2537-12-17 พุทธสถานจินจง จ.พิจิตร

PDF 2537-12-17-จินจง #17.pdf

#เสาหลักค้ำธรรม

อ่านต่อ...

2537-12-10 พุทธสถานสิงเต๋อ จ.พะเยา

PDF 2537-12-10-สิงเต๋อ #16.pdf

อ่านต่อ...

2537-12-3 พุทธสถานผู่ถี จ.พิษณุโลก

PDF 2537-12-3-ผู่ถี #15.pdf

อ่านต่อ...

2537-11-25 พุทธสถานเฉิงเต๋อ

PDF 2537-11-25-เฉิงเต๋อ #14.pdf

#ทศกมล 

อ่านต่อ...

2537-11-19 พุทธสถานอิ๋งเซียน กรุงเทพฯ

PDF 2537-11-19-อิ๋งเซียน #13.pdf

อ่านต่อ...

2537-11-15 พุทธสถานบ้านสกุลกล้าอาษา 1 วัน

วันอังคารที่ ๑๕ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๓๗              พุทธสถานบ้านสกุลกล้าอาษา

                สาธุชนกราบขอประทานพระโอวาทชี้แนะ

ธารไหลหลากเรือแล่นทวนชลธาร       บริบาลเวไนยด้วยเรือทองนี้

ด้วยบากบั่นวิริยะดั่งเมธี      ศิษย์รักมีเรือทองเป็นรางวัล

                เราคือ

                พระอรหันต์จี้กงอาจารย์เจ้า                            รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดา                  ลงสู่พุทธสถาน      เคียมคัล

องค์มารดาถามศิษย์รักทุกคนร้อนหรือเปล่า

ขอทุกคนจิตสงบตั้งใจฟัง        ฮา  ฮา

                ปฏิบัติตามปณิธานที่ตั้งใจ   น่าสรรเสริญเหลือเอ่ยเมธีศิษย์

เร่งบำเพ็ญพายนาวาด้วยพินิจ            ปัญญาพิชิตมารร้ายที่แฝงกาย

ศิษย์ สมบุญ สมคิดมาพร้อมเพรียง    โซ่เกี่ยวเนื่องกันมาแต่หนหลัง

มาบัดนี้กุศลพร้อมตั้งนาวาธรรม         เร่งชำระหนี้กรรมรุดหน้าไป

อาจารย์นี้ยินดีเป็นหนักหนา                ศิษย์ทั้งสองปณิธานมาก่อนเก่า

อย่าได้ดูแคลนตนเป็นดั่งเสา                ศรัทธาเฝ้าจงอย่าโลเลรู้ไหม

อีกประสิทธิ์ ปราณีก้าวออกมา           หกหมื่นปีเวียนกายาเจ้าทราบไหม

มีเคราะห์กรรมหนี้ตามเร่งระไว            ขอร่วมมือร่วมใจเป็นสี่แรง

อาจารย์เตือนศิษย์รักจงละลด             รู้เหมาะสมเรียนรู้กฎแห่งสถาน

บรรพชนล้วนรอด้วยชื่นบาน                จงอย่าทำให้บรรพชนได้ผิดหวัง

กาลคับขันยุคสามในครานี้   อาจารย์ชี้นำทางใสสว่าง

มีอีกมากเวไนยตาเลือนลาง                ศิษย์จงนำมัชฌิมาทางสืบทอดไป

ในวันนี้ด้วยแรงศรัทธามั่น     อีกขยันอาจารย์ล้วนเห็นชัดได้

แรงกุศลขอจงอย่าติดยึดไป สำคัญในใจแท้นิพพานจริง

ต่างผู้คนมาร่วมกราบอาจารย์ชี้          ในวันนี้จงกลับไปเจริญกุศล

แลจดจำตรัยรัตน์มิหมองหม่น              มิต้องวนหากเร่งเดินตามอริยา

หากเข้าใจสัจธรรมอันแท้จริง                มิประวิงเสาะหากิเลสขัง

เร่งเสริมสร้างคุณธรรมซ่อมแซมระวัง  จิตตนยั้งหยุดสิ้นความโศกตรม

รู้บอกกล่าวญาติพี่น้องรู้จุดสถิต         แห่งชีวิตเกิดมาเพื่ออันใด

จะไม่ต้องเคว้งคว้างอีกต่อไป               แล้วกลับได้สู่บ้านเดิมวิสุทธิ์แดน

เร่งชำระหนี้กรรมแห่งตนหนา               พายนาวามิลอยล่องรู้จุดหมาย

รู้เส้นทางเผยแพร่ธรรมาไป  จงตั้งใจแม้ลำบากจงอดทน

อาจารย์ขอขอบคุณศิษย์อีกมาก         ที่ลำบากเหนื่อยร้อนในวันนี้

มาช่วยงานขอใจบรรเจิดฤดี แล้วเร่งรี่อาจารย์อวยพรเป็นกำลัง

มีหญิงชายมากมายล้วนต่างวัย          เด็กชราจงไปสำรวจหนา

แล้วรู้แท้ชีวิตสุญตา               รู้สำรวมรู้ว่าไร้จีรัง

อาจารย์กล่าวถ้อยคำยากจบสิ้น        ย้อนมองถิ่นแห่งใจจึงพบเห็น

รู้นิพพานไร้ผู้มิบำเพ็ญ          แม้ทุกข์เข็ญอาจารย์ย้ำให้อดทน

แม้ลังเลคิดว่าลวงหมั่นศึกษา               จึงรู้ว่าเท็จจริงเป็นไฉน

รู้ก้าวเดินให้มุ่งสู่นิพพานใน  จิตตนใกล้เพียรกลางศูนย์พิจารณา

ในวันนี้อาจารย์เวลาจำกัด   ขอยินดีศิษย์รักเจริญรอยหนา

อีกมากมายฝากฝังไว้ให้ศิษย์นา         อาจารย์นั้นไร้กายาไร้เรี่ยวแรง

จะจากจรขอศิษย์เร่งตนเถิด ขอมั่นคงขอสามัคคีให้มากมาก

ข้าอาลัยเหลือแสนมิอยากจาก            ขอศิษย์รักทุกคนถนอมตน

                กราบลา

พระอนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา    แล้วจากลาศิษย์รัก    จงหมั่นเพียร

                ฮา  ฮา  ถอย

อ่านต่อ...

2537-11-11 พุทธสถานฉือฮุ่ย จ.นครศรีธรรมราช

PDF 2537-11-11-ฉือฮุ่ย #12.pdf

#เจริญรุ่งเรือง

อ่านต่อ...

2537-11-05 พุทธสถานเจิ้งซิน จ.อุบลราชธานี

PDF 2537-11-05-เจิ้งซิน #11.pdf


วันเสาร์ที่ ๕ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๓๗          พุทธสถานเจิ้งซิน จ.อุบลราชธานี

สาธุชนกราบขอประทานพระโอวาทชี้แนะ

ผู้บำเพ็ญมิกลัวการทดสอบ                               อุปสรรคลอบตรวจตราผู้เผลอไผล

ปฏิทินหมุนเวียนกังขาใจ                                     เมธีท่านประโยชน์ไรในชีพคง

      เราคือ

     องค์ประธานคุมสอบสามภูมิรับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดาลงสู่พุทธสถาน         เคียมคัล

องค์มารดาถามเมธีน้องพี่เกษมฤๅ

ขอทุนคนจิตสงบตั้งใจฟัง          ฮวา  ฮวา

      นิศาชลเหือดแห้งยามเหน็บหนาว   ประกายพราวสะท้อนแดดท่านหลงใหล

ปัจจุบันในโลกที่วุ่นวาย                          ดั่งฝันร้ายเนิ่นนานไม่รู้เลย

ต้องบำเพ็ญท้ายนอนหลับในปฐพี        แต่จากนี้จะต่อไปยังทางไหน

ต้องบากบั่นเพื่อมรรคผลที่อำไพ           ด้วยล้างใจชำระกิเลสมิเนื่องไป

ในสองวันจงรวมใจให้เป็นหนึ่ง               ศึกษาถึงแก่นธรรมเร่งศึกษา

เก้าอี้พุทธาใช่ง่ายด้วยเกณฑ์ฟ้า           โปรดสามภูมิเกี่ยวข้องโปรดพุทธญาณ

ในสามกาลปัญญาได้ตัดสิน                  ใดคือถิ่นฐานทองกลางจิตแก้ว

หากสัมฤทธิ์ศรัทธามิคลาดแคล้ว          พี่บอกน้องจงแน่แน่วหมั่นเพียรเทอญ

ในสองวันจงงดเว้นบาปกระทำ              ด้วยหนี้กรรมจดจ้องน้องมิเห็น

อย่าปล่อยมารมาดึงเดินยากเย็น          ให้เร่งเว้นมุทินขาดหายกัน

จงหมั่นเพียรอดทนอีกขยัน                     ในใจนั้นอย่าเกิดจิตสงสัย

ในใจนั้นแกร่งด้วยศรัทธาไว้                    แม้ยังใหม่แต่เสมอด้วยพุทธญาณ

ศิษย์พี่คอยควบคุมจงระวัง                    พุทธระเบียบการนั่งเดินอย่าประมาท

ด้วยเพื่อตนบรรพชนมารอคอย             จงอย่าพลาดได้ตกลงด้วยมิสงบใจ

                                                                                                    ฮวา  ฮวา  หยุด

      วันเสาร์ที่ ๕ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๓๗

     พระโอวาทท่านแปดเซียน หันเซียงจื่อเมตตา

ขัดเกลาจิตใช้วาจารื่นไพเราะ                             รู้พอเหมาะผู้รับได้ล้วนยินดี

