西元二○○九年歲次己丑三月十八日 仙佛慈悲訓
วันจันทร์ที่ ๑๓ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๕๒ ศูนย์กลางงานธรรมไท่อิน กรุงเทพมหานคร
พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง
ฝึกงูใหญ่เป็นมังกรผงาดฟ้า ฝึกนกเป็นหงส์กล้าสง่าศรี
ฝึกมนุษย์ให้เป็นปราชญ์เป็นเมธี ฝึกคนดีให้ยิ่งใหญ่ด้วยปณิธาน
เราคือ
จี้กงอาจารย์เจ้า รับบัญชาจาก
พระอนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา ลงสู่พุทธสถานไท่อิน แฝงกายกราบ
องค์มารดา มองดูศิษย์รักด้วยความเป็นห่วง
ทำงานฟ้าด้วยศรัทธาและสองมือ ขุมพลังคือสามัคคีเป็นที่ตั้ง
งานทุกงานขัดเกลาตนไปพลาง ใจฟ้าตั้งไม่ติดอุปสรรคใด
ใช้ปัญญาแย้งขัดคนไม่แหนง ใครพลิกแพลงเป็นแกร่งสิ้นสงสัย
ยิ่งขึ้นมาเป็นอาจารย์บรรยายไซร้ ยิ่งต้องอ่อนน้อมใจเป็นสำคัญ
ฮา ฮา หยุด
พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง
เกิดเป็นคนต้องมีความมุ่งมั่นที่สร้างสรรค์และยิ่งใหญ่ จะเป็นนกต้องเป็นนกที่ยิ่งใหญ่และบินให้สูง ถ้าจะเป็นงูใหญ่ก็ต้องเลือกเป็นมังกรที่บินให้ได้ ถ้าบำเพ็ญไม่มีความมุ่งมั่นตั้งใจ มีแต่ปณิธานแต่ไร้หัวใจอันมุ่งมั่น สิ่งที่ศิษย์ตั้งนั้นทำไม่ถึง ไปไม่ได้ ถูกไหม (ถูก)
ฉะนั้นวันนี้อาจารย์มาหาศิษย์ อาจารย์อยากถามปณิธานศิษย์คืออะไร มารับปณิธานวันนี้ หัวใจอะไรที่มุ่งมั่น มุ่งมั่นจะทำอะไร เข้าใจคำว่าบำเพ็ญธรรมหรือไม่ ทำไมเราต้องบำเพ็ญ ทำไมเราต้องช่วยคน การช่วยคนข้างนอกกับการปกโปรดยุคสามนี้ต่างกันอย่างไร ตอบคำถามอาจารย์ได้ไหม ดีแล้วทำไมต้องบำเพ็ญ ศิษย์ที่เริ่มต้นต้องตอบคำถามของอาจารย์ให้ได้ จำได้ไหมว่าอาจารย์ถามว่าอะไรบ้าง เพราะในห้องนี้มีผู้เพิ่งเริ่ม มีผู้เพิ่งเดินมาได้ระยะหนึ่งแล้ว กับมีคนเก่า
ฉะนั้นอาจารย์จะถามแบ่งเป็น ๓ กลุ่ม นั่นเป็นของคนกลุ่มแรก บำเพ็ญคืออะไร ทำไมเราต้องบำเพ็ญ แล้วทำไมเราต้องช่วยคน เราช่วยคนปกโปรดยุคสามครั้งนี้ต่างกับช่วยคนข้างนอกอย่างไร ศิษย์ต้องหาคำตอบให้ได้ ถ้าศิษย์หาคำตอบนี้ไม่ได้ ศิษย์จะเป็นกระบอกเสียงแทนฟ้าดินได้อย่างไร ถูกไหม (ถูก) นี่คือคำถามเริ่มต้น คำถามพื้นฐานที่ศิษย์ต้องตอบให้ได้
กลุ่มที่สอง พูดได้ดีแล้ว พูดได้เก่งแล้ว ตอบอาจารย์หน่อย อะไรเรียกว่าผู้บำเพ็ญ หินกับหยกต่างกันอย่างไร ทำไมเปรียบผู้บำเพ็ญเป็นหยก ปุถุชนกับกัลยาณชนต่างกันตรงไหน ใจฟ้ากับใจมนุษย์เป็นอย่างไร ถ้าบำเพ็ญมาในระดับหนึ่งยังแยกไม่ออกซึ่งสองความหมายที่อาจารย์พูดนี้ ศิษย์ต้องทบทวนอย่างหนัก ศิษย์เป็นอาจารย์บรรยายธรรมมาได้อย่างไร ถูกไหม (ถูก) อาจารย์ยังไม่ลงลึกนะ
กลุ่มสุดท้าย อาจารย์จะให้ใคร ศิษย์ต้องรู้แล้วนะ นั่นคือพวกที่บำเพ็ญมานานแล้ว อยู่ข้างหน้าเขา ตอบอาจารย์หน่อย คำว่า "เอกภาพ" คืออะไร ไม่ต้องออกนอกบ้านก็สามารถรู้ถึงสรรพสิ่ง รู้หนึ่งแจ้งถึงสิบคืออะไร ฉะนั้นศิษย์ต้องตอบอาจารย์ให้ได้ วันนี้อาจารย์ให้การบ้านที่ศิษย์ต้องไปลงแรง หาคำตอบให้เจอ บรรยายธรรม ธรรมตรงไหน หัวใจแห่งการบรรยายธรรมคืออะไร คงไม่ต้องให้อาจารย์พูด ศิษย์ก็รู้นี่ การอยู่ร่วมกับคนเป็นเรื่องทรมาน การมีชีวิตเป็นเรื่องที่ทรมาน แต่การไม่รู้แจ้งเห็นจริงไม่สามารถตัดการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสารอาจารย์ว่าทรมานยิ่งกว่าการอยู่ร่วมกับคนในโลกอีกนะ ถูกไหม (ถูก) ศิษย์เบื่อที่จะต้องมาเจอคน ศิษย์เบื่ออุปนิสัยของคน ทำไมศิษย์ไม่เบื่อการเวียนว่ายตายเกิดที่มันน่าเบื่อยิ่งกว่าไม่ใช่หรือ ชีวิตนี้ก็ทุกข์มากแล้ว แต่สิ่งที่ทุกข์หนักหนาสาหัสสากรรจ์ก็คือการไม่รู้หนทางหลุดพ้น ใช่ไหม (ใช่) แล้วอาจารย์จะกลับมาใหม่ อาจารย์คงไม่ทำลายความสุขของศิษย์หรอกนะ ตอบคำถามของอาจารย์มาให้ได้นะ ตัวแทนแห่งฟ้า ตัวแทนแห่งดิน หงส์และมังกร ไม่ต้องวันนี้ก็ได้ อาจารย์พร้อมเมื่อไหร่ อาจารย์จะมาหาศิษย์
วันอังคารที่ ๑๔ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๕๒ ศูนย์กลางงานธรรมไท่อิน กรุงเทพมหานคร
พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง
รับหน้าที่บรรยายธรรมแทนฟ้า เที่ยงธรรมพิสุทธิ์กล้ากระจ่างชัด
ความสำรวมเคร่งครัดอย่าได้ขาด ธรรมวางจัดในชีพตนไม่เสื่อมคลาย
เราคือ
จี้กงอาจารย์เจ้า รับบัญชาจาก
พระอนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา ลงสู่พุทธสถานไท่อินอีกคราหนึ่ง แฝงกายกราบ
องค์มารดา ถามศิษย์รักหิวกันหรือยัง
ทำงานต่อสานกันอย่าวู่วาม โปรดยุคสามมุ่งเก่าใหม่ผสาน
ปณิธานไม่ตามติดอ่อนมุ่งมั่น คิดต่างกันซ้อมแรงจิตกุศล
อะไรต้องก็เมื่อไรก็เมื่อนั้น เมื่อพร้อมกาลบ้านเดิมสุดถนน
ผลสุกงอมกลับรวมชีวิตต้น เดินอยู่บนสัจธรรมไม่เปลี่ยนใจ
เขาก็เรากันและกันเอ็นดู สามัคคีแตกเป็นหมู่จิตย่อมส่าย
คนเพิ่มต่อไม่ใจกว้างอย่างไร คนเริ่มแรกเมื่อใหม่ต้องประคอง
หมั่นส่งเสริมบำเพ็ญกันอย่างมีหลัก บรรยายธรรมใช้ปากย่อมบกพร่อง
ยึดหลักธรรมนำพาอย่างคล้องจอง ท่วงทำนองท่าทีงามผึ่งผาย
ฮา ฮา หยุด
เจี่ยงซือ จึงจะสามารถที่จะนำพาให้ผู้อื่นได้
หมายเหตุ : กลอนที่ขีดเส้นใต้ พระอาจารย์เมตตาให้ผู้เขียนพระโอวาทบนกระดานเป็นผู้แต่ง
พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง
อาจารย์คิดว่าอาจารย์มาครั้งนี้ ศิษย์คงพร้อมที่จะตอบคำถามอาจารย์ได้แล้วใช่หรือไม่ (ใช่) ขึ้นชื่อว่าผู้บำเพ็ญธรรม กินไม่ใช่เพื่อหวังอิ่ม อยู่ไม่ใช่เพื่อหวังสบาย จุดหลักในการเป็นผู้บำเพ็ญธรรมคือ รักษามโนธรรมสำนึกไม่ให้สูญหาย ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่ตอนนี้ศิษย์กินก็ต้องให้อร่อย แล้วก็ต้องอิ่ม หรือไม่อิ่มไม่เป็นไรแต่ต้องอร่อย อยู่ลำบากก็อยู่ไม่ค่อยได้ ใช่หรือไม่ (ใช่) จริงๆ อาจารย์น่าจะบอกตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่า ลองนอนไม่มีเสื่อไม่มีหมอน ใช้แขนต่างหมอน ใช้ฟ้าเป็นผ้าห่ม ศิษย์จะนอนกันหลับลงไหม บ้านเมืองวุ่นวายขนาดนี้ สิ่งที่ทุกคนเรียกร้องและปรารถนาคือ ความสงบ ผู้คนหลงมัวเมาขนาดนี้ สิ่งที่ประชาชนและทุกคนเรียกร้อง ก็คือความถูกต้องและดีงาม ทำไมปราชญ์โบราณจึงไม่กลัวความยากลำบาก ทำไมปราชญ์โบราณจึงไม่หน่ายท้อ ทำในสิ่งที่ยากทำ รู้ว่าทำแล้วไม่มีวันสำเร็จก็ยังอยากจะทำ ก็เพราะว่า เผื่อว่าพุทธบารมีในการฝึกฝนบำเพ็ญตนนั้น จะช่วยคลี่คลายความทุกข์ยากในโลกให้เป็นความสงบ เผื่อจะน้อมนำหัวใจคนที่ลุ่มหลง ให้กลับมาเป็นผู้รู้ตื่น ฉะนั้นวันนี้ศิษย์ต้องตอกย้ำความรู้ เพื่อที่จะได้เอากลับไปเป็นพลังในการแปรเปลี่ยนผู้คน ให้ตื่นจากความหลง และช่วยกันคลี่คลายบ้านเมืองให้กลับคืนสู่ความสงบอีกครั้งหนึ่ง
