西元二○一○年 歲次庚寅四月廿三日 仙佛慈悲訓
วันเสาร์ที่ ๕ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๕๓ สถานธรรมฮุ่ยจื้อ อ.กระสัง จ.บุรีรัมย์
พระโอวาทศิษย์พี่พระนาจา
ท้องฟ้าดูกลวงเว้าดำรงอยู่ มนุษย์ผู้เต็มตันไม่คงมั่น
สรรพสิ่งอยู่ร่วมกันและกัน เพื่อสร้างสรรค์ในโลกด้วยน้ำใจ
เราคือ
ศิษย์พี่นาจา รับบัญชาจาก
พระอนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา ลงสู่พุทธสถานฮุ่ยจื้อ แฝงกายกราบ
องค์มารดาแล้ว ถามศิษย์น้องทุกคนยังง่วงอีกไหม
บำเพ็ญใจเรื่องที่เห็นอย่าวุ่นวาย ผิดว่าไปทำว่าทำน้อมสำนึก
เรียกร้องใครไม่ได้บ่อยทบทวนนึก บ้างสำนึกหายแต่อย่าบ่อยไปไกล
ดวงใจใครเสียธรรมคนย่อมหม่น คนโลภผลส่งร้อนลวกคนได้
ชีวิตเดียวแม้ใจเดือดอย่าลามไล่ พึงตั้งใจว่าจะไม่เลือกรักคน
คนช่วยคนผู้ต่อไฟแม่กุญแจ บำเพ็ญใช่เอาแต่แพร่ไม่ฝึกฝน
ขาดปัญญาเดือดร้อนต่อความมีจน ความกังวลไม่ต้องแก้แค่รู้ทัน
โชคเงินเกียรติมอมตนคนคออ่อน ความแน่นอนแน่อย่างเดียวประเดี๋ยวผัน
สติต้องใช้ฝึกการอยู่ร่วมกัน ชีวิตสั้นเวลาน้อยอย่ามัวเพลินไป
ความจริงนานใช้การพิสูจน์ด้วยเวลา ทุกปัญหาจริงเพียงเสี้ยวเดี๋ยวหมองไหม้
ยุคสามคนจิตบำเพ็ญเห็นทางไป เรื่องเดียวเก็บปีหลายไม่สู้ว่าง
คำตอบเกี่ยวกับตนให้ตนตอบ กรรมคำนวณทดสอบข้อง่ายยากบ้าง
บางทีมีอุปสรรคเพราะไม่เป็นกลาง รู้ทุกอย่างไม่พ้นรูตาดำ
ฮิ ฮิ หยุด
พระโอวาทศิษย์พี่พระนาจา
ฟังธรรมะไปเพื่ออะไร การฟังธรรมะเพื่อเรียนรู้และเข้าใจชีวิตได้อย่างถ่องแท้ ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่ถ้าเกิดว่าจะฟังธรรมะตอนที่ไม่มีจะกิน จะฟังธรรมะได้หรือไม่ (ได้) ไม่มีกินก็ฟังธรรมะได้ใช่หรือไม่ (ใช่) ท่านเคยได้ยินประโยคหนึ่งไหม “เพราะอะไรถึงชาตินี้ไม่มีกิน ทำอะไรก็ลำบากลำบน ก็เพราะชาติที่แล้วไม่ยอมทำบุญสุนทาน” ชาตินี้เลยอับจน ทำอะไรก็ไม่ขึ้น ถูกหรือเปล่า (ถูก)
ธรรมะสอนให้มนุษย์รู้จักเหตุต้นผลกรรม อย่างที่คำกล่าวคำหนึ่งกล่าวไว้ว่า “ถ้ามนุษย์อยากอายุยืน สุขภาพแข็งแรง ก็อย่าเบียดเบียนทำร้ายสัตว์” ใครอยากอายุยืนก็อย่าเบียดเบียนทำร้ายสัตว์ คนไหนที่เบียดเบียนทำร้ายสัตว์ คนนั้นก็จะอายุสั้น และสุขภาพไม่แข็งแรง
ใครอยากให้ครอบครัวสงบร่มเย็น สมัครสมานเป็นสุข คนนั้นต้องไม่ผิดลูกผิดเมีย ใครอยากเป็นที่เคารพนับถือของผู้คน ไปที่ไหนก็มีแต่คนรัก ไปที่ไหนก็มีแต่คนเชื่อถือ พูดอะไรก็ต้องรักษาสัจจะวาจา
จะทำงานกับใครก็อยากได้เพื่อนที่ซื่อตรง ไม่คดในข้องอในกระดูก ไม่เอาเปรียบ เราก็ต้องไม่คิดอยากได้ของคนอื่นเขา กินแรงเขา ใช่หรือไม่
สิ่งที่เราพูดคือศีลธรรมนะ ถ้ามนุษย์ไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต มนุษย์ก็จะมีชีวิตที่ยืนยาวมีสุขภาพที่แข็งแรง ถ้ามนุษย์รู้จักรักษาสัจจะวาจาไม่โกหก มนุษย์ก็จะเป็นคนที่ใครพูดอะไร พูดอย่างไร คนก็เชื่อถือ ใช่หรือไม่ (ใช่) อยากให้ครอบครัวร่มเย็นก็ต้องมีความซื่อตรง ไม่อยากได้ลูกเมียของคนอื่น ถูกไหม (ถูก) และอีกอย่างหนึ่งคือ เราอยากได้เพื่อนที่ไม่เอาเปรียบ ไม่คดโกงเรา เราก็จะต้องไม่คิดอยากได้ของคนอื่น ใช่หรือไม่ (ใช่)
การเรียนรู้หลักธรรมทำให้เราเข้าใจมูลเหตุและความเป็นไปของชีวิต อย่ามองว่าศึกษาธรรมไม่เห็นมีอะไรเลย แค่เข้าวัดทำบุญตักบาตร เท่านั้นพอหรือ ถ้าเราศึกษาหลักธรรมให้ดีๆ ธรรมจะทำให้เราเข้าใจต้นเหตุความเป็นไปของชีวิต ทำไมชีวิตเราจึงเป็นแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะว่าชาติก่อนเราทำอย่างนี้มา แล้วเราจะทำอย่างไรให้ชีวิตดีขึ้น เราก็รู้เหตุที่จะสร้างเหตุอย่างไรให้ได้ผลดี ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นการเรียนรู้หลักธรรมจึงเป็นการเรียนรู้เพื่อจะเข้าใจชีวิตอย่างแจ่มแจ้ง และมองเห็นความเป็นไปของชีวิตได้อย่างชัดเจน ใช่หรือไม่ (ใช่)
เรามาศึกษาธรรมเพื่อเวียนการเกิดดับหรือดับการเวียนว่ายตายเกิด (ดับการเวียนว่ายตายเกิด) ถ้าเราเข้าใจว่ามนุษย์เราเกิดมาเพื่อดับการเวียนว่ายตายเกิด ไม่ใช่มาเพื่อเวียนว่ายตายเกิดอย่างนี้เราก็คงศึกษาธรรมเยอะๆ ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่ในความเป็นจริงของมนุษย์ มนุษย์มักจะเป็นอย่างไร อยากรวย อยากมี อยากได้คนรัก อยากจะอายุยืน ใช่หรือไม่ (ใช่) ทำอะไรก็หวังผลตลอด ใช่หรือไม่ (ใช่)
ฉะนั้นการทำอะไรหวังผลก็คือการสร้างเหตุให้เราเวียนว่ายในโลกนี้ไม่จบสิ้น แต่ถ้าเราทำอะไรไม่หวังผลก็คือการหยุดการเวียนว่ายตายเกิดให้จบสิ้น เข้าใจไหม (เข้าใจ) แล้วพอรู้หรือยัง ทำไมถึงต้องศึกษาธรรม
“ท้องฟ้าดูกลวงเว้าดำรงอยู่ มนุษย์ผู้เต็มตันไม่คงมั่น”
เราเห็นฟ้าไหม ดูโล่งดูโปร่งแต่ก็ยังดำรงคงอยู่ แต่มนุษย์พยายามมั่งมีขนาดไหน ยิ่งมั่งมี มั่งมี ก็จะดูเหมือนไม่มั่นคงสักที ใช่หรือไม่ (ใช่)
ยินดีต้อนรับเราไหม (ยินดี) คงไม่ง่วงกันนะ คงหายง่วงกันแล้วใช่หรือไม่ (ใช่) จากหายง่วงกลายเป็นอยากกลับบ้านแล้วหรือยัง (ยัง) อย่างนั้นอยู่เล่นกันก่อนดีไหม (ดี) ถ้าเราบอกให้นั่งท่านก็ยืน ถ้าเราบอกให้ยืนท่านก็นั่ง ได้ไหม (ได้) ตามใจตัวเองมาบ่อยวันนี้ลองฝึกอะไรที่ไม่ตามใจตัวเองบ้าง ดีไหม (ดี)
(ศิษย์พี่พระนาจาเมตตาให้นักเรียนนั่งเมื่อท่านพูดคำว่ายืน และให้ยืนเมื่อท่านบอกว่านั่ง)
ยังไม่ชินใช่ไหม (ใช่) เป็นธรรมดา การฟังธรรมะก็เหมือนกัน อยู่ๆ ให้มานั่งฟังนานๆ ก็ยังไม่ค่อยชินใช่ไหม (ใช่) แต่พอฝึกหัดบ่อยๆ สิ่งที่ไม่ชินก็กลายเป็นชินได้ ใช่หรือไม่ (ใช่) อย่าชาชินจนกลายเป็นคนตายด้านก็ไม่ดี ใช่หรือเปล่า (ใช่)
สิ่งที่มนุษย์น่ากลัวอยู่อย่างหนึ่งคือ บางทีรู้ว่าอะไรดี อะไรไม่ดี แต่มักจะไม่ค่อยทำ รู้ว่าดีแต่มักไม่ทำดี ใช่หรือไม่ (ใช่) อย่างนั้นวันนี้ถ้าเรามาถามท่าน เราจะคุยกับท่านอยู่แค่สองเรื่องเองง่ายๆ เรื่องแรกคือ ทำอย่างไรไม่ให้อด เรื่องที่สองคือ ทำอย่างไรไม่ให้ทุกข์ เอาเรื่องไหนดี ชีวิตบางทีมีทางเลือก ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่บางครั้งจะเลือกทั้งสองก็ไม่ได้ ต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งก่อน แล้วอีกอย่างอาจจะตามมาทีหลังก็ได้
ถ้าตอนนี้ให้เลือกสองอย่างนี้เลือกอะไรดี (ทำอย่างไรไม่ให้ทุกข์) ไม่เอาทำอย่างไรไม่ให้อดเหรอ (ไม่เอา) เห็นชีวิตนี้กลัวอดมากกว่าทุกข์อีก ใช่หรือไม่ (ใช่) ทั้งที่ฟังธรรมะแล้วจะช่วยปลดทุกข์ทำให้มองเห็นทุกข์ได้เต็ม ทำให้ขจัดทุกข์ได้ แต่ให้มาฟังธรรมะกลับบอกไม่เอา ฉันกลัวอด ใช่หรือไม่
สิ่งที่จะช่วยทำให้เราไม่ต้องทุกข์ นั่นก็คือการมีสติ รู้เท่าทันตน ใช่หรือไม่ (ใช่) และสิ่งที่ขาดไม่ได้อีกอย่างหนึ่งคือ การรู้จักผิดชอบชั่วดี เกิดเป็นคนนั้นความทุกข์จะน้อยลงได้ถ้ามนุษย์เรารู้จักมีสติยั้งคิดและรู้จักผิดชอบชั่วดี ใช่หรือไม่ (ใช่)
