西元二○一五年歲次乙未四月二十八日 仙佛慈悲訓
วันเสาร์ที่ ๑๓ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๘ สถานธรรมเต๋อฮว่า จ.สงขลา
พระโอวาทศิษย์พี่พระนาจา
ท้องฟ้ากว้างใจคนกว้างไหมหนอ โลกกว้างพอแต่คนยืนไม่ไหว
รักสบายหลงเคยชินติดตามใจ โลกกว้างใหญ่แต่ใจรับไม่ไหวเอง
เราคือ
ศิษย์พี่นาจา รับบัญชาจาก
พระอนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา ลงสู่แดนโลกแฝงกายกราบ
องค์มารดาแล้ว ถามศิษย์น้องทุกคนยินดีต้อนรับศิษย์พี่ไหม
ต่างคนต่างนิสัยการบ่มเพาะ อารมณ์เย็นสุขุมเหมาะได้ฝึกฝน
ใช้คุณธรรมมานำชีวิตตน ธรรมสู่ธรรมนำชนพ้นอบาย
คนล้างคนกลียุคทุกชีวิน คุณธรรมคุณงามสิ้นอวิชชาใหญ่
ทว่ามีข่าวดีในข่าวร้าย ต่างปัญญาบ่มเพาะไปปฏิบัติธรรม
โลกไม่เที่ยงชีวิตเปลี่ยนไม่สิ้น นำหนุนช้าเร็วผินสติค้ำ
อยากล่วงพ้นทุกข์สุขไม่ระกำ แจ้งทุกข์กรรมภายในความระไว
จะเนื่องกรรมด้วยตราบไร้สัจจะ ธรรมใดบาปเพียรละประมาทไม่
บำเพ็ญจิตกุศลหนุนอยู่ภายใน ต่างมีบุญตามระไวกิเลสอารมณ์
ในความต่างแต่อาจสามัคคีได้ แท้เท็จใดไปเป็นส่วนผสม
ฟ้าดินถึงมีต่างก็เกลียวกลม หนึ่งเดียวกันเป็นสังคมสร้างไมตรี
ฮิฮิหยุด
พระโอวาทศิษย์พี่พระนาจา
เรามาขัดจังหวะทุกท่านหรือเปล่า (ไม่ขัด) ฟังธรรมะเมื่อยไหม (ไม่เมื่อย) เหนื่อยไหม (ไม่เหนื่อย) เบื่อไหม (ไม่เบื่อ) ถ้าไม่เหนื่อย ไม่เบื่อ ไม่เมื่อย อย่างนั้นเรากลับไปฟังต่อนะ เรากลับเลยดีไหม (ไม่ดี) เราก็เลยมาเปลี่ยนบรรยากาศ ดีไหม (ดี) พึ่งเคยเห็นหน้าคนไม่เบื่อ ไม่เมื่อย ไม่เหนื่อย เป็นแบบนี้เอง ได้แค่นี้ใช่ไหม (ใช่)
ท้องฟ้ากว้างใจคนกว้างไหมหนอ โลกกว้างพอแต่ใจคนยืนไม่ไหว
รักสบายหลงเคยชินติดตามใจ โลกกว้างใหญ่แต่ใจรับไม่ไหวเอง
เป็นไหม ที่ก็มีตั้งเยอะแยะแต่บางทีให้จำใจอยู่ในสิ่งที่มันฝืนใจ ขามันสั่น ใจมันไม่ไหวแล้ว มีที่ยืนก็เหมือนยืนไม่ได้ แต่ถ้าใจมันไม่เอา ยืนตรงไหนมันก็ยืนไม่ได้ ใช่ไหม แล้วตอนนี้ใจเรากว้างพอไหม ถ้ากว้างพออะไรก็ต้องรับได้สิ ใช่ไหม แต่ทำไมล่ะ เพราะว่ามนุษย์บางทีใจกว้างๆ มันกลายเป็นคนใจแคบก็เพราะว่าติดนิสัย ติดความเคยชิน ติดอะไรชอบทำตามใจ พอวันนี้โดนขัดนิสัย โดนขัดใจ ยืนก็เลยไม่อยากจะยืน นั่งก็ไม่อยากจะนั่ง จริงไหม
คนบางคนบอกไปไหนก็เจอแต่ทุกข์ ไม่อยากไปไหนแล้ว ตายดีกว่าใช่ไหม (ไม่ใช่) คนโน้นก็อย่างนั้น คนนั้นก็อย่างนี้ไม่รู้จะไปยืนตรงไหนระหว่างสองคน มีแต่คนอย่างนั้นมีแต่คนอย่างนี้ เพราะอะไร เพราะเขาเป็นปัญหาหรือเราเป็นปัญหา (เราเป็นปัญหา) เพราะเราใจไม่กว้างพอรับความเป็นจริงของคนในโลก เราจึงรับไม่ได้ในความเป็นจริงของชีวิต ใช่หรือไม่ วันนี้อยากใจกว้างเหมือนฟ้าไหม (อยาก) อยากเป็นคนใจหนักแน่นเหมือนแผ่นดินไหม (อยาก) ถ้าอยากใจกว้างเหมือนฟ้าได้ สำคัญต้องตัดนิสัย ตัดความเคยชิน ตัดการตามใจ แล้วเราจะเป็นคนใจกว้างที่สุด จริงไหม (จริง) แต่เพราะมีนิสัย มีอารมณ์ มีความเคยชิน เราเลยกลายเป็นคนอันโน้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่เอา อันโน้นก็ไม่ชอบ ไม่เอาๆๆๆ เราเลยเหมือนคนที่ไปยืนตรงไหนมันก็ไม่มีความสุข เพราะใจของเราเป็นปัญหา แต่ถ้าอะไรเราก็สู้ อะไรเราก็ไหว อะไรเราก็ใจเย็น อยู่ที่ไหนลำบากไหม (ไม่ลำบาก) อยู่ที่ไหนต้องอดทนไหม (ไม่ต้องอดทน) ต้องใช้อดทนไหม (ไม่ต้อง)
ฉะนั้นอยากใจกว้างเหมือนฟ้า สิ่งสำคัญต้องยอมตัดนิสัยความเคยชิน และการตามใจตัวเองบ้าง ถ้าไม่ตัดเลย ไปอยู่ที่ไหนก็ลำบาก ไปอยู่ที่ไหนก็ไปว่าคนอื่นเขาใจแคบ คนอื่นใจแคบหรือเราใจไม่กว้างพอจริงไหม (จริง) ฉะนั้นอยากอยู่ตรงนี้แล้วมีความสุข ตัดการตามใจ ตัดอารมณ์นิสัย หรือวางมันลงบ้างดีไหม (ดี) แล้วจะได้เป็นคนที่ใจกว้าง อะไรผ่านมาก็รับได้ อะไรเกิดขึ้นก็สู้ไหว ใช่ไหม (ใช่)
โลกกลมๆ ใบนี้มีเรื่องราวต่างๆ มากมาย แล้วเราจะทำอย่างไรที่เราจะเรียนรู้และรับไหวได้ วันนี้มาฟังธรรมเพื่อสบายใจ ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่ทำไมยิ่งฟังยิ่งทุกข์ใจ ทุกข์ไหม (ไม่ทุกข์) ไหนใครยกมือแล้วก็กล้าพูดตามความจริง ไม่โกหกว่ามานั่งแล้วไม่รู้สึกทุกข์ใจ ไม่ตัดพ้อ ไม่บ่นเลย ไม่แอบบ่นสักนิด สักหนึ่งคำก็ไม่หลุดออกมาจากปากเลย ใช่หรือไม่ (ใช่) มาคุยกันแล้วมารู้จักกันหน่อยได้ไหม หรือจะคุยกันก่อนแล้วค่อยมารู้จักกัน (มารู้จักกันก่อน)
(สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตาแจ้งพระนาม นักเรียนในชั้นกล่าวต้อนรับและขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตา)
ยินดีต้อนรับศิษย์พี่ไหม (ยินดี) รู้จักกันแล้ว มาปรับความคิดให้ตรงกันก่อน โดยส่วนใหญ่ คนมาฟังธรรมเพื่อพ้นทุกข์ เพื่อหลุดพ้น ยากไหม (ยาก) บางคนบอกว่ามันยาก แค่จะให้ฟังแล้วให้พ้นทุกข์เลย แล้วยังไม่ทันจะพ้นทุกข์ต้องไปช่วยคนต่ออีก ยิ่งยากใหญ่ ใช่ไหม (ใช่) โดยส่วนใหญ่ แต่ละคนจะมีนิสัย มีความเคยชินใช่ไหม แล้วอย่างนี้จะไปบำเพ็ญอะไรได้ นิสัยก็ยังไม่ค่อยดี ธรรมะก็ดีบ้างไม่ดีบ้าง เป็นคนดีก็สามวันดีสี่วันไข้ ใช่ไหม ฟังธรรมไปก็แค่นั้นเดียวก็กลับมาเหมือนเดิม ถูกไหม (ถูก)
อย่างนั้นศิษย์พี่ปรับให้ง่ายหน่อย วันนี้มาฟังธรรมไม่ใช่ต้องให้พ้นทุกข์เข้านิพพานเลย แต่มาฟังธรรมเพื่อเรียนรู้เข้าใจความทุกข์ ที่เรียกว่าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตให้เป็น เข้าใจความทุกข์แล้วอยู่กับความทุกข์ให้ได้ ยากไหม (ยาก) ยากหรือ (ไม่ยาก) ยังไม่ต้องพ้นก็ได้เอาแค่ว่ารู้จักทุกข์ก่อน แล้วจึงเรียนรู้ที่จะอยู่กับทุกข์ให้เป็นแล้วก็รับมือให้ไหว ยากไหม (ไม่ยาก) อย่างน้อยวันนี้มาฟังธรรมให้รู้ว่าทุกข์คืออะไรก่อน เมื่อรู้ว่าทุกข์คืออะไรแล้วก็รับทุกข์ให้ได้ แล้วจึงอยู่กับทุกข์ให้ไหว ง่ายไหม (ง่าย) แต่ศิษย์น้องหลายคนก็อาจจะบอกศิษย์พี่ว่าศิษย์น้องยังดีไม่พอหรอก จะพ้นทุกข์เป็นเรื่องยาก ใช่ไหม (ใช่) อย่างนั้นศิษย์พี่ถามหน่อย ถ้าศิษย์น้องบอกว่าศิษย์น้องยังไม่ดีพอ ใครเลวร้ายเท่าองคุลิมาลบ้าง (ไม่มี) มีไหมชั้นนี้ (ไม่มี) ค่อยยังชั่ว แล้วองคุลิมาลฆ่าคนมาเก้าร้อยเก้าสิบเก้าคน ท่านยังสำเร็จได้ใช่ไหม
แล้วศิษย์น้องเลว ศิษย์น้องร้ายเท่าท่านไหม อย่างนั้นกลัวอะไรกับการเข้าถึงธรรมะล่ะ ใช่ไหม แต่ศิษย์น้องก็ยังบอกว่า ศิษย์พี่มันยากนะ อยู่ในโลกนะ คนมันสุดๆ เลย คนมันชั่วจริงๆ คนมันเลวจริงๆ จะให้ไปเป็นคนดีช่วยคนน่ะ ก็คนมันเลวนะช่วยไม่ได้หรอก ศิษย์พี่ถามหน่อย พระพุทธองค์อยู่กับพระเทวทัต แล้วพระเทวทัตคือคนที่อยากฆ่าพระพุทธองค์ใช่ไหม (ใช่) แล้วท่านรู้หรือไม่ว่าเขาอยากจะฆ่าท่าน (รู้) แล้วทำไมท่านถึงยอมให้เขาบวชเป็นพระ แล้วทำไมถึงยอมให้เขาอยู่ใน (พระพุทธศาสนา) เพราะอะไร เพราะฉะนั้นศิษย์น้องอย่ามาอ้างกับศิษย์พี่ว่าดีไม่ได้หรอก ทำดียาก อย่างนั้นลองดูสิ พระพุทธองค์อยู่กับพระเทวทัตทั้งที่รู้ว่าเขาจะฆ่าพระพุทธองค์ ทำไมพระพุทธองค์ถึงให้อยู่ ให้บวชเป็นพระ แล้วทำไมพระพุทธองค์ถึงสามารถผ่านสิ่งนั้นไปได้ ศิษย์น้องก็จะบอกว่านั่นพระพุทธองค์ แต่นี่มันปุถุชน ใช่ไหม (ใช่) ที่ศิษย์พี่ยกตัวอย่างให้ดูก็คือพระพุทธองค์เจอสิ่งที่ยากเกิน แต่พระองค์ยังผ่านได้ แต่ศิษย์น้องยังไม่เจอยากขนาดนั้น ศิษย์น้องยังไม่เอา พอบอกให้มาฟังธรรม ไม่เอา พอบอกให้มานั่งลำบากหน่อย ไม่เอา
ทำไมศิษย์พี่บอกอย่างนี้ เพราะศิษย์พี่อยากให้รู้ว่าแม้แต่องคุลิมาล หรือแม้แต่คนที่เลวร้ายอย่างพระเทวทัต พระพุทธะก็ยังพยายามที่จะปรกโปรด ฉะนั้นแม้แต่ศิษย์น้องตัวดำๆ จะดีขนาดไหน จะเลวถึงขนาดไหน พระพุทธะก็ต้องช่วย เพราะคิดว่าการเข้าถึงธรรม แม้สักนิดหนึ่ง หรือแม้เมล็ดพันธุ์สักนิดหนึ่ง เผื่อจะเป็นหน่อเนื้อที่ทำให้ศิษย์น้องวันใดวันหนึ่งรู้ตื่นและนำพาธรรมนั้นมาทำให้ตัวเองพ้นทุกข์ เพราะพระเทวทัต พระพุทธเจ้าหยั่งเห็นว่าแม้จะเป็นคนที่ร้ายที่สุด แต่เมื่อท่านรับกรรมจนถึงที่สุด บุญของการมาบวชจะทำให้ท่านได้มาเกิดเป็นคน แล้วสำเร็จเป็นปัจเจกพุทธเจ้า เหมือนกันฉันท์ใดก็ฉันท์นั้น เมื่อไหร่ที่ศิษย์น้องรู้จักปลูกความดีงามในจิตใจให้มันฟื้นและตื่นขึ้นมาเป็นพุทธะแท้จริง นั่งไหม (นั่ง)
บางทีที่เราใจแคบเป็นเพราะอะไร เพราะยอมไม่ได้ วางไม่ลง หรือเห็นแก่ตัวจนเกินไป หรือเข้าข้างตัวเองจนหน้ามืดตาบอด ฉะนั้นถ้าอยากใจกว้างไม่ยากหรอก วางอารมณ์ วางความเคยชิน วางการตามใจได้หรือเปล่า ถูกหรือไม่ (ถูก) เวลาเราเห็นคนตกทุกข์ได้ยาก เราสร้างบุญกับเขา ช่วยเหลือเขา ทำดีกับเขา ถูกไหม (ถูก) แล้วเวลาศิษย์น้องทุกข์ทำอย่างไร (ให้ศิษย์พี่ช่วย) ให้ศิษย์พี่ช่วยหรือ ถ้าหากว่าช่วยศิษย์น้องได้เปราะหนึ่ง แล้วศิษย์น้องต้องกลับมาเกาะศิษย์พี่อีกครั้งหนึ่ง แล้วศิษย์พี่ก็ต้องไปช่วยศิษย์น้องใหม่อีกเปราะหนึ่ง ศิษย์น้องก็เกาะศิษย์พี่ใหม่อีกครั้งหนึ่ง เลี้ยงลูกแบบไม่ให้พึ่งลำแข้งตัวเอง เขาเรียกกันว่าพ่อแม่รังแกฉัน หรือเปล่า ถ้าเช่นนั้นสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์จริงๆ หรือ
ศิษย์พี่ถามคนที่ใจเป็นกลาง ถ้าหากเป็นเช่นเมื่อสักครู่นี้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ควรให้เขายืนด้วยลำแข้งตนเอง หรือมายืนด้วยลำแข้งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ (ยืนด้วยลำแข้งตัวเอง) แล้วเวลาเจอหน้าสิ่งศักดิ์สิทธ์ขอๆๆ แม่นๆๆ อย่างนี้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ถูกไหม ถ้าหากขอได้แล้ว ต่อไปหากต้องการความช่วยเหลือ ช่วยเหลือแล้วได้หนึ่งเปราะ แล้วอยากมาเอาอีกไหม (อยากมาเอาอีก) ขอให้แข็งแรง พอแข็งแรงแล้ว ป่วยกลับมาอีก แล้วก็ขอใหม่ ขอให้แข็งแรง แล้วเมื่อไรจะยืนได้ด้วยตัวเอง ถูกไหม ขอให้ลูกสอบเข้าได้ แล้วพอลูกสอบเข้าได้ ทำอย่างไรต่อ ก็ขอให้ลูกได้มีงานทำ มีพ่อแม่ที่ไหนให้ลูกโตแล้วต้องมาเกาะพ่อแม่ต่อ มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหน ให้คนแล้ววอนขอไม่จบ ไม่สิ้น จริงไหม ไม่ใช่พุทธะสอนหรือ ที่ให้ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ท่องไปทำไม พอถึงเวลา ตนขอพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ถูกไหม (ไม่ถูก) สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง ถ้าหากว่าท่านจะช่วย ท่านต้องช่วยให้เขายืนได้ด้วยตัวเอง และยอมรับความเป็นจริง ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นถ้าหากวันนี้ศิษย์น้องมาฟังธรรมะ ศิษย์น้องต้องมีความเข้าใจที่ถูกต้องอย่างหนึ่งคือ ธรรมไม่ได้สอนให้คนหลง แต่คนมักจะหลงกับการปฏิบัติธรรม ธรรมไม่ได้สอนให้คนยึด แต่คนนั้นมักจะยึดจนปล่อยไม่ลง วางไม่ได้ ใช่หรือไม่ (ใช่)