ความเคยชินเร่งขจัดมิรอรี                                   ฝึกเมธีวาจาล้วนพิจารณา

      เราคือ

     หนึ่งในแปดเซียน หันเซียงจื่อ    รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดาลงสู่พุทธสถาน         แฝงกายกราบกตัญชลี

องค์มารดาถามเมธีทุกท่านสราญฤๅ

      รู้ชีวิตควรดำเนินหนึ่งจุดหมาย         หนึ่งจิตคล้ายนภาส่องประภัสสร

ครองกรัชกายบำเพ็ญอย่างชโลทร       หวนจิตย้อนส่องตนในประตู

บำเพ็ญตนดั่งอุบลแม้อยู่ในคู                 อวเคราะห์รู้คือบทเรียนสอนใจตน

กิเลสมากล้นที่รูปลักษณ์ให้สับสน        ยึดมั่นตนผู้สร้างใช่ทำลาย

หนึ่งจิตหมายบำเพ็ญคืนต้นธาร            อย่ารอนราญรุ่มร้อนในห้วงทุกข์

ตื่นจากฝันให้ตนในตนปลุก                    แล้วเร่งรุดคืนสมบัติแท้ในตน

                                                                                                         ฮา  ฮา  หยุด

          เวลาผ่านไป ล้วนต้องเจอหลากรอยเปื้อนตน  บนดวงจิตใสเพิ่มพูนมาบดบังแท้จริง  ครั้นเผชิญทุกข์สุข  กลับดำเนินยากเย็น  ไร้แนว

   *     จิตไม่เคยขุ่น   ขุ่นหมองใคร่ครวญ   สิ่งใดร้ายบ่มเพาะเป็นเพียง
ชั่วคราว  หมั่นล้างความขุ่นแห่งภาพมายา  เพื่อคืนหน้าสดใสความทุกข์ใดใดจางไป  หากแต่เพียงมิท้อไป  พ้นไกลจากหมองมัว

          เพียงมีจุดหมาย  ยั้งใคร่ครวญเปิดใจสำคัญ  ทางมุ่งหลุดพ้น  หวังทุ่มเทช่วยชนหวนใจ  หนทางดูกว้างใหญ่ หากเริ่มเพียงน้อมก้าวเดิน(ซ้ำ*)

          รู้ทางแท้ขอมิอ่อนล้า  ก้าวไปสว่าง  แม้ชีวิตสรรหาไขว่คว้าพาสับสนใจ  มั่นในหลักธรรมพิทักษ์สติไว้  เผยดวงจิตพร้อมจะประคอง  หลีกเร้นพลั้งหมู่มารวกวนทุกข์ร้าวราญ (ซ้ำ *,*)

                                                                               เพลง : ไม่เผลอใจ

                                                         ทำนองเพลง : ฟ้า ดอกไม้และเธอ

พระโอวาทท่านแปดเซียน หันเซียงจื่อเมตตา

การเป็นผู้บำเพ็ญธรรมะนั้น  สิ่งแรกที่ทุกคนต้องเรียนรู้ก็คือการกล่าววาจา  ถ้าเราขึ้นชื่อว่าเป็นผู้บำเพ็ญธรรมจะต้องสำรวมวาจา  ไม่ใช่นึกจะพูดอะไรก็พูด  โดยไม่ได้พินิจพิจารณาไตร่ตรองก่อน  ไม่ได้ใคร่ครวญว่าผู้รับฟังจะรู้สึกอย่างไร  คำพูดนั้นมีทั้งไพเราะรื่นหูและก็มีติฉินนินทา  คำไพเราะหรือคำติฉินนินทาอะไรล่ะที่เป็นสิ่งที่ถูกต้อง  สิ่งไหนที่เป็นสิ่งที่เท็จจริง  เราจะต้องพิจารณาว่าขณะที่เขาพูดนั้นจิตใจของเขามีความหวังดีที่จะพูดเพื่อจะให้เรารับรู้สิ่งที่ดีหรือว่าเขาต้องการพูดเพื่อให้เรารู้ว่าเราควรจะปรับปรุงแก้ไขข้อบกพร่อง  การฟังคำพูดของแต่ละคน  ขอให้มองเขาในแง่ดีเสียก่อน  อย่าเพิ่งคิดหรือมองเขาในแง่ร้าย

ตอนนี้ทุกคนก็รู้ว่าชีวิตที่เราดำเนินอยู่นั้น  สิ่งใดที่ต้องรับรู้ รับผิดชอบ  จุดหมายของทุก ๆ คนนั้นอาจจะแตกต่างกันไป  ตอนนี้ได้รับรู้จุดหมายของตัวเอง  ขอให้นึกดูว่าจุดหมายนั้นไม่มีใครสามารถกำหนดให้เราได้  อยู่ที่จิตใจของตัวเราว่าเรามีความตั้งใจ  มีจุดมุ่งหมายที่จะทำสิ่งใด  ถ้าเราดำเนินชีวิตอย่างไม่มีลู่ทาง ไม่มีจุดมุ่งหมาย  ชีวิตดำเนินไปเราก็จะไม่รู้ว่าสิ่งที่เราทำไปนั้นทำไปเพื่ออะไร มุ่งหวังสิ่งใด ตอนนี้ได้มีโอกาสมารับฟังธรรมะต้องรู้ว่าจุดมุ่งหมายที่เราฟังธรรมะเพื่ออะไร  เมื่อรู้จุดมุ่งหมายแล้ว ดวงจิตที่เคยมีอยู่หนึ่งเดียวก็จะเป็นได้ดั่งท้องฟ้าเบื้องบนที่ไร้พันธนาการ  ถ้าจิตเราประคองได้เป็นหนึ่งเดียวไร้พันธนาการแล้ว  ก็จะรู้สึกสบายไม่มีทุกข์กังวล  และถ้าเมื่อไหร่ที่เมธีทุกท่านเกิดความรู้สึกวิตกกังวล  จิตใจของเมธีจะเปรียบได้กับฟ้าที่สดใสไหม (ไม่ได้) จิตใจตอนนั้นก็คงเปรียบได้กับฟ้าที่มีเมฆครึ้มมาบดบังนั่นเองใช่ไหม (ใช่)

"ครองกรัชกายบำเพ็ญอย่างชโลทร"  ชโลทรนี้ก็เปรียบได้กับน้ำ  ถ้าทุกคนปฏิบัติบำเพ็ญได้อย่างน้ำซึ่งมีคุณประโยชน์กับทุก ๆ คนและสรรพสิ่ง  น้ำนั้นอุทิศตนเพื่อหล่อเลี้ยงสรรพสิ่ง  ถ้าทุกคนสามารถประคองจิตหนึ่งเดียวได้และยึดร่างกายนี้บำเพ็ญอย่างน้ำ  อุทิศตนยินดีสละตนช่วยเหลือสรรพสิ่ง  สรรพสิ่งในที่นี้ที่เราสามารถช่วยได้ก็คือเพื่อนมนุษย์ทุกคน  เรายินดีสละตัวช่วยเขาโดยไม่หวังผลตอบแทน  และการที่จะช่วยผู้อื่นนั้นต้องมีความอ่อนน้อมถ่อมตน  เพราะความอ่อนน้อมถ่อมตนของน้ำจึงทำให้สามารถไหลไปได้ทุกหนทุกแห่ง  ไม่ว่าที่นั้นจะคดเคี้ยว มีหินหรือมีสิ่งต่าง ๆ มากมาย  น้ำนั้นก็ยังสามารถไหลไปได้  แต่ถ้าน้ำนั้นกลายเป็นน้ำแข็งจะยังสามารถไหลไปยังที่ต่าง ๆ ได้ไหม (ไม่ได้) ถ้าน้ำกลายเป็นน้ำแข็งเมื่อเจอของแข็งเหมือนกันสิ่งที่จะเกิดขึ้นคืออะไร  ถ้ากระทบแรงก็เกิดการแตกหักได้ใช่ไหม (ใช่)  ไม่ว่าแรงหรือเบาก็เกิดการกระทบกระทั่งได้  แต่ถ้าเราเป็นดั่งน้ำที่อ่อนโยน  การกระทบกระทั่งก็จะไม่รุนแรง  เพราะเรารู้จักยอมรู้จักอ่อนน้อม  ในที่ ๆ ต่ำเราสามารถยินดียินยอมพร้อมกันไป   ที่ ๆ ไม่มีใครคนไหนอยากไปแล้วเราตั้งใจไปก็เป็นการช่วยเหลือผู้คนโดยไม่คิดเกี่ยงงอนโดยไม่ยึดติดกับสิ่งใดใช่ไหม (ใช่)

"หวนจิตย้อนส่องตนในประตู"  จริง ๆ แล้วพระอาทิตย์มีความร้อนมหาศาล แต่เวลาที่ส่องลงมายังโลกมนุษย์นั้นเกิดความร้อนเพียงเล็กน้อยเพราะว่าต้องผ่านชั้นบรรยากาศต่าง ๆ   ถ้าหากเรานำแสงอาทิตย์นี้มารวมกันขึ้นอีกครั้งหนึ่ง  แสงนั้นจะทำให้เกิดประกายไฟอันลุกโชนได้  เปรียบเหมือนกับจิตใจของทุก ๆ คนถ้าฟุ้งซ่านกระจัดกระจาย  ขณะนั่งฟังธรรมะแต่จิตใจคิดไปโน่นคิดไปนี่ไม่ได้รวมอยู่ที่ประตูแห่งจิตญาณ  จิตของทุก ๆ คนก็ไม่สามารถที่จะแรงกล้าได้  ไม่สามารถที่รับฟังธรรมะได้ชัดเจนแจ่มแจ้ง  ฉะนั้นเมื่อพอเข้าใจบ้างแล้วจะต้องมีจิตใจที่มีลักษณะอย่างไร (เปรียบเป็นเช่นน้ำ) เปรียบเป็นเช่นน้ำแล้วรวมจิตเป็นหนึ่งใช่ไหม (ใช่) ฟังแล้วต้องคิดตาม คิดแล้วไตร่ตรอง ไตร่ตรองแล้วปฏิบัติ

