2537-10-29 สถานธรรมสกุลหยัง กรุงเทพฯ

PDF 2537-10-29-สกุลหยัง #10.pdf

#ฆราวาส  #ฆราวาสธรรม  

อ่านต่อ...

2537-10-22 พุทธสถานเซิ่งเต๋อ จ.ประจวบคีรีขันธ์

PDF 2537-10-22-เซิ่งเต๋อ #9.pdf

อ่านต่อ...

2537-10-15 พุทธสถานจือเจวี๋ย จ.สงขลา

PDF 2537-10-15-จือเจวี๋ย #8.pdf

#ศีลห้า  #เบญธรรม  #คุณธรรม

อ่านต่อ...

2537-07-30 พุทธสถานเซิ่งเต๋อ จ.ประจวบคีรีขันธ์

PDF 2537-07-30-เซิ่งเต๋อ #7.pdf

วันเสาร์ที่ ๓๐ กรกฏาคม พุทธศักราช ๒๕๓๗    พุทธสถานเซิ่งเต๋อ อ.ปราณบุรี

สาธุชนกราบขอประทานพระโอวาทชี้แนะ

องค์ประธานกลางเที่ยงแฝงในตน     คุมสอบชนผู้บำเพ็ญจิตจริงใส

สามปัจจัยก้าวเดินหน้าระวังใจ           ภูมิภพเก็บรวมหนึ่งได้ยุคสามเดียว

                เราคือ

                องค์ประธานคุมสอบสามภูมิ            รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดา  ลงสู่พุทธสถาน      เคียมคัล

องค์มารดา        ถามศิษย์น้องทุกท่านเกษมฤๅ

                ขอทุกคนจิตสงบรอฟังคำ     ฮวา   ฮวา

สะเทือนทั้งฟ้าดินแลมนุษย์  ช่วยกันฉุดเหล่าเวไนยสู่สว่าง

คุณธรรมตามครรลองจิตคล้องงาม     เร่งปราบปรามเหล่ามิจฉากระเจิงไป

จิตมนุษย์เร่งใคร่ครวญให้ดีดี                ในชาตินี้จะต้องทุกข์อีกเท่าไหร่

ทุกภพชาติก่อเกิดกำเนิดไป จะมีใครเข้าใจแท้สัจธรรม

พุทธจิตประภัสสรด้วยกลางเที่ยง        จงบ่มเลี้ยงพุทธรรมในตนหนา

หากพลาดพลั้งศิษย์น้องเร่งพิจารณา จะรู้ว่าแก้ไขตนมิสายเกิน

ขอวันนี้เปลี่ยนตนเป็นคนใหม่              สมตั้งใจปรารถนาเมธีผอง

เหล่ากิเลสที่ยังคงสุมก่ายกอง             ขอจงตรองปัดธุลีให้สิ้นลง

มนุษย์นี้ดีชั่วทางก้าวเดิน      ต้องเผชิญเหล่ามลทินที่ขุ่นข้อง

ต้องพิชิตเหล่าอารมณ์ให้จิตผ่อง         ฐานบัวรองส่องกลางน้ำบริสุทธิ์จริง

ประชุมธรรมสองวันค่าล้ำเลิศ              ขอจิตประเสริฐรู้ศึกษาทางสดใส

อย่าได้มีกังขาทิ่มแทงใจ        อย่าได้ให้เหล่ามารร้ายมาล่อลวง

ต่อแต่นี้สำนึกตนให้ดีดี          ว่าชาตินี้ผิดพลั้งไปเท่าไรหนอ

จะบำเพ็ญใช้หนี้กรรมให้เพียงพอ        แลจะรอถึงวันนั้นได้กลับคืน

เรามิขอกล่าวความให้มากไป              ขอศิษย์น้องรักษาระเบียบไว้ให้จงดี

หยุดพู่กันยืนคุมชั้นจดบัญชี

ฮวา  ฮวา  หยุด

                วันเสาร์ที่  ๓๐  กรกฏาคม  พุทธศักราช  ๒๕๓๗

                พระโอวาทท่านแปดเซียน หลี่เถียไกว่เมตตา               

จิตรารจิสโพลงแจ้งกลางฤทัย              ธีระใจรสพระธรรมแยบยลซึ้ง

เปิดใจออกพบพุทธะประทับตรึง         ทึ่งตนพึงเสริมธิติมุ่งงานธรรม

                เราคือ

                หนึ่งในแปดเซียน  หลี่เถียไกว่          รับบัญชาจาก

องค์ชคัตตรยาพดงส์ผู้เมตตา            แฝงกายกตัญชลี

องค์มารดาแล้ว    ถามเมธีทุกท่านเกษมสำราญฤๅ

หญ้าลู่ลมอ่อนน้อมตามประสงค์         เพื่อดำรงตนนานยืนกล้าหาญ

ฟ้าประทานด้วยอสุนีเสียงได้รอนราญ               เหล่าเล่ห์พฤติการณ์เพียงเชื่อมกำแพงลวง

ความยึดมั่นกลางใจอยู่สถิต                ปิดกั้นจิตสว่างต่างหลงบ่วง

กรรมก่อเกิดสร้างตนถลำลวง              วัฏฏะห้วงหากมิหลุดทุกข์ทรมาน

ประจักษ์ตาสิ่งไร้ทั่วภาพสมมติ            นลินบัวหลวงผุดยุคขาวปรก

คุมอายตนะปลุกพลังถอนหญ้ารก      สงบสุขแปรโลกเปี่ยมแก่นธรรม

ฮา  ฮา  หยุด

*           คนเดินดินทุกคน  พบพานหลากหลายเรื่องราว  เศร้าแลสุขผสานมากมายปะปน  หากเจอเพียงเรื่องราว  สมดังใจปองทุกคน  มนุษย์คง
ยังหลงไม่มีวันตื่น

**          เป็นคนแม้ต้องเผชิญ  สบทุกข์นานาให้หวั่น  แม้คร้ามครันแต่หลง 
ไม่ยอมตื่นพ้น  ว่าสิ่งเหล่านี้ดั่งเครื่องเตือน  จุดประกายใจหวนคืนตน 
พบความจริงคือว่างเปล่า

            หากมีใจมั่นคง  ไม่เกรงลมพายุปวง  โลกแลธรรมระสานร่วมกัน
ก้าวไป  เผชิญการณ์ร้ายฤๅ  พบความรุ่งเรืองเท่าใด  โลกแลธรรมประสานร่วมกันดังเก่า  (ซ้ำ  *,**)

            จิตตนได้ฟูฟื้นเห็นจริงว่างเปล่า  จิตตนได้ฟูฟื้นเห็นจริงว่าเปล่า 
จิตดวงเก่าที่แท้สว่างไม่สูญ

เพลง : แสงสว่างแห่งสัจธรรม

ทำนองเพลง : หมดคำถาม

พระโอวาทท่านแปดเซียน หลี่เถียไกว่เมตตา

            จิตรารจิสแปลว่าอะไร (พระอาทิตย์)  พระอาทิตย์โพลงแจ้งกลาง
จิตใจ  ธีระใจก็คือจิตของเมธีทุก ๆ ท่าน  แล้วคำว่าธิติแปลว่าอะไร
(ความทรงจำ ความมั่นคง ปัญญา)  กลอนนำบทนี้มีใครอธิบายได้
บ้างไหม หรือเห็นว่าเราไม่ใช่พระอาจารย์จึงไม่เต็มใจรอบเสียแล้ว

            จิตรารจิสแปลว่าพระอาทิตย์  เรากล่าวว่าพระอาทิตย์นั้นสว่างอยู่ภายในจิตใจ เพราะว่าจิตใจของเมธีทุก ๆ ท่านซาบซึ้งเข้าใจในธรรม  เมื่อเปิดใจออกแล้วพบพุทธะก็ได้มีการประทับจิตซึ่งกันและกัน  การประทับจิตเป็นอย่างไร ทราบไหม  หากเมธีผู้ใดเปิดใจแล้วก็สามารถจะประทับจิตกับเราหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุก ๆ พระองค์ได้  โดยการที่สามารถเข้าใจในธรรมะ  ตื่นขึ้นมาจากกิเลสใช่ไหม  เมื่อตื่นขึ้นมาจากกิเลสแล้วเข้าใจธรรมะแล้ว ก็พึ่งตนเองและเสริมธิติมุ่งในงานธรรม

            หัวข้อที่ฟังไปเมื่อสักครู่นี้คือหัวข้ออะไร (สัจธรรมชีวิต)  ฟังแล้ว
เข้าใจไหม (เข้าใจบ้าง)  การที่ฟังธรรมะแล้วเข้าใจ  กับการที่ตนเองได้ประสบเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง แล้วทำให้เข้าใจสัจธรรมแตกต่าง
กันไหม หัวข้อสัจธรรมชีวิตคนใดฟังแล้วเข้าใจหรือไม่เข้าใจเพียงใดก็ขึ้นอยู่
กับจิตที่เปิดแล่วหรือไม่ของผู้นั้นใช่ไหม

            เมธีทุกท่านเห็นน้ำแก้วนี้ไหม  แก้วน้ำนี้มีประโยชน์อย่างไร  ใส่น้ำได้ใช่ไหม  เพราะเหตุใดจึงใส่น้ำได้ และถ้าแก้วน้ำทึบจะใส่น้ำได้อีกไหม

            เมธีทุกท่านจะเห็นได้ว่า สมมติว่ามีห้อง ๆ หนึ่งได้เจาะประตูและหน้าต่างไว้แล้ว  ห้องนั้นจึงได้มีประโยชน์  คนจึงเข้ามาอาศัยอยู่ได้ใช่ไหม  แก้วน้ำก็เช่นกันเมื่อมีที่ว่างจึงสามารถรินน้ำเติมลงไปได้ ถูกไหม (ถูก) 
เช่นนี้แล้วจึงกล่าวได้ว่าประโยชน์ที่แท้จริงอยู่ที่ความว่าง แต่สิ่งที่ทึบนั้น
เป็นตัวนำทำให้ความว่างนั้นมีประโยชน์ได้ใช่ไหม

            ขอให้เมธีทุก ๆ ท่านช่วยกันคิดหน่อยว่าอยากจะให้เพลงที่เราให้ชื่อว่าอะไร (แสงสว่าง, จิตตนได้ฟูฟื้นเห็นตนจริงว่างเปล่า, ความจริงคือความว่าเปล่า, สัจธรรม, ใจหวนคืนตน, ความว่างเปล่าคือแสงสว่าง, คนเดินดิน, ธรรมะคือความว่าง, แสงสว่างแห่งสัจธรรม)  ตั้งมา ๙ ชื่อแล้ว ช่วยกันเลือกว่าชอบชื่อไหน (สิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้ให้นักเรียนในชั้นยกมือโหวตเสียงชื่อเพลงว่าชอบชื่อเพลงไหนบ้าง)  ตกลงได้ชื่อเพลง “แสงสว่างแห่งสัจธรรม”

            ร้องเพลงแล้วเข้าใจไหม จิตเปิดหรือยัง  เพลงที่เราให้วันนี้ก็นำมาศึกษาและยังกลอนโอวาทที่ให้ไว้ในตอนแรกอีก การพบกันบนโลกมีการพบและก็ต้องมีการจาก ไม่ว่าจะเป็นการที่คนเราจากกันไปแดนไกลหรือว่าจะเป็นการที่ถึงอายุขัยของร่างกาย  ทุก ๆ คนก็คงจะเคยพบกันการพรากจากกันมาแล้ว  ถ้าหากไปยึดติดก็คงจะเป็นความเศร้า  แต่หากไม่ยึดติดก็คงจะไม่พบความเศร้า  เพราะแท้ที่จริงทุกสิ่งล้วนเป็นความว่างเปล่า  วันนี้เรามาพบทุก ๆ ท่าน  เมื่อถึงเวลาเราก็ต้องจาก เราหวังว่าเมธีทุก ๆ ท่านจิตใจจะเปิด แล้วสามารถเข้าใจคำที่เราได้กล่าวไว้ ถึงแม้ไม่เข้าใจแต่หากให้โอกาสตนเองไปศึกษาก็สามารถเข้าใจได้

            วันนี้ยังมีอีกหลายหัวข้อที่ต้องศึกษากันอีก ร้องเพลงกันแล้ว เราก็หวังว่าทุก ๆ ท่านจะไปทำความเข้าใจกับบทเพลงบทนี้นะ  มีหลายท่านในที่นี้ที่ได้เคยศึกษาธรรมะมามากมาย  เราก็หวังว่าท่านจะนำธรรมะที่ตนได้เคยศึกษาไว้ไปฉุดช่วยผู้อื่นให้เขาเข้าใจต่อ ๆ ไปดีไหม (ดี)  วันนี้เวลาก็
ไม่มากแล้ว  เราก็หวังว่าเมื่อถึงคราวหน้าเราคงได้มีโอกาสพบกับเมธีทุก ๆ ท่านอีก  ลาก่อนเมธีทุก ๆ ท่าน

                วันอาทิตย์ที่  ๓๑  กรกฏาคม  พุทธศักราช  ๒๕๓๗

                พระโอวาทพระอาจารย์จี้กงเมตตา               

ยังกังขาเมฆบังพุทธญาณ    เปิดใจพานพบธรรมะสงบใส

สัจธรรมเที่ยงแท้ปฏิบัติไป    มัชฌิมาปฏิปทาได้บรรลุเร็ว

                เราคือ

                อรหันต์จี้กงวิปลาส             รับบัญชาจาก

องค์อนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา    ลงสู่อริยสถาน   กตัญชลี

