้องเสียใจ ในโลกใบนี้ เป็นโลกแห่งทะเลทุกข์ มนุษย์หนีไม่พ้นความทุกข์ ทุกข์แห่งการ เกิด แก่ เจ็บตาย พลัดพรากจากคนที่รัก ประสบสิ่งที่ไม่อยากประสบ อยากประสบแต่ก็ไม่อยากประสบ ล้วนอยู่ในวังวนแห่งทะเลทุกข์ทั้งนั้นใช่หรือไม่ ศิษย์ของอาจารย์บางคนถามอาจารย์ว่า เกิดเป็นคนทำไมต้องเป็นคนดี ทำไมต้องทำดีกับคนอื่น ทำไมเราต้องยอมด้วย ทำไมเอาแต่ได้ แล้วทำไมศิษย์ต้องยอม เหตุผลของอาจารย์ตอบศิษย์ไม่ยากเลย เพราะโลกใบนี้เต็มไปด้วยความทุกข์ คนทุกคนมีความทุกข์แบกความทุกข์อยู่บนบ่า แบกอยู่ในหัวใจ เราจะทำอย่างไร ไม่ยาก การทำดีต่อกัน ช่วยแบ่งเบาทุกข์ แต่การเบียดเบียนกันไม่ยอมกัน เพิ่มทุกข์ให้กับผู้อื่น แล้วผลสุดท้ายทุกข์ที่เราทำกับผู้อื่นนั้นก็จะย้อนกลับมาหาเรา ฉะนั้นถ้าศิษย์ไม่อยากพบภัยที่คนอื่นทำกับศิษย์ ศิษย์ก็อย่าเริ่มต้นเบียดเบียนภัยกับใคร ดั่งคำกล่าวว่า กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมสนอง เบียดเบียนทุกข์ให้แก่ใครทุกข์นั้นย่อมเบียดเบียนคนที่ก่อทุกข์ นี่คือเหตุผลว่า ทำไมเกิดเป็นคนเราต้องพยายามทำดีต่อกัน พอเข้าใจหรือยัง ฟังอาจารย์ไปแค่สามเรื่องเองนะ จำได้บ้างไหม (เข้าใจ)
อาจารย์ไม่รู้ว่าจะเศร้าดีหรือจะยินดี เพราะในโลกนี้อย่างที่อาจารย์บอกตั้งแต่ต้นมีเรื่องดีก็มีเรื่องร้าย ใช่หรือไม่ การมีเรือธรรมก็เหมือนการปลูกธรรม การจะปลูกต้นธรรมให้เติบโตได้ต้องบ่มเพาะคุณธรรมความดีงาม ความศรัทธา ความเมตตาต้นธรรมจึงเติบใหญ่ จึงจะสามารถเป็นร่มเงาให้กับคนที่ทุกข์ยากได้ ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นศิษย์ลองเอากลับไปพินิจพิจารณาและนำธรรมให้เกิดด้วยปัญญาของตนได้หรือไม่ (ได้)
ลองฟังกลอนบทนี้ของอาจารย์ว่าโดนใจศิษย์บ้างไหม
“จมอยู่กับความคิดเรื่องเดิมเดิม ยิ่งเกลียดก็ยิ่งเห็นเพิ่มเรื่องเก่าเก่า” เป็นอย่างนั้นไหม อยู่ในโลกใบนี้เกลียดอะไรเห็นอะไรก็ยังเห็นอย่างนั้น ใจเราปลูกฝังอะไรไว้ ผ่านไปกี่ปีๆ ก็ยังมีเรื่องนั้นอยู่ใช่หรือไม่ (ใช่) ไม่เคยแงะออกมาจากใจได้เลย ใช่หรือเปล่า (ใช่)