ขึ้นชื่อว่าผู้บำเพ็ญ อย่ากลัวความยาก อย่ากลัวความลำบาก เดินผ่านคมมีดนั้นง่าย แต่ยอมอยู่เพื่อรักษามโนธรรมสำนึกนั้นยาก ความถูกต้องชอบธรรมต้องเป็นสิ่งที่ศิษย์ต้องรักษาให้ได้ ทุกขณะชีวิตไม่เคยละเมิดมโนธรรมสำนึกความดีงามในหัวใจ แม้ตายก็ไม่เสียดายชีวิต ถูกต้องแล้วหรือที่รักษากายแต่ไร้หัวใจอันดีงาม ถูกต้องแล้วหรือที่ห่วงร่างกายแต่ไม่ห่วงหัวใจที่ควรจะมีมโนธรรมสำนึกมากกว่านี้ อาจารย์รู้ใครๆ ก็รักร่างกาย ศิษย์ก็รัก แต่ถ้ารักร่างกายแล้วทำลายหัวใจ อาจารย์ขอเลือกมีหัวใจอยู่แต่ไร้ตัวดีกว่า ถูกไหม (ถูก)
ศิษย์รู้ไหม ความรู้ความเข้าใจของศิษย์หนึ่งคน ยังประโยชน์ต่อหมู่ชนอีกหมื่นพันคนได้ แต่ถ้าศิษย์ไม่รู้ไม่เข้าใจ ศิษย์จะช่วยใครสักคนหนึ่ง ตัวเองก็ยังเอาไม่รอด ถูกหรือไม่ (ถูก) บำเพ็ญเดินสามก้าวล้มหกก้าว ยืนหนึ่งครั้งล้มสิบครั้ง ศิษย์ยังเอาตัวไม่รอดเลย แล้วเป็นอาจารย์บรรยายธรรมอย่างไรล่ะ ตัวเองยังยืนได้ไม่มั่นคง
ทำไมอาจารย์ถึงต้องถามว่าบำเพ็ญคืออะไร ทำไมเราต้องบำเพ็ญ แล้วทำไมเราต้องช่วยคน เพราะจิตเดิมแท้ของศิษย์ทุกคนคือ เห็นคนทุกข์แล้วทนนิ่งดูดายไม่ได้ นี่คือสัญชาตญาณเดิมของมนุษย์ทุกคน ถามศิษย์ลึกๆ ทุกคนสิ แต่เพราะอะไรมันถึงหายไป ถ้าสัญชาติเดิมของศิษย์หายไป ความเป็นพุทธภาวะจะมีได้อย่างไร จริงไหม ถ้าศิษย์สามารถทนนิ่งดูดายท่ามกลางที่คนอื่นเขาทุกข์ทรมานได้ ศิษย์จะเรียกว่าผู้บำเพ็ญได้อย่างไร ถ้าห่วงตัวเองมากกว่าห่วงคนอื่น ศิษย์รับหน้าที่เป็นอาจารย์บรรยายธรรมไปทำไม รับแล้วฆ่าตัวเองตายชัดๆ ถูกไหม (ถูก)
อาจารย์ไม่ได้ต้องการอยากได้กระดาษคำตอบเลย แต่อาจารย์อยากได้คำตอบจากหัวใจของศิษย์ทุกคน เพราะคำตอบนั้นจะเป็นคำตอบที่อยู่คู่กับศิษย์และเป็นหลักคุ้มครองศิษย์ไปตลอดชีวิต เมื่อไหร่ศิษย์ล้า เมื่อไหร่ศิษย์ท้อ ความเข้าใจนั้นแหละจะฉุดดึงให้ศิษย์กลับคืนขึ้นมา และยืนอย่างเข้มแข็ง แต่ถ้าศิษย์ฝากความรู้ไว้กับหนังสือ ฝากความเข้าใจไว้กับสมุด เมื่อไหร่ศิษย์ไม่อ่าน ศิษย์ก็ยืนไม่ได้ ใช่ไหม (ใช่) มีใครตอบให้อาจารย์ชื่นใจได้ไหม ว่าความมุ่งมั่นที่แท้จริงของศิษย์คืออะไร เอาจากใจ กลั่นออกมาจากใจ กี่ปีๆ ก็ไม่เคยลืมเลือน
เราบำเพ็ญธรรมเพื่ออะไร เพื่อเป็นคนเห็นแก่ตัวหรือ ห่วงแต่ทุกข์ของตัวเองหรือ บำเพ็ญธรรมแล้วหมั่นศึกษาอย่างไม่หน่ายท้อ และพยายามทำสิ่งที่ศึกษาให้ปรากฏเป็นจริง ไม่ให้รูปลักษณ์ แสง สี เสียง ในโลกเป็นตัวถ่วงความเจริญของจิตใจ ผลประโยชน์ไม่สามารถทำลายคุณธรรม ความตายไม่ทำให้อุดมคติสูญหาย เช่นนี้แล้วยังต้องกลัวอะไรกันอีกเล่า ถูกไหม (ถูก)
ทำไมอาจารย์ถึงพูดว่าศิษย์ต้องเป็นหยก อย่าเป็นหิน เพราะ
คุณสมบัติของหยก ๖ ประการ ไม่ต่างอะไรกับกัลยาณชน สิ่งที่ศิษย์ตอบมานั้นเอามาจากไหน
๑) สีของหยกมองกี่ครั้งๆ ก็ดูเย็นตา
๒) ความเหนียวของหยกคือ สติปัญญาของกัลยาณชน มองดูธรรมดาแต่ยิ่งวิเคราะห์ยิ่งมองค้นหาก็กลับรู้ว่าเขามีความรู้ที่ลุ่มลึกแอบแฝงอยู่ ดังที่ศิษย์พูดกันว่า นำประกายไม่สำแดงเด่น มองดูเหมือนคนธรรมดา แต่จริงๆ แล้วมีความรู้เต็มเปี่ยม ไม่เคยอวดอ้างตน
๓) หยกแท้เคาะอย่างไรก็ใส ไกลใกล้ก็ได้ยิน หมายความว่า วาจากล่าวต้องสุภาพ น่าฟัง จับใจ แม้เสียงไม่ได้ยิน แต่ชื่อของการพูดของเขาก็สะท้อนใจว่า เมื่อไหร่ถ้าคนนี้ขึ้นพูด เรารู้เลยว่าเขาต้องพูดได้ดี หรือเมื่อไหร่ที่ผู้นี้พูด เรารู้ได้เลยว่าเขาพูดได้น่าฟัง ไกลใกล้ขนาดไหนเขาก็ได้ยิน
