2537-11-05 พุทธสถานเจิ้งซิน จ.อุบลราชธานี

PDF 2537-11-05-เจิ้งซิน #11.pdf


วันเสาร์ที่ ๕ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๓๗          พุทธสถานเจิ้งซิน จ.อุบลราชธานี

สาธุชนกราบขอประทานพระโอวาทชี้แนะ

ผู้บำเพ็ญมิกลัวการทดสอบ                               อุปสรรคลอบตรวจตราผู้เผลอไผล

ปฏิทินหมุนเวียนกังขาใจ                                     เมธีท่านประโยชน์ไรในชีพคง

      เราคือ

     องค์ประธานคุมสอบสามภูมิรับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดาลงสู่พุทธสถาน         เคียมคัล

องค์มารดาถามเมธีน้องพี่เกษมฤๅ

ขอทุนคนจิตสงบตั้งใจฟัง          ฮวา  ฮวา

      นิศาชลเหือดแห้งยามเหน็บหนาว   ประกายพราวสะท้อนแดดท่านหลงใหล

ปัจจุบันในโลกที่วุ่นวาย                          ดั่งฝันร้ายเนิ่นนานไม่รู้เลย

ต้องบำเพ็ญท้ายนอนหลับในปฐพี        แต่จากนี้จะต่อไปยังทางไหน

ต้องบากบั่นเพื่อมรรคผลที่อำไพ           ด้วยล้างใจชำระกิเลสมิเนื่องไป

ในสองวันจงรวมใจให้เป็นหนึ่ง               ศึกษาถึงแก่นธรรมเร่งศึกษา

เก้าอี้พุทธาใช่ง่ายด้วยเกณฑ์ฟ้า           โปรดสามภูมิเกี่ยวข้องโปรดพุทธญาณ

ในสามกาลปัญญาได้ตัดสิน                  ใดคือถิ่นฐานทองกลางจิตแก้ว

หากสัมฤทธิ์ศรัทธามิคลาดแคล้ว          พี่บอกน้องจงแน่แน่วหมั่นเพียรเทอญ

ในสองวันจงงดเว้นบาปกระทำ              ด้วยหนี้กรรมจดจ้องน้องมิเห็น

อย่าปล่อยมารมาดึงเดินยากเย็น          ให้เร่งเว้นมุทินขาดหายกัน

จงหมั่นเพียรอดทนอีกขยัน                     ในใจนั้นอย่าเกิดจิตสงสัย

ในใจนั้นแกร่งด้วยศรัทธาไว้                    แม้ยังใหม่แต่เสมอด้วยพุทธญาณ

ศิษย์พี่คอยควบคุมจงระวัง                    พุทธระเบียบการนั่งเดินอย่าประมาท

ด้วยเพื่อตนบรรพชนมารอคอย             จงอย่าพลาดได้ตกลงด้วยมิสงบใจ

                                                                                                    ฮวา  ฮวา  หยุด

      วันเสาร์ที่ ๕ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๓๗

     พระโอวาทท่านแปดเซียน หันเซียงจื่อเมตตา

ขัดเกลาจิตใช้วาจารื่นไพเราะ                             รู้พอเหมาะผู้รับได้ล้วนยินดี

ความเคยชินเร่งขจัดมิรอรี                                   ฝึกเมธีวาจาล้วนพิจารณา

      เราคือ

     หนึ่งในแปดเซียน หันเซียงจื่อ    รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดาลงสู่พุทธสถาน         แฝงกายกราบกตัญชลี

องค์มารดาถามเมธีทุกท่านสราญฤๅ

      รู้ชีวิตควรดำเนินหนึ่งจุดหมาย         หนึ่งจิตคล้ายนภาส่องประภัสสร

ครองกรัชกายบำเพ็ญอย่างชโลทร       หวนจิตย้อนส่องตนในประตู

บำเพ็ญตนดั่งอุบลแม้อยู่ในคู                 อวเคราะห์รู้คือบทเรียนสอนใจตน

กิเลสมากล้นที่รูปลักษณ์ให้สับสน        ยึดมั่นตนผู้สร้างใช่ทำลาย

หนึ่งจิตหมายบำเพ็ญคืนต้นธาร            อย่ารอนราญรุ่มร้อนในห้วงทุกข์

ตื่นจากฝันให้ตนในตนปลุก                    แล้วเร่งรุดคืนสมบัติแท้ในตน

                                                                                                         ฮา  ฮา  หยุด

          เวลาผ่านไป ล้วนต้องเจอหลากรอยเปื้อนตน  บนดวงจิตใสเพิ่มพูนมาบดบังแท้จริง  ครั้นเผชิญทุกข์สุข  กลับดำเนินยากเย็น  ไร้แนว

   *     จิตไม่เคยขุ่น   ขุ่นหมองใคร่ครวญ   สิ่งใดร้ายบ่มเพาะเป็นเพียง
ชั่วคราว  หมั่นล้างความขุ่นแห่งภาพมายา  เพื่อคืนหน้าสดใสความทุกข์ใดใดจางไป  หากแต่เพียงมิท้อไป  พ้นไกลจากหมองมัว

          เพียงมีจุดหมาย  ยั้งใคร่ครวญเปิดใจสำคัญ  ทางมุ่งหลุดพ้น  หวังทุ่มเทช่วยชนหวนใจ  หนทางดูกว้างใหญ่ หากเริ่มเพียงน้อมก้าวเดิน(ซ้ำ*)

          รู้ทางแท้ขอมิอ่อนล้า  ก้าวไปสว่าง  แม้ชีวิตสรรหาไขว่คว้าพาสับสนใจ  มั่นในหลักธรรมพิทักษ์สติไว้  เผยดวงจิตพร้อมจะประคอง  หลีกเร้นพลั้งหมู่มารวกวนทุกข์ร้าวราญ (ซ้ำ *,*)

                                                                               เพลง : ไม่เผลอใจ

                                                         ทำนองเพลง : ฟ้า ดอกไม้และเธอ

พระโอวาทท่านแปดเซียน หันเซียงจื่อเมตตา

การเป็นผู้บำเพ็ญธรรมะนั้น  สิ่งแรกที่ทุกคนต้องเรียนรู้ก็คือการกล่าววาจา  ถ้าเราขึ้นชื่อว่าเป็นผู้บำเพ็ญธรรมจะต้องสำรวมวาจา  ไม่ใช่นึกจะพูดอะไรก็พูด  โดยไม่ได้พินิจพิจารณาไตร่ตรองก่อน  ไม่ได้ใคร่ครวญว่าผู้รับฟังจะรู้สึกอย่างไร  คำพูดนั้นมีทั้งไพเราะรื่นหูและก็มีติฉินนินทา  คำไพเราะหรือคำติฉินนินทาอะไรล่ะที่เป็นสิ่งที่ถูกต้อง  สิ่งไหนที่เป็นสิ่งที่เท็จจริง  เราจะต้องพิจารณาว่าขณะที่เขาพูดนั้นจิตใจของเขามีความหวังดีที่จะพูดเพื่อจะให้เรารับรู้สิ่งที่ดีหรือว่าเขาต้องการพูดเพื่อให้เรารู้ว่าเราควรจะปรับปรุงแก้ไขข้อบกพร่อง  การฟังคำพูดของแต่ละคน  ขอให้มองเขาในแง่ดีเสียก่อน  อย่าเพิ่งคิดหรือมองเขาในแง่ร้าย

ตอนนี้ทุกคนก็รู้ว่าชีวิตที่เราดำเนินอยู่นั้น  สิ่งใดที่ต้องรับรู้ รับผิดชอบ  จุดหมายของทุก ๆ คนนั้นอาจจะแตกต่างกันไป  ตอนนี้ได้รับรู้จุดหมายของตัวเอง  ขอให้นึกดูว่าจุดหมายนั้นไม่มีใครสามารถกำหนดให้เราได้  อยู่ที่จิตใจของตัวเราว่าเรามีความตั้งใจ  มีจุดมุ่งหมายที่จะทำสิ่งใด  ถ้าเราดำเนินชีวิตอย่างไม่มีลู่ทาง ไม่มีจุดมุ่งหมาย  ชีวิตดำเนินไปเราก็จะไม่รู้ว่าสิ่งที่เราทำไปนั้นทำไปเพื่ออะไร มุ่งหวังสิ่งใด ตอนนี้ได้มีโอกาสมารับฟังธรรมะต้องรู้ว่าจุดมุ่งหมายที่เราฟังธรรมะเพื่ออะไร  เมื่อรู้จุดมุ่งหมายแล้ว ดวงจิตที่เคยมีอยู่หนึ่งเดียวก็จะเป็นได้ดั่งท้องฟ้าเบื้องบนที่ไร้พันธนาการ  ถ้าจิตเราประคองได้เป็นหนึ่งเดียวไร้พันธนาการแล้ว  ก็จะรู้สึกสบายไม่มีทุกข์กังวล  และถ้าเมื่อไหร่ที่เมธีทุกท่านเกิดความรู้สึกวิตกกังวล  จิตใจของเมธีจะเปรียบได้กับฟ้าที่สดใสไหม (ไม่ได้) จิตใจตอนนั้นก็คงเปรียบได้กับฟ้าที่มีเมฆครึ้มมาบดบังนั่นเองใช่ไหม (ใช่)

"ครองกรัชกายบำเพ็ญอย่างชโลทร"  ชโลทรนี้ก็เปรียบได้กับน้ำ  ถ้าทุกคนปฏิบัติบำเพ็ญได้อย่างน้ำซึ่งมีคุณประโยชน์กับทุก ๆ คนและสรรพสิ่ง  น้ำนั้นอุทิศตนเพื่อหล่อเลี้ยงสรรพสิ่ง  ถ้าทุกคนสามารถประคองจิตหนึ่งเดียวได้และยึดร่างกายนี้บำเพ็ญอย่างน้ำ  อุทิศตนยินดีสละตนช่วยเหลือสรรพสิ่ง  สรรพสิ่งในที่นี้ที่เราสามารถช่วยได้ก็คือเพื่อนมนุษย์ทุกคน  เรายินดีสละตัวช่วยเขาโดยไม่หวังผลตอบแทน  และการที่จะช่วยผู้อื่นนั้นต้องมีความอ่อนน้อมถ่อมตน  เพราะความอ่อนน้อมถ่อมตนของน้ำจึงทำให้สามารถไหลไปได้ทุกหนทุกแห่ง  ไม่ว่าที่นั้นจะคดเคี้ยว มีหินหรือมีสิ่งต่าง ๆ มากมาย  น้ำนั้นก็ยังสามารถไหลไปได้  แต่ถ้าน้ำนั้นกลายเป็นน้ำแข็งจะยังสามารถไหลไปยังที่ต่าง ๆ ได้ไหม (ไม่ได้) ถ้าน้ำกลายเป็นน้ำแข็งเมื่อเจอของแข็งเหมือนกันสิ่งที่จะเกิดขึ้นคืออะไร  ถ้ากระทบแรงก็เกิดการแตกหักได้ใช่ไหม (ใช่)  ไม่ว่าแรงหรือเบาก็เกิดการกระทบกระทั่งได้  แต่ถ้าเราเป็นดั่งน้ำที่อ่อนโยน  การกระทบกระทั่งก็จะไม่รุนแรง  เพราะเรารู้จักยอมรู้จักอ่อนน้อม  ในที่ ๆ ต่ำเราสามารถยินดียินยอมพร้อมกันไป   ที่ ๆ ไม่มีใครคนไหนอยากไปแล้วเราตั้งใจไปก็เป็นการช่วยเหลือผู้คนโดยไม่คิดเกี่ยงงอนโดยไม่ยึดติดกับสิ่งใดใช่ไหม (ใช่)

"หวนจิตย้อนส่องตนในประตู"  จริง ๆ แล้วพระอาทิตย์มีความร้อนมหาศาล แต่เวลาที่ส่องลงมายังโลกมนุษย์นั้นเกิดความร้อนเพียงเล็กน้อยเพราะว่าต้องผ่านชั้นบรรยากาศต่าง ๆ   ถ้าหากเรานำแสงอาทิตย์นี้มารวมกันขึ้นอีกครั้งหนึ่ง  แสงนั้นจะทำให้เกิดประกายไฟอันลุกโชนได้  เปรียบเหมือนกับจิตใจของทุก ๆ คนถ้าฟุ้งซ่านกระจัดกระจาย  ขณะนั่งฟังธรรมะแต่จิตใจคิดไปโน่นคิดไปนี่ไม่ได้รวมอยู่ที่ประตูแห่งจิตญาณ  จิตของทุก ๆ คนก็ไม่สามารถที่จะแรงกล้าได้  ไม่สามารถที่รับฟังธรรมะได้ชัดเจนแจ่มแจ้ง  ฉะนั้นเมื่อพอเข้าใจบ้างแล้วจะต้องมีจิตใจที่มีลักษณะอย่างไร (เปรียบเป็นเช่นน้ำ) เปรียบเป็นเช่นน้ำแล้วรวมจิตเป็นหนึ่งใช่ไหม (ใช่) ฟังแล้วต้องคิดตาม คิดแล้วไตร่ตรอง ไตร่ตรองแล้วปฏิบัติ