เป็นไหมเวลาอยู่กับใครมีความเกลียดอะไรในใจเขา มีความรู้สึกไม่ดีอะไรที่ฝังอยู่ในใจเรา พอเขามาแหย่มาพูดปุ๊บก็เกิดอารมณ์ สะกิดเบาเบาก็เป็นเรื่อง เหมือนสามีก็เบื่อภรรยา ภรรยาก็เบื่อหน้าสามี พออ้าปากจะคุยกันก็คุยไม่เคยจบเพราะว่าเรื่องเดิม ใช่หรือไม่
เธออ้าปากมาฉันก็รู้พูดเรื่องเดิม เธอจะไปไหนฉันก็รู้ว่าจะไปไหน เหมือนลูก ลูกเห็นแม่อ้าปากก็บอกแม่ไม่ต้องบ่น ผมรู้ว่าแม่จะพูดเรื่องอะไร พอแม่เห็นลูกจะไปไหน รู้เลยว่ามันจะไปไหน จริงไหม (จริง)
“ต่างคนต่างมีความคิดฝังในจิต ต่างยึดติดความไม่ดีของกันนี่
ทำอย่างไรเมื่อไม่รักไม่ปรานี” จริงไหม อยู่กันแต่ก่อนก็อยู่ด้วยความรัก เหมือนมาห้องพระก็มาด้วยใจที่รักแต่ทำไมอยู่ห้องพระนานๆ ไปเริ่มเก็บความไม่ดีของคนโน้น เกลียดคนนั้นเกลียดคนนี้ จะมาอีกทีก็คิดเดี๋ยวความเกลียดจะระเบิดออกมา ใช่หรือไม่ จากรักก็กลายเป็นไม่ชอบ ไม่ชอบสะสมมากก็กลายเป็นเกลียด เกลียดมากๆ อย่าให้กลายเป็นความ(แค้น) แค้นมากๆ อย่าให้กลายเป็นผูกใจเจ็บ ถ้าผูกใจเจ็บมากๆ จะกลายเป็นจองล้างจองเวร เมื่อจองล้างจองเวรก็จะกลายเป็นผูกกรรมต่อกันไม่จบสิ้น ฉะนั้นต้องระวังการบำเพ็ญธรรมเราต้องระวังมารสามตัว คือ ความคิดที่ประกอบไปด้วยโลภ โกรธ หลง ต้องระวังให้ดีเพราะว่าตอนแรกชอบ เมื่อชอบก็ง่ายที่จะหลง เมื่อหลงก็ง่ายที่จะขาดสำนึกผิดชอบชั่วดี มีใครบ้างชอบแล้วไม่หลง มีใครบ้างที่อยากได้แล้วไม่กลายเป็นความโลภ ใช่หรือไม่ (ใช่)
เสียงอาจารย์ดังรบกวนข้างบ้านหรือเปล่า ศิษย์ชอบ แต่คนข้างบ้านเขาอาจจะบอกว่าไอ้น้องคนนี้เสียงน่ารำคาญ ใช่หรือเปล่า (ใช่) ถึงจะเป็นสิ่งดีแต่ก็ต้องระวัง เพราะถ้าเขาไม่รู้เขาอาจจะมองเป็นสิ่งที่ไม่ดี ใช่ไหม เหมือนบางคนเห็นอาจารย์ว่าดี แต่ในที่นี้บางคนก็ยังเห็นอาจารย์ไม่ดี ใช่ไหม อาจารย์ถึงบอกว่าในโลกใบนี้ ศิษย์ยิ้มได้ไม่เต็มที่หรอกถ้ามองความเป็นจริงแล้วศิษย์จะรู้ว่าสิ่งที่ศิษย์ดีใจนั้นแท้ที่จริงแล้วมีเรื่องที่ไม่น่าดีใจอยู่ ใช่หรือไม่ อาจารย์จึงไม่อยากให้ศิษย์ปล่อยไปตามอารมณ์บนโลกมายาใบนี้ สิ่งที่ศิษย์บอกว่ารัก แท้จริงแล้วอาจจะเป็นสิ่งที่ศิษย์เกลียดที่สุดก็ได้ ถ้าวันหนึ่งศิษย์เห็นทั้งไส้ทั้งพุงของเขา ใช่หรือไม่ (ใช่)