ในโลกนี้สิ่งที่ครอบงำชีวิตของมนุษย์ให้มนุษย์เดินทางผิดและพบทุกข์จนวันตายนั่นก็คือ ความโลภ ความโกรธ ความหลง ใช่หรือไม่ (ใช่) เมื่อครอบงำความคิดใคร ครอบงำจิตใจใครก็ง่ายที่จะฆ่าให้คนๆ นั้นตายทั้งเป็นเมื่อมีชีวิต และตกเป็นทาสของโลภโกรธหลงไปจนวันตาย ใช่หรือไม่ (ใช่)
ดังคำกล่าวคำว่า “ขุยไผ่ทำร้ายไผ่ หน่ออ่อนทำร้ายหน่อเก่า” เคยเห็นต้นกล้วยไหม (เคย) ยิ่งมันแตกหน่อมากเท่าไหร่ ต้นเก่าก็ยิ่ง (ตาย) มนุษย์เรายิ่งอยากมากเท่าไหร่ก็ยิ่ง (ตาย) เหมือนกล้วยไหม (เหมือน) ยิ่งตายทุกๆ วัน ใช่หรือไม่ (ใช่) ถ้าอยากแล้วไม่ได้สมอยากก็เหมือนตายทั้งเป็นไหม (เหมือน) ฉะนั้นถ้าเมื่อไหร่เราปล่อยให้ชีวิตจิตใจพุ่งไปตามความโลภโกรธหลงจนขาดการยั้งคิดก็ง่ายที่จะผิดพลาด ใช่หรือไม่ (ใช่)
เมื่อทำผิดแล้วมนุษย์อาจจะหนีกฎหมายทางสังคมได้ แอบทำลับหลังผู้อื่นได้ เราทำผิดมีคนไม่รู้ไม่เห็น ใช่หรือไม่ (ใช่) เราหนีกฎหมายได้ แต่เราหนีศาลอันบริสุทธิ์ยุติธรรมในใจไม่ได้ ถึงแม้เราจะทำมึน ทำเมิน แต่พอมีเหตุอะไรมากระทบเราก็จะรู้สึกว่า ฉันผิดไหมนะเมื่อไหร่ที่คิดว่าผิดไหมนะ นั่นแหละคือผิดแล้ว
มนุษย์แม้จะหนีศาลโลกได้ หนีความเป็นจริงจากผู้คนข้างนอกได้ แต่หนีความเป็นจริงในจิตใจไม่มีวันพ้น ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นก็ขอให้ระมัดระวังตนเมื่อเวลามีโลภ โกรธ หลง มาครอบงำ ไม่อย่างนั้นอาจจะทำให้เราทำผิดได้ง่าย จริงหรือไม่ (จริง)
เราอยู่บนโลกนี้ทำอย่างไรถึงจะทำให้เราไม่ต้องทุกข์ เป็นเรื่องยากไหม (ยาก) เป็นเรื่องยากแล้วเราสามารถเอาชนะทุกข์ได้ไหม (ได้) ด้วยใคร (ด้วยตัวเราเอง) ใช่หรือไม่ (ใช่) ด้วยตัวเราเองที่มีสติและปัญญารู้เท่าทัน
เราจะเล่าเรื่องหนึ่งให้ท่านฟัง มีคนหนึ่งทุกข์มาก เขาพยายามหาสาเหตุ หาเท่าไรก็ไม่เจอ จนกระทั่งวันหนึ่งคิดๆ จนหลับไป ช่วงที่เขาหลับไปนั้น เขาฝันว่า ตาพูดได้ หูก็พูดได้ และหูตาจมูกก็คุยกัน ช่วยกันหาว่าทำไมชีวิตนี้ถึงทุกข์ ตากับจมูกก็บอกว่า ฉันรู้ใครเป็นต้นเหตุแห่งทุกข์
ให้ทายว่าตากับจมูกโทษใคร สังเกตเวลามีปัญหาใครที่เจ็บก่อน จมูกกับตาใช่ไหม แล้วคนที่หาปัญหาให้กับจมูกกับตาบ่อยที่สุดคือปาก ใช่หรือไม่ (ใช่) ตากับจมูกก็เลยบอกว่าฉันรู้ เพราะว่าฉันเจ็บเพราะปากบ่อยเหลือเกิน ฉันไม่ได้ทำอะไร แต่ปากหาเรื่องให้ฉันจมูกแตกบ่อยที่สุด เพราะว่าปากพูดไม่ค่อยคิด พูดอะไรไม่ระวัง นึกอยากจะพูดก็พูด
แล้วปากอยู่เฉยไหม (ไม่) ปากก็บอกว่า เพราะตานั่นแหละ ชอบเลือกที่จะมอง เรื่องที่ควรมองมองไหม (ไม่มอง) เรื่องที่ไม่ควรมองมองไหม (มอง) ฉะนั้นถ้าปากพูดผิดก็เพราะตามองนั่นแหละ แล้วตายอมไหม (ไม่ยอม) ตาก็บอกว่าไม่ใช่ เพราะหูนั่นแหละ หูชอบอะไร (ฟัง) ฟังอะไร ชอบฟังแต่คนประจบ ชอบฟังแต่คนพูดดี คนที่พูดธรรมะธัมโมฟังไหม (ไม่ฟัง) เอาไว้ก่อนฉันอยากรู้เรื่องคนนี้ก่อนถูกไหม (ถูก) ตาก็เลยบอกว่าเพราะหูนั่นแหละ หูชอบเลือกที่จะฟังคนพูดดีๆ คนที่พูดไม่ดีแต่ให้แง่คิดไม่ฟังใช่หรือไม่ (ใช่) หูยอมไหม (ไม่ยอม) หูกลับไปโทษใคร หูกลับไปโทษเท้า เพราะว่าขาเดินไป ถ้าขาไม่เดินไปหูจะไปได้ไหม ขายอมไหม (ไม่ยอม) ขาก็ไม่ยอม
เถียงกันไปเถียงกันมาเป็นอย่างไร ต่างคนต่างไม่ยอมกัน ใช่หรือไม่ (ใช่) ก็เลยมีอีกตัวโผล่ออกมาให้ทายว่าใคร (ใจ) ใช่ ใจก็บอกว่าใจเย็นๆ พ่อหู พ่อตา พ่อเท้า พ่อจมูก พ่อปาก จริงๆ มันก็ผิดทุกๆ คนนั่นแหละ ก็ตาเธอช่างเลือกมอง สิ่งที่ควรมองก็ไม่มอง หูก็อีกชอบฟังแต่คนประจบ คนพูดจริงเธอก็ไม่ฟัง ปากเธอก็ผิด พูดอะไรก็เอาแต่พูดไม่เคยคิดให้ดีก่อนพูด
ทั้งหู ทั้งตา ทั้งปาก ทั้งเท้าหันมาคิด ใจก็พูดถูกนะ พอคิดไปคิดมาทั้งหู ทั้งตา ทั้งปากหันกลับมาบอกว่าพวกเราผิด แต่ต้นเหตุของความผิดก็คือใจ ถูกไหม (ถูก) ถ้าใจยั้งคิดหน่อย ใจไม่วู่วามหน่อย ใจไม่ร้อนหน่อย พวกฉันจะผิดไหม (ไม่ผิด)
ใจบอกว่าฉันอุตส่าห์จะช่วยยุติกลับมาด่าฉันอีก ใจจะยอมไหมถ้าโดนว่าอย่างนี้ หัวใจของเรายอมไหมถ้าโดนว่าอย่างนี้ (ไม่ยอม) ฉะนั้นก็เถียงกันไปเถียงกันมา ผลสุดท้ายอะไรโผล่มาอีก ร่างกาย ร่างกายบอกว่าหยุดเถอะ หยุดเถอะ พวกท่านไม่ผิดหรอก คนที่ผิดคือฉันเองที่คิดจะคบกับพวกท่านถูกไหม (ถูก)
ฉะนั้นต้นเหตุแห่งทุกข์อยู่ที่ไหน อยู่ภายนอกหรืออยู่ภายใน ท่านคิดว่าอะไร อยู่ที่ตาไหม (ไม่ใช่) อยู่ที่ใจ ใช่ไหม (ใช่) ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเริ่มต้นที่หัวใจ ถ้าใจดีการดำเนินชีวิตก็ดีงาม ถูกต้อง แต่ถ้าใจไม่ดีปล่อยให้กิเลสครอบงำ ความคิดของจิตใจก็ง่ายที่จะผิดพลาด ใช่หรือไม่ (ใช่)
เมื่อรู้อย่างนี้แล้ว เวลามีปัญหาเกิดขึ้นโทษคนอื่นร่ำไปได้ไหม (ไม่ได้) โทษคนอื่นก็ไม่ได้ อย่างนั้นหนีไปเลยดีไหม (ไม่ดี) เวลามีปัญหาหนีไปเลย ดีไหม (ไม่ดี) ก็ไม่ถูก ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นวิธีแก้ปัญหาก็คือ การหันมามองแล้วยอมรับ เมื่อไรที่เราหันมามองแล้วยอมรับ เราจะแก้ไขและเปลี่ยนแปลงให้เกิดสิ่งที่ดีขึ้นได้ แต่มนุษย์ทุกคนยอมรับไหม (ไม่ยอม)
เรายกตัวอย่างง่ายๆ เหล้าทำให้คนเมาไหม (เมา) บุหรี่ทำให้คนติดไหม (ติด) ไม่ใช่นะ เหล้าอยู่ของมันดีๆ มันจะทำเราเมาไหม (ไม่เมา) ผู้หญิงอยู่ของเขาดีๆ จะทำเราหลงไหม หนุ่มๆ อยู่ของเขาดีๆ จะทำให้เราลุ่มหลงรักไหม (ไม่) แต่เพราะอะไร เพราะใจเราหวั่นไหว ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นสิ่งที่ไม่เมาก็เลยกลายเป็นเมา สิ่งที่ไม่ควรหลงก็เลยกลายเป็นหลง ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเกิดจากใจ และเริ่มต้นที่ใจ และจบได้ด้วยหัวใจเรา ใช่หรือไม่ (ใช่)
พอรู้หรือยังว่าจะแก้ทุกข์อย่างไร รู้หรือยัง (รู้) อย่าเอาแต่โทษคนอื่น เขาหล่อเกินไป เขาดีเกินไป เรารักเขา ใช่ไหม (ใช่) เพราะเรารักไม่เป็นหรือเปล่า ฉะนั้นจงรู้จักมีสติยั้งคิด แล้วก็รู้จักยืนอยู่บนความถูกต้องดีงาม แล้วจะทำให้เราไม่ก้าวพลั้งผิดเอาแต่โทษผู้อื่นอยู่ร่ำไป
นิทานเราฟังง่ายไหม (ง่าย) แล้วเราเป็นอย่างนั้นไหม (เป็น) มนุษย์ช่างโทษ โทษคนโน้น โทษคนนี้ แต่ลืมไปหรือเปล่าว่าตัวเองคือต้นเหตุของความทุกข์และปัญหาทั้งมวลใช่หรือไม่ (ใช่)
สิ่งที่น่ากลัวมากที่สุดในโลกแห่งความเป็นจริงในโลกใบนี้คือเรื่องอะไร ใช่ความทุกข์อย่างเดียวหรือเปล่าที่มนุษย์กลัว มีอะไรอีก (ความตาย) ความตายเป็นสิ่งที่มนุษย์กลัว ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่จะกลัวทำไมเมื่อใครๆ ก็ต้องตาย ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่ที่ต้องกลัวตายเพราะยังดีไม่พอ จึงกลัวตายใช่หรือไม่ (ใช่)
