วันอังคารที่ ๕ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๔๓ สถานธรรมฉือหัง กรุงเทพฯ
สาธุชนกราบขอประทานพระโอวาทชี้แนะ
ทะเลทุกข์แสนกว้างใหญ่ไพศาล กลับหลังหันคืนฝั่งธรรมจิตสันติ
รอต้นไม้ต้นเดิมออกดอกผลิ จงดำริดูแลตนบำเพ็ญจริง
เราคือ
ศิษย์ผู้พี่ม่าเถียน องค์ประธานคุมชั้นเรียน รับบัญชา
พระอนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา ลงสู่สถานธรรมฉือหัง เคียมคัล
องค์มารดา ถามเมธีน้องชายหญิงเกษมฤๅ
ขอทุกคนจิตสงบตั้งใจฟัง ฮวา ฮวา
สละเวลาสลัดใจแห่งกิเลส ความเทวษไม่กล้ำกรายสู่จิตใส
การบำเพ็ญหากเกียจคร้านไม่ตั้งใจ จะก้าวไปยิ่งถอยหลังเข้าทุกที
ฟ้าสอนใจเลื่อนลำดับปราชญ์อริยะ มีมานะแต่อย่าทิฐิยึดถือ
หูต้องหนักยามฟังคำร่ำลือ ให้ยึดถือสัจธรรมมาบำเพ็ญ
ปกติเราพี่น้องเจอกันประจำ ประชุมธรรมอันทรงค่าปลุกใจตื่น
แต่ทว่าใครเฉื่อยแฉะทุกข์มากลืน น้องยากยืนกลางโอกาสอันดีนี้
เมื่อตนรู้ไม่ปฏิบัติคอยผัดวัน จิตขยันถดถอยไปตามเวลา
ยิ่งบำเพ็ญยิ่งหลงแดนมายา สร้างคุณค่าไปแกนแกนกุศลพร่อง
เมื่อได้เกิดกายมาเป็นคนแล้ว ขอคล่องแคล่วไม่ชักช้าสติใกล้
ปัญญาเรืองดวงอาทิตย์อันแสนไกล กลับส่องให้ทุกชีวิตอบอุ่นทั่ว
เมื่อทุ่มเทใจบำเพ็ญพี่อยากเตือน อย่าเลอะเลือนไม่เอาจริงใจตนนั่น
วัตถุภายนอกสิ่งใดหรือสำคัญ ปัญหาสารพันไร้ทางออกเพราะตนเอง
ย้อนมองตนเห็นค่าแห่งใจกว้าง ทุกแนวทางเป็นเพียงแนวอย่ายึดมั่น
การบำเพ็ญตรงจากใจใสจากญาณ รูปถ่ายผ่านกุศลพูนเพราะลงแรง
ทุกคนต่างมีส่วนในงานธรรมฟ้า อย่าอ่อนล้าจนกว่าถึงจุดหมาย
ร่วมปกป้องงานธรรมยามอันตราย ตนทั้งหลายคือตัวแทนแห่งธรรมา
จงช่วยคนช่วยโลกดั่งพุทธะ คนมานะช่วยคนก็คือพุทธะ
ถึงคราวที่ต้องสละให้สละ การชนะตนเองดีคนเหนือคน
รู้แยกแยะผิดถูกให้ดีเลิศ ธรรมประเสริฐเฝ้าห่างไกลใจจะเปลี่ยน
นำความผิดต่างต่างมาเป็นบทเรียน อย่าว่ายเวียนโลกีย์นี้อย่างเต็มใจ
กระตือรือร้นศึกษาให้แจ้งจิต อันความคิดชั่ววูบที่ยังกังขา
ขอขจัดให้หมดด้วยตนเองนา ใช้ความกล้าควบคุมตัดสิ้นไป
ขจัดใจฟุ้งซ่านให้บริสุทธิ์ ในที่สุดเดินธรรมอย่างสง่าผ่าเผย
อย่าปลูกนิสัยให้กลายเป็นความชินเคย อย่าเปรียบเปรยซึ่งกันให้ช้ำใจ
อันว่าผู้ปฏิบัติงานธรรมสำคัญยิ่ง ขอพึ่งพิงซึ่งกันด้วยเข้าใจ