๔) คุณสมบัติอีกอย่างหนึ่งของหยก ดัดงออย่างไรก็ไม่แตกหักง่าย มันคือความกล้าหาญ อดทนต่อความยากลำบาก แม้เจอความทุกข์ก็ไม่เปลี่ยนแปลงอุดมการณ์ ยังรักษาความมุ่งมั่นในหัวใจ แม้ได้ยิ่งใหญ่ก็ไม่ลุ่มหลง สูญเสียปณิธานความตั้งใจ
๕) หยกแม้จะมีเหลี่ยมมุม แต่ก็ไม่เคยทำร้ายผู้ใด นั่นคือบารมี นั่นคือความดีงาม ที่เป็นลักษณะเฉพาะของแต่ละคน
๖) หยกถ้ามีตำหนิจะมองเห็นได้ชัด นั่นคือกล้ารับฟังคำกล่าวตักเตือนของผู้อื่นโดยไม่โกรธแค้นชิงชัง คนที่กล้ารับฟังคำตักเตือนของผู้อื่นจะเต็มเปรียบได้กับมหาสมุทรที่รองรับทุกสิ่ง หมู่มวลความรู้จะไหลหลั่งมาสู่ตัวเรา ใช่หรือไม่ (ใช่)
ศิษย์ตอบได้ใกล้เคียงอาจารย์บ้างไหม เดี๋ยวอาจารย์พูดจบอาจารย์จะเรียกศิษย์ตอบ วันนี้ตอบไม่ได้ ไม่ต้องกินข้าวไหวไหม (ไหว) เสียงแค่นี้เองหรือ อาจารย์เพิ่งบอกไม่ใช่หรือ ขึ้นชื่อว่าผู้บำเพ็ญไม่หวังเพื่อจะกินอิ่ม อยู่ก็ไม่ได้หวังเพื่อสบาย สิ่งสำคัญคือรักษามโนธรรมสำนึก ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นวันนี้ไม่ต้องกิน แล้วก็ไม่ต้องนอน ดีไหม (ดี) สิ่งที่ขึ้นชื่อว่าผู้บำเพ็ญธรรมอีกอย่างหนึ่งคือ สำรวมระวัง พูดแล้วต้องทำให้ได้ พูดแล้วทำไม่ได้อย่าพูด การไม่ระวังคือภัย พูดมากคือปัญหา คุมสติตัวเองไม่ได้ มักจะไม่พบจุดจบที่ดี หวังแต่เอาชนะ หวังแต่เอาได้ดี สักวันย่อมสูญเสีย ฉะนั้นกัลยาณชน หัวใจต้องเที่ยงธรรม การปฏิบัติต่อผู้อื่นต้องสำรวมอ่อนน้อม และรู้จักเคารพ เดินอยู่บนความเมตตาหรือที่ศิษย์ชอบพูดกันว่า ทุกย่างก้าวเปรียบเหมือนน้ำแข็งบาง ถ้าเป็นผู้บำเพ็ญธรรมไม่รู้จักระมัดระวัง คนที่จะต้องเจ็บปวดกับสิ่งที่ตัวเองกระทำก็คือคนที่ไม่ระวังนั่นเอง ใช่ไหม
อยากนั่งหรือยัง (ยัง) อาจารย์ตอบคำถามให้ศิษย์ไปกี่ข้อแล้วรู้ไหม สติอยู่กับตัวหรือเปล่า ตอบไปกี่ข้อแล้ว (สองข้อ) เมื่อสักครู่ตอนที่ศิษย์กำลังฟังหัวข้ออยู่นั้น อาจารย์ได้ให้กลอนไว้นะ หวังศิษย์จะทำกันให้ได้ หวังโดยไม่อยากยึดติดความหวัง เป็นความหวังที่ว่างเปล่าเหลือเกิน จริงไหม เป็นความหวังที่ว่างเปล่า
(พระอาจารย์เมตตาประทานพระโอวาทซ้อนพระโอวาทคำว่า "ผนึกกำลังกัน")
เหลืออีกไม่กี่คำตอบที่อาจารย์อยากจะพูด อาจารย์ลองหันกลับมาถามศิษย์บ้างดีกว่านะ ปิดสมุด ศิษย์ไม่ใช่นักเรียนแล้วนะ จบไปแล้วศิษย์จะถือสมุดขึ้นไปพูด ถือสมุดไปบรรยายให้คนอื่นฟังจริงๆ ได้หรือ (ไม่ได้)
คำถามที่อาจารย์ยังไม่ตอบ ใครจะตอบให้อาจารย์ฟังได้บ้างหรือจะให้อาจารย์เรียกว่าอย่างไร (คำถามที่เมื่อวานพระอาจารย์เมตตาคนที่เป็นอาจารย์บรรยายธรรมในเรื่องของหัวใจในการบรรยายธรรมคืออะไร ขอตอบว่า หัวใจในการบรรยายธรรมคือ พูดได้ ทำได้ และพูดไม่ผิดต่อหลักธรรม ขอพระอาจารย์เมตตา) นั่นคือหัวใจของทุกๆ คนที่จะเป็นอาจารย์บรรยายธรรม พูดได้ ต้องทำได้ ใช่หรือไม่ แต่หัวใจของศิษย์จริงๆ คืออะไร เราต้องการเป็นแค่อาจารย์บรรยายธรรมเพื่อบรรยายธรรมเท่านั้นหรือ หัวใจของศิษย์คืออะไร (ประกาศธรรมแทนฟ้า) ประกาศธรรมแทนฟ้า แต่ถึงเวลาควรพูดศิษย์ไม่พูด ถึงเวลาไม่ควรพูดศิษย์กลับพูด มักเป็นอย่างนั้นทุกทีใช่ไหม ฉะนั้นศิษย์ต้องแยกให้ออกนะเวลาไหนสมควรพูด เวลาไหนไม่สมควรพูด