"บำเพ็ญตนดั่งอุบลแม้อยู่ในคู" คูน้ำนั้นต้องมีคราบสกปรกใช่ไหม  แต่ทำไมดอกบัวที่เติบโตในคูจึงไม่มีคราบสกปรกเกาะอยู่  นั่นเป็นเพราะว่าดอกบัวไม่หมกมุ่นอยู่ในโคลนตม ถึงแม้ว่าโคลนตมนั้นจะสกปรกสกเพียงไรก็ไม่สามารถทำให้ดอกบัวเปรอะเปื้อนไปได้  เปรียบเหมือนกับคนที่ได้ตื่นในสัจธรรมแล้วรู้จักบำเพ็ญให้หลุดพ้นจากกองกิเลสนั่นเอง

"อวเคราะห์รู้คือบทเรียนสอนใจตน  กิเลสมากล้นที่รูปลักษณ์ให้สับสน"  อวเคราะห์นี้ก็คือความทุกข์ อุปสรรคต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น  เกิดจากเรายึดรูปลักษณ์ใช่ไหม (ใช่) รูปลักษณ์เกิดขึ้นมาได้จากไหน (ประสาทสัมผัสทั้ง ๕) เกิดจากอายตนะใช่ไหม  อายตนะคือหน้าต่างแห่งการรับรู้โดยมีจิตใจเป็นตัวควบคุม  จริง ๆ แล้วอุปสรรคนั้นเกิดจากการมองนอก  พอเข้าใจไหมว่าการมองนอกมองอย่างไร การมองนอกก็คือมองออกทุก ๆ ครั้งที่มีเรื่องก็มองออก  แต่ไม่ได้ย้อนกลับมองภายในจิตตน  เรามองออกในที่นี้ก็คือมองออกไปในโลกภายนอก ในมายา  ที่ทุกคนคิดว่าสามารถจะแก้ปัญหาได้ สามารถจะดับเคราะห์ได้ ดับอุปสรรคได้  แต่จริง ๆ แล้วอุปสรรคและเคราะห์ต่าง ๆ เกิดจากไหน (เกิดจากจิตใจของเรา ทำให้เกิดอุปสรรค)

"ยึดมั่นตนผู้สร้างใช่ทำลาย" ตัวเรานั้นกระทำได้อยู่สองอย่างคือ  เป็นผู้สร้างและผู้ทำลาย  การจะเป็นผู้สร้างได้นั้นก็ขึ้นอยู่กับจิตใจอีกเช่นกัน  จิตใจของทุกคนถ้าใสบริสุทธิ์ความคิดก็โลดแล่น  แต่ถ้าวุ่นวายสับสนความคิดก็หมองมัว  ฉะนั้นทุกคนอยากเป็นผู้สร้างสรรค์หรือเป็นผู้ทำลายสิ่งดีงาม  เป็นผู้สร้างสรรค์สิ่งดีงามจะต้องประคองจิตให้เป็นอย่างไร (มั่นคงในคุณความดีมีธรรมะในจิตใจ) ถ้ามั่นคงในคุณธรรมความดีก็จะมีธรรมะอยู่ในจิตใจ  แต่มั่นคงแล้วต้องรู้ด้วยว่าจะต้องไม่ยึดติด  มั่นคงก็คือเที่ยงตรงในจิตใจไม่ใช่ยึดมั่น

"หนึ่งจิตหมายบำเพ็ญคืนต้นธาร  อย่ารอนราญรุ่มร้อนในห้วงทุกข์"  บำเพ็ญคืนต้นธารก็คือกลับคืนบ้านเดิมนั่นเอง

"ตื่นจากฝันให้ตนในตนปลุก" ทุกคนเวลาหลับนอนบางทีตั้งนาฬิกาปลุกหรือเรียกให้คนอื่นปลุก  ถ้าจิตใจเราไม่อยากลุกไม่ว่าอะไรจะมาเรียกกายเราก็ลุกขึ้นไม่ได้ การมาศึกษาธรรมก็เพียงให้รู้ว่ามีวิถีทางที่จะปลุกตนเอง  แต่วิถีทางนั้นก็อยู่ที่ว่าเมธีทุกท่านพร้อมที่จะลุกขึ้นหรือเปล่าด้วย  ที่นี่เป็นเหมือนเรือธรรมที่คอยฉุดช่วยคน เรือจะแล่นได้ต้องประกอบไปด้วยผู้ที่คอยควบคุมดูแลเรือและผู้ที่คอยช่วยเหลือในการพายเรือใช่ไหม (ใช่)  แล้วเราอยากเป็นหนึ่งในจำนวนผู้ที่อยู่ในเรือด้วยหรือเปล่า (อยาก)  เมื่ออยากเป็นก็เรียกว่าเริ่มมีจิตใจที่รู้สึกปลุกตัวเองขึ้นมาแล้ว  ตอนนี้เราก็เพียงบอกให้ทุกท่านรู้จักปลุกตนเอง  แต่จะลุกขึ้นหรือเปล่าก็อยู่ที่ทุก ๆ คนแล้วนะ

"แล้วเร่งรุดคืนสมบัติแท้ในตน" กายนี้ให้ยึดเพื่อใช้บำเพ็ญแต่จริง ๆ แล้วสมบัติที่เที่ยงแท้ที่ให้เราใช้บำเพ็ญนั่นคือส่วนไหน (จิตใจ)

(สิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้นักเรียนผู้ปฏิบัติงานธรรมร่วมตั้งชื่อเพลงซึ่งได้ชื่อว่า "ไม่เผลอใจ") การที่เรายืมทำนองเพลงในโลกมนุษย์ก็เพื่อให้ทุกคนได้กลับไปฝึกหัดและศึกษาเพลงธรรมได้  เรามีเวลาสอนไม่มาก  อยู่ที่ท่านจะนำไปศึกษาหรือไม่ วันนี้ศึกษาอะไรไปก็ขอให้ทบทวนให้ดี ๆ หลักธรรมมีมากมายก็ไม่สามารถสู้หนึ่งคำที่ว่า "รู้แจ้งหลุดพ้น" หรอกนะ

      วันอาทิตย์ที่ ๖ พฤศจิกายน  พุทธศักราช  ๒๕๓๗

ชะเง้อมองจับต้องมิใช่ของเรา                          อย่ามัวเมางมงายให้โศกศัลย์

พิจารณาไตร่ตรองแล้วเร่งหมั่น                       สิ่งอนันต์จะไม่ยากเกินพยายาม

      เราคือ

     พระอรหันต์จี้กงวิปลาสรับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดาแฝงกายเคียมคัล

องค์มารดาผู้เมตตาถามศิษย์รักทุกคนสบายดีหรือเปล่า

      อย่าดูถูกตนเองให้ลำเค็ญ            ศิษย์น้อยเป็นหยดน้ำเปี่ยมพลัง

ศิษย์บำเพ็ญเทียมเท่าคู่ควรกำลัง      น้อยไม่ต่างคือน้ำสภาวะเดียว

อ่อนน้อมลงปฏิบัติออกจากใจ            ท้นอัตตารินไหลจึงอยากช่วย

เฉกจมน้ำมหาสมุทรท่วมตนด้วย        เสื่อมไม่ซายิ่งพวยพุ่งพิจารณา

ศิษย์ต่อสู้ฤดีด้วยบากบั่นสำเร็จ         คล้ายเร่งสลัดเมล็ดแห่งมุทินแพร่

เวลานานแรมสมานมิหลงแน่              แน่วโพ้นเคลื่อนเสมือนปลงเมื่อมนสิการ

ทางเส้นหนึ่งสร้างแน่สราญมุ่ง            หมายหลุดปมพร้อมผดุงธรรมเอื้อเฟื้อ

คลายเชือกออกทิ้งผิดถลำเมื่อ           พรัดเพื่อรู้ตรีสัตย์เจริญไกล

ในแววตาขังจิตธรรมไม่ส่อง                 แก้วจิตครองด้วยทรมานอาจารย์ไข

กระจ่างธรรมวันนี้ไม่หวั่นประกาย      แฝงม่านทึบภายในมั่นพุทธญาณ

ทุกช่วงจิตกระทำตนดีเจิดจ้า               สิงขรกลางคือทิพากรอันเรืองไสว

อรุโณทัยศิษย์รักเริ่มลงมือไว              ลงแรงใจสำเร็จได้นานับประการ

                                                                                                         ฮา  ฮา  หยุด

พระโอวาทพระอาจารย์จี้กงเมตตา

หลาย ๆ คนในที่นี้ยังมีพ่อแม่อยู่  ความกตัญญูที่พูดถึงนั้นแม้ว่าจะพูดจบไปแล้ว  แต่ว่าเราจะต้องกระทำต่อไปเรื่อย ๆ   เพราะเป็นเรื่องไม่รู้จบใช่ไหม (ใช่)  ถ้าเราทำอย่างไรก็จะได้อย่างนั้น  เราเองมีลูกถ้าลูกไม่กตัญญูต่อเรา  เราจะมีความสุขหรือเปล่า (ไม่มี) ฉะนั้นตอนนี้ใครที่ยังมีพ่อแม่อยู่ก็ต้องรู้จักกตัญญูเข้าใจไหม (เข้าใจ) ถ้ามีเพียงแต่ความเสียใจในวันนี้ไม่มีประโยชน์หรอกนะ

คนที่มีอายุมากอยู่บ้าน  อยากจะให้ลูกหลานกตัญญูต้องทำอย่างไร  สมมติว่าเราอยู่บ้านเอาแต่บ่นว่าเขา  เขาจะเชื่อฟังเราไหม  แต่ถ้าเราตามใจเขาหมดแล้วเขาเสียคนไป เขาก็จะว่าเราได้เช่นกัน อย่างนี้ต้องรู้จักพอเหมาะพอควรในการตักเตือนใช่ไหม

"ศิษย์น้อยเป็นหยดน้ำเปี่ยมพลัง" หยดน้ำก็เป็นเพียงน้ำที่มีขนาดเล็กมาก  หยดน้ำที่เปี่ยมพลังเป็นอย่างไร  น้ำในมหาสมุทรประกอบด้วยหยดน้ำเล็ก ๆ ใช่ไหม (ใช่) ถ้าอย่างนั้นแล้วถ้าที่นี่สามัคคีกันที่นี่ก็สำเร็จได้  แล้วความสำเร็จนั้นจะยิ่งใหญ่กว่านี้ได้หรือเปล่า (ได้) คนที่ตอบว่าได้และเป็นคนที่อยู่ที่นี่ต่อไปก็ต้องทำให้ได้จริง ๆ   พระพุทธะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ล้วนแต่มีสัจจะ  ศิษย์รักของอาจารย์ก็ต้องมีสัจจะ  ถ้ามีสัจจะแล้วทุก ๆ อย่างก็สัมฤทธิ์ผล

"ศิษย์บำเพ็ญเทียมเท่าคู่ควรกำลัง  น้อยไม่ต่างคือน้ำสภาวะเดียว" ศิษย์รักบางคนบอกว่าตัวเองไม่มีความรู้และมีฐานะต่ำต้อย  แต่ที่จริงแล้วน้ำหยดเล็กหรือหยดใหญ่ น้ำในแก้วหรือน้ำอะไรก็เป็นน้ำที่มีพลังได้ใช่ไหม  เพียงแต่ว่าขอให้ศิษย์รักของอาจารย์ทุกคนบำเพ็ญเท่ากับกำลังของตัวเองที่มีอยู่  คนที่มีกำลังมากก็ต้องจุนเจือคนที่มีกำลังน้อย  คนที่มีกำลังน้อยก็ทำเท่ากับความสามารถของตนเอง  แต่ถ้าหากเรากลัว ไม่ลงมือเลยสักนิดเดียวก็จะไม่มีอะไรเลยใช่ไหม (ใช่) ไม่มีอะไรในที่นี้คือไม่มีมรรคผลเลยนะ  ถึงแม้ว่าศิษย์จะไม่หวังว่าชาตินี้จะเกิดอะไรขึ้น  ชาตินี้จะมีมรรคผลอย่างไร  หรือว่าชาตินี้จะชำระหนี้กรรมได้มากเท่าไหร่  แต่ศิษย์รักทุกคนก็ควรที่จะออกแรงบ้างเข้าใจไหม