จริงๆ แล้วสิ่งที่มนุษย์กลัวกันมากที่สุด หาใช่ความตาย แต่สิ่งที่มนุษย์กลัวทุกลมหายใจ คือ ความจริง ความจริงสามารถครอบคลุมทุกสิ่ง ถ้าจากวันนี้แล้วเราต้องไปเป็นผู้เสีย เรารับได้ไหม (ไม่ได้) เรากลัว กังวล จากวันนี้ที่มีชีวิตอยู่แล้วจะต้องเป็นผู้ไร้ชีวิต กลัวไหม (กลัว) จากคนที่แข็งแรงแล้วไม่แข็งแรงกลัวใช่หรือไม่ (ใช่) มนุษย์นั้นกลัวความจริงใช่หรือไม่ (ใช่) มนุษย์นั้นกลัวที่จะรับความจริง อะไรที่เป็นความจริงแล้วมนุษย์ไม่ชอบ มนุษย์มักจะหวาดกลัวและวิตก ทั้งที่จริงๆ แล้ว ถ้าเราเผชิญแล้วมองให้ดีๆ ความเป็นจริงไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือ ใจที่ไม่สู้กับความเป็นจริงต่างหากที่น่ากลัวยิ่งกว่า
(ศิษย์พี่พระนาจาเมตตาให้นักเรียนปรบมือตนเองสลับกับปรบมือคนข้างๆ)
ตีตัวเองเจ็บไหม (เจ็บ) ตีผู้อื่นเจ็บไหม (เจ็บ) รู้ได้อย่างไรว่าเจ็บ การอยู่ร่วมกันของมนุษย์นั้น ถ้ารู้จักกระทบกระทั่งน้อย ความทุกข์ ความเจ็บก็น้อยลง ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่เวลาเราเจอกับใครนั้นเราอดที่จะเอาแรงเอากำลังไปกระทบไม่ได้ เวลาไปอยู่ร่วมกับใครก็อดไม่ได้ที่จะใช้แรงกำลังอย่างไม่รู้จักบันยะบันยังได้ ใช่หรือไม่ (ใช่) หรือที่มนุษย์ทุกคนมักจะพูดว่า คนทุกคนต่างมีความรู้ เมื่อมาเจอกันก็อดไม่ได้ที่จะมีการกระทบกระทั่งกัน ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นถ้าเกิดเรารู้จักสมานและรู้จักถ่วงแรงไว้บ้าง การกระทบกระทั่งก็จะทำให้เราไม่เจ็บ การอยู่บนโลกใบนี้เราไม่สามารถสร้างสรรค์อะไรได้ด้วยตัวคนเดียว เราจะต้องรู้จักร่วมมือร่วมไม้กับผู้อื่น
เอาล่ะตอนนี้หันมาห่วงตัวเอง ห่วงคนอื่นก็ห่วงได้แค่ชั่วขณะ ใช่หรือไม่ (ใช่) ดูแลคนอื่นก็ดูแลได้ชั่วขณะเวลาเหมือนกัน ฉะนั้นถ้าเราดูแลตัวเองได้ดีและรู้จักน้อมนำคนอื่นได้ก็ไม่ใช่เรื่องยาก ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่มนุษย์ตัวเองเอาไม่รอดแล้วคิดจะไปพ่วงดูแลคนอื่นก็เลยกลายเป็นเรื่องที่ยากลำบากไปเสีย ใช่หรือไม่ (ใช่)
จงจำไว้นะ บนโลกใบนี้สิ่งที่เราว่าเราเข้าใจอย่างหนึ่งแล้วเราพยายามให้ผู้อื่นเข้าใจตาม บางทีเขาอาจจะไม่เข้าใจตามที่เราเข้าใจก็เป็นได้ ใช่หรือไม่ แม้เราจะพูดสักสามครั้ง เขาก็ยังไม่เข้าใจ ฉะนั้นเราอยู่ในโลก ยิ่งเราเรียนรู้ตัวเองมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งเข้าใจผู้อื่นได้มากเท่านั้น แต่มนุษย์กลับไม่ใช่ มนุษย์คิดแต่จะไปเรียนรู้จากผู้อื่นอยู่ร่ำไป ใช่หรือไม่ (ใช่) ตัวเองไม่อยากเป็น แต่คิดอยากจะไปเป็นผู้อื่นอยู่เรื่อยไป หาเหตุให้ทุกข์ไหม (ทุกข์) มนุษย์มีความคิดเป็นของตนเอง เป็นผู้อื่นก็เป็นได้แค่ชั่วขณะ ถึงเวลาเราก็ต้องหันกลับมาดูแลตัวเองและเป็นแบบตัวเองที่ควรจะเป็น
ในโลกนี้ถึงแม้เราอยากจะมีความยุติธรรมขนาดไหน แต่บางครั้งเราก็ต้องรู้จักแบ่งแยก ใช่หรือไม่ (ใช่) มีคนได้ก็ต้องมีคนเสีย มีคนโดนชมก็ต้องมีคนโดนว่า เป็นเรื่องธรรมดา ใช่หรือไม่ (ใช่) ถ้ายอมรับความจริงตรงนี้ได้ ความทุกข์ก็อาจจะน้อยลงใช่ไหม (ใช่)
เราบอกวิธีแก้ปัญหาทุกข์ไปตั้งเยอะแยะแล้ว ตอนนี้อยากได้วิธีแก้ปัญหาไม่ให้อดไหม (อยาก) จริงๆ ท่านก็รู้อยู่แล้วนะ เริ่มต้นก็คือต้องรู้จักอดเปรี้ยวไว้กินหวาน หรือพูดง่ายๆ ก็คือต้องรู้จักขยันขันแข็ง ใช่หรือไม่ (ใช่)
ต้นไม้ในโลกใบนี้บางอย่างก็ต้องกินอ่อนๆ แต่บางอย่างต้องกินแก่ๆ ถึงจะดี ใช่หรือไม่ (ใช่) ชีวิตของมนุษย์ก็เหมือนกัน ควรกินตอนอ่อนๆ หรือกินตอนแก่ๆ ดี ชีวิตของมนุษย์นั้นต้องรู้จักกินตอนแก่ ถ้ากินตอนอ่อนๆ และรักสบายตอนอ่อนๆ แก่ตัวไปจะลำบาก ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นอยากจะเป็นคนที่ไม่มีวันอด อย่างที่หนึ่งก็คือต้องรู้จักขยันหมั่นเพียร ถ้ารักสบายตั้งแต่ต้นจะลำบากตอนแก่ จำไว้นะ
อย่างที่สอง อบายมุขต้องอยู่ให้ไกล ใช่หรือไม่ (ใช่) อยากได้เลขสองตัวสามตัว เสียน้อยก็เรียกว่าเสีย เสียมากก็เรียกว่า (เสีย) ไม่เล่นเลยก็ไม่ (ไม่เสีย) แล้วเล่นไหม (ไม่เล่น, เล่น) ถ้าไม่อยากอด ไม่อยากจน ไม่อยากลำบาก อบายมุขหลีกหนีให้หมด เลิกไปให้หมด อย่าเล่น แม้กระทั่งเล่นเกมคอมพิวเตอร์ก็ไม่ควร ใช่หรือไม่ (ใช่) เพราะรักสบายตั้งแต่เด็ก แก่ตัวไปจะลำบาก จำไว้
อย่างที่สาม ควรอยู่ให้ไกลสำหรับคนที่ไม่อยากจะอด นั่นก็คือ เหล้า บุหรี่ กินแล้วฆ่าตัวตายไหม ไม่กินแล้วตายไหม (ไม่ตาย) แต่กินแล้วตาย ใช่หรือไม่ (ใช่) ถ้าไม่อยากอด ไม่อยากลำบากเมื่อมีชีวิต เหล้าก็อยู่ห่างๆ บุหรี่ก็อยู่ไกลๆ อบายมุขไม่ต้องมีเลยดีที่สุด ใช่หรือไม่ (ใช่) แล้วเรายังมีไหม (มี) ไหนใครแอบไปสูบบุหรี่บ้าง เผาเงินตัวเองไม่พอ ยังเผาตัวเองอีก ใช่หรือไม่ (ใช่) ปรบมือให้คนกล้ายอมรับหน่อยนะ
คนบางคนในโลกทำผิดแล้วไม่ยอมรับ แต่คนบางคนในโลกทำผิดแล้วยอมรับแล้วจะพัฒนายิ่งขึ้นถ้ารู้จักเปลี่ยนแปลงแก้ไข แล้วจะมีอนาคตที่สดใสและดีงาม ถูกไหม (ถูก)
อย่างที่สี่ ต้องรู้จักประมาณในการใช้จ่าย ไม่ฟุ่มเฟือยจนเกินไป มนุษย์หมดเงินไปกับการกิน กินได้ทุกเวลา ท้องอืดแล้วแต่ยังอยากกินไปหมดเลย ใช่ไหม (ใช่) แล้วหมดเงินไปกับการกินเยอะไหม (เยอะ) พอกินเยอะๆ เราก็ขี้เกียจ พอขี้เกียจแล้วอยากจะขยันทำอะไรไหม (ไม่ทำ) ฉะนั้นต้องรู้จักประมาณในการกิน ประมาณในการใช้
อย่างสุดท้ายคือรู้จักช่วงใช้เวลาให้เกิดคุณค่ามากที่สุด ชอบคุยไหม (ชอบ) ชอบโม้ไหม (ชอบ) ใช้ปากคุย แต่มือก็ใช้จักสานได้ ใช่หรือไม่ (ใช่) รู้จักใช้เวลาให้มีประโยชน์แม้จะคุยแต่มือก็จักสานเก็บไว้เป็นตะกร้าเอาไว้ขายได้ ใช่หรือไม่ (ใช่) มนุษย์ทุกคนมีอาชีพหลักและอาชีพรองได้ ถ้าหากวันหนึ่งอาชีพหลักล้ม เราก็ยังมีอาชีพรองสำรองอยู่ อย่าดูเบาอาชีพรองว่าได้เงินน้อย ใช่หรือไม่ (ใช่)
บ้านเรามีที่ไหม (มี) มะนาวปลูกสิ ไม่ต้องไปเสียเงิน คิดปลูกสิ ไม่ต้องไปเสียเงิน ใช่หรือไม่ (ใช่) ขยะบ้านเรามีไหม (มี) ทำไมไม่เอาไปทำปุ๋ย เงินหมดไปกับปุ๋ยมากกว่าเมล็ดข้าวอีก ใช่หรือไม่ (ใช่)
ฉะนั้นถ้ามนุษย์รู้จักขวนขวายทำช่วงเวลา ทำทุกสิ่งทุกอย่างให้เกิดประโยชน์ เราไม่มีวันอด แม้วันนี้ข้าวขายไม่ได้ดีแต่ไม่เป็นไร รอบบ้านเรามีผักกิน ใช่ไหม (ใช่) รอบบ้านเรามีปุ๋ยเอามาทำได้ แต่เราทำอย่างนั้นไหม (ไม่) พอข้าวขายไม่ได้ใจก็เป็นทุกข์ อดแน่ อดแน่ ได้ไหมแบบนี้ (ไม่ได้) ฉะนั้นต้องช่วงใช้เวลาให้มีประโยชน์ จะได้เกิดคุณค่าไม่เสียเวลาทิ้งไปเปล่าๆ ใช่หรือไม่ (ใช่)