"บำเพ็ญตนดั่งอุบลแม้อยู่ในคู" คูน้ำนั้นต้องมีคราบสกปรกใช่ไหม  แต่ทำไมดอกบัวที่เติบโตในคูจึงไม่มีคราบสกปรกเกาะอยู่  นั่นเป็นเพราะว่าดอกบัวไม่หมกมุ่นอยู่ในโคลนตม ถึงแม้ว่าโคลนตมนั้นจะสกปรกสกเพียงไรก็ไม่สามารถทำให้ดอกบัวเปรอะเปื้อนไปได้  เปรียบเหมือนกับคนที่ได้ตื่นในสัจธรรมแล้วรู้จักบำเพ็ญให้หลุดพ้นจากกองกิเลสนั่นเอง

"อวเคราะห์รู้คือบทเรียนสอนใจตน  กิเลสมากล้นที่รูปลักษณ์ให้สับสน"  อวเคราะห์นี้ก็คือความทุกข์ อุปสรรคต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น  เกิดจากเรายึดรูปลักษณ์ใช่ไหม (ใช่) รูปลักษณ์เกิดขึ้นมาได้จากไหน (ประสาทสัมผัสทั้ง ๕) เกิดจากอายตนะใช่ไหม  อายตนะคือหน้าต่างแห่งการรับรู้โดยมีจิตใจเป็นตัวควบคุม  จริง ๆ แล้วอุปสรรคนั้นเกิดจากการมองนอก  พอเข้าใจไหมว่าการมองนอกมองอย่างไร การมองนอกก็คือมองออกทุก ๆ ครั้งที่มีเรื่องก็มองออก  แต่ไม่ได้ย้อนกลับมองภายในจิตตน  เรามองออกในที่นี้ก็คือมองออกไปในโลกภายนอก ในมายา  ที่ทุกคนคิดว่าสามารถจะแก้ปัญหาได้ สามารถจะดับเคราะห์ได้ ดับอุปสรรคได้  แต่จริง ๆ แล้วอุปสรรคและเคราะห์ต่าง ๆ เกิดจากไหน (เกิดจากจิตใจของเรา ทำให้เกิดอุปสรรค)

"ยึดมั่นตนผู้สร้างใช่ทำลาย" ตัวเรานั้นกระทำได้อยู่สองอย่างคือ  เป็นผู้สร้างและผู้ทำลาย  การจะเป็นผู้สร้างได้นั้นก็ขึ้นอยู่กับจิตใจอีกเช่นกัน  จิตใจของทุกคนถ้าใสบริสุทธิ์ความคิดก็โลดแล่น  แต่ถ้าวุ่นวายสับสนความคิดก็หมองมัว  ฉะนั้นทุกคนอยากเป็นผู้สร้างสรรค์หรือเป็นผู้ทำลายสิ่งดีงาม  เป็นผู้สร้างสรรค์สิ่งดีงามจะต้องประคองจิตให้เป็นอย่างไร (มั่นคงในคุณความดีมีธรรมะในจิตใจ) ถ้ามั่นคงในคุณธรรมความดีก็จะมีธรรมะอยู่ในจิตใจ  แต่มั่นคงแล้วต้องรู้ด้วยว่าจะต้องไม่ยึดติด  มั่นคงก็คือเที่ยงตรงในจิตใจไม่ใช่ยึดมั่น

"หนึ่งจิตหมายบำเพ็ญคืนต้นธาร  อย่ารอนราญรุ่มร้อนในห้วงทุกข์"  บำเพ็ญคืนต้นธารก็คือกลับคืนบ้านเดิมนั่นเอง

"ตื่นจากฝันให้ตนในตนปลุก" ทุกคนเวลาหลับนอนบางทีตั้งนาฬิกาปลุกหรือเรียกให้คนอื่นปลุก  ถ้าจิตใจเราไม่อยากลุกไม่ว่าอะไรจะมาเรียกกายเราก็ลุกขึ้นไม่ได้ การมาศึกษาธรรมก็เพียงให้รู้ว่ามีวิถีทางที่จะปลุกตนเอง  แต่วิถีทางนั้นก็อยู่ที่ว่าเมธีทุกท่านพร้อมที่จะลุกขึ้นหรือเปล่าด้วย  ที่นี่เป็นเหมือนเรือธรรมที่คอยฉุดช่วยคน เรือจะแล่นได้ต้องประกอบไปด้วยผู้ที่คอยควบคุมดูแลเรือและผู้ที่คอยช่วยเหลือในการพายเรือใช่ไหม (ใช่)  แล้วเราอยากเป็นหนึ่งในจำนวนผู้ที่อยู่ในเรือด้วยหรือเปล่า (อยาก)  เมื่ออยากเป็นก็เรียกว่าเริ่มมีจิตใจที่รู้สึกปลุกตัวเองขึ้นมาแล้ว  ตอนนี้เราก็เพียงบอกให้ทุกท่านรู้จักปลุกตนเอง  แต่จะลุกขึ้นหรือเปล่าก็อยู่ที่ทุก ๆ คนแล้วนะ

"แล้วเร่งรุดคืนสมบัติแท้ในตน" กายนี้ให้ยึดเพื่อใช้บำเพ็ญแต่จริง ๆ แล้วสมบัติที่เที่ยงแท้ที่ให้เราใช้บำเพ็ญนั่นคือส่วนไหน (จิตใจ)

(สิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้นักเรียนผู้ปฏิบัติงานธรรมร่วมตั้งชื่อเพลงซึ่งได้ชื่อว่า "ไม่เผลอใจ") การที่เรายืมทำนองเพลงในโลกมนุษย์ก็เพื่อให้ทุกคนได้กลับไปฝึกหัดและศึกษาเพลงธรรมได้  เรามีเวลาสอนไม่มาก  อยู่ที่ท่านจะนำไปศึกษาหรือไม่ วันนี้ศึกษาอะไรไปก็ขอให้ทบทวนให้ดี ๆ หลักธรรมมีมากมายก็ไม่สามารถสู้หนึ่งคำที่ว่า "รู้แจ้งหลุดพ้น" หรอกนะ

      วันอาทิตย์ที่ ๖ พฤศจิกายน  พุทธศักราช  ๒๕๓๗

ชะเง้อมองจับต้องมิใช่ของเรา                          อย่ามัวเมางมงายให้โศกศัลย์

พิจารณาไตร่ตรองแล้วเร่งหมั่น                       สิ่งอนันต์จะไม่ยากเกินพยายาม

      เราคือ

     พระอรหันต์จี้กงวิปลาสรับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดาแฝงกายเคียมคัล

องค์มารดาผู้เมตตาถามศิษย์รักทุกคนสบายดีหรือเปล่า

      อย่าดูถูกตนเองให้ลำเค็ญ            ศิษย์น้อยเป็นหยดน้ำเปี่ยมพลัง

ศิษย์บำเพ็ญเทียมเท่าคู่ควรกำลัง      น้อยไม่ต่างคือน้ำสภาวะเดียว

อ่อนน้อมลงปฏิบัติออกจากใจ            ท้นอัตตารินไหลจึงอยากช่วย

เฉกจมน้ำมหาสมุทรท่วมตนด้วย        เสื่อมไม่ซายิ่งพวยพุ่งพิจารณา

ศิษย์ต่อสู้ฤดีด้วยบากบั่นสำเร็จ         คล้ายเร่งสลัดเมล็ดแห่งมุทินแพร่

เวลานานแรมสมานมิหลงแน่              แน่วโพ้นเคลื่อนเสมือนปลงเมื่อมนสิการ

ทางเส้นหนึ่งสร้างแน่สราญมุ่ง            หมายหลุดปมพร้อมผดุงธรรมเอื้อเฟื้อ

คลายเชือกออกทิ้งผิดถลำเมื่อ           พรัดเพื่อรู้ตรีสัตย์เจริญไกล

ในแววตาขังจิตธรรมไม่ส่อง                 แก้วจิตครองด้วยทรมานอาจารย์ไข

กระจ่างธรรมวันนี้ไม่หวั่นประกาย      แฝงม่านทึบภายในมั่นพุทธญาณ

ทุกช่วงจิตกระทำตนดีเจิดจ้า               สิงขรกลางคือทิพากรอันเรืองไสว

อรุโณทัยศิษย์รักเริ่มลงมือไว              ลงแรงใจสำเร็จได้นานับประการ

                                                                                                         ฮา  ฮา  หยุด

พระโอวาทพระอาจารย์จี้กงเมตตา

หลาย ๆ คนในที่นี้ยังมีพ่อแม่อยู่  ความกตัญญูที่พูดถึงนั้นแม้ว่าจะพูดจบไปแล้ว  แต่ว่าเราจะต้องกระทำต่อไปเรื่อย ๆ   เพราะเป็นเรื่องไม่รู้จบใช่ไหม (ใช่)  ถ้าเราทำอย่างไรก็จะได้อย่างนั้น  เราเองมีลูกถ้าลูกไม่กตัญญูต่อเรา  เราจะมีความสุขหรือเปล่า (ไม่มี) ฉะนั้นตอนนี้ใครที่ยังมีพ่อแม่อยู่ก็ต้องรู้จักกตัญญูเข้าใจไหม (เข้าใจ) ถ้ามีเพียงแต่ความเสียใจในวันนี้ไม่มีประโยชน์หรอกนะ