ธรรมไม่ได้สอนให้คนรักสุข แต่เกลียดทุกข์ รักดีเกลียดคนไม่ดี แต่ธรรมสอนให้เรามองเห็นความเป็นจริง และยอมรับทุกสิ่งว่ามันเป็นเช่นนั้นเอง แต่มนุษย์เป็นอย่างไร รักสุขเกลียดทุกข์ ชอบคนดีเกลียดคนไม่ดี ใช่หรือไม่ (ใช่) ถามหน่อยนะตัวเองดีแล้วยัง เกลียดเขาแต่ทำไมไม่เกลียดตัวเองบ้าง ด่าเขาทำไมไม่ด่าตัวเองบ้าง แช่งชักหักกระดูกว่าเขา ทำไมไม่แช่งชักตัวเองบ้าง เวลาเขาทำไม่ดีหน่อยเป็นอย่างไร ตัวเองเวลาไม่ดีด่าไหม (ไม่ด่า) อภัย ถูกไหม (ถูก) ถูกหรือไม่ (ไม่ถูก) ใช่หรือเปล่า (ไม่ใช่) แต่เราเป็นไหม (เป็น) ฉะนั้นต้องเข้าใจให้ถูก ธรรมไม่ได้ลวงให้คนหลง แต่คนมักจะหลงกับการปฏิบัติธรรม ธรรมไม่สอนให้คนมายึด แต่ธรรมสอนบอกว่าใดๆ ในโลกล้วนไม่เที่ยง อย่าไปยึดถือถูกไหม (ถูก) และธรรมไม่ได้สอนว่าให้รักดีแต่เกลียดชั่ว รักสุขเกลียดทุกข์ ใช่ไหม (ใช่) แต่เราปฏิบัติผิดทางทั้งหมดเลย เกลียดทุกข์ชอบสุข เกลียดคนเลวรักคนดี
เวลาคนอื่นเจอทุกข์ เรารู้วิธีช่วยใช่ไหม แต่เวลาตัวเองทุกข์ เรากลับช่วยตัวเองไม่รอด อย่างนั้นเราจะทำอย่างไร ท่านตอบว่าตัดความอยากของตัวเอง แต่ว่าความอยากของศิษย์น้องทำให้ศิษย์น้องทุกข์ใช่ไหม อย่างแรกคือตัดความอยากตัดกิเลส ต้นเหตุอะไรก็แก้ที่ต้นเหตุนั้นถูกไหม (ถูก) ทำไมเวลาทุกข์ถึงไปทำบุญแต่ไม่เห็นตัดกิเลสเลย เวลาคนอื่นทุกข์เรารู้จักสร้างบุญ สงเคราะห์ ให้ทาน แต่เวลาถึงตัวเองทุกข์ขึ้นมาทำไมเราไม่สร้างบุญกับตัวเองล่ะ เคยได้ยินคำพูดนี้หรือไม่ สร้างบุญให้กับตัวเอง วิธีทำง่ายๆ ที่มนุษย์มักจะพูดกันก็คือ ละบาป บำเพ็ญบุญ แต่มนุษย์เอาแต่เลือกทำบุญแต่ไม่เคยละบาป ถูกหรือไม่
ฉะนั้นถ้าศิษย์น้องเจอความทุกข์กับตัวเอง จำไว้นะ วิธีแก้ก็คือละบาป เพราะบาปเป็นต้นเหตุแห่งความทุกข์และความเศร้าหมองในจิตใจ และบาปตัวนั้นก็คือกิเลส ความโลภ ความเห็นแก่ตน ความปล่อยไม่ได้ แพ้ไม่เป็น เสียไม่ได้ ใช่ไหม ก็เลยทำให้เราเป็นทุกข์ถูกไหม แต่ถ้าเรายอมรับความจริง แพ้เป็น เสียได้ วางลง จะทุกข์ไหม (ไม่ทุกข์) แต่บางทีถึงเวลารู้ก็ยังทำไม่ทันสักที ใช่หรือไม่ (ทุกอย่างที่ศิษย์พี่เมตตามาจะต้องฝืนทำทุกอย่างเลยหรือ) ไม่ใช่ฝืนศิษย์น้อง แค่เรียนรู้ที่จะอยู่กับสิ่งที่เป็นโดยที่ไม่ตกเป็นทาสของมัน เข้าใจไหม ศิษย์พี่ถามง่ายๆ เวลาความอยากมา ศิษย์น้องเดินตามความอยากหรือมีสติแล้วคิดได้ เสื้อมันก็เต็มตู้แล้ว เงินมันก็พอมีแล้วนะ หยุดบ้างได้ไหม ไม่มีเลย พออยากมาก็วิ่ง พอโกรธมาก็ด่า พอเกลียดมาก็แช่ง ใช่หรือไม่ (ใช่) ศิษย์พี่ไม่ได้ให้ฝืน แต่ให้เรียกว่ามีสติก่อนจะไปตามอารมณ์ มีสติยั้งคิดก่อนที่จะตามกิเลสความเคยชิน ไม่ใช่ว่าไม่ให้ฝืน แต่ให้เรียนรู้ไปทีละขั้น เรียนรู้ที่จะอยู่
เหมือนกับเมื่อสักครู่ที่ศิษย์พี่บอกศิษย์น้อง ถ้าหากว่าใจเรากว้าง ใจเราไม่มีขอบเขต แบบนี้ชอบแบบนี้ชัง แล้วจะมีใครที่แย่ไหม (ไม่มี) แต่ใจของมนุษย์นั้นมีกรอบ มีความยึดมั่น เธอจะดีเธอต้องพูดแบบนี้ เธอจะไม่ดีเพราะเธอพูดแบบนี้ แต่ถ้าหากว่าใจของเราไม่มีกรอบ ใจของเราไม่มีความชอบธรรม เขาจะมาแบบไหน เราจะบอกได้ไหมว่า แบบนี้แย่ แบบนี้ดี ไม่มีหรอกนะ แต่ใจของมนุษย์มีกรอบ มีความเคยชิน มีความชอบ มีความชัง ก็เลยบอกออกมาว่า แบบนี้คือชอบ แบบนี้ไม่ชอบ ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่ถ้าหากว่าเราปล่อยวางได้ ใครล่ะจะมีโลกแห่งความเกลียด คิดให้ดีๆ จริงไหม
ถ้าหากว่าใจของมนุษย์มักจะชอบมีแบบนี้ แบบนั้น พอใครไม่ตรงกับแบบที่ชอบก็ไม่ดี พอใครไม่ตรงกับแบบที่มีก็ไม่ดี ใช่หรือไม่ (ใช่) แก้ไขได้ไหม อยู่ที่เรียกว่าถ้าเข้าใจแล้วมันไม่มีใครที่น่าโกรธ ต้องเปิดที่ใจตนเอง ต้องถามที่ใจตนเองว่าใจเราเปิดกว้างไหม เหมือนเวลาเราเห็นเด็กร้องไห้ โดยส่วนใหญ่เรารำคาญไหม (รำคาญ) แต่ทำไมเวลาเป็นลูกเรา เรารำคาญไหม (ไม่รำคาญ) ถ้าเป็นลูกเรา เราไม่รำคาญ แต่ถ้าเป็นเด็กข้างบ้าน เมื่อไหร่จะเงียบสักที ถ้าเป็นลูกเรา โอ๋ๆๆ (เลี้ยงเห็นแก่ตัว) ไม่ใช่เลี้ยงเห็นแก่ตัวหรอก แต่เพราะความรักทำให้เราลำเอียง ใช่ไหม (ใช่) ถ้าตาเราเอียงทุกสิ่งทุกอย่างมองมันก็ (เอียง) ถ้าหูเราหนวกเวลาใครพูดดังๆ ยังไงก็ (ไม่ได้ยิน) ในทางเดียวกันถ้าใจเรามันมืดบอดเวลามองอะไรมันก็มองได้ (ด้านเดียว) ถ้าใจเรามีข้อจำกัดเวลามองอะไรมันก็จำกัด ถูกไหม (ถูก) ถ้าใจเรากว้างเวลามองอะไรมันก็มองได้ (กว้าง) จริงไหม (จริง) ฉะนั้นตอนนี้ศิษย์น้องใจบอดหรือใจกว้าง (กว้าง) ถ้าเราใจกว้างไม่มีใครหรอกที่ยากเกินแก่ความเข้าใจ แต่เพราะใจของมนุษย์นั้นยังไม่กว้างพอ จริงไหม (จริง) สมมติว่าศิษย์พี่มีดอกไม้เหม็น เหี่ยวๆ เฉาๆ อยู่ดอกหนึ่ง ให้ศิษย์น้อง เอาไหม มันใกล้จะเน่าแล้วเอาไหม (ไม่เอา) ถ้าศิษย์พี่มีแอปเปิลอยู่ลูกหนึ่งมีหนอนชอนไชแล้วเอาไหม (ไม่เอา) อย่างนั้นถ้าศิษย์พี่มีผ้าอยู่ผืนหนึ่ง ไปเช็ดสิ่งสกปรกมาแล้ว เอาไหม (ไม่เอา) ถ้าศิษย์พี่บอกว่าแอบไปเช็ดอุจจาระ ปัสสาวะมา เอาไหม (ไม่เอา) ถ้าติดโรคด้วยเอาไหม (ไม่เอา) โดยส่วนใหญ่ไม่เอา ศิษย์พี่มีเรื่องเลวร้ายจะมาให้ศิษย์น้องเอาไป เอาไหม (ไม่เอา) ดอกไม้เน่าๆ ผลไม้เน่าๆ ผ้าเน่าๆ เอาไหม (ไม่เอา) แล้วทำไมในใจของศิษย์น้องถึงเก็บแต่สิ่งเน่าๆ เหม็นๆ เรื่องเก่าชอบเอามาเล่าใหม่ เรื่องของไม่ดีของคนอื่นชอบเอามาพูดแล้วพูดอีก ถูกไหม (ถูก) เมื่อสักครู่ศิษย์พี่ถามว่าดอกไม้เน่าๆ เอาไหม (ไม่เอา) แอปเปิลเน่าๆ เอาไหม (ไม่เอา) ผ้าเน่าๆ เอาไหม (ไม่เอา) แล้วเรื่องไม่ดีของคนอื่นเน่าๆ เก็บไว้ทำไมในใจ พอเก็บเสร็จแล้วก็มองเขาอย่างลำเอียง ฉะนั้นควรจะเก็บไว้ไหม (ไม่ควร) เพราะเวลาเรารู้เรื่องเน่าๆ ของคนอื่นแล้วเราจะมองเขาดีขึ้นไหม (ไม่ดี) ก็ไม่ดีขึ้นแล้วทำไมจึงเก็บไว้ เน่าไหม (เน่า) เหม็นไหม (เหม็น) เก็บไหม (เก็บ) ถูกหรือไม่ (ถูก) ถ้าอย่างนั้นเราควรทำอย่างไร ก็บางทีคนเป็นแบบนี้ใช่ไหม (ใช่)
ศิษย์น้องเคยได้ยินคำพูดนี้ไหม คนที่รู้จักมีสุขอยู่ที่ไหนก็ทำให้คนอื่นมีสุข คนที่มีแต่ทุกข์อยู่ที่ไหนก็ทำให้คนยากจะมีสุข ถูกหรือเปล่า (ถูก) ฉะนั้นถ้าในจิตใจของศิษย์น้องเก็บแต่สิ่งเน่าๆ แล้วจะอยู่ที่ไหนกับใคร จะไม่ปล่อยความเน่าออกมาไหม ปล่อยไหม (ปล่อย) มันก็ต้องปล่อย ฉะนั้นทำไมไม่ทำแบบนี้ ศิษย์น้องเคยได้ยินไหม ถ้ามองเห็นใครมีดีมีค่า ทุกๆ คน ก็มีค่าควรแก่การมอง แต่ถ้ามองเห็นใครไร้ค่าไม่มีดี ทุกคนในโลกนี้ก็ไม่มีดีไม่มีค่าควรแก่การมองและอยู่ด้วย ใช่ไหม (ใช่) เมื่อสักครู่ศิษย์พี่ถามว่าแอปเปิลเน่าเอาไหม (ไม่เอา) ดอกไม้เน่าเอาไหม (ไม่เอา) คนเน่าๆ เอาไหม (ไม่เอา) แต่ทำไมเราชอบเก็บไว้ในใจถูกไหม (ถูก) คนที่มีสุขแม้สิ่งรอบข้างจะเป็นทุกข์ เขาก็แปรเปลี่ยนให้เป็นสุขได้ ใช่หรือไม่ (ใช่)ฉะนั้นแปลว่าทุกข์ มาแล้วเรายังแปรให้เป็นศูนย์ แปรให้มันเป็นความดี ยังไม่เป็นใช่หรือไม่ มันก็เลยยังเน่าอยู่ในใจใช่ไหม แสดงว่าปัญหาทุกคนเกิดแล้วไม่รู้จักใช้ให้เกิดประโยชน์ ใช่ไหม (ใช่) เหมือนเวลาเราอารมณ์ดี โดนด่าก็ยิ้มได้ แต่ถ้าอารมณ์ไม่ดีโดนด่ายิ้มออกไหม (ไม่ออก) ขนาดชมก็ยังยิ้มไม่ออกเลยจริงไหม (จริง) ฉะนั้นถึงมันจะเป็นของเน่าแต่ถ้าหากอยู่กับคนที่รู้จักพลิกใจเป็น ควบคุมใจได้ ของเน่าก็จะกลายเป็นของมีประโยชน์ ถูกหรือไม่ (ถูก) แล้วเราจะปล่อยให้มันเน่าหรือทำให้มันเกิดประโยชน์ (เกิดประโยชน์) จริงหรือ ด้วยการเอามานินทาใหม่ ด้วยการเอามาพูดซ้ำแล้วซ้ำอีก ถูกหรือไม่ (ไม่ถูก)
ถ้าศิษย์น้องเป็นใจที่ไม่ยึดติด มันก็ไม่มีเลวร้าย มันก็ไม่มีดีชัง
แต่เป็นเพราะเรายังอดยึดติดแบ่งแยกไม่ได้ ยังมีที่ชอบที่ชัง พอมีที่ชอบมีที่ชังเราก็เลยต้องรับมือต่อ ถูกไหม (ถูก) ในแอปเปิลเดียวกัน ศิษย์พี่ให้เน่าๆ เอาไหม ไม่เอา แต่ถ้าศิษย์พี่ ให้เน่าพร้อมกับเอาดีไปด้วยเอาไหม (เอา) ถ้าเรื่องดีๆ มันมีเรื่องร้ายๆ ด้วย เอาไหม (เอา) ศิษย์พี่ถามต่อนะ ในหนึ่งร้อยมันมีดีแค่หนึ่งเดียวนอกนั้นร้ายหมด เอาไหม (เอา)
อย่างนั้นถามใหม่นะ ถามว่าในแอปเปิลเน่าให้เอาไหม ไม่เอา แต่ในเน่าให้ดีแถมไปด้วยเอาไหม (เอา) ฝ่ายชายบอกไม่เอา ฝ่ายหญิงเอาไหม (เอา) ถามใหม่ไหนใครเอายกมือขึ้น เอามือลง ไหนใครไม่เอายกมือขึ้น ที่บอกไม่เอาแปลว่าอะไรมันไม่ดี ไม่อยากได้เลยใช่ไหม (ใช่) ฉะนั้นที่นิสัยไม่ดีทำไมยังเลิกไม่ได้สักที รู้ว่ากินเหล้าไม่ดีทำไมยังไม่เลิกกิน รู้ว่าเล่นอบายมุขมันไม่ดีทำไมยังไม่เลิกเล่นสักที เพราะอะไรมนุษย์เรามีสิทธิ์เลือกได้แต่เราไม่เคยเลือก ปล่อยตัวเองตามใจตลอด ใช่ไหม (ใช่) ถ้าหากสามีในหนึ่งร้อยมีดีแค่หนึ่งก็ต้องรับให้ได้ ก็ในเมื่อบอกแล้วว่าแอปเปิลเน่า แอปเปิลดีรับได้ แล้วถ้าสามี เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ทำงานเป็นคนขยันขันแข็ง แต่เสียอย่างเดียวมีกิ๊ก รับได้ไหม (ไม่ได้) เหมือนกันภรรยาดีทุกอย่าง เสียอย่างเดียว มีชู้ ในทางกลับกันถ้าหากเป็นลูกล่ะ เสียไปเก้าสิบเก้าอย่าง แต่มีดีอย่างเดียวคือเป็นลูกของเรา รับได้ไหม (รับได้) แล้วทำไมกับคนอื่นเสียแค่หนึ่งมีดีตั้งเยอะ แต่เรามัวแต่มองหนึ่งจนรับไม่ได้ เพราะเราลำเอียง เพราะใจเราแบ่งแยกไม่กว้างพอ ใช่หรือไม่ (ใช่)
ฉะนั้นถ้าหากมนุษย์เข้าถึงความเป็นจริง เราจะไม่เปรียบเทียบ เราจะไม่ยึดติดแล้วทำให้เราต้องทุกข์ใจ แต่จะมองตามความเป็นจริงว่าอะไรเกิด อันนั้นก็ดีแล้ว ถูกไหม จำไว้นะ มีดีตั้งเก้าสิบเก้าแต่เสียแค่หนึ่งรับไหวไหม ไม่ไหวก็ต้องไหว เพราะเลือกมาแล้ว เพราะมันคือความจริง การทำงานก็เหมือนกัน ลูก ภรรยา เพื่อนร่วมงานก็เหมือนกัน อะไรก็ดีหมด แต่เสียอย่างเดียว ปากเสีย แล้วเราจะเกลียดเขาทำไม เกลียดแล้วได้อะไร แค่เราไม่ยึดติด แค่เราไม่เปรียบเทียบ ให้ยอมรับว่าในหนึ่งร้อยมีดีตั้งหนึ่งก็น่าดีใจแล้ว ดีกว่าในหนึ่งร้อยหาดีไม่ได้เลย ถูกหรือไม่