มนุษย์มีปัญญาในการสร้างสรรค์แต่มักใช้ปัญญาที่เรามีอยู่เพียงแค่เสี้ยวเดียว ใช่หรือไม่ (ใช่) ถ้ารู้จักคิดค้นให้ดี ไม่แน่สิ่งที่เป็นขยะก็อาจจะกลายเป็นเงินเป็นทอง สิ่งที่เป็นงานรองก็อาจจะกลายเป็นงานหลักได้ ถ้ารู้จักสร้างสรรค์เป็น ใช่หรือไม่ (ใช่)
และหนทางอีกอันหนึ่งที่ทำให้มนุษย์ไม่มีวันอดก็คือ มีแล้วรู้จักให้ เพราะผลของการให้นั้นมักจะมีพลังที่พิเศษ เมื่อเรามีกิน เราก็แจกน้ำพริกบ้านนี้ แจกแกงบ้านนั้น ผลของน้ำพริกและผลของแกงจะทำให้เราไม่เดือดร้อน เพราะเวลาเดือดร้อนเพื่อนบ้านก็อยากช่วยเหลือ เพราะคนนี้มีน้ำใจ ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่คนโง่มักจะไม่คิดอย่างนั้น คนโง่มักกลัวอดเลยไม่ให้ใคร แต่คนฉลาดเพราะกลัวอดจึงรู้จักให้ใคร เราอยากเป็นคนโง่หรือคนฉลาด (คนฉลาด) เราก็ต้องรู้จักใช้ชีวิตให้เป็น ใช่หรือไม่ (ใช่)
วันนี้เรามาฟังธรรมะต้องเข้าใจให้ถูกนะ เรามาฟังธรรมะเพื่อเรียนรู้และใช้ชีวิตให้เป็น เพื่อเรียนรู้ที่จะเอาชนะความทุกข์ที่อยู่ในใจให้จงได้ ใช่หรือไม่
ไม่ใช่มาฟังธรรมะเพื่อจะรวย เพื่อจะมารักษาโรคแล้วไม่ต้องป่วยไม่ใช่ ธรรมะสอนให้มนุษย์อยู่กับความเป็นจริงบนโลกนี้ได้อย่างมีสติปัญญา ไม่ว่าจะเจ็บ ไม่ว่าจะป่วย ไม่ว่าจะทุกข์ ก็สามารถหาทางออกได้ด้วยธรรม แต่ธรรมในไหนล่ะ ไม่ใช่ธรรมที่ออกจากปากที่เราพูด แต่ธรรมในตัวท่านเอง ที่รู้จักคิด รู้จักยั้งคิด ใช่หรือไม่ (ใช่)
กระทำอะไรด้วยสติปัญญาแยบคาย สุขุมรอบคอบ มนุษย์ทุกคนเก่งทั้งนั้น ใช่หรือไม่ (ใช่) ถามว่าถ้าเห็นคนอื่นมีปัญหา เราบอกเรื่องเล็กๆ ทุกข์ทำไม พอตัวเองมีปัญหาพูดไม่ออก ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่พอเห็นปัญหาของคนอื่นมองได้ชัด แก้ได้เป็นเปลาะๆ แต่พอถึงตัวเอง มันเจ็บหัวใจ ใช่หรือไม่ (ใช่) โลกนี้ยังมีความเป็นจริงหลากหลายอย่างที่มนุษย์ต้องเผชิญ แต่ขอให้เผชิญด้วยจิตใจที่กล้าหาญ อย่าเอาแต่กลัว ที่มีความทุกข์อยู่ทุกขณะชีวิต เพราะมนุษย์กลัวทุกข์จึงหาเหตุแห่งทุกข์และหาทางพ้นทุกข์ไม่เจอ แต่ถ้าเมื่อไรที่มนุษย์กล้าเผชิญกับความทุกข์แล้วยอมกระโดดลงไป เราอาจจะว่ายน้ำแล้วพ้นทุกข์ได้ก็ได้ ใช่หรือไม่ (ใช่)
เรื่องสุดท้าย ถ้าทำอะไรด้วยหัวใจ สิ่งต่างๆ ที่ทำด้วยหัวใจแม้จะผ่านล่วงเลยไปก็เป็นเรื่องที่น่าจดจำ และเกิดการพัฒนาชีวิตและจิตใจ แต่ถ้าทำอะไรโดยไร้หัวใจ สิ่งต่างๆ เหล่านั้นที่ผ่านเข้ามาจะกลายเป็นภาระและหินถ่วงชีวิต เข้าใจไหม (เข้าใจ)
เหมือนคนที่มีใจ เวลาทำอะไรก็กระตือรือร้นสนุกสนาน จบไปแล้วก็ยังคงยิ้มอยู่ได้ ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่ถ้าไม่ทำด้วยหัวใจ ไร้หัวใจเวลาทำ ยิ่งทำก็เหมือนหินมันถ่วงขา เดินไปทางไหนก็หนัก เดินไปทางไหนก็เป็นภาระ ใช่หรือไม่ (ใช่) วันนี้มาฟังด้วยใจหรือมาฟังแบบไร้หัวใจ ไปแล้วนะ
วันอาทิตย์ที่ ๖ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๕๓ สถานธรรมฮุ่ยจื้อ อ.กระสัง จ.บุรีรัมย์
พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง
เห็นความทุกข์หรือความจริงที่เป็นไป ดุจน้ำขุ่นนิ่งกลับใสไม่เที่ยงหนา
เพียงชั่วกาลเหือดแห้งไปจึงรู้ว่า ฟ้ามืดครึ้มเมฆหมอกพาฝนโปรยปราย
รู้เท่าทันด้วยสติปัญญาธรรม สัจธรรมไม่เที่ยงมีอัตตาไม่
หวังยึดมั่นคือครอบครองเหนือสิ่งใด ล้วนหาเหตุให้ทุกข์ใจไม่สิ้นเอย
เราคือ
จี้กงสงฆ์วิปลาส รับบัญชาจาก
พระอนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา ลงสู่แดนโลก แฝงกายกราบ
องค์มารดา ถามศิษย์รักทุกคนสบายดีไหม
ช่วยไหม ถ้าเขาล้มอยู่หน้าเรา ช่วยเขา ยากแค่ไหนอย่าเปลี่ยนใจ
อยากมีความหวัง แผ่ความรักเต็มจิตใจ วางใจให้เย็นข้างกัน
เกิดใจที่เมตตา อยากช่วยคน แม้ทนไม่ได้อย่าเปลี่ยนใจ
ผู้ที่เข้มแข็ง จิตที่มุ่งมั่นสุดจิตใจ มีใจทำไปไม่หมดแรง
* เจ้าคือธงชัย ที่อาจารย์ไล่ตาม ศิษย์อาจพลาดไป แต่ความตั้งใจ
อาจารย์ไม่เคยดูแคลน ซ้ำ (*)
ชื่อเพลง : เจ้าคือธงชัยของอาจารย์และอาจารย์ก็คือธงชัยของเจ้าเช่นกัน
ทำนองเพลง : ข้าคือคนไทย
พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง
กินก็อิ่ม ฟังธรรมะอิ่มหรือยัง (อิ่ม) ฟังธรรมะมากพอหรือยัง (ยัง) แปลว่าพรุ่งนี้ก็นั่งฟังได้อีก ได้ไหม (ได้) มีบางคนบอกว่าไม่ได้ แต่ไม่กล้าตอบ ตอบแต่ตัวเองรอด คนอื่นลำบากไม่ดีนะ ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นทำอะไรก็อย่าคิดถึงแต่ตัวเอง ต้องรู้จักคิดถึงผู้อื่นด้วย ใช่หรือไม่ (ใช่)
นั่งแล้วอยากยืนไหม (อยาก) ยืนแล้วอยากนั่งไหม (อยาก) เป็นธรรมดาของมนุษย์ นั่งนานๆก็อยากยืน ยืนนานๆก็อยากนั่งใช่ไหม เอาใจยาก วนเวียนกันไปอย่างนี้ไม่จบไม่สิ้น ใช่หรือไม่ (ใช่) เพราะฉะนั้นโลกใบนี้เป็นโลกแห่งความทุกข์หรือความสุข ความทุกข์ ใช่หรือไม่ (ใช่)
นั่งนานๆ ไม่ได้ยืนก็เมื่อย ยืนนานๆ ไม่ได้นั่งก็เมื่อย เดี๋ยวนั่งเดี๋ยวยืนก็รำคาญ ฉะนั้นโลกใบนี้จึงเป็นโลกแห่งความทุกข์ แต่มนุษย์เพียรพยายามหาความสุข ใช่หรือไม่ (ใช่) ทั้งที่จริงๆ แล้วยิ่งหาก็กลับหาไม่ (เจอ) เจอไหม เจอ แต่สิ่งที่เจอนั้นใช่สุขแท้จริงหรือเปล่า
ถ้าอาจารย์ถามว่า ในโลกนี้มนุษย์สุขกับเรื่องอะไรบ้าง ใครตอบอาจารย์ได้ (สุขในสิ่งที่พอใจ ได้สิ่งที่ต้องการ, สุขในเรื่องเงินทอง, สุขที่ได้ไปเที่ยว, สุขที่ได้ประพฤติปฏิบัติธรรม) อย่างนี้คงมีโอกาสมาประพฤติปฏิบัติบ่อยๆ ใช่ไหม (ใช่) หรือถ้าไม่ได้มาก็ต้องพยายามน้อมนำมาสู่ใจบ่อยๆ ใช่ไหม (ใช่) ความสุขของมนุษย์มีอะไรอีก อาจารย์ถามคำถามง่ายๆ นะ (สุขที่ทำความดีงาม) ได้เกิดเป็นมนุษย์แล้วได้ทำความดีงาม ใช่หรือไม่ (ใช่)
คนที่ได้ฟังธรรมะเยอะๆ ได้ผ่านชีวิตมาก็จะรู้ว่าชีวิตมีค่าตรงที่ได้สร้างสรรค์สิ่งดีงามกับผู้อื่นบ้าง แต่ถ้าเด็กที่อายุยังน้อย สิ่งที่หวังและสิ่งที่เป็นความสุขของเขาก็คือ การมุ่งไปตามกิเลส ตัณหา และความอยากอยู่ ใช่หรือไม่ (ใช่) เหมือนผู้ใหญ่ตอบอย่างหนึ่ง เด็กก็ตอบอีกอย่างหนึ่ง ใช่หรือเปล่า (ใช่) (สุขเพราะไม่มีหนี้) สุขเพราะไม่มีหนี้ ใช่หรือไม่ (ใช่) อย่างนั้นก่อนที่จะทำอะไรก็คิดให้ดีๆ อย่าทำอะไรเกินตัว อย่างหวังอะไรเกินแรง ไม่อย่างนั้นก็จะไม่เกิดหนี้ ใช่ไหม (ใช่) แล้วก็ต้องรู้จักรายรับกับรายจ่ายให้มัน (พอดี) อย่าได้อย่างหนึ่งแต่เสียมากกว่า อย่างนี้ก็ต้องเป็นหนี้ ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่ชีวิตนี้เราคำนวณได้ไหม (ไม่ได้) เราหวังให้เป็นดั่งหวัง ได้ไหม (ไม่ได้) อย่างนั้นอาจารย์พูดคร่าวๆ สุขของมนุษย์มีไม่กี่เรื่อง