คนมีทรัพย์ท่านคือทรัพย์ของธรรมใหญ่ รู้จักใช้ทรัพยากรตนเถิดผู้นำ
พุทธระเบียบฝึกฝนให้จงหนัก อย่าได้ผลักภาระให้คนอื่น
ต้องไปลามาไหว้จิตจึงตื่น บางครั้งฝืนเรื่องโลกีย์ก็ควรทำ
จิตพุทธะและจิตมารเฝ้าต่อสู้ ใจตื่นรู้ไม่ว่ายามหลับตื่น
มีความทุกข์ความลำบากทนกล้ำกลืน สิ่งศักดิ์สิทธิ์ใจชื้นเห็นเด็ดเดี่ยวพอ
ในวันนี้น้องชายหญิงมาฟังธรรม เก็บเกี่ยวจำสิ่งดีไปปฏิบัติ
ต่อตนเองจะต้องรู้เคร่งครัด เดินทางลัดอาจไม่ง่ายขออดทน
ไม่ว่าอยู่นอกหรือในสถานธรรม จะต้องทำแต่ความดีทุกแห่งหน
ตะแกรงฟ้าละเอียดถี่กลั่นกรองคน แม้อับจนอย่าเผลอทำความผิดเลย
หากยังมีสิ่งไม่เข้าใจเร่งศึกษา ไต่ถามอาวุโสเบื้องหน้าย่อมรู้ได้
อมพะนำจำต้องหนักจนวันตาย สิ่งนั้นกลายเป็นอุปสรรคเราสร้างเอง
บำเพ็ญธรรมอย่ากลัวการทดสอบ อยู่ในกรอบจริยธรรมใจมีศีล
ต้องก้มลงบรรพตเมื่อป่ายปีน อุปสรรคหินใจคือน้ำเซาะลงเทอญ
ขอให้มีใจเสมอซึ่งต้นปลาย หากต้นร้ายปลายดีฟ้าสรรเสริญ
หากต้นดีปลายร้ายใจมัวเพลิน จักต้องเดินสู่แดนที่น่ากลัว
บำเพ็ญธรรมต้องฝึกฝนไม่กลัวโดนว่า คำครหาหากไม่จริงก็สิ้นเอง
ขอให้รู้สามควรต้องยำเกรง เป็นคนเก่งไม่กลัวใครว่าเราโง่ จริงไหม
ในวันนี้โอกาสดีมาพบน้อง ขอปรองดองน้องพี่สมัครสมาน
ทำสิ่งใดขอให้วางแผนงาน แต่อย่าให้งานมาวางแผนเรา
รายละเอียดอีกเล็กน้อยนั้นก็คือ สำรวมตนใบหน้าอีกน้ำเสียง
กิริยามารยาทให้พร้อมเพรียง อย่าหลีกเลี่ยงทำแต่ง่ายยากไม่ทำ
อย่าเลือกมาช่วยงานเฉพาะงานใหญ่ใหญ่ สิ่งใดใดเริ่มจากน้อยไปหามาก
จะรับงานภาระที่เบื้องบนฝาก ต้องฝึกหนักเริ่มจากเล็กไปหาใหญ่
ดูแลใจตนเองให้งามดี อันศักดิ์ศรีเป็นสิ่งกินไม่ได้
ใช้เมตตายืนหยัดตลอดไป ใช้ปัญญากว้างไกลในที่แคบ
ขอให้คิดแต่สิ่งดีอย่ามองคนอื่นผิด หากยังติดทรัพย์ยศถาให้ขจัด
ทำงานธรรมอย่าเลือกแต่ถนัด หมุนเวียนผลัดให้ชำนาญทุกสิ่งไป
หากยังไม่ได้กินเจต้องรีบเร่ง น่ากลัวเกรงคือใจตนไม่ยอมเริ่ม
นับนาทีนับวันกรรมคอยเพิ่ม น้องจะเติมเชื้อไฟไว้เผาตนฤๅ
ในวันนี้พี่ขอกล่าวเพียงเท่านี้ เพราะน้องมีสุขภาพรับไม่ไหว
การบำเพ็ญหนทางอีกยาวไกล แยกแยะเป็นไม่งมงายก็พอถึงฝั่ง
กราบลา องค์มารดาผู้เมตตา ขอน้องทุกคนตั้งใจจริง
ฮวา ฮวา หยุด