คนที่มีอายุมากอยู่บ้าน  อยากจะให้ลูกหลานกตัญญูต้องทำอย่างไร  สมมติว่าเราอยู่บ้านเอาแต่บ่นว่าเขา  เขาจะเชื่อฟังเราไหม  แต่ถ้าเราตามใจเขาหมดแล้วเขาเสียคนไป เขาก็จะว่าเราได้เช่นกัน อย่างนี้ต้องรู้จักพอเหมาะพอควรในการตักเตือนใช่ไหม

"ศิษย์น้อยเป็นหยดน้ำเปี่ยมพลัง" หยดน้ำก็เป็นเพียงน้ำที่มีขนาดเล็กมาก  หยดน้ำที่เปี่ยมพลังเป็นอย่างไร  น้ำในมหาสมุทรประกอบด้วยหยดน้ำเล็ก ๆ ใช่ไหม (ใช่) ถ้าอย่างนั้นแล้วถ้าที่นี่สามัคคีกันที่นี่ก็สำเร็จได้  แล้วความสำเร็จนั้นจะยิ่งใหญ่กว่านี้ได้หรือเปล่า (ได้) คนที่ตอบว่าได้และเป็นคนที่อยู่ที่นี่ต่อไปก็ต้องทำให้ได้จริง ๆ   พระพุทธะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ล้วนแต่มีสัจจะ  ศิษย์รักของอาจารย์ก็ต้องมีสัจจะ  ถ้ามีสัจจะแล้วทุก ๆ อย่างก็สัมฤทธิ์ผล

"ศิษย์บำเพ็ญเทียมเท่าคู่ควรกำลัง  น้อยไม่ต่างคือน้ำสภาวะเดียว" ศิษย์รักบางคนบอกว่าตัวเองไม่มีความรู้และมีฐานะต่ำต้อย  แต่ที่จริงแล้วน้ำหยดเล็กหรือหยดใหญ่ น้ำในแก้วหรือน้ำอะไรก็เป็นน้ำที่มีพลังได้ใช่ไหม  เพียงแต่ว่าขอให้ศิษย์รักของอาจารย์ทุกคนบำเพ็ญเท่ากับกำลังของตัวเองที่มีอยู่  คนที่มีกำลังมากก็ต้องจุนเจือคนที่มีกำลังน้อย  คนที่มีกำลังน้อยก็ทำเท่ากับความสามารถของตนเอง  แต่ถ้าหากเรากลัว ไม่ลงมือเลยสักนิดเดียวก็จะไม่มีอะไรเลยใช่ไหม (ใช่) ไม่มีอะไรในที่นี้คือไม่มีมรรคผลเลยนะ  ถึงแม้ว่าศิษย์จะไม่หวังว่าชาตินี้จะเกิดอะไรขึ้น  ชาตินี้จะมีมรรคผลอย่างไร  หรือว่าชาตินี้จะชำระหนี้กรรมได้มากเท่าไหร่  แต่ศิษย์รักทุกคนก็ควรที่จะออกแรงบ้างเข้าใจไหม

ทำไมอาจารย์จึงต้องบอกว่า  ให้อ่อนน้อมลง  เพราะว่าการที่เราจะบำเพ็ญธรรมหรือทำงานธรรมะสักอย่างหนึ่งแต่อัตตาตัวตนอยู่เต็มไปหมด  คำว่าอัตตานั้นถ้าเกิดเรายึดติดกับมันเราก็คงเหมือนกับคนที่จมอยู่ในมหาสมุทร  ช่วยตนเองและคนอื่นไม่ได้  ถ้าเราไม่สามารถที่จะให้ความอ่อนน้อมอย่างจริงใจแล้วเราก็จะไม่มีความสุข  สมมติว่าเราอยู่บ้านเป็นคนที่
ยิ่งใหญ่  มาถึงนี่เขาให้เราไปขัดห้องน้ำ  ถ้าเราตัดอัตตาตัวตนนี้ทิ้ง  เราก็คงไม่ใช่คนที่จมอยู่ในมหาสมุทรใช่ไหม (ใช่) แต่ถ้าเราอยู่บ้านเป็นคนที่ต้องขัดห้องน้ำมาถึงที่นี่เขาให้ขึ้นมาบรรยายธรรม เราก็ต้องรู้ว่าห้ามหยิ่ง ห้ามผยองเข้าใจไหม   ถึงแม้ว่าเราจะต่างชนชั้น ต่างหน้าที่  แต่ศิษย์ทุกคนก็เป็นหยดน้ำของอาจารย์ใช่ไหม (ใช่) ถ้าอาจารย์ไม่มีหยดน้ำหยดนี้หล่อเลี้ยงจิตใจ  อาจารย์ก็อยู่ไม่ได้  ภาระของอาจารย์ก็คงไม่สำเร็จ

จงพิจารณาว่าสองวันที่เรามามีประโยชน์อย่างไรไหม  สองวันนี้เห็นความจริงใจของคนที่มาช่วยงานหรือเปล่า  ศิษย์รักของอาจารย์ลองตรองดูว่า  การที่เขาเสียสละมามากมายขนาดนี้เพื่ออะไรรู้หรือเปล่า  เห็นความจริงใจของเขาที่เสียสละตัวเองมาเพื่อให้เราเข้าใจ  แล้วคิดว่าเป็นความจริงใจที่เพียงพอหรือเปล่า  ถ้าเพียงพอแล้วต่อไปเราควรจะทำอย่างไร

อาจารย์จะบอกให้นะ สิ่งที่เราควรจะทำก่อนก็คือตั้งใจศึกษา พิจารณาดูว่าที่เราจะยึดถือต่อไปนี้นั้นเราพอใจหรือเปล่า  และช่วยเราได้จริง ๆ หรือเปล่า  อาจารย์ไม่ได้สอนให้ศิษย์งมงาย  แต่อาจารย์กล้าบอกว่าให้ศิษย์ทุกคนลองตั้งใจศึกษาดูนะ  อาจารย์อาวุโสที่มาที่นี่ก็ไม่ได้มาหลอกเอาเงินทองของเรา  เมื่อรู้อย่างนี้แล้วควรตั้งใจศึกษา  ถ้าคิดว่าดีขอให้ศิษย์พยายามเวลาไม่รอศิษย์นะเข้าใจหรือเปล่า (เข้าใจ)

"คล้ายเร่งสลัดเมล็ดแห่งมุทินแพร่" ถ้าหากศิษย์บากบั่นให้สำเร็จแล้ว  เมล็ดแห่งมุทินก็คือเมล็ดแห่งตัณหากิเลสต่าง ๆ ก็คงไม่แพร่ไปทำให้ศิษย์หลงใช่ไหม  แล้วศิษย์ลองพิจารณาดูว่าตอนนี้เมล็ดมุทินชนิดไหนบ้างที่อยู่ในตัวศิษย์ก็ขอให้เร่งสลัดทิ้ง  ถึงแม้มันจะออกต้น ออกดอกและออกผลแล้ว  เราก็ต้องขุดมันทิ้ง  ยิ่งนานวันเมล็ดพันธุ์แห่งมุทินก็ยิ่งแพร่ไป  ขอเพียงความตั้งใจจริงก็จะสามารถขจัดมันทิ้งได้

บนนิพพานจะว่าสุขก็ไม่สุข  จะว่าทุกข์ก็ไม่ทุกข์  เพียงแต่ว่าไม่ต้องลงมาเวียนว่ายตายเกิด  มารับเคราะห์กรรม อยากไปไหม (อยาก) อยากไปแต่ไม่อยากตาย  ถ้ายังไม่อยากตายอีกร้อยปีถ้าไม่ตาย อยากไปแต่ไปไม่ได้แล้วจะทำอย่างไร  ตอนนั้นจะกลัวไหม  ตอนนี้ยังไม่ตายก็ต้องบำเพ็ญสะสมบุญกุศลใช่ไหม  ถ้าหากอยากไปแล้วไปไม่ได้ อยากอยู่ก็อยู่ไม่ได้  ตอนนั้นศิษย์จะทุกข์ทรมานแค่ไหน

วันนี้นักเรียนน้อยอาจารย์จะแจกผลไม้ให้ครบทุกคน ผลไม้นี้เปรียบเสมือนมรรคผลที่ศิษย์จะได้รับ  แต่ว่าศิษย์จะได้รับหรือไม่ขึ้นอยู่กับตัวของศิษย์เองว่าได้พยายามบากบั่นมากแค่ไหน ถ้าทุกคนเข้าใจธรรมะแล้วต่อไปนี้ก็ต้องลงมือลงแรงปฏิบัติ  แล้วมรรคผลก็จะเป็นของเรา  การที่จะพายเรือธรรมลำนี้  ก็ต้องอาศัยความสามัคคี ความบากบั่น  การที่จะให้สัมฤทธิ์ผลก็ต้องสามัคคีกัน  คนที่ลงแรงก็ลงแรงไปมากมาย  คนที่ไม่ลงแรงก็เพราะกลัวลำบาก ถ้าเราลงแรงเราก็จะเข้าใจในธรรมะ  ถ้าต่อแต่นี้ตั้งใจในการฉุดช่วยคนและส่งเสริมคน งานประชุมธรรมก็จะมีความหมายเข้าใจไหม