“ความอดทนเนิ่นนานปีกลับสิ้นลง ใยบางบางที่พันผูกคนหนึ่งไว้ คือสิ่งใดใยสลายกลายเป็นผง”
เคยไหม กว่าจะรักกันได้แทบแย่ แต่พอเกลียดกันเหมือนหน้ามือพลิกเป็นหลังมือ ใช่หรือไม่ (ใช่) เหมือนกว่าจะหาเงินได้แทบตาย แต่พอบทจะหายก็หายไปเร็วเหลือเกินจริงหรือเปล่า กว่าจะดีก็แทบตาย แต่พอด่าทีเดียวเราหาดีไม่เจอเลย ใช่หรือเปล่า (ใช่)
“หากคือกรรมที่กำลังจะหมดลง แต่คือความหลงที่ยังไม่หมดไป”
อาจจะได้หมดเวรหมดกรรมกันคราวนี้ก็ได้ จริงหรือไม่ (จริง) จากรักกันมากลายเป็นเกลียด เกลียดกันมากลายเป็นมองหน้ากันไม่ติด ศิษย์อาจจะมองดูว่ามันเศร้า แต่บางทีอาจจะมีแง่ดีที่ว่าหมดเวรหมดกรรมกันเสียที แต่ลึกๆ อาจจะหมดเวรกับคนนี้แต่ศิษย์ไปต่อเวรกับใครต่อหรือเปล่า เพราะอะไรจึงเกลียดคนนี้ เพราะอะไรจึงหน่ายคนนี้ เพราะศิษย์เห็นอีกคนหนึ่งดีกว่า หรือไม่ ใช่ไหม ฉะนั้นศิษย์อยากหมดกรรมกับคนนี้ จะได้ไปผูกคนโน้นหรือเปล่า (ใช่) อาจารย์อยากจะบอกว่ากุญแจแห่งความสุขที่เราหาได้คืออะไรรู้ไหม มนุษย์มักจะพูดว่าให้คนอื่นมาเติมเต็มแล้วฉันจะมีความสุข จริงไหม (ไม่จริง) แต่กุญแจแห่งความสุขคืออะไร คือรู้จักพอบ้างหรือยัง การรู้จักพอคือกุญแจแห่งความสุข แต่คนที่ไม่รู้จักพอคือคนที่แม้จะมีมากมายก็หาความสุขไม่ได้ แล้วคนที่ไม่รู้จักพอนั่นแหละ แม้จะหาแทบเป็นแทบตาย สิ่งนั้นก็กลับกลายเป็นไม่มีค่า ใช่หรือไม่ (ใช่) แล้วพอเมื่อเรารู้สึกไม่มีค่า อะไรเกิดขึ้นรู้ไหมศิษย์ โลภ โกรธ หลง มาจากไหน ก็มาจากความคิดเริ่มต้นง่ายๆ ตรงที่ว่า ถ้ามนุษย์ไม่รู้จักพอใจ และมีสุขในสิ่งที่ตัวเองมี ความทุกข์ โลภ โกรธ หลง ก็มาจากการที่ไม่รู้จักพอ เมื่อไม่รู้จักพอ โลภ มาได้อย่างไร เห็นโน่นก็อยาก เห็นนี่ก็อยาก ศิษย์อยากเพื่อสนองกิเลส หรือว่าตัณหา เพื่อสนองชีวิต ศิษย์ไม่ยอมพูดหรอกว่าสนองตัณหา ศิษย์บอกว่าศิษย์สนองชีวิตเพื่อเลี้ยงดูชีวิตวันๆ หนึ่งให้รอด ไม่ผิดหรอกอาจารย์ หากินนะ แต่อาจารย์ถามหน่อยว่า ที่หากิน มันมีโลภไหม แล้วมันเป็นโลภที่กำลังคุมใจเราไหม และมันเป็นโลภที่มันเป็นโลภที่ทำให้เราต้องไม่พ้นเวียนว่ายตายเกิดไหม ดูซิว่าเวลาหา ศิษย์พอใจในสิ่งที่มีหรือยัง ถ้าบอกว่าไม่พอใจแล้วพยายามหาๆ นั้นคือพยายามวิ่งตามความโลภ มีความโลภเป็นเจ้านายจิต ไปหาแล้วได้ไม่ได้ก็ไม่ทุกข์ใจ นั่นแหละเรียกว่าหาแบบไม่มีโลภครอบงำจิต