ฉะนั้นจำไว้นะ ถ้าใครคิดว่า แอปเปิลเน่า กับ แอปเปิลเสีย กล้ารับ ชีวิตถ้าเจอเข้มแข็งแล้วต้องเจ็บปวดก็ต้องรับได้ เจอทุกข์ก็ต้องเจอสุข เจอสุขก็ต้องมีทุกข์ เจอขมก็ต้องมีหวาน แล้วจะเกลียดเขาไปทำไม ได้แล้วมันก็ต้องเสีย สมหวังก็ต้องผิดหวัง ถูกไหม กล้ารับแอปเปิลลูกเน่า ลูกเสีย ก็ต้องกล้ารับความจริง เพราะธรรมะสอนให้เราไม่หลงกับการปฏิบัติ แต่ให้เรามองตามความเป็นจริง เมื่อเรามองตามเป็นจริง โลภ โกรธ หลง ดี ร้าย ได้ เสีย ทุกข์ สุข จะทำอะไรใจของท่านได้ แล้วศิษย์น้องจะอยู่กับโลกใบนี้ที่จะพลิกซ้ายพลิกขวาก็เข้าใจ ก็เพราะเป็นความจริง แล้วศิษย์น้องก็จะไม่อยาก ไม่เกลียด ไม่โกรธ เพราะในสิ่งที่ดีมันมีสิ่งที่ร้าย ในสิ่งที่ร้ายมีสิ่งที่ดี แล้วอะไรคือสิ่งที่เราต้องรักปักใจ ต้องเกลียดต้องแช่งชักหักกระดูก คนที่ฉลาดแม้เน่าก็ทำให้ก่อเกิดในทางที่ดี เหมือนพระพุทธะสิ่งที่เรียกว่าทุกข์ทำไมท่านจึงนำมาทำให้ท่านพ้นทุกข์แล้วเป็นพุทธะล่ะ สิ่งที่มนุษย์เฝ้ารังเกียจความทุกข์ ความล้มเหลว ความผิดหวัง มนุษย์เกลียดหมด แต่รู้ไหมว่าสิ่งเหล่านี้ที่มนุษย์เกลียด พระพุทธะกลับสามารถนำมาทำให้ท่านพ้นทุกข์ พ้นเวียนว่ายตายเกิด แล้วทำไมเราต้องไปกลัว กับสิ่งเน่าๆ ในโลก เหมือนดังคำว่าถ้าใจเราสำรวมดีแล้ว ใจเราปฏิบัติถูกต้องดีแล้ว ใจเราจริงแท้แน่แล้วอะไรจะทำให้เราเลวร้ายได้ ใช่ไหม กลัวแต่ใจเราไม่ดีจริงเท่านั้นเองใช่หรือเปล่า
อย่างนั้นแอปเปิลเน่าๆ เอาไหม คนไม่ดีรับไหวไหม (รับไหว) ใครด่าเรา โกรธไหม (ไม่โกรธ) ใครเอาเงินเราไปไม่คืน เกลียดไหม ก็อยากไปใจดีกับเขาเองไม่ใช่หรือ จริงหรือไม่ ถ้าไม่อยากผิดหวังก็อย่าไปให้ใครยืมเงิน ใช่หรือไม่ ถ้าไม่อยากเจ็บปวดทุกข์ ก็อย่าไปคาดหวังใครว่ามันจะมีดี 100% หรือไม่มีดีสัก 1% ก็ย่อมเป็นไปไม่ได้จริงไหม
วันนี้เป็นวันแรกนั่งด้วยความฝืนใจ ใช่หรือไม่ (ไม่) ฝืนใจไหม (ไม่ฝืนใจ) เล่นเกมหน่อยนะ ใช้การส่งแอปเปิลจากข้างหน้าไปข้างหลัง
(สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตาให้นักเรียนในชั้นเรียน เล่นเกมส่งแอปเปิล)
ถ้าเราจะอยู่ในโลกให้มีความสุข บางครั้งชนะได้ก็ต้องแพ้เป็น ถูกไหม แต่ในสังคมจริงๆ เรากล้าแพ้ไหม (เป็นบางเรื่อง) ศิษย์น้องเอย คนในโลกเขาแพ้เขาจะต้องเอาชนะให้ได้ แต่ถ้าเรายอมได้ เราก็ไม่ต้องแข่งขันกับใคร เราก็ไม่ต้องชิงดีกับใคร เพราะความอยากของมนุษย์ถมไม่มีวันเต็ม ที่เราเหนื่อยอยู่ทุกวันนี้เพราะอยากได้ อยากชนะ อยากมี ใช่ไหม (ใช่)
(สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตาให้นักเรียนในชั้นที่เล่นเกมชนะ เสียสละแอปเปิลให้กับนักเรียนที่แพ้ และต้องเต้นเป็ดแทนแถวที่แพ้)
อยากดูเป็ดไหม (อยากดู) แถวที่แพ้กับแถวที่ชนะยืนขึ้น ทำให้คนอื่นมีความสุขกลัวไหม (ไม่กลัว) ทำให้คนอื่นมีสุขอายไหม (ไม่อาย)
เต้นพร้อมกันดีไหม (ดี) เป็นครั้งแรกที่ประชุมธรรมมีเป็ดมากขนาดนี้ แถมเป็นเป็ดมาฟังธรรมะด้วยถูกไหม (ถูก) ถ้าทำดีแล้วทำให้คนอื่นมีสุข ไม่เห็นต้องอาย แต่ถ้าทำชั่วแล้วทำให้คนอื่นมีทุกข์อย่างนั้นที่ต้องอายถูกไหม (ถูก) ทำด้วยกันจะเป็นอะไรไปใช่หรือเปล่าศิษย์น้อง (ใช่)
ถ้าเราอยู่ในโลกใบนี้ ศิษย์พี่บอกแล้วการเรียนรู้ ศึกษาธรรม สิ่งสำคัญต้องมองตามความเป็นจริง ไม่ใช่มองตามใจ และต้องยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ด้วยใจที่เป็นสุข เหมือนที่ศิษย์พี่เปรียบเทียบเรื่องแอปเปิลเน่ากับแอปเปิลดี เป็นไปได้ไหมที่ในโลกนี้จะไม่มีแอปเปิลเน่า (ไม่ได้) แต่เชื่อไหมถ้าหากว่าศิษย์น้องเข้าใจสภาวธรรม ศิษย์น้องจะมองเห็นว่า ไม่ว่าแอปเปิลจะเน่าหรือจะดี ทั้งที่จริงก็ไม่ต่างกันเลย แต่มันอยู่ที่ว่ามุมมองที่เรามองเห็นอะไร เหมือนเราจะมองเห็นคนนี้ดี คนนี้ไม่ดี แต่พอผ่านไปอีกเวลาหนึ่ง คนที่ไม่ดีกลับมาเป็น (ดี) และที่ดีกลับมาเป็นคน (ไม่ดี) ใช่หรือไม่ (ใช่)
ฉะนั้นทำอย่างไรที่จะเป็นคนที่รู้และเข้าใจธรรมะและเราสามารถรับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตได้สิ่งสำคัญก็คือ ต้องนิ่งและมีสติ ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่มนุษย์โดยส่วนใหญ่แล้วนั้น ไม่ค่อยนิ่งไม่ค่อยมีสติ เมื่อมีร้ายมาก็ (ร้ายตอบ) หรือแรงมาก็ (แรงตอบ) แล้วรู้ไหมถ้าหากร้ายมาก็ร้ายตอบ แรงมาก็แรงตอบ แบบนี้จะทำให้เวรกรรมยืดเยื้อ ด่าเขาบาปแล้วนะ แต่คนที่ด่ากลับบาปมากกว่าแล้วเราเป็นคนบาปมากกว่าใช่ไหม (ใช่) ใช่หรือ น่ากลัวนะ
ฉะนั้นถ้าศิษย์น้องอยากทำดีง่ายนิดเดียว แค่ละชั่วก็เรียกว่าดีแล้ว แต่ศิษย์น้องพยายามดี แต่ความชั่วไม่ละ มันก็ยังดีไม่ขึ้น ถูกไหม (ถูก) ฉะนั้นทำบุญเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล พระพุทธะจึงกล่าวว่า คนที่ทำบุญด้วยเจตนาบริสุทธิ์ คนที่ทำบุญ ทำดีด้วยศีลด้วยธรรม บุญนั้นจะไม่ไร้ผล แต่คนที่ทำบุญด้วยเจตนาไม่บริสุทธิ์ยังขาดศีลขาดธรรม ทำไปเท่าไหร่ก็ไม่บังเกิดผล แล้วเราเป็นอย่างนั้นไหม (ไม่เป็น) ทำไปแล้วก็ไม่คิดย้อนกลับใช่ไหม ทำไปแล้วก็ไม่เคยระแวงใช่ไหม ทำไปแล้วใจก็ยังมีอกุศลใช่ไหม (ไม่ใช่) ถ้าทำแล้วยังหวังวอนขอ ยึดมั่นถือมั่น มันก็ยังมีตัวตนไปรองรับ ให้ไม่พ้นทุกข์อยู่อีกใช่ไหม (ใช่) สิ่งที่ศิษย์พี่อยากจะบอกกับศิษย์น้องอย่างหนึ่งก็คือ คนในโลกส่วนใหญ่เวลาสอนลูกสอนหลาน หรือสอนใครๆ เรามักจะบอกว่าลูกต้องเก่ง ลูกต้องดี ลูกทำอะไรต้องสำเร็จใช่ไหม แต่ศิษย์น้องรู้อะไรไหมว่า สอนเขาเก่ง สอนเขาดี สอนเขาสำเร็จ แต่พุทธะกลับสอนว่า ไม่ต้องเก่ง แต่ขอให้ (เป็นคนดี) และพุทธะยังสอนอีกว่า ไม่ต้องเก่ง ไม่ต้องดี แต่ขอให้เข้าใจชีวิตก็พอ เก่งแล้วมองคนอื่นไม่ขึ้น ดีแล้วดูถูกเหยียดหยามคน ควรไหม
แล้วมนุษย์เราเป็นแบบนี้ไหม (เป็น) ทำไมไม่สอนลูกเราว่า ลูกดีไม่ดีไม่เป็นไร ขอให้เป็นคนที่กล้ายอมรับความจริงถูกไหม (ถูก) เพราะคนในโลกนี้ยอมรับความจริงไหม (ไม่) แค่เป็นคนดียังไม่ค่อยอยากดีเลยใช่หรือเปล่า (ใช่) ฉะนั้นพระพุทธะสอนว่า เกิดเป็นคนไม่ต้องชนะ แพ้ได้ เกิดเป็นคนไม่ต้องเข้มแข็ง อ่อนแอก็ได้ ทำไมสิ่งศักดิ์สิทธิ์สอนอย่างนี้ ก็คนในโลกแข็งเท่าไร แล้วเป็นอย่างไร ดื้อถูกไหม (ถูก) พระพุทธะจึงสอนว่า เกิดเป็นคนเมื่อกล้าแข็งต้องกล้าอ่อน เมื่อกล้าดีก็ต้องกล้ารับไม่ดีถูกไหม (ถูก) เมื่อกล้าชนะก็ต้องกล้าแพ้ใช่หรือไม่ (ใช่)
ฉะนั้นถ้าเกิดศิษย์น้องอยากอยู่ในโลกให้ไม่เป็นทุกข์ แพ้ได้ ชนะได้ เข้มแข็งได้ อ่อนแอได้ ทำไมศิษย์พี่จึงพูดอย่างนี้ เพราะคนทุกคนหนีความเจ็บปวดได้ไหม (ไม่ได้) หนีความพ่ายแพ้ได้ไหม (ไม่ได้) แล้วถ้าวันหนึ่งชีวิตต้องพ่ายแพ้ เรารับได้ไหม (ต้องรับให้ได้) แต่วันนี้รับได้ไหม พอเจ็บป่วย สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยทีๆ ไม่อยากเจ็บเป็นไปได้ไหม เป็นไปไม่ได้ ใครๆ ก็ต้องเจ็บ ใครๆ ก็ต้องแพ้
ฉะนั้นการเรียนรู้หลักธรรมจึงไม่ได้สอนให้แค่ติดดี แต่สอนให้เรามองตามความเป็นจริง แม้ว่าสิ่งนั้นจะไม่ดีก็ตาม ได้ไหม (ได้) เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่ศิษย์น้องเข้าใจความเป็นจริง ศิษย์น้องจะไม่ยึด ไม่อยาก และไม่หลง แต่ถ้าเมื่อไหร่ศิษย์น้องยังมองไม่เห็นความเป็นจริง ยังมองเห็นแต่สิ่งที่ตามใจ ก็ยังหนีไม่พ้นความยึด ความอยาก ความหลง ที่เรียกว่า โลภ โกรธ หลง หรือต้นเหตุแห่งความทุกข์ทั้งมวล หนีไม่มีวันสิ้นสุดหรอก วันนี้มาผูกบุญแค่นี้ ดีไหม เรามาฟังธรรมะ เพื่อให้ได้ธรรมะ ไม่ใช่มาฟังธรรมะเพื่อยังเป็นตัวเป็นตน มาฟังธรรมะเพื่อให้ได้ธรรมะ และจะได้ธรรมะได้อย่างไร ถ้ายังไม่ละวางนิสัย ความเคยชิน การเอาแต่ใจ การเอาแต่ได้ แล้วจะได้ธรรมะไหม ไม่ได้ แต่สิ่งที่ได้คืออารมณ์ นิสัย ตัวเองเหมือนเดิมจริงไหม (จริง) ฉะนั้นอยากมาฟังเพื่อได้ธรรมะ หรืออยากมาฟังเพื่อกลับไปเป็นตัวเองเหมือนเดิม (ได้ธรรมะ) เพราะเป็นตัวเองก็ไม่เห็นเสียหายอะไรใช่ไหม (ไม่ใช่) ใช่เป็นตัวเองไม่เสียหายอะไรแต่รู้ไหมว่า ชีวิตของมนุษย์สามารถพ้นทุกข์ได้ แต่ที่พ้นทุกข์ไม่ได้ก็เพราะยึดติดในความเป็นตัวเป็นตน ถูกไหม (ถูก) ไม่มีใครขังเราไม่มีใครทำร้ายเราเท่ากับความเคยชินและนิสัย ถูกไหม (ถูก) ฉะนั้นเมื่อไหร่ที่เรายังวางความเป็นตัวตนไม่ได้เราจะพ้นทุกข์ได้อย่างไร ถ้าเรายังมองไม่เห็นความเป็นตัวตนที่แท้จริง เราจะเข้าถึงธรรมะได้อย่างไร ใช่ไหม (ใช่)
ฉะนั้นขอให้พิจารณาให้ดีนะศิษย์น้อง ศิษย์พี่ต้องการให้ศิษย์น้องรู้ว่ามนุษย์ทุกคนมีความเป็นพุทธะอยู่ภายในมีความดีงามอยู่ แต่บางทีเราไม่เลือกที่จะทำดี แต่เราเลือกชอบทำแต่สิ่งที่ตามใจ เราไม่เลือกที่จะปฏิบัติธรรม แต่เราชอบเลือกที่จะปฏิบัติโลภ โกรธ หลง ฉะนั้นพอปฏิบัติโลภ โกรธ หลง สิ่งที่ได้ก็คือ กรรม วิบากกรรม ความทุกข์และการเวียนว่ายไม่จบสิ้น แต่ถ้าปฏิบัติธรรมสิ่งที่ได้ก็คือ ธรรมะ เข้าถึงธรรม กลับสู่สภาวธรรม เป็นพุทธะบนแดนดิน เลือกเอานะว่าวันนี้อยากตามใจหรือมาตามธรรมะ ถ้าตามธรรมะพรุ่งนี้อยู่ต่อ แต่ถ้าตามใจก็คงกลับบ้านไม่มาแล้ว ถูกไหม (ถูก)
การเรียนรู้หลักธรรมวันเดียวไม่มีวันพ้นทุกข์ได้ จนกว่าศิษย์น้องจะนิ่งและมีสติยั้งคิดพอว่าสิ่งที่ศิษย์พี่พูดมันจริงหรือลวง ถูกไหม (ถูก) อยากเข้าถึงสภาวธรรมไม่ยากเลย วางนิสัยได้ วางอารมณ์ได้ วางความเคยชินได้ วางอัตตาตัวตนได้ ใจฟ้าก็อยู่ที่ตัวเราความเป็นพุทธะก็อยู่ในใจเรา แต่ถ้ายังวางอารมณ์ไม่ได้ วางความเคยชินไม่ได้ วางนิสัยไม่ได้ มนุษย์ก็เวียนว่ายในวัฏสงสารไม่จบสิ้น จริงไหม (จริง) แล้วทำไมไม่ทำวันนี้ให้พ้นทุกข์ด้วยการรู้จักวางล่ะ วางความเคยชินแล้วลองนิ่งพิจารณาสิ่งที่ศิษย์พี่พูดดูว่าหลอกลวงไหม ใช่หรือไม่ กลับดีกว่า หมดแรงแล้ว ใช่ไหม ไม่มีวันหมดแรงนะ เพื่อช่วยคนดีกลับสู่ความดีงามที่แท้จริง พุทธะไม่มีวันหมดแรง แต่มนุษย์นั่นแหละ ชอบหมดแรงก่อน ก็ศิษย์พี่บอกแล้วถ้าอยากอยู่บนโลกนี้ให้ได้ แอปเปิลเน่าหรือแอปเปิลดี ก็ต้องรู้จักรับมือให้เป็น ใช่ไหม ในสิ่งที่เน่ามันก็ยังมีสิ่งที่ดี ในสิ่งที่ดีมันก็มีสิ่งที่เน่า ฉะนั้นศิษย์พี่ก็เชื่อว่าในแอปเปิลเน่ามันมีแอปเปิลดีอยู่ ใช่หรือไม่ ไปล่ะนะ ช่วยคนตั้งใจฟังธรรมะ เพื่อเอาบุญมานำพาให้ตัวเองพ้นทุกข์นะ ไม่ใช่มาฟังธรรมะเพื่อให้ตัวเองจมอยู่กับทุกข์ ใช่หรือไม่ ไปล่ะ