(พระอาจารย์เมตตาให้ผู้ดูแลสถานธรรมออกมา) คนที่ดูแลที่นี่อาจารย์เองไม่ได้ตำหนิศิษย์ที่ทำแล้วเป็นอย่างนี้  ถึงแม้ว่าจะลงแรงเพียงคนกลุ่มเดียวและขึ้นมาได้เท่านี้  แต่ถ้าเรานำพาคนไปเรื่อย ๆ ก็จะขึ้นมาได้มากกว่านี้  จะต้องตามอาจารย์ผู้เป็นผู้นำ  เชื่อฟังเขา มีความอ่อนน้อมถ่อมตน ส่งเสริมคนให้ดี  คนที่อยู่ที่นี่สำคัญยิ่งกว่าอาจารย์ถ่ายทอดเบิกธรรม  เพราะว่าคนที่อยู่ที่นี่เท่านั้นจึงจะสามารถลงแรงได้เต็มที่  นักเรียนที่นี่ทุกคนเห็นความจริงใจของเขาหรือเปล่า  แล้วต่อไปนี้จะเต็มใจช่วยเขาหรือเปล่า (ช่วย) ถึงแม้ว่าตอนนี้ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะออกมาช่วยได้หรือเปล่า  ขอเพียงแต่ค่อย ๆ ที่จะช่วยเขา  ตอนนี้ไม่เข้าใจไม่เป็นไรค่อย ๆ ศึกษา  พวกเขานั้นล้วนเต็มใจที่จะลงแรงให้ศิษย์รักทุกคนเข้าใจแน่นอน  แต่ถ้าหากว่าการลงแรงหลังจากวันนี้ไปแล้ว  ไม่มีผลคืบหน้าแล้วล่ะก็ถือว่าแรงที่เขาลงไปสูญเปล่านะ  และเขาจะเสียใจยิ่งกว่านี้แน่นอน เข้าใจไหม (เข้าใจ) ผู้ชายถึงแม้มีน้อยก็ต้องร่วมมือสามัคคีกัน เข้าใจหรือเปล่า

(พระอาจารย์เมตตาประทานพระโอวาทซ้อนพระโอวาทคำว่า "ลงมือ" "สำเร็จ") วันนี้ที่อาจารย์ไม่ได้ให้ศิษย์รักออกมาวงพระโอวาทเพราะเห็นว่าศิษย์รักอายุมากแล้วออกมาไม่สะดวก  ขอให้ตั้งใจบำเพ็ญ  เวลาผ่านไปร่างกายของเราย่อมล้าลงก็เป็นอุปสรรคในการบำเพ็ญเหมือนกัน

ถ้าศิษย์ลงมือเมื่อไหร่ก็จะสำเร็จ  เมื่ออาจารย์ไปแล้วก็อธิบายโอวาทให้นักเรียนฟังด้วย  อาจารย์มีเวลาน้อยที่มาพบศิษย์รัก  กายเนื้อนี้ไม่ใช่ของอาจารย์  อาจารย์ไม่สามารถอยู่นานได้  พูดอะไรก็พูดไม่ออกทุก ๆ อย่างล้วนอยู่ในใจ  คนที่เข้าใจก็มีน้อย  หลังจากวันนี้ไปแล้วขอให้หมั่นมาที่สถานธรรม  คนที่รับผิดชอบก็รับผิดชอบให้ดี ๆ  คนที่ไม่เข้าใจขอให้เร่งศึกษา  คนที่ลังเลก็ให้ตัดความลังเลทิ้งไปจะได้บำเพ็ญธรรมอย่างมีความสุข  อายุแม้จะต่างกันแต่การบำเพ็ญธรรมไม่สำคัญเรื่องอายุ

อาจารย์ขอบคุณศิษย์รักทุกคนที่ได้เสียสละเวลามาในวันนี้  อาจารย์ลาก่อนนะ

อธิบายศัพท์

กรัชกายร่างกาย

ชโลทรแม่น้ำ , ทะเล , ห้วงน้ำ , ท้องน้ำ

อวเคราะห์          อุปสรรค , เครื่องกีดขวาง , ความเหนี่ยวรั้ง

มนสิการการกำหนดไว้ในใจ

พรัดพรากออกจากกัน

ตรีสัตย์ความจริง ๓ ประการ คือ คิดจริง พูดจริง ทำจริง

อ่านต่อ...

2537-10-29 สถานธรรมสกุลหยัง กรุงเทพฯ

PDF 2537-10-29-สกุลหยัง #10.pdf

#ฆราวาส  #ฆราวาสธรรม  

อ่านต่อ...

2537-10-22 พุทธสถานเซิ่งเต๋อ จ.ประจวบคีรีขันธ์

PDF 2537-10-22-เซิ่งเต๋อ #9.pdf

อ่านต่อ...

2537-10-15 พุทธสถานจือเจวี๋ย จ.สงขลา

PDF 2537-10-15-จือเจวี๋ย #8.pdf

#ศีลห้า  #เบญธรรม  #คุณธรรม

อ่านต่อ...

2537-07-30 พุทธสถานเซิ่งเต๋อ จ.ประจวบคีรีขันธ์

PDF 2537-07-30-เซิ่งเต๋อ #7.pdf

วันเสาร์ที่ ๓๐ กรกฏาคม พุทธศักราช ๒๕๓๗    พุทธสถานเซิ่งเต๋อ อ.ปราณบุรี

สาธุชนกราบขอประทานพระโอวาทชี้แนะ

องค์ประธานกลางเที่ยงแฝงในตน     คุมสอบชนผู้บำเพ็ญจิตจริงใส

สามปัจจัยก้าวเดินหน้าระวังใจ           ภูมิภพเก็บรวมหนึ่งได้ยุคสามเดียว

                เราคือ

                องค์ประธานคุมสอบสามภูมิ            รับบัญชาจาก

พระอนุตตรธรรมมารดา  ลงสู่พุทธสถาน      เคียมคัล

องค์มารดา        ถามศิษย์น้องทุกท่านเกษมฤๅ

                ขอทุกคนจิตสงบรอฟังคำ     ฮวา   ฮวา

สะเทือนทั้งฟ้าดินแลมนุษย์  ช่วยกันฉุดเหล่าเวไนยสู่สว่าง

คุณธรรมตามครรลองจิตคล้องงาม     เร่งปราบปรามเหล่ามิจฉากระเจิงไป

จิตมนุษย์เร่งใคร่ครวญให้ดีดี                ในชาตินี้จะต้องทุกข์อีกเท่าไหร่

ทุกภพชาติก่อเกิดกำเนิดไป จะมีใครเข้าใจแท้สัจธรรม

พุทธจิตประภัสสรด้วยกลางเที่ยง        จงบ่มเลี้ยงพุทธรรมในตนหนา

หากพลาดพลั้งศิษย์น้องเร่งพิจารณา จะรู้ว่าแก้ไขตนมิสายเกิน

ขอวันนี้เปลี่ยนตนเป็นคนใหม่              สมตั้งใจปรารถนาเมธีผอง

เหล่ากิเลสที่ยังคงสุมก่ายกอง             ขอจงตรองปัดธุลีให้สิ้นลง

มนุษย์นี้ดีชั่วทางก้าวเดิน      ต้องเผชิญเหล่ามลทินที่ขุ่นข้อง

ต้องพิชิตเหล่าอารมณ์ให้จิตผ่อง         ฐานบัวรองส่องกลางน้ำบริสุทธิ์จริง

ประชุมธรรมสองวันค่าล้ำเลิศ              ขอจิตประเสริฐรู้ศึกษาทางสดใส

อย่าได้มีกังขาทิ่มแทงใจ        อย่าได้ให้เหล่ามารร้ายมาล่อลวง

ต่อแต่นี้สำนึกตนให้ดีดี          ว่าชาตินี้ผิดพลั้งไปเท่าไรหนอ

จะบำเพ็ญใช้หนี้กรรมให้เพียงพอ        แลจะรอถึงวันนั้นได้กลับคืน

เรามิขอกล่าวความให้มากไป              ขอศิษย์น้องรักษาระเบียบไว้ให้จงดี

หยุดพู่กันยืนคุมชั้นจดบัญชี

ฮวา  ฮวา  หยุด

                วันเสาร์ที่  ๓๐  กรกฏาคม  พุทธศักราช  ๒๕๓๗

                พระโอวาทท่านแปดเซียน หลี่เถียไกว่เมตตา               

จิตรารจิสโพลงแจ้งกลางฤทัย              ธีระใจรสพระธรรมแยบยลซึ้ง

เปิดใจออกพบพุทธะประทับตรึง         ทึ่งตนพึงเสริมธิติมุ่งงานธรรม

                เราคือ

                หนึ่งในแปดเซียน  หลี่เถียไกว่          รับบัญชาจาก

องค์ชคัตตรยาพดงส์ผู้เมตตา            แฝงกายกตัญชลี

องค์มารดาแล้ว    ถามเมธีทุกท่านเกษมสำราญฤๅ

หญ้าลู่ลมอ่อนน้อมตามประสงค์         เพื่อดำรงตนนานยืนกล้าหาญ

ฟ้าประทานด้วยอสุนีเสียงได้รอนราญ               เหล่าเล่ห์พฤติการณ์เพียงเชื่อมกำแพงลวง