องค์มารดาแล้ว    ถามศิษย์รักทุกคนสบายดีหรือเปล่า

เกิดสันติพร้อมสมบูรณ์เรื่องแห่งธรรม ไป่ถึงธรรมด้วยร้ายคุณธรรมข้าม

เร่งกำจัดวัชพืชสิ้นมิพ้นพยายาม         วัชพืชงามที่อยู่กลายไพรวันฤทัย

สันติสุขแท้ร่วมสามัคคีธรรมกระจ่าง   ธราดั่งสวรรค์แห่งยุคปลายสุกใส

ฝนทิพย์โปรยชุ่มชื่นพื้นไผท  กลางฤทัยน้อมรำลึกเมตตาฟ้าดิน

จิตแท้เพื่อนผู้ต่อสานอนุตตร                สละดั่งให้ตนเองพลีสิ้น

อาทรเวไนยฉุดขึ้นเรือเป็นอาจิณ         เพื่อขัดหินฤดีเป็นหยกงาม

ฮา  ฮา  หยุด

พระโอวาทพระอาจารย์จี้กงเมตตา

            “เกิดสันติพร้อมสมบูรณ์เรื่องแห่งธรรม  ไป่ถึงธรรมด้วยร้ายคุณธรรมข้าม”  (สันติธรรมจะเกิดได้เพราะธรรมะ  ไม่ถึงธรรมเพราะมองข้ามคุณธรรมไป)

            “เร่งกำจัดวัชพืชสิ้นมิพ้นพยายาม”  หมายความว่าอย่างไร  ใครจะอธิบายได้บ้าง  (วัชพืชหมายถึงกิเลส  ถ้าจะศึกษาธรรมจะต้องรู้จักกำจัดกิเลสในใจของเราให้หมดไป  คุณธรรมในจิตใจของเราจึงจะปรากฏขึ้นได้)

            “วัชพืชงามที่อยู่กลายไพรวันฤทัย”  วัชพืชถ้ามีมาก ๆ ต้นไม้ก็อาจตายได้  แม้ว่าบางต้นไม่ตายแต่ก็อ่อนแอ  ทำให้แข็งแรงไม่เต็มที่  ถ้าวัชพืชเจริญเติบโตงอกงามขึ้นมาแทนต้นไม้ที่เราจะปลูกก็กลายเป็นว่า ใจของเราก็มีป่าเต็มไปหมด แทนที่จะว่าง ๆ โล่ง ๆ สบาย ๆ กลายเป็นใจที่มีอะไรรกเต็มไปหมด  อย่างนี้ใจก็ไม่เบาใส

            “สันติสุขแท้ร่วมสามัคคีธรรมกระจ่าง”  สันติสุขในโลกจะเกิดขึ้นเมื่อพวกเราร่วมกันปฏิบัติธรรม  ช่วยกันเผยแผ่ออกไป  เพราะเวไนยในโลกนี้ยังมีทุกข์อีกมากมาย ถ้าเราเผยแผ่ธรรมให้กว้างก็จะเกิดสันติสุขออกมาได้)

            “ธราดั่งสวรรค์แห่งยุคปลายสุกใส”  (พระอาจารย์ได้ชี้ทางสว่างให้พวกเราได้พ้นจากความมืดมน)

            “ฝนทิพย์โปรยชุ่มชื้นพื้นไผท”  ทำไมอาจารย์จึงบอกว่าน้ำนี้เปรียบดั่งสวรรค์แห่งยุคปลาย  (น้ำในที่นี้อาจหมายถึงน้ำใจต  พวกเราจะต้องมีความสามัคคี ธรรมะที่อาจารย์ให้จึงจะกระจายไปสู่ผู้อื่นได้  เปรียบเหมือนกับฝนทิพย์ที่โปรยปรายให้ความชุ่มชื้น)  น้ำนอกจากหมายถึงน้ำใจแล้วยังหมายถึงคุณธรรมอันยิ่งใหญ่  เพราะว่าความสามัคคีก็เปรียบเสมือนน้ำ  สมมติว่ามีน้ำสองแก้ว เมื่อเราเทรวมกันแล้วก็ไม่สามารถแยกหรือแบ่งว่าน้ำส่วนไหนเป็นของแก้วใด  ถ้าจะแยกได้น้ำสองแก้วนั้นจะต้องมีสิ่งที่ไม่เหมือนกัน แต่ถึงมีสีที่ไม่เหมือนกัน เมื่อนำมาเทรวมกันก็จะกลายเป็นสีเดียวกัน  เช่นนี้จึงบอกว่าน้ำเปรียบเหมือนคุณธรรม  ใครรู้จัก “ไป๋สุ่ย
เหล่าเหยิน” ไหม  ท่านเหล่าเฉียนเหยินจำได้ไหม  รู้จักหรือเปล่า

            ฝนทิพย์คือฝนที่มาจากเบื้องบนที่ทำให้ศิษย์ทุกคนได้รับความชุ่มชื่นเต็มจิตใจไปหมด  ชุ่มชื่นเต็มพื้นดินที่นี่  อาจารย์อยากรู้ว่าฝนนี้ได้ตกลงบนจิตใจของศิษย์บ้างหรือเปล่า  ศิษย์ได้น้อมรำลึกถึงความเมตตาของฟ้าดินบ้างหรือไม่  ถ้าไม่มีฟ้าดินก็ไม่มีมนุษย์  ฉะนั้นต้องทำอย่างไรจึงจะตอบแทนฟ้าดินได้  จะตอบแทนได้โดยเป็นคนดี  ถ้าเป็นคนไม่ดีแล้วก็จะตอบแทนในสิ่งที่ไม่ดีออกไป  ผลทีสุดฟ้าดินก็จะลงโทษ

            บางคนในที่นี้มีความรู้สูง  บางคนจบปริญญาโท ปริญญาเอกมา ก็รู้สึกว่าธรรมะที่เชื่อกันอยู่เป็นธรรมะที่งมงาย  เพราะไม่ได้มาศึกษาอย่างถ่องแท้

            การที่ศิษย์แต่ละคนจะพูดอะไรออกไปต้องรู้ให้แน่ชัด  ถ้าไม่รู้แล้วพูดจะเป็นการทำร้ายตนเอง  การที่เชื่อแบบงมงายไม่มีปัญญาวิเคราะห์จะถือเป็นการหลง  การที่อาจารย์มาที่นี่ก็เพื่อปลุกให้ศิษย์ตื่น  จะทำตัวอย่างไรจึงจะเหมือนคนตื่น

            “จิตแท้เพื่อนผู้ต่อสานอนุตตร”  (พวกเราล้วนเป็นผู้ที่จะเผยแผ่สืบทอดอนุตตรธรรมนี้ออกไปด้วยจิตใจอันแท้จริง)

            “สละดั่งให้ตนเองพลีสิ้น”  (อย่างเช่นอาวุโสทั้งหลาย เพื่อเผยแผ่ธรรมออกไปโดยไม่ห่วงตนเอง)

            “อาทรเวไนยฉุดขึ้นเรือเป็นอาจิณ”  (พยายามโปรดฉุดช่วยคนให้ได้รับวิถีธรรม ให้ได้ขึ้นเรือธรรม)

            “เพื่อขัดหินฤดีเป็นหยกงาม”  (เมื่อจิตเราทำความดีอยู่เสมอ ช่วยเหลือผู้อื่น ก็เหมือนเป็นการฝึกฝนขัดเกลาจิตที่ไม่สดใสให้งดงาม เหมือนขัดหินให้เป็นหยก)

            พระอาจารย์เมตตาประทานพระโอวาทซ้อนพระโอวาทคำว่า “สันติสุข”  ซึ่งถอดออกมาเป็นโคลงสี่สุภาพดังนี้

ดำรงตนด้วยเล่ห์ พฤติการณ์

            เพียงชื่อเสียงยืนนาน       อยู่ได้

            กำแพงต่างตนสร้าง         เกิดก่อ

            หากสิ่งลวงตาไร้  ทั่วพร้อม  สันติสุข

แปรโลกเปี่ยมเรื่องร้าย      ด้วยธรรม

            ถึงแก่นแห่งคุณงาม         ที่แท้

            ดั่งสวรรค์แห่งยุคสาม      กลายอยู่  พื้นธรา

            เมตตาต่อผู้อื่นแท้            ดั่งให้  ตนเอง

            (พระอาจารย์เมตตาให้อ่านทบทวนพระโอวาทที่เป็นโคลงสี่สุภาพ)  ยังมีผิดนิดหน่อยนะ  ผิดตรงไหนรู้ไหม  ตรวจดูให้ดี ๆ นะ  แก้ไขไปจนกว่าจะหมดที่ผิด  การบำเพ็ญธรรมต้องมีความรอบคอบ  ถ้าไม่ละเอียด ไม่รอบคอบ ไม่ระมัดระวังทุกฝีก้าวแล้ว  ถ้าอารมณ์ต่าง ๆ เข้ามาแวบเดียวเราก็หลงไปแล้วใช่หรือเปล่า

            คนที่เป็นมนุษย์ถ้าจะอยู่รอดได้ในโลก ก็ต้องมีเล่ห์นิดหน่ย  ถ้าไม่มีเล่ห์ก็ถูกเขาหลอก  บางคนก็ไม่มีเล่ห์แต่ว่าต้องรู้เล่ห์ของคนอื่น  มิฉะนั้นเราก็อยู่ในโลกนี้ไม่ได้  พฤติการณ์ต่าง ๆ ที่แสดงออกมารวมถึงหน้าตาท่าทางต่าง ๆ ศิษย์ต้องดูว่าศิษย์จริงใจกับผู้อื่นหรือเปล่า  เพียงเพราะชื่อเสียงที่ต้องการให้ยืนนาน  เพียงเพราะต้องการมีเงินทองมียศถาบรรดาศักดิ์ต่าง ๆ ทำให้เราต้องสร้างกำแพงหนาสูงใหญ่ขึ้นมาปิดกั้นจิตใจของเราไว้  ถ้าศิษย์เอากำแพงนี้ออก  สิ่งลวงตาต่าง ๆ ก็จะไม่มี  ดลกที่ศิษย์อาศัยอยู่เต็มไปด้วยสิ่งที่ร้ายมากมาย  จิตใจของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกับสมัยโบราณที่ซื่อบริสุทธิ์  อาจารย์อยากให้ศิษย์ขัดเกลาจิตใจของตน
ให้ใสสะอาดบริสุทธิ์  เหมือนกับเด็กทารกน้อย ๆ ด้วยคุณธรรมที่ทุกคนมีในจิตใจ

            “ถึงแก่นแห่งคุณงาม  ที่แท้”  คนที่จะบำเพ็ญให้ดี จะต้องบำเพ็ญให้ถึงแก่น  ถ้าบำเพ็ญครึ่ง ๆ กลาง ๆ ทำไปก็ถือว่าไม่มีประโยชน์  ถ้าบำเพ็ญบ้างไม่บำเพ็ญบ้าง  ท้ายที่สุดก็ยังต้องเวียนว่ายอยู่ดี

            “ดั่งสวรรค์แห่งยุคสาม  กลายอยู่พื้นธรา”  ถ้าศิษย์เปลี่ยนโลกที่ร้ายให้เป็นโลกแห่งคุณธรรมและมีคุณงามความดีในใจจนถึงแก่นแล้ว  จิตใจของศิษย์ก็เหมือนกับมีสวรรค์อยู่ในจิตใจ

            “เมตตาต่อผู้อื่นแท้  ดั่งให้ตนเอง”  ขอให้ศิษย์มีความเมตตาต่อผู้อื่นเหมือนกับที่ให้กับตนเอง  บางคนมีภรรยาและลูก  เวลาจะทำอะไรก็นึกถึงแต่ภรรยา ลูกและตนเอง  ไม่นึกถึงพ่อแม่  ฉะนั้นทุกคนจะต้องปลุกจิตใจเดิมแท้ของตนออกมา  เพราะจิตใจตนนั้นไม่เหลือคุณธรรมแล้ว  ถ้าไม่ปลุกจิตใจตอนนี้แล้ว  อีกหน่อยมีคนมาเตือนเท่าไรก็ไม่เข้าใจว่าเขาเตือนว่าอะไร

            การทำงานทุกวันนี้ก็เหมือนกับไม่ใช่การทำงาน  แต่กลายเป็นว่างานมาใช้เรา  อยู่ในโลกเราจะต้องเป็นนายของร่างกายนี้  ไม่ใช่ให้ร่างกายมาเป็นนายของเรา  ถ้าจิตใจของเราเป็นหนึ่งแล้ว  แม้ว่าร่างกายของเราจะเป็นอย่างไร ก็ต้องบำเพ็ญให้ได้ถึงแม้ว่ามีคนมาต่อว่าเรามากมายอย่างไร  นั่นก็เป็นการขัดเกลาจิตใจของเรา