วันอาทิตย์ที่ ๑๔ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๘ สถานธรรมเต๋อฮว่า จ.สงขลา
พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง
ผ่านมาเพื่อผ่านมาพบ ผ่านมาเพื่อจบแค่นั้น
ผ่านมาเพื่อขออะไรกัน ผ่านมาเพื่อฝันจนตาย
เราคือ
จี้กงสงฆ์วิปลาส รับบัญชาจาก
พระอนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา ลงสู่พุทธสถานเต๋อฮว่า แฝงกายกราบ
องค์มารดาแล้ว ถามศิษย์รักของอาจารย์ทุกคนฟังธรรมะรู้เรื่องหรือเปล่า
ปลูกอารมณ์ปลูกความคิดปลูกนิสัย ปลูกลงไปในใจของตนนี้
ปลูกจนตัวขังตนอยู่ในที ปลูกจนมีตัวของตนอยู่ภายใน
ติดในกายในใจจนยากพ้น ติดในตัวในตนทับซ้อนใหญ่
ล้วนไม่เที่ยงเป็นทุกข์หลงกันไป จะหาใครตื่นรู้จริงสักที
ต่างสะสมบุญบาปกันมากหนอ กรรมต่อกรรมวิบากก่อยากหลีกหนี
บุญไม่อาจล้างบาปกันสักที ต้องตัดเหตุที่ตนมีกิเลสอารมณ์
หากไม่ยึดทุกข์ไม่มีที่อาศัย หากไม่หลงผิดบาปไปไม่ทุกข์ขม
หากไม่ตกเป็นทาสกิเลสอารมณ์ ก็ไม่จมในอัตตาจนฝังใจ
ฮาฮาหยุด
พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง
อาจารย์อยากจะถามศิษย์นะ ว่าวันนี้ศิษย์ผ่านมาเพื่อผ่านมาพบกันรู้จักกันแล้วก็จบแค่นั้น ใช่ไหม (ไม่ใช่) หรือผ่านมาเพื่อมาฟังให้จบๆ ไป เป็นอย่างไร ผ่านมาเพื่อให้จบๆ ไป หรือไม่ (ไม่ใช่) อย่างนั้นอาจารย์ถามใหม่หรือผ่านมาเพื่อมาขออะไรกัน (ขอธรรมะ) ขอธรรมะหรือ ศิษย์รู้ไหมตัวศิษย์เองก็เรียกว่าธรรมะ ตัวอาจารย์เองก็เรียกว่าธรรมะ ทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่กิเลสอารมณ์เขาก็เรียกว่าธรรมะ ใช่หรือไม่
รู้ไหม ทุกอย่างเรียกว่าธรรมะ แต่ทำไมเรามองไม่เห็นเป็นธรรมะ แต่เรามองเห็นเป็นแค่กิเลส เป็นแค่อารมณ์ เป็นแค่ตัวตน เพราะเราไม่เคยมองแล้วรู้ให้ชัดเห็นให้จริงเรามองเพียงแค่สักแต่มองหรือเรามองเพียงแค่อยากจะเห็นในสิ่งที่ตัวเองอยากเห็น แต่เราไม่เคยมองให้กว้างมองให้ลึกมองให้รอบคอบ มองจนไม่มีอะไรมาลวงหลอกได้ เราไม่เคยมองจนชัดขนาดนั้น จริงไหม (จริง) ศิษย์เคยได้ยินไหมว่าถึงรู้แต่รู้แล้วยังพ้นทุกข์ไม่ได้ ความรู้นั้นก็ยังเป็นอวิชชา ถึงรู้แล้วแต่ยังไม่ถึงที่สุด ความรู้นั้นก็ยังเป็นม่านหมอกที่ทำให้เรามองอะไรได้อย่างลวงตา ใช่หรือไม่ (ใช่) ใช่หรือ ถ้าใช่เวลานี้คงรู้ให้มากกว่านี้แล้วจริงไหม (จริง) ลองพูดกันเรื่องง่ายๆ ผ่านมาเพื่อฝันจนตาย ฝันอยากเป็นอะไรกันหรือ ฝันอยากเป็นนั่น อยากเป็นนี่ ใช่ไหม (ใช่) มนุษย์เราเหมือนคนที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความฝันไม่รู้ตื่น ถูกหรือไม่ (ถูก) แล้วเราจะตื่นได้อย่างไรล่ะถ้าเรายังมองไม่เห็นความจริงในโลกนี้ เรายังจมอยู่กับความคิดที่ตัวเองอยากนั่นอยากนี่ ใช่หรือไม่ (ใช่) อยากจนบางครั้งมองอะไรผิดเพี้ยนไหม (เพี้ยน) อยากจนบางครั้งความรักมันบังตา ใช่ไหม (ใช่) เหมือนเคยได้ยินไหมรักมากๆ ทำให้ตา (บอด) หลงมากๆ ทำให้หู (หนวก) ฉะนั้นศิษย์ของอาจารย์ทั้งตาบอดทั้งหูหนวกเลย ใช่หรือไม่ (ใช่) เพราะตัดไม่ได้ทั้งความรักและความหลง ถูกหรือเปล่า (ถูก) ฉะนั้นก็เหมือนคนทั้งตาบอดและหูหนวก เดี๋ยวนี้ก็แก่แล้ว ใช่ไหม (ใช่) แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะ ดังนั้นเวลามาศึกษาเรียนรู้หลักธรรม จึงต้องเปิดใจให้กว้างเพื่อจะได้มองอะไรได้แจ่มชัดขึ้น ใช่หรือไม่ (ใช่)
อาจารย์ถามหน่อยนะ ไหนใครมาสองวันนี้แล้วรู้สึกว่าทุกครั้งที่ได้ฟัง ทุกครั้งที่ได้กินอาหาร ทุกครั้งที่ได้มาร่วมงาน รู้สึกมีความสุขบ้าง ถ้าเป็นคนที่สุขง่ายทุกข์ยากก็ดีไม่ใช่น้อย แต่ในความเป็นจริงอาจารย์เห็นศิษย์ ทุกข์ง่ายสุขยากมากกว่านะ ใช่ไหม (ใช่) อย่างนั้นเกิดเป็นคนเราควรที่จะทุกข์ง่ายหรือสุขง่ายดี (สุขง่าย) แต่อาจารย์เห็นศิษย์เป็นคนสุขง่ายหรือไม่ (ไม่) สุขยากทุกข์ง่ายใช่หรือไม่ อย่างนั้นทำไมเราไม่กำหนดมาตรฐานความสุขเราให้ต่ำๆ ล่ะ แล้วกำหนดความทุกข์เราให้มันยากๆ ล่ะ จริงไหม ชีวิตก็จะได้มีสุขง่ายหน่อยเจออะไรก็ยิ้มได้ ใช่หรือไม่ (ใช่) อาจารย์ถามหน่อย ถามว่าศิษย์มีสุขไหม (มี) มีสุขง่ายไหม ดูเหมือนจะมีนะ แต่จริงๆ แล้วมีไหม (ไม่มี) ศิษย์เคยเห็นคนประเภทนี้ไหม อาจารย์ถามหน่อยนะ คนที่กินข้าววันนี้แล้วบอกว่าอีกสองสามวันค่อยอิ่ม ศิษย์ว่าคนคิดแบบนี้โง่หรือฉลาด (โง่) อย่างนั้นอาจารย์ถามหน่อย ศิษย์เป็นคนที่หาเงินวันนี้แล้วบอกว่าเอาไว้รวยก่อนเดี๋ยวค่อยสุข ใช่ไหม (ไม่ใช่) จริงหรือ อาจารย์ถามใหม่นะ ใครบ้างที่กินวันนี้แล้วบอกว่าอีกสองสามวันค่อยอิ่ม (ไม่มี) ใช่ไหม อย่างนั้นอาจารย์ถามหน่อยแล้วศิษย์เป็นคนที่มีสุขง่ายๆ ไหม (ไม่ง่าย) ไม่ง่ายต้องมีบ้าน มีรถ มีครอบครัว มีตำแหน่ง มีชื่อเสียง มีเงินทองครบค่อยสุข ใช่ไหม (ใช่) อย่างนั้นตอนนี้ที่ศิษย์กำลังเสวยอยู่คือทุกข์ทั้งนั้นเลยใช่ไหม (ใช่) ที่มีอยู่นี่มันมีแต่ทุกข์ ใช่ไหม (ใช่) อย่างนั้นศิษย์ต่างอะไรกับคนที่อาจารย์บอกเมื่อสักครู่ กินข้าววันนี้แล้วอีกสองสามวันค่อยอิ่ม ทำไมไม่กินทุกคำก็มีสุข กินทุกคำก็อิ่ม กินทุกคำก็ยินดี แต่มนุษย์ไม่ใช่ คนที่ทำงานวันรับเงินเดือนคือวันที่มีความสุข คนขายของช่วงที่ได้รับเงินคือช่วงที่มีความสุขใช่ไหม (ใช่) คนปลูกยางช่วงที่มีความสุขคือช่วงไหน (ขายยางได้) ยางขึ้นราคา มีสุขไหม (มี) แต่ถ้ากรีดยางไม่ทัน ความสุขตกทันทีใช่หรือไม่ (ใช่) ทำไมไม่ทำทุกวันให้มีความสุข ได้งานทำ ได้มีกิน ได้มีบ้าน ได้มีลูก ได้มีภรรยา ได้มีสามี สุขแล้ว ทำไมต้องรอให้อีกสิบก้าว เดี๋ยวค่อยสุข ทำไมไม่ทุกก้าวก็มีสุข ทุกก้าวก็ยินดี ทุกก้าวก็เปรมปรีดิ์ใช่ไหม (ใช่) ถามว่าวันไหนเป็นวันสุข (ทุกวัน) นึกว่าวันศุกร์อย่างเดียว ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ เราเริ่มมีความสุขแล้วใช่หรือไม่ (ใช่) ทำไมไม่ทำชีวิตให้มีความสุข ทำไมต้องรอให้ครบสมบูรณ์ ทำไมต้องรอให้พรั่งพร้อม แล้วชีวิตเมื่อไหร่จะครบ ถ้าไม่ครบชีวิตศิษย์ก็ไม่ต้องสุขเลยจริงไหม (จริง) ใช่หรือเปล่า (ใช่) แค่นี้ก็ดีแล้ว แค่นี้ก็สุขแล้ว เท่านี้ก็อิ่มแล้ว ถ้าไม่มีหนึ่งคำจะมีอีกสิบคำที่อิ่มไหม (ไม่มี) ถ้าไม่มีหนึ่งก้าวจะมีสิบก้าวที่สำเร็จไหม (ไม่มี) แล้วทำไมต้องรอให้สำเร็จจึงสุข ทำไมไม่รอก้าวแรกก็มีสุข ก้าวแรกก็ยินดีใช่ไหม (ใช่) ฉะนั้นศิษย์เคยได้ยินคำพูด คำหนึ่งไหม เริ่มต้นถูก มันก็ถูกตั้งแต่ต้นจนจบ แต่เริ่มต้นผิด ทำไมให้ผิดจนตัวตายใช่หรือเปล่า ทำไมไม่ทำสุขให้มีทุกวันใช่ไหม (ใช่) โดยส่วนใหญ่เวลาเจอหน้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ชอบขอ ใช่ไหม (ใช่) เขียนให้อาจารย์หน่อย
(พระอาจารย์เมตตาให้เขียนอธิบายบนกระดานโดยมีด้วยกัน 4 ขอ)
1. ขอให้ร่ำรวย
2. ขอให้เข้มแข็ง แข็งแรง
3. ขอให้ครอบครัว ร่มเย็นเป็นสุข
4. ขอให้การงาน ก้าวหน้า
หนึ่งคือขอให้อะไร รวย ใช่ไหม (ใช่) สองคือขอให้อะไร เข้มแข็งแข็งแรง ใช่ไหม (ใช่) สามส่วนใหญ่ขอให้ครอบครัวร่มเย็นเป็นสุข ใช่ไหม (ใช่) อย่างนั้นอาจารย์ถามว่า ถ้าสามข้อนี้ได้ครบ ดีไหม (ดี) เอาอะไรอีกไหม (เอา) น่ากลัวจริงๆ เลย หนึ่งคือ (รวย) สองคือ (แข็งแรง) สามคือ (ครอบครัวร่มเย็นเป็นสุข) ใช่ไหม (ใช่) แค่นี้พอไหม (ไม่พอ) อยากได้อะไรอีก (ขอให้การงานเจริญก้าวหน้า) อาจารย์ถามหน่อย ขอแค่นี้พอไหม (ไม่พอ) ไม่พออีกหรือ ถ้าอาจารย์บอกว่าให้ข้อเดียว แล้วสามารถใช้ได้หมดทุกข้อ เอาไหม (เอา) รู้ไหมข้ออะไร (ข้อสาม) ไม่มีในนี้ ศิษย์เอ๋ยมนุษย์ขอตั้งเยอะแยะแต่สิ่งหนึ่งที่มนุษย์ลืมขอ แล้วถ้าขออันนี้ได้นะอะไรๆ ก็ทำได้ นั่นคือ ปัญญาดี ปัญญาดีรวยไหม (รวย) ปัญญาดีรู้จักทำตัวเองให้แข็งแรงได้ไหม (ได้) ปัญญาดีทำให้ครอบครัวร่มเย็นได้ไหม (ได้) แต่ศิษย์ไม่เคยคิดมีเลย และศิษย์ไม่เคยคิดขอเลย ใช่หรือไม่ แล้วปัญญาดีได้มาจากไหน (ได้มาจากตัวเอง) คิดได้แค่นี้เองนะศิษย์เอ๋ย ปัญญาดีได้จากการศึกษาเรียนรู้กับผู้ที่มีความรู้มากกว่าเรา แต่ศิษย์ไม่ ถ้าใครที่รู้มากกว่าแล้วตัวเองโง่ ศิษย์ไม่เรียน แต่ถ้าใครโง่กว่าแล้วตัวเองฉลาดกว่า ศิษย์จะไปสอนเขา เราก็เลยเป็นคนที่ ร้อยทั้งร้อยไม่เคยได้ปัญญาดี ฉะนั้นปราชญ์จึงสอนไว้ว่าคนที่ฉลาดที่สุดคือคนที่ยอมโง่ที่สุด แล้วจะสามารถเป็นที่ที่มีแต่คนอยากมาสอน อยากมาให้ความรู้ แต่คนที่พยายามอวดตัวเองว่าตัวเองเก่ง คนนั้นคือคนที่โง่ที่สุดใช่ไหม แต่ศิษย์รู้ไหม มาเป็นศิษย์ของอาจารย์ อาจารย์นี่ทั้งโง่ทั้งบ้าเลยนะ ใช่หรือไม่ (ไม่ใช่) ใช่ศิษย์ ไม่มีพุทธะองค์ไหนโง่และบ้าเท่าอาจารย์ รู้ว่าสอนยากก็อยากสอน รู้ว่าเปลี่ยนยากก็อยากให้เปลี่ยน รู้ว่าศิษย์จะดียาก ก็ยังอยากให้ศิษย์ได้ดี มีพระพุทธะองค์ไหนมาจ้ำจี้จ้ำไชแบบนี้ล่ะ ไม่มี มีแต่อาจารย์จี้กงคนเดียว ใช่หรือไม่
อย่างนั้นอาจารย์จะสอนให้วิธีที่จะทำให้รวย คนที่อยากจะรวยได้ คนที่อยากจะมีได้ ศิษย์รู้ไหมต้องทำอย่างไร ต้องขยัน แต่ศิษย์เคยได้ยินคำพูดคำหนึ่งของปราชญ์โบราณไหม ยิ่งให้ก็ยิ่งได้ ใช่หรือไม่ ศิษย์บอกอาจารย์ศิษย์ยังไม่มีเลย จะไปให้เขาได้ยังไง ใช่ไหม (ใช่) อย่างนั้นอาจารย์ถามหน่อยคนที่กล้าให้ แปลว่าคนคนนั้นเขารู้สึกว่าตัวเองมีพร้อมสมบูรณ์แล้วถึงให้ แต่ถ้าเมื่อไหร่ศิษย์ยังบอกว่าให้ไม่ได้ แปลว่าศิษย์เป็นคนที่มีเท่าไหร่ก็เหมือนไม่มี จริงไหม (จริง)
ฉะนั้นศิษย์จำไว้นะ มีแล้วกล้าให้ ยิ่งให้ยิ่งได้รับ แต่ถ้ามีแล้วไม่ให้ เชื่อไหม ยิ่งมีก็ยิ่งจน ถูกไหมล่ะ มีเท่าไหร่ก็ให้ไม่ได้ เพราะอะไร ไม่พออาจารย์ไม่พอ คนที่บอกว่าไม่พอ คือคนที่จนไปตลอดชีวิต (บางครั้ง) บางครั้งหรือ อาจารย์เห็นว่าเป็นทุกวันเลย ใครสร้างกุศลแอบหลบ ไม่เกี่ยวกัน ฉะนั้นจำไว้นะศิษย์ เหมือนรอยยิ้มนะ ยิ่งยิ้มคนก็ยิ่งยิ้ม แม้วันนี้เขายังไม่ยิ้มตอบแต่ยิ้มให้เถอะทุกวัน ยิ่งให้ๆๆ ถึงที่สุด ปิดทองหลังพระจนทองมันกระเด็นมาข้างหน้าเลย ถูกไหม (ถูก) จะกลัวอะไรกับการที่จะทำในสิ่งที่ถูกต้องและดีงาม สิ่งที่ผิดนั้นคือสิ่งที่ต้องกลัว ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นถ้าอยากรวย ให้เป็นไหม (เป็น) ดังคำพูดที่ว่า “ช่วยเขาก็คือช่วยเรา ให้เขานั่นเหละก็คือการให้กับเรา” ทำไมเราไม่สร้างเหตุปัจจัยที่ดีล่ะ ถูกหรือไม่ (ถูก) ศิษย์จำไม่ได้หรือวันนี้คือเหตุของผลในวันหน้า เราแก้อดีตไม่ได้แต่เราทำอนาคตให้ดีได้ แล้วทำไมตอนนี้ไม่ทำในสิ่งที่ถูกต้องล่ะ อยากร่ำรวยทำไมวันนี้ไม่รู้จักให้ ถ้าวันนี้ให้ไม่ได้พรุ่งนี้มันก็ไม่มีวันให้ใครได้ ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นพระพุทธะจึงบอกไว้ว่า ไม่มีใครคนใดที่ไม่มีเมตตาธรรม แล้วจะไม่ทำบาป ถ้าเรามีเมตตาธรรมบาปจะกล้าทำไหม (ไม่กล้า) ถ้าคนเรามีน้ำใจช่วยเหลือคน ความผิดจะก่อไหม (ไม่ก่อ) เห็นไหมศิษย์แค่ “ให้” คำเดียวนะ นอกจากจะช่วยเราแล้ว เราก็จักต้องไม่ก่อบาปก่อกรรมด้วย แต่ยังได้สร้างบุญ ได้มาแล้วให้บุญต่อ ได้มาแล้วก็ผูกบุญต่อ ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นอยากรวยจงรู้จักที่จะ (ให้) ใช่หรือไม่ (ใช่)