ความยึดมั่นกลางใจอยู่สถิต                ปิดกั้นจิตสว่างต่างหลงบ่วง

กรรมก่อเกิดสร้างตนถลำลวง              วัฏฏะห้วงหากมิหลุดทุกข์ทรมาน

ประจักษ์ตาสิ่งไร้ทั่วภาพสมมติ            นลินบัวหลวงผุดยุคขาวปรก

คุมอายตนะปลุกพลังถอนหญ้ารก      สงบสุขแปรโลกเปี่ยมแก่นธรรม

ฮา  ฮา  หยุด

*           คนเดินดินทุกคน  พบพานหลากหลายเรื่องราว  เศร้าแลสุขผสานมากมายปะปน  หากเจอเพียงเรื่องราว  สมดังใจปองทุกคน  มนุษย์คง
ยังหลงไม่มีวันตื่น

**          เป็นคนแม้ต้องเผชิญ  สบทุกข์นานาให้หวั่น  แม้คร้ามครันแต่หลง 
ไม่ยอมตื่นพ้น  ว่าสิ่งเหล่านี้ดั่งเครื่องเตือน  จุดประกายใจหวนคืนตน 
พบความจริงคือว่างเปล่า

            หากมีใจมั่นคง  ไม่เกรงลมพายุปวง  โลกแลธรรมระสานร่วมกัน
ก้าวไป  เผชิญการณ์ร้ายฤๅ  พบความรุ่งเรืองเท่าใด  โลกแลธรรมประสานร่วมกันดังเก่า  (ซ้ำ  *,**)

            จิตตนได้ฟูฟื้นเห็นจริงว่างเปล่า  จิตตนได้ฟูฟื้นเห็นจริงว่าเปล่า 
จิตดวงเก่าที่แท้สว่างไม่สูญ

เพลง : แสงสว่างแห่งสัจธรรม

ทำนองเพลง : หมดคำถาม

พระโอวาทท่านแปดเซียน หลี่เถียไกว่เมตตา

            จิตรารจิสแปลว่าอะไร (พระอาทิตย์)  พระอาทิตย์โพลงแจ้งกลาง
จิตใจ  ธีระใจก็คือจิตของเมธีทุก ๆ ท่าน  แล้วคำว่าธิติแปลว่าอะไร
(ความทรงจำ ความมั่นคง ปัญญา)  กลอนนำบทนี้มีใครอธิบายได้
บ้างไหม หรือเห็นว่าเราไม่ใช่พระอาจารย์จึงไม่เต็มใจรอบเสียแล้ว

            จิตรารจิสแปลว่าพระอาทิตย์  เรากล่าวว่าพระอาทิตย์นั้นสว่างอยู่ภายในจิตใจ เพราะว่าจิตใจของเมธีทุก ๆ ท่านซาบซึ้งเข้าใจในธรรม  เมื่อเปิดใจออกแล้วพบพุทธะก็ได้มีการประทับจิตซึ่งกันและกัน  การประทับจิตเป็นอย่างไร ทราบไหม  หากเมธีผู้ใดเปิดใจแล้วก็สามารถจะประทับจิตกับเราหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุก ๆ พระองค์ได้  โดยการที่สามารถเข้าใจในธรรมะ  ตื่นขึ้นมาจากกิเลสใช่ไหม  เมื่อตื่นขึ้นมาจากกิเลสแล้วเข้าใจธรรมะแล้ว ก็พึ่งตนเองและเสริมธิติมุ่งในงานธรรม

            หัวข้อที่ฟังไปเมื่อสักครู่นี้คือหัวข้ออะไร (สัจธรรมชีวิต)  ฟังแล้ว
เข้าใจไหม (เข้าใจบ้าง)  การที่ฟังธรรมะแล้วเข้าใจ  กับการที่ตนเองได้ประสบเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง แล้วทำให้เข้าใจสัจธรรมแตกต่าง
กันไหม หัวข้อสัจธรรมชีวิตคนใดฟังแล้วเข้าใจหรือไม่เข้าใจเพียงใดก็ขึ้นอยู่
กับจิตที่เปิดแล่วหรือไม่ของผู้นั้นใช่ไหม

            เมธีทุกท่านเห็นน้ำแก้วนี้ไหม  แก้วน้ำนี้มีประโยชน์อย่างไร  ใส่น้ำได้ใช่ไหม  เพราะเหตุใดจึงใส่น้ำได้ และถ้าแก้วน้ำทึบจะใส่น้ำได้อีกไหม

            เมธีทุกท่านจะเห็นได้ว่า สมมติว่ามีห้อง ๆ หนึ่งได้เจาะประตูและหน้าต่างไว้แล้ว  ห้องนั้นจึงได้มีประโยชน์  คนจึงเข้ามาอาศัยอยู่ได้ใช่ไหม  แก้วน้ำก็เช่นกันเมื่อมีที่ว่างจึงสามารถรินน้ำเติมลงไปได้ ถูกไหม (ถูก) 
เช่นนี้แล้วจึงกล่าวได้ว่าประโยชน์ที่แท้จริงอยู่ที่ความว่าง แต่สิ่งที่ทึบนั้น
เป็นตัวนำทำให้ความว่างนั้นมีประโยชน์ได้ใช่ไหม

            ขอให้เมธีทุก ๆ ท่านช่วยกันคิดหน่อยว่าอยากจะให้เพลงที่เราให้ชื่อว่าอะไร (แสงสว่าง, จิตตนได้ฟูฟื้นเห็นตนจริงว่างเปล่า, ความจริงคือความว่าเปล่า, สัจธรรม, ใจหวนคืนตน, ความว่างเปล่าคือแสงสว่าง, คนเดินดิน, ธรรมะคือความว่าง, แสงสว่างแห่งสัจธรรม)  ตั้งมา ๙ ชื่อแล้ว ช่วยกันเลือกว่าชอบชื่อไหน (สิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้ให้นักเรียนในชั้นยกมือโหวตเสียงชื่อเพลงว่าชอบชื่อเพลงไหนบ้าง)  ตกลงได้ชื่อเพลง “แสงสว่างแห่งสัจธรรม”

            ร้องเพลงแล้วเข้าใจไหม จิตเปิดหรือยัง  เพลงที่เราให้วันนี้ก็นำมาศึกษาและยังกลอนโอวาทที่ให้ไว้ในตอนแรกอีก การพบกันบนโลกมีการพบและก็ต้องมีการจาก ไม่ว่าจะเป็นการที่คนเราจากกันไปแดนไกลหรือว่าจะเป็นการที่ถึงอายุขัยของร่างกาย  ทุก ๆ คนก็คงจะเคยพบกันการพรากจากกันมาแล้ว  ถ้าหากไปยึดติดก็คงจะเป็นความเศร้า  แต่หากไม่ยึดติดก็คงจะไม่พบความเศร้า  เพราะแท้ที่จริงทุกสิ่งล้วนเป็นความว่างเปล่า  วันนี้เรามาพบทุก ๆ ท่าน  เมื่อถึงเวลาเราก็ต้องจาก เราหวังว่าเมธีทุก ๆ ท่านจิตใจจะเปิด แล้วสามารถเข้าใจคำที่เราได้กล่าวไว้ ถึงแม้ไม่เข้าใจแต่หากให้โอกาสตนเองไปศึกษาก็สามารถเข้าใจได้

            วันนี้ยังมีอีกหลายหัวข้อที่ต้องศึกษากันอีก ร้องเพลงกันแล้ว เราก็หวังว่าทุก ๆ ท่านจะไปทำความเข้าใจกับบทเพลงบทนี้นะ  มีหลายท่านในที่นี้ที่ได้เคยศึกษาธรรมะมามากมาย  เราก็หวังว่าท่านจะนำธรรมะที่ตนได้เคยศึกษาไว้ไปฉุดช่วยผู้อื่นให้เขาเข้าใจต่อ ๆ ไปดีไหม (ดี)  วันนี้เวลาก็
ไม่มากแล้ว  เราก็หวังว่าเมื่อถึงคราวหน้าเราคงได้มีโอกาสพบกับเมธีทุก ๆ ท่านอีก  ลาก่อนเมธีทุก ๆ ท่าน

                วันอาทิตย์ที่  ๓๑  กรกฏาคม  พุทธศักราช  ๒๕๓๗

                พระโอวาทพระอาจารย์จี้กงเมตตา               

ยังกังขาเมฆบังพุทธญาณ    เปิดใจพานพบธรรมะสงบใส

สัจธรรมเที่ยงแท้ปฏิบัติไป    มัชฌิมาปฏิปทาได้บรรลุเร็ว

                เราคือ

                อรหันต์จี้กงวิปลาส             รับบัญชาจาก

องค์อนุตตรธรรมมารดาผู้เมตตา    ลงสู่อริยสถาน   กตัญชลี

องค์มารดาแล้ว    ถามศิษย์รักทุกคนสบายดีหรือเปล่า

เกิดสันติพร้อมสมบูรณ์เรื่องแห่งธรรม ไป่ถึงธรรมด้วยร้ายคุณธรรมข้าม

เร่งกำจัดวัชพืชสิ้นมิพ้นพยายาม         วัชพืชงามที่อยู่กลายไพรวันฤทัย

สันติสุขแท้ร่วมสามัคคีธรรมกระจ่าง   ธราดั่งสวรรค์แห่งยุคปลายสุกใส

ฝนทิพย์โปรยชุ่มชื่นพื้นไผท  กลางฤทัยน้อมรำลึกเมตตาฟ้าดิน

จิตแท้เพื่อนผู้ต่อสานอนุตตร                สละดั่งให้ตนเองพลีสิ้น

อาทรเวไนยฉุดขึ้นเรือเป็นอาจิณ         เพื่อขัดหินฤดีเป็นหยกงาม

ฮา  ฮา  หยุด

พระโอวาทพระอาจารย์จี้กงเมตตา

            “เกิดสันติพร้อมสมบูรณ์เรื่องแห่งธรรม  ไป่ถึงธรรมด้วยร้ายคุณธรรมข้าม”  (สันติธรรมจะเกิดได้เพราะธรรมะ  ไม่ถึงธรรมเพราะมองข้ามคุณธรรมไป)