ทำไมอาจารย์จึงต้องบอกว่า  ให้อ่อนน้อมลง  เพราะว่าการที่เราจะบำเพ็ญธรรมหรือทำงานธรรมะสักอย่างหนึ่งแต่อัตตาตัวตนอยู่เต็มไปหมด  คำว่าอัตตานั้นถ้าเกิดเรายึดติดกับมันเราก็คงเหมือนกับคนที่จมอยู่ในมหาสมุทร  ช่วยตนเองและคนอื่นไม่ได้  ถ้าเราไม่สามารถที่จะให้ความอ่อนน้อมอย่างจริงใจแล้วเราก็จะไม่มีความสุข  สมมติว่าเราอยู่บ้านเป็นคนที่
ยิ่งใหญ่  มาถึงนี่เขาให้เราไปขัดห้องน้ำ  ถ้าเราตัดอัตตาตัวตนนี้ทิ้ง  เราก็คงไม่ใช่คนที่จมอยู่ในมหาสมุทรใช่ไหม (ใช่) แต่ถ้าเราอยู่บ้านเป็นคนที่ต้องขัดห้องน้ำมาถึงที่นี่เขาให้ขึ้นมาบรรยายธรรม เราก็ต้องรู้ว่าห้ามหยิ่ง ห้ามผยองเข้าใจไหม   ถึงแม้ว่าเราจะต่างชนชั้น ต่างหน้าที่  แต่ศิษย์ทุกคนก็เป็นหยดน้ำของอาจารย์ใช่ไหม (ใช่) ถ้าอาจารย์ไม่มีหยดน้ำหยดนี้หล่อเลี้ยงจิตใจ  อาจารย์ก็อยู่ไม่ได้  ภาระของอาจารย์ก็คงไม่สำเร็จ

จงพิจารณาว่าสองวันที่เรามามีประโยชน์อย่างไรไหม  สองวันนี้เห็นความจริงใจของคนที่มาช่วยงานหรือเปล่า  ศิษย์รักของอาจารย์ลองตรองดูว่า  การที่เขาเสียสละมามากมายขนาดนี้เพื่ออะไรรู้หรือเปล่า  เห็นความจริงใจของเขาที่เสียสละตัวเองมาเพื่อให้เราเข้าใจ  แล้วคิดว่าเป็นความจริงใจที่เพียงพอหรือเปล่า  ถ้าเพียงพอแล้วต่อไปเราควรจะทำอย่างไร

อาจารย์จะบอกให้นะ สิ่งที่เราควรจะทำก่อนก็คือตั้งใจศึกษา พิจารณาดูว่าที่เราจะยึดถือต่อไปนี้นั้นเราพอใจหรือเปล่า  และช่วยเราได้จริง ๆ หรือเปล่า  อาจารย์ไม่ได้สอนให้ศิษย์งมงาย  แต่อาจารย์กล้าบอกว่าให้ศิษย์ทุกคนลองตั้งใจศึกษาดูนะ  อาจารย์อาวุโสที่มาที่นี่ก็ไม่ได้มาหลอกเอาเงินทองของเรา  เมื่อรู้อย่างนี้แล้วควรตั้งใจศึกษา  ถ้าคิดว่าดีขอให้ศิษย์พยายามเวลาไม่รอศิษย์นะเข้าใจหรือเปล่า (เข้าใจ)

"คล้ายเร่งสลัดเมล็ดแห่งมุทินแพร่" ถ้าหากศิษย์บากบั่นให้สำเร็จแล้ว  เมล็ดแห่งมุทินก็คือเมล็ดแห่งตัณหากิเลสต่าง ๆ ก็คงไม่แพร่ไปทำให้ศิษย์หลงใช่ไหม  แล้วศิษย์ลองพิจารณาดูว่าตอนนี้เมล็ดมุทินชนิดไหนบ้างที่อยู่ในตัวศิษย์ก็ขอให้เร่งสลัดทิ้ง  ถึงแม้มันจะออกต้น ออกดอกและออกผลแล้ว  เราก็ต้องขุดมันทิ้ง  ยิ่งนานวันเมล็ดพันธุ์แห่งมุทินก็ยิ่งแพร่ไป  ขอเพียงความตั้งใจจริงก็จะสามารถขจัดมันทิ้งได้

บนนิพพานจะว่าสุขก็ไม่สุข  จะว่าทุกข์ก็ไม่ทุกข์  เพียงแต่ว่าไม่ต้องลงมาเวียนว่ายตายเกิด  มารับเคราะห์กรรม อยากไปไหม (อยาก) อยากไปแต่ไม่อยากตาย  ถ้ายังไม่อยากตายอีกร้อยปีถ้าไม่ตาย อยากไปแต่ไปไม่ได้แล้วจะทำอย่างไร  ตอนนั้นจะกลัวไหม  ตอนนี้ยังไม่ตายก็ต้องบำเพ็ญสะสมบุญกุศลใช่ไหม  ถ้าหากอยากไปแล้วไปไม่ได้ อยากอยู่ก็อยู่ไม่ได้  ตอนนั้นศิษย์จะทุกข์ทรมานแค่ไหน

วันนี้นักเรียนน้อยอาจารย์จะแจกผลไม้ให้ครบทุกคน ผลไม้นี้เปรียบเสมือนมรรคผลที่ศิษย์จะได้รับ  แต่ว่าศิษย์จะได้รับหรือไม่ขึ้นอยู่กับตัวของศิษย์เองว่าได้พยายามบากบั่นมากแค่ไหน ถ้าทุกคนเข้าใจธรรมะแล้วต่อไปนี้ก็ต้องลงมือลงแรงปฏิบัติ  แล้วมรรคผลก็จะเป็นของเรา  การที่จะพายเรือธรรมลำนี้  ก็ต้องอาศัยความสามัคคี ความบากบั่น  การที่จะให้สัมฤทธิ์ผลก็ต้องสามัคคีกัน  คนที่ลงแรงก็ลงแรงไปมากมาย  คนที่ไม่ลงแรงก็เพราะกลัวลำบาก ถ้าเราลงแรงเราก็จะเข้าใจในธรรมะ  ถ้าต่อแต่นี้ตั้งใจในการฉุดช่วยคนและส่งเสริมคน งานประชุมธรรมก็จะมีความหมายเข้าใจไหม

(พระอาจารย์เมตตาให้ผู้ดูแลสถานธรรมออกมา) คนที่ดูแลที่นี่อาจารย์เองไม่ได้ตำหนิศิษย์ที่ทำแล้วเป็นอย่างนี้  ถึงแม้ว่าจะลงแรงเพียงคนกลุ่มเดียวและขึ้นมาได้เท่านี้  แต่ถ้าเรานำพาคนไปเรื่อย ๆ ก็จะขึ้นมาได้มากกว่านี้  จะต้องตามอาจารย์ผู้เป็นผู้นำ  เชื่อฟังเขา มีความอ่อนน้อมถ่อมตน ส่งเสริมคนให้ดี  คนที่อยู่ที่นี่สำคัญยิ่งกว่าอาจารย์ถ่ายทอดเบิกธรรม  เพราะว่าคนที่อยู่ที่นี่เท่านั้นจึงจะสามารถลงแรงได้เต็มที่  นักเรียนที่นี่ทุกคนเห็นความจริงใจของเขาหรือเปล่า  แล้วต่อไปนี้จะเต็มใจช่วยเขาหรือเปล่า (ช่วย) ถึงแม้ว่าตอนนี้ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะออกมาช่วยได้หรือเปล่า  ขอเพียงแต่ค่อย ๆ ที่จะช่วยเขา  ตอนนี้ไม่เข้าใจไม่เป็นไรค่อย ๆ ศึกษา  พวกเขานั้นล้วนเต็มใจที่จะลงแรงให้ศิษย์รักทุกคนเข้าใจแน่นอน  แต่ถ้าหากว่าการลงแรงหลังจากวันนี้ไปแล้ว  ไม่มีผลคืบหน้าแล้วล่ะก็ถือว่าแรงที่เขาลงไปสูญเปล่านะ  และเขาจะเสียใจยิ่งกว่านี้แน่นอน เข้าใจไหม (เข้าใจ) ผู้ชายถึงแม้มีน้อยก็ต้องร่วมมือสามัคคีกัน เข้าใจหรือเปล่า

(พระอาจารย์เมตตาประทานพระโอวาทซ้อนพระโอวาทคำว่า "ลงมือ" "สำเร็จ") วันนี้ที่อาจารย์ไม่ได้ให้ศิษย์รักออกมาวงพระโอวาทเพราะเห็นว่าศิษย์รักอายุมากแล้วออกมาไม่สะดวก  ขอให้ตั้งใจบำเพ็ญ  เวลาผ่านไปร่างกายของเราย่อมล้าลงก็เป็นอุปสรรคในการบำเพ็ญเหมือนกัน

ถ้าศิษย์ลงมือเมื่อไหร่ก็จะสำเร็จ  เมื่ออาจารย์ไปแล้วก็อธิบายโอวาทให้นักเรียนฟังด้วย  อาจารย์มีเวลาน้อยที่มาพบศิษย์รัก  กายเนื้อนี้ไม่ใช่ของอาจารย์  อาจารย์ไม่สามารถอยู่นานได้  พูดอะไรก็พูดไม่ออกทุก ๆ อย่างล้วนอยู่ในใจ  คนที่เข้าใจก็มีน้อย  หลังจากวันนี้ไปแล้วขอให้หมั่นมาที่สถานธรรม  คนที่รับผิดชอบก็รับผิดชอบให้ดี ๆ  คนที่ไม่เข้าใจขอให้เร่งศึกษา  คนที่ลังเลก็ให้ตัดความลังเลทิ้งไปจะได้บำเพ็ญธรรมอย่างมีความสุข  อายุแม้จะต่างกันแต่การบำเพ็ญธรรมไม่สำคัญเรื่องอายุ

อาจารย์ขอบคุณศิษย์รักทุกคนที่ได้เสียสละเวลามาในวันนี้  อาจารย์ลาก่อนนะ

อธิบายศัพท์

กรัชกายร่างกาย

ชโลทรแม่น้ำ , ทะเล , ห้วงน้ำ , ท้องน้ำ

อวเคราะห์          อุปสรรค , เครื่องกีดขวาง , ความเหนี่ยวรั้ง

มนสิการการกำหนดไว้ในใจ

พรัดพรากออกจากกัน

ตรีสัตย์ความจริง ๓ ประการ คือ คิดจริง พูดจริง ทำจริง

อ่านต่อ...

2537-10-29 สถานธรรมสกุลหยัง กรุงเทพฯ

PDF 2537-10-29-สกุลหยัง #10.pdf

#ฆราวาส  #ฆราวาสธรรม  

อ่านต่อ...

2537-10-22 พุทธสถานเซิ่งเต๋อ จ.ประจวบคีรีขันธ์

PDF 2537-10-22-เซิ่งเต๋อ #9.pdf

อ่านต่อ...

2537-10-15 พุทธสถานจือเจวี๋ย จ.สงขลา

PDF 2537-10-15-จือเจวี๋ย #8.pdf

#ศีลห้า  #เบญธรรม  #คุณธรรม

อ่านต่อ...