อาจารย์ถามหน่อยพุทธะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกพระองค์เวลาท่านมาศึกษาหรือมาฝึกฝนการบำเพ็ญตน ท่านทิ้งความมั่งมีเพื่อไปหาความรู้พอ หรือท่านทิ้งความรู้พอแล้วไปหาความมั่งมี (ทิ้งความมั่งมีแล้วไปหาความรู้พอ) ใช่ ทิ้งความมั่งมีแล้วไปหาความรู้พอ แล้วถ้าพุทธะเดินทางนี้แล้วจะชี้นำให้คนเดินทางนี้ไหม (ทางนี้) ก็ต้องทางนี้ ถูกไหม (ถูก) ฉะนั้นพระพุทธะที่ไหนที่จะให้ศิษย์รวย มีไหม (ไม่มี) ใช่แล้ว ก็ท่านทิ้งความรวยไปหาความจน แล้วจะมีพระพุทธะที่ไหนที่ตัวเองทำอย่างหนึ่งแล้วสอนให้คนอื่นทำอีกอย่างหนึ่ง มีไหม (ไม่มี) ถ้ามีพระพุทธะนั้นก็โกหกแล้วนะ ถูกไหม (ถูก) ฉะนั้นยังอยากรวยไหม (อยาก, ไม่อยาก) อยากแต่จงเป็นอยากที่รวยน้ำใจ รวยความถูกต้อง รวยความดีงาม ไม่ใช่รวยความโลภ ความโกรธ ความหลง ถูกหรือไม่ (ถูก) อยากแข็งแรงอีกไหม (อยาก) อยากไปเรื่อยเลยนะ อาจารย์ให้รวยแล้วนะ อาจารย์ให้ความแข็งแรงเอาไหม (เอา) อาจารย์ถามหน่อย พระพุทธะองค์ไหนไม่เจ็บป่วยมีไหม (ไม่มี) แล้วแข็งแรงไหม (แข็งแรง) แปลว่าอะไร ศิษย์เอ๋ยขึ้นชื่อว่าสังขาร หนีไม่พ้น ความ (ตาย) ตายเลยหรือ ศิษย์จำไว้นะความเจ็บป่วยเป็นสิ่งที่ดี เพราะถ้าไม่มีความเจ็บป่วย แล้วตายเลย เอาไหม (ไม่เอา) ฉะนั้นจะไปเกลียดอะไรกับความเจ็บป่วย ฉะนั้นความเจ็บป่วยมาเป็นสัญญาณเตือนทำให้รู้ว่ากำลังอยู่ในภาวะอันตราย ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ เตือนติ๊ดติ๊ดติ๊ด จะได้เข้าใจว่าเสียงแบบนี้กำลังจะตายแน่ ความเจ็บป่วยทำให้เรารู้ว่าเรากำลังเดินทางผิด เรากำลังทำร้ายร่างกายอยู่ กินมากเกินไปเลยอ้วน เบาหวาน ความดัน ไขมันอุดตัน ถูกไหม (ถูก) ทำงานมากเกินไปก็เลยเป็นยังไง เครียด ยิ้มไม่ออกหน้าบึ้ง มองใครก็มองพาลไปหมด ฉะนั้นศิษย์ต้องมองให้ดี โรคภัยไข้เจ็บต้องมองให้ดี โอยเจ้ากรรมนายเวรมาทวงฉัน แล้วใครล่ะเจ้ากรรมนายเวร ตัวเองทั้งนั้น ถ้าป่วยไม่หายนั่นแหละเจ้ากรรมนายเวร แต่ถ้าป่วยแล้วเริ่มรักษาหายได้นั่นแหละตัวเองทำเอง ฉะนั้นอาจารย์ให้อะไร อาจารย์ไม่ได้ให้ศิษย์หายจากโรค แต่อาจารย์ให้ศิษย์อยู่กับโรค อย่างมีสุขดีกว่าเอาไหม (เอา) ฉะนั้นศิษย์จะเป็นโรคอะไรก็มีสุข ความดันสูง ฮ่าฮ่าๆ ดูซิ มันจะสูงไปแค่ไหน เบาหวานกินทุเรียนไป หวานแน่ๆ เลย ศิษย์เอ๋ยต้องรู้ตัว โรคภัยไข้เจ็บมาเตือน เมื่อมันมาเตือนก็ต้องอยู่กับมันให้มีความสุข เมื่ออยู่กับมันให้สุขใจมันก็สุข กายมันเจ็บก็รักษาได้ แต่ถ้าใจมันเจ็บ กายมันทุกข์จะรักษาอย่างไรก็ไม่หายจริงไหม (จริง) ฉะนั้นศิษย์อย่ากลัวโรคภัยไข้เจ็บ โรคภัยไข้เจ็บมันเป็นสิ่งที่ดี เตือนให้เรารู้ว่า (เรากำลังใกล้ตาย)
นักเรียนชั้นนี้น่ารักมาก ที่ตอบว่าเรากำลังใกล้ตาย ซึ่งจริงๆ แล้ว เตือนให้รู้ว่าเรากำลังดูแลสุขภาพร่างกายผิดๆ ต้องแก้ไขดูแลให้ถูกต้อง และอยู่กับโรคให้มีความสุข เพราะถึงที่สุดใครๆ ก็ต้อง (ตาย) แต่ตายอย่างคนมีลายหน่อยสิ ตายอย่างคนมีดีหน่อยสิ ไม่ใช่ตายแบบ มีคนสาธุมันตายได้ ดีใจๆ เอาไหมแบบนั้น (ไม่เอา) ฉะนั้นก่อนที่จะทำอะไรถ้าเริ่มต้นเรามีแต่ให้ รู้จักได้มา รู้จักให้ เจ็บป่วยก็มีแต่คนรักดูแล ถูกไหม (ถูก) แต่ถ้าชีวิตเราไม่เคยให้ใครเลย พอเจ็บป่วยทุกคนก็หัวเราะสมน้ำหน้า จริงไหม (จริง) แล้วเราเป็นแบบนั้นไหม (ไม่เป็น) ถ้าเกิดเริ่มต้นมีชีวิตอยู่ ได้มาก็รู้จักให้ ทุกครั้งที่ได้มาก็มีความสุขแล้วยังให้คนอื่นเป็นอีก
ฉะนั้นไม่ว่าจะเจ็บป่วยหรือเป็นอะไรหรือแม้แต่จะตายไป เราก็ทำได้ดีมาตลอดแล้ว ถูกหรือไม่ (ถูก) ใช่ไหม (ใช่) ฉะนั้นอาจารย์ถามหน่อยศิษย์อยากได้ครอบครัวร่มเย็นไหม (อยากได้) อาจารย์ถามง่ายๆ เคยกอดลูกไหม (เคยกอด) ชีวิตหนึ่งกอดกี่ครั้ง บอกรักลูกกี่ครั้ง ถ้าอยากมีความสุขอยากมีครอบครัวร่มเย็นกอดลูกบ่อยๆ บอกรักลูกบ่อยๆ มนุษย์ก็ชอบพูดกันแบบนี้ไม่ใช่หรือดูแลเอาใจใส่เขาบ้าง ไม่ใช่โยนเงินให้ ไม่ใช่ให้ลูกเห็นแม่เป็นเอทีเอ็มเคลื่อนที่ใช่ไหม (ใช่) เราต้องมีความรักให้เขาด้วย ถามหน่อยอยากได้สามีที่น่ารักไหม (อยาก) เคยพูดหวานๆกับเขาไหม (ไม่เคย) เคยเคารพและให้เกียรติเขาไหม (ไม่เคย) มีแต่ด่าๆๆ บ่นๆๆๆ แล้วจะร่มเย็นไหม (ไม่ร่มเย็น) ฉะนั้นอยากได้ครอบครัวร่มเย็นนะศิษย์ สามีต้องเคารพ ให้เกียรติ รัก ซื่อตรง ซื่อสัตย์ ดูแลหน้าที่ของตัวเองให้ดี เหมือนกันฝ่ายชาย อยากได้ครอบครัวร่มเย็นไหม (อยาก) เคยบอกรักลูกตัวเองบ้างไหม (เคยบอก) กี่ครั้ง (หลายครั้ง) ชีวิตหนึ่งกี่ครั้ง (หลายครั้ง) อยากให้ภรรยามีความสุขไหม (อยาก) อยากให้ครอบครัวมีสุขไหม (อยาก)
ทำไมเสียงเบาลงๆ วันนี้นะศิษย์กลับไปอยากให้ครอบครัวมีความสุข เจอสามีกอดสามี รักนะจุ๊บจุ๊บ ดูสิจะรักไหม อย่างไรฉันก็รักเธอใช่ไหม (ใช่) สามีเจอภรรยาทำอย่างไร (กอด) กอดเลย รักนะ เธอน่ารักที่สุด สวยที่สุด เหี่ยวอย่างไรก็น่ารัก ดีไหม (ดี) ทำนะศิษย์ ถ้าทำแล้วทำให้ครอบครัวมีสุข ทำแล้วทำให้คนในบ้านมีรอยยิ้ม ทำแล้วทำให้คนในบ้านอิ่มสุขอิ่มใจอายทำไม ไปดื่มเหล้า แล้วไปมีกิ๊กสิต้องอาย ไปชนวัว ไปแข่งนก แล้วไม่ยอมกลับบ้านต้องอาย ความสุขของชีวิตอยู่ที่ง่ายๆ ยอมทำในสิ่งที่เราลืมเลือนไปหรือเปล่าใช่ไหม (ใช่) อยากให้พ่อแม่รักไหม (อยาก) ลูกเคยกอดแม่ไหม (ไม่เคย) ลูกเคยบอกรักพ่อไหม (ไม่เคย) ชีวิตนี้ทั้งปีรักแม่วันเดียว รักพ่อวันเดียว วันพ่อกับวันแม่ใช่หรือไม่ (ใช่) ศิษย์ไม่อยากได้ครอบครัวร่มเย็นหรือ ศิษย์ไม่อยากได้คนที่รักหรือ ทุกๆ ชีวิตอาจารย์เห็นใครๆ ก็อยากได้คนรัก แล้วทำไมตัวเองไม่รักคนอื่นบ้าง ใครๆ ก็อยากได้คำหวาน แล้วทำไมตัวเองไม่พูดหวานๆ บ้างใช่ไหม (ใช่) ใครๆ ก็อยากได้คนเอาใจ แล้วทำไมไม่คิดเอาใจเขาบ้าง ทำก่อนจะเสียศักดิ์ศรีไหม (ไม่) ผู้ชายทำน่ารักจะตาย ถามผู้หญิงดูสิใช่ไหม (ใช่) “แม่มึงกินข้าวหรือยัง แม่มึงอาบน้ำหรือยัง เอาผ้าเช็ดตัวไหมแม่มึง มองอย่างไร ฟังอย่างไรก็น่ารักนะแม่มึง” ใช่ไหม (ใช่) แล้วทำไมศิษย์ไม่ทำใช่ไหม (ใช่) แต่ศิษย์ไม่มีเลย และศิษย์ก็ไม่เคยขอเลย แล้วปัญญาดีได้มาจากไหน ปัญญาดีได้จากการศึกษาเรียนรู้จากผู้ที่มีความรู้มากกว่าเรา แต่ศิษย์ไม่ใช่ คนที่รู้กว่าไม่เรียน แต่ใครที่โง่กว่าเราไปสอนเขา เราก็เลยเป็นคนร้อยทั้งร้อยไม่เคยได้ปัญญาดี ฉะนั้นคนที่ฉลาดที่สุดคือคนที่ยอมโง่ที่สุดแล้วจะสามารถเป็นที่คนทุกคนอยากมาสอน อยากมาให้ความรู้ แต่คนที่พยายามบอกตัวเองเก่งคนนั้นคือคนโง่ที่สุดใช่ไหม (ใช่) อาจารย์ลืมไปคนใต้ไม่ชอบว่าโง่ แต่ถ้าเป็นศิษย์ของอาจารย์ อาจารย์นั้นทั้งโง่ทั้งบ้าเลยนะ ใช่ไหม (ไม่ใช่) ใช่ศิษย์ ไม่มีพุทธะองค์ไหนที่โง่และบ้าเหมือนอาจารย์ มีลูกศิษย์สอนยากยังอยากสอน รู้ว่าเปลี่ยนยากก็อยากให้เปลี่ยน รู้ว่าศิษย์ดียาก ก็ยังอยากให้ศิษย์ได้ดี มีพระพุทธรูปไหนที่อยากให้ศิษย์ได้ดี มาจ้ำจี้จ้ำไชแบบนี้ ไม่มี มีแต่อาจารย์จี้กงคนเดียว ใช่ไหม (ใช่)
วิธีที่จะทำให้รวย คนที่อยากจะรวย มีได้ ศิษย์รู้ไหมต้องทำอย่างไร (ขยัน) แต่ศิษย์ได้ยินคำของปราชญ์โบราณไหม “ยิ่งให้ก็ยิ่งได้” อาจารย์ยังไม่มีหรอกจะให้อย่างไร ใช่ไหม (ใช่) คนที่กล้าให้นั้นแปลว่าเขามีพร้อมสมบูรณ์แล้วจึงกล้าให้ แต่ถ้าศิษย์ยังไม่กล้าให้ ก็แปลว่าศิษย์มีเท่าไหร่ก็เหมือนยังไม่มี ฉะนั้นศิษย์จำไว้นะ มีแล้วกล้าให้ยิ่งให้ก็ยิ่งได้รับ แต่ถ้ามีแล้วไม่ให้ ยิ่งมีก็ยิ่งจน มีเท่าไหร่ก็ให้ไม่ได้ เพราะไม่พอ คนที่คิดไม่พอตลอดนั้นแหละ ก็จนไปตลอดชีวิต หาเท่าไหร่ก็ไม่พอตลอด แล้วเราเป็นอย่างนั้นไหม บางครั้งหรือ อาจารย์เห็นเป็นทุกวันเลย ใครสร้างกุศล แอบหลบไม่เกี่ยวกัน เหมือนรอยยิ้ม ยิ่งยิ้มคนก็ยิ่งยิ้ม แม้วันนี้เขายังไม่ยิ้มตอบ แต่ยิ่งยิ้มให้ทุกวัน ยิ่งให้ ให้จนถึงที่สุด ให้เหมือนปิดทองหลังพระ จนมาถึงข้างหน้าเลยจะมาทางไหนมันก็ง่ายใช่ไหม แต่ถ้าส่วนนี้ยังไม่สำเร็จ มาทางธรรมไม่รอด ถูกไหม ฉะนั้นอาจารย์ปูทางให้แล้วนะ ก้าวต่อไปจะก้าวต่อไหม (ก้าว) แล้วเราจะเกิดมาเป็นแค่คนแล้วเป็นคนให้จบ หรือว่าจะเกิดมาเป็นคนเพื่อก้าวไปสู่ความเป็นคนที่เหนือกว่าคน ฉะนั้นการจะก้าวต่อเป็นคนที่เหนือคนได้ ต้องทำความเป็นคนให้สมบูรณ์ก่อน ถ้าความเป็นคนศิษย์ยังไม่สมบูรณ์ ศิษย์จะก้าวสู่ความเป็นพุทธะเป็นเรื่องยาก ฉะนั้นถือตามที่พระพุทธะสอนไว้ว่า อยากจะเป็นคนที่พ้นโลกใบนี้ได้ ต้องเป็นคนที่ดีงามก่อน อย่างนั้นถ้าพูดตามหลักธรรม ศีลมีครบไหม (ครบ) ถ้าไม่ครบไม่สามารถเป็นคนที่สมบูรณ์ได้นะ คุณธรรมดีงามพร้อมไหม (พร้อม) อาจารย์ไม่เคยได้ยินศีลไม่ครบแล้วมีคุณงามพร้อมนะศิษย์เอ๋ย มีด้วยหรือ ศีลครบไหม (ครบ) คุณธรรมครบไหม (ครบ) ศีลมีอะไรบ้าง คุณธรรมมีอะไรบ้าง (ไม่ฆ่าสัตว์, ไม่ลักทรัพย์, ไม่ผิดลูกผิดเมีย) อาจารย์นับกี่ครั้งมันก็ไม่ครบห้าสักครั้ง ได้แค่สาม แล้วมันหายไปไหนข้อหนึ่งล่ะ ใช่ไหม (ใช่) ไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต อยากอายุยืนไม่เจ็บออดๆแอดๆ ถ้าไม่สร้างเหตุปัจจัยในการเบียดเบียนฆ่าสัตว์ ศิษย์ก็จะเป็นคนแข็งแรง อายุยืน แต่ถ้าชอบเบียดเบียนฆ่าสัตว์จะเป็นคนอายุสั้น เจ็บออดๆแอดๆ ได้ง่าย ฉะนั้นคุณธรรมของการไม่ฆ่าสัตว์ก็คือเมตตาธรรม ฉะนั้นมีศีลก็ต้องมีธรรม เมื่อมีศีลมีธรรมศิษย์ก็จะได้ความแข็งแรง ศิษย์ลองดูสิ คนบางคนดำเนินชีวิตเหมือนๆ กัน ทำไมอีกคนเจ็บออดๆ แอดๆ ทำไมอีกคนหนึ่งไม่เห็นเป็นอะไร ใช่ไหม ทำงานเหมือนๆ กัน ทำไมคนนี้เป็นโรคปวดเข่า คนนี้เป็นโรคโน้นโรคนี้ เพราะอะไร ใช่ส่วนหนึ่งมาจากตัวเรา แต่อีกส่วนหนึ่งมาจากกรรมเวรที่เราเคยไปทำ คนที่ป่วยง่ายๆ คือคนที่ชอบทำร้ายคนด้วยกาย วาจา ใจ คนที่อายุสั้นคือ คนที่ชอบเบียดเบียนฆ่าสัตว์ ใช่ไหมเคยฆ่าคนด้วยสายตาไหม (เคย) เคยฆ่าคนด้วยวาจาไหม (เคย) เคยฆ่าคนด้วยการกระทำไหม (ไม่เคย) ค่อยยังชั่วนะ แต่ฆ่าคนด้วยสายตาก็น่ากลัวนะ ใช่ไหม (ใช่) ทำบ่อยไหมศิษย์ (ไม่บ่อย) อาจารย์เห็นแล้วก็น่ากลัวนะ เวลาศิษย์ของอาจารย์โกรธ ตายิ่งกว่ามีดอีก ใช่ไหม (ใช่) พร้อมจะฆ่าได้ทันที ใช่หรือไม่ (ใช่)