การที่พอใจในสิ่งที่ตัวเองมี แล้วจะหาได้ไม่ได้ มีไม่มีไม่เป็นไร การหาแบบนี้แม้ผิดหวัง เราก็ยังมีสุขที่ยังมีอยู่ ใช่หรือไม่ (ใช่) ถ้าเกิดว่าเราพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่แล้ว ไปหาเพิ่มแล้วสมหวัง เรามิเป็นคนที่มีสุขสองเท่าหรือ ใช่ไหม (ใช่) แต่คนในโลก เบื่อในสิ่งที่มี แล้วพยายามไปหาสิ่งที่ดีกว่า แล้วจริงๆ มันดีกว่าไหม (ข้างหน้าต้องดีกว่า) ใช่ เพราะคิดอย่างนี้ มันไม่แน่ว่าข้างหน้าต้องดีกว่า ใช่หรือไม่ (ใช่) ก็คนมันนิสัยเดิม และปัญหาก็เจอกับเรื่องเดิมๆ ฉะนั้นแม้จะไปหาสิ่งที่ดีกว่า ปัญหามันจะพ้นไหม ถึงแม้ว่าจะได้มาดีกว่า แต่เดี๋ยวสักพักหนึ่งเบื่อ ใช่หรือไม่ (ใช่) เมื่อโลภครอบงำจิตใจเวลาหาก็กระสับกระส่าย หาไปได้ไหม จะผิดหวังไหมนี่ จะแย่ไหมนี่ จะหมดตัวยิ่งกว่าเดิมไหม พอปล่อยให้โลภครอบงำผิดถูกไม่สนใจ ให้ได้มาก่อน เดี๋ยวศิษย์ได้แล้วศิษย์ค่อยไปทำบุญ ถูกไหม (ไม่ถูก) อาจารย์ศิษย์ขอแทงสามตัวก่อน เดี๋ยวศิษย์จะเอาเงินที่ได้มาไปทำบุญ ได้ไหมศิษย์ ศิษย์อย่าลืมนะ บาปก็บาป บุญก็บุญ เคยเห็นไหมคนเป็นอัมพาตแต่รวยๆ เอาไหมล่ะ (เอา) ถ้าอยากเอาทำเลยบาปก็ทำ บุญก็ทำ ทำไปเลย แต่การบำเพ็ญธรรมคือ บาปก็ไม่เอา เอาแต่บุญอันบริสุทธิ์ ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นศิษย์ต้องคิดให้ดีๆ นะ บำเพ็ญธรรมสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ โลภ โกรธ หลงที่อยู่ในตัวเรา ถ้าควบคุมไม่ดีมันก็ฆ่าศิษย์ให้ตาย และก็ไม่จบในการตาย เข้าใจในสิ่งที่อาจารย์พูดไหม แล้วก็มีคนบอกว่าเข้าใจ แต่จริงๆ เข้าใจไหม ถ้าเข้าใจอาจารย์ไม่อธิบายต่อนะ ว่ามันฆ่าเราทั้งก่อนตาย และหลังตาย และตายไปแล้วยังทำให้เราต้องเวียนว่ายตายเกิดไม่จบสิ้น ตายแล้วตายอีกจริงหรือไม่ คือความโลภ โกรธ หลง ใช่ไหม (ใช่) เคยเห็นไหมรักเขามาก ตายไปแล้วยังห่วงเขาไหม แต่ถ้าบุญไม่พอกลับมาเป็นอะไร ศิษย์ตอบเองนะ แล้วถ้าเกิดว่าบุญไม่มีตายไปแล้วจะต้องเป็นอะไรตกนรกมีสามอย่าง