เรื่องที่หนึ่ง การได้อะไรก็ตามที่มากกว่าคนอื่นหนึ่งก้าว จริงไหม (จริง) ได้เงินศิษย์ว่ามีความสุขไหม มีใช่หรือไม่ แต่ถ้าเกิดว่าคนข้างบ้านได้เหมือนกัน จากที่สุขก็เฉยๆ ใช่หรือไม่ (ใช่) ขายข้าวได้ราคามีความสุขไหม (มี) แต่ถ้ารู้ว่าขายได้น้อยกว่าข้างบ้าน ทุกข์ไหม (ทุกข์) คนชมว่าศิษย์เก่ง ดีใจไหม (ดีใจ) แต่พอบอกว่ามีคนเก่งกว่าศิษย์ทุกข์ใจไหม (ทุกข์) อาจารย์จึงบอกว่าความสุขของมนุษย์คืออะไร คือการเป็นอะไรก็ได้ มีอะไรก็ได้ แต่ต้องมากว่าชาวบ้าน ข้างๆ คนรู้จักหนึ่งก้าว แล้วศิษย์จะบอกว่าสุข ใช่ไหม (ใช่) เหมือนคนชมศิษย์ว่าสวย ดีใจไหม (ดีใจ) แต่พอบอกว่ามีคนสวยกว่า เป็นอย่างไร (ทุกข์) ใช่ไหม ศิษย์ก็เลยบอกว่าจะชมทั้งทีต้องบอกว่าสวยที่สุด ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่อย่าลืมที่สุดแล้วยังมีสุดกว่า ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นมนุษย์จึงหลงกับความสุขเพียงชั่วครู่ชั่วขณะ แต่ถามว่าชอบไหม (ชอบ) ชอบ แต่รู้ไหมว่าความสุขนั้นเป็นความสุขแค่เพียงชั่วเวลาหนึ่งเท่านั้น เพราะอย่าลืมว่าในโลกนี้เหนือฟ้าก็ยังมีฟ้า เราได้มากกว่าเขา แต่จริงๆ ก็ยังมีคนได้มากกว่าเรา แต่เราไม่รู้เท่านั้นเอง ใช่หรือไม่ (ใช่) เรามักจะสุขแค่เพียงเอาข้างบ้านให้มากกว่าเขา เอาเพื่อนให้ดีกว่าเขา ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นสุขของมนุษย์อย่างแรกก็คือ (การได้อะไรก็ตามที่มากกว่าคนอื่นหนึ่งก้าว ) ใช่หรือไม่ เป็นความสุขที่เป็นการหลอกลวงไหม (หลอกลวง) แต่ก็บอกว่าอาจารย์ขอสักนิดก็ยังดี ใช่หรือไม่ (ใช่) คนอื่นโดนว่า มีหนูโดนชม หนูก็ดีใจแล้ว ใช่หรือไม่ (ใช่) นี่แหละเรียกว่าความสุขอันจอมปลอม เพราะถ้ามองออกไปให้กว้างๆ เราก็จะเห็นว่าจริงๆ แล้ว วันที่เราได้โดนคำชมนั้น เป็นวันที่คนอื่นต้องโดนคำว่า เราหัวเราะแต่คนอื่นร้องไห้ดีหรือ
ฉะนั้นสิ่งที่ศิษย์บอกว่าศิษย์มีความสุขกับโลกใบนี้ มองให้กว้างๆ แล้วจะเห็นว่าสุขอันนั้นเป็นความสุขแค่เพียงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น ใช่หรือไม่ (ใช่) แล้วมีสุขอะไรอีก (การได้ทำความดีเพื่อตนเองและเพื่อผู้อื่น) แม้ทำแล้วจะโดนคนว่า จะทำไหม (ไม่ทำ) ไม่ทำเลยหรือ ขนาดพระพุทธเจ้าหรือพระพุทธรูป ศิษย์เห็นศิษย์ยังมีคำชมและมีคำตำหนิ ทำไมแปะทองเว้าๆ แหว่งๆ จริงไหม (จริง)
ฉะนั้นเราทำอะไรในโลกก็ตามสิ่งที่มนุษย์ปรารถนาอย่างที่สองก็คือ อยากให้ได้สมหวัง อยากให้ได้เป็นดั่งคิด หรือที่มนุษย์ชอบเรียกว่า ขอให้มีความสุขแบบชี้นกเป็น (นก) ชี้ไม้เป็น (ไม้) อยากหวังไหม ความสุขนี้ อยากไหม ชอบไหม อยากให้คนที่รู้จักอยากให้เพื่อนที่รู้จัก หรือแม้แต่อยากให้ชีวิตที่เรามีต้องเป็นอย่างที่เราคิด ใช่ไหม (ใช่) แล้วเราจะสุข ใช่หรือไม่ แต่จริงๆ แล้วในโลกนี้มีสิ่งใดเป็นดั่งคิดเสมอไปไหม (ไม่) ถ้าคิดจะมีชีวิตก็พร้อมที่จะเสี่ยง ใช่หรือไม่ (ใช่) เสี่ยงว่าที่ลงทุนไปแล้ว อาจจะขาดทุนหรืออาจจะเป็นหนี้อย่างที่หัวหน้าบอก ฉะนั้นเมื่อเราก้าวจะทำอะไรไปแล้วก็ต้องพร้อมที่จะเสี่ยง ถ้าไม่อยากเสี่ยงก็ต้องไม่ก้าวทำอะไรเลย ใช่หรือไม่ (ใช่) อย่างนั้นไม่กลายเป็นคนขี้เกียจสันหลังยาวหรือ ศิษย์ลองคิดดูนะ แค่ศิษย์คิดจะทำอะไรอย่างหนึ่ง ศิษย์ก็ต้องคิดแล้วว่าสำเร็จ ไม่สำเร็จ ได้หรือขาดทุน ใช่ไหม่ (ใช่) แม้ศิษย์จะมีสามีสักคนหนึ่ง คิดไหม ดีไม่ดี ใช่หรือไม่ (ใช่) แล้วคนที่เป็นฝ่ายชายจะมีภรรยาสักคนหนึ่งคิดไหม จะเป็นแม่ที่ดีหรือแม่ที่ไม่ดี ใช่หรือไม่ (ใช่) แล้วศิษย์คิดจะมีลูก ศิษย์เคยคิดไหม ไม่คิดหรอก นึกจะมีก็มีเลย แล้วก็ค่อยมากลุ้มทีหลัง ว่าลูกจะดีไม่ดี ใช่หรือไม่ (ใช่) แล้วชีวิตก็อยู่กับความกลุ้ม จะได้ไหม จะเสียไหม จะดีไหม จะทุกข์ไหม ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นถ้าไม่อยากเสี่ยง ไม่ต้องทำอะไรเลย เป็นไปไม่ได้ แต่ทำอย่างไร ที่จะทำให้เราอยู่กับความเสี่ยงแล้วไม่ทุกข์ แล้วเป็นสุขอย่างแท้จริง
ความสุขของมนุษย์ก็คือการชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ แต่ว่าในโลกแห่งความเป็นจริงใบนี้ นกจะยอมเป็นนกตลอดไหม (ไม่) ใช่หรือไม่ (ใช่) ไม้จะยอมเป็นไม้ ตลอดไหม (ไม่) คนที่เราว่าเรารัก เราอยากอยู่ดูแลและอยากให้เขาเป็นดั่งที่เราหวัง เขาจะเป็นดั่งหวังตลอดไหม (ไม่) ชีวิตที่อยู่กับเราจะสวยสดงดงามตลอดอย่างที่เราคิดไหม (ไม่) ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นมนุษย์ก็เลยหวังว่า สิ่งที่เรียกว่าความสุขที่เราหวัง มันต้องเป็นแบบนี้ แล้วก็ต้องเป็นแบบนี้เป็นไปได้ไหม (ไม่ได้) แล้วหวังยึดมั่นว่าต้องเป็นแบบนั้น แบบนี้ เรากำลังอยู่ในความหลอกลวงไหม (หลอกลวง) แล้วเราหวังไหม (หวัง)
ฉะนั้นทำอย่างไรที่เราจะอยู่กับความหวังนี้โดยที่ไม่ต้องกลุ้มกังวลกับความเสี่ยง นั่นก็คือ กล้ายอมรับความจริง ใช่ไหม (ใช่) มีลูกยอมรับไปเถอะ มีลูกต้องมีทั้งลูกดี และลูก (ไม่ดี, ชั่ว) มีสามีก็ต้องมีสามีสามวันดี สี่วัน (ไข้) ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นสามีอยากมีภรรยาก็ต้องยอมรับ วันหนึ่งพูดมาก วันหนึ่ง (พูดน้อย) ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นเป็นธรรมดาถ้าอยากมีความสุขและอยากหาความสุขอย่างแท้จริงก็ต้องพร้อมที่จะยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนโลกนี้ ใช่หรือไม่ (ใช่) และมีความสุขอีกอย่างหนึ่งที่มนุษย์ชอบเป็นกัน คืออะไรก็ได้ขอเพียงถูกใจ ชอบใจ แม้จะเสียศิษย์ก็ยอม แม้จะโดนว่า โดนทุบตี ศิษย์ก็รับไหว ขอให้เพียงถูกใจและไม่ไปไหนก็พอ ใช่ไหม (ใช่) และสิ่งที่ถูกใจ สุขใจ ของศิษย์นั้นแม้จะทำศิษย์เจ็บปวดแต่บางครั้งศิษย์ก็ยอม โดนทุกข์ก็แล้ว โดนว่าก็แล้ว เสียทั้งเงินเสียทั้งใจ แต่ถามว่าอยู่กับเขาแล้วสุขไหม ก็สุข แล้วทุกข์ไหม ก็ทุกข์ แต่ถามว่าอยากอยู่ไหม ก็อยากอยู่ ใช่หรือไม่ (ใช่) แล้วเราเป็นอย่างนั้นไหม ขอเพียงถูกใจ เหนื่อยเท่าไหร่ก็ยอม ใช่ไหม (ใช่) ขอเพียงชอบใจ เจ็บปวดเท่าไหร่ก็ทน ใช่หรือไม่ (ใช่) ขอเพียงพอใจ เสียเท่าไหร่ก็เอา ใช่ไหม (ใช่) แล้วบอกว่านั่นคือความสุข อาจารย์เห็นแล้วก็บอกว่า กรรม จริงไหม (จริง) พูดอะไรไม่ได้ เพราะนั่นคือสิ่งที่ศิษย์บอกว่าคือความสุข จริงหรือไม่ (จริง) เหมือนเรารู้ว่าเสื้อตัวนี้แพง ของอันนี้แพงเราก็เหนื่อยสายตัวแทบขาดเพื่อให้ได้มา จริงไหม (จริง) อย่าว่าแต่สามีเลย บางที เป็นสิ่งของที่เหนื่อยแทบตาย เพื่อจะให้ได้ของนี้มา ให้ได้ทองสีเหลืองๆ นี้มา ใช่ไหม (ใช่) แล้วได้มาสุขไหม (สุข) แต่พอเจอเพื่อนข้างๆ ใส่เส้นใหญ่กว่า จากสุขก็เป็น (ทุกข์) เจอสามีข้างๆ บ้านใจดีกว่า จากสุขก็เป็น (ทุกข์) แต่สลัดออกไหม (ไม่ออก) แต่ก็ดีกว่าไม่มีใช่หรือไม่ (ใช่) แล้วเราเป็นอย่างนั้นไหม (เป็น)