2537-07-30 พุทธสถานเซิ่งเต๋อ จ.ประจวบคีรีขันธ์

PDF 2537-07-30-เซิ่งเต๋อ #7.pdf

วันเสาร์ที่ ๓๐ กรกฏาคม พุทธศักราช ๒๕๓๗    พุทธสถานเซิ่งเต๋อ อ.ปราณบุรี

สาธุชนกราบขอประทานพระโอวาทชี้แนะ

องค์ประธานกลางเที่ยงแฝงในตน     คุมสอบชนผู้บำเพ็ญจิตจริงใส

สามปัจจัยก้าวเดินหน้าระวังใจ           ภูมิภพเก็บรวมหนึ่งได้ยุคสามเดียว

                เราคือ

                องค์ประธานคุมสอบสามภูมิ            รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดา  ลงสู่พุทธสถาน      เคียมคัล

องค์มารดา        ถามศิษย์น้องทุกท่านเกษมฤๅ

                ขอทุกคนจิตสงบรอฟังคำ     ฮวา   ฮวา

สะเทือนทั้งฟ้าดินแลมนุษย์  ช่วยกันฉุดเหล่าเวไนยสู่สว่าง

คุณธรรมตามครรลองจิตคล้องงาม     เร่งปราบปรามเหล่ามิจฉากระเจิงไป

จิตมนุษย์เร่งใคร่ครวญให้ดีดี                ในชาตินี้จะต้องทุกข์อีกเท่าไหร่

ทุกภพชาติก่อเกิดกำเนิดไป จะมีใครเข้าใจแท้สัจธรรม

พุทธจิตประภัสสรด้วยกลางเที่ยง        จงบ่มเลี้ยงพุทธรรมในตนหนา

หากพลาดพลั้งศิษย์น้องเร่งพิจารณา จะรู้ว่าแก้ไขตนมิสายเกิน

ขอวันนี้เปลี่ยนตนเป็นคนใหม่              สมตั้งใจปรารถนาเมธีผอง

เหล่ากิเลสที่ยังคงสุมก่ายกอง             ขอจงตรองปัดธุลีให้สิ้นลง

มนุษย์นี้ดีชั่วทางก้าวเดิน      ต้องเผชิญเหล่ามลทินที่ขุ่นข้อง

ต้องพิชิตเหล่าอารมณ์ให้จิตผ่อง         ฐานบัวรองส่องกลางน้ำบริสุทธิ์จริง

ประชุมธรรมสองวันค่าล้ำเลิศ              ขอจิตประเสริฐรู้ศึกษาทางสดใส

อย่าได้มีกังขาทิ่มแทงใจ        อย่าได้ให้เหล่ามารร้ายมาล่อลวง

ต่อแต่นี้สำนึกตนให้ดีดี          ว่าชาตินี้ผิดพลั้งไปเท่าไรหนอ

จะบำเพ็ญใช้หนี้กรรมให้เพียงพอ        แลจะรอถึงวันนั้นได้กลับคืน

เรามิขอกล่าวความให้มากไป              ขอศิษย์น้องรักษาระเบียบไว้ให้จงดี

หยุดพู่กันยืนคุมชั้นจดบัญชี

ฮวา  ฮวา  หยุด

                วันเสาร์ที่  ๓๐  กรกฏาคม  พุทธศักราช  ๒๕๓๗

                พระโอวาทท่านแปดเซียน หลี่เถียไกว่เมตตา               

จิตรารจิสโพลงแจ้งกลางฤทัย              ธีระใจรสพระธรรมแยบยลซึ้ง

เปิดใจออกพบพุทธะประทับตรึง         ทึ่งตนพึงเสริมธิติมุ่งงานธรรม

                เราคือ

                หนึ่งในแปดเซียน  หลี่เถียไกว่          รับบัญชาจาก

องค์ชคัตตรยาพดงส์ผู้เมตตา            แฝงกายกตัญชลี

องค์มารดาแล้ว    ถามเมธีทุกท่านเกษมสำราญฤๅ

หญ้าลู่ลมอ่อนน้อมตามประสงค์         เพื่อดำรงตนนานยืนกล้าหาญ

ฟ้าประทานด้วยอสุนีเสียงได้รอนราญ               เหล่าเล่ห์พฤติการณ์เพียงเชื่อมกำแพงลวง

ความยึดมั่นกลางใจอยู่สถิต                ปิดกั้นจิตสว่างต่างหลงบ่วง

กรรมก่อเกิดสร้างตนถลำลวง              วัฏฏะห้วงหากมิหลุดทุกข์ทรมาน

ประจักษ์ตาสิ่งไร้ทั่วภาพสมมติ            นลินบัวหลวงผุดยุคขาวปรก

คุมอายตนะปลุกพลังถอนหญ้ารก      สงบสุขแปรโลกเปี่ยมแก่นธรรม

ฮา  ฮา  หยุด

*           คนเดินดินทุกคน  พบพานหลากหลายเรื่องราว  เศร้าแลสุขผสานมากมายปะปน  หากเจอเพียงเรื่องราว  สมดังใจปองทุกคน  มนุษย์คง
ยังหลงไม่มีวันตื่น

**          เป็นคนแม้ต้องเผชิญ  สบทุกข์นานาให้หวั่น  แม้คร้ามครันแต่หลง 
ไม่ยอมตื่นพ้น  ว่าสิ่งเหล่านี้ดั่งเครื่องเตือน  จุดประกายใจหวนคืนตน 
พบความจริงคือว่างเปล่า

            หากมีใจมั่นคง  ไม่เกรงลมพายุปวง  โลกแลธรรมระสานร่วมกัน
ก้าวไป  เผชิญการณ์ร้ายฤๅ  พบความรุ่งเรืองเท่าใด  โลกแลธรรมประสานร่วมกันดังเก่า  (ซ้ำ  *,**)

            จิตตนได้ฟูฟื้นเห็นจริงว่างเปล่า  จิตตนได้ฟูฟื้นเห็นจริงว่าเปล่า 
จิตดวงเก่าที่แท้สว่างไม่สูญ

เพลง : แสงสว่างแห่งสัจธรรม

ทำนองเพลง : หมดคำถาม

พระโอวาทท่านแปดเซียน หลี่เถียไกว่เมตตา

            จิตรารจิสแปลว่าอะไร (พระอาทิตย์)  พระอาทิตย์โพลงแจ้งกลาง
จิตใจ  ธีระใจก็คือจิตของเมธีทุก ๆ ท่าน  แล้วคำว่าธิติแปลว่าอะไร
(ความทรงจำ ความมั่นคง ปัญญา)  กลอนนำบทนี้มีใครอธิบายได้
บ้างไหม หรือเห็นว่าเราไม่ใช่พระอาจารย์จึงไม่เต็มใจรอบเสียแล้ว

            จิตรารจิสแปลว่าพระอาทิตย์  เรากล่าวว่าพระอาทิตย์นั้นสว่างอยู่ภายในจิตใจ เพราะว่าจิตใจของเมธีทุก ๆ ท่านซาบซึ้งเข้าใจในธรรม  เมื่อเปิดใจออกแล้วพบพุทธะก็ได้มีการประทับจิตซึ่งกันและกัน  การประทับจิตเป็นอย่างไร ทราบไหม  หากเมธีผู้ใดเปิดใจแล้วก็สามารถจะประทับจิตกับเราหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุก ๆ พระองค์ได้  โดยการที่สามารถเข้าใจในธรรมะ  ตื่นขึ้นมาจากกิเลสใช่ไหม  เมื่อตื่นขึ้นมาจากกิเลสแล้วเข้าใจธรรมะแล้ว ก็พึ่งตนเองและเสริมธิติมุ่งในงานธรรม

            หัวข้อที่ฟังไปเมื่อสักครู่นี้คือหัวข้ออะไร (สัจธรรมชีวิต)  ฟังแล้ว
เข้าใจไหม (เข้าใจบ้าง)  การที่ฟังธรรมะแล้วเข้าใจ  กับการที่ตนเองได้ประสบเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง แล้วทำให้เข้าใจสัจธรรมแตกต่าง
กันไหม หัวข้อสัจธรรมชีวิตคนใดฟังแล้วเข้าใจหรือไม่เข้าใจเพียงใดก็ขึ้นอยู่
กับจิตที่เปิดแล่วหรือไม่ของผู้นั้นใช่ไหม

            เมธีทุกท่านเห็นน้ำแก้วนี้ไหม  แก้วน้ำนี้มีประโยชน์อย่างไร  ใส่น้ำได้ใช่ไหม  เพราะเหตุใดจึงใส่น้ำได้ และถ้าแก้วน้ำทึบจะใส่น้ำได้อีกไหม

            เมธีทุกท่านจะเห็นได้ว่า สมมติว่ามีห้อง ๆ หนึ่งได้เจาะประตูและหน้าต่างไว้แล้ว  ห้องนั้นจึงได้มีประโยชน์  คนจึงเข้ามาอาศัยอยู่ได้ใช่ไหม  แก้วน้ำก็เช่นกันเมื่อมีที่ว่างจึงสามารถรินน้ำเติมลงไปได้ ถูกไหม (ถูก) 
เช่นนี้แล้วจึงกล่าวได้ว่าประโยชน์ที่แท้จริงอยู่ที่ความว่าง แต่สิ่งที่ทึบนั้น
เป็นตัวนำทำให้ความว่างนั้นมีประโยชน์ได้ใช่ไหม

            ขอให้เมธีทุก ๆ ท่านช่วยกันคิดหน่อยว่าอยากจะให้เพลงที่เราให้ชื่อว่าอะไร (แสงสว่าง, จิตตนได้ฟูฟื้นเห็นตนจริงว่างเปล่า, ความจริงคือความว่าเปล่า, สัจธรรม, ใจหวนคืนตน, ความว่างเปล่าคือแสงสว่าง, คนเดินดิน, ธรรมะคือความว่าง, แสงสว่างแห่งสัจธรรม)  ตั้งมา ๙ ชื่อแล้ว ช่วยกันเลือกว่าชอบชื่อไหน (สิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้ให้นักเรียนในชั้นยกมือโหวตเสียงชื่อเพลงว่าชอบชื่อเพลงไหนบ้าง)  ตกลงได้ชื่อเพลง “แสงสว่างแห่งสัจธรรม”

            ร้องเพลงแล้วเข้าใจไหม จิตเปิดหรือยัง  เพลงที่เราให้วันนี้ก็นำมาศึกษาและยังกลอนโอวาทที่ให้ไว้ในตอนแรกอีก การพบกันบนโลกมีการพบและก็ต้องมีการจาก ไม่ว่าจะเป็นการที่คนเราจากกันไปแดนไกลหรือว่าจะเป็นการที่ถึงอายุขัยของร่างกาย  ทุก ๆ คนก็คงจะเคยพบกันการพรากจากกันมาแล้ว  ถ้าหากไปยึดติดก็คงจะเป็นความเศร้า  แต่หากไม่ยึดติดก็คงจะไม่พบความเศร้า  เพราะแท้ที่จริงทุกสิ่งล้วนเป็นความว่างเปล่า  วันนี้เรามาพบทุก ๆ ท่าน  เมื่อถึงเวลาเราก็ต้องจาก เราหวังว่าเมธีทุก ๆ ท่านจิตใจจะเปิด แล้วสามารถเข้าใจคำที่เราได้กล่าวไว้ ถึงแม้ไม่เข้าใจแต่หากให้โอกาสตนเองไปศึกษาก็สามารถเข้าใจได้

            วันนี้ยังมีอีกหลายหัวข้อที่ต้องศึกษากันอีก ร้องเพลงกันแล้ว เราก็หวังว่าทุก ๆ ท่านจะไปทำความเข้าใจกับบทเพลงบทนี้นะ  มีหลายท่านในที่นี้ที่ได้เคยศึกษาธรรมะมามากมาย  เราก็หวังว่าท่านจะนำธรรมะที่ตนได้เคยศึกษาไว้ไปฉุดช่วยผู้อื่นให้เขาเข้าใจต่อ ๆ ไปดีไหม (ดี)  วันนี้เวลาก็
ไม่มากแล้ว  เราก็หวังว่าเมื่อถึงคราวหน้าเราคงได้มีโอกาสพบกับเมธีทุก ๆ ท่านอีก  ลาก่อนเมธีทุก ๆ ท่าน

                วันอาทิตย์ที่  ๓๑  กรกฏาคม  พุทธศักราช  ๒๕๓๗

                พระโอวาทพระอาจารย์จี้กงเมตตา               

ยังกังขาเมฆบังพุทธญาณ    เปิดใจพานพบธรรมะสงบใส

สัจธรรมเที่ยงแท้ปฏิบัติไป    มัชฌิมาปฏิปทาได้บรรลุเร็ว

                เราคือ

                อรหันต์จี้กงวิปลาส             รับบัญชาจาก

องค์อนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา    ลงสู่อริยสถาน   กตัญชลี

องค์มารดาแล้ว    ถามศิษย์รักทุกคนสบายดีหรือเปล่า

เกิดสันติพร้อมสมบูรณ์เรื่องแห่งธรรม ไป่ถึงธรรมด้วยร้ายคุณธรรมข้าม

เร่งกำจัดวัชพืชสิ้นมิพ้นพยายาม         วัชพืชงามที่อยู่กลายไพรวันฤทัย

สันติสุขแท้ร่วมสามัคคีธรรมกระจ่าง   ธราดั่งสวรรค์แห่งยุคปลายสุกใส

ฝนทิพย์โปรยชุ่มชื่นพื้นไผท  กลางฤทัยน้อมรำลึกเมตตาฟ้าดิน

จิตแท้เพื่อนผู้ต่อสานอนุตตร                สละดั่งให้ตนเองพลีสิ้น

อาทรเวไนยฉุดขึ้นเรือเป็นอาจิณ         เพื่อขัดหินฤดีเป็นหยกงาม

ฮา  ฮา  หยุด

พระโอวาทพระอาจารย์จี้กงเมตตา

            “เกิดสันติพร้อมสมบูรณ์เรื่องแห่งธรรม  ไป่ถึงธรรมด้วยร้ายคุณธรรมข้าม”  (สันติธรรมจะเกิดได้เพราะธรรมะ  ไม่ถึงธรรมเพราะมองข้ามคุณธรรมไป)