ตกนรกต้องตกเป็นเดรัจฉานหรือเปรต เพราะว่าโลภ โกรธ หลง ศิษย์จะบอกว่าทำบุญเยอะพ้นภัย ไม่จริงหรอก ภัยก็มี กรรมก็ตามมาถ้าศิษย์ทำบุญแล้วยังตัดโลภ โกรธ หลง ไม่หมด ใช่หรือไม่ (ใช่) อาจารย์ถามเรื่องสุดท้ายก่อนกลับ อยากรวยไหม รวยอะไรดี (รวยปัญญา, รวยความสุข, รวยสุขภาพที่แข็งแรง) ถ้ารู้จักดูแลตัวเอง เภทภัยหรือความเจ็บไข้ได้ป่วยก็ไม่มาทำร้ายหรอก ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่คนทุกคนหนีไม่พ้น ไม่มีใครไม่เจ็บ บางครั้งความเจ็บป่วยจะทำให้เรารู้จักว่า เรามีนิสัยที่ผิดๆ ต้องแก้ ฉะนั้นอย่ารังเกียจความเจ็บ ความเจ็บทำให้เรารู้จักตัวเอง ใช่หรือไม่ (ใช่) อาจารย์บอกแล้วบนโลกใบนี้ ความทุกข์ก็ไม่น่ากลัว แต่สิ่งที่น่ากลัวคือ หัวใจที่ไม่รู้จักสู้กับความทุกข์ ความเจ็บก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรง แต่สิ่งที่น่ากลัวก็คือ ใจที่ไม่สู้กับความเจ็บ ใช่หรือไม่ (ใช่) ใจที่ไม่มีปัญญาหยั่งรู้ใช่หรือเปล่า อาจารย์รู้ว่าศิษย์ของอาจารย์ทุกคนอยากรวย เพราะคิดว่ารวยแล้วจะสามารถซื้อความสุขได้ รวยแล้วจะสามารถทำให้ศิษย์มีสุขได้ จริงไหม
อยากรวยไหม ใจมันสั่นยิกๆ บอกว่าอยากอาจารย์ ใครอยากรวย รวยอะไรดี (รวยปัญญา,ความสุข,สุขภาพที่แข็งแรง,) คนที่สุขภาพ เภทภัยก็ไม่มาทำร้ายหรอก แต่คนทุกคนหนีไม่พ้นไม่มีใครไม่เจ็บ บางครั้งการเจ็บป่วยทำให้เราทราบว่า เรามีนิสัยที่ผิดๆ ต้องแก้ ฉะนั้นอย่ารังเกียจความเจ็บ ความเจ็บทำให้เรารู้จักตัวเอง อาจารย์บอกแล้วในโลกใบนี้ ก็ไม่น่ากลัว แต่สิ่งที่น่ากลัวคือหัวใจที่รู้จักสู้กับความทุกข์ ความเจ็บ ไม่ใช่เรื่องร้ายแรง แต่สิ่งที่น่ากลัวคือใจไม่สู้กับความเจ็บ ใจที่ไม่มีปัญญาหยั่งรู้ อาจารย์รู้ว่าศิษย์ของอาจารย์ทุกคนอยากรวย เพราะคิดว่ารวยแล้วจะสามารถซื้อความสุขได้
แต่อย่างน้อยผักที่ปลูกกินได้ไหม (ได้) จะอดอยากไหม (ไม่อด) เอาแต่ถ้ากลัวขาดโปรตีนแต่อาจารย์ไม่อยากให้กินเลยนะไข่ ขยันกินกันเหลือเกิน กินเพื่ออยู่หรืออยู่เพื่อกินไข่ก็ไม่รู้ ศิษย์ของอาจารย์กินเจ กินไข่ อาจารย์ไม่อยากพูดเลย ใช่หรือไม่ เรากินเพื่ออะไรล่ะศิษย์ เพื่อแค่อยู่รอด ฉะนั้นถ้าเกิดเรารู้จักปลูกของกินรอบบ้าน