ฉะนั้นอาจารย์จึงบอกว่า สิ่งที่มนุษย์เรียกว่า สุข แท้จริงแล้วคือ มายาลวงหลอกตา สิ่งที่ศิษย์พยายามหาไม่ว่าจะเป็นเกียรติยศ ทรัพย์สินเงินทอง อะไรก็ตามในโลกนี้ เราสามารถครอบครองได้อย่างแท้จริงไหม ได้ไหม (ไม่ได้) แต่หวังไหม (หวัง) ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้เพียงแค่ยืมเขาใช้ ถึงเวลาศิษย์ก็ต้องคืนเขาไป ใช่ไหม (ใช่) แม้แต่สามีภรรยาก็ยืมใช้ ใช่หรือไม่ (ใช่) ยืมใครใช้ ยืมฟ้าและดินใช้ ใช่ไหม (ใช่) เพราะถึงเวลาก็ต้องคืนไปตามฟ้าและดินใช่หรือเปล่า (ใช่)
(พระอาจารย์เมตตาให้นักเรียนหญิงในชั้นออกมายืนหน้าชั้น เรียงตั้งแต่อายุน้อยไปหาอายุมาก)
เห็นอะไร เห็นความแตกต่างระหว่างวัย (สัจธรรมชีวิต) สัจธรรมชีวิต เห็นแล้วปลงใช่ไหม (ใช่) อาจารย์อยากจะบอกว่าโลกใบนี้เรามองเห็นอะไร จากความเปลี่ยนแปลงของโลก คนบางคนเห็นความทุกข์ คนบางคนมองเห็นความจริง แล้วเราอยู่ในโลกนี้ เรามองเห็นความจริงหรือเราเห็นความทุกข์ เห็นอะไร (ความจริง) จริงหรือ เราคิดว่าเราเห็นแต่เด็กๆ นะ ใช่หรือไม่ (ใช่) คนอายุน้อยก็มองเห็นแต่คนอายุน้อยไม่ค่อยยอมมองคนอายุมากใช่หรือไม่ (ใช่) คนอายุมากมองเห็นคนอายุมากเหมือนกันไหม หรืออยากเห็นคนอายุน้อยมากกว่า
ยินดีต้อนรับพระอาจารย์ไหม (ยินดี) ในโลกแห่งความเป็นจริงใบนี้ ถ้ามนุษย์มองเห็นแต่ความทุกข์ เราก็จะไม่มีวันมองเห็นอะไรได้กว้าง ถ้าเรามองเห็นความเป็นจริง เราจะมองเห็นมุมมองที่เปิดกว้าง
โลกนี้เป็นโลกแห่งความทุกข์ แต่อย่าจมอยู่กับความทุกข์จนมองไม่เห็นความเป็นจริง ใช่หรือไม่ (ใช่) โลกนี้มีคนที่เกิด แก่ เจ็บ ตาย และชีวิตของเราทุกคนก็หนีไม่พ้น เกิด แก่ เจ็บ ตาย เราจึงต้องรู้จักที่จะมองเห็นและเห็นให้มากกว่าที่เห็น ใช่หรือไม่ (ใช่) อย่าทำให้สิ่งที่คิดว่าเป็นทุกข์แล้วก็ทุกข์อยู่อย่างนั้น แล้วทำให้เราไม่เห็นอะไรมากกว่านี้ก็เปล่าประโยชน์ ฉะนั้นจะมองโลกต้องมองให้เห็นซึ่งความเป็นจริง อย่าจมอยู่แต่ความทุกข์จนมองไม่เห็นสัจจะความจริงแท้ในโลกใบนี้ จะต้อนรับอาจารย์ด้วยอะไรดี (รอยยิ้ม) ยิ้มแบบไหน (ยิ้มแบบมีความสุข) ยิ้มแบบมีความสุขให้ดูซิ บางคนยิ้มแบบไม่ค่อยอยากจะยิ้มสักเท่าไหร่นะ
(พระอาจารย์เมตตาให้นักเรียนเตรียมตัวนั่งพร้อมกันเมื่อนับหนึ่งถึงสาม)
ชีวิตนี้แม้จะบอกว่าเตรียมใจแล้วนะ เตรียมใจแล้วนะที่จะเจอกับความเป็นจริงในโลกแต่ยิ่งเตรียมก็ยิ่งตื่นเต้นยิ่งหวาดกลัว ยิ่งตื่นตระหนก ใช่หรือไม่ (ใช่) เพราะบางทีสิ่งที่ไม่คาดคิดมักจะเกิดขึ้นได้เสมอในโลกกลมๆ ใบนี้ ฉะนั้นจงยอมรับเถอะว่า โลกใบนี้มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป มีสิ่งที่ได้และมีสิ่งที่เสีย มีสิ่งที่สมหวังและมีสิ่งที่ (ไม่สมหวัง) เป็นเรื่อง (ธรรมดา) แต่คนธรรมดามักจะรับไม่ค่อยได้ ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นก็คิดเสียว่าได้แค่นี้เจอแบบนี้ก็ดีแล้ว เรายังมีเวลาอีก ไม่แน่สิ่งที่เจอนี้อาจจะน้อยกว่าสิ่งที่เจอในอนาคตข้างหน้าก็เป็นได้ ฉะนั้นการรู้จักให้กำลังใจตัวเอง แม้เราต้องเจอกับความทุกข์ยากลำบากก็อาจจะเป็นพลังในการต่อสู้ชีวิต
แล้วความทุกข์ในโลกใบนี้เราจะแก้ด้วยวิธีใด ศิษย์เคยคิดไหม หรือว่าเรามีทุกข์มาจากสาเหตุใดเคยคิดบ้างหรือเปล่า (ทุกข์จากโรคภัยไข้เจ็บ, ทุกข์จากการสอบ, ทุกข์เพราะอวิชชา, ทุกข์เพราะมีหนี้สิน, ทุกข์เพราะโรคภัยไข้เจ็บ, ทุกข์เพราะเงินทอง) ได้มาก็ทุกข์เสียก็ทุกข์ ใช่หรือไม่ มีอยู่กับตัวก็ทุกข์กังวล ใช่หรือไม่ (ใช่) (ทุกข์เพราะความไม่พอ) ทุกข์เพราะเบื่อ หรือเปล่า (ทุกข์เพราะไม่มีลูก, ทุกข์เพราะความหวัง, ทุกข์เพราะสูญเสีย) แล้วมีใครบ้างในโลกที่ไม่ต้องสูญเสีย ใช่ไหม แน่ใจหรือว่าไม่มีทุกข์ ไม่มีลูกแล้วจะเป็นทุกข์ บางทีมีแล้วอาจจะทุกข์ยิ่งกว่าก็ได้ ใช่หรือไม่ คิดให้ดีๆ นะ (ไม่รู้จักพอไม่รู้จักประมาณตน, ทุกข์เพราะไม่เชื่อ, ทุกข์เพราะตายจากกัน, ทุกข์เพราะความพลัดพราก, ทุกข์เพราะการเล่นการพนัน)
(ทุกข์เพราะเพื่อนไม่เข้าใจ, ทุกข์เพราะว่าอยากได้แต่ไม่ได้, ทุกข์เพราะไม่มีเงินทองใช้) อย่างนี้ยังเรียกว่าไม่มีเงินทองอีกหรือ เงินไม่มี มีแต่ทอง ใช่ไหม (ทุกข์เพราะถูกบังคับ) เพราะหวังดีเขาจึงบังคับให้เป็นอย่างที่หวัง (ทุกข์เพราะสามีทานเหล้า) เราก็ต้องอดทนใช่ไหม เหมือนคนที่มีสามีเล่นอบายมุข ระหว่างทานเหล้ากับอบายมุขอันไหนดีกว่ากัน (ไม่ดีทั้งสองอย่าง) แต่ทำอย่างไรได้เลือกมาแล้ว ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นก็ต้องใจเย็นๆ ทำความเข้าใจกับเขาให้มากๆ ใช่หรือไม่ (ใช่) ถ้าเขาอาละวาดก็หนีไปให้ไกลๆ (ทุกข์เพราะไม่มีจะกิน) ถ้าขยันจะไม่มีกินไหม งานหนักก็เอา งานเบาก็สู้มีใครจะไม่รับเรา ใช่หรือไม่ (ใช่) มีอาชีพอะไร ที่เป็นวิชาความรู้ ทำให้เราหากินได้ เราก็ต้องขยัน ใช่หรือไม่ กลัวอย่างเดียวขี้เกียจ แถมเลือกงานอีก ใช่หรือไม่ (ทุกข์เพราะพ่อแม่จากไปก่อน) น่าจะดีใจนะ ถ้าเกิดเราจากก่อนพ่อแม่ พ่อแม่คงทุกข์ยิ่งกว่า ใช่หรือไม่ (ทุกข์เพราะตั้งใจแล้วผิดหวัง) ถ้าตั้งใจแล้วไม่ผิดหวัง ถึงเวลาทำเต็มที่แล้วก็ต้องยอมรับสิ่งที่เป็นไป (ไม่ประสบสิ่งที่สมหวังในชีวิต) เคยเห็นไหม คนที่ร่ำรวยมหาศาลก็เพราะเคยผิดพลาดมาตั้งหลายครั้ง ใช่หรือไม่
(ทุกข์เพราะแฟนนอกใจ) ทำใจนะอาจารย์พูดได้คำเดียว (ทุกข์เพราะสามีทั้งขี้เหล้าและเจ้าชู้) แล้วทำงานเขาให้เงินเราไหม (ไม่) แล้วเขากลับมาดูแลบ้านไหม (ดูแล) ดูแลลูกไหม (ดูแล) ก็ยังดีกว่าไม่มีนะ ใช่ไหม (ทุกข์เพราะแฟนเล่นไก่ชน) คราวหน้าเวลาเขาจะเป็นเล่น เราก็บอกกับเขาว่า “ฉันจะไปเล่นด้วย แต่ฉันจะไม่เล่นนอกบ้านนะ แต่ฉันจะเอาเงินหยอดกระปุก เธอออกไปสิบครั้ง ฉันก็หยอดสิบครั้ง” แล้ววันใดวันหนึ่งลองแกะกระปุกออกมาดูแล้วบอกว่า “ดูซิเธอออกไปได้เงินเป็นร้อยเลย” เผื่อจะเปลี่ยนใจใช่หรือไหม (ใช่) บอกว่า เธอไปฉันไปด้วย แต่ฉันไปแล้วฉันหยอดกระปุก ใช่ไหม เขาไปซื้อเหล้า เราก็หยอดกระปุก แล้วลองบอกเขาว่า เหล้าที่กินเข้าไป เราสามารถเก็บเงินได้ก้อนหนึ่ง เผื่อจะดลใจ (ทุกข์เพราะสุขภาพไม่แข็งแรง) เป็นเพราะว่าอดีตชาติเราเคยทำมา ตอนนี้เราก็ต้องยอมรับ แล้วก็แผ่เมตตาให้เขา แล้วก็สร้างสรรค์แต่สิ่งที่ดีไม่เบียดเบียนสัตว์ เข้าใจไหม (ทุกข์เพราะเป็นโรคเบาหวานความดัน) ก็ศิษย์ทานไม่เลือกเลย ใช่ไหม (ใช่) ก็รู้จักระมัดระวังการกินหน่อย โรคเบาหวานจะได้ไม่ทำร้ายตัวเอง แล้วออกกำลังกายไหม (ออกนิดหน่อย) แล้วมันจะหายไหม (ทุกข์เพราะเวลาเรียนไม่เข้าใจ) ปัญญาของคนบางคน ศิษย์เคยเห็นไหม บางคนทำไมเรียนนิดหน่อยก็เข้าใจแจ่มแจ้ง เพราะชาติก่อนเขาทำมาดี เราชาตินี้ทำไม่ได้ ใช่ไหม ฉะนั้นลงแรงขยันอีกนิดหนึ่ง อาจารย์ก็ปัญญาไม่ดี แต่ใช้ความขยันจึงสามารถได้ดีได้ ใช่หรือไม่ (ใช่)