            คนทางโลกเมื่อมีคนมาต่อว่า เขาก็จะต่อว่ากลับ  สำหรับคนบำเพ็ญธรรม เมื่อมีคนมาต่อว่าเขาก็จะยิ้มรับและอธิบายเหตุผลให้เขาฟัง และถ้าเขายังไม่เข้าใจก็ต้องใช้การกระทำเป็นเครื่องพิสูจน์ ซึ่งจะดีกว่าคำพูด  คนบำเพ็ญธรรมไม่กลัวคนอื่นตำหนิต่อว่า  พระศรีอาริย์แต่ก่อนถูกคนถ่มน้ำลายใส่หน้า ท่านก็ยังไม่เช็ด  เพราะท่านกลัวว่าคนนั้นจะมีอารมณ์โกรธขึ้นมาอีก  ถ้าเป็นศิษย์ของอาจารย์จะเช็ดไหม

            ตัวของศิษย์มีอะไรผิดบ้าง  ถ้ายังไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน ก็จะไม่รู้ว่าจะแก้ตรงไหน  คนเรามักจะรู้สึกว่าตัวเองดี  นี่ก็เป็นนิสัยของมนุษย์
ทั่ว ๆ ไป  และถ้าคนเรารู้ตัวว่าผิดตรงไหน  แสดงว่ามีจิตใจของพุทธะอริยะขึ้นมาบ้างแล้ว  การเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนไปที่ไหนก็มีแต่คนรัก

            ตอนนี้มีพ่อแม่ มีญาติคอยดูแลศิษย์ และมีอาจารย์ที่เป็นเหมือนพ่ออีกคนที่คอยดูแลศิษย์  ถ้าวันไหนที่ทุกคนไม่อยู่แล้ว  คนรอบข้างไม่สนใจศิษย์แล้ว  ศิษย์จะทำอย่างไร  เมื่อเรารักใครมาก ๆ แล้วเขาไม่รักเรา
เราทุกข์ไหม (ทุกข์)  ถ้าเราโกรธเขามากก ๆ แล้วเขาไม่โกรธเรา  เราจะทุกข์ไหม (ไม่ทุกข์)  อาจารย์พูดศิษย์ต้องตั้งใจฟัง  ไม่ใช่ว่าอาจารย์ถามอะไรก็ตอบว่าใช่  แต่ไม่คิดตาม  จะต้องมีสติตลอดเวลา  ไม่ใช่ฟังหูซ้ายออกหูขวา  ถ้าศิษย์ฟังธรรมะแล้วเข้าใจจริง  อาจารย์ก็ดีใจ

            ทุกคนที่นั่งอยู่ ณ ที่นี่เหมือนกับทุกคน คือต่างก็มีพุทธจิต  แต่จะเข้าใจธรรมะมากแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับว่า  ศิษย์ตั้งใจฟังแค่ไหน  บางคนฟังแล้วไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร  ค่อย ๆ นำไปปฏิบัติ  บางคนพูดธรรมะไม่เก่งก็บอกว่าธรรมนี้ดี  สอนให้คนเป็นคนดี  หากเราเป็นคุณยายที่ดี  หลาน ๆ ก็รู้ว่าคุณยายเป็นคนดี เขาก็จะบำเพ็ญธรรมตาม  ศิษย์ทุกคนไม่ว่าอายุมากหรือน้อย  แต่ในสายตาของอาจารย์แล้ว ศิษย์ทุกคนก็เหมือนเป็นเด็ก
น้อย ๆ  ศิษย์ทุกคนที่อยู่ในวัยกลางคนแต่อาจารย์ก็ยังดูเหมือนว่าเขาเป็นเด็ก  เพราะบางครั้งเขาทำอะไรก็ทำตามอารมณ์เป็นเด็กดื้อ เพราะทำอะไรตามใจตนเอง  เด็กที่ดื้อก็จะถูกทำโทษบ่อย ๆ  ถ้าเด็กคนไหมไม่ดื้อก็จะได้รับความดีตอบแทน  ถ้าศิษย์อยู่ในโลกแล้วไม่ตั้งใจบำเพ็ญ อีกหน่อยก็จะไม่ได้พบกับอาจารย์อีก  บางคนรู้สึกว่าเมื่อมาที่สถานธรรม ศิษย์ก็ได้เจออาจารย์ที่มายืมกายเนื้อนี้  แต่ถ้าศิษย์ละจากกายเนื้อนี้แล้วศิษย์รู้ไหมว่าจะมีใครมารับศิษย์ไป  อาจารย์พูดแบบนี้เพราะอยากให้ศิษย์สำนึกและ
รู้ตัวบ้างว่าเราควรจะทำอย่างไร  และตอนนี้เราทำอะไรอยู่  ศิษย์ต้องรู้จักกำหนดว่าในวินาทีนี้ศิษย์อาจจะหมดลมหายใจไปก็ได้  เพราะถ้าไม่คิดแบบนี้ศิษย์ก็จะไม่กระตือรือร้นในการบำเพ็ญธรรม  แต่การบำเพ็ญธรรมก็อย่าบำเพ็ญเพื่อตัวเองเพียงคนเดียว จะต้องบำเพ็ญเพื่อผู้อื่นด้วย  อาจารย์หวังว่าธรรมะที่อาจารย์พูดมาทั้งหมดศิษย์จะนำไปศึกษาบ้าง  อาจารย์ขอให้ศิษย์ทุกคนตั้งใจบำเพ็ญธรรมให้ดีและถ้าวันหน้าต้องการพบอาจารย์อีกก็คงจะไม่พบกันแบบนี้  แต่จะขึ้นไปพบกันที่เบื้องบน และศิษย์คนไหนจะได้รับเลือกขึ้นไปอยู่กับอาจารย์ ณ เบื้องบนนั้น  ศิษย์ต่างหากที่เป็นผู้เลือกเอง  การกระทำของศิษย์จะเป็นเครื่องบ่งชี้ว่าศิษย์จะได้ขึ้นไปอยู่เบื้องบนหรือไม่  อยู่ในโลชกนี้แม้จะมีเงินทองมากมาย เมื่อตายไปแล้วก็เอาอะไรไปไม่ได้เลย

            ขอให้ทุกคนร้องเพลงส่งอาจารย์  ถ้าจิตใจตอนนี้อยากจะบำเพ็ญ ก็ขอให้ศิษย์ทุกคนถนอมรักษาจิตใจอันนี้ไว้ให้ดี  เพราะเป็นจิตที่บริสุทธิ์เหมือนเด็กทารก จิตบริสุทธิ์แบบนี้จึงจะกลับคืนสู่เบื้องบนได้  เมื่อก้าวออกจากสถานธรรมนี้  ศิษย์จะทำตัวเหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะ  จะต้องทำตัวเป็นคนใหม่ที่ดี  คนที่คิดว่าดีแล้วก็พยายามหาข้อบกพร่องของตัวเองให้พบ  ถ้าหาพบแล้วก็จะได้เป็นศิษย์รักของอาจารย์  ขอให้ทุกคนโชคดี  ลาก่อน

อ่านต่อ...

2537-07-16 พุทธสถานเฉิงอี้ จ.ราชบุรี

PDF 2537-07-16-เฉิงอี้ #6.pdf
วันเสาร์ที่ ๑๖ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๓๗ พุทธสถาน เฉิงอี้ อ.บัวงาม

สาธุชนกราบขอประทานพระโอวาทชี้แนะ

รากบัวงามบริสุทธิ์ศรัทธาใจ ดั่งทองคำหลอมไว้บริสุทธิ์ยิ่ง

แม้นมากมายทดสอบจิตสงบนิ่ง แล้วละทิ้งมุทินเกาะดั่งโคลนตม

เราคือ

องค์ประธานคุมสอบสามภูมิ รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดา ลงสู่พุทธสถาน แล้วเคียมคัล

องค์มารดา ถามเมธีน้องพี่เกษมฤๅ

ขอทุกคนจิตสงบตั้งใจฟัง ฮวา ฮวา

ร่วมประชุม ณ กลางสถานที่นี้ ต้องตั้งใจธรรมมีทุกทุกนาที

อย่าประมาทรวดเร็วคว้าธรรมดี ต้องยอมพลีเวลาเพียงสองวัน

ถึงกระนั้นจงอย่าได้เผลอไผล นั่งเก้าอี้พุทธาได้เพราะกุศล

แต่ก่อนเก่าบำเพ็ญมาผองสุชน ในชาตินี้หลุดพ้นได้บำเพ็ญใจ

จงรักษาสำรวมให้เคร่งครัด วาจาจัดทำร้ายกันไม่เลือกหนา

สถิตพระอริยะกลางวาจา อ่อนโยนกล้าเผชิญซึ่งความจริง

ปลูกต้นโพธิ์ใช่จะขึ้นในสองวัน หลังจากนี้ศึกษากันให้ถ่องแท้

คุณธรรมดำรงจึงกลับแก้ มรรคแน่คงศรัทธาอย่าสั่นคลอน

ภาระกิจส่งเสริมชนในที่นี้ อาจารย์บรรยายทุกท่านจงสมาน

สามัคคีทุกท้องที่มิแบ่งกัน ทั้งเธอฉันจิตหนึ่งเราพุทธา

ย้อนมองตนเห็นไหมพิจารณาดู วันนี้อยู่บุญสัมพันธ์ใกล้ไกลหนา

เดินทางมาสารทิศโปรดทั่วฟ้า มิแบ่งซึ่งห้าศาสนาใจแก่นธรรม

ฉุดช่วยไปทั่วพิภพในยุคขาว ส่องสกาวยิ่งยวดคุณงามสร้าง

บรรพชนเฝ้ามองจงอย่าขว้าง อาจพเนจรเกิดบางสิ่งให้พลิกฝัน

ปัดอารมณ์แลจิตใจกระจกใส ฟังธรรมไปอย่าง่วงเหงาให้สัปหงก

แล้วระเบียบถี่ถ้วนรู้พบ สติบรรจุอยู่เต็มห้วงจิตใจ

รักษาธรรมรักษาจิตคู่พร้อมเพรียง อย่าหลบเลี่ยงปลงแล้วจึงเห็นได้

กุศลสร้างก็ของตนมิใช่ใคร รู้ทางไปที่พี่นำน้องจงดู

ในสองวันจงอดทนศึกษาธรรม และได้นำปฏิบัติตนเข้าใจไหม

มิข้องเกี่ยวในวัฏฏะรูปลักษณ์ใด ฉันทาใจฤๅคิดเพลินในมายา

ในวันนี้ขอศิษย์น้องตั้งใจยิ่ง ศิษย์พี่นิ่งยืนคุมข้างสถาน

ยิ่งชัดเจนในคะแนนถูกจัดวาง ในท่ามกลางธรรมาขออวยชัย

ฮวา ฮวา หยุด




วันเสาร์ที่ ๑๖ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๓๗

พระโอวาทท่านแปดเซียน หลี่เถียไกว่ และ ท่านเหอเซียนกู เมตตา

พุทธจิตหนึ่งคลุมครอบจักรวาล เมื่อวันวานเมธีท่านยังสงสัย

ตราบวันนี้มีความสุขพ้นเมามาย ศึกษารู้พ้นกายอันจอมปลอม

เราทั้งสองคือ

แปดเซียน หลี่เถียไกว่ พร้อมด้วย เหอเซียนกู รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดา ลงสู่พุทธสถาน แฝงกายกราบอภิวาท

องค์ชคัตตรยาพดงส์ผู้เมตตา ถามเมธีทุกท่านเกษมฤๅ

ล่องกิเลสเพื่อตัดกลับยิ่งสร้าง ตื่นหลับต่างเจ็บตรึงหายไหม

เฝ้าแต่หมองเหม่อมัดยิ่งไว คะเนเงียบข่าวคราวใจลวงเจ็บช้ำ

อย่าปล่อยให้กรรมกระชากฉุดไป มีแต่เพลิงสุมใจสุดหยั่ง

อย่างนี้แล้วอาจารย์ท่านยังช่วยบัง ท่านยังหวังกลั้นน้ำตาเพื่อใคร

นิโรธดับกลายหวานชุ่มฉ่ำใจ เรื่องซับซ้อนมากกลับสนองย่ำแย่

ทั้งเช้าค่ำน้ำตาเปลี่ยนสามารถแผ่ ปกป้องหนาวทุเลาอุ่นเผื่อประทังร่าง

ธรรมทดสอบคู่เคลื่อนไหวเหนี่ยวรั้งดึง อุทธัจถึงคอยรอบจะธรกรัชกาย

กมลแจ้งชั่วดีมิแหนงหน่าย เยี่ยงฟ้าดินไม่หวั่นต่อภัยพาล

ฐิติหวนดินแดนนิพพานเบื้องฟ้า พรหมวิหารสลายค่าอวิชชาเดิมแปรกลับ

กตญาณผลักทุกข์ทะเลเคลื่อนเลื่อนขษัย ด้วยดั้นด้นชีวิตวนไหลคืนกลับต้นธาร




มายาหลากเผลอใจปล่อยล่วงล้ำ เป็นแรงน้ำต้านรับไร้ปราการ

โหมทลายหยุดพักไม่ทันกาล คอยรักษาคอยหมั่นไหวสติคง

ฮา ฮา หยุด




สักวัน หมอกคงจะเลยแล้วผ่าน เปี่ยมด้วยใจแห่งธรรม สมตั้งใจ

ขัดตน ไม่ขัดขวางเคลือบแคลงปกป้องตนเองเพื่อตน แม้แค่ใยบอบบาง

เป็นเช่นกรรมฉุดดึง

* ศรัทธาหลอมรากฐาน บำเพ็ญธรรมเปิดใจ อภัยคือกุศล ช่วยตน

ใช่ใคร สิ้นสูญหนี้กรรมหลุดพ้น

** โปรดทุกหนทุกแห่ง ฉับพลันเห็นด้วยจิต สู่กลียุคช่วยเวไนย

พี่น้องตน

*** เปรียบเทียบจงตัดแล้ว เปรียบเทียบพาทิฐิยากใส นอกใน

ท่ามกลางควันหมอกพิษโลกีย์

ผ่านมา กี่ครากี่คราวทดสอบ ศรัทธายังส่งเสริม มิท้อด้วยใจอดทน ปัจจุบันฝ่าฟันอวิชชาแดนให้ได้ สะพานดั่งจิตใจ มิกลัวคำเหยียดหยาม