            “เร่งกำจัดวัชพืชสิ้นมิพ้นพยายาม”  หมายความว่าอย่างไร  ใครจะอธิบายได้บ้าง  (วัชพืชหมายถึงกิเลส  ถ้าจะศึกษาธรรมจะต้องรู้จักกำจัดกิเลสในใจของเราให้หมดไป  คุณธรรมในจิตใจของเราจึงจะปรากฏขึ้นได้)

            “วัชพืชงามที่อยู่กลายไพรวันฤทัย”  วัชพืชถ้ามีมาก ๆ ต้นไม้ก็อาจตายได้  แม้ว่าบางต้นไม่ตายแต่ก็อ่อนแอ  ทำให้แข็งแรงไม่เต็มที่  ถ้าวัชพืชเจริญเติบโตงอกงามขึ้นมาแทนต้นไม้ที่เราจะปลูกก็กลายเป็นว่า ใจของเราก็มีป่าเต็มไปหมด แทนที่จะว่าง ๆ โล่ง ๆ สบาย ๆ กลายเป็นใจที่มีอะไรรกเต็มไปหมด  อย่างนี้ใจก็ไม่เบาใส

            “สันติสุขแท้ร่วมสามัคคีธรรมกระจ่าง”  สันติสุขในโลกจะเกิดขึ้นเมื่อพวกเราร่วมกันปฏิบัติธรรม  ช่วยกันเผยแผ่ออกไป  เพราะเวไนยในโลกนี้ยังมีทุกข์อีกมากมาย ถ้าเราเผยแผ่ธรรมให้กว้างก็จะเกิดสันติสุขออกมาได้)

            “ธราดั่งสวรรค์แห่งยุคปลายสุกใส”  (พระอาจารย์ได้ชี้ทางสว่างให้พวกเราได้พ้นจากความมืดมน)

            “ฝนทิพย์โปรยชุ่มชื้นพื้นไผท”  ทำไมอาจารย์จึงบอกว่าน้ำนี้เปรียบดั่งสวรรค์แห่งยุคปลาย  (น้ำในที่นี้อาจหมายถึงน้ำใจต  พวกเราจะต้องมีความสามัคคี ธรรมะที่อาจารย์ให้จึงจะกระจายไปสู่ผู้อื่นได้  เปรียบเหมือนกับฝนทิพย์ที่โปรยปรายให้ความชุ่มชื้น)  น้ำนอกจากหมายถึงน้ำใจแล้วยังหมายถึงคุณธรรมอันยิ่งใหญ่  เพราะว่าความสามัคคีก็เปรียบเสมือนน้ำ  สมมติว่ามีน้ำสองแก้ว เมื่อเราเทรวมกันแล้วก็ไม่สามารถแยกหรือแบ่งว่าน้ำส่วนไหนเป็นของแก้วใด  ถ้าจะแยกได้น้ำสองแก้วนั้นจะต้องมีสิ่งที่ไม่เหมือนกัน แต่ถึงมีสีที่ไม่เหมือนกัน เมื่อนำมาเทรวมกันก็จะกลายเป็นสีเดียวกัน  เช่นนี้จึงบอกว่าน้ำเปรียบเหมือนคุณธรรม  ใครรู้จัก “ไป๋สุ่ย
เหล่าเหยิน” ไหม  ท่านเหล่าเฉียนเหยินจำได้ไหม  รู้จักหรือเปล่า

            ฝนทิพย์คือฝนที่มาจากเบื้องบนที่ทำให้ศิษย์ทุกคนได้รับความชุ่มชื่นเต็มจิตใจไปหมด  ชุ่มชื่นเต็มพื้นดินที่นี่  อาจารย์อยากรู้ว่าฝนนี้ได้ตกลงบนจิตใจของศิษย์บ้างหรือเปล่า  ศิษย์ได้น้อมรำลึกถึงความเมตตาของฟ้าดินบ้างหรือไม่  ถ้าไม่มีฟ้าดินก็ไม่มีมนุษย์  ฉะนั้นต้องทำอย่างไรจึงจะตอบแทนฟ้าดินได้  จะตอบแทนได้โดยเป็นคนดี  ถ้าเป็นคนไม่ดีแล้วก็จะตอบแทนในสิ่งที่ไม่ดีออกไป  ผลทีสุดฟ้าดินก็จะลงโทษ

            บางคนในที่นี้มีความรู้สูง  บางคนจบปริญญาโท ปริญญาเอกมา ก็รู้สึกว่าธรรมะที่เชื่อกันอยู่เป็นธรรมะที่งมงาย  เพราะไม่ได้มาศึกษาอย่างถ่องแท้

            การที่ศิษย์แต่ละคนจะพูดอะไรออกไปต้องรู้ให้แน่ชัด  ถ้าไม่รู้แล้วพูดจะเป็นการทำร้ายตนเอง  การที่เชื่อแบบงมงายไม่มีปัญญาวิเคราะห์จะถือเป็นการหลง  การที่อาจารย์มาที่นี่ก็เพื่อปลุกให้ศิษย์ตื่น  จะทำตัวอย่างไรจึงจะเหมือนคนตื่น

            “จิตแท้เพื่อนผู้ต่อสานอนุตตร”  (พวกเราล้วนเป็นผู้ที่จะเผยแผ่สืบทอดอนุตตรธรรมนี้ออกไปด้วยจิตใจอันแท้จริง)

            “สละดั่งให้ตนเองพลีสิ้น”  (อย่างเช่นอาวุโสทั้งหลาย เพื่อเผยแผ่ธรรมออกไปโดยไม่ห่วงตนเอง)

            “อาทรเวไนยฉุดขึ้นเรือเป็นอาจิณ”  (พยายามโปรดฉุดช่วยคนให้ได้รับวิถีธรรม ให้ได้ขึ้นเรือธรรม)

            “เพื่อขัดหินฤดีเป็นหยกงาม”  (เมื่อจิตเราทำความดีอยู่เสมอ ช่วยเหลือผู้อื่น ก็เหมือนเป็นการฝึกฝนขัดเกลาจิตที่ไม่สดใสให้งดงาม เหมือนขัดหินให้เป็นหยก)

            พระอาจารย์เมตตาประทานพระโอวาทซ้อนพระโอวาทคำว่า “สันติสุข”  ซึ่งถอดออกมาเป็นโคลงสี่สุภาพดังนี้

ดำรงตนด้วยเล่ห์ พฤติการณ์

            เพียงชื่อเสียงยืนนาน       อยู่ได้

            กำแพงต่างตนสร้าง         เกิดก่อ

            หากสิ่งลวงตาไร้  ทั่วพร้อม  สันติสุข

แปรโลกเปี่ยมเรื่องร้าย      ด้วยธรรม

            ถึงแก่นแห่งคุณงาม         ที่แท้

            ดั่งสวรรค์แห่งยุคสาม      กลายอยู่  พื้นธรา

            เมตตาต่อผู้อื่นแท้            ดั่งให้  ตนเอง

            (พระอาจารย์เมตตาให้อ่านทบทวนพระโอวาทที่เป็นโคลงสี่สุภาพ)  ยังมีผิดนิดหน่อยนะ  ผิดตรงไหนรู้ไหม  ตรวจดูให้ดี ๆ นะ  แก้ไขไปจนกว่าจะหมดที่ผิด  การบำเพ็ญธรรมต้องมีความรอบคอบ  ถ้าไม่ละเอียด ไม่รอบคอบ ไม่ระมัดระวังทุกฝีก้าวแล้ว  ถ้าอารมณ์ต่าง ๆ เข้ามาแวบเดียวเราก็หลงไปแล้วใช่หรือเปล่า

            คนที่เป็นมนุษย์ถ้าจะอยู่รอดได้ในโลก ก็ต้องมีเล่ห์นิดหน่ย  ถ้าไม่มีเล่ห์ก็ถูกเขาหลอก  บางคนก็ไม่มีเล่ห์แต่ว่าต้องรู้เล่ห์ของคนอื่น  มิฉะนั้นเราก็อยู่ในโลกนี้ไม่ได้  พฤติการณ์ต่าง ๆ ที่แสดงออกมารวมถึงหน้าตาท่าทางต่าง ๆ ศิษย์ต้องดูว่าศิษย์จริงใจกับผู้อื่นหรือเปล่า  เพียงเพราะชื่อเสียงที่ต้องการให้ยืนนาน  เพียงเพราะต้องการมีเงินทองมียศถาบรรดาศักดิ์ต่าง ๆ ทำให้เราต้องสร้างกำแพงหนาสูงใหญ่ขึ้นมาปิดกั้นจิตใจของเราไว้  ถ้าศิษย์เอากำแพงนี้ออก  สิ่งลวงตาต่าง ๆ ก็จะไม่มี  ดลกที่ศิษย์อาศัยอยู่เต็มไปด้วยสิ่งที่ร้ายมากมาย  จิตใจของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกับสมัยโบราณที่ซื่อบริสุทธิ์  อาจารย์อยากให้ศิษย์ขัดเกลาจิตใจของตน
ให้ใสสะอาดบริสุทธิ์  เหมือนกับเด็กทารกน้อย ๆ ด้วยคุณธรรมที่ทุกคนมีในจิตใจ

            “ถึงแก่นแห่งคุณงาม  ที่แท้”  คนที่จะบำเพ็ญให้ดี จะต้องบำเพ็ญให้ถึงแก่น  ถ้าบำเพ็ญครึ่ง ๆ กลาง ๆ ทำไปก็ถือว่าไม่มีประโยชน์  ถ้าบำเพ็ญบ้างไม่บำเพ็ญบ้าง  ท้ายที่สุดก็ยังต้องเวียนว่ายอยู่ดี

            “ดั่งสวรรค์แห่งยุคสาม  กลายอยู่พื้นธรา”  ถ้าศิษย์เปลี่ยนโลกที่ร้ายให้เป็นโลกแห่งคุณธรรมและมีคุณงามความดีในใจจนถึงแก่นแล้ว  จิตใจของศิษย์ก็เหมือนกับมีสวรรค์อยู่ในจิตใจ

            “เมตตาต่อผู้อื่นแท้  ดั่งให้ตนเอง”  ขอให้ศิษย์มีความเมตตาต่อผู้อื่นเหมือนกับที่ให้กับตนเอง  บางคนมีภรรยาและลูก  เวลาจะทำอะไรก็นึกถึงแต่ภรรยา ลูกและตนเอง  ไม่นึกถึงพ่อแม่  ฉะนั้นทุกคนจะต้องปลุกจิตใจเดิมแท้ของตนออกมา  เพราะจิตใจตนนั้นไม่เหลือคุณธรรมแล้ว  ถ้าไม่ปลุกจิตใจตอนนี้แล้ว  อีกหน่อยมีคนมาเตือนเท่าไรก็ไม่เข้าใจว่าเขาเตือนว่าอะไร

            การทำงานทุกวันนี้ก็เหมือนกับไม่ใช่การทำงาน  แต่กลายเป็นว่างานมาใช้เรา  อยู่ในโลกเราจะต้องเป็นนายของร่างกายนี้  ไม่ใช่ให้ร่างกายมาเป็นนายของเรา  ถ้าจิตใจของเราเป็นหนึ่งแล้ว  แม้ว่าร่างกายของเราจะเป็นอย่างไร ก็ต้องบำเพ็ญให้ได้ถึงแม้ว่ามีคนมาต่อว่าเรามากมายอย่างไร  นั่นก็เป็นการขัดเกลาจิตใจของเรา

            คนทางโลกเมื่อมีคนมาต่อว่า เขาก็จะต่อว่ากลับ  สำหรับคนบำเพ็ญธรรม เมื่อมีคนมาต่อว่าเขาก็จะยิ้มรับและอธิบายเหตุผลให้เขาฟัง และถ้าเขายังไม่เข้าใจก็ต้องใช้การกระทำเป็นเครื่องพิสูจน์ ซึ่งจะดีกว่าคำพูด  คนบำเพ็ญธรรมไม่กลัวคนอื่นตำหนิต่อว่า  พระศรีอาริย์แต่ก่อนถูกคนถ่มน้ำลายใส่หน้า ท่านก็ยังไม่เช็ด  เพราะท่านกลัวว่าคนนั้นจะมีอารมณ์โกรธขึ้นมาอีก  ถ้าเป็นศิษย์ของอาจารย์จะเช็ดไหม

            ตัวของศิษย์มีอะไรผิดบ้าง  ถ้ายังไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน ก็จะไม่รู้ว่าจะแก้ตรงไหน  คนเรามักจะรู้สึกว่าตัวเองดี  นี่ก็เป็นนิสัยของมนุษย์
ทั่ว ๆ ไป  และถ้าคนเรารู้ตัวว่าผิดตรงไหน  แสดงว่ามีจิตใจของพุทธะอริยะขึ้นมาบ้างแล้ว  การเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนไปที่ไหนก็มีแต่คนรัก