(พระอาจารย์เมตตาให้นักเรียนพูดตอบประโยคของพระอาจารย์คำว่า “ดี”)
ถ้าสมมติว่าอาจารย์พูดอะไร ให้ศิษย์พูดว่า “ดี” ได้ไหม (ได้) ไม่ว่าจะพูดอะไรศิษย์ก็ต้องพูดว่า (ดี) ฉะนั้นอาจารย์บอกว่าให้ศิษย์กินเจ ศิษย์ก็ต้องบอกว่า (ดี) ถ้าอาจารย์บอกว่าให้กินเจตลอดชีวิต ศิษย์ก็ต้องบอกว่า (ดี) แล้วถ้าเกิดว่าอาจารย์พูดว่าดีอย่างเดียวไม่พอ ดีแล้วบอกว่าทำ ได้ไหม (ได้) อย่างนั้นอาจารย์บอกว่าให้กินเจก็บอกว่า (ทำ) กินเจตลอดชีวิตก็บอกว่า (ทำ) ดีไหม (ดี) ศิษย์ของอาจารย์ทุกคนจะกินเจ ทำไหม (ทำ) ศิษย์เคยได้ยินคำพูดคำหนึ่งไหม คิดดีขึ้น (สวรรค์) คิดชั่วลง (นรก) คงเคยได้ยินบ้างนะ แปลว่าเวลามีความคิดอะไรมาเราต้องตามความคิดเราตลอดไหม (ตาม) เวลาเราคิดดีก็เหมือนขึ้นสวรรค์ เวลาคิดชั่วก็เหมือนตกนรก แต่ส่วนใหญ่เราคิดสูงหรือคิดต่ำ (คิดต่ำ, คิดสูง) สมมติว่ามีคำพูดคำหนึ่งของมนุษย์มักจะพูดบอกว่า คนเรานะเวลามีเรื่องอะไรมากระทบมีอยู่สองอย่างคือคิดดีกับคิดไม่ดี ใช่ไหม (ใช่) หรือพูดง่ายๆ คือคิดสูงหรือคิดลงต่ำ ใช่ไหม (ใช่) ฉะนั้นถ้าคิดดีก็เหมือนขึ้นสวรรค์ คิดชั่วก็เหมือนลงนรก เราส่วนใหญ่คิดดีหรือคิดชั่ว (คิดดี) ใครทำอะไรให้ดีหน่อยคิดดีหรือคิดชั่วเขาชวนมาฟังธรรมะคิดดีหรือคิดชั่ว (ดี) หรือ ส่วนใหญ่มักจะคิดลงต่ำมากกว่าคิดขึ้นสูงใช่ไหม (ใช่) ฟังต่อนะ ศิษย์เคยได้ยินไหม ศิษย์มักจะพูดว่า “อาจารย์คนเราเกิดมาตายก็จบ นรกสวรรค์ไม่มีจริงหรอก”
ฉะนั้นวันนี้อาจารย์จะชวนศิษย์ไปเที่ยวนรก ไปไหม ก็ศิษย์บอกว่าไม่เคยไป จะพาไปเที่ยวนรก แล้วจะพาไปสวรรค์ แล้วก็จะพาไปแดนนิพพาน แต่อาจารย์กลัวว่าพอลงนรกไปแล้วจะไม่ขึ้นนิพพาน เพราะว่าช่วยทีไรลงนรกตลอดเลย พอนิพพาน ยังเลย อาจารย์ถามก่อนศิษย์เชื่อเรื่องนรกสวรรค์ไหม (เชื่อ) ศิษย์เชื่อว่าใครทำอะไรได้อย่างนั้นไหม ต้องถามฝ่ายชาย เชื่อไหม มีหลายคนก็บอกว่า ถ้าตายแล้วมันก็จบ นรกไม่มีจริงสวรรค์ก็ไม่รู้มีจริงหรือเปล่า ใช่ไหม (ไม่ใช่) อาจารย์ยกตัวอย่างง่ายๆ ถ้าใครไม่เชื่อนรก (พระอาจารย์เชิญนักเรียนชายคนหนึ่งออกมา แล้วถามว่าอยากไปนรกไหม) (อยาก) แน่นะ ไม่ยากเลย ถ้าอย่างนั้น เดินไปก็ไปต่อยหน้าคนนั้น (ไม่อยาก) ไม่ต้องไปแดนนรกก็จะพบนรกบนดินเลย แล้วก็กระทืบให้เต็มที่เลย คราวนั้นศิษย์ไม่ใช่กระทืบเขาคนเดียว แต่ศิษย์จะได้โดนเขารุมกระทืบเลย ฉะนั้นศิษย์เอ๋ยอย่าพูดว่านรกไม่มี ถ้าพรุ่งนี้มี นรกก็มี จำไว้นะอย่าพูดว่าบุญบาปไม่มี เมื่อสักครู่ยังบอกว่าไม่เคยเห็นนรกเลย ยังอยากไปนรกอยู่เลย อาจารย์จะชวนไป อาจารย์ถามง่ายๆ นรกมีไม่มี มันอยู่ที่ใจ ถ้าคนเราโดนทำเจ็บแล้วจำ จำแล้วมันอยากอาฆาต อยากล้างแค้น นั่นแปลว่านรกมี บาปกรรมมี แต่ถ้าทำแล้วมันจบกันจริงๆ ทำแล้วจบ นรกสวรรค์ไม่มี แต่อาจารย์ถามนะในโลกที่ศิษย์ทำแล้วเขาจบ เขาไม่เอาคืนมีไหม (ไม่มี)
เรายอมเอาตัวเองตกนรก ถูกไหม ถ้าไม่มีก็แปลว่านรกสวรรค์มีนะศิษย์ เหมือนง่ายๆ ทำไมคนบางคนที่เราเห็น คนบางคนมองแล้วถูกชะตา คนบางคนมองเกลียดขี้หน้า หาสาเหตุเจอไหม (ไม่เจอ) มันเพราะอะไรหรือ เพราะว่ามันมีบุญบาปจริงๆ แล้วมันไม่ใช่จบแล้วจบกัน แต่มันยังมีเหตุปัจจัยให้ต้องมารับผลนั้น ฉะนั้นถ้าไม่อยากลงนรกจงอย่าทำให้ใครเจ็บปวด จงอย่าทำให้ใครรู้สึก ทำแล้วไม่จบ เพราะคนในโลกอาจารย์ถามนะ สิ่งที่อยู่ในใจศิษย์ดีหรือเลว (ดี) เอาที่จำได้แม่นๆ นะ มันเรื่องดีของคนอื่นหรือเรื่องเลวของคนอื่น เรื่องเลวมากกว่าเรื่องดี แล้วผ่านไปกี่ปีมันก็จำเรื่องเลวได้มากกว่าเรื่องดี ใช่ไหม (ใช่) อย่าคิดว่าทำแล้วจบกัน ทำแล้วมันไม่จบ ใช่ไหม (ใช่)
ฉะนั้นอาจารย์ถามศิษย์นะ เมื่อเวลาเราอยู่ในโลก ทำไมเราไม่สร้างทางสวรรค์หรือทางนิพพาน ทำไมถูก แล้วศิษย์รู้ไหม นรกเปลี่ยนเป็นสวรรค์ได้เพียงแค่สำนึกแก้ไขไม่ทำอีก นรกพลิกเป็นสวรรค์ทันที แล้วรู้ไหมว่า ถ้าสำนึกแก้ไขไม่ทำอีกแล้ว มุ่งมั่นสร้างสิ่งที่ดีงาม โดยไม่ยึดมั่นถือมั่น จากนรกเป็นสวรรค์ จากสวรรค์จะเข้าสู่หนทางพระนิพพาน แค่พลิกใจเป็นนะศิษย์ ถูกไหม แต่มันอยู่ที่ว่าเวลาเราโดนกระทบ เราจะขึ้นสวรรค์ เราจะตกนรกหรือจะพ้นเวียนว่ายกรรม ถูกไหม กระทบแล้วช่างมัน ด่ามันๆๆ จะไม่จบกรรมแล้วลงนรกแน่ก่อเวรก่อกรรมเบียดเบียนไม่จบสิ้น แต่ถ้าโดนกระทบเป็นบุญแล้ว ประเสริฐแล้ว ดีแล้ว ชดใช้กรรมแล้ว นรกพลิกเป็นสวรรค์ ใช่ไหม แต่ถ้ากลับกัน นรกพลิกเป็นสวรรค์แล้ว ถ้าโดนกระทบปุ๊บ พิจารณาด้วยสติ นิ่ง ไม่เกิดดี ไม่เกิดร้าย พบความสงบและเบิกบาน สวรรค์จะกลายเป็นนิพพานทันที แค่นิดเดียวเองนะศิษย์ ฉะนั้นเรามีชีวิตอยู่ เมื่อโดนกระทบ ศิษย์จะขึ้นสวรรค์ ตกนรก หรือพ้นเวียนว่ายกรรม ไปทางไหน (ไปทางไหนดี) ไม่ต้องไปถามเขาชีวิตเราเอง (ไปทางสวรรค์) ส่วนใหญ่อยากไปสวรรค์ นิพพานไกลไปใช่ไหม อย่างนั้นศิษย์รู้ไหม สวรรค์มันมีเวลา ทำได้น้อย ก็อยู่ได้น้อย ถึงเวลาก็กลับมาเกิดใหม่ แต่นิพพานถ้าเข้าถึงแล้วไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีกต่อไป แล้วถ้าบุญศิษย์ไม่พอกลับมาเกิด แล้วไม่ได้เกิดเป็นคน เพราะศีลห้ายังไม่ครบ คุณธรรมความเป็นคนยังไม่มี แน่ใจหรือว่าเสวยบุญเสร็จแล้วจะกลับมาเกิดเป็นคน ถูกไหม
อย่างนั้นอาจารย์ถามศิษย์นะ เมื่อโดนกระทบ ขึ้นสวรรค์ ลงนรก หรือพ้นเวียนว่ายกรรม (พ้นเวียนว่ายกรรม) ฉะนั้นเมื่อไหร่ที่โดนกระทบไม่ว่าจะเป็นทางหู ทางตา ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย และทางใจ ก่อนที่จะกระแทกกระทั้นกระเทือนออกไป คิดให้ดีๆ เพราะอันนั้นจะเป็นตัวกำหนดชะตากรรมในอนาคต และการเวียนว่ายไม่จบสิ้นหรือไม่ ถูกไหม (ถูก) วิธีที่ง่ายที่สุดกระทบแล้วจงนิ่ง นิ่งแล้วพิจารณาให้บังเกิดธรรม ธรรมที่นำพาให้เราพ้นทุกข์ ไม่ยึดมั่นถือมั่น คลายความหลงผิด ธรรมนั้นแหละที่จะนำพาให้ศิษย์ไปพบทางพระนิพพาน ไปไหม (ไป) ถ้าไป เดี๋ยวจะได้ชวนลงนรกก่อน ไปไหม (ไม่ไป) ทำไมกลัวล่ะ ลงไปดูให้รู้ชัดๆ แล้วจะได้รู้ว่าตอนนี้ชีวิตตัวเองนะ อยู่ในนรกหรือในสวรรค์ ใช่หรือไม่ (ใช่) ส่วนใหญ่เวลาโดนกระทบ โดนว่า โดนด่า โกรธไหม (โกรธ) ด่าไหม (ด่า) เรียกว่าจองเวรจองกรรม แล้วเก็บไว้ในใจไหม (เก็บ) นั่นแหละเรียกว่าผูกเวร ผูกกรรม แต่ถ้าโดนด่าแล้วเราจบได้ ไม่เก็บ แปลว่าเราจบแล้วจบกัน ทำได้ไหม (ยาก) ยากหรือส่วนใหญ่มนุษย์บอกว่า คิดดีขึ้นสวรรค์ คิดชั่วลง (นรก) แล้วนรกเป็นอย่างไรนรกคือที่ๆ คนเห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ รักสบายล้างผลาญความดีงามของตัวเองและล้างผลาญความดีงามของผู้อื่น เราอยู่ในข้อนี้สักข้อไหมศิษย์ อยู่ไหม (อยู่, ไม่อยู่) อยู่หรือ แปลว่าหนึ่งขาของศิษย์ก้าวเข้านรกแล้วนะ นรกคือที่ๆ คนเห็นแก่ตัวเอาแต่ได้รักสบาย อยู่กับใครไม่ทำให้คนอื่นเขามีสุข อยู่กับใครไม่ทำให้คนอื่นเขาสบายใจรู้สึกดี แต่ชอบล้างผลาญความดีของคนอื่นแล้วก็ล้างผลาญความดีของตัวเอง เป็นไหม ศิษย์รู้ไหม คนที่มีชีวิตอยู่แล้วคอยล้างผลาญความดีของคนอื่น ท่านเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า พญามาร ศิษย์เป็นพญามารไหม (ไม่) เมื่อไหร่ที่โกรธคนอื่นแล้วด่าๆ นั้นคือ (พญามาร) ถูกไหม (ถูก) เมื่อไหร่ที่โลภจนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีนั้นคือ (พญามาร) เมื่อไหร่ที่หลงลำพองตัวเองจนไม่รู้จักฟังใครนั้นคือเรียกว่า (พญามาร) แล้วก็มีลูกสมุนเป็น โลภ โกรธ หลง อยู่ในใจ มีไหม (มี) ครบไหม (ครบ) อย่างนั้นแปลว่าชีวิตนี้ตกนรกแน่ๆ เลย ใช่ไหม (ใช่) เห็นแก่ตัวไหม (ไม่เห็น) เอาแต่ได้ไหม (ไม่) รักสบายไหม (ไม่) ว่างๆ ก็ไปเล่นกับโลภโกรธหลง ใช่ไหม (ใช่) อย่างนี้ตกนรกไหม (ตก) นรกของอาจารย์คนที่ทำอะไรเห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ รักสบาย ชอบล้างผลาญความดีงาม มีลูกสมุนเป็น โลภ โกรธ หลง อยู่ในใจเสมอ ถ้าทำชีวิตเช่นนี้ทุกๆ วัน ก็หนีไม่พ้นตกนรก ฉะนั้นศิษย์เลยบอกอาจารย์ว่า อาจารย์ถ้าศิษย์ทำดี ดีไหม (ดี) จะทำดีล้างชั่ว ได้ไหม (ได้)
อย่างนั้นอาจารย์ถามหน่อยนะ ตบมันแล้ว แล้วไปทำบุญ ได้ไหม (ไม่ได้) ไปโกงกินเขาเต็มที่แล้วค่อยไปอุทิศส่วนบุญ หายไหม (ไม่หาย) ด่ามันเรียบร้อยแล้วค่อยไปทำบุญใส่บาตรอุทิศบุญ ล้างกันได้ไหม (ไม่ได้) แล้วเมื่อสักครู่ใครบอกว่าล้างได้ ถูกไหม (ถูก) ศิษย์บอกอาจารย์ว่า อาจารย์ไม่เป็นไร เกิดเป็นคนมันต้องมีโลภ มีโกรธ มีหลงเป็นธรรมดา จะให้มันไม่มีโลภโกรธหลงเลย เป็นไปได้ไหม (ไม่ได้) พอเป็นไปไม่ได้ศิษย์ก็เลยไปทำเขาซะเต็มที่ ถึงเวลาค่อยอุทิศบุญส่วนกุศลที่วัด ไปโกงเขามาเต็มที่ไปรวยมาให้เต็มที่แล้วค่อยไปทำบุญชดเชย แก้ได้ไหม (ไม่ได้) แล้วทำไมจึงทำ บุญส่วนบุญ บาปส่วนบาป แก้กันไม่ได้นะศิษย์ แล้วเอาบุญมาล้างบาปไม่ได้ บาปจะล้างได้ก็ต่อเมื่อหยุดทำมัน ตัดมันทิ้ง อาจารย์ถามหน่อยตั้งแต่เกิดมา ใครโลภเป็นนิสัยโกรธตั้งแต่เกิด (ไม่มี) ใครหลงตั้งแต่ยังไม่รู้สึกตัว (ไม่มี) ก็ไม่มี แปลว่ามาทีหลังใช่ไหม (ใช่) เกิดทีหลังใช่ไหม (ใช่) แปลว่าไม่ใช่ของเรา ใช่ไหม (ใช่) ถามจริงๆ ถ้าไม่มีความอยาก เราจะผิดศีลไหม (ไม่ผิด) ถ้าเราไม่โมโห เราจะด่าคนไหม (ไม่ด่า) ใช่ไหม (ใช่) ฉะนั้นถ้าเรามีสติรู้ก่อนที่จะโมโห รู้ก่อนที่จะด่า โลภ โกรธ หลง จะทำอะไรเราได้ไหม (ไม่ได้) ฉะนั้นสิ่งนี้ไม่ใช่ของเดิมของเรา แล้วทำไมเราต้องตกเป็นทาสอยู่ร่ำไปใช่ไหม (ใช่) มันมาแล้วเราต้องเชื่อมันไหม (ไม่เชื่อ) ไม่จำเป็นต้องเชื่อ คนอื่นเรายังดื้อได้ ทำไมโลภโกรธหลง เราดื้อไม่ได้หรือศิษย์ ถูกไหม (ถูก) แค่มีสติรู้ให้ทันความคิด โกรธมาจำเป็นต้องโกรธไหม (ไม่จำเป็น) โลภมาจำเป็นต้องโลภไหม (ไม่จำเป็น) หลงมาจำเป็นต้องหลงไหม (ไม่จำเป็น) ฉะนั้นโกรธมาก็แค่ (ยิ้ม) ไม่ยากๆ เวลาความโกรธพุ่งมานะศิษย์ วิธีอาจารย์ง่ายๆ โกรธมาใช่ไหม ฉันไม่โกรธ ฉันไม่ตกเป็นทาสแก ถ้าตกเป็นทาสแก ฉันต้องตกนรก ฉันไม่ไป พระพุทธะท่านจึงกล่าวว่า ถ้าเรารู้เท่าทันใจตน กิเลสก็ควบคุมใจเราไม่ได้ แต่ถ้าเรารู้ไม่เท่าตน กิเลสก็ครอบงำชีวิตเรา และตกเป็นทาสของมันอยู่ร่ำไป