            “เร่งกำจัดวัชพืชสิ้นมิพ้นพยายาม”  หมายความว่าอย่างไร  ใครจะอธิบายได้บ้าง  (วัชพืชหมายถึงกิเลส  ถ้าจะศึกษาธรรมจะต้องรู้จักกำจัดกิเลสในใจของเราให้หมดไป  คุณธรรมในจิตใจของเราจึงจะปรากฏขึ้นได้)

            “วัชพืชงามที่อยู่กลายไพรวันฤทัย”  วัชพืชถ้ามีมาก ๆ ต้นไม้ก็อาจตายได้  แม้ว่าบางต้นไม่ตายแต่ก็อ่อนแอ  ทำให้แข็งแรงไม่เต็มที่  ถ้าวัชพืชเจริญเติบโตงอกงามขึ้นมาแทนต้นไม้ที่เราจะปลูกก็กลายเป็นว่า ใจของเราก็มีป่าเต็มไปหมด แทนที่จะว่าง ๆ โล่ง ๆ สบาย ๆ กลายเป็นใจที่มีอะไรรกเต็มไปหมด  อย่างนี้ใจก็ไม่เบาใส

            “สันติสุขแท้ร่วมสามัคคีธรรมกระจ่าง”  สันติสุขในโลกจะเกิดขึ้นเมื่อพวกเราร่วมกันปฏิบัติธรรม  ช่วยกันเผยแผ่ออกไป  เพราะเวไนยในโลกนี้ยังมีทุกข์อีกมากมาย ถ้าเราเผยแผ่ธรรมให้กว้างก็จะเกิดสันติสุขออกมาได้)

            “ธราดั่งสวรรค์แห่งยุคปลายสุกใส”  (พระอาจารย์ได้ชี้ทางสว่างให้พวกเราได้พ้นจากความมืดมน)

            “ฝนทิพย์โปรยชุ่มชื้นพื้นไผท”  ทำไมอาจารย์จึงบอกว่าน้ำนี้เปรียบดั่งสวรรค์แห่งยุคปลาย  (น้ำในที่นี้อาจหมายถึงน้ำใจต  พวกเราจะต้องมีความสามัคคี ธรรมะที่อาจารย์ให้จึงจะกระจายไปสู่ผู้อื่นได้  เปรียบเหมือนกับฝนทิพย์ที่โปรยปรายให้ความชุ่มชื้น)  น้ำนอกจากหมายถึงน้ำใจแล้วยังหมายถึงคุณธรรมอันยิ่งใหญ่  เพราะว่าความสามัคคีก็เปรียบเสมือนน้ำ  สมมติว่ามีน้ำสองแก้ว เมื่อเราเทรวมกันแล้วก็ไม่สามารถแยกหรือแบ่งว่าน้ำส่วนไหนเป็นของแก้วใด  ถ้าจะแยกได้น้ำสองแก้วนั้นจะต้องมีสิ่งที่ไม่เหมือนกัน แต่ถึงมีสีที่ไม่เหมือนกัน เมื่อนำมาเทรวมกันก็จะกลายเป็นสีเดียวกัน  เช่นนี้จึงบอกว่าน้ำเปรียบเหมือนคุณธรรม  ใครรู้จัก “ไป๋สุ่ย
เหล่าเหยิน” ไหม  ท่านเหล่าเฉียนเหยินจำได้ไหม  รู้จักหรือเปล่า

            ฝนทิพย์คือฝนที่มาจากเบื้องบนที่ทำให้ศิษย์ทุกคนได้รับความชุ่มชื่นเต็มจิตใจไปหมด  ชุ่มชื่นเต็มพื้นดินที่นี่  อาจารย์อยากรู้ว่าฝนนี้ได้ตกลงบนจิตใจของศิษย์บ้างหรือเปล่า  ศิษย์ได้น้อมรำลึกถึงความเมตตาของฟ้าดินบ้างหรือไม่  ถ้าไม่มีฟ้าดินก็ไม่มีมนุษย์  ฉะนั้นต้องทำอย่างไรจึงจะตอบแทนฟ้าดินได้  จะตอบแทนได้โดยเป็นคนดี  ถ้าเป็นคนไม่ดีแล้วก็จะตอบแทนในสิ่งที่ไม่ดีออกไป  ผลทีสุดฟ้าดินก็จะลงโทษ

            บางคนในที่นี้มีความรู้สูง  บางคนจบปริญญาโท ปริญญาเอกมา ก็รู้สึกว่าธรรมะที่เชื่อกันอยู่เป็นธรรมะที่งมงาย  เพราะไม่ได้มาศึกษาอย่างถ่องแท้

            การที่ศิษย์แต่ละคนจะพูดอะไรออกไปต้องรู้ให้แน่ชัด  ถ้าไม่รู้แล้วพูดจะเป็นการทำร้ายตนเอง  การที่เชื่อแบบงมงายไม่มีปัญญาวิเคราะห์จะถือเป็นการหลง  การที่อาจารย์มาที่นี่ก็เพื่อปลุกให้ศิษย์ตื่น  จะทำตัวอย่างไรจึงจะเหมือนคนตื่น

            “จิตแท้เพื่อนผู้ต่อสานอนุตตร”  (พวกเราล้วนเป็นผู้ที่จะเผยแผ่สืบทอดอนุตตรธรรมนี้ออกไปด้วยจิตใจอันแท้จริง)

            “สละดั่งให้ตนเองพลีสิ้น”  (อย่างเช่นอาวุโสทั้งหลาย เพื่อเผยแผ่ธรรมออกไปโดยไม่ห่วงตนเอง)

            “อาทรเวไนยฉุดขึ้นเรือเป็นอาจิณ”  (พยายามโปรดฉุดช่วยคนให้ได้รับวิถีธรรม ให้ได้ขึ้นเรือธรรม)

            “เพื่อขัดหินฤดีเป็นหยกงาม”  (เมื่อจิตเราทำความดีอยู่เสมอ ช่วยเหลือผู้อื่น ก็เหมือนเป็นการฝึกฝนขัดเกลาจิตที่ไม่สดใสให้งดงาม เหมือนขัดหินให้เป็นหยก)

            พระอาจารย์เมตตาประทานพระโอวาทซ้อนพระโอวาทคำว่า “สันติสุข”  ซึ่งถอดออกมาเป็นโคลงสี่สุภาพดังนี้

ดำรงตนด้วยเล่ห์ พฤติการณ์

            เพียงชื่อเสียงยืนนาน       อยู่ได้

            กำแพงต่างตนสร้าง         เกิดก่อ

            หากสิ่งลวงตาไร้  ทั่วพร้อม  สันติสุข

แปรโลกเปี่ยมเรื่องร้าย      ด้วยธรรม

            ถึงแก่นแห่งคุณงาม         ที่แท้

            ดั่งสวรรค์แห่งยุคสาม      กลายอยู่  พื้นธรา

            เมตตาต่อผู้อื่นแท้            ดั่งให้  ตนเอง

            (พระอาจารย์เมตตาให้อ่านทบทวนพระโอวาทที่เป็นโคลงสี่สุภาพ)  ยังมีผิดนิดหน่อยนะ  ผิดตรงไหนรู้ไหม  ตรวจดูให้ดี ๆ นะ  แก้ไขไปจนกว่าจะหมดที่ผิด  การบำเพ็ญธรรมต้องมีความรอบคอบ  ถ้าไม่ละเอียด ไม่รอบคอบ ไม่ระมัดระวังทุกฝีก้าวแล้ว  ถ้าอารมณ์ต่าง ๆ เข้ามาแวบเดียวเราก็หลงไปแล้วใช่หรือเปล่า

            คนที่เป็นมนุษย์ถ้าจะอยู่รอดได้ในโลก ก็ต้องมีเล่ห์นิดหน่ย  ถ้าไม่มีเล่ห์ก็ถูกเขาหลอก  บางคนก็ไม่มีเล่ห์แต่ว่าต้องรู้เล่ห์ของคนอื่น  มิฉะนั้นเราก็อยู่ในโลกนี้ไม่ได้  พฤติการณ์ต่าง ๆ ที่แสดงออกมารวมถึงหน้าตาท่าทางต่าง ๆ ศิษย์ต้องดูว่าศิษย์จริงใจกับผู้อื่นหรือเปล่า  เพียงเพราะชื่อเสียงที่ต้องการให้ยืนนาน  เพียงเพราะต้องการมีเงินทองมียศถาบรรดาศักดิ์ต่าง ๆ ทำให้เราต้องสร้างกำแพงหนาสูงใหญ่ขึ้นมาปิดกั้นจิตใจของเราไว้  ถ้าศิษย์เอากำแพงนี้ออก  สิ่งลวงตาต่าง ๆ ก็จะไม่มี  ดลกที่ศิษย์อาศัยอยู่เต็มไปด้วยสิ่งที่ร้ายมากมาย  จิตใจของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกับสมัยโบราณที่ซื่อบริสุทธิ์  อาจารย์อยากให้ศิษย์ขัดเกลาจิตใจของตน
ให้ใสสะอาดบริสุทธิ์  เหมือนกับเด็กทารกน้อย ๆ ด้วยคุณธรรมที่ทุกคนมีในจิตใจ