            ตอนนี้มีพ่อแม่ มีญาติคอยดูแลศิษย์ และมีอาจารย์ที่เป็นเหมือนพ่ออีกคนที่คอยดูแลศิษย์  ถ้าวันไหนที่ทุกคนไม่อยู่แล้ว  คนรอบข้างไม่สนใจศิษย์แล้ว  ศิษย์จะทำอย่างไร  เมื่อเรารักใครมาก ๆ แล้วเขาไม่รักเรา
เราทุกข์ไหม (ทุกข์)  ถ้าเราโกรธเขามากก ๆ แล้วเขาไม่โกรธเรา  เราจะทุกข์ไหม (ไม่ทุกข์)  อาจารย์พูดศิษย์ต้องตั้งใจฟัง  ไม่ใช่ว่าอาจารย์ถามอะไรก็ตอบว่าใช่  แต่ไม่คิดตาม  จะต้องมีสติตลอดเวลา  ไม่ใช่ฟังหูซ้ายออกหูขวา  ถ้าศิษย์ฟังธรรมะแล้วเข้าใจจริง  อาจารย์ก็ดีใจ

            ทุกคนที่นั่งอยู่ ณ ที่นี่เหมือนกับทุกคน คือต่างก็มีพุทธจิต  แต่จะเข้าใจธรรมะมากแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับว่า  ศิษย์ตั้งใจฟังแค่ไหน  บางคนฟังแล้วไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร  ค่อย ๆ นำไปปฏิบัติ  บางคนพูดธรรมะไม่เก่งก็บอกว่าธรรมนี้ดี  สอนให้คนเป็นคนดี  หากเราเป็นคุณยายที่ดี  หลาน ๆ ก็รู้ว่าคุณยายเป็นคนดี เขาก็จะบำเพ็ญธรรมตาม  ศิษย์ทุกคนไม่ว่าอายุมากหรือน้อย  แต่ในสายตาของอาจารย์แล้ว ศิษย์ทุกคนก็เหมือนเป็นเด็ก
น้อย ๆ  ศิษย์ทุกคนที่อยู่ในวัยกลางคนแต่อาจารย์ก็ยังดูเหมือนว่าเขาเป็นเด็ก  เพราะบางครั้งเขาทำอะไรก็ทำตามอารมณ์เป็นเด็กดื้อ เพราะทำอะไรตามใจตนเอง  เด็กที่ดื้อก็จะถูกทำโทษบ่อย ๆ  ถ้าเด็กคนไหมไม่ดื้อก็จะได้รับความดีตอบแทน  ถ้าศิษย์อยู่ในโลกแล้วไม่ตั้งใจบำเพ็ญ อีกหน่อยก็จะไม่ได้พบกับอาจารย์อีก  บางคนรู้สึกว่าเมื่อมาที่สถานธรรม ศิษย์ก็ได้เจออาจารย์ที่มายืมกายเนื้อนี้  แต่ถ้าศิษย์ละจากกายเนื้อนี้แล้วศิษย์รู้ไหมว่าจะมีใครมารับศิษย์ไป  อาจารย์พูดแบบนี้เพราะอยากให้ศิษย์สำนึกและ
รู้ตัวบ้างว่าเราควรจะทำอย่างไร  และตอนนี้เราทำอะไรอยู่  ศิษย์ต้องรู้จักกำหนดว่าในวินาทีนี้ศิษย์อาจจะหมดลมหายใจไปก็ได้  เพราะถ้าไม่คิดแบบนี้ศิษย์ก็จะไม่กระตือรือร้นในการบำเพ็ญธรรม  แต่การบำเพ็ญธรรมก็อย่าบำเพ็ญเพื่อตัวเองเพียงคนเดียว จะต้องบำเพ็ญเพื่อผู้อื่นด้วย  อาจารย์หวังว่าธรรมะที่อาจารย์พูดมาทั้งหมดศิษย์จะนำไปศึกษาบ้าง  อาจารย์ขอให้ศิษย์ทุกคนตั้งใจบำเพ็ญธรรมให้ดีและถ้าวันหน้าต้องการพบอาจารย์อีกก็คงจะไม่พบกันแบบนี้  แต่จะขึ้นไปพบกันที่เบื้องบน และศิษย์คนไหนจะได้รับเลือกขึ้นไปอยู่กับอาจารย์ ณ เบื้องบนนั้น  ศิษย์ต่างหากที่เป็นผู้เลือกเอง  การกระทำของศิษย์จะเป็นเครื่องบ่งชี้ว่าศิษย์จะได้ขึ้นไปอยู่เบื้องบนหรือไม่  อยู่ในโลชกนี้แม้จะมีเงินทองมากมาย เมื่อตายไปแล้วก็เอาอะไรไปไม่ได้เลย

            ขอให้ทุกคนร้องเพลงส่งอาจารย์  ถ้าจิตใจตอนนี้อยากจะบำเพ็ญ ก็ขอให้ศิษย์ทุกคนถนอมรักษาจิตใจอันนี้ไว้ให้ดี  เพราะเป็นจิตที่บริสุทธิ์เหมือนเด็กทารก จิตบริสุทธิ์แบบนี้จึงจะกลับคืนสู่เบื้องบนได้  เมื่อก้าวออกจากสถานธรรมนี้  ศิษย์จะทำตัวเหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะ  จะต้องทำตัวเป็นคนใหม่ที่ดี  คนที่คิดว่าดีแล้วก็พยายามหาข้อบกพร่องของตัวเองให้พบ  ถ้าหาพบแล้วก็จะได้เป็นศิษย์รักของอาจารย์  ขอให้ทุกคนโชคดี  ลาก่อน

อ่านต่อ...

2537-07-16 พุทธสถานเฉิงอี้ จ.ราชบุรี

PDF 2537-07-16-เฉิงอี้ #6.pdf
วันเสาร์ที่ ๑๖ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๓๗ พุทธสถาน เฉิงอี้ อ.บัวงาม

สาธุชนกราบขอประทานพระโอวาทชี้แนะ

รากบัวงามบริสุทธิ์ศรัทธาใจ ดั่งทองคำหลอมไว้บริสุทธิ์ยิ่ง

แม้นมากมายทดสอบจิตสงบนิ่ง แล้วละทิ้งมุทินเกาะดั่งโคลนตม

เราคือ

องค์ประธานคุมสอบสามภูมิ รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดา ลงสู่พุทธสถาน แล้วเคียมคัล

องค์มารดา ถามเมธีน้องพี่เกษมฤๅ

ขอทุกคนจิตสงบตั้งใจฟัง ฮวา ฮวา

ร่วมประชุม ณ กลางสถานที่นี้ ต้องตั้งใจธรรมมีทุกทุกนาที

อย่าประมาทรวดเร็วคว้าธรรมดี ต้องยอมพลีเวลาเพียงสองวัน

ถึงกระนั้นจงอย่าได้เผลอไผล นั่งเก้าอี้พุทธาได้เพราะกุศล

แต่ก่อนเก่าบำเพ็ญมาผองสุชน ในชาตินี้หลุดพ้นได้บำเพ็ญใจ

จงรักษาสำรวมให้เคร่งครัด วาจาจัดทำร้ายกันไม่เลือกหนา

สถิตพระอริยะกลางวาจา อ่อนโยนกล้าเผชิญซึ่งความจริง

ปลูกต้นโพธิ์ใช่จะขึ้นในสองวัน หลังจากนี้ศึกษากันให้ถ่องแท้

คุณธรรมดำรงจึงกลับแก้ มรรคแน่คงศรัทธาอย่าสั่นคลอน

ภาระกิจส่งเสริมชนในที่นี้ อาจารย์บรรยายทุกท่านจงสมาน

สามัคคีทุกท้องที่มิแบ่งกัน ทั้งเธอฉันจิตหนึ่งเราพุทธา

ย้อนมองตนเห็นไหมพิจารณาดู วันนี้อยู่บุญสัมพันธ์ใกล้ไกลหนา

เดินทางมาสารทิศโปรดทั่วฟ้า มิแบ่งซึ่งห้าศาสนาใจแก่นธรรม

ฉุดช่วยไปทั่วพิภพในยุคขาว ส่องสกาวยิ่งยวดคุณงามสร้าง

บรรพชนเฝ้ามองจงอย่าขว้าง อาจพเนจรเกิดบางสิ่งให้พลิกฝัน

ปัดอารมณ์แลจิตใจกระจกใส ฟังธรรมไปอย่าง่วงเหงาให้สัปหงก

แล้วระเบียบถี่ถ้วนรู้พบ สติบรรจุอยู่เต็มห้วงจิตใจ

รักษาธรรมรักษาจิตคู่พร้อมเพรียง อย่าหลบเลี่ยงปลงแล้วจึงเห็นได้

กุศลสร้างก็ของตนมิใช่ใคร รู้ทางไปที่พี่นำน้องจงดู

ในสองวันจงอดทนศึกษาธรรม และได้นำปฏิบัติตนเข้าใจไหม

มิข้องเกี่ยวในวัฏฏะรูปลักษณ์ใด ฉันทาใจฤๅคิดเพลินในมายา

ในวันนี้ขอศิษย์น้องตั้งใจยิ่ง ศิษย์พี่นิ่งยืนคุมข้างสถาน

ยิ่งชัดเจนในคะแนนถูกจัดวาง ในท่ามกลางธรรมาขออวยชัย

ฮวา ฮวา หยุด




วันเสาร์ที่ ๑๖ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๓๗

พระโอวาทท่านแปดเซียน หลี่เถียไกว่ และ ท่านเหอเซียนกู เมตตา

พุทธจิตหนึ่งคลุมครอบจักรวาล เมื่อวันวานเมธีท่านยังสงสัย

ตราบวันนี้มีความสุขพ้นเมามาย ศึกษารู้พ้นกายอันจอมปลอม

เราทั้งสองคือ

แปดเซียน หลี่เถียไกว่ พร้อมด้วย เหอเซียนกู รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดา ลงสู่พุทธสถาน แฝงกายกราบอภิวาท

องค์ชคัตตรยาพดงส์ผู้เมตตา ถามเมธีทุกท่านเกษมฤๅ

ล่องกิเลสเพื่อตัดกลับยิ่งสร้าง ตื่นหลับต่างเจ็บตรึงหายไหม

เฝ้าแต่หมองเหม่อมัดยิ่งไว คะเนเงียบข่าวคราวใจลวงเจ็บช้ำ

อย่าปล่อยให้กรรมกระชากฉุดไป มีแต่เพลิงสุมใจสุดหยั่ง

อย่างนี้แล้วอาจารย์ท่านยังช่วยบัง ท่านยังหวังกลั้นน้ำตาเพื่อใคร

นิโรธดับกลายหวานชุ่มฉ่ำใจ เรื่องซับซ้อนมากกลับสนองย่ำแย่

ทั้งเช้าค่ำน้ำตาเปลี่ยนสามารถแผ่ ปกป้องหนาวทุเลาอุ่นเผื่อประทังร่าง

ธรรมทดสอบคู่เคลื่อนไหวเหนี่ยวรั้งดึง อุทธัจถึงคอยรอบจะธรกรัชกาย

กมลแจ้งชั่วดีมิแหนงหน่าย เยี่ยงฟ้าดินไม่หวั่นต่อภัยพาล

ฐิติหวนดินแดนนิพพานเบื้องฟ้า พรหมวิหารสลายค่าอวิชชาเดิมแปรกลับ

กตญาณผลักทุกข์ทะเลเคลื่อนเลื่อนขษัย ด้วยดั้นด้นชีวิตวนไหลคืนกลับต้นธาร




มายาหลากเผลอใจปล่อยล่วงล้ำ เป็นแรงน้ำต้านรับไร้ปราการ

โหมทลายหยุดพักไม่ทันกาล คอยรักษาคอยหมั่นไหวสติคง

ฮา ฮา หยุด




สักวัน หมอกคงจะเลยแล้วผ่าน เปี่ยมด้วยใจแห่งธรรม สมตั้งใจ

ขัดตน ไม่ขัดขวางเคลือบแคลงปกป้องตนเองเพื่อตน แม้แค่ใยบอบบาง

เป็นเช่นกรรมฉุดดึง

* ศรัทธาหลอมรากฐาน บำเพ็ญธรรมเปิดใจ อภัยคือกุศล ช่วยตน

ใช่ใคร สิ้นสูญหนี้กรรมหลุดพ้น

** โปรดทุกหนทุกแห่ง ฉับพลันเห็นด้วยจิต สู่กลียุคช่วยเวไนย

พี่น้องตน

*** เปรียบเทียบจงตัดแล้ว เปรียบเทียบพาทิฐิยากใส นอกใน

ท่ามกลางควันหมอกพิษโลกีย์

ผ่านมา กี่ครากี่คราวทดสอบ ศรัทธายังส่งเสริม มิท้อด้วยใจอดทน ปัจจุบันฝ่าฟันอวิชชาแดนให้ได้ สะพานดั่งจิตใจ มิกลัวคำเหยียดหยาม