(ซ้ำ *,**,***)

ทำนองเพลง : เพราะเธอ




พระโอวาทท่านแปดเซียน หลี่เถียไกว่ และ ท่านเหอเซียนกู เมตตา

ท่านเหอเซียนกู : ในโลกนี้ประกอบไปด้วยฟ้า ดิน มนุษย์ สรรพสัตว์

ทั้งหลาย ฟ้าเป็นสภาวะที่ว่างเปล่า บริสุทธิ์ ดินเป็นสภาวะที่ขุ่นหนัก

แต่มนุษย์ล่ะ เมธีทุกท่านเป็นสภาวะใด เบาหรือเปล่า

ถ้าทุกคนตั้งใจบำเพ็ญก็จะเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นสภาวะที่เบาใสใช่ไหม ตอนนี้เบาใสหรือยัง ฟ้าประทานคุณธรรมให้ทุกคนตั้งแต่ลงมาเกิด คุณธรรมที่ฟ้ามอบมาให้คืออะไร ถ่ายทอดอยู่ที่ไหน (ตรัยรัตน์)

หลักธรรมอยู่ที่ไหน (ในจิต) มโนจิตอันเดิมแท้เหมือนขุมทรัพย์อันยิ่งใหญ่ จิตตัวนี้ทำให้เรามีทรัพย์สิน เงินทอง ลาภยศ ชื่อเสียง แต่สิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้นมาจากความอยากของทุกคน ตอนนี้เราทุกคนมีมโนจิตที่ยิ่งใหญ่ เราจะนำมาใช้ประโยชน์อย่างไร (ช่วยเหลือคน) การจะช่วยคนต้องมีอะไรในมโนจิต (เมตตา) ทำอย่างไรถึงเรียกว่าเมตตา (อยากให้คนอื่นพ้นทุกข์และมีความสุข) การอยากให้คนอื่นพ้นทุกข์คือการแสดงออกมาด้วยความเมตตา ขึ้นอยู่กับว่าจะปรุงแต่งออกมาในรูปลักษณ์ใด

การศึกษาธรรมมิใช่มานั่งฟังสองวันก็เพียงพอ เราต้องศึกษาตลอดชีวิตจำเป็นไหมว่าจะต้องอ่านจากหนังสือ เราจะทำอย่างไรจึงจะเรียกว่าศึกษาธรรมบำเพ็ญตน (มีจิตใจที่ดีงาม มีความจริงใจ)

คนเราทำดี ถึงแม้มรรคผลที่จะได้รับยังไม่ได้รับในทันทีก็กลับเป็นความทุกข์ ความดีที่ทำแม้จะยังไม่ได้รับผลทันที แต่ก็อยู่ที่ทุกคน การที่

จะทำให้มีใจอย่างทารกน้อย ตอนนี้เป็นผู้ใหญ่แล้วจะทำอย่งไรให้จิตเป็นทารก (บำเพ็ญจิต) อย่างไรจึงจะเรียกว่าบำเพ็ญจิต (ฉุดช่วยคนอื่นให้

พ้นทุกข์) ถูกไหม

ทุกคนที่อยู่ในโลก บางครั้งก็เจ็บป่วย บางครั้งก็สุขสบาย เจ็บป่วยเพราะอะไร (กรรมเก่า) กรรมเก่าอย่างเดียวหรือเปล่า ถ้ามีคนบอกว่าบำเพ็ญธรรมนี้ไม่ใช่ของจริง เขามาหลอกเงินทอง เราจะคล้อยตามเขาไหม (ไม่) เพราะว่าตอนนี้มีเราบอกใช่ไหม บางครั้งบาปกรรมที่ทำให้เราต้องทุกข์ไม่ได้เกิดจากเจ้ากรรมนายเวรอย่างเดียว แต่บางทีตัวเราเองก็เป็นผู้ก่อ ทำไมภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นเราจึงรู้ได้ แต่ภัยที่เราก่อเราไม่รู้กลับต้องรับผล ถ้าทำดีได้รับผลดี เราอยากจะทำ ถ้าทำดีมีผลประโยชน์

แล้วเราไขว่คว้าที่จะทำดีเพื่อหวังผลของความดี ก็เป็นความอยาก ใจเราต้องไม่ทะยานอยากไม่ไขว่คว้า แต่ทำดีโดยเอาความเมตตาของเราออกมา

มีความสงสารอยากช่วยเหลือผู้อื่น

ในวันนี้เมธีทุกท่านได้แสดงอะไรบ้างที่เป็นความเมตตาต่อผู้อื่น (ช่วยแม่ครัวทำกับข้าว) ทานข้าวแล้วขอบคุณแม่ครัวหรือเปล่า (ขอบคุณแม่ครัว ขอบคุณอาจารย์ที่มาให้ความรู้) และขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เมตตามาประทานพระโอวาท) ความต้องการความอยาก ถ้าเปลี่ยนจากความอยากด้วยการสร้างกุศลไม่รู้จักพอจะดีไหม (ดี)

ท่านหลี่เถียไกว่ : หัวหน้าชั้นมองลูกเรือของตนเองซิ มีลูกเรือตั้เยอะแยะ ทุกท่านรู้จักกันหมดหรือเปล่า (ยังไม่รู้จักกันทุกคน) บางคนแม้จะมาประชุมธรรมผ่านไปสองวันก็ยังไม่รู้จักกันเลย ถ้าเป็นอย่างนี้แล้วต่อไปจะกล้ามาสถานธรรมไหม สถานธรรมอยู่ไกลจะมาหรือ (มา) การสัญญา

กับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ถ้าพูดไปแล้วทำได้หรือเปล่า ถ้าหากมาที่นี่ด้วยจิตแต่ตัวยังอยู่บ้านหมายความว่าอย่างไร (ตายแล้ว) แล้วจะรอถึงวันนั้นหรือ

"พุทธจิตหนึ่งคลุมครอบจักรวาล" จิตของเรามีเพียงหนึ่งเดียวแต่ครอบคลุมจักรวาลได้ไหม เราอยู่ที่นี่เราไปนิพพานได้ไหม (ได้) ถ้าคิดว่าจิตยังไปไม่ถึงนิพพานก็ไปไม่ถึง ถ้าคิดว่าจิตถึงนิพพานก็ถึงได้ คนที่ตอบว่าจิตถึงนิพพานได้เพราะอะไร (เพราะเขาบำเพ็ญธรรม) การที่เราอยู่ในโลกมนุษย์ เราอยู่ในแดนนิพพานได้ โดยเราทำจิตใจของเราให้มีความสุข มีความเมตตา ให้การส่งเสริมผู้อื่นด้วยความจริงใจ

ตรัยรัตน์ที่เรารับไปนั้นลืมหมดแล้วใช่ไหม จากวันนี้ไปต้องกลับมาศึกษาและทบทวนให้เข้าใจ นักเรียนในชั้นมีจำนวนมาก ถ้ารู้จักกันไม่หมด ต้องพยายามรู้จักกันให้หมด บางครั้งบอกว่าส่งภาษากันไม่รู้เรื่อง ถ้าหากมีความจริงใจ มีมิตรไมตรี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เราก็สามารถที่จะรู้จักกันได้

ท่านรู้ไหมว่าการที่ทุกคนมาในที่นี้เพราะมีบุญสัมพันธ์อันยิ่งใหญ่ ถ้ารู้แล้วต้องรักษาบุญสัมพันธ์ของท่านให้ดี ผูกมิตรต่อกัน ไม่ใช่ว่าอยู่ในสายธรรมเดียวกันแล้วมีความรู้สึกว่าแบ่งแยกว่าอยู่กรุงเทพฯ กับดำเนิน

ในกลอนนำพระโอวาททำไมจึงบอกว่า กายนี้เป็นกายปลอม (ตายไปแล้วเอาไปไม่ได้) เวลาฝนไม่ตกก็บ่นว่าร้อน ฝนตกก็รู้สึกอึดอัด การที่เรารู้สึกเช่นนี้เป็นเพราะจิตของเราใช่ไหม จิตของมนุษย์สามารถปรุงแต่งได้ด้วยอะไรบ้าง (กายกรรม มโนกรรม และวจีกรรม, อารมณ์ รูป รส กลิ่น เสียง วัตถุเงินทอง) เราควรจะทำอย่างไร (เราต้องยึดมั่นในจุด ๆ นั้น) จิตของมนุษย์มีทั้งกลางวันและกลางคืน เมื่อจิตของเราเป็นกลางคืนก็สามารถแปรเปลี่ยนเป็นกลางวันได้ใช่ไหม เมื่อจิตของเราเปรียบเหมือนตะวันก็สามารถส่องสว่าง เมื่อเรามีจิตที่สว่างไสวแล้ว เราก็สามารถจะฉุดช่วยผู้อื่นได้ การมีอายุมาก อายุน้อยไม่ใช่ปัญหา เราจะเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้ก็ขึ้นอยู่กับการกระทำของเรา มีทั้งที่หลบและออกมาให้เห็นชัด ๆ ก็ขึ้นอยู่กับตัวเอง

เมื่อศึกษาธรรมต้องรู้ว่าธรรมเป็นสุญญตา รูปลักษณ์นี้เรายึดไว้เพื่อบำเพ็ญ ไม่ใช่ยึดไว้ตลอด

“ล่องกิเลสเพื่อตัดกลับยิ่งสร้าง” ทำไมจึงยิ่งตัดกลับยิ่งสร้าง (เพราะเกิดความต้องการ) ถ้าหากเราคิดว่าเราจะตัดกิเลสแล้วก็คิดหาวิธีต่าง ๆ นานา เพื่อตัดมันทิ้งไป แต่เมื่อไหร่ที่เราคิดว่ากิเลสคือกิเลส เราจะต้อง

ตัดมัน อย่างนี้แล้วจิตเราก็ยิ่งเพิ่มบางสิ่งบางอย่างที่จะเป็นส่วนเกินให้เกิดขึ้นมา เปรียบเหมือนความร่ำรวย ลาภ ยศ เงินทองเป็นสิ่งที่ทำให้เราหลง ความอยากถ้าเราคิดว่าเราจะขจัดความอยากทิ้งไป พอเราตัดไปเรื่อย ๆ พอถึงจุดสุดขีดเราก็กู้ยืมเงินให้ได้มา

ท่านเหอเซียนกู : ความศรัทธาที่มีอยู่ก็จะทำให้เราทำอะไรได้สำเร็จ ถ้าหากเจอปัญหาก็ท้อแล้วจะทำอะไรได้สำเร็จไหม รออะไรก็รอได้ รอนิพพานดีไหม การจะไปนิพพานได้ทุกคนต้องบรรลุจากอะไร (จากการปฏิบัติธรรม) การบรรลุแปลว่าอะไร บรรลุคือการหลุดพ้นจากวัฏฏะสงสารเวียนว่าย

ตายเกิด ในเมื่อรู้ว่าต้องทำให้ได้ การจะทำให้ได้ต้องทำจิตใจให้อิสระปราศจากสิ่งห้อมล้อม ถ้าจะเปรียบจิตใจของคนก็เหมือนกับกษัตริย์

ร่างกายก็เหมือนกับเมือง ปัญญาก็เหมือนกับอาวุธ สติก็เหมือนกับปราการ ทุกคนควบคุมได้ไหม (ได้) แล้วจะควบคุมอะไร (ควบคุมอุปกิเลส อวิชชาที่จะทำร้ายเรา) ทุกสิ่งทุกอย่างใช่ว่าจะทำได้ง่าย ๆ ต้องเริ่มจากการฝึกฝน

ท่านหลี่เถียไกว่ : บำเพ็ญธรรมใช่ว่าจะเริ่มได้ง่าย ๆ ถ้าทุกคนไม่ฝึกฝน ทุกคนจะรู้ว่าต้องบำเพ็ญธรรมหรือไม่ เมื่อรู้แล้วก็อยู่ที่ให้ทุกคนฝึกปฏิบัติ การให้เพลงธรรมไม่ใช่ให้ร้องเพื่อคลายเครียด แต่ให้เพลงธรรมเพื่อเป็นกำลังใจ เมื่อมีอุปสรรคเกิดขึ้นมาเราต้องฟันฝ่าอุปสรรคนั้น ถ้าเมธีทุกท่านต่อ ๆ ไปมาที่นี่ก็จะได้พบกันสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ถ้าไม่มาแล้วแม้แต่จะช่วยตนเองก็คงจะช่วยไม่ได้

ท่านเหอเซียนกู : อย่าลืมบำเพ็ญ ต้องฟันฝ่าอุปสรรคต่าง ๆ ด้วยความอดทนและก็จะได้กลับคืนไปพร้อมกับเรา