ฉะนั้นเหมือนที่อาจารย์บอกตั้งแต่ต้น เมื่อคิดแล้วต้องทำตามสิ่งที่คิดไหม (ไม่) เมื่อความคิดมาเราต้องเป็นทาสของความคิดตลอดไหม (ไม่ตลอด) ถ้าความคิดนั้นไม่มีสติ ขาดปัญญา ขาดศีลธรรม เราควรทำตามไหม (ไม่ควร) เมื่อไม่ควร เราจะปล่อยไหม (ปล่อย) ความคิดก็จะปล่อยของมันไปเอง เพราะโลภโกรธหลง ศิษย์ไม่ให้ฆ่า ไม่ปรุงแต่ง ไม่หลงร่วมลงโรงกับมันนะ เดี๋ยวมันก็หายไปจริงไหม (จริง) ฉะนั้นความโกรธมาไม่ต้องไปลงโรงกับมัน ไม่ต้องไปแยกกับมัน มีสติรู้ให้ทัน เห็นให้ทันทางความคิดอารมณ์ได้หรือไม่ (ได้) เหมือนความโกรธมา ฉันไม่โกรธกับแก ความโลภมาฉันไม่โลภกับแก ได้ไหม (ได้) เปลี่ยนบาปให้เป็นบุญด้วยการถ้าจะโกรธ เปลี่ยนเป็นอภัย อภัยเปลี่ยนเป็นเข้าใจ เข้าใจเปลี่ยนเป็นปล่อยวางไม่ยึดมั่นถือมั่นดีไหม (ดี) ศิษย์ก็บอกอาจารย์ แต่มันเป็นเรื่องที่แบบว่ายากนะ เพราะคนเรายังอยากอยู่ใช่ไหม (ใช่)
(พระอาจารย์เมตตานักเรียนในชั้นที่กำลังจะออกไปล้างหน้าให้ออกมาหน้าห้อง)
สุขภาพที่ดีต้องรู้จักออกกำลังกาย การออกกำลังกายคือยาวิเศษ ฉะนั้นถ้าศิษย์อยากอยู่ในโลกไม่ทุกข์ ก็ต้องรู้จักดูแลตัวเองถูกไหม แอปเปิลได้ไปฟรีๆ มันก็กระไรอยู่นะ ใช้ให้คุ้มก่อนแล้วค่อยได้แอปเปิลไปดีไหม (ดี) อย่างนั้นยืนเป็นเพื่อนอาจารย์ อยากล้างหน้าอีกไหม (ล้าง เพราะว่าปวดหัว) อย่างนั้นไปล้าง แล้วเดี๋ยวค่อยกลับมาเอาแอปเปิล แล้วค่อยมายืนเป็นเพื่อนอาจารย์นะ
เมื่อสักครู่อาจารย์บอกว่า ถ้าศิษย์ไม่อยากตกนรก ก็จงอย่ามีโลภ โกรธ หลงในตัวเอง ถูกไหม (ถูก) แต่ศิษย์ก็บอกว่าอาจารย์อยู่ในโลก มีร่างกาย มีสังขาร มันอดไม่ได้ ต้องทำมาหากิน ต้องเลี้ยงดู ใช่ไหม (ใช่) ฉะนั้นมันก็หนีไม่พ้น ที่ต้องมีความอยาก มีโกรธบ้าง มีหลงบ้าง เป็นธรรมดา ถูกไหม (ถูก) เวลาอยากมากๆ โลภมากๆ หลงมากๆ ศิษย์ก็ไปทำให้เต็มที่ แล้วศิษย์ก็ไปทำบุญชดเชย ใช่ไหม (ไม่ใช่) แล้วที่แล้วมานั้นเป็นแบบนี้ใช่ไหม (ใช่) ศิษย์ไปชั่วมาเต็มที่แล้วค่อยมาทำดีมันล้างไม่ได้นะ บุญส่วนบุญ บาปส่วนบาป ฉะนั้นถ้าไม่อยากมีบาปก็จงอย่าตกเป็นทาสกิเลส แล้วศิษย์จะอยู่บนโลกนี้อย่างไร ที่จะทำให้ศิษย์ไม่โลภเกินไป ไม่โกรธเกินไป ไม่หลงเกินไป ใช่ไหม อย่างนั้นอาจารย์ถามนะ ถ้ากินแอปเปิลนี้แล้วต้องตายกินไหม (ไม่กิน) เอาไหม (ไม่เอา) กินแอปเปิลแล้วเจ็บเอาไหม (ไม่เอา) ไม่เอาหรือ (ไม่เอา) กินแอปเปิลแล้วได้ทุกข์เพิ่มเอาไหม (ไม่เอา)
เวลาใกล้หมดแล้วนะ อาจารย์ยังไม่เข้าถึงแก่นของเรื่องเลย ศิษย์เอ๋ยเมื่อสักครู่อาจารย์บอกว่าแอปเปิลลูกนี้กินแล้วตาย ทุกคนในชั้นไม่เอาหมดเลย แต่อาจารย์จะให้ศิษย์นะ เอาไหม (เอา) เพราะอะไร (อยากกลับไปสักการะเทพเจ้ากวนอู) จะเอาไปไหว้พระกวนอูต่อหรือ (ไม่ ถ้าตายแล้ว ถ้าได้ขึ้นนิพพานจะนำไปกราบเทพเจ้ากวนอู) ถ้ากินแล้วตายจะได้ขึ้นนิพพานไปหาท่านกวนอู คุณธรรมของท่านกวนอูที่ยิ่งใหญ่คืออะไร คือความซื่อสัตย์ ฉะนั้นถ้าศิษย์อยากไปไหว้พระกวนอู สิ่งสำคัญศิษย์ต้องมีคุณธรรมซื่อสัตย์จนตัวตาย อาจารย์รับรองได้เลยว่าได้ไปไหว้พระกวนอูแน่ แต่แค่ไหว้แล้วกลับมานะ มันไม่พอศิษย์เอ๋ยความดีงามนะ ต้องทำให้อย่างจริงจังทำให้สุดชีวิต อย่าแค่ไปไหว้ แต่จงเป็นพระกวนอูบนโลกนี้ รักษาความถูกต้องแต่ไม่ใช่เอาความถูกต้องไปเข้มงวดใคร แต่เอาความถูกต้องมาเข้มงวดที่ตัวเอง อย่าปล่อยให้สภาวะแวดล้อมมันทำให้เราเหลวแหลกใจแตกนะศิษย์เอ๋ย
ศิษย์ฟังนะใดๆ ในโลกที่ศิษย์แสวงหามีไหมที่มันเกิดแล้วมันไม่ดับ (ไม่มี) ใดๆ ในโลกที่ศิษย์แสวงหาที่มันเกิดแล้วมันไม่เจ็บ (ไม่มี) ใดๆ ในโลกที่ศิษย์ไขว่คว้ามีไหมที่มันเกิดแล้วมันไม่จบ (ไม่มี) ใดๆ ในโลกที่ศิษย์พยายามยึดครองมันมีไหมที่ศิษย์ยึดครองได้อย่างแท้จริง (ไม่มี) ฉะนั้นเมื่อเข้าใจ เอาไหม (เอา) เมื่อสักครู่บอกไม่เอา เอาไหม (ไม่เอา) อาจารย์ช่วยรักษาให้เปราะหนึ่งแต่ที่เหลือต้องดูแลตัวเองนะ
ฉะนั้นศิษย์เอยถ้าศิษย์หวังอะไรในโลกนี้ ศิษย์หนีพ้นความจริงแห่งสัจธรรมพ้นไหม ขึ้นชื่อว่าความจริงที่เป็นสัจธรรมของทุกชีวิตล้วนไม่เที่ยง ล้วนเป็นทุกข์ ล้วนว่างเปล่า อย่างนั้นสิ่งที่ศิษย์แสวงหามามันมีความไม่เที่ยง มีความทุกข์ มีความว่างเปล่าอยู่ จะเอาไหม (เอา) ศิษย์เอยเมื่อสักครู่บอกไม่เอาตอนนี้จะเอาหรือ คนเรานะตายหนเดียวก็เจ็บปวดแล้ว แต่นี่ไปเอาอีกอันหนึ่งมาทำให้เราต้องตายแล้วตายอีก เจ็บแล้วเจ็บอีก ยังอยากหรือ อาจารย์จะเทียบให้ดูง่ายๆ นะ
(พระอาจารย์เมตตาให้รองหัวหน้าชั้นออกมาหน้าชั้น)
ขึ้นชื่อว่าร่างกาย ดูสิเห็นไหมขึ้นชื่อว่าความจริงในโลก ศิษย์บอกว่าอาจารย์มันต้องหา มันต้องมี มันต้องได้ อาจารย์ถามนะ ถ้าแค่หนึ่งชีวิตสิ่งที่เราต้องรับคือความแก่ เจ็บ ตาย พลัดพรากจากสิ่งที่รัก ทนอยู่กับสิ่งที่ไม่รัก นี่คือทุกข์หนึ่งกองแล้วนะ แล้วศิษย์ยังไปหามาอีกหนึ่งกอง เท่ากับศิษย์ต้องแบกทุกข์กี่กอง (สองกอง) พอไหม (พอ) ไม่พอเห็นยังมีลูกอีกหนึ่งกอง
ฉะนั้นพระพุทธะจึงบอกว่า ถ้าเมื่อไหร่เรามีปัญญารู้แจ้งเห็นจริงว่าใดๆ ในโลกมันไม่เที่ยง มันเป็นทุกข์ มันว่างเปล่าจะไปยึดมั่นถือมั่นทำไมให้มันทุกข์เพิ่ม ถูกไหม (ถูก) ทำไมเราไม่แค่ยืมใช้ล่ะ ทำไมเราไม่รู้จักแค่อาศัยยืมชั่วคราวถึงเวลาก็ปล่อยมันไป แต่มนุษย์ไม่ใช่ มีแล้วยึด ยึดแล้วหลงถูกไหม กำหนดค่าว่ามันต้องเป็นอย่างนั้น ต้องเป็นอย่างนี้ ไม่ได้อย่างนั้น อย่างนี้ ถ้าตัวเองยังเอาตัวเองไม่รอด ยังอยากจะกำหนดชีวิตคนอื่นไหม ใช่ไหม (ใช่) อย่าเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ แล้วพอไหม (ไม่พอ) แล้วควรหรือที่จะยึดทุกข์ พระพุทธะสอนว่าเรามาเพียงผู้อาศัย เราเกิดมาเพื่อยืมใช้ อย่าหลงยึดติดว่ามันเป็นของเรา เพราะถ้าหลงเมื่อไร ก็หนีไม่พ้นนรก แต่ถ้าเรามองเห็นชัดว่ามันทุกข์ ไม่เที่ยง ว่างเปล่า หาแก่นสารไม่ได้ เราแค่ยืมใช้เท่านั้น เราจะยึดไหม โลภไหม เราจะเกลียดไหม เพราะอะไรไม่เกลียด จำไว้นะศิษย์ มีสูงก็มีเตี้ย บางทีอาจารย์บอกว่าอย่าเกลียด เพราะความเป็นจริงของในโลก ศิษย์เอ๋ยดีใจจังมีคนเตี้ยกว่าเกลียดจังเลยสูงกว่า แต่ถ้าเรามองให้ชัด ให้กว้างมนุษย์มีความเป็นกลางอยู่ แล้วทุกสิ่งก็มีความเป็นกลางอยู่แต่ใจของเรามันมืดบอด มองไม่เห็นความเป็นกลาง มีคนเตี้ยกว่าเขาไหม มีคนสูงกว่าเขาไหม (มี)
ฉะนั้นเวลาเรามองอะไรต้องมองให้ชัด เมื่อมองให้ชัด ความโลภ ความโกรธ ความหลง จะไม่ได้มาแผ้วพานศิษย์ เมื่อเขาด่าศิษย์โกรธไหม จงจำไว้มีคนด่าก็มีคนชม มีคนรักก็มีคนเกลียด ฉะนั้นเราจะโกรธอะไร เมื่อศิษย์มองหลักสัจธรรมอย่างแจ่มแจ้ง ความโลภก็ทำให้ศิษย์ไม่อยากโลภ ความโกรธก็จะทำให้ศิษย์ไม่โกรธ แต่เป็นความเข้าใจ เข้าใจจนคลายความยึดมั่น และเกิดมาเพียงเพื่อยืมใช้ และทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดแล้วปล่อยวางให้มันเป็นไป เพราะทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเกิดดับ เกิดดับ ทุกขณะที่เกิด มันดับตลอดนะ แต่ศิษย์นั่นแหละไม่ยอมให้มันดับ ไม่ยอมให้มันจบ ใช่ไหม (ใช่) เขาว่าเราจบหรือยัง (จบแล้ว) แต่ใจเราจบไหม (ไม่จบ) อย่างนั้นแหละ เรียกว่าทำเวรให้ยืดเยื้อ ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นถ้าศิษย์ไม่อยากทุกข์ นอกจากสร้างบุญ ให้ทาน มีศีล มีธรรม ถ้าศิษย์ทำได้เช่นนี้ศิษย์ก็กำลังเข้าสู่หนทางสวรรค์ แต่สวรรค์นั้น ยังเป็นการสร้างเพื่อก่อเกิดการรองรับกลับมายึดมั่นถือมั่น มีตัวมีตนอีก บุญนั้น ก็เป็นบุญที่มีจำกัด บุญนั้นก็เป็นบุญที่ต้องกลับมาเกิดเพื่อรับผล ถูกหรือไม่ ฉะนั้นแดนนิพพานคือหนทางที่เรียกว่ากุศล กุศลคือหนทางที่สามารถตัด ทำลายความยึดมั่นถือมั่น ยกจิตให้สูงขึ้น
อาจารย์จะบอกให้ นรก สวรรค์ นิพพาน มันแค่นิดเดียวเอง ช่วงขณะที่จิตโดนกระทบแล้วใจรู้สึกชอบ มันก็จะเอียงไปสวรรค์ แต่ถ้าเกิดช่วงที่ขณะจิตโดนกระทบ แล้วศิษย์บอกว่าเกลียด ไม่ชอบ มันก็เอียงไปนรก แต่ถ้าช่วงขณะที่ศิษย์โดนกระทบไม่ว่าจะทางตา ทางหู ทางจมูก อะไรก็ตาม ศิษย์ไม่มีความชอบ ความชัง แต่เป็นความนิ่ง สงบ นั้นแหล่ะคือ เรียกว่าหนทางแท้ที่เรียกว่าธรรมแท้มีหนึ่งเดียวคือทางสายกลาง พอเข้าใจไหม (เข้าใจ) ฉะนั้นถ้าเกิดว่าเราโดนกระทบเราไม่หวั่นไหว เราไม่เกิดความรู้สึก เราสามารถตัดเหตุปัจจัยแห่งความเกิดชอบ เกิดชังได้ เราสามารถนิ่ง นิ่งแล้วพิจารณามองให้เห็นความเป็นจริงแห่งโลกว่า มันไม่เที่ยง ว่างเปล่า เป็นทุกข์ หามีตัวตนไม่ แล้วเรากำลังโกรธอะไร กำลังอยากอะไร นั่นแหละจิตได้เข้าสู่หนทางแห่งทางสายกลาง ทางที่คงอยู่อย่างนั้น ไม่เปลี่ยนแปลง ฟังแล้วเข้าใจไหม (เข้าใจ) แต่คงจะยากนิดหนึ่งใช่ไหม (ใช่) วิธีง่ายๆ ของอาจารย์ คนเรามีตา มีหู มีจมูก มีปาก ฉะนั้นเวลาหูได้ยินเสียงอะไร ก็แค่ได้ยิน หูเมื่อถูกกระทบ แต่พอมีใจใส่ลงไป ได้ยินเสียงก็เริ่มแบ่งแยก อันนี้เสียงไพเราะ อันนี้เสียงไม่ไพเราะใช่ไหม (ใช่) จึงแตกเป็นสอง แต่พระพุทธะสอนว่าถ้าเมื่อไหร่ได้ยิน สักแต่ได้ยิน ตัวตนตัวนี้ สามารถวางทิ้งได้ เมื่อนั้นศิษย์จะไม่เกิดอีกต่อไป แต่การเกิดของครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย หรือเรียกว่าการได้ยินที่ทำให้ศิษย์สิ้นทุกข์ได้ในชาตินี้ เดี๋ยวนี้ แต่ศิษย์ไม่ใช่ เวลาได้ยินแบ่งเป็นดี ร้าย ชอบ ชังใช่ไหม (ใช่) เวลามองเราไม่ใช่แค่เห็น เราเอาตัวตนใส่เข้าไป การมองก็เกิดการแบ่งแยกว่า สวย ไม่สวย นรก สวรรค์ทำงานตลอดเวลา แต่ถ้าทุกขณะศิษย์เห็นแค่เห็น แล้วมองว่าที่สวยมันไม่สวย ที่มีแท้จริงไม่มี จะกลับเข้าสู่ความว่าง