(ซ้ำ *,**,***)

ทำนองเพลง : เพราะเธอ




พระโอวาทท่านแปดเซียน หลี่เถียไกว่ และ ท่านเหอเซียนกู เมตตา

ท่านเหอเซียนกู : ในโลกนี้ประกอบไปด้วยฟ้า ดิน มนุษย์ สรรพสัตว์

ทั้งหลาย ฟ้าเป็นสภาวะที่ว่างเปล่า บริสุทธิ์ ดินเป็นสภาวะที่ขุ่นหนัก

แต่มนุษย์ล่ะ เมธีทุกท่านเป็นสภาวะใด เบาหรือเปล่า

ถ้าทุกคนตั้งใจบำเพ็ญก็จะเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นสภาวะที่เบาใสใช่ไหม ตอนนี้เบาใสหรือยัง ฟ้าประทานคุณธรรมให้ทุกคนตั้งแต่ลงมาเกิด คุณธรรมที่ฟ้ามอบมาให้คืออะไร ถ่ายทอดอยู่ที่ไหน (ตรัยรัตน์)

หลักธรรมอยู่ที่ไหน (ในจิต) มโนจิตอันเดิมแท้เหมือนขุมทรัพย์อันยิ่งใหญ่ จิตตัวนี้ทำให้เรามีทรัพย์สิน เงินทอง ลาภยศ ชื่อเสียง แต่สิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้นมาจากความอยากของทุกคน ตอนนี้เราทุกคนมีมโนจิตที่ยิ่งใหญ่ เราจะนำมาใช้ประโยชน์อย่างไร (ช่วยเหลือคน) การจะช่วยคนต้องมีอะไรในมโนจิต (เมตตา) ทำอย่างไรถึงเรียกว่าเมตตา (อยากให้คนอื่นพ้นทุกข์และมีความสุข) การอยากให้คนอื่นพ้นทุกข์คือการแสดงออกมาด้วยความเมตตา ขึ้นอยู่กับว่าจะปรุงแต่งออกมาในรูปลักษณ์ใด

การศึกษาธรรมมิใช่มานั่งฟังสองวันก็เพียงพอ เราต้องศึกษาตลอดชีวิตจำเป็นไหมว่าจะต้องอ่านจากหนังสือ เราจะทำอย่างไรจึงจะเรียกว่าศึกษาธรรมบำเพ็ญตน (มีจิตใจที่ดีงาม มีความจริงใจ)

คนเราทำดี ถึงแม้มรรคผลที่จะได้รับยังไม่ได้รับในทันทีก็กลับเป็นความทุกข์ ความดีที่ทำแม้จะยังไม่ได้รับผลทันที แต่ก็อยู่ที่ทุกคน การที่

จะทำให้มีใจอย่างทารกน้อย ตอนนี้เป็นผู้ใหญ่แล้วจะทำอย่งไรให้จิตเป็นทารก (บำเพ็ญจิต) อย่างไรจึงจะเรียกว่าบำเพ็ญจิต (ฉุดช่วยคนอื่นให้

พ้นทุกข์) ถูกไหม

ทุกคนที่อยู่ในโลก บางครั้งก็เจ็บป่วย บางครั้งก็สุขสบาย เจ็บป่วยเพราะอะไร (กรรมเก่า) กรรมเก่าอย่างเดียวหรือเปล่า ถ้ามีคนบอกว่าบำเพ็ญธรรมนี้ไม่ใช่ของจริง เขามาหลอกเงินทอง เราจะคล้อยตามเขาไหม (ไม่) เพราะว่าตอนนี้มีเราบอกใช่ไหม บางครั้งบาปกรรมที่ทำให้เราต้องทุกข์ไม่ได้เกิดจากเจ้ากรรมนายเวรอย่างเดียว แต่บางทีตัวเราเองก็เป็นผู้ก่อ ทำไมภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นเราจึงรู้ได้ แต่ภัยที่เราก่อเราไม่รู้กลับต้องรับผล ถ้าทำดีได้รับผลดี เราอยากจะทำ ถ้าทำดีมีผลประโยชน์

แล้วเราไขว่คว้าที่จะทำดีเพื่อหวังผลของความดี ก็เป็นความอยาก ใจเราต้องไม่ทะยานอยากไม่ไขว่คว้า แต่ทำดีโดยเอาความเมตตาของเราออกมา

มีความสงสารอยากช่วยเหลือผู้อื่น

ในวันนี้เมธีทุกท่านได้แสดงอะไรบ้างที่เป็นความเมตตาต่อผู้อื่น (ช่วยแม่ครัวทำกับข้าว) ทานข้าวแล้วขอบคุณแม่ครัวหรือเปล่า (ขอบคุณแม่ครัว ขอบคุณอาจารย์ที่มาให้ความรู้) และขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เมตตามาประทานพระโอวาท) ความต้องการความอยาก ถ้าเปลี่ยนจากความอยากด้วยการสร้างกุศลไม่รู้จักพอจะดีไหม (ดี)

ท่านหลี่เถียไกว่ : หัวหน้าชั้นมองลูกเรือของตนเองซิ มีลูกเรือตั้เยอะแยะ ทุกท่านรู้จักกันหมดหรือเปล่า (ยังไม่รู้จักกันทุกคน) บางคนแม้จะมาประชุมธรรมผ่านไปสองวันก็ยังไม่รู้จักกันเลย ถ้าเป็นอย่างนี้แล้วต่อไปจะกล้ามาสถานธรรมไหม สถานธรรมอยู่ไกลจะมาหรือ (มา) การสัญญา

กับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ถ้าพูดไปแล้วทำได้หรือเปล่า ถ้าหากมาที่นี่ด้วยจิตแต่ตัวยังอยู่บ้านหมายความว่าอย่างไร (ตายแล้ว) แล้วจะรอถึงวันนั้นหรือ

"พุทธจิตหนึ่งคลุมครอบจักรวาล" จิตของเรามีเพียงหนึ่งเดียวแต่ครอบคลุมจักรวาลได้ไหม เราอยู่ที่นี่เราไปนิพพานได้ไหม (ได้) ถ้าคิดว่าจิตยังไปไม่ถึงนิพพานก็ไปไม่ถึง ถ้าคิดว่าจิตถึงนิพพานก็ถึงได้ คนที่ตอบว่าจิตถึงนิพพานได้เพราะอะไร (เพราะเขาบำเพ็ญธรรม) การที่เราอยู่ในโลกมนุษย์ เราอยู่ในแดนนิพพานได้ โดยเราทำจิตใจของเราให้มีความสุข มีความเมตตา ให้การส่งเสริมผู้อื่นด้วยความจริงใจ

ตรัยรัตน์ที่เรารับไปนั้นลืมหมดแล้วใช่ไหม จากวันนี้ไปต้องกลับมาศึกษาและทบทวนให้เข้าใจ นักเรียนในชั้นมีจำนวนมาก ถ้ารู้จักกันไม่หมด ต้องพยายามรู้จักกันให้หมด บางครั้งบอกว่าส่งภาษากันไม่รู้เรื่อง ถ้าหากมีความจริงใจ มีมิตรไมตรี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เราก็สามารถที่จะรู้จักกันได้

ท่านรู้ไหมว่าการที่ทุกคนมาในที่นี้เพราะมีบุญสัมพันธ์อันยิ่งใหญ่ ถ้ารู้แล้วต้องรักษาบุญสัมพันธ์ของท่านให้ดี ผูกมิตรต่อกัน ไม่ใช่ว่าอยู่ในสายธรรมเดียวกันแล้วมีความรู้สึกว่าแบ่งแยกว่าอยู่กรุงเทพฯ กับดำเนิน

ในกลอนนำพระโอวาททำไมจึงบอกว่า กายนี้เป็นกายปลอม (ตายไปแล้วเอาไปไม่ได้) เวลาฝนไม่ตกก็บ่นว่าร้อน ฝนตกก็รู้สึกอึดอัด การที่เรารู้สึกเช่นนี้เป็นเพราะจิตของเราใช่ไหม จิตของมนุษย์สามารถปรุงแต่งได้ด้วยอะไรบ้าง (กายกรรม มโนกรรม และวจีกรรม, อารมณ์ รูป รส กลิ่น เสียง วัตถุเงินทอง) เราควรจะทำอย่างไร (เราต้องยึดมั่นในจุด ๆ นั้น) จิตของมนุษย์มีทั้งกลางวันและกลางคืน เมื่อจิตของเราเป็นกลางคืนก็สามารถแปรเปลี่ยนเป็นกลางวันได้ใช่ไหม เมื่อจิตของเราเปรียบเหมือนตะวันก็สามารถส่องสว่าง เมื่อเรามีจิตที่สว่างไสวแล้ว เราก็สามารถจะฉุดช่วยผู้อื่นได้ การมีอายุมาก อายุน้อยไม่ใช่ปัญหา เราจะเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้ก็ขึ้นอยู่กับการกระทำของเรา มีทั้งที่หลบและออกมาให้เห็นชัด ๆ ก็ขึ้นอยู่กับตัวเอง

เมื่อศึกษาธรรมต้องรู้ว่าธรรมเป็นสุญญตา รูปลักษณ์นี้เรายึดไว้เพื่อบำเพ็ญ ไม่ใช่ยึดไว้ตลอด

“ล่องกิเลสเพื่อตัดกลับยิ่งสร้าง” ทำไมจึงยิ่งตัดกลับยิ่งสร้าง (เพราะเกิดความต้องการ) ถ้าหากเราคิดว่าเราจะตัดกิเลสแล้วก็คิดหาวิธีต่าง ๆ นานา เพื่อตัดมันทิ้งไป แต่เมื่อไหร่ที่เราคิดว่ากิเลสคือกิเลส เราจะต้อง

ตัดมัน อย่างนี้แล้วจิตเราก็ยิ่งเพิ่มบางสิ่งบางอย่างที่จะเป็นส่วนเกินให้เกิดขึ้นมา เปรียบเหมือนความร่ำรวย ลาภ ยศ เงินทองเป็นสิ่งที่ทำให้เราหลง ความอยากถ้าเราคิดว่าเราจะขจัดความอยากทิ้งไป พอเราตัดไปเรื่อย ๆ พอถึงจุดสุดขีดเราก็กู้ยืมเงินให้ได้มา

ท่านเหอเซียนกู : ความศรัทธาที่มีอยู่ก็จะทำให้เราทำอะไรได้สำเร็จ ถ้าหากเจอปัญหาก็ท้อแล้วจะทำอะไรได้สำเร็จไหม รออะไรก็รอได้ รอนิพพานดีไหม การจะไปนิพพานได้ทุกคนต้องบรรลุจากอะไร (จากการปฏิบัติธรรม) การบรรลุแปลว่าอะไร บรรลุคือการหลุดพ้นจากวัฏฏะสงสารเวียนว่าย

ตายเกิด ในเมื่อรู้ว่าต้องทำให้ได้ การจะทำให้ได้ต้องทำจิตใจให้อิสระปราศจากสิ่งห้อมล้อม ถ้าจะเปรียบจิตใจของคนก็เหมือนกับกษัตริย์

ร่างกายก็เหมือนกับเมือง ปัญญาก็เหมือนกับอาวุธ สติก็เหมือนกับปราการ ทุกคนควบคุมได้ไหม (ได้) แล้วจะควบคุมอะไร (ควบคุมอุปกิเลส อวิชชาที่จะทำร้ายเรา) ทุกสิ่งทุกอย่างใช่ว่าจะทำได้ง่าย ๆ ต้องเริ่มจากการฝึกฝน

ท่านหลี่เถียไกว่ : บำเพ็ญธรรมใช่ว่าจะเริ่มได้ง่าย ๆ ถ้าทุกคนไม่ฝึกฝน ทุกคนจะรู้ว่าต้องบำเพ็ญธรรมหรือไม่ เมื่อรู้แล้วก็อยู่ที่ให้ทุกคนฝึกปฏิบัติ การให้เพลงธรรมไม่ใช่ให้ร้องเพื่อคลายเครียด แต่ให้เพลงธรรมเพื่อเป็นกำลังใจ เมื่อมีอุปสรรคเกิดขึ้นมาเราต้องฟันฝ่าอุปสรรคนั้น ถ้าเมธีทุกท่านต่อ ๆ ไปมาที่นี่ก็จะได้พบกันสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ถ้าไม่มาแล้วแม้แต่จะช่วยตนเองก็คงจะช่วยไม่ได้