วันอาทิตย์ที่ ๑๗ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๓๗

พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง และ พระนาจา เมตตา

ศรัทธาแกร่งเมตตาพร้อมปุถุชน ยากจะพ้นแต่หากพยายามย่อมสัมฤทธิ์

ประตูเปิดญาณได้สำนึกผิด จากวันนี้ถ้าคิดคือเริ่มต้น

เราคือ

พระอรหันต์จี้กงวิปลาส พร้อมด้วย ราชบุตรที่สามนาจาองค์น้อยน้อย

รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดา แฝงกายก้มกราบ

องค์มารดา ถามศิษย์รักทุกคนฟังธรรมะเข้าใจหรือเปล่า

สายทองธรรมโบราณแปรสู่ปัจจุบัน ผ่องรากไว้สำคัญผันกิเลสไหว

กาลคับขันคงไม่นานเท่าเภทภัย แข่งจิตใจหนึ่งนี่วิถีธรรม

ลืมเลยที่สัญญาคือเชือกหน่วย สะบั้นด้วยลุ่มดอนร้างสิ้นธรรม

ห่างสุทธาทอดทิ้งใจจนกลับเพลี่ยงพล้ำ ระส่ำระสายตลอดกาลฝังใจร้อนระอุ

รักหลงโลภชั่วนิรันดร์ขจัดไกล ศิษย์ฝักใฝ่หวนนิจศีลสัจธรรม

คลายรนเร้าในใจคอยคุกคาม บริสุทธิ์ตามตื่นพ้น ณ กลางใจ

ได้ติดตามพระอาจารย์คืนสู่เบื้องบน

ฮา ฮา หยุด

หมายเหตุ : กลอนที่ขีดเส้นใต้พระอาจารย์เมตตาให้นักเรียนในชั้นแต่ง

บทเพลงพระโอวาทพระนาจาเมตตา

กระดิ่งโดนลมพัดลู่ดัง กริงกรังกริงกรังกล่อมภมรระบำ ชวนบรรเลงบนนาวาธรรม ชักใบเรือนำทิศทางไป

อร่ามเรืองรองแดนนิพพาน จูงมือกันบำเพ็ญชีวี สะบัดธงปลิวล้อเล่นตาม พริ้วเบายามมองผ่องจิตคอยครื้นเครง

ญาณกลมโตเติมธรรมบำรุง ขาดซ่อมแซมมานานน้อมใจ สบตาก่อนลากันและกัน คืนปัญญาเร็วไวบำเพ็ญ

ฮิ ฮิ หยุด

ทำนองเพลง : A B C




พระโอวาทพระอาจารย์จี้กงและพระนาจา เมตตา

สิ่งศักดิ์สิทธิ์ยกย่องบุคคลอยู่สองประเภท รู้ไหมว่าเป็นคน

ประเภทใดบ้าง ผู้ที่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ยกย่องก็คือผู้ที่มีความกตัญญูต่อบุพการี และต่อผู้ที่เคยให้ความอุปการะเรา เพราะท่านเหล่านั้นเป็นผู้ที่มอบสิ่งที่ดีให้เราโดยไม่เคยหวังสิ่งตอบแทน

ถ้าให้ทุกคนเลือกเป็นต้นไม้ อยากเป็นต้นไม้ประเภทใด มีคนบอกว่าขอเลือกเป็นต้นหญ้าดีกว่า เพราะสามารถอ่อนลู่ไปตามลม ไม่แข็งไม่อวดตนใช่ไหม แต่ถ้าเมื่อใดมีผู้ต้องการความช่วยเหลือ ต้องการอาศัยร่มเงา

เราก็ต้องกล้าที่จะเป็นต้นหญ้าใหญ่ ต้องรู้ว่าเมื่อใดควรเป็นต้นหญ้าเล็กและเมื่อใดควรเป็นต้นหญ้าใหญ่ เมื่ออยู่กับผู้ใหญ่เราต้องมีความอ่อนน้อมถ่อมตนและเมื่ออยู่กับผู้อ่อนอาวุโสกว่าเราต้องให้ความคุ้มครอบดูแล

การพายเรือทวนน้ำรู้สึกว่าพายยาก ถ้าหากไม่พยายามเรือก็อาจถอยหลังไป แต่การพายเรือตามกระแสน้ำง่ายดีใช่ไหม การพายเรือทวนกระแสน้ำก็คือทำอะไรตามอารมณ์ของตัวเอง การบำเพ็ญธรรมก็เหมือนกับการพายเรือทวนกระแสน้ำ เมื่อเรารู้ว่าต้องเผชิญกับความลำบากก็ต้องอดทนใช่หรือเปล่า

(พระอาจารย์เมตตาให้อาจารย์อาวุโสไต้หวันออกมาหน้าห้อง)

รู้ไหมว่าอาจารย์ไต้หวันที่มาที่นี่ต้องเผชิญความลำบากมากมาย แต่ไม่เป็นไรนะ เมื่อมาที่นี่แล้วตั้งใจมาช่วยงานก็ขอให้ช่วยเต็มที่ รักษาโอกาสที่ดีนี่เอาไว้ ไม่ต้องกลัวนะไม่ว่าจะมีอะไรทุกอย่างก็จะผ่านพ้นไปด้วยดี

ต้นไม้มีลักษณะอย่างไร (มีลำต้น มีเมล็ด มีราก) รากมาจากไหน (รากมาจากเมล็ด) แล้วตัวเรามาจากไหน (มาจากพ่อแม่) (ปู่ย่าตายาย)

(มาจากบรรพบุรุษ) แล้วบรรพบุรุษมาจากไหน (มาจากจิตวิญญาณที่มาจากเบื้องบน)

ต้นไม้มีลำต้นที่กลม ไม่มีเหลี่ยม ไม่มีมุม แต่คนทุกคนมีเหลี่ยมมีมุม เหลี่ยมมุมคือทิฐิใช่ไหม เมื่อทุกคนมีเหลี่ยมมีมุมของตัวเองอยู่ร่วมกันก็ต้องมีปัญหา ถ้าเรายอมลบเหลี่ยมมุมของตนเองไปบ้าง เขาก็จะยอมลบเหลี่ยมของเขาไปเช่นกัน ขอให้ทุกคนทำเพื่อคนอื่นบ้าง อย่ามองแต่คนอื่นขอให้ย้อนมองตนเอง บางครั้งที่เรารู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดของคนบางคน เพราะเราเอาใจไปอยู่กับคำพูดของคน ๆ นั้น เราต้องหันมามองตัวเองว่าเราเคยทำให้คนอื่นเขาเจ็บปวดหรือเปล่า ถ้าใจเราเย็นแล้วอะไรก็เย็น

ใช่ไหม

การบำเพ็ญธรรมไม่ใช่ว่าจะราบรื่นเสมอไป บางคนเมื่อถูกผู้อื่นแกล้งก็จะเจ็บปวด ถ้าเราไม่ปล่อยใจให้ลอยไปกับความเจ็บปวด เราก็จะไม่เจ็บปวดใช่ไหม

ความเมตตากับความโหดเหี้ยมเราก็ต้องแยกให้ถูก เมื่อเห็นสัตว์ถูกฆ่าเรารู้สึกสงสาร แต่เมื่อเห็นสัตว์ที่ตายแล้วเรากลับรู้สึกเฉย ๆ ใช่ไหม

"สายทองธรรมโบราณแปรสู่ปัจจุบัน" สายทองนี้มีการถ่ายทอดมาแต่โบราณ มีประจักษ์พยานให้เห็นมากมาย จนบัดนี้จึงถ่ายทอดสู่ปุถุชน

ถ้าเกิดว่าในยุคสามนี้มีลัญจกรที่เปรียบประหนึ่งรากบัว รากบัวที่ขาวบริสุทธิ์เหมือนกับจิตใจของเด็กทารก เมื่อศิษย์ใช้ลัญจกรจิตของศิษย์ก็จะเหมือนเด็กซึ่งใสเป็นจิตที่ไม่มีกิเลสใช่ไหม

"กาลคับขันคงไม่นานเท่าเภทภัย" เภทภัยที่มีนั้นไม่เท่ากับเภทภัยในใจของมนุษย์ ซึ่งมีอารมณ์ มีการแบ่งแยก มีความตึงเครียดและมีอะไร

ต่าง ๆ อีกมากมายโดยที่ศิษย์ไม่คิดจะขจัดมันออกไป เภทภัยที่เห็นว่าร้ายแรงเมื่อคร่าชีวิตคนแล้วก็ผ่านไป แต่เภทภัยในใจนั้นมีอยู่นาน อย่างนี้เราต้องขจัดมันออกไปใช่ไหม

สัญญาก็เหมือนเชือกเส้นหนึ่งที่สองฝ่ายผูกกันไว้ ถ้าเชือกขาด

เมื่อไหร่ก็เหมือนเราขาดจากธรรม เมื่อห่างธรรมก็ห่างบ้าน ห่างใจ เมื่อลืมใจก็เพลี่ยงพล้ำ เมื่อพลาดแล้วจะไปไหนแม้ว่าเราจะรู้ตัว แต่จิตใจก็ระส่ำระสายมีจิตใจที่ร้อนระอุเพราะจิตเราโศกตรม เมื่อเราตกอยู่ในกองกิเลสเราก็ไม่สามารถที่จะลุกขึ้นมาได้ ถ้าศิษย์รักพลาดเข้าสู่อบายภูมิแล้วก็จะมีจิตใจที่ร้อนระอุ อาจารย์อยากให้ศิษย์ขจัดความรัก โลภ หลง มีใจที่สะอาดดังรากบัว

(พระอาจารย์เมตตาให้ผู้ดูแลสถานธรรมออกมา) เป็นผู้ดูแลสถานธรรมจะต้องรู้จักส่งเสริมคน ถ้าหากชวนคนมาประชุมธรรมมากมาย แต่ไม่รู้จักส่งเสริมให้เขาเข้าใจธรรมะก็จะไม่มีประโยชน์อะไร

ทุกคนต้องเปิดใจให้กว้างเข้ามาศึกษา ถ้าทุกคนรู้จักความพอดีก็จะเป็นคนที่มีความสุขที่สุด ท่านเหอเซียนกูท่านให้ทุกคนมีความเมตตากรุณาใช่ไหม แต่ทุกคนต้องรู้จักกรุณาต่อตนเอง ต้องรักษาร่างกายเอาไว้เพื่อบำเพ็ญ ต้องกรุณาต่อผู้อื่น อย่างเช่นกรุณาต่อผู้ที่ดูแลรักษาความสะอาดด้วยการไม่ทำสกปรกใช่ไหม

คนที่เฉิงอี้ฐันจะเป็นความหวังของอาจารย์ได้ไหม ขอให้เพลงที่อาจารย์ให้สามารถปลุกจิตของศิษย์ให้ตื่นขึ้นมาได้ (พระอาจารย์เมตตาประทานพระโอวาทซ้อนพระโอวาท "ตื่นพ้น ณ.กลางใจ" ซึ่งถอดออกมาเป็นทำนองเพลง : มณีร้าว) อยู่ที่นี่ต้องรู้จักสามัคคีกัน (พระอาจารย์เมตตาพูดกับหัวหน้าชั้น) นักเรียนในชั้นนี้อาจารย์ฝากไว้ได้หรือเปล่า นักเรียนในชั้นก็อย่าให้หัวหน้าเป็นผู้เรียกฝ่ายเดียว ตัวเองก็ต้องรู้จักเรียก

ตัวเองด้วย ศิษย์รักของอาจารย์รู้ไหมว่าผู้ดูแลที่นี่เขามีความศรัทธาเพียงใด ทุ่มเทแรงกายแรงใจทุกอย่างเพื่อศิษย์รักของอาจารย์ ปณิธานไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวแต่เมื่อศิษย์มีปณิธานแล้วศิษย์ทำได้หรือเปล่า ถ้าศิษย์กลัวปณิธานก็จะไม่สามารถกลับคืนไปได้

อาจารย์ขอศิษย์อย่างหนึ่ง จงอย่าทิ้งธรรมะ ถ้าทิ้งแล้วศิษย์จะหวังอะไรได้อีก เราต้องฉุดช่วยตนเอง อย่ารอให้คนอื่นมาฉุดช่วยเรา

อย่าทำให้อาจารย์ต้องเสียน้ำตาเปล่า รับปากอาจารย์แล้วต้องทำให้ได้

พวกเราร้องเพลงคำสัญญา และเพลงแลกได้แต่น้ำตาเป็นการส่งพระอาจารย์ และพระนาจา

อ่านต่อ...