จริงๆ แล้ว หัวใจของการเป็นผู้บรรยายธรรม อาจารย์ไม่อยากให้คำตอบเพราะมันเป็นคำตอบที่ศิษย์ต้องไปตอบกันเอาเอง แต่ละคนต้องมีคำตอบในหัวใจของตัวเอง ศิษย์จะเป็นอาจารย์บรรยายธรรมเพื่ออะไร หัวใจอะไรของการเป็นอาจารย์บรรยายธรรม อย่าได้แค่หลักการแต่ไม่ลงแรงจริงที่ตัวตน
ศิษย์มีความมุ่งมั่นจะทำอะไร (ศิษย์มุ่งมั่นจะแบ่งเบาภาระอาจารย์ถ่ายทอดเบิกธรรม) ตอบได้ดี แต่ถ้าเกิดวันหนึ่งอาจารย์ถ่ายทอดเบิกธรรมไม่อยู่ ศิษย์ก็ยังคงต้องรักษาความมุ่งมั่นของศิษย์ต่อไปนะ ใช่หรือไม่ (ใช่) วันนี้เรามีผู้นำแต่ถึงเวลาเราก็ต้องรู้จักนำตัวเองให้เป็นด้วย คนบางคนรู้จักแต่เดินตามแต่ถึงเวลานำตัวเองไม่ได้
อาจารย์บรรยายธรรมต้องน้อมนำเบื้องบนและนำพาเบื้องล่าง เป็นเหมือนตัวประสานที่ดี
คำว่า “รู้หนึ่งแจ้งถึงสิบ” นั้นหมายความว่าอย่างไร หมายความว่าแม้อาจารย์ที่อยู่เบื้องหน้าถ่ายทอดคำสั่งอะไรลงมา ศิษย์ก็สามารถแจกแจงรายละเอียดให้ผู้น้อยได้ฟัง แต่ถ้าเกิดพูดถึงการบำเพ็ญภายในหัวใจ รู้หนึ่งแจ้งถึงสิบหมายความว่าอย่างไร เพราะมีตัวตนจึงเกิดสรรพสิ่ง ใช่หรือไม่ (ใช่) ถ้าไร้ตัวตนสรรพสิ่งก็ไม่เกิด
“ไม่ต้องออกนอกบ้านก็เข้าใจทุกเรื่องราว” นั่นหมายความว่าอย่างไร ตอบอาจารย์ได้ไหม (ถ้าจิตเราสอดประสานกลมกลืนกับธรรมชาติ ไม่แบ่งแยก เขา เรา ฉัน สัตว์ คน สิ่งของ ไม่มีความยึดติดเหมือนกับเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ จิตเราก็คือสภาวะธรรมชาติ หรือสภาวะพุทธะ เราไม่อาจแยกจากกัน เมื่อนั้นแล้วธรรมชาติภายนอกกับตัวฉันก็คือสิ่งเดียวกัน เมื่อร่างกายของฉันเป็นอะไรไป เราก็จะรู้ได้ ตัวเราจะรู้ได้ อย่างเช่น มือเราคัน เราก็จะรู้ว่ามือเราคัน เหมือนกันถ้าเราเป็นส่วนหนึ่งส่วนเดียวกับธรรมชาติแล้วไซร้ เมื่อธรรมชาติเป็นอย่างไรตัวเราก็จะสามารถรู้ ล่วงรู้ได้ถึงความเป็นไปของธรรมชาติ) ศิษย์กำลังตอบคำว่าเอกภาพนะ
ไม่ต้องออกนอกบ้านรู้ถึงสรรพสิ่ง นั่นหมายความว่า ตัวเราคือสภาวธรรม พุทธจิตเดิมแท้คือสภาวธรรม ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกล้วนมีสภาวธรรม ฉะนั้นไม่มีเรา ไม่มีเขา ไม่มีโลก ไม่มีตัวตน เข้าใจไหม นั่นก็คือแม้จะอยู่ในบ้านเราก็เข้าใจสรรพสิ่งได้ เพราะว่าเรารู้จักตัวตนที่แท้จริง แล้วสรรพสิ่งต่างอะไรจากตัวตนที่แท้จริง เราเห็นใบไม้ร่วง ชีวิตเราก็ร่วงหล่น หรือเราเห็นผมดำเปลี่ยนเป็นผมขาว เราก็รู้ว่าสรรพสิ่งนั้นต้องเปลี่ยนแปลง เรารู้ว่าชีวิตเราทนนิ่งอยู่ดูดายไม่ได้ ต้องเปลี่ยนไปเรื่อยๆ คนในโลกก็เหมือนกัน
ศิษย์รักสุขเกลียดทุกข์อย่างไร สภาวะข้างนอกก็รักสุขเกลียดทุกข์ฉันนั้น ถ้าศิษย์เข้าใจหัวใจแรกเดิมของตัวเอง ศิษย์ก็จะเข้าใจมวลมนุษย์ทุกผู้คน ถ้าศิษย์สามารถฟื้นฟูจิตเดิมแท้ให้กลับมาปรากฏ ศิษย์ก็จะสามารถยังประโยชน์ทั่วแผ่นดิน ถูกไหม (ถูก) ฉะนั้นหน้าที่ของการเป็นผู้บรรยายธรรมจึงไม่ใช่เรื่องเล็กเลย ถ้าศิษย์ไร้ความเข้าใจแล้วศิษย์จะช่วยใครได้แม้แต่ตัวเอง
ใจฟ้าเป็นอย่างไรล่ะ แล้วใจมนุษย์หรือใจศิษย์ล่ะ ใกล้เคียงกับฟ้าบ้างหรือยัง ฟ้าไม่เคยยึดมั่นหมาย แต่มนุษย์ทำอะไรยึดมั่นหมาย ฟ้ามีอิสรเสรีเคลื่อนคล้อยไปตามธรรมชาติ แต่มนุษย์กลับมีพันธะผูกพัน
อาจารย์ตอบคำถามศิษย์เกือบหมดแล้วนะ แต่ศิษย์ตอบคำถามของอาจารย์ได้หมดหรือยัง กลับไปลงแรงให้มากกว่านี้ ทำให้ดียิ่งๆ ขึ้นไป อาจารย์ก็คงไม่ต้องหวังอะไรแล้ว ใช่ไหม กิเลสอารมณ์ยังตัดกันไม่ได้เลยใช่หรือเปล่า (ใช่) อัตตาตัวตนทิฐิก็ยังลดกันไม่ลงใช่หรือไม่ (ใช่) เมื่อไหร่ล่ะเมื่อไหร่จะทำได้