ท่านเหอเซียนกู : อย่าลืมบำเพ็ญ ต้องฟันฝ่าอุปสรรคต่าง ๆ ด้วยความอดทนและก็จะได้กลับคืนไปพร้อมกับเรา







วันอาทิตย์ที่ ๑๗ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๓๗

พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง และ พระนาจา เมตตา

ศรัทธาแกร่งเมตตาพร้อมปุถุชน ยากจะพ้นแต่หากพยายามย่อมสัมฤทธิ์

ประตูเปิดญาณได้สำนึกผิด จากวันนี้ถ้าคิดคือเริ่มต้น

เราคือ

พระอรหันต์จี้กงวิปลาส พร้อมด้วย ราชบุตรที่สามนาจาองค์น้อยน้อย

รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดา แฝงกายก้มกราบ

องค์มารดา ถามศิษย์รักทุกคนฟังธรรมะเข้าใจหรือเปล่า

สายทองธรรมโบราณแปรสู่ปัจจุบัน ผ่องรากไว้สำคัญผันกิเลสไหว

กาลคับขันคงไม่นานเท่าเภทภัย แข่งจิตใจหนึ่งนี่วิถีธรรม

ลืมเลยที่สัญญาคือเชือกหน่วย สะบั้นด้วยลุ่มดอนร้างสิ้นธรรม

ห่างสุทธาทอดทิ้งใจจนกลับเพลี่ยงพล้ำ ระส่ำระสายตลอดกาลฝังใจร้อนระอุ

รักหลงโลภชั่วนิรันดร์ขจัดไกล ศิษย์ฝักใฝ่หวนนิจศีลสัจธรรม

คลายรนเร้าในใจคอยคุกคาม บริสุทธิ์ตามตื่นพ้น ณ กลางใจ

ได้ติดตามพระอาจารย์คืนสู่เบื้องบน

ฮา ฮา หยุด

หมายเหตุ : กลอนที่ขีดเส้นใต้พระอาจารย์เมตตาให้นักเรียนในชั้นแต่ง

บทเพลงพระโอวาทพระนาจาเมตตา

กระดิ่งโดนลมพัดลู่ดัง กริงกรังกริงกรังกล่อมภมรระบำ ชวนบรรเลงบนนาวาธรรม ชักใบเรือนำทิศทางไป

อร่ามเรืองรองแดนนิพพาน จูงมือกันบำเพ็ญชีวี สะบัดธงปลิวล้อเล่นตาม พริ้วเบายามมองผ่องจิตคอยครื้นเครง

ญาณกลมโตเติมธรรมบำรุง ขาดซ่อมแซมมานานน้อมใจ สบตาก่อนลากันและกัน คืนปัญญาเร็วไวบำเพ็ญ

ฮิ ฮิ หยุด

ทำนองเพลง : A B C




พระโอวาทพระอาจารย์จี้กงและพระนาจา เมตตา

สิ่งศักดิ์สิทธิ์ยกย่องบุคคลอยู่สองประเภท รู้ไหมว่าเป็นคน

ประเภทใดบ้าง ผู้ที่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ยกย่องก็คือผู้ที่มีความกตัญญูต่อบุพการี และต่อผู้ที่เคยให้ความอุปการะเรา เพราะท่านเหล่านั้นเป็นผู้ที่มอบสิ่งที่ดีให้เราโดยไม่เคยหวังสิ่งตอบแทน

ถ้าให้ทุกคนเลือกเป็นต้นไม้ อยากเป็นต้นไม้ประเภทใด มีคนบอกว่าขอเลือกเป็นต้นหญ้าดีกว่า เพราะสามารถอ่อนลู่ไปตามลม ไม่แข็งไม่อวดตนใช่ไหม แต่ถ้าเมื่อใดมีผู้ต้องการความช่วยเหลือ ต้องการอาศัยร่มเงา

เราก็ต้องกล้าที่จะเป็นต้นหญ้าใหญ่ ต้องรู้ว่าเมื่อใดควรเป็นต้นหญ้าเล็กและเมื่อใดควรเป็นต้นหญ้าใหญ่ เมื่ออยู่กับผู้ใหญ่เราต้องมีความอ่อนน้อมถ่อมตนและเมื่ออยู่กับผู้อ่อนอาวุโสกว่าเราต้องให้ความคุ้มครอบดูแล

การพายเรือทวนน้ำรู้สึกว่าพายยาก ถ้าหากไม่พยายามเรือก็อาจถอยหลังไป แต่การพายเรือตามกระแสน้ำง่ายดีใช่ไหม การพายเรือทวนกระแสน้ำก็คือทำอะไรตามอารมณ์ของตัวเอง การบำเพ็ญธรรมก็เหมือนกับการพายเรือทวนกระแสน้ำ เมื่อเรารู้ว่าต้องเผชิญกับความลำบากก็ต้องอดทนใช่หรือเปล่า

(พระอาจารย์เมตตาให้อาจารย์อาวุโสไต้หวันออกมาหน้าห้อง)

รู้ไหมว่าอาจารย์ไต้หวันที่มาที่นี่ต้องเผชิญความลำบากมากมาย แต่ไม่เป็นไรนะ เมื่อมาที่นี่แล้วตั้งใจมาช่วยงานก็ขอให้ช่วยเต็มที่ รักษาโอกาสที่ดีนี่เอาไว้ ไม่ต้องกลัวนะไม่ว่าจะมีอะไรทุกอย่างก็จะผ่านพ้นไปด้วยดี

ต้นไม้มีลักษณะอย่างไร (มีลำต้น มีเมล็ด มีราก) รากมาจากไหน (รากมาจากเมล็ด) แล้วตัวเรามาจากไหน (มาจากพ่อแม่) (ปู่ย่าตายาย)

(มาจากบรรพบุรุษ) แล้วบรรพบุรุษมาจากไหน (มาจากจิตวิญญาณที่มาจากเบื้องบน)

ต้นไม้มีลำต้นที่กลม ไม่มีเหลี่ยม ไม่มีมุม แต่คนทุกคนมีเหลี่ยมมีมุม เหลี่ยมมุมคือทิฐิใช่ไหม เมื่อทุกคนมีเหลี่ยมมีมุมของตัวเองอยู่ร่วมกันก็ต้องมีปัญหา ถ้าเรายอมลบเหลี่ยมมุมของตนเองไปบ้าง เขาก็จะยอมลบเหลี่ยมของเขาไปเช่นกัน ขอให้ทุกคนทำเพื่อคนอื่นบ้าง อย่ามองแต่คนอื่นขอให้ย้อนมองตนเอง บางครั้งที่เรารู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดของคนบางคน เพราะเราเอาใจไปอยู่กับคำพูดของคน ๆ นั้น เราต้องหันมามองตัวเองว่าเราเคยทำให้คนอื่นเขาเจ็บปวดหรือเปล่า ถ้าใจเราเย็นแล้วอะไรก็เย็น

ใช่ไหม

การบำเพ็ญธรรมไม่ใช่ว่าจะราบรื่นเสมอไป บางคนเมื่อถูกผู้อื่นแกล้งก็จะเจ็บปวด ถ้าเราไม่ปล่อยใจให้ลอยไปกับความเจ็บปวด เราก็จะไม่เจ็บปวดใช่ไหม

ความเมตตากับความโหดเหี้ยมเราก็ต้องแยกให้ถูก เมื่อเห็นสัตว์ถูกฆ่าเรารู้สึกสงสาร แต่เมื่อเห็นสัตว์ที่ตายแล้วเรากลับรู้สึกเฉย ๆ ใช่ไหม

"สายทองธรรมโบราณแปรสู่ปัจจุบัน" สายทองนี้มีการถ่ายทอดมาแต่โบราณ มีประจักษ์พยานให้เห็นมากมาย จนบัดนี้จึงถ่ายทอดสู่ปุถุชน

ถ้าเกิดว่าในยุคสามนี้มีลัญจกรที่เปรียบประหนึ่งรากบัว รากบัวที่ขาวบริสุทธิ์เหมือนกับจิตใจของเด็กทารก เมื่อศิษย์ใช้ลัญจกรจิตของศิษย์ก็จะเหมือนเด็กซึ่งใสเป็นจิตที่ไม่มีกิเลสใช่ไหม

"กาลคับขันคงไม่นานเท่าเภทภัย" เภทภัยที่มีนั้นไม่เท่ากับเภทภัยในใจของมนุษย์ ซึ่งมีอารมณ์ มีการแบ่งแยก มีความตึงเครียดและมีอะไร

ต่าง ๆ อีกมากมายโดยที่ศิษย์ไม่คิดจะขจัดมันออกไป เภทภัยที่เห็นว่าร้ายแรงเมื่อคร่าชีวิตคนแล้วก็ผ่านไป แต่เภทภัยในใจนั้นมีอยู่นาน อย่างนี้เราต้องขจัดมันออกไปใช่ไหม

สัญญาก็เหมือนเชือกเส้นหนึ่งที่สองฝ่ายผูกกันไว้ ถ้าเชือกขาด

เมื่อไหร่ก็เหมือนเราขาดจากธรรม เมื่อห่างธรรมก็ห่างบ้าน ห่างใจ เมื่อลืมใจก็เพลี่ยงพล้ำ เมื่อพลาดแล้วจะไปไหนแม้ว่าเราจะรู้ตัว แต่จิตใจก็ระส่ำระสายมีจิตใจที่ร้อนระอุเพราะจิตเราโศกตรม เมื่อเราตกอยู่ในกองกิเลสเราก็ไม่สามารถที่จะลุกขึ้นมาได้ ถ้าศิษย์รักพลาดเข้าสู่อบายภูมิแล้วก็จะมีจิตใจที่ร้อนระอุ อาจารย์อยากให้ศิษย์ขจัดความรัก โลภ หลง มีใจที่สะอาดดังรากบัว

(พระอาจารย์เมตตาให้ผู้ดูแลสถานธรรมออกมา) เป็นผู้ดูแลสถานธรรมจะต้องรู้จักส่งเสริมคน ถ้าหากชวนคนมาประชุมธรรมมากมาย แต่ไม่รู้จักส่งเสริมให้เขาเข้าใจธรรมะก็จะไม่มีประโยชน์อะไร

ทุกคนต้องเปิดใจให้กว้างเข้ามาศึกษา ถ้าทุกคนรู้จักความพอดีก็จะเป็นคนที่มีความสุขที่สุด ท่านเหอเซียนกูท่านให้ทุกคนมีความเมตตากรุณาใช่ไหม แต่ทุกคนต้องรู้จักกรุณาต่อตนเอง ต้องรักษาร่างกายเอาไว้เพื่อบำเพ็ญ ต้องกรุณาต่อผู้อื่น อย่างเช่นกรุณาต่อผู้ที่ดูแลรักษาความสะอาดด้วยการไม่ทำสกปรกใช่ไหม

คนที่เฉิงอี้ฐันจะเป็นความหวังของอาจารย์ได้ไหม ขอให้เพลงที่อาจารย์ให้สามารถปลุกจิตของศิษย์ให้ตื่นขึ้นมาได้ (พระอาจารย์เมตตาประทานพระโอวาทซ้อนพระโอวาท "ตื่นพ้น ณ.กลางใจ" ซึ่งถอดออกมาเป็นทำนองเพลง : มณีร้าว) อยู่ที่นี่ต้องรู้จักสามัคคีกัน (พระอาจารย์เมตตาพูดกับหัวหน้าชั้น) นักเรียนในชั้นนี้อาจารย์ฝากไว้ได้หรือเปล่า นักเรียนในชั้นก็อย่าให้หัวหน้าเป็นผู้เรียกฝ่ายเดียว ตัวเองก็ต้องรู้จักเรียก

ตัวเองด้วย ศิษย์รักของอาจารย์รู้ไหมว่าผู้ดูแลที่นี่เขามีความศรัทธาเพียงใด ทุ่มเทแรงกายแรงใจทุกอย่างเพื่อศิษย์รักของอาจารย์ ปณิธานไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวแต่เมื่อศิษย์มีปณิธานแล้วศิษย์ทำได้หรือเปล่า ถ้าศิษย์กลัวปณิธานก็จะไม่สามารถกลับคืนไปได้

อาจารย์ขอศิษย์อย่างหนึ่ง จงอย่าทิ้งธรรมะ ถ้าทิ้งแล้วศิษย์จะหวังอะไรได้อีก เราต้องฉุดช่วยตนเอง อย่ารอให้คนอื่นมาฉุดช่วยเรา

อย่าทำให้อาจารย์ต้องเสียน้ำตาเปล่า รับปากอาจารย์แล้วต้องทำให้ได้

พวกเราร้องเพลงคำสัญญา และเพลงแลกได้แต่น้ำตาเป็นการส่งพระอาจารย์ และพระนาจา

อ่านต่อ...