ผักมันจะขึ้นราคาไม่เป็นไร ผักบ้านฉันถูก น้ำมันจะแพงไม่เป็นไร ฉันต้มได้ ศิษย์ต้องรู้จักแปร สิ่งที่อยู่ใกล้ตัวให้มีคุณค่าอย่าไปหวังเอาดาบหน้า อาจารย์บอกศิษย์ก่อน เอาตรงนี้ สร้างตรงนี้ให้เกิดประโยชน์เพราะถ้าดาบหน้ามันแพง มันสูงมันตก ศิษย์ก็ไม่ต้องกลุ้มใจ ฉะนั้นเป็นศิษย์อาจารย์จี้กง อย่าหวังรวย เพราะอาจารย์ไม่ให้รวย แต่อยู่กับอาจารย์ไม่มีวันอด จนไหม อาจารย์ไม่รับประกัน เพราะอาจารย์ยังเสื้อตัวเดียว แถมขาดๆ เพราะฉะนั้นจนก็ต้องรับได้ แต่ไม่อับจนปัญญาก็พอ รู้ไหมศิษย์ งั้นวันนี้ อาจารย์กลับแล้วนะ ต้องให้รางวัลอะไรด้วยไหม เอาไหม เอาหรือเปล่า (เอา) อาจารย์ให้น้ำของอาจารย์เป็นน้ำทิพย์ชโลมใจดีไหม เติมได้ทุกครั้งที่ท้อ เติมได้ทุกครั้งที่เหนื่อย ขอให้น้ำทิพย์นี้ไม่มีวันหมด ถึงหมดไปจากแก้วก็ไม่มีวันหมดจากหัวใจศิษย์คือน้ำแห่งพลังและกำลังใจที่อาจารย์อยากให้ศิษย์นะ (พระอาจารย์ดื่มน้ำในถ้วยชา แล้วให้ศิษย์เอาไป)
(พระอาจารย์เมตตาญาติธรรมท่านหนึ่ง) วันนี้มัวแต่ห่วงจะมีเวลาดูแลคนอื่นไหม เลี้ยงลูกให้ดีก่อนก็พอนะ แต่ถ้าเลี้ยงลูกไปปากก็ส่งเสริมคนไป ก็ประเสริฐไม่น้อยใช่หรือไม่ (ใช่)
วันนี้อาจารย์คงต้องไปแล้ว โลกใบนี้เป็นเพียงมายา เป็นคนดีขนาดไหน แต่ความดีก็ยึดมั่นถือมั่นไม่ได้นะศิษย์ เพราะถ้าเป็นคนดีแล้วยึดมั่นถือมั่น ความดี ก็ช่วยอะไรศิษย์ไม่ได้ แต่ต้องเป็นคนดีที่ปล่อยวาง เป็นคนโดนว่าได้ โดนว่าว่าไม่ดีได้ แต่ไม่ดีแล้วพร้อมจะดียิ่งขึ้น แต่ไม่ใช่ว่าไม่ดีพร้อมจะดีแตกเลย ไม่เอา เพราะบำเพ็ญธรรมเราต้องไปให้พ้นซึ่ง การเวียนว่ายตายเกิดและไม่ยึดติดในความดี และไม่ยึดติดในตัวตน เพราะถึงที่สุดแล้วตัวตนพึ่งไม่ได้ สิ่งที่พึ่งได้ที่สุดคือ ธรรมอันประเสริฐ และธรรมอันประเสริฐอยู่ที่ไหน อยู่ที่ตัวศิษย์ทุกคน หาให้เจอ ธรรมที่อยู่ในตัวเรา คือเมตตา มโนธรรมสำนึก ความละอายเกรงกลัวต่อบาปที่ไม่มีรูป และสิ่งที่ไม่มีรูปนี่แหละทำให้เราพ้นเวียนว่ายตายเกิด แต่ถ้าศิษย์ยังติดในรูป ก็ยังหนีไม่พ้นเวียนว่ายตายเกิดนะ ยังเข้าใจยากอยู่ใช่หรือไม่ ถ้ายังอยากเข้าใจยิ่งขึ้น มีโอกาสไปประชุมธรรมสองวัน ไปแล้วนะ