2537-06-26 สถานธรรมสกุลพัน

วันอาทิตย์ที่ ๒๖ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๓๗

จิตเดิมแท้ดั่งทารกรุจิเรขกลับวิเวกอ้างว้างไร้รักษา

แปรเปลี่ยนใจตัดกิเลสมุ่งเดินหน้า       ร่วมนำพาผองชนกลับคืนแดน

                เราคือ

(หยรูอี้ถงจื่อ)          รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดา  ลงสู่สถานธรรมสกุลพัน        แฝงกายกราบ

องค์มารดาแล้วถามทุกทุกคนสบายดีไหม

                ตั้งใจนำศรัทธาสู่หนทางแห่งใจ  ตั้งใจนำศรัทธามิผันตามอวิชชา  ศึกษาล้ำค่าจิตใจ เหนื่อยก็คงน้อมตน แล้วใจดั่งผู้น้อยมุ่งไป

                หากวันใดขาดธรรม  ที่เห็นคือกรรมสนอง  ที่รังควานจิตใจ  ยิ่งหมอง  สักวันสนอง  ทวีทุกข์ด่วนเข้าใจ  ได้ทบทวนแล้วค่อยคิดเร่งหวนใจยืนขึ้นพร้อมจะเดิน

                หากเมธีนั้นยังมุ่งหวังเพื่อตื่น ผ่านเดือนวันและคืนส่องเห็นใจ  หากข้ามคงได้รู้หนทางแปรใจ  ทะเลลวงแห่งใจระทม

                แพร่ธรรมจริง  หนึ่งใจช่วยผองเวไนยกลับคืน  ตัดมายากลับดูระทมทุกข์ใจ  เห็นแจ้งแล้วภาพลวง

                ฮิ  ฮิ  หยุด

พระโอวาทท่านหยรูอี้ถงจื่อเมตตา

คนที่ได้รับธรรมะ  ตอนนี้ก็ได้รู้จิตเดิมแท้ของตนเองแล้ว  จิตเดิมแท้ของทุกคนใสบริสุทธิ์เหมือนเด็ก ๆ  แต่ทำไมจึงปล่อยให้มันอ้างว้าง  การปล่อยให้จิตอ้างว้างก็คือปล่อยทิ้งไว้เนิ่นนานไม่รู้ว่าจิตตัวเองนั้นอยู่ที่ไหน  ไม่รู้ว่าเอาอะไรไปปิดบังมันบ้าง  ทั้ง ๆ ที่มีของดีอยู่กับตัวกลับมองไม่เห็น กลับเห็นแต่สิ่งที่อยู่ภายนอกรอบข้าง เมื่อได้เห็นสิ่งที่สวยงามและไขว่คว้าไปตามหู ตา จมูกเห็นว่าสิ่งโน้นสวย สิ่งนี้หอม สิ่งนี้น่าทาน  เมื่อใจเราปล่อยไปตามสิ่งต่าง ๆ ซึ่งเรียกว่าอายตนะ   เมื่อใจผูกพันไปตามอายตนะก็ถูกผูกพันกับขันธ์ทั้ง ๕ ที่ทำให้เรารู้สึกว่าสิ่งนี้หอม สิ่งนี้น่าทานใช่หรือเปล่า  ขอให้ทุกคนตัดสิ่งที่เรามองเห็น เราได้ยิน เราได้กลิ่น ตัดมันออกบ้างอย่าปล่อยไปตามมันมาก  หันมามองจิตเดิมแท้ที่เราได้รับรู้ แล้วก็ตัดกิเลสมุ่งเดินหน้า

"หากวันใดขาดธรรม" ธรรมในที่นี้คืออะไร ธรรมชาติธรรมะใช่ไหม  ของบางอย่างจะรู้คุณค่าได้ต้องฟันฝ่าก่อนและเหนื่อยหน่อยใช่ไหม  ถ้าไม่เหนื่อยเราก็จะไม่รู้ถึงคุณค่าของสิ่งนั้นว่ามันล้ำค่าแค่ไหน

เมื่อสักครู่ได้ฟังธรรมะไปเรื่องอะไรบ้าง (ทำไมต้องรับธรรมะ) แค่เมื่อสักครู่ทุกคนยังลืมเลยว่าได้ฟังอะไรไปบ้าง  แล้วตอนนี้จิตใจที่ทุกคนเคยรับรู้มาตั้งแต่เด็กหรือก่อนที่จะเข้าร่างนี้ทุกคนมิยิ่งลืมไปใหญ่หรือ ในเมื่อเราระลึกชาติไม่ได้  แต่ตอนนี้ได้รู้จักวิถีทางแห่งจิตแล้ว  ทำไมไม่นำวิถีทางแห่งจิตนี้มาปฏิบัติ มาศึกษาดู  ถึงแม้เราจะไม่รู้ว่าเป็นวิถีทางแห่งจิตจริง ๆ หรือเปล่า  แต่ถ้าทุกคนไม่ลองศึกษาดูทุกคนจะรู้ไหมว่านั่นคือวิถีแห่งจิต นั่นคือจิตเดิมแท้ของตน (ไม่ทราบ)

ดูซิทำไมผู้หญิงถึงกล้าออกไปข้างนอก กล้าออกมาช่วย  เราลองดูคนข้างหน้าซิว่าทำไมเขาถึงเสียสละให้เรา  ทั้งที่เขานั้นเป็นผู้หญิง  ต้องออกมานอกจังหวัดมาช่วยผู้อื่น  มาช่วยทำกับข้าวอร่อย ๆ ให้ทุกคนได้ทานใช่ไหม  ก็เพราะใจของเขาบริสุทธิ์ เขาคิดว่าเขาต้องทำให้อร่อย ๆ ให้ทุกคนได้ทาน ให้ทุกคนได้มาเจริญในงานธรรม ในเมื่อเขามีความเสียสละอย่างนี้  เราไม่ลองย้อนดูใจตัวเราเองบ้างหรือว่า ทำไมเขาถึงเสียสละให้เรา โดยเฉพาะผู้ชาย ดูผู้หญิงเขายังเสียสละออกมาอย่างนี้ เสียสละด้วยความตั้งใจ  แม้ไม่รู้ว่าออกมาจะต้องเจอกับอะไรบ้างแต่เขาก็ยินดีที่จะออกมา  ที่เราพูดอย่างนี้ไม่ใช่ให้ทุกคนออกจากบ้านมาแล้วเดินงานธรรมหมดนะ  เพราะว่าการเดินงานธรรมไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่แต่สถานธรรมจึงจะเรียกว่าเดินทางธรรม  ขอให้มีธรรมะนั้นอยู่ใจ  ให้รู้ว่าสิ่งที่ควรทำก็ทำ สิ่งที่ไม่ควรทำก็ไม่ทำ  ในเมื่อรู้แล้วว่าไม่ควรแต่ก็ยังชอบทำก็แปลกเหมือนกันนะ  ทุกคนมีมโนจิตสำนึกที่ดีงาม  อย่าปล่อยให้มโนจิตสำนึกอันดีงามที่ออกมาแล้วไม่ได้ก่อให้เกิดประโยชน์ เมื่อมีจิตที่ดีงามออกมาแล้วต้องรู้จักนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์  ไม่ใช่รู้ว่ามันไม่ดีไม่ควรทำแต่ก็จะทำเพราะอยากทำ  ในเมื่อตอนนี้ทุกคนก็รู้แล้วว่าควรจะต้องทำอย่างไร  ได้รับรู้ธรรมะไปแล้วจะต้องทำอย่างไรบ้างก็ขอให้เร่งรีบนะ

ที่นี่เพิ่งเริ่มเปิด ทุกคนเหมือนผลไม้ลูกแรกที่เก็บจากจังหวัดบุรีรัมย์  ผลไม้ลูกแรกนี่ดีนะ เป็นผลไม้ที่ถูกคัดเลือกแล้วว่าเป็นผลไม้ที่สวยน่าทาน หอมอร่อย แต่ไม่ใช่สวยน่าทานแบบบนโลกมนุษย์นะ  ความหมายของเราก็คือเป็นจิตที่บริสุทธิ์สดใสสามารถแพร่กระจายไปได้ทั่วไป  เพราะเมื่อทุกคนมีจิตที่บริสุทธิ์สดใสแล้วคนที่อยู่รอบข้างก็จะสนใจว่าเขาไปทำอะไรมา  จึงมีความตั้งใจอยากให้เรารับรู้  มีใจโอบอ้อมอารีมีเมตตา  ถ้าเราปฏิบัติดี คนที่อยู่รอบข้างเขาก็อยากปฏิบัติตาม  ถึงแม้เมื่อก่อนเราเคยไม่ดี  แต่ทุกคนก็มีสิทธิ์ที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้กลับดีขึ้นมาได้

ตอนนี้เรือธรรมลำนี้ก็เพิ่งเริ่มที่จะสร้างขึ้นมาเป็นรูปร่าง  ถึงแม้ว่าจะเล็กแต่อยู่เบื้องบนแล้วเรือธรรมลำนี้ก็ใหญ่เหมือนกันนะ  ทุกคนมีไม้พายอยู่กับตัวแล้วอยู่ที่ว่าจะรู้จักนำไม้พายนี้ออกมาใช้ให้เกิดประโยชน์หรือเปล่า  ถ้าเกิดประโยชน์เรือลำนี้ก็สามารถที่จะเดินก้าวหน้าเจริญรุ่งเรืองได้  แต่ถ้าไม่รู้จักนำมาให้เกิดประโยชน์ ไม้พายนี้ก็จะต้องโดนปลวกกัดกิน (สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตาให้ร้องเพลงพายเรือธรรม) ไม้พายของทุกคนคืออะไร ใครตอบได้บ้าง  อะไรที่เปรียบเสมือนไม้พาย กลอนนำเราก็บอกแล้ว (ใจ) รู้แล้วใช่ไหมว่าไม้พายของทุกคนก็คือจิตใจเดิมแท้  จิตใจเดิมแท้นี้บริสุทธิ์สดใส  จิตใจนี้ก็มีธรรมะอยู่  ถ้าเรามีจิตใจที่มีธรรมะอยู่เราต้องนำจิตใจอันดีงามนี้ไปบอกคนอื่นนั่นก็คือไม้พาย

คำว่า "ไม่ทำ" กับ "ทำไม่ได้" มันต่างกันไหม  ที่จริงแล้วทุก ๆ อย่างจะต้องเกิดจากความเข้าใจของตนเองก่อน  ถ้าตนเองไม่เข้าใจแล้วก็เดินสะเปะสะปะไป  แต่ยังไปบอกให้ผู้อื่นเดินตรง ๆ   ก็เหมือนกับแม่ปูบอกให้ลูกปูเดินตรง ๆ แต่แม่ปูเองยังเดินเอียงเลย

(สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตาประทานผลไม้ให้กับญาติธรรม) ต้องให้ใครก่อน (ให้คุณแม่ก่อน) ต้องรำลึกไว้เสมอว่าคนที่เราจะต้องนึกถึงก่อนคือคุณพ่อ คุณแม่ (ท่านได้เมตตาประทานผลไม้ให้) จะได้ผลไม้นั้นมาก็ไม่ใช่ง่าย ตอนนี้ผลไม้อยู่ที่กิ่ง  กว่าเราจะได้ผลไม้นั้นมาก็จะต้องเอื้อมมือไปเด็ดมา  และจะต้องฟันฝ่าจึงจะได้สิ่งของที่มีคุณค่า

(อาจารย์ถ่ายทอดเบิกธรรมอธิบายคำว่า "ไม่ทำ" กับ "ทำไม่ได้" ดังนี้ :

คำว่า "ไม่ทำ" คือสมมติว่าสิ่งเหล่านี้เราทำได้ เช่น เราจะไปช่วยคน ชวนเขามารับธรรมะ  เราทำได้แต่เราไม่ทำเพราะคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ เรื่องงมงาย หรือไม่ก็ขี้เกียจเพราะคิดว่าชวนเขาก็ไม่มา  ยังไม่ได้เริ่มก็คิดแล้วว่าไม่ไปทำสิ่งนั้น  เช่นนี้เรียกว่าไม่มีใจ

คำว่า "ทำไม่ได้" ก็เช่น ที่จริงเรามีใจอยากทำ แต่ว่าด้วยแรงกำลังเราน้อย  ปัจจัยต่าง ๆ ยังไม่อำนวย อยากจะทำแต่ก็ทำไม่ได้)

ทำไมเราถึงบอกว่าให้ตั้งใจนำศรัทธาออกมา  ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มต้นที่ไหน (เริ่มต้นที่ตัวเรา) เมื่อทุกคนมีความสนใจ  ความสนใจนี้ก็เป็นพื้นฐานเป็นจุดเริ่มต้นของศรัทธา  ถ้าทุกคนไม่มีความสนใจก่อน ความศรัทธาก็ไม่สามารถที่จะเกิดขึ้นมาได้  ขอให้ศึกษาและสนใจที่จะเรียนรู้ เมื่อสนใจที่จะเรียนรู้แล้วขอให้เกิดความศรัทธา เชื่อในทางแห่งจิตเดิมของเรา  อย่าไปตามอายตนะหรือขันธ์ทั้งหลาย  เพราะเมื่อไหร่ที่เราตามไป  เราก็จะรู้สึกเหนื่อยอ่อนล้า จริงไหม   เพราะทุก ๆ วันทุก ๆ คนจะต้องออกไปทำงานตั้งแต่เช้าจนกระทั่งถึงเย็นก็รู้สึกเหนื่อยใช่ไหม ต้องหนักแน่นเข้มแข็ง ทำอะไรก็ต้องนึกถึงคนข้างหน้าว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร  การกระทำทุกอย่างต้องคิดก่อนแล้วจึงค่อยทำ  บางครั้งคิดแล้วทำไม่ทันใช้ได้ไหม  ถ้าเช่นนั้นเรียกว่าคิดเปล่าใช่ไหม

ขอให้ทุกคนมีความอ่อนน้อมถ่อมตน  ถึงแม้ว่าเราจะเป็นคนที่มีความรู้มากมาย  แต่เราต้องน้อมจิตน้อมใจเหมือนคนที่ไม่รู้  เราก็สามารถเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างได้  จึงจะเป็นคนฉลาดได้ใช่ไหม