เมื่อวานเซียนน้อยนาจาก็บอกไว้ไม่ใช่หรือ ทำไมครอบครัวเราไม่ร่มเย็นก็เพราะว่า อาจจะเกิดจากชาติก่อน เราเป็นสามีภรรยากับเขา แต่เราไม่ซื่อตรง หรือเรามัวแต่กินเหล้าและเล่นการพนัน ชาตินี้เราก็เลยต้องกลับมาชดใช้และเจอเขาก็เป็นได้ ใช่หรือเปล่า (ใช่) คนในโลกมีตั้งร้อยตั้งล้าน ทำไมไม่เลือก ทำไมมาเลือกคนนี้ กรรมอะไรละศิษย์ ใช่หรือไม่ (ใช่) แล้วถ้าศิษย์ทนไม่ไหว อาจารย์บอกว่าเลิกกับเขาเลยได้ไหม
เห็นไหม บางคนก็บอกว่าไม่ได้หรอกอาจารย์ มันแยกกันไม่ออก ใช่หรือไม่ (ใช่) กรรมอะไรล่ะที่ทำให้เราต้องมาเจอกับเขา วันนี้ศิษย์จะบอกว่าแยกได้ แต่เชื่อไหมว่าอีกสองสามวันใจมันก็ต้องเต้นระรัว กลับไปดีไหม จริงหรือไม่ (จริง) ถ้ายังไม่หมดเคราะห์หมดกรรมกันศิษย์ตัดอย่างไรก็ตัดไม่ขาด จนกว่าจะหมดเคราะห์หมดกรรมกันไป นั่นแหละตอนนั้นแม้จะไม่อยากขาดมันก็ต้องขาด ฉะนั้นอาจารย์อยากจะบอกว่ามนุษย์ทุกคนมีกรรมเป็นที่มาและมีกรรมเป็นที่ไป ใช่หรือไม่ (ใช่) กรรมที่อดีตเราทำมาจึงทำให้ปัจจุบันเราเป็นแบบนี้ ศิษย์เคยเห็นบางคนไหม เป็นคนที่ยิ้มยากจริงๆ ถามว่าไม่มีความสุขเหรอ มี แต่มันยิ้มไม่ออก ใช่หรือไม่ (ใช่) มันสุขไม่ได้ไม่รู้เป็นอะไร ใช่หรือไม่ (ใช่) คนบางคนมีเพื่อนดี มีบริวารดีแต่มีครอบครัวไม่ดี เพราะอะไร ใครให้คำตอบได้ คนบางคนมีครอบครัวดี ลูกหลานดี แต่มีเพื่อนไม่ดี พยายามดีกับเขาเท่าไหร่แต่เขาก็โกงเราทุกครั้งเลย เปลี่ยนจากคนนี้ก็ไปเจออีกคนหนึ่ง เพราะอะไร (กรรม) ศิษย์บอกว่าเพราะกรรม ใช่หรือไม่ (ใช่) แล้วศิษย์อยากจะกรรมแบบนี้อีกไหม (ไม่) แล้วศิษย์จะทำอย่างไรถึงจะหยุดกรรมนี้ได้ (แบ) เพราะมันกรรมฉะนั้นศิษย์ก็ต้องแบ แบคืออะไร (ปล่อยวาง) ใช่ แล้วเราปล่อยวางไหม (ไม่)
ฉะนั้นชีวิตเราเกิดมาเพื่ออะไร ไม่ได้เกิดมาเพื่อแค่ทุกข์ แล้วก็ทุกข์ ทุกข์ จนตายนะศิษย์ แต่ชีวิตเกิดมาเพื่อตื่นรู้ เข้าใจ เห็นแจ้ง และปล่อยวาง นี่แหละคือความหมายของชีวิตที่แท้จริง ตื่นรู้เข้าใจ เห็นแจ้งและปล่อยวาง ถ้าศิษย์ยังคิดผูกใจเจ็บโมโหโกรธา เกลียดมัน ฝังใจจำ จองเวร ศิษย์ก็คือคนที่สร้างวัฏฏะแห่งการเวียนว่ายตายเกิดไม่จบสิ้น ฉะนั้นกรรมที่เจอกับเขาก็จงแผ่กุศลให้เขาเยอะๆ ทำบุญให้เขาเยอะๆ เผื่อจะได้หมดเวรหมดกรรมซะที ใช่หรือไม่ (ใช่) บอกชาติหน้าฉันจะมาเจอแกอีก เอาไหม (ไม่เอา) ฉะนั้นเราศึกษาธรรมเพื่ออะไรเล่าศิษย์ ศึกษาธรรมเพื่อจะได้ทุกข์แล้วทุกข์หรือ ไม่ใช่ ศึกษาธรรมเพื่อค้นหาความหมายที่แท้จริงของการมีชีวิตและตื่นรู้ด้วยความเห็นแจ้ง เมื่อเห็นแจ้งเข้าใจแล้วก็จงปล่อยวาง นี่แหละคือความหมายของการศึกษาธรรม แต่มนุษย์มักจะเข้าใจว่าการศึกษาธรรมคือทำบุญเยอะๆ เพื่อไปขึ้นสวรรค์ ใช่ไหม (ใช่) แต่ถ้าทำบุญเยอะๆ ศิษย์ไปขึ้นสวรรค์แต่บาปกรรมศิษย์ไม่เคยตัดไม่เคยลด ขึ้นสวรรค์เสร็จศิษย์ก็ต้องกลับมาชดใช้กรรมต่อ ใช่หรือไม่ (ใช่) อย่างนี้ไม่ดีหรอก ใช่หรือไม่ (ใช่) บุญความหมายที่แท้จริงของบุญคือ เครื่องชำระล้างใจให้บริสุทธิ์ ถ้าทำแล้วหวังผล ทำแล้วโลภ ทำแล้วติดในลาภ ติดในสวรรค์วิมานอย่างนี้ไม่ใช่เรียกว่าบุญแท้ ยังเป็นบุญที่มีกิเลสฝังอยู่ ใช่หรือไม่ (ใช่) บุญที่แท้ต้องเป็นบุญที่ชำระล้างใจให้เป็นความบริสุทธิ์ถึงจะเรียกว่าบุญแท้ แต่บุญก็ไม่สู้กุศลถูกไหม ทำบุญเป็นร้อยเป็นพันก็ไม่สู้สร้างกุศลหนึ่งครั้ง
แล้วความหมายของกุศลคืออะไร ถ้าพูดง่ายๆ ความหมายของกุศลก็คือ การตระหนักรู้เห็นตามเป็นจริงอันควร ฟังอย่างนี้เข้าใจยาก ใช่ไหม แต่บอกว่ากุศลก็คือ สิ่งที่ตรงข้ามกับอกุศล อกุศลก็คือ โลภ โกรธ หลง กุศลก็คือ ไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง สิ่งที่ปราศจากการครอบงำซึ่งความโลภ ความโกรธ ความหลง เมื่อจิตปราศจากการครอบงำของโลภ โกรธ หลง ก็จะสามารถมองเห็นอย่างแจ่มแจ้ง
เข้าใจที่อาจารย์พูดบ้างไหม (เข้าใจ) ฉะนั้นเราฟังธรรมเพื่ออะไร ไม่ใช่ฟังธรรมเพื่อจะไปสวรรค์ แต่เราฟังธรรมเพื่อหาเหตุแห่งทุกข์ แล้วดับทุกข์ให้ได้เพื่อไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิดอีกต่อไป แล้วดับทุกข์ตอนไหนรู้ไหม ศิษย์บอกอาจารย์ว่าทุกข์คืออันโน้น ทุกข์คืออันนี้ แต่จริงๆ แล้วอาจารย์บอกว่าทุกข์คือ ตัณหา ทุกข์คืออุปทาน ทุกข์คืออวิชชา ตัณหาคืออะไร คือความอยาก ความอยากเมื่อมีมากๆ เข้ากลายเป็นยึด เหมือนอยากได้แอบเปิ้ล อาจารย์หนูอยากได้แอบเปิ้ล ศิษย์ก็แค่พูดว่าอยากๆ ไหม ไม่ ต้องยึดมันมาเป็นของเรา เมื่อยึดมั่นถือมั่นนี่เรียกว่าอุปทาน ใช่หรือไม่ (ใช่) เมื่อยึดมั่นถือมั่นมีตัวตนแล้ว ทำให้เราไม่สามารถมองเห็นความเป็นจริงอย่างเด่นชัด เห็นแต่สิ่งที่อยากจะเห็น สิ่งที่ไม่อยากจะเห็นมองไม่เห็น นี่เรียกว่าอวิชชา เมื่อเกิดตัวตน เมื่อเกิดความยึดมั่น เมื่อเกิดภาวะการณ์ไม่แจ่มแจ้งแล้วจึงเกิดภพ เกิดชาติ เกิดชรา เกิดมรณา แล้วก็เวียนว่ายอยู่ในวัฏฏสงสาร
ตื่นรู้หรือยัง นั่งตาปริบๆ เข้าใจที่อาจารย์พูดไหม อาจารย์ว่าคงยังไม่รู้ ใช่หรือไม่ ฉะนั้นชะตากรรมอยู่ที่ตัวศิษย์เอง แม้อาจารย์จะพูดไปจนถึงสวรรค์นิพพาน ศิษย์ก็ไปไม่ถึงถ้าศิษย์ไม่ลงมือกระทำและตื่นรู้ด้วยตัวเอง ใช่หรือไม่ (ใช่) เราดับทุกข์ตอนไหน อาจารย์บอกเกือบทุกที่แล้ว ดับทุกข์ตอนที่โดนกระทบ หรือที่มนุษย์เรียกว่าทุกข์เกิดจากผัสสะ ผัสสะก็คือการกระทบ โดนกระทบ ทำไมทุกข์ ดับทุกข์ตอนไหนก็ดับทุกข์ตอนที่ถูกกระทบ เมื่อกระทบแล้วโกรธหรือชอบ ใครโกรธ ตัวเราโกรธ คำว่าโกรธไม่โกรธคือตัณหา คำว่าใครโกรธคืออุปทาน มีตัวเราให้ยึดมั่น เมื่อโกรธเราหน้ามืดมองไม่เห็นแล้วว่าอะไรถูกอะไรผิด ตอนนี้ฉันโกรธฉันเกลียด ฉันจะทำร้ายมัน นั่นเรียกว่าอวิชชา แล้วเดินไปเพื่อจะตบ นั่นแหละเรียกว่า ก่อภพก่อชาติ และก่อวัฏฏะแห่งการเวียนว่าย แล้วถ้าเกิดว่าอาจารย์ตบ ศิษย์เดินมาตบกลับทันที นั่นแหละศิษย์กำลังสร้างวัฏฏะแห่งการเวียนว่าย แต่ถ้าศิษย์กลับมาตบอาจารย์ แล้วอาจารย์ไม่ตบ แสดงว่าอาจารย์หยุดการเวียนว่ายด้วยการให้อภัย แต่ถ้าศิษย์โดนอาจารย์ตบปุ๊บ ศิษย์มีหน้าที่แค่เพียงรู้ว่าโดนตบ รู้ว่าโดนตี นี่แหละคือคำว่าตื่นรู้ มีหน้าที่เพียงแค่รู้แต่ไม่ปล่อยให้เกิดตัณหา อุปทาน อวิชชและเกิดภพเกิดชาติ ฉะนั้นเรามีชีวิตแค่ตื่นรู้สิ่งที่มากระทบได้ไหม (ได้) สามีว่าโกรธไหม (โกรธ) นั่นแหละก่อวัฏฏะแล้ว