ฉะนั้นนิพพานนั้นไซร้ อยู่ที่ใจคลายจางออก แค่นั้นเอง แต่ถ้าเรายึดมั่นถือมั่น ก็คือนรก แล้วก็ต้องมาแก้ด้วยการทำสวรรค์มันก็เวียนไม่จบสิ้น ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นเห็นก็กลายเป็นสวย ไม่สวย เวลากินก็กลายเป็น (อร่อย, ไม่อร่อย) แล้วทำไมอาจารย์ถึงบอกว่า กินไม่ใช่แค่อิ่ม แต่กลายเป็นต้องอร่อย และไม่อร่อยใช่ไหม (ใช่) อาจารย์เทียบง่ายๆ แค่กินนะก็ก่อเกิดกรรม และเรียกว่าวิบากกรรมไม่สิ้นสุดได้ พออร่อยไปกินอีกไหม (กินอีก) พออร่อยไปเอาอีกไหม (เอาอีก) พอไม่อร่อยด่าไหม (ด่า) นั่นแหละวิบากกรรมเกิดเลย เพียงแค่กินแล้วมีตัวเองใส่เข้าไป ใช่หรือไม่ (ใช่) ยากไหม (ไม่ยาก) ขอแค่มีสติรู้เท่าทัน ท่านจึงบอกว่ารู้เมื่อไหร่ก็พ้นทุกข์เมื่อนั้น แต่ไม่ใช่รู้ข้างนอก รู้ในตัวเอง เพราะอะไรเพราะสังขารที่เรียกว่ากามคุณทั้งห้า จริงๆ แล้วมันเป็นอะไร มันไม่เที่ยง มันยึดมั่นไม่ได้ มันมีทุกข์มาก มันมีโทษ มันเป็นเหมือนก้อนไฟร้อนที่จับเมื่อไหร่ก็ต้องวิ่งไปตามมัน ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นถ้าหลงพอใจก็คือหลงพอใจในทุกข์ หลงยินดีก็คือหลงยินดีในทุกข์ ใช่ไหม (ใช่) หรือที่เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ถ้ามนุษย์เมื่อไหร่พอใจในกามคุณ พอใจในตัณหา ยินดีในโลภ ยินดีในรัก นั่นก็คือหนีไม่พ้นทุกข์ โศกและวิตกกังวล แต่ถ้าเมื่อไหร่มนุษย์คลายความทุกข์นั้นได้ มนุษย์ก็หมดทุกข์ได้
ฉะนั้นศิษย์อย่าเป็นคนแค่ทำบุญ แต่ต้องเอาให้ถึงกุศล กุศลคือหนทางที่จะนำพาให้เราพ้นทุกข์ที่แท้จริง ใช่ไหม (ใช่) ทำโดยไม่ยึดติด ทำโดยมองเห็นแจ้งความเป็นจริงในโลกนี้ว่ามันไม่เที่ยง ว่างเปล่า เป็นทุกข์ หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ถ้าเมื่อไหร่ศิษย์เข้าใจหลักสัจธรรม ศิษย์จะพบคำว่าโลกนี้มันเป็นความว่างเปล่า และคงอยู่แค่เพียงชั่วคราว และทุกสิ่งล้วนเป็นกลางอยู่แล้ว แต่มนุษย์หลงผิดคิดว่ามันมีดี มีร้าย มีได้มีเสีย จริงๆ แล้วไม่ใช่ มันกลางอยู่แล้ว แต่เรามองแค่เห็น เราไม่มองให้กว้าง ถูกไหม (ถูก) เหมือนบอกว่า “ศิษย์แก่” โกรธไหม โดนด่า “ไอ้แก่” โกรธไหม (โกรธ) โกรธทำไมล่ะก็แก่จริงๆ แล้วน่าจะดีใจด้วยว่าแก่แล้วยังมีคนแก่กว่าแล้วกันนะ ฉะนั้นใครล่ะแก่จริง ถ้าศิษย์เข้าใจธรรมะ นิพพานเป็นสิ่งที่ไปไม่ยากหรอก แต่ศิษย์มักไม่เข้าใจและรู้ไม่เท่าทันตัวเอง ใช่หรือไม่ (ใช่)
(สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตาประทานพระโอวาทซ้อนพระโอวาทเป็นรูปดอกบัวสามเหล่า)
อาจารย์ให้ศิษย์แบบนี้นะ เพราะวันนี้มีคนฟังอาจารย์ บางคนเหมือนดอกบัวดอกนี้ฟังเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจ บางคนเหมือนจะรู้เรื่อง บางคนฟังแล้วเข้าใจเลย ใช่ไหม (ใช่) พระพุทธะเปรียบคนเหมือนบัวสามเหล่าแค่นั้นนะ แต่คนมีสี่ประเภท คนที่รู้ช้า ต้องเพิ่มอีกนิดถึงจะรู้ แต่อันนี้แค่ฟังก็รู้ทันที ปัญญาคนเปลี่ยนได้ ปัญญาคนเพิ่มได้ อย่าปล่อยให้ชะตากรรมเป็นไปตามอย่างนั้น พลิกใจได้ก็พลิกชีวิตเป็น พลิกใจไม่ได้ก็ทุกข์ไม่จบสิ้น ใช่ไหม (ใช่) อาจารย์ก็หวังว่าศิษย์จะเป็นบัวพ้นน้ำที่ไม่กลัวแม้กระแสน้ำมันจะเชี่ยวกราดขนาดไหนก็ตาม ถึงพ้นแล้วแต่บางทีก็ยังหนีไม่พ้นคำพูดคนเรื่องของคนในโลก ฉะนั้นโดนกระทบโดนกระทั่งบ้างก็จงดึงตัวเองให้พ้นตลอดแล้วพ้นถึงที่สุด อย่าเป็นคนที่พ้นน้ำแล้วกลับลงไปจมกับน้ำใหม่ ได้ไหม (ได้) รู้ตื่นแล้วนำพาตัวเองให้พ้น เราเกิดมาบนโลกนี้มีหนทางอีกทางหนึ่งคือทางพระนิพพาน ไม่ต้องดับพระนิพพานก็ได้ แต่หนทางเขาเรียกว่าสงบเย็นพ้นทุกข์ไม่แค่บุญกับบาป นรกกับสวรรค์ เขาเรียกว่าทางแห่งพุทธะ จะค้นพบได้ก็ต่อเมื่อเราสามารถเข้าถึงความจริง หนทางการบำเพ็ญเมื่อเลือกแล้วต้องทำให้ถึงที่สุด เมื่อตั้งใจแล้วต้องไปให้ดีที่สุด ใช่หรือไม่ (ใช่) เมื่อเลือกปฏิบัติแล้วทำไมไม่ทำให้งดงาม อาจารย์แปลกใจนะมนุษย์เพื่อความสวย เพื่อความหล่อเจ็บอย่างไรก็ยอม เหนื่อยขนาดไหนก็ทนเพื่อความสวยทำได้ แต่ทำไมเพื่อความงามในจิตใจทำไมยอมทำกันไม่ได้ ถ้าศิษย์รักสวยงามเหมือนรักหน้าตา รักความดีงามเหมือนรักหน้าตา อาจารย์คงดีใจไม่น้อยนะ ใช่ไหม (ใช่) เพื่อความสวยเจ็บอย่างไรก็ทนได้ แต่แปลกมาก เพื่อความดีในจิตใจ ทำไมแค่นิดหน่อยศิษย์ทนไม่ได้อาจารย์ไปแล้วนะดูแลตัวเองกันดีๆ อย่าหลงผิดทางอีกนะศิษย์ ตั้งใจบำเพ็ญอย่าหลงกับความสวยงามอันรูปไม่เที่ยงเลย คำว่าวิปลาสของอาจารย์ แปลว่าเห็นผิดเป็นชอบเห็นไม่ดีว่าดี ถูกไหม
ฉะนั้นศิษย์อย่ามีความคิดวิปลาส ศิษย์อย่ามีความคิดที่ผิด เหมือนเรายึดติดในตัวเองว่ามันสวย แต่จริงๆ พระพุทธะบอกว่ามันไม่เคยสวยเลย เพราะในความมีมันมีพร้อมความแก่ ความเจ็บ ความตาย ไปยึดมันทำไม เราแค่เกิดมายืมใช้และทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ถึงเวลาก็ปล่อยมันไป มันอยากตายก็ตาย แต่จิตของศิษย์ต้องไม่ตาย จิตที่ได้รับหนึ่งจุดชี้ มันเป็นสิ่งที่สงบ สว่าง และพ้นการเวียนว่ายตายเกิดมานานแล้ว แต่เรามักจะยึดติดแค่เพียงสังขาร ทั้งที่จริงๆ กายสังขารและใจมันไม่เคยเที่ยง และผลที่สุดมันก็ดับสลายไปตามกาลเวลา มีแต่จิตอันนี้ที่ศิษย์ได้รับหนึ่งจุดชี้ เมื่อไหร่ศิษย์จะเจอสักครั้ง เมื่อไหร่ศิษย์จะค้นพบสักครั้ง จงเอาจิตที่พ้นเวียนว่ายตายเกิด จิตที่นิ่ง สงบ สว่างแล้วกลับไปหาอาจารย์ อย่าเอาใจมาหาอาจารย์ เพราะใจมันไม่เที่ยงมันพลิกตลอด มันวุ่นไปตามอารมณ์ตลอด ใช่ไหม (ใช่) แล้วอย่าเอาตัวตนมาให้อาจารย์เห็น เพราะตัวตนนั่นแหละคือตัวที่ทุกข์ที่สุด และเป็นกรงขังศิษย์ไม่มีวันจบสิ้น รักศิษย์ทุกคน มีโอกาสมาผูกบุญกันอีกนะศิษย์
วันนี้มาฟังธรรม ไม่ใช่เป็นแค่คนดี มาฟังธรรมเพื่อหาหนทางพระนิพพาน มาฟังเพื่อหาทางพ้นทุกข์ มีโอกาสกลับมาอีก ไม่ว่าศิษย์จะเป็นคนยังไง อาจารย์ให้อภัยเสมอ ไม่ว่าศิษย์จะดื้อขนาดไหน อาจารย์ก็รอศิษย์กลับมา อวยพรให้ศิษย์เข้มแข็ง รู้จักดำเนินชีวิตให้เป็น อย่าเอาแต่อารมณ์ กลับมาอีก ตั้งใจบำเพ็ญนะเด็กดีของอาจารย์ อย่าเอาแต่ใจ อย่าเอาแต่อารมณ์ รู้จักคิด รู้จักทำด้วยสติ ทำอะไรค่อยๆ คิดค่อยๆ ทำ อย่าเอาแต่ใจ มีโอกาสมาร่วมบุญกับอาจารย์อีกนะ มาร่วมบุญนำพาให้ก่อเกิดกุศลที่จะนำพาให้ศิษย์พ้นทุกข์ไม่เวียนว่ายอยู่ในโลกใบนี้ ศิษย์เป็นศิษย์รักของอาจารย์ ฉะนั้นจงดูแลตัวเองให้ดีอย่าปล่อยให้อารมณ์ ความหลงผิดมาทำให้เราทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้องใช่ไหม ตั้งใจศึกษาบำเพ็ญ มุ่งมั่นให้ถึงที่สุดนะ อย่าพ่ายแพ้ต่ออารมณ์ตัวเอง อย่าพ่ายแพ้ต่อความหลง มีโอกาสมาร่วมบุญกับอาจารย์อีก ตั้งใจบำเพ็ญให้ดี ให้งามทั้งข้างนอก งามทั้งข้างในใช่ไหม (ใช่) ศีลต้องสมบูรณ์ สมบูรณ์หรือยัง กลับมาอีกนะใช่ไหมเด็กดื้อ กลับมาหาอาจารย์อีกนะ อย่าไปแล้วไปเลยนะศิษย์เอ๋ย อย่าปล่อยให้อาจารย์ รอเก้อนะ จับมืออาจารย์แล้วทำสิ่งที่ถูกต้องนะศิษย์เอ๋ย อย่าก่อกรรมทำเข็ญนะ ตั้งใจทำสิ่งที่ดีงาม
ตั้งใจบำเพ็ญ อย่าเอาแต่อารมณ์ มีโอกาสกลับมาอีกได้ไหม กลับมาร่วมงานฟ้า นำพาผู้คน ช่วยเหลือตัวเอง และนำพาผู้คน นำพาชนรุ่นหลังได้ไหมศิษย์ เลือกนำพาสิ่งที่ถูกต้อง ไม่อย่างนั้นความเป็นตัวเองมันจะทำร้ายเรา หวังอาจารย์ให้พรหรือ พรอันใดก็ไม่สู้ปฏิบัติดีงาม มีศีล มีธรรม มีโอกาสมาศึกษาอีก ศิษย์เป็นคนมีความรู้ มาช่วยอาจารย์ได้ไหม อย่าดูเบาคุณค่าของตัวเอง อย่าดูเบาความดีงามในใจของตัวเองนะศิษย์ มีโอกาสมาร่วมบุญกันอีก แม้ศิษย์ไม่เชื่อ แต่จงเชื่อในความดีของตัวเอง แม้ศิษย์ไม่ศรัทธาอาจารย์ แต่จงศรัทธาในความดีของอาจารย์ไม่ได้หรือ น่าเสียดายนะถ้าฟังแล้วไม่รู้เรื่อง รู้หรือ รู้อะไร รู้ว่ามนุษย์เรามีธรรมที่ประเสริฐอยู่ในตัว นั่นเรียกว่าจิตเดิมแท้ จิตเดิมแท้อันสว่างแต่มันมืดมนไป เป็นเพราะกิเลส เป็นเพราะอารมณ์ความเป็นตัวตนใช่หรือไม่ (ใช่) ไปแล้วนะ มีโอกาสมาฟังให้ครบนะ ตั้งใจปฏิบัติให้ดี อย่าไหว้แต่อาจารย์ภายนอก แต่ข้างในไม่ปฏิบัติอย่างนั้นเปล่าประโยชน์ใช่ไหม จับมือกับอาจารย์แล้วตั้งใจบำเพ็ญให้ถึงที่สุด อย่ายอมแพ้ อย่าหน่ายท้อ ตั้งใจให้ดี อย่ากลัวความยากลำบาก อย่าหลงทาง ศิษย์กลับมาอาจารย์ดีใจ เอาบุญมาช่วยคน ไม่ใช่เอาบุญนั้นมาทำให้คนหลง ตั้งใจบำเพ็ญ เพื่อตัวเองนะศิษย์ และนำพาคนให้ถูกทาง ทำได้ดีแล้ว อาจารย์ก็ปลื้มใจ เดินให้ถูกทางอาจารย์ก็ดีใจแล้ว ศิษย์นำพาคนด้วยความเมตตา อย่าเข้มงวดจนเกินไป ระมัดระวังอารมณ์ อย่าปล่อยให้อารมณ์มาทำร้ายตัวเอง ตั้งใจบำเพ็ญ อย่าเอาแต่อารมณ์ ทำอะไรรู้จักคิดรู้จักทำนะอาจารย์ให้บุญ ให้บารมี ให้ความดีงามศิษย์ แต่ศิษย์ก็ต้องรู้จักรักษาความดีงามในตัวเองด้วย อย่าปล่อยให้ความดีงามของตัวเองถูกทำลาย เพียงเพราะ ความคิดผิด คิดไม่ดี เอาแต่ใจ ชอบเที่ยวดีไหม คนในโลกเขารักคนดี แม้แต่ตัวศิษย์เองก็รักคนดีใช่ไหม (ใช่) แล้วทำไมเราไม่ทำดี ทำไมต้องรอให้คนอื่นมายุยง คิดเองไม่ได้หรือ แล้วต้องรอให้เกิดอุบัติเหตุ รอให้ตัวเองแย่ แล้วถึงจะกลับใจ มันสายไปไหม อาจารย์เชื่อนะศิษย์ทุกคนมีความดีงามอยู่ แต่อยู่ที่ว่าแน่แค่ไหน ถ้าแน่ก็ทำให้ถึงที่สุด อย่าแน่ในทางชั่ว ต้องแน่ในทางดีใช่ไหม (ใช่) ไม่ใช่แน่เอาแต่เที่ยว แต่ไม่รับผิดชอบอะไร อย่างนี้เขาเรียกเห็นแก่ตัวถูกไหม (ถูก) เรียนยากก็ขยันใช่หรือเปล่า แค่ไม่กลัวลำบาก สู้ไม่ท้อมีอะไรยากบ้างใช่ไหม (ใช่) มัวแต่รักสบายมันจะมีแต่แย่กับแย่ คิดให้ดีๆ สิ่งที่อาจารย์พูด โกหกหรือ ตั้งใจบำเพ็ญให้ถึงที่สุด
มีโอกาสกลับมาร่วมงานกับอาจารย์ได้ไหม มนุษย์ทุกคนต่างมีกรรม ฉะนั้นรู้จักสร้างสิ่งที่ดี เพื่อชดใช้กรรมตัวเองนะศิษย์ อย่าคะนอง อย่าประมาทในการดำเนินชีวิต รักษาความดีงามไว้นะ เชื่ออาจารย์ ทำให้ได้นะ อย่าไปชนวัว อย่าไปกินเหล้า อาจารย์ขอได้ไหม ขอแล้วจะซื้ออีกไหม หนทางดีงามมีอยู่แล้ว ศิษย์ไม่เลือกเดิน ทำไมเลือกเดินทางนรก ความดีงามมีอยู่ในตัว ทำไมไม่ทำ เพียงเพราะความเกียจคร้าน เพียงเพราะความเห็นแก่ตัว เพียงเพราะเอาแต่อารมณ์จึงทำผิดหรือ อาจารย์ไปแล้วนะ อาจารย์อยากเห็นศิษย์เป็นคนดีจริงๆ นะ อาจารย์ไม่คิดหลอกศิษย์หรอก อยากให้ศิษย์กลับคืนฟ้าด้วยหัวใจที่ดีงาม กลับคืนฟ้าด้วยจิตเดิมแท้ ตั้งใจบำเพ็ญนะศิษย์เอ๋ยแล้วกลับฟ้าไปด้วยกัน เชื่ออาจารย์เถอะ
พระโอวาทซ้อนพระโอวาท “ ”
ถึงต่างแต่มีหนึ่งแท้ในสัจธรรม
ต่างเป็นไปตามบุญบาปกรรมนำหนุน
ช้าเร็วต่างปัญญาบ่มเพาะธรรมคุณ
จะล่วงพ้นทุกข์ด้วยหนุนกุศลกรรม
(ตราบไม่สิ้นทุกข์จงเพียรในความไม่ประมาท)