รักตัวเองไหม รักแล้วปล่อยให้ตัวเองเวียนว่ายตายเกิดไม่จบสิ้น ศิษย์รักตัวเองจริงๆ หรือ ห่วงแต่ตัวแต่ไม่ห่วงใจ ห่วงแต่ตัวแต่ไม่ห่วงวิญญาณของตัวเองที่ต้องเวียนว่ายตายเกิดอีก พยายามหน่อยนะศิษย์นะ
“หมั่นเพียรวิริยะก้าวหน้า จริงจังไม่เกียจคร้าน” คือประโยคสุดท้ายที่อาจารย์อยากให้ศิษย์ ใครรู้ว่าทำข้อสอบอาจารย์ไม่ได้ กลับไปซ่อมให้ดี ผ่านไม่ผ่านศิษย์รู้แก่ใจตัวเอง ไม่ต้องให้อาจารย์ชี้ ไม่ต้องให้อาจารย์เรียก
อาจารย์คงต้องไปแล้ว มองศิษย์ให้เต็มตาอีกครั้งหนึ่ง เบื้องหน้าก็ใกล้ร่วงโรยเต็มทีแล้ว นำพาตัวเองก็ยากแล้ว นำพาผู้อื่นยิ่งยากใหญ่ แต่ก็หวังว่าศิษย์ต้องทำให้ได้ หัวใจที่ยิ่งใหญ่ไม่ได้ไปไหน อยู่ที่ศิษย์ทุกคน แล้วหัวใจยิ่งใหญ่ได้อย่างไรถ้าไม่ใช่ด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจ
ตอกย้ำปณิธานความมุ่งมั่น ตอกให้ติดตราตรึงใจไม่มีวันลืมเลือน แม้จะล้มหรือลุกเป็นพันครั้ง ศิษย์ก็จะกลับมายืนเข้มแข็งได้ใหม่ เข้าใจไหม (เข้าใจ) หัวใจที่ไม่ท้อคือหัวใจที่กล้าแกร่ง จิตใจที่รู้จักสงสารผู้อื่นมากกว่าสงสารตัวเองคือจิตใจของผู้บำเพ็ญธรรมนะ ทำให้ได้
วันอาทิตย์ที่ ๑๔ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๕๒
พระโอวาทศิษย์พี่เม่าเถียน
บุคลิกฝึกภายในงามภายนอก น้ำเสียงท่าทีบอกกิริยา
หยาบเกินไปไม่อาจเหนือเวลา ละเอียดเกินไม่อาจคลาคล่ำใช้งาน
เราคือ
เม่าเถียนศิษย์พี่ รับบัญชาจาก
พระอนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา ลงสู่พุทธสถานไท่อิน แฝงกายเคียมคัล
องค์มารดาแล้ว ถามศิษย์น้องทุกคนก้าวหน้าบ้างหรือไม่
พระโอวาทศิษย์พี่เม่าเถียน
วันนี้น้องที่มานั่งอยู่ที่นี่ก็ถือได้ว่าน่านับถือน้ำใจ สมควรแก่การตั้งปณิธานใดใดที่จะเกิดขึ้นในวันนี้ เพราะว่าในขณะนี้กรุงเทพฯ วุ่นวายน้องทุกคนก็ยังเสียสละที่จะนั่งอยู่ที่นี่ได้ ถือว่าเป็นผู้ที่บุกน้ำลุยไฟไม่ครั่นคร้ามเช่นเดียวกัน ฉะนั้นในวันนี้การตั้งปณิธานนี้เป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง
การตั้งปณิธานที่สำคัญก็หมายความว่าตัวเองรับหน้าที่ที่สำคัญจึงจำเป็นที่จะต้องทบทวนตรวจสอบ ย้อนมองส่องตนอยู่เสมอ อย่าได้เป็นผู้ที่ย้อนมองส่องตนเพียงนิดหน่อย หาเหตุผลเข้าข้างตัวเองมากหน่อย ทำให้ตนเองนั้นไม่สามารถที่จะก้าวหน้ามากยิ่งขึ้น เมื่อยามเป็นญาติธรรมจะก้าวหน้าหรือไม่ก้าวหน้าก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อเป็นอาจารย์บรรยายธรรมหรือว่าที่อาจารย์บรรยายธรรมแล้วไม่ก้าวหน้าไม่ได้ ฉะนั้นในวันนี้ถือว่ามีแต่ทางเดินไปข้างหน้า ไม่มีทางถอยหลัง เดินหน้าเพื่อที่จะก้าวหน้ามากยิ่งขึ้น ถอยหลังผิดปณิธานก็ไม่สามารถที่จะไปไหนได้ อาจถึงขนาดตกนรกไป เข้าใจหรือไม่ (เข้าใจ)
บางคนเห็นการเป็นเจี่ยงซือเพียงแค่มีศักดิ์มีศรี มีศักดา มีอำนาจ ฉะนั้นนี่เป็นการเข้าใจที่ผิด เพราะว่าการเป็นเจี่ยงซือคือการแสดงออกถึงความอ่อนน้อมถ่อมตนเป็นแบบอย่างให้ผู้อื่น ฉะนั้นไม่ว่าในขณะหลับขณะตื่น ขณะที่อยู่คนเดียวหรือขณะที่อยู่กับคนจำนวนมากก็จำเป็นที่จะต้องมีลักษณะแห่งเจี่ยงซือ ต้องมีวิญญาณแห่ง