นั่งจนจะหลับแล้ว เบื่อหรือยัง (ยัง) คนที่นั่งเบื่อๆ อาจารย์ให้ตอบคำถามบ้างดีกว่า เพราะรู้สึกว่าคนที่ไม่ตอบอย่างไรก็ไม่ตอบ ใช่หรือไม่ (ใช่) อาจารย์ถามว่า ความทุกข์มีดีอะไร ความทุกข์ทำให้เรารู้จักคุณค่าของความเป็นคน ความทุกข์ทำให้เรารู้จักความอดทน มีความสุขที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ แล้วคุณค่าของมนุษย์มีแค่เกิดมาเพื่อมีความสุขให้กับตัวเองหรือ ต้องรู้จักสร้างสรรค์ความสุขให้กับผู้อื่นด้วย ไม่ใช่มีแค่ความสุขของตัวเองแต่ไม่คำนึงถึงคนอื่น ไม่ใช่ อย่างนั้นก็เรียกว่าความสุขแบบเห็นแก่ตัว แต่ถ้ามีความสุขแล้วคนอื่นก็ได้สุขด้วย อย่างนั้นแหละเรียกว่าความสุขอันประเสริฐ อุตส่าห์นั่งฟังทั้งที เราเกิดมาเพื่ออะไร (เพื่อแก้ปัญหา) เพื่อแก้ปัญหาหรือ แล้วจริงๆ ชีวิตมันมีปัญหาตั้งแต่เกิดหรือ ใช่ไหม คิดให้ดีๆ สิ่งที่เรามองเป็นปัญหาคนอื่นอาจจะไม่เป็นปัญหาก็ได้ ใช่หรือไม่ (ใช่) และสิ่งที่ศิษย์ตอนนี้คิดว่ามันเป็นปัญหา ถ้ามองให้ดีๆ มันอาจจะไม่ใช่ปัญหา แต่มันคือความเป็นจริงของชีวิตที่ต้องเป็นไป ใช่ไหม คิดให้ดีๆ นะ ใช่หรือเปล่า ถ้าคนอื่นเขาหัวเราะ แต่เรานั่งหงอยอยู่คนเดียว ที่คนอื่นเขาไม่เป็นปัญหาเรานั่นแหละคือปัญหา ใช่ไหม (ใช่) เปิดใจให้กว้าง แล้วโลกใบนี้ยังมีสิ่งอะไรที่น่าเรียนรู้อีกเยอะ ใช่หรือไม่ มองมุมแคบก็เห็นอะไรแคบๆ แต่ถ้าเราเปิดใจกว้าง เราก็จะเห็นอะไรกว้างยิ่งขึ้นไม่ใช่หรือ
เป็นทุกข์เพราะสอบไม่ผ่าน ใช่หรือไม่ ต้องขยันมากกว่านี้อย่าประมาท อย่ามัวเอาแต่ขี้เกียจ ใช่หรือไม่ (ใช่) คนที่ตอบได้ก็ตอบได้ คนที่ไม่ตอบก็อมภูมิจนระวังจะเหม็นบูดน้ำลายนะ ในมุมมืดก็มีมุมสว่างได้ ใช่หรือไม่ ในที่สว่างก็มีมุมมืดได้ ถ้าเราไม่รู้จักคิด ใช่หรือเปล่า เหมือนตอนนี้สว่างแต่เราอยากมืด คำถามยากไหม (ไม่ยาก) ไม่ยากเลย ฉะนั้นมนุษย์อย่าได้กลัวทุกข์ จริงๆ แล้วความทุกข์มีดี ความทุกข์มีดีอะไร นี่แหละไม่มองโลกตามความเป็นจริง มองโลกแต่สิ่งที่ตัวเองอยากจะเห็น ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นเราอยู่ในโลกนี้ถ้าเราอยากจะเห็น เราก็จะเห็นโลกแค่เพียงสิ่งที่เราเห็น แต่ถ้าเราเปิดใจมองให้กว้างๆ เราก็จะเห็นความเป็นจริงมากว่าสิ่งที่ตาเราเห็น
ฉะนั้นเราอยู่ในโลก อาจารย์อยากให้ศิษย์เข้มแข็ง แล้วก็กล้ายอมรับความเป็นจริงของโลกใบนี้ เพราะโลกใบนี้ไม่ใช่มีด้านเดียว มีมืดก็ต้องมีสว่าง ใช่หรือไม่ (ใช่) มีสุขก็ต้องมีทุกข์ มีได้ก็ต้องมีเสีย มีคนชมก็ต้องมีคนว่า มีสามีดีก็ต้องมีสามี (ไม่ดี) แต่ไม่แน่นะศิษย์ ในร้อยเขาเสียไปเก้าสิบเก้า แต่มีดีอย่างหนึ่งก็ยังดีกว่าไม่มีดีเลย ใช่หรือไม่ (ใช่) แล้วยิ่งเขาไม่ดีมากขนาดไหน ก็ยิ่งผลักดันให้เราต้องดีให้ได้มากเท่านั้น ฉะนั้นเวลาเราอยู่ในโลกเจอคนไม่ดีอย่าได้รังเกียจ เพราะคนไม่ดี สอนให้เราต้องเป็นคนดีอย่างแท้จริงให้ได้ ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่คนดีในโลกอาจจะทำให้เรากลายเป็นคนไม่ดีก็ได้ ใช่ไหม เวลาเราเจอคนดีมากๆ เราอยากกลายเป็นคน (ดี) จริงหรือ อาจารย์ว่าไม่จริงหรอก เวลาศิษย์เจอคนดีมากๆ ศิษย์บอกว่า ก็ฉันมันเลว แกมันดีใช่ไหม (ใช่) ฉะนั้นในโลกแห่งความเป็นจริงใบนี้ ถ้ามนุษย์รู้จักเรียนรู้ด้านกลับของความเป็นจริงแล้ว เราก็จะมีชีวิตได้อย่างเป็นสุข และเข้าใจชีวิตได้อย่างถ่องแท้ยิ่งขึ้น ใช่หรือไม่ (ใช่)
อาจารย์ลงมาครั้งนี้ หรือลงมาทุกๆ ครั้ง ก็เพื่อปรกโปรดเวไนยให้ทันกาลยุคสาม หวังช่วยเวไนยให้พ้นจากความทุกข์ยากตื่นรู้เข้าใจเห็นแจ้ง ปล่อยวาง และกลับคืนสู่ที่เดิมที่ตัวเองเคยมา หยุดการเวียนว่ายตายเกิด ด้วยการจบชาตินี้ โลกนี้เป็นโลกแห่งความทุกข์ยาก ใช่หรือไม่ (ใช่) ถึงแม้อาจารย์จะชี้นำขนาดไหนแต่สิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่พ้นและเปลี่ยนแปลงไม่ได้ก็คือ ชะตากรรมของศิษย์ทุกคน คนทุกคนมีเวรมีกรรมถึงอาจารย์จะช่วยแต่ก็ไม่สามารถช่วยได้ ถ้าศิษย์ไม่รู้จักช่วยและเปลี่ยนแปลงตัวเอง ใช่หรือไม่ (ใช่) สิ่งที่ติดอยู่ในนิสัย ในความเคยชิน ในกิเลส ในตัณหา ถ้าเราไม่รู้จักปล่อย ไม่รู้จักวาง และไม่รู้จักลดละ ตัวนั้นแหละจะเป็นตัวที่ควบคุมชะตาชีวิตให้ศิษย์ต้องเป็นไป ถึงอาจารย์จะพูดได้ดีขนาดไหน แต่ถ้าศิษย์ไม่ลงมือกระทำ เวรกรรมที่ศิษย์สร้างขึ้น ศิษย์ก็ต้องรับ เหมือนใครทำคนนั้นก็ต้องรับผล
ฉะนั้นอาจารย์จึงเป็นเพียงผู้ชี้หนทาง ส่วนคนจะเดินไปให้ถึงฝั่งธรรมไหมก็อยู่ที่ตัวศิษย์เอง ใช่หรือไม่ (ใช่) หาธรรมในตัวเองให้เจอ ไม่ใช่มาหาธรรมในตัวอาจารย์ ใช่หรือเปล่า (ใช่)
(พระอาจารย์เมตตาพระโอวาทซ้อนพระโอวาท “เนื้อนาบุญ”)
รู้ไหมว่าแปลว่าอะไร เนื้อนาบุญก็คือ พุทธจิตธรรมญาณ ที่ศิษย์ได้รับจากอาจารย์เป็นคนชี้ นั่นก็คือจิตญาณเดิมแท้ของทุกคนคือ เนื้อนาบุญ อย่างที่ศิษย์ต่างปลูกถั่วก็ได้ถั่ว ปลูกแตงก็ได้แตง ถ้าเรารู้จักปลูกหน่อเนื้อแห่งธรรม ศิษย์ก็ได้ธรรม ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่ศิษย์ไม่เคยปลูกหน่อเนื้อแห่งธรรม แต่ศิษย์กลับปลูกต้นแห่งอกุศล กิเลส ความโลภ โกรธ หลง เมื่อไรที่ศิษย์สามารถตัดโลภ ตัดโกรธ ตัดหลง และวางใจเป็นกลางได้ เมื่อนั้นศิษย์จะพบเนื้อนาบุญในตนอย่างแท้จริง ฉะนั้นชีวิตนี้เวียนว่ายอยู่ในโลกอยู่หลายปีแล้ว ทุกข์ก็หลายครั้งแล้ว เมื่อไหร่เราจะตื่นกันแท้จริงกันเสียที ตื่นจากอะไร ตื่นจากความทุกข์ที่เราต้องเผชิญ
วันนี้อาจารย์ก็คงต้องไปแล้ว มีโอกาสคงได้มาผูกบุญกันอีกนะศิษย์นะ ศรัทธาในความดีของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องศรัทธาอาจารย์ก็ได้ ใช่หรือไม่ อยากช่วยคนไหมศิษย์ ขอให้เจริญปณิธานที่ตัวเองมี ทำดีต่อผู้อื่นนะ มีความรู้ความสามารถรู้จักไปช่วยคนได้ไหม น่าเสียดายนะ ถ้านั่งฟังแล้วไม่รู้เรื่องอะไรเลย อย่างน้อยได้คำว่าอดทนก็ยังดี ได้หรือเปล่า
เกิดเป็นคนต้องยิ่งอดทน อย่าโมโหโกรธา ใช่ไหม ช่วยอาจารย์หน่อยนะ นำพาผู้คนให้พ้นทุกข์ ถ้าศิษย์ไม่หนักแน่นมั่นคงแล้วจะช่วยใครได้ ใช่ไหม ฉะนั้นอาจารย์จึงหวังศิษย์ขอให้มั่นคง ศิษย์มั่นคงแล้วการช่วยคนก็ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ถ้าศิษย์ไม่มั่นคงการช่วยคนก็เป็นเรื่องยาก เพราะตัวเองยังช่วยไม่รอด ใช่หรือไม่ (ใช่)
พระอาจารย์จี้กงเมตตาประทานพระโอวาทซ้อนพระโอวาท “เนื้อนาบุญ”
เรื่องที่เห็นว่าทำไปไม่เสียหาย แต่อย่าทำบ่อยบ่อยไปย่อมส่งผล
แม้ว่าจะไม่เดือดร้อนต่อผู้คน แต่ต้องเดือดร้อนต่อตนอย่างแน่นอน
การฝึกใช้เวลานาน ใช้การจริงจริงเพียงเสี้ยว
บำเพ็ญหลายปีเก็บเกี่ยว ทดสอบข้อเดียวตอบคำ
แก้ไขพระโอวาทสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ศูนย์กลางงานธรรมไท่อิน จ.กรุงเทพมหานคร
(วันที่ 29-30 พฤษภาคม 2553)
หน้า 20 บทเพลงพระโอวาท บรรทัดที่ 4
เดิม ที่คิดเหลือแค่กังวล
เพิ่มเป็น ที่คิดเหลือ เหลือแค่กังวล