"หากวันใดขาดธรรม  ที่เห็นคือกรรมสนอง" ถ้ามัวรอบุญกุศล ขอให้บุญกุศลมา  แล้วบุญกุศลเมื่อไหร่จะมาหาเราในเมื่อเราไม่เคยคิดที่จะสร้าง  จะรออย่างเดียวไม่ได้  เพราะว่าบุญกุศลชาติที่แล้วเราไม่รู้ว่าเราทำมามากเพียงใดหรือเราไม่ได้ทำมาเลย  ขอให้ทุกคนเร่งไตร่ตรองให้ดี ๆ  ทำไมเราไม่ไขว่คว้า ไม่ศึกษา ไม่สนใจ อย่ามัวคิดรอให้สิ่งที่ดีเข้ามาหาเราก่อน  นั่นเป็นการปล่อยให้สิ่งที่ไม่ดีเข้ามาหา  วันนี้เราไม่ให้เพลงแล้วกัน เราให้เนื้อความบทนี้ (กลอนพระโอวาท) ไปศึกษาดูดีไหม (ดี)

เงาะถึงแม้จะไม่สวยมีขนรุงรัง  แต่ข้างในก็ใสบริสุทธิ์  และก็มีเนื้อในที่มีประโยชน์ สิ่งนี้ก็ให้แง่คิดอย่างหนึ่ง ใครคิดตามเราทันบ้าง ใน
พระโอวาทอ่านดูก็รู้ถึงกรรมว่าต้องมีการสนอง  ส่วนที่เหลือก็เอาไปทบทวนและศึกษาให้ดีนะ

เรามีเวลาไม่มากแล้ว  แต่เราก็อยากให้ทุกคนได้รับรู้ทางอันนี้  อยากให้ขึ้นเรือธรรมนี้ เร่งรีบปฏิบัติ สนใจศึกษา  แล้วนำความศรัทธานี้ออกมาให้เกิดประโยชน์ดีไหม (ดี) เราไปแล้วนะทุกคน

                วันจันทร์ที่ ๒๗ มิถุนายน  พุทธศักราช  ๒๕๓๗

นั่งเก้าอี้ไร้พนักพิงศิษย์รักเมื่อย               ทั้งวันเหนื่อยกับการงานมุ่งจัดหา

ห้องคับแคบใจกว้างค้ำชูสว่างโลกา        ขยับตนมาจิตชิดใกล้สัจธรรมจะได้มั๊ย

                เราคือ

            พระอรหันต์จี้กงวิปลาส       รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดา        ลงสู่สถานธรรมบ้านสกุลพัน   แฝงกายกราบ

องค์มารดา             ถามศิษย์รักทุกคนมีความสุขหรือเปล่า

                อาจารย์เห็นลังเลแน่นสุมดวงจิต            ย้อนคิดกว่ากายเกิดยากไหม

เวลานี้ทุกข์เวียนเพราะเงื่อนไข                กิเลสใจตายเกิดระทมยังเวียน

ทุ่มเทแรงใจธรรมกายทอง       เร่งประคองสู่เวียนพลัดวัฏฏะหลง

ด้วยสติมิห่างไกลทางตรง       พิชิตประสงค์ความขื่นขมนับเป็นครู

ประเสริฐรู้บำเพ็ญตนวันนี้เริ่ม  กุศลเพิ่มไปต่อนี้กอบกู้

พลังฟื้นคล้ายจันทร์แสงเชิดชู  ปัญญาสู้ว่าความส่องเงาสะท้อน

ฟ้ามืดครึ้มกลางอยู่ไร้จันทร์     เมฆบดบังพุทธญาณมัวอับแสง

เมตตาธรรมกระจ่างมนคนเคลือบแคลง ขอเปลี่ยนแปลงราตรีมืดกายสว่าง

                ฮา  ฮา  หยุด

พระโอวาทพระอาจารย์เมตตา

เมื่อสักครู่นี้อาจารย์ถ่ายทอดเบิกธรรมพูดหัวข้ออะไร (กฎแห่งกรรม) มีใครไม่เชื่อกฎแห่งกรรมบ้าง  อาจารย์อยากถามสักอย่างหนึ่งว่าบำเพ็ญธรรมต้องอาศัยอะไรเป็นพื้นฐาน (จิตใจ) แล้วก่อนที่จิตใจจะศรัทธาเราต้องอาศัยอะไรก่อน (ความนึกคิด) แล้วก่อนความนึกคิดล่ะ ก่อนที่เราจะบำเพ็ญธรรมเราจะต้องอาศัยความเข้าใจก่อนใช่ไหม  วันนี้ทุกคนกำลังทำความเข้าใจ แล้วเข้าใจหรือยัง (เข้าใจแล้ว) เข้าใจแล้วต้องขอบคุณใคร  ต้องขอบคุณคนที่นำธรรมะมาสู่บุรีรัมย์ใช่ไหม  ถ้าเขาไม่มาอาจารย์จะมาได้ไหม

ที่นี่เป็นที่ใหม่  ทุกคนในที่นี้ก็นับว่าเป็นคนที่มีบุญชุดแรกของบุรีรัมย์  เป็นคนชุดแรกควรทำอย่างไรบ้าง (จะพยายามปฏิบัติตนให้ถูกต้องที่สุด  และขัดเกลาจิตใจที่ไม่ดีเปลี่ยนเป็นจิตที่ดียิ่งขึ้น) ทำอย่างไร (พยายามช่วยทุก ๆ คนให้มีโอกาสหลุดพ้นให้มากยิ่งขึ้น) รู้สึกว่าศิษย์อาจารย์คนนี้จะตอบดีที่สุด  แต่ละคนชาติก่อนล้วนมีปณิธานมา  ถ้าศิษย์ไม่คิดที่จะช่วยคนอื่นแล้ว  ชาตินี้เกิดมาก็มีแค่ความสุขมีสิ่งที่ดีงามให้กับชีวิตให้กับลูกหลาน ให้กับสังคม  แต่เราช่วยเขาได้ในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่เท่านั้น  แต่ว่าการช่วยที่สำคัญที่สุดและยิ่งใหญ่ที่สุดก็คือการช่วยคนให้ได้หลุดพ้นนั่นเอง 

การชักจูงคนให้มารับธรรมะและบำเพ็ญทำได้อย่างไร (เราต้องทำดีก่อน ด้วยจิตใจ ด้วยความรู้) ต้องชักจูงคนด้วยจิตใจ  แต่ใจพูดไม่ได้ฉะนั้นเราต้องชักจูงเขาด้วยความเข้าใจ  ถ้ามีคนว่าศิษย์งมงายเหลือเกิน  ถ้าศิษย์รู้ว่าตนเองเข้าใจจริง ๆ ก็จะไม่หวั่นไหวเมื่อคนว่าศิษย์งมงาย  ถ้าศิษย์มีความเชื่อมั่นในธรรมศิษย์ก็สามารถก้าวเดินต่อไปได้

เมื่อวานนี้อาจารย์ให้หยรูอี้ถงจื่อมาให้เพลง  แต่เขาดูแล้วไม่มีใครร้องได้เพราะไม่ค่อยมีคนหนุ่มสาวมาฟังมีแต่ผู้สูงอายุให้เพลงไปก็คงไม่มีใครร้องได้  เขาเลยเปลี่ยนใจไม่ให้เพลงแล้ว  ถ้าหากว่าวันแรกมีคนที่เป็น
หนุ่มสาวมาฟังมากหน่อย  ก็คงได้เพลงแล้ว  อันนี้ถือเป็นบทเรียนนะ

"อาจารย์เห็นลังเลแน่นสุมดวงจิต" ความลังเล ลังเลอะไร  ลังเลว่าธรรมะนี้แท้หรือเปล่า ศิษย์รักของอาจารย์มีความลังเลหรือไม่  รู้สึกไม่แน่ใจว่าธรรมะนี้มาหลอกเราหรือเปล่า ใช่หรือไม่

"ย้อนคิดกว่ากายเกิดยากไหม" กว่าคนเราจะเกิดร่างกายนี้มาได้ก็ต้องผ่านความลำบากใช่ไหม แต่เราก็ลืมไปแล้วว่าลำบากอย่างไร คนเรากว่าจะได้กายมนุษย์ในชาตินี้และมีโอกาสได้รับธรรมะต้องฝ่าฟันอุปสรรคถึง ๔ อย่าง (พระอาจารย์เมตตาให้อาจารย์ถ่ายทอดเบิกธรรมอธิบายถึง ๔ อย่างนี้ว่ามีอะไรบ้าง คือ

๑.         ยากที่สุดที่เราจะมีกายเนื้อนี้  ชาตินี้เรามีชีวิตอยู่  ไม่แน่ว่าตายไปแล้วชาติหน้าจะมาเกิดเป็นมนุษย์ใหม่หรือไม่  เพราะถ้าเราทำชั่วทำบาปก็จะตกไปในภูมิที่ต่ำกว่า ไม่มีโอกาสมาเกิดเป็นมนุษย์

๒.         ยากที่จะได้เกิดอยู่ในแดนใจกลางของโลก(ในแถบที่มีวิถีธรรมโปรดแผ่)

๓.         ยากที่จะเกิดมาในกาลเวลายุคสุดท้ายวาระ ๓

๔.         ยากที่จะได้พบวิถีธรรมหรือสัจธรรมอันแท้จริง  สมัยก่อนต้องแสวงหาสัจธรรมด้วยตนเองจึงจะหลุดพ้นได้)

"เวลานี้ทุกข์เวียนเพราะเงื่อนไข" เงื่อนไขอะไรใครทราบบ้าง  ศิษย์รักทุกคนเกิดมากี่ชาติแล้วศิษย์ก็ไม่รู้  เกิดมาชาติที่แล้วทำบาปทำบุญสลับกันไป  ชาตินี้ก็มีความทุกข์ความสุขเวียนกันไปเหมือนกัน  แต่ส่วนใหญ่ก็มีความทุกข์มากกว่าความสุข  ถ้าเช่นนั้นศิษย์รักก็ควรรู้ว่าทำอย่างไรศิษย์รักจึงมีความสุขใช่ไหม

"กิเลสใจตายเกิดระทมยังเวียน" ศิษย์รักทุกคนก็มีกิเลส ปกติแล้วเราจะพูดว่าคนเรานั้นตายแล้วก็เกิด เกิดแล้วก็ตาย  กิเลสของเราก็เช่นกันตายได้เกิดได้  เพราะว่าเราเองมักจะบอกว่าอยากไปโน่นมานี่ จะแต่งตัวอย่างนั้นอย่างนี้ สักพักก็บอกว่าเบื่อแล้ว  ถ้าเช่นนี้กิเลสของศิษย์รักตาย ๆ เกิด ๆ  เกิด ๆ ตาย ๆ ใช่ไหม (ใช่)

"ทุ่มเทแรงใจธรรมกายทอง" ทุ่มเทแรงในที่นี้จะต้องศึกษาตามอย่างอาจารย์บรรยายธรรมท่านนี้ (อาจารย์ที่สละตัวเองออกมาบุกเบิกแพร่ธรรม)จะได้รู้ว่าทุ่มเทแรงใจที่เป็นธรรมกายก็ประดุจทองใช่ไหม  ในที่นี้ก็ยังมีอีกหลายคนที่เป็นเช่นนี้  คงไม่เสียใจที่อาจารย์ไม่ยกเป็นตัวอย่างให้ฟังนะ  อาจารย์อยากให้ศิษย์มาที่นี่บ่อย ๆ ศึกษาแบบอย่าง  แต่ศึกษาอย่างที่ดีเท่านั้นนะ  อย่างใดที่ไม่ดีก็ปล่อยไว้

"เร่งประคองสู่เวียนพลัดวัฏฏะหลง" ทำไมถึงบอกว่าเร่งประคองสู่เวียน เพราะว่าชีวิตเราทุกวันนี้  เราบำเพ็ญก็อยู่ในโลกมนุษย์ใช่ไหม (ใช่) ศิษย์รักของอาจารย์ทุกคนเวียนว่ายอยู่ในวัฏฏะสงสาร  ก็จะต้องบำเพ็ญกุศลให้ตัวเองพลัดออกจากวัฏฏะสงสารนี้ซึ่งเหมือนกับความฝันเหมือนกับมายาที่ทำให้ศิษย์หลง

"ด้วยสติมิห่างไกลทางตรง" ทางตรงในที่นี้ก็คือทางนิพพาน การบำเพ็ญธรรมก็เป็นเหมือนกับสิ่งที่จะเป็นทางตรงทางลัดให้เราสามารถ
หลุดพ้นได้  ถ้าใครอยากจะหลุดพ้นก็จะต้องรู้ว่าเราจะบำเพ็ญอย่างไร

"พิชิตประสงค์ความขื่นขมนับเป็นครู" เราประสงค์อะไร ประสงค์ที่จะหลุดพ้นหรือเปล่า ถ้าเราต้องการที่จะหลุดพ้นในชาตินี้ ก็จะต้องรับความขื่นขมให้สิ่งเหล่านั้นเป็นบทเรียนจะได้ไม่ผิดต่อไป

"ประเสริฐรู้บำเพ็ญตนวันนี้เริ่ม" ถ้าหากศิษย์รักทุกคนรู้คุณค่าธรรมะที่ประเสริฐแล้วก็ขอให้เริ่มบำเพ็ญแต่วันนี้