อาจารย์บรรยายธรรมบางท่าน เตี่ยนฉวันซือที่พูดบรรยายธรรมบางท่านมิใช่มีแค่มนุษย์ฟัง ถึงขนาดมีเทพเทวดาฟังก็ยังทำได้ แต่หากศิษย์น้องที่นั่งอยู่ในที่นี้คิดว่าที่เราพูดนั้นเราทำได้หรือไม่ ถ้าหากว่าเราพูดแล้วทำไม่ได้แปลว่า แม้กระทั่งตัวเราเองยังไม่ฟังตนเอง จะให้เทวดาที่ไหนมาฟัง จะให้ผีที่ไหนมาฟัง ถือว่าเป็นการที่ไม่เคารพตัวเองอย่างยิ่ง ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นมีดีเท่าไหร่ขอให้เอาออกมา แสดงออกมาด้วยการทำหน้าที่ของตน
จะบรรยายธรรมแต่ละครั้ง ไม่ใช่เห็นเพียงแค่กระดาษ ไม่ใช่เห็นเพียงแค่สแตนด์ หรือคนพูดและคนฟังเพียงไม่กี่คน เราต้องเห็นถึงความเป็นความตาย เห็นถึงการขึ้นเบื้องบนได้หรือไม่ของเวไนยสัตว์นั้นๆ ต้องพยายามทำตัวให้เป็นผู้ที่น่านับถือและน่ายกย่องแต่มิใช่จอมปลอม ต้องพยายามแสดงจิตโพธิสัตว์และพุทธะออกมาจากภายใน จึงจะสามารถนำพาผู้อื่นได้ กล่าวเช่นนี้แล้ว น้องทุกท่านยังคิดว่าตัวเองเหมาะสมจะเป็นเจี่ยงซือหรือไม่ เหมาะไหม ไม่กล้าตอบแปลว่าไม่เหมาะใช่หรือไม่ ใช่หรือเปล่า (ใช่)
อย่างนั้นพี่สมมติใหม่ เจี่ยงซือทั้งห้องนี้ยกทิ้งให้หมด ทุกคนไม่ต้องเป็นเจี่ยงซือ ไม่ต้องเป็นเจี่ยงเอวี๋ยน ถามว่า ธรรมะเผยแพร่ไปให้ใครพูด ในที่สุดแล้วก็ยังจะต้องพึ่งพวกท่าน ประหนึ่งแล้วเหมือนเบื้องบนไม่มีทางเลือกแต่เบื้องบนก็ได้เลือกพวกน้องขึ้นมา ขอให้น้องทุกคนทำตนเป็นทางเลือก ทำตนเป็นผู้ที่เหมาะสมสำหรับการถูกเลือกในครั้งนี้ แม้วันนี้คิดว่าตัวเองยังไม่ได้มาตรฐานก็ขอให้พยายามพัฒนาตัวเองมากยิ่งขึ้น อย่าเป็นคนที่ทิฐิสูง อ่อนน้อมต่ำ ขอให้เป็นผู้อ่อนน้อมมากๆ ให้คนมองแล้วเกิดความรู้สึกว่า นี่คืออาจารย์บรรยายธรรม มองเห็นได้ที่ไหน อาจารย์บรรยายธรรมนั้นมีบุคลิกภาพที่ดี มองตั้งแต่หัวจรดเท้า ตั้งแต่ศีรษะจรดรองเท้า ทั้งการแต่งกาย ทั้งหน้าตา ทั้งน้ำเสียง ทั้งบุคลิก สิ่งที่พูดออกมา ย่อมแสดงถึงความเป็นเจี่ยงซือทั้งสิ้น จะว่าไปแล้วง่ายก็แสนง่าย ยากก็ตรงที่น้องนั้นไม่ยอมแก้ไขนิสัยความเคยชินผิดๆ ของตัวเองเสียที ใช่หรือไม่ (ใช่) ใครคิดว่าตัวเองยังมีสิ่งที่ต้องแก้ไขยกมือขึ้น ใครคิดว่าตัวเองจะกลับไปแก้ไขบ้างยกมือขึ้น หวังว่าน้องทุกท่านนั้นทำให้ได้อย่ามองเห็นว่าตัวเองนั้นด้อยค่า คนที่มาในวันนี้คงมีแต่คนที่เก่งและไม่เก่ง หวังว่าคงไม่มีคนเก่งที่ไม่ยอมทำ ใช่หรือไม่ (ใช่) คนเก่งมากไม่ยอมทำก็เหมือนอะไร มีก็เหมือนไม่มี ฉะนั้นในวันนี้บางคนเป็นคนเก่ง เก่งแล้วขอให้หัดให้ดีมากยิ่งขึ้นสามารถสื่อถึงธรรมะให้แทงทะลุไปถึงในจิตใจของเวไนยสัตว์ให้มาก ให้เขาสามารถตื่นรู้แม้เพียงขณะหนึ่ง ถือเป็นบุญกุศลมหาศาล แต่หากว่าพูดโดยไม่ได้เตรียมตัว หรือพูดไปตามเนื้อหาสาระที่ตัวเองรู้มา โดยไม่ได้นำพาถึงจิตใจไม่เอาจิตใจใส่ ไม่พูดด้วยความเข้าใจที่ออกมาจากใจของตัวเองแล้ว ถึงแม้ว่าจะพูดเป็นชั่วโมงก็หาได้เกิดกุศลใดไม่