            “ถึงแก่นแห่งคุณงาม  ที่แท้”  คนที่จะบำเพ็ญให้ดี จะต้องบำเพ็ญให้ถึงแก่น  ถ้าบำเพ็ญครึ่ง ๆ กลาง ๆ ทำไปก็ถือว่าไม่มีประโยชน์  ถ้าบำเพ็ญบ้างไม่บำเพ็ญบ้าง  ท้ายที่สุดก็ยังต้องเวียนว่ายอยู่ดี

            “ดั่งสวรรค์แห่งยุคสาม  กลายอยู่พื้นธรา”  ถ้าศิษย์เปลี่ยนโลกที่ร้ายให้เป็นโลกแห่งคุณธรรมและมีคุณงามความดีในใจจนถึงแก่นแล้ว  จิตใจของศิษย์ก็เหมือนกับมีสวรรค์อยู่ในจิตใจ

            “เมตตาต่อผู้อื่นแท้  ดั่งให้ตนเอง”  ขอให้ศิษย์มีความเมตตาต่อผู้อื่นเหมือนกับที่ให้กับตนเอง  บางคนมีภรรยาและลูก  เวลาจะทำอะไรก็นึกถึงแต่ภรรยา ลูกและตนเอง  ไม่นึกถึงพ่อแม่  ฉะนั้นทุกคนจะต้องปลุกจิตใจเดิมแท้ของตนออกมา  เพราะจิตใจตนนั้นไม่เหลือคุณธรรมแล้ว  ถ้าไม่ปลุกจิตใจตอนนี้แล้ว  อีกหน่อยมีคนมาเตือนเท่าไรก็ไม่เข้าใจว่าเขาเตือนว่าอะไร

            การทำงานทุกวันนี้ก็เหมือนกับไม่ใช่การทำงาน  แต่กลายเป็นว่างานมาใช้เรา  อยู่ในโลกเราจะต้องเป็นนายของร่างกายนี้  ไม่ใช่ให้ร่างกายมาเป็นนายของเรา  ถ้าจิตใจของเราเป็นหนึ่งแล้ว  แม้ว่าร่างกายของเราจะเป็นอย่างไร ก็ต้องบำเพ็ญให้ได้ถึงแม้ว่ามีคนมาต่อว่าเรามากมายอย่างไร  นั่นก็เป็นการขัดเกลาจิตใจของเรา

            คนทางโลกเมื่อมีคนมาต่อว่า เขาก็จะต่อว่ากลับ  สำหรับคนบำเพ็ญธรรม เมื่อมีคนมาต่อว่าเขาก็จะยิ้มรับและอธิบายเหตุผลให้เขาฟัง และถ้าเขายังไม่เข้าใจก็ต้องใช้การกระทำเป็นเครื่องพิสูจน์ ซึ่งจะดีกว่าคำพูด  คนบำเพ็ญธรรมไม่กลัวคนอื่นตำหนิต่อว่า  พระศรีอาริย์แต่ก่อนถูกคนถ่มน้ำลายใส่หน้า ท่านก็ยังไม่เช็ด  เพราะท่านกลัวว่าคนนั้นจะมีอารมณ์โกรธขึ้นมาอีก  ถ้าเป็นศิษย์ของอาจารย์จะเช็ดไหม

            ตัวของศิษย์มีอะไรผิดบ้าง  ถ้ายังไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน ก็จะไม่รู้ว่าจะแก้ตรงไหน  คนเรามักจะรู้สึกว่าตัวเองดี  นี่ก็เป็นนิสัยของมนุษย์
ทั่ว ๆ ไป  และถ้าคนเรารู้ตัวว่าผิดตรงไหน  แสดงว่ามีจิตใจของพุทธะอริยะขึ้นมาบ้างแล้ว  การเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนไปที่ไหนก็มีแต่คนรัก

            ตอนนี้มีพ่อแม่ มีญาติคอยดูแลศิษย์ และมีอาจารย์ที่เป็นเหมือนพ่ออีกคนที่คอยดูแลศิษย์  ถ้าวันไหนที่ทุกคนไม่อยู่แล้ว  คนรอบข้างไม่สนใจศิษย์แล้ว  ศิษย์จะทำอย่างไร  เมื่อเรารักใครมาก ๆ แล้วเขาไม่รักเรา
เราทุกข์ไหม (ทุกข์)  ถ้าเราโกรธเขามากก ๆ แล้วเขาไม่โกรธเรา  เราจะทุกข์ไหม (ไม่ทุกข์)  อาจารย์พูดศิษย์ต้องตั้งใจฟัง  ไม่ใช่ว่าอาจารย์ถามอะไรก็ตอบว่าใช่  แต่ไม่คิดตาม  จะต้องมีสติตลอดเวลา  ไม่ใช่ฟังหูซ้ายออกหูขวา  ถ้าศิษย์ฟังธรรมะแล้วเข้าใจจริง  อาจารย์ก็ดีใจ

            ทุกคนที่นั่งอยู่ ณ ที่นี่เหมือนกับทุกคน คือต่างก็มีพุทธจิต  แต่จะเข้าใจธรรมะมากแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับว่า  ศิษย์ตั้งใจฟังแค่ไหน  บางคนฟังแล้วไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร  ค่อย ๆ นำไปปฏิบัติ  บางคนพูดธรรมะไม่เก่งก็บอกว่าธรรมนี้ดี  สอนให้คนเป็นคนดี  หากเราเป็นคุณยายที่ดี  หลาน ๆ ก็รู้ว่าคุณยายเป็นคนดี เขาก็จะบำเพ็ญธรรมตาม  ศิษย์ทุกคนไม่ว่าอายุมากหรือน้อย  แต่ในสายตาของอาจารย์แล้ว ศิษย์ทุกคนก็เหมือนเป็นเด็ก
น้อย ๆ  ศิษย์ทุกคนที่อยู่ในวัยกลางคนแต่อาจารย์ก็ยังดูเหมือนว่าเขาเป็นเด็ก  เพราะบางครั้งเขาทำอะไรก็ทำตามอารมณ์เป็นเด็กดื้อ เพราะทำอะไรตามใจตนเอง  เด็กที่ดื้อก็จะถูกทำโทษบ่อย ๆ  ถ้าเด็กคนไหมไม่ดื้อก็จะได้รับความดีตอบแทน  ถ้าศิษย์อยู่ในโลกแล้วไม่ตั้งใจบำเพ็ญ อีกหน่อยก็จะไม่ได้พบกับอาจารย์อีก  บางคนรู้สึกว่าเมื่อมาที่สถานธรรม ศิษย์ก็ได้เจออาจารย์ที่มายืมกายเนื้อนี้  แต่ถ้าศิษย์ละจากกายเนื้อนี้แล้วศิษย์รู้ไหมว่าจะมีใครมารับศิษย์ไป  อาจารย์พูดแบบนี้เพราะอยากให้ศิษย์สำนึกและ
รู้ตัวบ้างว่าเราควรจะทำอย่างไร  และตอนนี้เราทำอะไรอยู่  ศิษย์ต้องรู้จักกำหนดว่าในวินาทีนี้ศิษย์อาจจะหมดลมหายใจไปก็ได้  เพราะถ้าไม่คิดแบบนี้ศิษย์ก็จะไม่กระตือรือร้นในการบำเพ็ญธรรม  แต่การบำเพ็ญธรรมก็อย่าบำเพ็ญเพื่อตัวเองเพียงคนเดียว จะต้องบำเพ็ญเพื่อผู้อื่นด้วย  อาจารย์หวังว่าธรรมะที่อาจารย์พูดมาทั้งหมดศิษย์จะนำไปศึกษาบ้าง  อาจารย์ขอให้ศิษย์ทุกคนตั้งใจบำเพ็ญธรรมให้ดีและถ้าวันหน้าต้องการพบอาจารย์อีกก็คงจะไม่พบกันแบบนี้  แต่จะขึ้นไปพบกันที่เบื้องบน และศิษย์คนไหนจะได้รับเลือกขึ้นไปอยู่กับอาจารย์ ณ เบื้องบนนั้น  ศิษย์ต่างหากที่เป็นผู้เลือกเอง  การกระทำของศิษย์จะเป็นเครื่องบ่งชี้ว่าศิษย์จะได้ขึ้นไปอยู่เบื้องบนหรือไม่  อยู่ในโลชกนี้แม้จะมีเงินทองมากมาย เมื่อตายไปแล้วก็เอาอะไรไปไม่ได้เลย

            ขอให้ทุกคนร้องเพลงส่งอาจารย์  ถ้าจิตใจตอนนี้อยากจะบำเพ็ญ ก็ขอให้ศิษย์ทุกคนถนอมรักษาจิตใจอันนี้ไว้ให้ดี  เพราะเป็นจิตที่บริสุทธิ์เหมือนเด็กทารก จิตบริสุทธิ์แบบนี้จึงจะกลับคืนสู่เบื้องบนได้  เมื่อก้าวออกจากสถานธรรมนี้  ศิษย์จะทำตัวเหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะ  จะต้องทำตัวเป็นคนใหม่ที่ดี  คนที่คิดว่าดีแล้วก็พยายามหาข้อบกพร่องของตัวเองให้พบ  ถ้าหาพบแล้วก็จะได้เป็นศิษย์รักของอาจารย์  ขอให้ทุกคนโชคดี  ลาก่อน

อ่านต่อ...