"กุศลเพิ่มไปต่อนี้กอบกู้" ถ้าเราบำเพ็ญแล้ว  กุศลเราก็จะมีมากขึ้น  เท่ากับว่าเรากอบกู้จิตของตัวเอง

"พลังฟื้นคล้ายจันทร์แสงเชิดชู" พลังก็คือพลังที่จะใช้ในการบำเพ็ญ  เหมือนกับเครื่องไฟฟ้าจำเป็นต้องมีแบตเตอรี่  ศิษย์รักของอาจารย์จำเป็นต้องใช้พลังในการบำเพ็ญ ใช่ไหม

"ปัญญาสู้ว่าความส่องเงาสะท้อน" ศิษย์รักของอาจารย์ทุกคน การบำเพ็ญต้องอาศัยอะไร (ปัญญา) เงาสะท้อนก็เหมือนกับศิษย์เห็นหนองน้ำแห่งหนึ่งมีพระจันทร์อยู่ตรงกลาง  พระจันทร์นี้ส่องลงมาก็จะเป็นเงาใช่ไหม  เงาในที่นี้ก็คือสิ่งดีชั่วที่ออกมาจากจิต วันใดเห็นพระจันทร์ก็สามารถเห็นเงา แต่ถ้าเราเอามือลงไปไขว่คว้าเงาจันทร์ในน้ำนั้น รับรองว่าเงานั้นก็คงจะเลือนหาย เหมือนกับจิตของเราที่หวั่นไหวอยู่ตลอดเวลา  หวั่นไหวว่าเราจะทำอะไรต่อไป  ความทุกข์ที่เกิดขึ้นจะทำอย่างไรดี  ถ้าหากเราใช้ปัญญาในการแก้ปัญหาก็จะรู้ว่าเราจะนำปัญญานี้ไปว่าความ  เปรียบว่า หากศิษย์เป็นทนายก็คงรู้ว่าใช้ปัญญาในการลบสิ่งที่ไม่ดี เชิดชูสิ่งที่ดีงาม

"ฟ้ามืดครึ้มกลางอยู่ไร้จันทร์  เมฆบดบังพุทธญาณมัวอับแสง"  ถ้าหากว่ามองบนฟ้าไม่เห็นพระจันทร์แสดงว่าท้องฟ้ามีเมฆ  เมฆนั้นก็คือกิเลสบดบังให้พุทธญาณของศิษย์ทุกคนอับแสง

"เมตตาธรรมกระจ่างมนคนเคลือบแคลง" มนในที่นี้ก็คือใจ เมตตาธรรมทำให้ศิษย์รักสามารถเอาชนะจิตใจของคนที่มีความเคลือบแคลงได้  ถ้าศิษย์เจอคนที่เขาไม่เข้าใจธรรมะเขาต่อว่าเพียงคำเดียว แล้วศิษย์ก็ต่อว่ากลับไปแล้วเช่นนี้เขาจะเข้าใจธรรมะไหม ผู้บำเพ็ญจะต้องทำอย่างไร (อดทน) อดทนแล้วก็จะต้องเมตตาเขาด้วย  ทำได้ไหม (ทำได้) แสดงว่าต่อไปจะเป็นผู้บำเพ็ญแล้วใช่ไหม (ใช่)

"ขอเปลี่ยนแปลงธาตรีมืดกลายสว่าง" เมื่อพระจันทร์เคลื่อนหายไป  ศิษย์ก็จะเป็นเหมือนกับพระอาทิตย์ที่สาดแสงแรงกว่าพระจันทร์  สว่างทั่วพื้นพิภพ

(พระอาจารย์เมตตาประทานพระโอวาทซ้อนพระโอวาทคำว่า
"START" ซึ่งถอดออกมาเป็นเพลงทำนอง "ผู่ถีหมิงจิ้น")

"START" คือการเริ่มต้น  วันนี้ที่นี่ก็ได้มีการเริ่มต้นขึ้น  ทุกคนในที่นี้คือความหวังของคนที่นี่  เพราะว่าถ้าเราอาศัยความเข้าใจก็คงจะทำให้งานธรรมะเจริญรุ่งเรืองได้  ทุกคนเป็นความหวังของคนที่นี่ได้ไหม (ได้)

"ระทมเพราะเกิดกาย  เวียนเกิดตายทุกข์กว่า" เกิดกายนี้ทุกข์เพราะรู้ว่าชาตินี้เกิดมาแล้วต้องตาย  แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่าก็คือ  เกิดมาไม่ได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์ไม่ได้ฉุดช่วยคน กาลวาระนี้ไม่เหมาะที่จะให้ศิษย์ออกจากบ้านไปบำเพ็ญหรือบวชแล้ว (บำเพ็ญอนุตตรธรรมสามารถบำเพ็ญในครัวเรือนได้)

"ลังเลธรรมพลัดไกล  เวียนสู่ความขื่นขม" ถ้าศิษย์รักยังลังเลพลัดไกลออกไปจากฝั่งธรรม  อย่างนี้แล้วก็จะต้องเจอกับความขื่นขมแน่นอน เพราะว่าจะต้องเข้าสู่ภูมิวิถีหก

"นับวันนี้ต่อไป  ตนคล้ายจันทร์แสงส่อง" ทำได้ไหม (ทำได้)

"อยู่กลางความครึ้มมัว  คนมืดมนกระจ่าง" หากตนเป็นประหนึ่งจันทร์ท่ามกลางความครึ้มมัว  คนที่มืดมนก็จะต้องกระจ่างได้

วันนี้ศิษย์รักทุกคนเป็นเด็กดีมากนั่งเงียบ ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ถูก อย่าเห็นว่าในห้องพระนี้ไม่มีอะไร ที่จริงแล้วสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านสถิตอยู่ตลอดเวลา มองทุก ๆ คนที่ขึ้นมา  ถ้ามีเวลาว่างศิษย์รักทุกคนควรจะทำอย่างไร (เช้าเย็นมากราบไหว้พระ)

(พระอาจารย์เมตตาแจกผลไม้ให้ทุกคนในชั้น  และได้พูดกับนักเรียนท่านหนึ่งซึ่งเป็นช่างทำโต๊ะพระว่า) ลำบากใช่ไหม  แกะโต๊ะพระก็จะต้องทำให้ดียิ่ง ๆ ขึ้น  งานต่อไปก็รออยู่ข้างหน้า  ถ้าไม่มีโต๊ะพระนี้ห้องพระจะเป็นห้องพระได้ไหม (ไม่ได้) ต้องรู้ว่าการทำห้องพระก็มีกุศลอันยิ่งใหญ่  ต้องทำด้วยความตั้งใจนะ พระกวนอินท่านก็กล่าวว่าห้องพระนี้งดงามเหมือนกนกเลขา  กนกเลขาแปลว่าอะไร  พระกวนอินให้โอวาทมามากมายยังไม่มีใครกลับมาศึกษาเลย  นอกจากจะฉุดช่วยคนแล้วก็ต้องส่งเสริมคนด้วย  ถ้าเอาแต่ฉุดช่วยเขาขึ้นมาแล้วก็ปล่อยเขาให้หล่นลงน้ำไปอีกอย่างนั้นหรือ  เพราะฉะนั้นใครชวนคนไว้ก็ต้องรู้หน้าที่ของตนเองด้วย  กนกเลขาแปลว่า ลายเขียนทอง  ลายเขียนทองนั้นเกิดจากความตั้งใจ

(พระอาจารย์เมตตาประทานผลไม้) แอปเปิ้ลที่อยู่บนแดนนิพพานนั้นหอมกว่านี้ หวานและอร่อยกว่านี้ อยากขึ้นไปไหม (อยาก) ศิษย์ให้อาจารย์รอตั้งนาน ถ้าอาจารย์ไม่ลงมาในเมืองมนุษย์ก็คงไม่ได้พบศิษย์ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ทำอะไรอาจารย์ก็เห็น เหนื่อยหรือไม่เหนื่อยอย่างไรอาจารย์ก็เห็น

ถ้าศิษย์สงสัยว่าเบื้องบนกับโลกมนุษย์ต่างกันอย่างไร เบื้องบนก็เป็นที่ ๆ ว่างไม่มีอะไรเลย  ถ้าศิษย์ติดอยู่ในสีสัน ติดอยู่ในความโลภ ติดอยู่ในกิเลส ก็คงเจอตามแบบของศิษย์  ถึงขึ้นไปเบื้องบนก็คงจะอยู่ไม่ได้นาน  เพราะว่าจะทนอยู่ไม่ได้ คนที่อยู่ได้ก็คือคนที่บำเพ็ญดีปฏิบัติดี บางคนอาจจะคิดว่าแล้วอาจารย์ลงมาทำไม  ก็เพราะว่าถ้าอาจารย์ไม่ลงมาก็คงไม่ได้พบศิษย์น่ะซิ

เรือลำนี้เพิ่งเริ่มออกหาคนที่เป็นเสาค้ำ  ทำงานธรรมะคนเดียวนั้นถึงแม้เขาจะเต็มใจ  แต่เขาก็เต็มไปด้วยความยากลำบาก  ศิษย์เต็มใจที่จะช่วยเขาไหม (เต็มใจ) ศิษย์รู้ไหมว่าจริง ๆ แล้วเขาทำด้วยความจริงใจมากแค่ไหน จริงใจมากพอที่จะให้ตนเองสละทุกอย่างเพื่อที่จะทำให้คนอื่นเข้าใจ  แม้แต่เวลาทานก็ยังคิดว่านักเรียนในชั้นนี้จะมามากแค่ไหน  เวลานอนก็นอนไม่หลับเพราะกลัวว่าศิษย์รักของอาจารย์จะไม่มา มีใครเห็นความจริงใจของเขาบ้าง

ชีวิตนี้ศิษย์รักจะทำให้มีค่ามากกว่านี้ได้ไหม (ได้) ถึงขณะนี้แล้วมีใครยังลังเลอยู่บ้าง  รู้จักศึกษาธรรมะตัดความลังเลทิ้ง ศิษย์ก็จะก้าวไปด้วยความสุขสบายใจ  ไม่ต้องคิดว่าก้าวไปครึ่งหนึ่งแล้วคิดว่าธรรมะนี้แท้
หรือเปล่า  ถอยกลับมาครึ่งก้าว ก้าวขึ้นไปใหม่  อย่างนี้แล้วจะก้าวถึงไหม (ไม่ถึง) ถ้าหากว่าศิษย์รักบำเพ็ญแก้ไขปรับปรุงตนทุก ๆ วัน  ชีวิตนี้ก็จะมีความสุข  ถ้าหากว่าไม่คิดที่จะแก้ไขแล้ว เจ้ากรรมนายเวรที่มีอยู่ ที่อาจารย์แบกไว้ ๗ ส่วน  สักวันหนึ่งศิษย์ก็ต้องแบกรับเอา  ถึงวันนั้นศิษย์จะเอาตัวรอดได้อย่างไร ถ้าศิษย์รักบำเพ็ญเขาก็คงจะเห็นใจบ้าง เพราะศิษย์ไม่โกหกหลอกลวงเขา  ถ้าศิษย์ไม่บำเพ็ญเขาจะอภัยโดยง่ายไหม  วันนี้อาจารย์ก็ให้โอวาทไปหมดแล้ว อาจารย์อยากจะถามศิษย์เป็นครั้งสุดท้ายว่า  วันนี้ศิษย์พร้อมที่จะเริ่มต้นหรือยัง (พร้อมแล้ว) ถ้าพร้อมแล้วเรือลำนี้ก็คงจะเคลื่อนออกไปได้

อาจารย์ขอให้ศิษย์รักทุกคนตั้งใจบำเพ็ญ ถ้าหากว่าอาจารย์มาคราวหน้าอาจารย์จะเจอศิษย์ทุกคนไหม (เจอ) ให้ความมั่นใจกับอาจารย์แล้วนะ  ถ้าหากคราวหน้าอาจารย์มาไม่เจอ  อาจารย์ก็คงจะหมดแรงที่จะตามหาศิษย์แล้วนะ

อธิบายศัพท์

ศุภฤกษ์  :               ฤกษ์ดี

พรรณราย              :               งามผุดผ่อง , สีเลื่อมระยับ

สายทอง :               วิถีอนุตตรธรรม

กนกเลขา               :               ลาย , ลายเขียนทองคำ

เวไนย     :               ผู้ควรแนะนำสั่งสอน

อธิปัญญา              :               ปัญญายิ่ง คือ ปัญญาในองค์มรรค

อาสวะ    :               กิเลสที่ดองสันดาน

กฤดาการ               :               บารมีอันยิ่งที่ได้ทำไว้

อภิลาศ   :               ตัณหา

คตชีพ     :               สิ้นชีพ

ศานต์      :               สงบ , ถึงที่สุด

เอนกอนันต์            :               มากมายก่ายกอง , นับไม่ถ้วน

อนุตตรา/อนุตตร   :               ไม่มีสิ่งใดสูงกว่า , ดีเลิศ , วิเศษ , ยิ่ง

วิมุต        :               หลุดพ้น , มีอิสระ

รุจิเรข      :               มีลายงาม , มีลายสุกใส

กิเลส       :               อารมณ์ที่เกิดขึ้นในใจ ทำให้เศร้าหมอง

อวิชชา    :               ความไม่รู้ คือ ไม่รู้อริยสัจสี่ , ความโง่เขลา

วัฏฏะ      :               รอบแห่งการเวียนเกิดเวียนตาย

มน           :               ใจ

อ่านต่อ...