วันนี้ศิษย์พี่มาที่นี่ด้วยอดใจไม่ได้ ใจหนึ่งอยากจะบอกให้น้องรับทราบถึงปณิธานอันยิ่งใหญ่ของตน ใจหนึ่งอยากจะจูงใจ อยากจะแนะนำ อยากโน้มน้าวน้องที่ยังไม่ก้าวหน้าดีให้ก้าวหน้าดีมากยิ่งขึ้น ใจหนึ่งอยากจะปรามน้องที่มีจิตใจไม่มั่นคงในทางธรรมให้มั่นคงในทางธรรมมากยิ่งขึ้น ใจหนึ่งอยากให้กำลังใจน้อง อันว่าพี่นั้นถือว่าเป็นพี่ที่เจอน้องมากที่สุดในบรรดาศิษย์พี่ทั้งหลาย เจอน้องบ่อยที่สุดในบรรดาศิษย์พี่ทั้งหลาย จึงเห็นน้องๆ นั้นได้ชัดมากยิ่งขึ้น อยากจะเตือนสติน้องในหนทางชีวิตนี้ คนบางคนเกิดมามีคุณค่ามาก ตายไปแล้วไปไกลลิบลิ่วไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิด บางคนทำบ้างไม่ทำบ้างก็ครึ่งๆ กลางๆ ทั้งอยู่ในโลกและจากโลกนี้ไป การที่น้องนั้นจะก้าวหน้ามากยิ่งขึ้นก็ต้องเกิดขึ้นในเวลานี้ ฉะนั้นจึงขอให้ปล่อยวางเรื่องทางโลกให้มากและบำเพ็ญธรรมให้มากเช่นเดียวกัน งานธรรมะ งานฟ้า ให้มนุษย์นั้นเป็นผู้ทำ จึงหวังว่ามนุษย์เช่นน้องๆ นั้นสามารถที่จะทำได้ดีมากยิ่งขึ้น พัฒนาตัวเองอยู่เสมอๆ ทุกวันๆ ขอให้อ่านหนังสือธรรมะเพราะว่าความเข้าใจแห่งน้องนั้นมีความสำคัญต่อมวลเวไนยสัตว์เป็นอย่างยิ่ง วันไหนไม่อ่านหนังสือธรรมะจิตใจก็ตกต่ำมากยิ่งขึ้น ใช่หรือไม่ (ใช่) ฉะนั้นเวลาที่เรานั้นเกียจคร้าน เวลาที่จิตท้อแท้ตกต่ำขอให้เอาธรรมะนั้นชำระล้าง
มีประสบการณ์มากกว่าก็ขอให้แนะนำคนอื่นด้วยความพินอบพิเทา ดังกลอนนำที่ศิษย์พี่ให้ไว้แล้ว มีคนที่หยาบมากเกินไป นิสัยเมื่อหยาบมากเกินไปเปรียบเสมือนจอบเสียม เมื่อใช้อย่างรุนแรงไม่กี่ครั้งก็มีอันต้องพังพาบ นิสัยคนละเอียดจู้จี้จุกจิกมากเกินไปก็เหมือนแจกันสลักเสลาสวยงาม แต่ทว่าไม่อาจจะทนการใช้งานอย่างหนักได้ จึงหวังว่าน้องทุกคนอย่าเป็นคนจู้จี้มากเกินไป ทั้งอย่าเป็นคนที่หยาบโลนมากเกินไป ขอให้มีนิสัยแห่งผู้ดี คำพูดหนักๆ ก็หาทางพูดให้เบา คำพูดเบาๆ ก็หาทางพูดให้เข้าใจและไม่ทะเลาะเบาะแว้งซึ่งกันและกัน
ในวันนี้ศิษย์พี่มาด้วยเวลาจำกัด เนื่องจากมาในเวลาที่น้องนั้นใกล้จะตั้งปณิธานแล้ว ถือว่าเป็นการให้กำลังใจซึ่งกันและกันดีหรือไม่
ในวันนี้พูดถึงอาจารย์บรรยายธรรมมากแล้ว อยากจะเตือนเตี่ยนฉวันซือทุกท่าน เมื่อเป็นผู้นำแห่งอาจารย์บรรยายธรรมแล้ว จะรู้น้อยกว่าอาจารย์บรรยายธรรมมิได้ จำเป็นที่จะต้องรู้มากกว่า ฉะนั้นจึงเป็นที่จะต้องศึกษาหาความรู้เช่นเดียวกัน
งานธรรมะเรื่องที่ใหญ่ที่สุดก็คือการแพร่ธรรม เรื่องที่จุกจิกมากที่สุดก็คือเรื่องของคน แต่ว่าน้องทุกคนต้องทำทั้งสองอย่าง คืออยู่กับคนแล้วขอให้สมัครสมาสมานสามัคคีเหมือนดังพระโอวาทที่พระอาจารย์ให้ในวันนี้ ถ้าหากว่าผนึกกำลังกันได้ ก็ย่อมไม่มีใครทำอะไรให้ขุ่นข้องหมองใจได้ใช่หรือไม่ (ใช่) แต่หากว่าผนึกกำลังกันไม่ได้ ต่างคนยังเอาแต่ใจ ยังเห็นแก่ตัว ยังไม่รู้จักหน้าที่ของตัวเอง อย่างนั้นแล้วย่อมไปไหนไม่ได้ไกลใช่หรือไม่ (ใช่) งานธรรมะไปไม่ไกล ตัวเองบำเพ็ญธรรมก็ไปไม่ไกลเช่นเดียวกัน
อีกทั้งอยากเตือนไปถึงอาจารย์บรรยายธรรมที่ไม่ได้มาในวันนี้ ขอให้รู้ว่าเรามีหน้าที่อะไร ให้ทำให้ดี อย่ามัวแต่ห่วงเรื่องทางโลกมาก หน้าที่คือหน้าที่ ความรับผิดชอบคือความรับผิดชอบ
ขอให้ตั้งใจทำงานธรรมะให้ดีทุกคน ศิษย์พี่นั้นจดทั้งบาปและกุศลที่น้องทำ ขอให้น้องนั้นเป็นผู้คิดดีใฝ่ชอบ อย่าทะเลาะเบาะแว้งซึ่งกันและกันเองเข้าใจหรือไม่ (เข้าใจ)
ก็ขอให้ตั้งใจให้ดี อย่าได้ลืมเลือนปณิธานที่ตั้งในวันนี้ ขอให้ความสำเร็จที่ตั้งต้นในวันนี้สำเร็จไปถึงแดนฟ้า
รักษาตัวทุกคนเพราะว่าตอนนี้อาจารย์ถ่ายทอดเบิกธรรมนั้นก็มีร่างกายที่ไม่แข็งแรง น้องทุกท่านนั้นก็ควรที่จะมีร่างกายแข็งแรง ช่วยเป็นเสาหลักค้ำกันไปและค้ำกันมา เข้าใจหรือไม่ (เข้าใจ) ลาก่อน